Fly

Keira liep langs het meer. Het was al aan het schemeren en waarschijnlijk was het avondeten al geserveerd. Toch ging ze er niet heen. Ze had geen honger en ze zouden haar niet missen, waarschijnlijk. Ze stopte even en keek over het meer uit, er lag een gouden glans overheen en de zon was langzaam aan het ondergaan. Om haar heen stonden bomen, de lange schaduwen liepen over de grond heen. Ze liep naar een boom toe en legde haar hand tegen de ruwe bast aan. Langzaam gleed haar hand eroverheen. De bast was ruw en oud, de bomen stonden hier waarschijnlijk al een hele, hele lange tijd. Plotseling begon het te waaien, een gure wind stak op en het leek alsof hij dwars door haar heen kwam. Ze verzette zich en ging met haar rug tegen de boom aan staan. Langzaam besefte ze dat ze hier alleen was, er was niemand, behalve de vogels en de vissen in het water. De zon was al bijna onder en het begon donker te worden. Ze kwam achter de boom vandaan en liep verder, langs het meer richting het bos. Het was nou niet dat ze daar heen ging, ze had het niet zo op in haar eentje door een bos lopen waar je niet wist wat er was. De wind werd minder en speelde met haar haar. Het was een gure dag geweest vandaag, maar wat kon je dan ook verwachten van winter? De afgelopen dagen had het gesneeuwd en het was weer grotendeels gestopt. Na een tijdje hield de wind op, en was het weer stil.
De zon was onder gegaan en het begon steeds donkerder te worden. Ze stopte en leunde weer tegen een willekeurige boom aan. Een vogel vloog over, en verdween daarna weer. Ze zuchtte, het was mooi hier, maar er was niks te doen. Plotseling hoorde ze het geluid van krakende takjes achter zich. Ze keerde zich om en haalde haar toverstok uit haar zak. Heel even gleed ze over het wilgenhout. Ze liep in de richting van het geluid. Het was nog niet donker en er was nog genoeg licht om te zien. Ze liep langzaam, geluidloos. In de verte zag ze iemand staan, ze herkende hem niet vanaf hier, maar ze besloot wel dichterbij te lopen. Toen ze op ongeveer twee meter afstand stond zei ze zachtjes: 'Lumos' En er verscheen licht uit haar stok. Ze wist niet of het effect had en of diegene om zou draaien, maar ze wachtte af.

(& Jace Wayland)

Deep in the meadow, under the willow
A bed of grass, a soft green pillow
Lay down your head, and close your eyes
And when they open, the sun will rise.

De enige levende herinnering aan zijn ouders. De woorden die zijn moeder voor hem zong als hij het nodig had. Waarom dacht hij er aan? Die tijd lag ver achter hem. Hij had niemand nodig. Hij kon heel goed alleen overleven. Hij was niet zwak. Zijn gezicht verharde in een verbitterde grijns toen hij verder liep. Het was koud. De wind trok aan zijn jas, die open om hem heen hing. De wind deerde hem niet echt. Niets deerde hem. Toch? Hij haalde zijn schouders op en liep door.

Here it's safe, and here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

Op een afstand zag hij het water van het meer glinsteren in het avondlicht. De zon zakte langzaam weg en kleurde de hemel rood. Maar hij wendde zijn blik af. De kleur van de avond kon hem niets schelen. Hij was het kasteel ontvlucht om even alleen te zijn, diep adem te kunnen halen. Niet steeds hoeven te voldoen aan de verwachtingen die anderen in hem stelden. Hij zuchtte weer. Maar liet zijn emoties niet los. Die had hij leren beheersen. Een emotieloos masker over zijn gezicht zetten, zonder enige moeite. Niemand merkte ooit wat hij voelde. En niemand zou het ook ooit merken.

Deep in the meadow, hidden far away
A cloak of leaves, a moonbeam ray
Forget your woes and let your troubles lay
And when it's morning, they'll wash away.

Verdomme. Klotelied. Ging maar niet weg. Liet hem aan zijn ouders denken. De paar herinnering die hij had koesteren, hoewel hij ze het liefst al lang vergeten zou zijn. Dat was beter. Hij had ze nooit echt gekend, toch? Wat had hij er aan om aan ze te denken. En dat lied. Hij kwam er niet van af. Het duister vulde nu de lucht, maar het kon hem niets schelen. Hij bleef staan en probeerde weer gewoon zichzelf te worden. Niets laten merken van wat er in hem om ging. En terecht. Ging niemand aan hoe hij zich voelde. Laat ze maar denken. 'Lumos' Een zachte stem rukte hem uit zijn gedachten, maar hij liet niet merken dat hij was geschrokken. Zijn houding was nog compleet ontspannen. Hij balde zijn handen tot vuisten. 'Zo,' zei hij sarcastisch, zonder zich om te draaien. 'Was je bang in het donker?'

Here it's safe, and here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you.

She was given the world, so much that she couldn't see
And she needed someone to show her who she could be
And she tried to survive wearing her heart on her sleeve
But I needed you to believe

Plotseling hoorde ze een geluid, het geluid van brekende takjes. Ze liep weg van de boom en haalde haar toverstok uit haar zak. Ze streek even over het wilgenhout, en liep langzaam, geluidloos naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen toe. In de verte zag ze iemand staan, maar wist niet wie het was vanaf hier. Ze stopte toen ze op ongeveer twee meter afstand was.
Voor haar stond een jongen, maar hij keerde zich niet om, hij had haar waarschijnlijk niet gehoord. Zacht zei ze: 'Lumos' Er verscheen licht uit haar toverstok. Ze wachtte of het enig effect had op de jongen. De jongen draaide niet om en balde zijn handen tot vuisten. 'Zo,' zei hij sarcastisch. 'Was je bang in het donker?' Hij draaide nog niet om, maar bleef zo staan.

You had your dreams I had mine
You had your fears I was fine

Keira wist een momentje niet wat te doen, maar liep toen om de jongen heen om zijn gezicht te kunnen zien. Toen ze voor hem stond stopte ze, en hield het licht van haar toverstok even in zijn gezicht. Voor haar stond een jongen met blond haar, en donkere ogen. Ze herkende hem als iemand uit Griffoendor. Hij was een jaar ouder dan zij en als ze het goed had heette hij Jace. Jace Wayland. Op haar gezicht kwam een glimlach en even zuchtte ze. 'Nee, ik ben niet bang in het donker. Ik wou kijken of het effect had op jou.' Zei ze en glimlachte, het had een beetje eigenwijs geklonken, maar dat was meer omdat zijn antwoord sarcastisch was gewest. Ze was niet bang in het donker, nooit geweest ook. Ze ging met haar andere hand naar haar en draaide vervolgens rondjes om een van haar bruine lokken met haar wijsvinger. Charming. Het was een van haar eigenschappen, ze kon er niks aan doen, het gebeurde nou eenmaal. Je kon van haar zeggen dat ze nu ook zo bezig was, maar zelf wist ze dat niet. Ze keek hem rustig aan, vriendelijk met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze was stil, wachtte op antwoord van hem, en vroeg zich af of dat antwoord ook weer zo sarcastisch zou zijn.

Showed me what I couldn't find
When two different worlds collide

She was given the world, so much that she couldn't see
And she needed someone to show her who she could be
And she tried to survive wearing her heart on her sleeve
But I needed you to believe

Voor haar stond een jongen, ze kon niet zien wie het was, maar daar zou ze snel achterkomen. Ze liep naar de jongen toe nadat hij sarcastisch had gevraagd of ze bang was in het donker. Dat was niet waar, dat was ze nooit geweest. Toen ze voor hem stond hield ze het licht van haar toverstok bij zijn hoofd. Voor haar stond een jongen, met blond haar, en donkere ogen. Hij zat in Griffoendor en ze vermoedde dat hij ongeveer een jaar ouder was dan haar, als ze het goed had heette hij Jace, Jace Wayland. Hij was niet onknap, dat viel haar op. Ze zuchtte en glimlachte daarna. 'Nee, ik ben niet bang in het donker. Ik wou kijken of het effect had op jou.' Haar vrije hand ging naar haar haar toe en ze begon om een van haar lokken en draaide er met haar wijsvinger omheen. Charming. Een van haar eigenschappen, ze kon er niks aan doen, zo was ze nou eenmaal. Ze wachtte op een antwoord van hem en vermoedde dat ook sarcastisch geworden.

You had your dreams I had mine
You had your fears I was fine

De jongen lachte en fronste. 'En wat voor effect had je dan verwacht?' Het klonk spottend, niet sarcastisch. Ze trok haar wenkbrauwen even op maar glimlachte toen. Hij stond nogal nonchalant voor haar. Ze haalde haar hand naar beneden en zei toen: 'Ik dacht dat je om zou draaien, maar dat deed je niet.' Ze stopte even en keek om zich heen. Het was donker en de eerste sterren verschenen boven hun. Ze wist niet waarom maar ze liet het licht doven uit haar toverstok. Ze keek even om zich heen en zag toen de maan boven het meer schijnen. Ze liep weg van hem, naar het meer toe en keek over het meer uit. Het licht van de maan scheen boven het meer uit. Hij weerspiegelde vaagjes, en glinsterde. Ze vroeg zich af waarom die Jace zich niet had omgedraaid. De meeste mensen zouden zich om hebben gedraaid hij niet. Waarom? Ze gedroeg zich vrij mysterieus, maar dat was ook weer een eigenschap. Ze vertelde nooit iets over haarzelf, tenzij ze diegene goed kende. Ze keek niet achterom of de jongen haar achterna kwam, ze bleef gewoon staan. De maan leek helder vandaag, en toen ze hem nog eens bekeek zag ze dat hij vol was.

Showed me what I couldn't find
When two different worlds collide