Let me play

Onderwerp: Let me play wo maa 14, 2012 10:35 am

|OPEN|

De wind zorgde ervoor dat er allemaal kleine rimpels op het wateroppervlak te zien waren en deed zijn gitzwarte haar wat opwaaien. As ins mondhoeken krulden om in een flauwe glimlach terwijl hij in de verte staarde. Dit uur had hij vrij en had niets gepland om te doen, dus kwam hij maar gezellig aan het zwarte meer zitten. Herinneringen speelden zich voor zijn ogen af, alleen maar leuke herinneringen. Dit keer ging hij zijn dag niet laten verpesten door schuldgevoel. Ja, hij had zijn kleine broertje vermoord, maar het was een ongeluk. Niemand kon toch weten dat de persoon die je een klap gaf om zou vallen en met zijn hoofd tegen een tafeltje sloeg. De eerste dagen nadat Jochem was overleden waren het ergst geweest, dat waren de dagen dat hij alleen maar verwijten naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Na een tijdje was hij de kwetsende woorden van zijn ouders zo beu geweest dat hij een vaas naar hun hoofd had gegooid en was weggelopen, naar zijn oom. Die man zou hem tenminste wel met open armen ontvangen en niet de hele tijd schreeuwen dat hij een moordenaar was. Damn, de tranen begonnen al in zijn blauwe ogen op te wellen en snel dacht hij aan leuke dingen zoals de Zwerkbalwedstrijdjes die hij altijd met zijn oom en jongere neefjes speelde. Kijk dat werkt, de tranen stopten al met komen en zijn gezichtsuitdrukking werd al terug wat vrolijker. As ins leven was al moeilijk genoeg zonder dat zijn ouders er ook nog eens een puinhoop van gingen maken. Hij was perfectionnistisch, had faalangst waardoor hij amper naar school durfde te komen. Vier jaar geleden had hij zelfs geweigerd om naar Zweinstijn te komen, maar zijn jongste neefje had hem overgehaald. Elk jaar maakte hij in de zomervakantie een planning voor een heel school ar met de bedoeling zich daaraan te houden, maar natuurlijk lukte dat nooit. Telkens gebeurde er wel eens iets dat hij niet had zien aankomen en dan kon hij heel zijn planning weer opnieuw maken. Het gevoel dat iemand hem bekeek haalde de jongen uit zijn gedachtenstroom en snel draaide hij zich om. Twee benen waren in zijn gezichtsveld verschenen en met een licht glimlach keek hij verder omhoog tot hij de persoon die voor hem stond in de ogen kon kijken.

Onderwerp: Re: Let me play wo maa 14, 2012 8:59 pm

;; B l o n d i e
And don't wake me up
Ze wilde helemaal niet spijbelen, het gebeurde gewoon. Voor ze het wist was ze een kwartier te laat voor de les, waardoor het haar tijd niet meer waard was. Leraren keken wel vaker vreemd op, dat het meisje moeiteloos achten en negens haalde, zonder in feite ooit de les bij te wonen. Ja, ze was een Ravenklauw, qua intelligentie. Zeker omdat ze dat in karakter ook was geweest, maar dat had Blondie verdrongen. Ze was nu een Zwadderaar en daar was ze maar wat blij mee. Dan was er in ieder geval geen kans dat iemand haar nog zou kennen, van vier jaar geleden. Ach, niemand was haar destijds komen zoeken, dus heel erg hadden ze haar niet gemist. Ze haalde een hand door haar haren, dwaalde naar buiten. In ieder geval uit Vilders zicht, want de man had vandaag een pestdag. Het was begonnen met een vervelende opmerking, daarna met priemende ogen. Blondie was er vrij zeker van dat hij haar vandaag straf zou geven, als ze niet uitkeek. Dat, en haar snijdende herinneringen bewogen haar er meestal toe om het kasteel te verlaten. Ze probeerde zo weinig mogelijk aan Carlyn te denken, zo weinig mogelijk herinneringen op te halen. Maar iedere nacht was het raak, zat ze weer in het gesticht. Ze beet op haar lip, beende door naar het zwarte meer. Niet huilend, huilen had ze zichzelf afgeleerd. Ze kon zonder te janken pijn doorstaan, zielige dingen. Klaagde ook nooit dat ze ziek was, kon dat gewoon niet. Het was leven of dood, en als je zwak was, was je dood. Dus ze was niet zwak. Haar toverstok gleed uit haar mouw, ze bekeek hem nog eens goed. Berkenhout, heel licht van kleur. Het handvat was donkerder, en naar wat Blondie wist bevatte de kern de staarthaar van een eenhoornveulen. Ze schudde haar hoofd, ze mocht niet terugdenken aan de tijd dat ze gewoon vrolijk was met haar moeder. Ze had afleiding nodig. Haar ogen zochten rond, vielen uiteindelijk op een eenzame Ravenklauw. Ach, een partijtje klieren kon nooit kwaad. Blondie toverde een lachje op haar gezicht, liep op de jongen af. Hij merkte haar kennelijk op, want hij keek op. 'Veel te lekker weer om in de les te zitten, is het niet?' Ze grijnsde, plofte naast de jongen neer. 'Of spijbel je niet?'

Onderwerp: Re: Let me play do maa 15, 2012 8:54 am

Hoe meer hij over zijn verleden nadacht, hoe kwader hij werd. Dus hij kon nu beter aan de toekomst gaan denken vooraleer hij hier dingen zou gaan kapot slaan. Het was niet echt leuk om die woede uitbarstingen te hebben waardoor de meeste mensen met een boog om hem heen liepen, maar hij had ermee leren leven. Niet iedereen is perfect, zeer zeker niet, dus waarom zou hij dat wel moeten zijn? De persoon die nu voor hem stond was een meisje met bruine haren. Het kon goed zijn dat hij haar al eerder gezien had, maar hij kon haar even nergens plaatsen. Aswins glimlach werd iets breder toen het meisje ook lachte. "Ik heb een tussenuur," Mompelde hij als antwoord op haar vraag terwijl hij terug naar het meer keek. Je zou niet snel zeggen dat een Zwadderaar zomaar tegen een Ravenklauwer ging praten zonder spottend te klinken, dat was toch wat hij altijd gezien had. Blijkbaar was dit meisje toch anders dan alle Zwadderaars die hij was tegngekomen en dat waren er toch niet heel erg veel als hij eerlijk moest zijn. "Ik ben Aswin, trouwens." Even voorstellen, was wel zo netjes, niet. Zijn blauwe ogen richtten zich weer op het meisje en hij beet wat op zijn onderlip. Waarom vond hij het zo moeilijk om met mensen om te gaan? Zo erg was het toch niet om wat tegen de persoon, die naast hem was komen zitten, te praten? Nja, er waren veel dingen die ervoor zorgde dat hij liever zijn mond hield. Een daarvan was dat hij dacht dat zijn stem zou breken als hij meer dan twee woorden zou zeggen. Hij had de pijnlijke herinneringen weliswaar helemaal naar de achtergrond gedwongen, maar dat wilde niet zeggen dat ze niet ineens naar voren konden komen. Hmm, misschien moest hij gewoon eens proberen en dan kon hij nog zien hoe het liep. "Spijbel jij dan wel." Ja, stomme vraag, maar het was toch iets. Vragend keek hij het meisje aan, wchtend op een antwoord.

Onderwerp: Re: Let me play do maa 15, 2012 8:59 am

Dianna keek uit het raam van haar afdeling en zuchtte. Ze wist nu zeker dat iedereen les had. Ze draaide zich om en liep naar haar bed. Daar pakte ze een koffer vandaan. Het was niet zo maar een koffer. Nee het was een koffer voor een viool. Ze pakte de viool er uit en streelde met haar vingers over het hout heen. Ze hield van dat ding. Dianna legde hem op haar schouder en zette haar kin op de steun. En legde haar strijkstok op de snaren. Vervolgens sloot ze haar ogen en liet de strijkstok over de snaren heen gaan. Dianna glimlachte en voelde zich rustige worden. Als ze boos was of verdrietig ging ze altijd viool spelen ook al moest ze zich er voor spijbelen. Naar een half uur borg ze hem weer op. Ze wou niet dat iemand wist dat ze viool speelde. Waarom wist ze niet. Misschien schaamde ze er zich voor ach wat maakte het ook uit. Valerie duwde hem weer onder het bed en keek naar haar uil Snuf. Ze besloot naar buiten te gaan en te wachten op de volgende les. "Kom" Sprak ze. Dianna liep naar beneden en keek toe hoe Snuf voor haar uit vloog. Ze liep snel naar buiten en zag geen enkel leraar of nog erge vilders. Het leek wel als of hij een hekel had aan kinderen. En als dat wel zo was wat deed hij hier dan. Ach wat maakte het uit. Dianna keek naar Snuf die het pad waar ze heen gingen blijkbaar uit koos. Ze volgde hem en kwam bij het zwarte meer aan. Dianna keek toe toen ze twee mensen zag. Geen van beide kon ze zich herinneren. Zelfs niet van gezegd. Dianna haatte het echt dat ze zich dingen niet meer kon herinneren. Als iemand haar zou zeggen dat ze wat op haar 12de had geflikt geloofde ze het gelijk. Dianna keek toe hoe Snuf bij de twee leerlingen op de grond terecht kwam. Aarzelend liep Dianna er heen. Aangezien ze aan de praat was. Ze ving iets op over spijbelen. "Hoi" Zei ze zonder aarzeling toen ze bij de twee leerlingen stond.

(Oké blunder dat er Valerie stond. Was bezig met twee posten tegelijk bezig.)