Night patrol

Onderwerp: Night patrol vr maa 23, 2012 11:04 am

Het eten was in de grote zaal geweest, maar Lyra had het geskipt na haar aanvaring met Connor in de uilenvleugel, aangezien ze wist dat ze vanavond rond moest gaan lopen had ze een paar uur op haar bed gelegen, starend naar het water van het zwarte meer van Zweinstein. Wat was er eigenlijk precies gebeurd in de uilenvleugel, het voelde vreemd om gewoon weg te lopen, zonder nog echt iets te laten merken van de geheimen die ze gedeeld had. Want iedereen waarmee ze de slaapzaal deelde wisten niets over haar. En toch kende twee jongens van haar jaar en afdeling een te groot deel van haar, Lyra sloot haar ogen even en zakten even weg in een ondiepe slaap. Ze had een kennis van haar vader, die de oorlog wel had overleefd gevraagd om een specifieke herinnering. Misschien wel de meest pijnlijke die ze ooit had gezien. Ze wilde weten wat er met haar vader was gebeurd, en hij was bij haar vader geweest tot het laatste moment. Hij had hem laten zien met de waarschuwing dat ze het misschien beter niet had kunnen zien. Maar Lyra wilde niet overkomen als een watje, en moest het weten zodat ze niet eindeloos zou blijven zoeken naar een antwoord. Ze zag hoe Harry Sneep Zweinstein uit jaagde in de Grote Zaal. Lyra had naar Sneep geroepen, maar was op dat moment vergeten dat je in een herinnering niet gehoord of gezien kon worden. Lyra had tegen Harry willen schreeuwen dat hij geen idee had wat hij deed, en wat Sneep voor hem over had. Maar alles was te vergeefs. Lyra volgde Romeo en haar vader, en ze probeerde hem te grijpen en tegen te houden, maar eindigde alleen maar in hem doorklieven.

Elke keer weer kreeg ze dezelfde nachtmerrie dat ze doelloos toe moest kijken hoe haar vader stierf, recht voor haar ogen. Ze had nadat de herinnering afgelopen was huilend staan schreeuwen tegen Romeo waarom hij haar vader niet gered had. Maar zelfs in de herinnering had Lyra kunnen zien dat Romeo zijn handen vol had gehad aan zijn eigen tegenstander. Lyra kwam naar ademsnakkend omhoog van het matras. Haar ogen waren groot en ze keek naar de slaapzaal waar ze in lag. Ze hoorde geschuifel op de trap naar beneden naar de slaapzaal. En Lyra stond op en deed haar klassenoudste badge weer op haar trui en trok haar kleding wat rechter. Ze haalde diep adem en keek even in de spiegel en deed haar haren goed. Een paar meiden kwamen de slaapzaal op om naar bed te gaan, wat de clue was voor Lyra dat haar nachtdienst zou beginnen.

Ze wenste haar klasgenoten een goede nachtrust, en liep de trap op naar de leerlingenkamer. De meeste was ze al op de trappen tegen gekomen zag nog een enkeling bij het vuur zitten. Lyra liep zwijgend de deur door naar de kille gang van de kerkers. Ze liep door tot ze de deur naar de Grote hal vond, eerst ging ze door een kleine deur naast de voordeur die een beetje verborgen zat naar buiten. Ze haalde een frisse neus en keek naar het donkere terrein de zon was al onder en het begon frisser te worden. Daarna liep ze weer naar binnen en liep de grote trap op naar de vierde verdieping en begon rond te lopen. Opzoek naar verdwaalde leerlingen die er niet hoorde te zijn.

Onderwerp: Re: Night patrol za maa 24, 2012 10:25 am

Zijn ogen keken haar na. Het deed pijn om het te moeten vragen, haar antwoord deed nog meer pijn. Ze ontweek hem, stelde het enkel uit. Hij wist het, en dat betekende dat ze of het echt niet wist of gewoon de waarheid niet recht in zijn gezicht wou zeggen. Het was dan ook redelijk erg als je iemand die je juist een beetje had geholpen, zomaar liet vallen. Hij zuchtte, en wendde zijn blik af. Als het aan hem lag, wou hij haar nooit meer zien, maar de feiten zoals zelfde afdeling, jaar en leeftijd stapelden zich aan de andere kant medogenloos op. Connor balde zijn vuist langs zijn zij, hij haatte het. Als ze het nu direct had gezegt, wist hij tenminste wat ze van hem dacht, kon er mee leven. Maar nu, nu kon hij enkel nog maar conclusies trekken uit haar woorden, enkel gissen naar de betekenis ervan. Hoe kon ze dat hem aandoen? Had ze dan werkelijk niets geleerd van hun gesprek? Had ze niet doorgehad hoe hij werkte, hoe zijn logica in mekaar zat? Om het helemaal te begrijpen had je toch wel iets langer voor nodig, maar toch had ze al een glimp kunnen opvangen ervan. Als ze het tenminste had willen zien. Stel dat ze niet op hem aan het letten was geweest? Als ze dan alleen maar daar stond om even alles te laten bezinken bij een niet vertrouwd gezicht, het had iedereen kunnen zijn die daar binnenliep nee? En hij had nu juist de pech of het geluk gehad dat hij het was. Helemaal zeker over welke optie het beste paste, was hij nog niet zeker van. Maar op dit moment week het het meeste uit naar het eerste.
Hij sloot zijn ogen en ontspande zijn hand. Kleine afdrukjes van zijn nagels hadden zich in zijn huid geboord, waren wit vergeleken met de rest van zijn huid. Zodra het bloed weer begon te stromen, voelde hij ze tintelen. Een brandend verlangen om de brief terug te krijgen van Brianna of zijn ouders zette zich op in zijn borstkas, en zelfzwelgend keek hij naar buiten. Hij wist best dat hij nog een paar dagen moest wachten erop, maar toch was het beter om daar gewoon te blijven staan. Totdat iemand hem mee zou nemen. In iets anders had hij toch geen zin meer, zijn dag was nogal geruineerd door het idee dat daarbuiten nog iemand rondliep die hen juist had laten staan. Niet eens met een goed excuus, niet eens moeite doen om een beetje hem proberen te sparen. Zuivere breuken waren rechter dan? Maar dat wou hij juist niet, hij wou geen waarheid meer horen. Het was altijd veel te pijnlijk om exact onder ogen te zien wat je had gedaan. Ook voor hem. Toen ze het hem verteld hadden, hij was in een ergere toestand terecht gekomen dan na het ongeluk. En de enige die hem er toen uit had kunnen helpen, was nu kilometers verwijderd van hem. Het was niet eerlijk, hadden ze hem de eerste keer niet kunnen krijgen, zouden ze nu hun kans nemen.
Abrupt draaide hij zich om, beende met grote passen de vleugel uit. Wist hij veel hoelang hij daar had gestaan, hij was de tijd vergeten, en was in een hoekje gaan zitten. Vreemd genoeg, maar ergens een opluchting, was er niemand gekomen na hun. Dus hij had daar kunnen zitten, doen wat hij wou. Hij had niet gehuild, want dat leek hem te erg voor deze keer, maar dat hij zich niet bepaald goed had gevoeld had men wel kunnen zeggen. Honger had hem niets kunnen schelen, hij hield het wel vol voor de ene avond. Waarschijnlijk zouden zijn vrienden nu wel ongerust zijn, hij die het eten oversloeg? Impossible op zich. Maar het was hem voor een keer gelukt, en ergens voelde hij zich daar vreemd gelukkig over. Maar hij klopte dan ook niet altijd met de gemiddelde leerling qua rationaliteit.
Het was donker geworden, en hij sloop door de gangen. Misschien lag iedereen al op bed, en hij slikte even. Klassenoudsten zouden patrouilleren, en het laatste wat hij nodig had was er nog een straf bij. Die had hij al genoeg gekregen vandaag. Hij sloeg de hoek om, en zag geen licht van een wand verschijnen. Goed, niemand dus. Hij haalde even zijn schouders op en waagde het maar. Na een paar stappen hoorde hij iets zacht, en hij fluisterde 'Lumos'. Zijn wand verlichtte de hele gang, en wie daar was. Geschrokken wendde hij zijn hoofd af, kneep zijn ogen toe. 'Please let this be a nightmare..' Wenste hij zacht. Hij wou het niet weten, niet nu. Hij opende een oog, hield het andere stijf toe, nee, het was geen nachtmerrie, en al evenmin een droom. Het was gewoon de bittere waarheid, die voor hem stond. En hij moest het accepteren. Like they did this on purpose.

Le ikhadeenragequitaboutfeelings&don'tstareatme D:
<3

Onderwerp: Re: Night patrol za maa 24, 2012 11:49 am

Lyra had in tegenstelling tot de meeste patroilerende klassenoudste haar toverstok niet in de aanslag, aangezien de schilderijen anders graag liepen te klagen, en Lyra dat vervelen vond. En Lyra had een prima nachtzicht, en dat had ze ook wel nodig als ze wel eens het bos in glipten om in afzondering haar verandering te oefenen. Wat nogal pijnlijk ging, ze kon het dier al aannemen maar niet voor lang, en de veranderingen gingen niet altijd even goed. Er waren nogal wat bomen gesneuveld doordat ze zichzelf niet helemaal was als ze veranderden. Misschien dat er toch wat van die gemuteerde weerwolf genen mee waren gegaan in haar lichaam. Al kon Lyra nog wel zelf bepalen waarneer ze ging veranderen, en normaal gezien zouden mensen het afschuwelijk vinden om vergeleken te worden met een weerwolf. Maar Lyra werd dan vergeleken met haar vader, en daarom vond ze het niet erg. Haar familie was iets waar ze trots op was, het was alles wat ze had, ondanks dat ze alleen haar halfbroertje overhad. Als ze Teddy maar niet tegen zou komen, ronddwalend op de gangen. Al was het niet een jongen die de regels snel zou over treden.

Daar was James weer veel beter in, de kleine etterbak, die Lyra al vaak genoeg met liefde op zijn flikker had gegeven. het kon Lyra vrij weinig schelen dat het Harry's zoon was, dat maakten hem niet immuun tegen punten aftrek als hij tegen de regels in ging. Lyra zat aan de zoom van haar trui te frummelen tijdens het lopen, ze hoorde vrij weinig geluiden. Opeens zag ze een doorzichtige gedaante in het licht van een raam zweven. Het was een oude bekende die al vele eeuwen rond zwierf op Zweinstein. 'Lyra, wat mooi om te zien dat je een badge hebt.' zei het spook vriendelijk. Met een zucht liep Lyra naar het raam en ging op de vensterbank zitten. 'Ik dacht dat je niks van Zwadderaars moest hebben, en toch blijf je maar naar me toe komen, wat is dat nou precies Hendrik?' zei ze mat terwijl ze haar hoofd tegen de muur liet leunen. 'Omdat je geen echte Zwadderaar bent, en je hart eigenlijk bij Griffoendor ligt.' Lyra keek naar buiten, en daarna naar de afdelingsgeest van Griffoendor 'Maak dat een kat wijs, de sorteerhoed is koppig genoeg om een leerling te plaatsen waar hij hoort zelfs als die iets anders wilt. Ik ben niet genoeg Griffoendor voor die afdeling.' zei ze zacht. 'Je lijkt op je vader meis, en dat was een puurbloed Griffoendor, en jij beweert dat jij geen Grif bent?' zei hij met een kleine lach. 'Ik moet maar eens verder gaan lopen denk ik.' En Lyra liep weg terwijl ze Hendrik in haar rug voelde kijken. Ze liep een de hele verdieping af, en ze hoorde weer voetstappen. Maar ze hield het licht uit, leerlingen betrappen ging altijd in het donker beter dan met Lumos.

Net toen ze bij een soort kruispunt van gangen zou komen hoorde ze een zachte stem Lumos uitspreken. En er lichten een om de hoek een toverstok op, en ze voelde bijna de moed in haar schoenen zinken toen ze zag dat het Connor was. Waarom precies nu.. Ze zag hem weg kijken. 'Ik ben bang dat dit erger is voor je dan een nachtmerrie.' zei Lyra zacht terwijl ze naar hem toe liep. Haar blik was niet hard, maar eerder twijfelend. Normaal zou ze vijf punten af moeten trekken voor ongeoorloofd ronddwalen op de gangen. Maar misschien had Connor wel een reden, al zou het wel een verdomd goede moeten zijn. Ze bleef op een halve meter afstand staan, ze had haar handen tot vuisten gebald en voelde hoe haar nagels scheurtjes maakten in de huid van haar handpalm. Nog even en ze had er een wondje van gemaakt, ze wist niet hoe ze zichzelf een houding moest geven na hun ontmoeting in de uilenvleugel. 'Ik hoop dat je een goede reden hebt, dat je 5 punten aftrek riskeert door op de gangen te lopen om deze tijd.' zei Lyra, meer voor het geval er een andere klassenoudste of leraar toevallig aankwam.

Onderwerp: Re: Night patrol zo maa 25, 2012 6:14 am

Waarom nu persé haar? Kon het niet iemand anders zijn? Dan had hij straf gekregen, was naar bed gestuurd, en had tenminste daar uit het raam kunnen staren. Even beeldde hij zich in dat het iemand anders was, dan deed het minder pijn. Hij zou zijn straf normaal in ontvangst kunnen nemen, en naar zijn kamer kunnen gaan. Hopelijk lag er nog niemand wakker, want hoeveel het hem kon schelen, niets dus, was voor anderen wel erg. Hij zou Slytherin punten kosten, en later had hij er waarschijnlijk spijt van. Allemaal om haar, ze verdiende het niet eens meer. Een moment was hij van plan gewoon weg te lopen, haar compleet te negeren. Maar daarvoor was het nu al te laat, hij had iets gewenst, en er was zelfs een zeer grote kans dat ze dat gehoord had. Waarom had hij het ook gezegt? Kon hij met zijn hoofd niet even stil zwijgen? Ze zou het vast erg vinden dat hij haar negeerde, en ze kon nog zoveel punten aftrekken, praten zou hij dan niet doen. Maar nu kon dan niet meer, optie was verdwenen. Het enige wat er nog op zat, was praten. Maar hoe? Wat kon hij nu zeggen? Ik zat bijna nog een hele dag te huilen omdat ik een zwakkeling ben? Ik vond het wreed dat je zo wegliep? Ik wou niet dat het zo geëindigd was? Kon je niets lievers zeggen? Het spookte allemaal door zijn hoofd, en wou hem niet laten gaan. Hij wist het gewoon niet meer, en hij zuchtte lichtjes. Waarom was alles zo moeilijk bij haar? Nooit had hij kunnen denken dat alles zo hectisch rondom haar was, maar om het dan nog af te sluiten was hij er op een of andere manier mee verbonden geraakt. Een emotioneel gesprek in de uilenvleugel, een brief die hij wou afgeven, en een gebroken afscheid. Had ze het niet anders kunnen doen? Dan was er echt niets meer aan de hand geweest, had hij nu zelfs met een glimlach rondgelopen, blij dat hij een vriend kon helpen. Maar nee, het had allemaal niet makkelijk kunnen gaan, daar deden we hier blijkbaar niet aan?
Hij stelde zich voor hoe Ceila zich nu door de lucht begaf, met haar sterke vleugels sloeg en krachtig de wind liet meedraaien. De zon zou op haar vleugels schijnen, de pennen laten kleuren in het zachte licht. Er zat een licht tijdsverschil in, maar niet veel. Nog even en het zou donker worden. Tegen overmorgen zou ze terug uitvliegen, na een extra rustdag. Die lieten ze haar altijd, zodat ze nooit oververmoeid zou kunnen worden. Anders zou ze wel een ongeluk kunnen krijgen, en daar was ze hen veel te dierbaar voor. Want hoewel ze feitelijk alleen van hem was, was zijn zusje even gesteld op haar. En Ceila vond dat maar best, het meisje deed nooit iets verkeerd, en gaf altijd extra aandacht als Connor dat niet kon doen. Hij glimlachte vaagjes bij de herinneringen en gedachten, en was even helemaal verdwenen uit de donkere schoolgang. Lyra zou zich afvragen waarom hijzo ver weg leek, maar op het moment kon het hem echt niets schelen. Nog even wachten, en hij zou zijn zorgen weer kunnen uitschrijven bij zijn kleine zus. Ook was hij redelijk benieuwd naar hoe het met haar ging, ze vertelde best wel veel, maar ze hadden nooit tijd om brieven te versturen. Dat was een van de dingen die hij redelijk haatte aan de school, voor de rest was die wel goed.
Eindelijk ging zijn blik terug naar Lyra, besefte plots weer waar hij was. Ze kwam wat dichterbij, en hij ving nog iets op van wat ze zei. Dus dan had ze niets gemerkt van zijn afwezigheid, misschien ook maar beter. Straks zou ze nog denken dat hij glimlachte terwille van haar. Wel, dream on. 'Ik ben bang dat dit erger is voor je dan een nachtmerrie.'' Zijn blik keek haar koel aan, neutraal. Zijn gedrag had hij al besloten, hij zou doen alsof het niets was, normaal. Anders zou ze zich misschien nog wel eens rot kunnen voelen, nee? En dat zou toch zo erg zijn. Waarom was zij ook alweer hier? Het leek hem redelijk sterk dat ze allebij over de gangen aan het lopen waren, omdat ze niet op de tijd gelet hadden. Nee, ze was er vandaag waarschijnlijk wel geweest, haar alibi nog ophouden. Zijn blik gleed op de bagde. Natuurlijk, hoe kon hij dat vergeten, ze was klassenoudste. Perfect. 'Ik hoop dat je een goede reden hebt, dat je 5 punten aftrek riskeert door op de gangen te lopen om deze tijd.' Connor trok zijn wenkbrauwen op, meende ze dit nu echt? Ze zou hem nog punten aftrekken? 'Waarom denk je dat ik hier nog ben?' Zei hij ergens geïrriteerd. 'Ik ging even expres over de gangen wandelen, in hoop jou tegen te komen.' Zijn ogen keken donker in die van haar, sarcasme droop van zijn woorden af. Normaal zag je hem nooit zo, dus het zou vast een verwondering voor haar zijn. 'Ik was de tijd uit het oog verloren, was nog..' Hij viel even stil, 'In de Uilenvleugel.' Fijn, ze had de waarheid, als ze hem nu nog even zou straffen, kon hij tenminste naar zijn bed. Uithuilen in zijn slaap. De dag was redelijk zwaar en vermoeiend geweest, en ineens voelde hij hem op zijn schouders drukken. Hij zuchtte, en ontspande zijn strakke houding, hij had er genoeg van.

Hij moest kwaad worden
Even :c

Onderwerp: Re: Night patrol zo maa 25, 2012 7:43 am

Haar blik was op Connor gericht die er niet bij leek te zijn met zijn gedachten, en niet blij leek dat hij haar tegen het lijf liep. Al wist Lyra dat niet iedereen wist dat ze klassenoudste was, aangezien ze haar badge vaak niet droeg. Anders werd ze heel de dag aangestaard, al hadden haar leraren er wel af en toe naar gevraagd. En dan zei ze nonchalant dat ze hem vergeten was op de doen. Aan de ene kant was ze trots op haar rang, maar ergens wilde ze hem ook weer niet. Misschien omdat ze dan opviel en Lyra het liefste zich mengde in de omgeving, zodat ze niemand hoefde te vertellen over zichzelf. Crucio, hoorde ze in haar hoofd en zag hoe Dolohov de onvergeeflijke vloek op haar vader uitsprak terwijl een ander Romeo aanviel. Lyra's nagels boorde zich genadeloos in de huid van haar handpalm en haar huid scheurde en kleine adertjes knapten. Het bloed welde op en vloeide in een dun stroompje uit de ader over de huid en bleef uiteindelijk in een druppel aan haar duim hangen. Lyra's maag leek een trap te krijgen en ze had moeite om overeind te blijven staan.

Tranen branden achter haar ogen, bijna had ze haar toverstok gepakt en een vervloeking uitgesproken tot ze besefte dat het een herinnering was die ze zag. Deze keer had Connor geluk dat hij zichzelf was, en dat ze op tijd had beseft dat hij er stond anders had ze misschien een regel overtreden. En het was niet dat ze Connor iets aan wilde doen omdat ze hem haten. De reden waarom ze weg was gelopen was omdat hij een muur liet optrekken diep in haar hart. Hij had punten geraakt die diep weg geduwd waren. Ze kon niet toegeven aan die gevoelens, het enige wat ze deden was pijn. De pijn die ze had gevoelt toen ze mensen had verloren, stond altijd gekoppeld aan het fijne gevoel dat ze ooit had gekend en wat Connor bijna had opgeroepen bij haar. Het voelde zo gevaarlijk aan dat ze uit het veld was geslagen, ze was weg gegaan omdat ze er anders aan toe had gegeven en dat was dodelijk. Hij was te vriendelijk, wat hem gevaarlijk maakten. Het zorgde dat Lyra's 'vacht' om hoog ging staan en ze in een verdedigende houding over ging. Terwijl ze besefte dat ze bijna haar toverstok tegen Connor had gebruikt sloeg de schrik om haar hart.

Een fractie van een seconde kon dood betekenen, maar ook leven, en dat laatste was deze keer het geval. Lyra slikte en zag een kant van Connor die ze niet kende, maar wel had verdiend na haar gedrag. Ze kreeg maar de helft van zijn woorden binnen en hij zei iets over dat hij expres hier was gaan lopen om haar tegen te komen, maar door de irritatie wist ze dat hij het niet meende. Hij was de tijd vergeten en was nog in de Uilenvleugel geweest, en Lyra wist meteen dat het haar schuld was. Haar vuisten ontspande en het bloed van haar handpalm druppelde op de grond. 'There is something about you, that keeps triggering my heart.' zei ze zacht. De reden dat ik wegliep is omdat ik om je begin te geven, schreeuwde ze in gedachten naar Connor. 'Love, friendship or just any kind of affection are a few of the most dangerous feelings a human can feel. That's what you wake inside of me, but I can't give in. Cause in the end it will only hurt me, just like before. That's why I left the owlwing, I couldn't stay..' zei ze zacht. Met een doffe blik in haar ogen, ze hoorde momenteel geen enkel geluid naast de ademhaling van Connor en zichzelf, 'You can go to your room now.' zei ze zacht, want dat was wat ze in Connor's ogen had gelezen, ow god laat me alsjeblieft gewoon weg gaan. En nu had ze hem toestemming gegeven, ze voelde haar wondjes in haar handpalm prikken en beet haar tanden op elkaar. Dat gevoel was nog niks in vergelijking met wat ze al had gevoeld, en wat ze Connor voor gevoel had gegeven.

Onderwerp: Re: Night patrol zo maa 25, 2012 7:58 am

Dominus Venenoris

Een parelwit voorwerp glansde in een metaalblauwe vlam die rond danste in het midden van de kamer. Het ding had een steriele kleur en stond op het eikenhouten bureau. Een zwakke, gifgroene gloed staalde uit het steenvormige object dat een vreemd, zoemend geluid maakte alsof het werd aangedreven door minieme oden. Het ding wiegde zachtjes heen en weer. Dominus' blik was bijna strelend. Een arrogante glimlach speelde op zijn lippen terwijl hij het voorwerp nauwgezet in het oog hield. Gevoelig handelswaar klasse A. Een streng verboden zaak gesterkt door verschillende wetten waar een reisje naar Azkaban aan vast hangt. Toch stond het ei op zijn glanzende bureau. Een nu nog klein maar sluw en uiterst gevaarlijk wezen schuilde in de kalkachtige schaal van het voorwerp dat talloze galjoenen uit zijn handen had gestolen. Dominus nam zijn toverstok en tikte zachtjes op het glanzend witte ei dat trillend op de tafel stond. Het licht werd abrupt feller. Groene pikken schoten in het rond. De straling was zo sterk dat de blauwe vlam volledig overbodig werd. Opwinding flakkerde in zijn anders zo berekende ogen. Ook al was het strikt verboden de drang om met dit ingrediënt te experimenteren klopte in zijn dunne vingers.

Een schel, snerpend geluid weerklonk achter hem. Het leek op de schreeuw van een nogtand die werd gedood. Teleurgesteld stond Dominus op. Hij nam het glanzende ei, tikte met zijn toverstok op een vloer tegel die gehoorzaam omhoog rees waardoor een een lage, onopvallende holte vrijkwam met een kleine lendendoek er in. Voorzichtig borg Venenoris het ei op terwijl het gekrijs verder door de kerker schalde. De tegel schoof terug over de holte die hij bewaakte, een doffe klik gaf aan dat de magie in werking was getreden zodat enkel híj het kon openen. Dominus draaide verveeld zijn hoofd en keek naar de glanzend zwarte koekoeksklok waar een regenboog aan kleuren in rimpelde als een plas olie die werd beschenen door de zon. Op het plankje waar normaal en kleine, houten koekoek op zat te schreeuwen zat nu een soort blauwe vogel met dof gekleurde veren die haar bek open had waar een scherp hoog geluid uit klonk. "Hou je kop", strooide Dominus de belediging naar het hoofd van de kleine, piepende mees. Abrupt stop het dier met gillen, deed haar bek dicht en bewoog niet meer. Het stokje waar de piepkleine vogel op zat schoof terug naar achteren en verborg zich in het huisje waar een zwart luikje dichtklapte. Het was een schkieuwklok. Het werkte simpel en effecient. Je stelde een tijdstip in dat kon gaan van één honderdachtentwintigste van een seconde tot drie en een halve eeuw. Deze keer gaf het aan dat het zijn beurt was om door de gangen te patrouilleren. Hij moest die ouwe zak van een Vilder aflossen. Vermoeid rommelde hij wat in een lade, viste er een kleine zakgluiposcoop uit en borg hem zorgvuldig op in de binnenzak van zijn gewaad.

Verveeld gleed Dominus door de gangen. De hogen muren sloten hem in als tralies die een dierentuin dier verboden verder te lopen. Als leerlingen deed hij niets liever dan 's nachts door de gangen te sluipen op zoek naar geheimen, ontdekkingen en nieuwigheden. Nu tintelde die drang ook nog om Zweinstein bloot te leggen. Dus hij begreep ergens ook wel dat vele leerlingen er niets tegen hadden om nachtelijke uitstapjes te maken. Toch was het treiteren van leerlingen één van de weinige dingen die hem vermaakte of bezighield. Ze moesten leren dat rond paraderen bestraft werd, jongeren moesten hun arrogantie in toom leren houden. Het was donker in de gangen, hier en daar flakkerden zwakke lichtjes die leken op het lampje van een zompelaar maar in werkelijkheid kaarsen waren. "Lumos maxima", mompelde hij. Een fel licht stroomde meteen uit de punt van zijn toverstok. Een zacht gefluit weerklonk uit zijn gewaad. het geluid zwol loom aan tot het gesnerp van een stoomketel. De gluiposcoop. Een uitdagende glimlach verscheen op Dominus lippen. Hebbes. Het was verrukkelijk om de kinderen te snappen en ze op hun daden te wijzen. De weinige uitdaging die de school hem bood was nu naar boven gekomen. Met een zwaai van zijn toverstaf zweeg de duisterdetector. Twee stemmen weerklonken in de gangen, ze waren zacht en kinderlijk. Professor Venenoris stapte hoek om, ze sprongen onmiskenbaar in zijn gezichtsveld. De leerlingen smoesden om nietige dingen, misschien zwerkbal, misschien roddelden ze over een leerkracht. Ach wat kon het hem schelen, hij kreeg het er wel uitgepeuterd. Het waren Zwadderaars, Dominus voelde een teleurgestelde steek in zijn middenrif. Het voelde niet helemaal lekker om zijn eigen afdeling te bestraffen, het was veel fijner om punten van dwaze Griffies of die sukkels van een Huffelpuffers af te pitsen. Hij herkende hun gezichten. Venenoris kende zowat elke naam van leerlingen die bij hem les hadden gehad. Lyra Lupin en Connor OMacinsons. Het waren goede leerlingen en misschien verdienden ze zijn hatelijkheid niet maar wat deed het er toe. Hij kwam geruisloos dichterbij. Geen van beiden merkte zijn aanwezigheid. Het meisje boog zich naar de blondharige tovenaar toe en fluisterde een hele trein aan prille woorden. 'You can go to your room now', Fluisterde Lyra emotioneel. Dominus had op dit moment gewacht, een voorzet naar een binnenkopper. "No, you can't", fluisterde Professor Venenoris op een goed hoorbare toon. Het koste hem moeite om het leedvermaak in zijn stem te onderdrukken, maar het lukte, ook al wist hij dat er wat giftige arrogantie door zijn stem was gesijpeld. "Dat worden punten", begon Dominus op een enigszins kalme toon. "10 punten aftrek voor jou meneer O'Macinsons omdat je nog op de gangen bent, 5 punten aftrek voor jou mejuffrouw Lupin omdat je niets deed", Veroordeelde Professor Venenoris hen.

Onderwerp: Re: Night patrol ma maa 26, 2012 9:13 am

Hij zuchtte, wat moest hij nu aan met haar? Zijn neutrale houding had hem eerst een goed idee geleken, maar nu voelde hij zich er vreemd schuldig over. Hij was niet zo, en al was hij ergens kwaad, toch kon hij het niet volhouden. Hij was te erg voor zijn afdeling, als iemand dit wist, was hij voor zijn leven lang getekend. Niet eens puur genoeg om neutraal te doen, waarom toch? Het kon ook aan Lyra liggen, normaal deed hij redelijk afstandelijk tegen mensen. Alleen zij was een beetje anders verlopen, lag allemaal aan hun ontmoeting. Daar had hij het tenslotte als eerste op af geschreven, hun ontmoeting. Maar stel dat het gewoon Lyra was die hem zo maakte? Dat hij er niets aan kon doen, maar hij gewoon zwak was tegenover haar? Het zou hem ergens helemaal niet meer verbazen, en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje dat haar handen bijna kapotkneep. Waarom had ze het nu gedaan? Langzaam ebde zijn boosheid weg, en maakte plaats voor enkel onbegrip en verdrietigheid. Hij was het gewoon nu al beu om boos te zijn op haar, als een vloek die op hem rustte. Hij kon het niet, dat had hij nu wel door. Dus om er extra moeite aan te verspillen leek hem redelijk dom ook. Hij ontspande zich, liet zijn armen langs zijn borstkas vallen, vingers lichtjes op zijn gewaad trippelen als kleine regeldruppels tegen de ramen. Gezicht uitgestreken, geen donkere rimpels meer. Zijn blauwe ogen keken haar eindelijk recht aan, probeerden te zeggen dat het niet meer uitmaakte, zagen haar verdrietige uitdrukking en bewolkten verder.
Connor begreep niets meer van haar, als ze zo verdrietig was, waarom was ze dan weggelopen? Het was zo onlogisch, dat hij het normaal zou moeten begrijpen. Maar hij vermoedde dat er ergens een logica achterzat, wat hem ontging. Een druppel viel op de vloer, en geschrokken hief hij zijn hoofd op, ogen bleven hangen op een rode druppen bloed van haar handpalm. Had ze zich zojuist zelf verwond? Bijna wou hij naar haar toelopen en haar hand oppakken om te verzorgen, tot iets hem tegenhield. Ze was verstijfd, een flashblack aan het krijgen , iets anders? Hij wist het niet, maar vond het ergens redelijk eng. Ze was zo anders als ze er zo uitzag, niet de Lyra die hij had leren kennen vanmiddag. Maar wie was ze nu werkelijk? Vanmiddag, of nu? In wezen allebij, maar hij was zoek naar de meest diepe Lyra. Degene met wie hij vrienden kon worden, een vriendschap kon sluiten op een basis. En blijkbaar was dat verkeerd overgekomen. Misschien was ze wel bang geworden, hij wist dat hij niet makkelijk vriendschap sloot, maar als iemand zijn vriend was, was die voor het leven en niet voor enkel. Hij was puur vanbinnen, en soms was dat zelfs beangstigend. Toch zou hij willen weten wat het nu precies was, niet zeker over alles zijn was zo erg. There is something about you, that keeps triggering my heart.' Hij luisterde verbaast, kon het niet veroorloven om verder na te denken bij die woorden. Hij zou toch alleen maar er meer in zien dan het was, nee? Had hij daarstraks ook voorgehad, en toen was het hem bijna fataal geworden. Ze ging verder, gaf hem geen tijd meer, hij moest wel aanhoren wat ze zei. Verstijfd stond hij daar, terwijl ze maar verder ging met iets zeggen. Eerst snapte hij de zin er niet van, tot het tot hem doordrong wat ze precies zei. En het maakte hem bang. Bang dat alles tot nu toe verkeerd was, dat hij het helemaal niet goed had gedaan. Dat hij de slechterik was omdat hij zo had gereageerd, niet had nagedacht. 'Love, friendship or just any kind of affection are a few of the most dangerous feelings a human can feel. That's what you wake inside of me, but I can't give in. Cause in the end it will only hurt me, just like before. That's why I left the owlwing, I couldn't stay..' Zijn gezicht was geschokt, wist niet goed wat hij moest zeggen hierop. 'Lyra, ik..' Zijn ogen groot en blauw, het was erger dan hij had gedacht. Hij zou dit nooit goed kunnen maken, hij wou alles zeggen wat hij nu voelde, maar die kon hij niet uitspreken. Een harde mannenstem doorbrak zijn woorden, kapte ze genadeloos af. Zijn hoofd sloeg op en hij keek in het blije gezicht van het afdelingshoofd, die zeer duidelijk blij was met het kunnen aftrekken van punten bij leerlingen. Zelfs zijn leerlingen nog wel. Even keek hij boos naar de man, tot hij besefte dat hij inderdaad geen alibi had. Zijn blik ging hopeloos van de man naar het meisje voor hem. 'Ik..' Hij kwam niet echt verder en keek hem met grote ogen aan. 'Ik was met haar,' Bracht hij verbaast uit. Waarom hij dit zei, wist hij niet. Hopelijk wist Lyra nog iets, anders zat hij echt wel in de problemen. Zij niet, met haar klassenoudste badge, prachtig op tijd zoals altijd bij haar.

Goed, einde trekt nergens op, maar moet gaan D:

Onderwerp: Re: Night patrol ma maa 26, 2012 11:40 pm

Ze had een brok een haar keel, ze vertelde in zo'n korte tijd ongelooflijk veel aan Connor dat ze niet wist wat ze er mee aan moest. Scorpius wist haar verleden omdat ze bij zijn familie over de vloer kwam. Hij kende haar door en door, voor zover ze het toe had gelaten. Want er waren nog vele geheimen rond Lyra's verleden die alleen zij en haar ouders wisten. Maar het vertrouwen van andere maakt jezelf kwetsbaar. Haar woorden drongen eerst niet tot hem door, maar langzaam aan begon hij ze te begrijpen. Misschien was het het stomste dat Lyra ooit had gedaan, open zijn over haar gevoelens. Ze had ze toch niet voor niks al die jaren binnen gehouden? Tenminste, tegenover mensen had ze ze binnengehouden, de draken hadden de volle laag gekregen als Lyra zich niet goed voelde. Dieren gaven je geen afkeurende blik als je schold, of als je de longen uit je lijf schreeuwde. De tranen die onbedwingbaar bleven stromen, ze bleven bij je en maakten geen geluid. Tot je uitgehuild of geschreeuwd was, en beschermde je daarna als je in slaap viel voor de rest van de wereld.

Geen mens had dat meer kunnen doen na die zeventien jaar die ze gemist had. Het leek alsof ze een tijdreis had gemaakt, maar toch ook weer niet aangezien bijna niemand wist wie ze was. Charlie had haar goed verborgen kunnen houden, zodat ze later geen problemen zou krijgen als ze normaal over straat wilde lopen. Zoals Harry had gehad toen hij elf jaar werd, iedereen kende de jongen en hij had daarom altijd mensen die hem herkende en aanspraken. Lyra was dat bespaard gebleven. Al waren er wel verscheidene mensen nog overleden in haar afwezigheid waar ze het nog steeds zwaar mee kon hebben. Ze had al vele kerkhoven afgedwaald opzoek naar de plek waar de mensen begraven lagen die ze miste. Hoe vaak Charlie haar ook ergens heen bracht, het laatste stuk deed ze altijd alleen, aangezien ze alles alleen moest verwerken. Connor wilde iets terug zeggen maar opeens hoorde Lyra nog een hartslag. En haar ogen kregen die hare blik weer terug.

Haar afdelingshoofd wilde haar punten aftrekken? Ze had er een aantekening van willen maken, en willen navragen hoeveel punten aftrek er gegeven voor moest worden aangezien dit haar eerste avond dienst was. En ze eerder geen tijd had gehad om het te kunnen vragen. Connor zei dat hij bij haar was geweest, ze draaide zich om naar het afdelingshoofd dat half achter haar stond 'Het klopt, hij liep met mij mee ik werd rond het avond eten niet goed in de uilenvleugel, en viel daar bijna van de trap naar beneden. Connor heeft me daar net op tijd beet kunnen pakken, anders had ik mijn nek misschien wel gebroken. Maar ik was koppig en wilde mijn avonddienst lopen en hij stond erop dat hij mee zou gaan voor het geval ik me weer niet goed zou voelen. Zodat hij me dan terug kon brengen naar de leerlingenkamer.' Lyra's stem was vast, en dat ze kleine stukjes loog klonk net zo natuurlijk als dat ze de waarheid sprak. Lyra had geleerd om te liegen, ze kon het als de beste. Misschien was de Orde haar toch nog van pas gekomen in haar jeugd. Daar hadden vele leden wel eens moeten liegen, en tja dat waren de leermeesters die ze had gehad vroeger. 'En ik had nog geen tijd gehad om met u te bespreken hoeveel punten aftrek er staan op bepaalde daden. Vandaar dat ik volgens u 'niks deed'. Ik wilde als ik iemand tegen kwam een aantekening ervan maken en het later met u bespreken.' zei ze op een kalme toon. Haar bruine ogen keken glashard in die van haar leraar. Ze was niet bang voor hem, het was ook maar een mens, al wist ze dat vele leerlingen wel bang waren voor onder andere het afdelingshoofd van Zwadderich. Waarom ze Connor in bescherming nam, ze had geen flauw idee. Maar dat voelde als het juiste om te doen. 'En ik zei net tegen Connor dat hij mocht gaan omdat ik dacht dat ik me niet meer slecht zou gaan voelen vanavond, maar wilde niet alle schilderijen tot last zijn dus deed ik het zacht.' voegde ze er op een net iets te vriendelijke manier aan toe.

Onderwerp: Re: Night patrol ma apr 02, 2012 12:09 am

Genietend van hun verbijstering keek hij de twee kinderen aan. Zijn blik verraadde niets. Geen leedvermaak of teleurstelling, geen begrip of woede. Enkel een koude, ondoorgrondelijke schijn die zijn irissen kleurde. Zijn bleke lippen vormden een nietszeggende streep. Dominus moest zelfbeheersing tonen om geen rake opmerkingen los te laten. Hij besloot af te wachten op de reactie van zijn leerlingen, die nog steeds geen woord hadden uitgebracht. Connor keek hem een tel boos en afgunstig aan. Alsof het zíjn fout was de ze nog na de toegelaten uren op gangen rondzwierven en kleffe woordjes tegen elkaar kakelden. Professor Venenoris richtte zich koel tot de jongeman:"Boos naar me liggen te staren gaat je niet uit de nesten helpen, Meneer O'Macinsons. U bent in de fout, ík doe enkel mijn werk. In tegenstelling tot mejuffrouw Lupin.". Hield Dominus hem streng voor. Rotjoch. Snel herstelde de jonge Zwadderaar zich, waarschijnlijk waren de woorden in zijn jonge brein binnengedrongen en kenden hun uitwerking. Snel zwierf Connors blik naar Lyra, duidelijk was een leugen verzinnen moeilijk voor hem. "Ik...", begon O'Macinsons. "Jij", antwoordde Dominus lichtelijk geïrriteerd. Waarom deden kinderen er altijd zo lang over om uitvluchten te verzinnen. Professor Vennenoris had veel ervaring met leugens en andere gluiperige onwaarheden. "Ik was bij haar", bracht Conner struikelend over zijn tond uit. "Zozo, dat is erg fijn dat jullie romantische wandelingetjes maken. Maar jullie zijn op de gangen na het toegelaten uur. Dat mag niet.", herinnerde Dominus hen kalm.

Hij richtte zich op Lyra die nog geen lettergreep had los gelaten sindsdien plotse verschijning. 'Het klopt, hij liep met mij mee ik werd rond het avond eten niet goed in de uilenvleugel, en viel daar bijna van de trap naar beneden. Connor heeft me daar net op tijd beet kunnen pakken, anders had ik mijn nek misschien wel gebroken. Maar ik was koppig en wilde mijn avonddienst lopen en hij stond erop dat hij mee zou gaan voor het geval ik me weer niet goed zou voelen. Zodat hij me dan terug kon brengen naar de leerlingenkamer.', ratelde ze haar verklaring af, alsof ze die uit het hoofd had geleerd. Professor Venenoris keek haar schattend aan, maar sprak geen woord. Toen zette Dominus in:"Dan kan ik Meneer O'Macinsons feliciteren met zijn redding, jou reflexen zijn bijna beestachtig" Hij beklemtoonde zorgvuldig het laatste woord. Er was geen trekje in zijn gezicht dat versprong, al flakkerde achter zijn ondoorgrondelijke, koele masker een giftig gevoel. Als leraar wist hij zeker dat Lyra de dochter was van Remus Lupin, samen met Fenrir Vaalhaar één van de beroemdste weerwolven van zijn eeuw. "Al moet ik toegeven dat dierlijke vermogens me erg praktisch lijken in tegenstelling tot sommige andere tovenaars.", melde hij nonchalant, al krulden Dominus' mondhoeken vaagjes om. "Maar dan hadden jullie de tijd maar in het oog moeten houden, en helemaal in de fout ben je niet omdat je hem toestemming hebt gegeven om mee te lopen. Al moet er altijd de bevestiging van een medewerker op Zweinstein zijn. Zelfs het woord van die nietsnut van een conciërge zou genoeg zijn. Maar dit is niet het geval, dus jullie blijven in de fout.", kaatste hij de bal terug. Meteen gaf ze tegengewicht:'En ik had nog geen tijd gehad om met u te bespreken hoeveel punten aftrek er staan op bepaalde daden. Vandaar dat ik volgens u 'niks deed'. Ik wilde als ik iemand tegen kwam een aantekening ervan maken en het later met u bespreken'. Professor Venenoris onderdrukte een geïrriteerde zuchtte en schudde even met zijn lange, donkere manen. Leerlingen waren veel te brutaal geworden, alsof zíj alles beter wisten, alsof ze met hun beetje toverkracht ver en ver boven de leraren uitstaken. Het ging generatie op generatie voort. Op sommige momenten dacht Dominus dat ouders het aanleerden. Het was ook één van de vele redenen dat hij geen kinderen wou, ze leken zichzelf zoveel beter te vinden. "U heeft al sinds uw benoeming tot klassenoudste in augustus de tijd gehad om dit met me te bespreken. U kon een uil sturen, me in de trein aanspreken of het na de les vragen. En ik wil u er aan herinneren dat u ook echt 'niks deed', al moet ik bekennen dat ik me ook onzeker voelde toen ik in uw schoenen stond.". Het was terug haar beurt. Het meisje keek hem niet angstig aan of onder de indruk maar als een medestander. Ergens voelde Dominus hierdoor een stek van sympathie, omdat ze geen bange wezel was die bij elke opmerking wegschoot of na een berisping in elkaar zakte. 'En ik zei net tegen Connor dat hij mocht gaan omdat ik dacht dat ik me niet meer slecht zou gaan voelen vanavond, maar wilde niet alle schilderijen tot last zijn dus deed ik het zacht.' De toverdranken meester puzzelde al haar verklaringen en uitvluchten in elkaar opzoek naar een missend stukje of iets dat niet paste. "Het is attent van u Mejuffrouw Lupin dat u de schilderijen niet wil wekken", prees hij haar luchtig. "Maar u vroeg net hoeveel punten u eigenlijk moest aftrekken van Meneer O'Macinsons terwijl u ook suggereerde dat hij met u mee liep zodat je naar de ziekenzaal kon gebracht worden als je een toeval zou krijgen.", bracht Professor Venenoris hen ter oren. Genietend om het feit dat er barstjes ontstonden in het waterdichte uitvlucht richtte hij zijn blik naar Connor. Een vragende flikkering brandde in zijn houden ogen.

Onderwerp: Re: Night patrol ma apr 02, 2012 5:56 am

'En er is niks romantisch aan een avonddienst lopen, zelfs met een jongen erbij kan ik zeggen.' zei Lyra tegen haar afdelingshoofd, die man moest wel gek zijn.. En dat was dan haar afdelingshoofd en Toverdranken leraar, al leek hij te weten dat ze niet helemaal de waarheid sprak. Net alsof hij nooit de waarheid een klein beetje verdraaid had in zijn jeugd.. "Dan kan ik Meneer O'Macinsons feliciteren met zijn redding, jou reflexen zijn bijna beestachtig" Dat had er niks mee te maken! 'Zoals u weet was mijn vader een weerwolf, maar weerwolven krijgen normale kinderen. Dus uw speculatie is verkeerd, en ik hoop dat u het niet bedoelde als een aanval.' zei ze op ijzige toon. Als iemand ook maar een slecht woord over haar vader sprak stond ze op het punt die persoon om te brengen. Haar vader was te belangrijk voor haar geweest in haar leven, dus niemand mocht hem beledigen. Hij had het over dat dierlijke aspecten hem handig leken, jaja en daarna gauw goed praten. Bah, daar kon Lyra niet tegen, het had haar gewoon te veel als een aanvallende opmerking laten lijken. Normaal kon ze best met haar afdelingshoofd opschieten voor zover je dat kon met hem.. Het was een aparte man en moeilijk bereikbaar.

"Maar dan hadden jullie
de tijd maar in het oog moeten houden, en helemaal in de fout ben je
niet omdat je hem toestemming hebt gegeven om mee te lopen. Al moet er
altijd de bevestiging van een medewerker op Zweinstein zijn. Zelfs het
woord van die nietsnut van een conciërge zou genoeg zijn. Maar dit is
niet het geval, dus jullie blijven in de fout."'Het spijt me meneer, dat ik geen personeelslid ben tegen gekomen voor dat u ons tegen het lijf liep. Al hoewel, Haast onthoofde Hendrik ons wel heeft gesproken vannacht. Die zit hier al langer dan menige medewerker, en hij leek er geen problemen mee te hebben.' zei Lyra kalm. Hendrik zou haar wel verdedigen, zelfs als ze echt een overtreding had gemaakt, het afdelingsspook van Griffoendor had een lichte zwak voor Lyra. Misschien omdat haar vader zo'n goede band had gehad met het spook. Ze begon hem te irriteren, dat had ze zelf ook wel door maar ze was niet van plan het op te geven zonder slag of stoot. Hij kreeg haar niet makkelijk onder. Ze was altijd al een vechter geweest, en omdat hij zo vervelend had gereageerd zou hij de bal terug kunnen krijgen. "U heeft al sinds uw
benoeming tot klassenoudste in augustus de tijd gehad om dit met me te
bespreken. U kon een uil sturen, me in de trein aanspreken of het na de
les vragen. En ik wil u er aan herinneren dat u ook echt 'niks deed', al
moet ik bekennen dat ik me ook onzeker voelde toen ik in uw schoenen
stond." Oww daar had haar leraar toch eens pech mee, 'Ik weet niet wat u doet buiten school, maar zoals u misschien weet woon ik in Roemenië in een drakenreservaat, en voor mocht u dat niet weten. Dat vereist dag en nacht werk, zeker met de nieuwe draken die nog geen discipline hebben. En als u weet hoe het is om in mijn schoenen te staan, wat ik erg knap vind, ik denk niet dat u ze past, vrouwen hebben over het algemeen andere voeten dan mannen.. Maar voor mocht u het nooit gemerkt hebben, ik ga niet met de trein naar school. Ik reis altijd met Charlie, en vaak is dat per draak.' Slecht hoor, dat haar docent niet eens had gemerkt dat Lyra in haar jaren hier op school nog nooit met de trein naar school was gekomen. 'En als mijn afdelingshoofd dacht ik dat u wist dat ik zo'n beetje alle mogelijke vakken volg die een 5de jaars kan volgen, dus moet u ook weten dat ik veel lessen heb en weinig tijd om andere dingen te doen.'

"Maar u vroeg net
hoeveel punten u eigenlijk moest aftrekken van Meneer O'Macinsons
terwijl u ook suggereerde dat hij met u mee liep zodat je naar de
ziekenzaal kon gebracht worden als je een toeval zou krijgen." Jemig had die man geen slaapgebrek ofzo? Ze werd er nogal moe van, eigenlijk moest ze nog alle verdiepingen aflopen, en hij hield haar op. Eigenlijk was het al een lange dag geweest, en ze wilde toch wel voor half 1 op bed liggen. 'U suggereerde dat hij hier zou zijn terwijl het niet mocht, terwijl hij alleen maar een goed hart toonde voor een medeleerling. Dus ging ik in op uw opmerking, waardoor het misschien verkeerd overkwam. Met mijn opmerking bedoelde ik wat het puntenaftrek was, ALS hij verkeerd was geweest. En een leerling straffen die als voorbeeld van goed gedrag zou kunnen gelden is niet erg stimulerend voor kinderen om zich te gedragen.' zei ze op kalme toon. Lyra merkte hoe de blik van Venenoris afdwaalde naar Connor. 'En als u een gesprek met mij voert zou het wel zo beleefd zijn mij aan te kijken in plaats van naar Connor.' voegde ze er op een bijna grommende toon.

Onderwerp: Re: Night patrol di apr 03, 2012 12:56 am

Hij voelde zich overbodig. Het afdelingshoofd leek nu alleen nog maar op Lyra gebrand te zijn, en verbaast volgde hij hun coversatie. Bij de opmerking over beestachtige trekken keek hij eerst vragend van de een naar de ander, maar toen wist hij weer wat hij bedoelde. Kwaad dat de man zoiets durfde aan te halen op een moment zoals nu vloog zijn blik weer terug naar Lyra. Hij wist dat ze zich sterk zou houden, maar ze hadden juist weer een nieuw deel gehad tussen hem beiden, en ergens wist hij dat het behoorlijk moeilijk zou zijn, zelfs voor haar om dit vol te blijven houden. Master Venenoris leek er echter geen problemen mee te hebben, die was juist pas echt iets gaan doen, zat nog vol energie. Voordat hij er iets tussen kon gooien gingen ze verder met discussiëren, en hij keek maar toe hoe ze de woorden naar mekaars hoofd smeten om dan op een ander punt over te gaan. Het was best waar dat ze weinig tijd had, maar ergens wist hij dat dat niet helemaal waar was. Maar zijn gezicht bleef neutraal, en in zichzelf herhaalde hij de argumenten van haar om voor zichzelf geen gat in de muur om hem heen te bouwen. Het was best wel aardig van haar dat ze hem zo verdedigde, alhoewel hij wist dat ze best ook gewoon de waarheid kon zeggen, en dat ze hem elk moment zou kunnen verklikken. Het maakte hem ergens blij, maar ook verwarrend. Als ze dit niet deed, waar sloeg vanmiddag dan op? Het was allemaal door mekaar aan het lopen, en even schudde hij zijn hoofd licht om het uit zijn gedachten te krijgen. Hij had nog een hele nacht om erover te piekeren, nu moest hij opletten. Goed, hij was met haar meegelopen omdat ze onwel was geworden voor het eten. Ze had hem juist gezegt te gaan, en had dat zacht gedaan om rekening te houden met de schilderen en hun nachtrust. Voor de rest verdedigde ze zich over het feit dat ze niet wist hoe ze andere leerlingen moest aanpakken, iets waar ze nu heel voorzichtig over moest doen. Hij wist dat het ergens niet klopte, maar als ze het zou uitleggen en er over de rest geen zorgen zou over maken, zou dat wel goed komen, niet?
Hij zuchtte, had het gevoel dat hij er eigenlijk maar bij stond, wat ook zo was. Plots voelde hij een blik op zich branden en keek hij juist in de ogen van hun afdelingshoofd. Hij hoorde Lyra boos iets zeggen tegen hem, maar kon zijn blik niet losscheuren. “Het is waar Meneer. Ik voelde me verantwoordelijk toen ze onwel werd, en hoewel ze me al vaker had gezegt dat ik mocht gaan, wou ik het niet. Ik ben nogal overbezorgt, en het was nooit mijn bedoeling iemand hier in het diskrediet te brengen. Maar Menaar, ik heb de rare neiging om nogal snel bezorgd te worden over iemand anders, en ze leek zich echt niet goed te voelen daar. Dus toen ik wist dat ze patrouille moest lopen, was ik bang dat er weer zoiets ging gebeuren. Het was nooit mijn bedoeling hier regels te schenden, waarvan ik eigenlijk niets af wist. Dat kunt u haar niet kwalijk nemen.” De woorden kwamen er snel uit, hij had ook geen idee waarvandaan ze kwamen. Maar hij wou niet dat Lyra de hele tijd aangevallen werd. Dan liever nog een strafwerk.

Mweh :c

Onderwerp: Re: Night patrol di apr 03, 2012 11:55 pm

Denken dat ze slimmer zijn, intelligenter, beter en hebben altijd gelijk. Ze vinden zichzelf vele malen origineler en krachtiger dan welke master dan ook, die ouwe Dumbledore is niets vergeleken met hun onvoorstelbare kunsten. Leerlingen sinds zijn aanstelling tot toverdranken leraar zo, arrogant en egoïstisch, van mening dat ze boven elke leraar stonden. Lyra's transformeerde van een voorbeeld leerline en klassenoudste naar dit soort puber. Haar stem werd een een soort ijzige stroom aan woorden, elk greintje respect was uit de zin gezeeft. Ze vond zijn opmerking over de weerwolf blijkbaar toch niet zo grappig, de leerlinge leek in koude vlammen uit te slaan. Kalm keek hij haar aan, geen trekje in zijn gezicht veranderde. Niets in Dominus' houding paste zich aan aan Lyra's kille woede, maar ze had het fout. "Mejuffrouw Lupin, ik heb het tegen meneer O'Macinsons. En hoe bedoeld u aanval, niet alles wat ik zeg is een snerende opmerking, ook al verdien je er op dit moment wel één.", wees professor Venenoris haar kam terecht. Zijn slag zou nog wel geslagen worden, nog even afwachten. Een paar tellen leek het alsof het meisje in een twee strijd verwikkeld was peinzend aan iets wat voor Dominus onbereikbaar was. Wachtend op een weerwoord speelde hij met zijn lange, klittende haren. Welk excuus zou ze nu weer verzonnen hebben, of misschien ging ze door op zijn opmerking. Ach wat deed het hem, ze was maar een kleine, nietszeggende leerlinge. 'Het spijt me meneer, dat ik geen personeelslid ben tegen gekomen voor dat u ons tegen het lijf liep. Al hoewel, Haast onthoofde Hendrik ons wel heeft gesproken vannacht. Die zit hier al langer dan menige medewerker, en hij leek er geen problemen mee te hebben.', verdedigde Lyra zich kalm. Dominus voelde de neiging om zijn ogen ten hemel te slaan en een langgerekte geïrriteerde zucht uit te blazen. Ze was één van de weinige leerlingen waar hij een beetje genegenheid voor had, omdat ze niet in de grond zakte als hij voorbij beende maar dit leek hem net iets te veel. Geesten. Ze kon hem evengoed vertellen dat een centaur haar de weg had uitgelegd naar het bezweringen lokaal. "Fijn dat Heer Hendrik van Malkontent tot Maling u heeft aangesproken tijdens uw dienst. En het is zeker oke dat u respect voor een eeuwenoude ziel toont maar Heer Hendrik is zoals u misschien heeft opgemerkt dood. U heeft gesproken met een afdruk, niet meer dan een acho van zijn werkelijke persoon. U zou dan evengoed aan één van de onthoofde huiselfen in de kerkers kunnen vragen of jullie door het kasteel mochten wandelen", sprak hij kalm. Wat haalden ze toch in hun hoofd. Maar ja, hij was máár een leraar, niet belangrijk voor zo'n hoog aangeschreven leerlingen als zij. Lyra begon weer een ongeremde tirade over het feit dat ze in Roemenië woonde. Zeker met de nieuwe draken die nog geen discipline hebben. Hoorde Dominus haar kakelen. Hier had hij haar. "Het is niet omdat de draken geen discipline tonen dat u zich naar hun voorbeeld moet gedragen", onderbrak hij soepeltjes haar onschuldbewijs. Ze liet haar verder uitpraten, de verveling droop nu van zijn gezicht. Het werd vermoeiend om naar de ellelange uitvluchten te luisteren. Ze eindigde haar tirade met een grom: 'En als u een gesprek met mij voert zou het wel zo beleefd zijn mij aan te kijken in plaats van naar Connor.' Dominus trok schattend zijn wenkbrauwen op, het masker viel af, hij kreeg er schoon genoeg van. Ze moest leren dat hij hier de baas was. De leraar, de master. Een schampere lach kleurde zijn stoffige lippen. "Sinds wanneer geeft u hier de bevelen, en roept ú míj tot plicht. Voor zover ik weet geef ík hier les en bent ú de leerlinge. Als ik fout bent, dan zegt u het maar", beet professor Venenoris haar toe. Hij wist zijn gezicht merkwaardig goed in de plooi te houden. “Het is waar Meneer. Ik voelde me verantwoordelijk toen ze onwel werd, en hoewel ze me al vaker had gezegt dat ik mocht gaan, wou ik het niet. Ik ben nogal overbezorgt, en het was nooit mijn bedoeling iemand hier in het diskrediet te brengen. Maar Menaar," "Menaar," onderbrak Dominus hem ongelovig. "Menaar, Het is Meneer oor u, bijnaampjes geeft u maar aan je vriendinnetje" Hij knikte naar Lyra. "ik heb de rare neiging om nogal snel bezorgd te worden over iemand anders, en ze leek zich echt niet goed te voelen daar. Dus toen ik wist dat ze patrouille moest lopen, was ik bang dat er weer zoiets ging gebeuren. Het was nooit mijn bedoeling hier regels te schenden, waarvan ik eigenlijk niets af wist. Dat kunt u haar niet kwalijk nemen.” Dramde Connor zijn verontschuldigingen op. "Wel dan zie ik jou aanstaande vrijdag in mijn kamer voor straf werk", Stelde Dominus nuchter voor. "Of vindt mejuffrouw Lupin dat niet gepast" Een boosaardige vlam flakkerde in zijn borst. Hij richtte zich op Lyra en keek haar vragend aan, wachtend op een weerwoord.

Oorlog x'D
[flutjes ;o]