Staring out of the Lake

Sam zat bij het meer. Onder de schaduwrijke bomen, starend over de zonovergoten watervlakte. Hij dacht na, zoals hij alijd deed. Te veel, zie zijn broer Jack soms lachend. Sam dacht aan de wolven, de enige die al die al die de tijd zijn familie geweest waren. Zijn gedachten dwaalde rond over de plek waar de Roedel altijd bij elkaar lag. Hij zag het zo levendig voor zich, dat bijna de zachte wolvenvachten kon aanraken. De rustgevende wolvengeur hing om hem heen, terwijl hij zijn blik liet dwalen over zijn oude familie. Hij liet zijn ogen rusten op een zwarte wolf, met diepambere ogen. Zijn broertje. Ze waren onafscheidelijk geweest, tot op die ene dag. Die dag van verwarring, complete paniek. De dag dat zijn ergste nachtmerries waarheid werden. Hij kon de angst bijna voelen terwijl hij in zijn hoofd samen, zij aan zij, met zijn wolvenbroertje door het woud vluchtte. Toen flitste er een nieuw beeld door zijn hoofd. De roedel, dood. Alle wolvenlichamen verspreid over het veld, badend in donkerrood bloed. Wild schudde hij het uit zijn hoofd. Je moet het achter je laten! Een traan trok een spoor vanuit zijn helderblauwe oog over zij licht getinte huid. Nog een. Plotseling voelde hij een hand op zijn schouder, en verwachtte dat het zijn broer, Jack, zou zijn. Maar toen hij zijn hoofd omdraaide keek hij in hetvgezicht van iemand anders.

Het was warmen de zon wierp prachtige stralen op het zwarte meer. Moria zat in een boom aan de rand van het water, onder haar een jongen van haar leeftijd. Hij leek diep in gedachten verzonken en zijn gezicht stond ernstig. Zijn ogen dwaalden zoekend rond over het meer tot ze hun doel gevonden hadden en op een plek in het water rustten. Zijn arm ging omhoog, hij strekte hem ver voor zich uit, trok hem terug en schudde zijn hoofd plotseling hard er liep een traan over zijn wang. Moria kon niet goed vrienden maken en had die ook nog niet, dat was haar doel nu ook niet, maar ze vond het vreselijk mensen te zien lijden, zij had ook geleden, maar niet zo als deze jongen geleden leek te hebben. Ze aarzelde geen seconde meer en slingerde zich aan een tak omlaag, op haar hurken kwam ze op de grond terecht ze liep geruisloos naar de jongen en legde troostend haar hand op zijn schouder. De jongen draaide zijn hoofd en keek verbaasd in haar ogen. Moria glimlachte en ging naast hem zitten. "Ik ben Moria Temple, Griffoedor, jij?"

Toen Sam opkeek zag hij het gezicht van een meisje, die hij niet kende. Ze had grove bruine krullen en mooie bruine ogen. "Ik ben Moria Temple, Griffoendor, jij?" Toch vreemd, dacht hij. Ze zit bij Griffoendor, en ik ken haar niet eens. Toen herkende hij in haar iets wat hij zelf ook deed. Niet opvallen, onzichtbaar zijn. "Mijn naam is Sam Lupe, ook Griffoendor," antwoordde hij haar. Er lag nog een traan op zijn gezicht, en beschaamd vegde hij hem weg. Toen hoorde hij gespetter en keek naar het meer. De reuzeninktvis. Hij wist niets te zeggen, vrienden maken vond hij lastig, en het ging ook niet vanzelf, zoals bij zijn broer Jack. Hij zuchtte. Deed zijn schoenen uit en liet zijn voeten in het water hangen. Het speelse kabbelend langs zijn tenen. Een fijn gevoel. Allebei wachtend tot de ander iets zou zeggen, staarden ze over het water. Uiteindelijk verbrak Sam de ongemakkelijke stilte. Gewoon met de deur in huis vallend, zei hij:"Ik heb iemand nodig om mijn hart te luchten en mijn verhaal te vertellen, kan ik dat aan jou kwijt?" Het was gewoon een gok. Voor het zelfde geld was ze gemeen, maar door zijn lange tijd bij de wolven, had hij langzaam het gevoel ontwikkeld om mensen goed te kunnen inschatten. Moria leek hem heel aardig, maar toch voelde hij zich een beetje onbehaaglijk terwijl hij op antwoord wachtte.

"Mijn naam is Sam Lupe, ook Griffoendor," zei de jongen na een paar seconden. Sam Lupe. Dat was dus Sam Lupe. Moria had zijn naam vaak horen vallen, ze had hem wel eens zien lopen, niet wetend dat dit Sam Lupe was. Ze kende Sam Lupe als naam, niet van gezicht en als persoon niet van naam. Sam Lupe, de jonge broer van Jack Lupe, die door hem gered was, één keer uit de puin toen hun ouders stierven, één keer toen de roedel wolven met wie ze leefden werd uitgeroeid, één keer van een diepe kogelwond in zijn arm en één keer over een trauma heen. Jack Lupe was razend populair en had veel vrienden, Sam Lupe leek, zet als Moria de kunst ontwikkeld te hebben om te zien, maar niet gezien te worden. Moria keek hem aan met een mengeling van verbijstering, bewondering en medelijden. tot hij zei:"Ik heb iemand nodig om mijn hart te luchten en mijn verhaal te vertellen, kan ik dat aan jou kwijt?" Begripvol knikte Moria, al verweet ze zichzelf dat ze het niet kon maken om zo te kijken omdat ze er natuurlijk geen bal van begreep. Ze begreep wel dat hij net als zij moeilijk vrienden kon maken en er wel aan toe was. Ze draaide zich naar hem te en gaf hem al haar aandacht en knikte nog een keer. "Ik begrijp mensen die geleden hebben en heb zelf ook geleden, ik kan mijn mond houden en het me tegelijkertijd aantrekken en ik kan helpen, je kunt het me vertellen."

Sam was opgelucht. Goed gegokt. "Ik begrijp mensen die geleden hebben en heb zelf ook geleden, ik kan mijn mond houden en het me tegelijkertijd aantrekken en ik kan helpen, je kunt het me vertellen." Sam knikte dankbaar, haalde diep adem en begon. "Ik kan me niets meer herinneren van de tijd voor ik vier was, dus begin ik daar. Ik leefde bij de wolven. Het was een gelukkige tijd. Ik was vergeten dat ik een mens was, en als ik niet een mensengedaante had was ik gewoonweg een wolf geworden. Ik nam alle gebruiken en de taal over, tot ik me niets anders meer kon voorstellen. Mijn grote broer Jack had me verteld dat een wolvin, het alfavrouwtje genaamd Sayana, ons had opgenomen in de roedel toen ze zelf net welpen had gebaard. Ze was simpelweg mijn moeder, en het alfamannetje mijn vader. Het was mijn familie, ik voelde me er thuis. Ik was onafscheidelijk met Ties, een zwart wolfje van mijn leeftijd. Hij kwam uit het nest van Sayana toen ze ons had opgenomen, en was dus mijn broertje. Ik herinner het me nog heel goed. Hoe op een dag de mensen kwamen, met grote geweren. Ik was toen 10 jaar oud. Paniek brak los, het was ieder voor zich en we vluchtte weg. Ties en ik bleven bij elkaar, zij aan zij, en achter mij mijn broer Jack. Toen een schot. De knal galmde na. Het was niet anders dan de knallen daarvoor, maar toch was dit erger. Ties viel naast me op de grond. Morsdood. Ik weet nog dat ik schreeuwde en huilde om bij hem te blijven, maar Jack heeft me opgetild en meegedragen. Een ander schot had me geraakt in mijn arm. Halverwege de vlucht heb ik mijn bewustzijn verloren.Toen we veilig waren begonnen we te zwerven, totdat ik genoeg over de schok heen was om terug te gaan naar het roedelgebied. Daar lagen ze. Dood, besmeurd met bloed. Ik wilde niet kijken, maar deed het toch. Dat beeld, die verschrikkelijke harde werkelijkheid, heeft me een trauma bezorgt waar ik zonder Jack niet vanaf kwam. Een trauma voor alle mensen. Langzaam maar zeker heeft Jack me er van af geholpen, en ik wist toen wist ik dat ik ook een mens was. Je moet weten dat ik dacht dat alle mensen slecht waren, ze hadden mijn familie vermoord. Ik kon het niet geloven, en het was alweer Jack die me heeft gerustgesteld. Toen ging ik naar Zweintein. Ik was net als iedereen, een onbelangrijke eerstejaars. Maar ik voel me nog geen echt volledig mens. Mijn hele leven was ik een wolf, en dat wil ik niet laten gaan. Nooit." Bibberig haalde Sam adem, tranen welden op uit zijn helderblauwe ogen en vielen op de grond. Hij beleefde alles weer opnieuw, en het was nog erger dan eerst. Hij deed geen moeite meer om zijn tranen weg te vegen, het kon hem niet schelen. Hij wenste nu, en elke dag, dat het gewoon maar een nachtmerrie was geweest en dat als hij zijn ogen opende hij weer in de zon, met de wolven lag te soezen.