A letter to an old friend

Die brief, ze moest hem nog schrijven en op de post doen. Want ze kon maar beter vroeg al toestemming hebben dat ze Scorpius mee ging nemen naar Roemenië in de vakantie. En mocht Draco moeilijk doen had ze nu nog alle tijd om moeilijk terug te gaan doen. Dat was soms wel het nadeel voor oudere mensen, Lyra dacht meestal wel al als een volwassenen. Ze pakten een stuk perkament van haar nachtkastje en een veer en doopte die in de inkt. Ze legde het perkament glad op een groot boek neer en begon met sierlijke letters te schrijven.

'Beste Draco,

Ik vraag je toestemming om je zoon Scorpius deze zomer vakantie een week of twee mee te mogen nemen naar Roemenië het blijkt dat je zoon interesse toont voor draken. En ik zie graag dat ik Scorpius daarbij kan helpen, het is gevaarlijk en dat weten wij allebei heel goed. Maar ik vraag je om mij te vertrouwen als doorgewinterde draken verzorger. Ik zal hem alleen mee nemen als hij goed mee werkt aan de voorbereidingen die ik het hele jaar zal laten duren.
Ik hoop op een spoedig antwoord.

Met vriendelijke groet,
Lyra Kairi Lupin.'

Hmm, dat was wel een goede brief, ze pakten een envelop en ze vouwde de brief zodat hij in de envelop zou passen en haalde uit har kist een setje met kaarsvet en een zegelring eruit. Ze gebruikte het bijna nooit, maar ze was blij dat ze het gekregen had van haar vader. Het stempel bevatten een huilende wolf Lyra verwarmde wat van de kaars en liet voorzichtig een paar druppels op de punt van de opening vallen en toen het een kloddertje was geworden drukten ze de zegel van de ring in het vet. En ze haalde hem er weer uit en keek even naar en blies toen op het kaarsvetzegel op de brief. Nu wist Draco dat het voor Lyra belangrijke informatie was. Ze liep nog steeds zonder gewaad, ze vond het nog te warm. Met de brief in haar linkerhand en haar toverstok in haar rechter zak liep ze de trap van de slaapzaal af naar de leerlingenkamer. Zonder de mensen in de kamer een blik waardig te keuren liep ze de gangen van de kerkers in, ze liep naar de grote hal en daarna door naar de voordeuren van de school.

Langs het kasteel richting de kassen en het zwerkbalveld, een groot open stuk. Terwijl ze langs de grote huizen van glas liep waar vele planten huisde, ze zag soms een paar ogen wolven meestal langs de randen van het Verboden Bos lopen, maar de beesten kwamen eigenlijk nooit op het terrein zelf. dan joeg Hagrid ze wel weg. De lieve oude half reus die al jaren zijn leven sleet op Zweinstein..
Maar na een kwartier te hebben gelopen kwam ze bij de Uilenvleugel, waar ook haar kleine kerkuil huisde. Lyra liep de trappen op naar de ingang, en merkte na even zoeken dat haar eigen uiltje redelijk bovenin de toren zat. Lyra liet met een hoog fluittoontje horen dat ze naar Sora toe zou gaan. Haar uil bleef rustig zitten waar ze zat en Lyra klom de smallere trappen op hoger de toren in en passeerden talloze uilen. Maar ook een paar verdwaalde vleermuizen.

Bij haar uil aangekomen bond ze het aan haar pootje vast en aaide haar borstveren zachtjes. Daarna hipte Sora op Lyra's arm en Lyra bracht haar naar een van de 'ramen' in de toren. 'Malfoy Mansion.' zei ze en Sora sprong van Lyra's arm af en begon te zweven tot de wind onder haar vleugels kwamen en haar hoger de lucht in namen. Lyra keek met een glimlach haar kleine uil na. Die zou waarschijnlijk morgen in de middag terug zijn. Opeens hoorde ze iets achter zich en in een reflex draaide ze zich om en sloeg en raakten toen een afdelings en jaargenoot in zijn gezicht. Haar bruine ogen keken een beetje verbaasd naar Connor. Ze wist nou niet of ze haar excuus moest maken of hem moest wijzen op leerlingen niet besluipen..

Connor sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren op zijn huiswerk. Het wou vandaag niet meer lukken, maar hij moest erdoor geraken. Het enige waar hij wel spijt van had, was dat hij de lesstof allemaal vergeten was, dus moest hij het nog opzoeken in boeken. Een hele rol perkament, het was zoveel, en toch gaven de leerkrachten het op alsof het niets was. Hij zuchtte, dit jaar waren ze nog cruer dan voorheen, alsof ze alle lieve huiswerkjes en uitstellen van de laatste vier jaar wouden inhalen. Hij opende zijn lichte ogen en keek naar het vel, waar tot nu toe alleen nog maar dit titel opstond. 'Maansteen en zijn elementen voor toverdranken.' Hij begreep niet echt waarom hij het nodig had, maar hij moest wel goede punten halen. Zuchtend begon hij een inleiding te schrijven onder de steen en zijn herkomst, maar hield daar na een paar regels al mee op. Het zou niet lukken, en het zou fout gerekend worden als overtollige informatie. Met een harde klap schoof hij zijn stoel naar achter en pakte een nieuw vel, waar hij een datum en plaats opschreef. Zo begon hij al zijn brieven, formeel. Alleen nog een afzender vinden, en dat was niet zo moeilijk. In een snel schuin geschrift begon hij met het schrijven.

'Liefste Brianna,..'

Tevreden stond hij op. Het schrijven naar zijn zusje had hem rustig en kalm gemaakt, en tijdens het schrijven had hij dingen kunnen onthouden en herinneringen over maansteen. Het was ergens redelijk wonderbaarlijk hoe ze hem altijd hielp, zelfs als ze er niet was. Ze was gewoon zijn help in alle tijden, geen wonder dat hij zo gesteld op haar was. Connor sloot de envelop af met een tikje van zijn toverstok, iets minder dan een zegel gebruiken, maar het was handiger als je er bijvoorbeeld geen had voor het moment. Hij stond op, en begaf zich naar de uilenvleugel. Daar wachtte zijn uil hem op, net zoveel leerlingen er eentje hadden. De zijne was een lichtbruine uil, met haar amberen ogen en zilveren spikkeltjes op haar vleugels in de zon. Hij was zeer trots op haar, hij had haar gekregen toen hij naar Hogwarts ging. Zijn ouders waren redelijk ongerust over hoe hij zich zou gedragen tussen al die leerlingen, en stonden erop dat hij contact kon leggen als het nodig was. Ook zou hij zo met anderen kunnen corresponderen, als dat nodig was. Hij zuchtte, en liep verder naar de uilenvleugel. Wat zou hij er voorover hebben dat het vakantie was, en hij naar huis kon voor een weekje. Dan kon hij terug genieten van het landschap, en thuis tot rust komen. Niet dat hij nog een keer last had gehad van zijn aanvallen, maar het werd moeilijker naarmate de tijd verstreek dat hij op Hogwarts was. Vakantie moest er aankomen. En misschien maar beter snel ook. Hij kwam bijna bij de uilenvleugel uit, en hij dacht Ceila al te horen koeren ergens boven. Hij stapte binnen en wou haar naam roepen, maar bleef staan toen hij zag dat er al iemand anders was. Hij zag alleen haar rug, maar hij wist direct wie het was. Lyra Lupin, de klassenoudste van zijn jaar Slytherin. Echt spreken had hij nog nooit tegen haar gedaan, en hij wou haar niet laten schrikken. Connor haalde zijn schouders op, hij kon haar maar het best negeren, ze zou hem dan waarschijnlijk niet eens opmerken. Zijn blik schoot even door de ruimte heen, en hij vond Ceila, ze was bij Lyra in de buurt. Hij keek even voor zich uit, moest dit echt zo lopen? Voorzichtige passen benaderde hij de uilen, om te zorgen dat ze niet allemaal zouden opvliegen. Wist hij veel hoe die beesten getrain'd waren. Lyra leek hem op te merken, en draaide zich zo snel om dat hij alleen nog maar kon blijven slaan. Helaas draaide haar hand, expres of niet, mee en sloeg hem vol in zijn gezicht. Geschrokken voelde hij aan de plek, waar hij de afdruk van haar hand nog kon voelen. 'Waarom deed je dat?' bracht hij eerst uit. 'Je hebt me geslagen!' Zijn toon was beschuldigend, je sloeg toch iemand zeker niet zomaar? 'Waarom deed je dat? Ik heb je niets gedaan!' Zijn stem klonk boos, en zo voelde hij zich ook. Zij was de klassenoudste, moest het goede voorbeeld geven. En hoewel hij over veel dingen twijfelde, wist hij dat mensen slaan daar niet bij hoorde. Allersinds niet in deze situatie.

Mweh ~

Toen ze hem recht aan keek besefte ze pas hoe weinig contact ze had met haar afdeling. Nuja, eigenlijk met al haar leeftijdsgenoten ze kende Connor bij naam omdat ze hem wel eens had horen vallen in lessen, en als klassenoudste moest je alle namen weten om ze op hun donder te kunnen geven. Dat was misschien nog wel het enige echt goede aan klassenoudste zijn, je kon 's avonds door de gangen lopen onder het mom van dat je wacht liep. Ze voelde haar vingers nog tintelen van de klap die ze hadden gemaakt tegen de huid van zijn wang. Hij leek duidelijk geschokt te zijn en ze zag zijn wang helemaal rood worden. Haar maag leek in een te krimpen, haar reflexen moesten echt wat minder scherp worden.. het werd nog eens dodelijk voor haar omgeving. Net als haar vader dodelijk was met volle maan. Misschien leek ze wel meer op die kant van Remus, de kant die hij ongekozen had gekregen. En daardoor was hij getekend voor het leven geweest. Hij vroeg eerst waarom ze hem sloeg, en daarna zei hij beschuldigend dat ze hem had geslagen.

Een moment ging er in Lyra's hoofd om, je valt in herhaling.. Maar ze was zo wijs om dat niet te zeggen, ze had hem tenslotte al een flinke mep in zijn gezicht gegeven. Hoe zou haar vader hebben gereageerd als hij hoorde dat Lyra een jongen zomaar had geslagen, waarschijnlijk was hij boos geworden. Ze voelde een teleurstellend gevoel opkomen. Haar donker bruine ogen richten zich op de stenen onder haar voeten, en voelde nu zelf haar wangen rood worden. Ze was niet makkelijk van haar stuk te brengen, maar ze voelde zich toch wel ongemakkelijk. 'Ik.. Het spijt me, ik hoorde opeens iets, en meestal is het gevaarlijk als je het pas opmerkt als het te laat had kunnen zijn.' zei ze zacht. Even flitsten het beeld van haar overleden ouders langs, en ze wreef met de muis van haar hand over haar voorhoofd. Niet nu, niet nu zulke herinneringen.. Even leek alles om haar heen onscherp te zijn. En ze kneep haar ogen dicht en haalde een keer diep adem en knipperde daarna een keer. En zag Connor weer scherp.

Wat was dat de laatste tijd? Elke keer als er een onplezierige herinnering langs dreef op onverwachte momenten leek de omgeving te vervagen, alsof ze naar haar officiële tijd moest worden gehaald, maar haar lichaam en geest dat niet aan konden. Het leek net alsof haar hersenen een zuurstof te kort hadden omdat ze niet goed helder na kon denken. 'Hoe kan ik het goed maken, het was niet mijn bedoeling je te slaan.' zei ze op een toon die een beetje twijfelend klonk, ze voelde zich schuldig. Dat was op en top Lyra, een Zwadderaar met een schuldgevoel..

Ergens geschockt, kwaad en verbaast keek hij haar aan. Hij wist niet welke emotie de overhand zou nemen, maar voorlopig was het nu een mooie mengeling van alles. Ze leek nu pas te beseffen wat ze had gedaan, en keek beschaamd naar de grond. Hij voelde zich al een stuk beter nu hij wist dat ze zich spijtvol voelde, dat deed mee aan het feit ik-deed-het-niet-express. Maar ergens bleef hij gekwetst. Zijn eerste slaag ooit, op zijn gezicht, en dan ook nog door een meisje nog wel. Niet dat hij dat erg vond, ze waren tenslotte evenwaardig, maar ergens was hij ook wel tegen een muur gelopen van zijn eigendunk, waar nu een breuk in zat. Welke jongen werd nu voor het eerst geslagen door een meisje? Hopelijk had niemand het gezien, en vlug doorliepen zijn ogen de omgeving. Nee, als ze een spreuk uitvonden om dieren te kunnen laten praten, verstaanbaar, dan hadden ze allebei een probleem, hij waarschijnlijk ook. Maar voor zover hij wist ging dat niet gebeuren, dus ze zaten wel goed. Het enigste conflict lag in het moment tussen hen beiden, en niets anders.
Ze kleurde langzaam rood, en hij begon zich af te vragen of zijn uitval wel zo goed was geweest. Hij was ook geschrokken, maar misschien had hij het er te dik opgelegd. Nerveus nu haalde hij een hand door zijn haar, dat op exact dezelfde plaats terugviel. Hij zuchtte, en liet het maar zo. Zij haar was gewoon weerbarstig, haatte hem op sommige momenten. Maar het trekje om erdoor te wrijven kon hij nooit kwijtraken, hij had het eens van een vriend afgekeken, en sindien nooit meer mee gestopt. En toen hij het doorhad, en wou stoppen ermee, kon hij het al niet meer afleren. Hij zette even dat onderwerp uit zijn hoofd, en keek terug alert naar Lyra. Ze leek het echt te menen, en hij geloofde haar bijna direct toen hij haar 'Ik.. Het spijt me, ik hoorde opeens iets, en meestal is het gevaarlijk als je het pas opmerkt als het te laat had kunnen zijn.' Hij hoorde een ondertoon in haar woorden die hem nog niet eerder was opgevallen, en hij voelde zich helemaal week voelen vanbinnen. Ze klonk zo verdrietig plots,iets wat hij niet vaak kon zien bij haar. Nu hij er over nadacht, had hij haar nog nooit zo gezien. Maar het deed hem in elk geval haar slag vergeten. Wat was er met haar gebeurd, dat ze zo sad leek op het moment? Hij kon er niet tegen, het maakte dat hij niets tegen haar meer kon doen. Als ze maar zou stoppen met dat verdrietige gedoe, en zou glimlach was hij alles bereidt om te doen.
'Hoe kan ik het goed maken, het was niet mijn bedoeling je te slaan.' Hij dacht even na, terwijl hij haar opnam. 'Als je glimlacht en het gewoon vergeet goed?' Hij glimlachte lichtjes, en liet zijn hand iets losser. Hij was verkrampt tijdens de slag, en de brief lag er nu bij in kreukels. Het maakte niet veel uit, na zo'n tocht vliegen kwam de brief toch niet perfect aan. 'Was niet expres, en zo.' Legde hij nog even uit. 'Dus Lyra, als ik het goed heb, hoe gaat het?' Een poging tot een normaal kon er wel vanaf, hij kon er ook niets aan doen. Als mensen verdrietig werden wou hij er alles aan doen om dat beter te maken, maakte niet uit wat.

Mweh :c

Haar hele gedachten gang stond op zijn kop, waar was ze mee bezig?! Alleen Scorpius had haar ooit zien breken, en dat ook pas na de vier jaar dat ze hem kende, hij was misschien wel de enige van haar leeftijd waar ze mee omging. En nu had ze opeens een inzinking omdat ze iemand een mep verkocht had? Jemig, het kon bijna niet triester worden met haar.. Ze had wel eens gefluisterd gehoord op de gangen als ze langs liep, waarom ze in Zwadderich zag en niet in Griffoendor. Iedereen kende de naam van haar familie, en het was bekend dat dat bijna allemaal Griffoendors waren geweest. Al wisten een select groepje wie haar echte vader was. Waarom was alles zo ingewikkeld, ze wilde een normaal leven leiden en dat die hele oorlog om Zweinstein nooit geweest was, maar ze had de tijd niet kunnen terugkeren. Ze was niet op de juiste plek geweest om genoeg tijd te kunnen winnen om haar ouders en misschien wel veel meer mensen te kunnen redden. Want dan had je nog het gevaar dat je niet gezien mocht worden.

Haar bruine ogen richten zich op Connor zijn gezicht, het was een hele vriendelijke jongen, waarom zou hij naar Zwadderich zijn gegaan? Het voelde zo vreemd om verdrietig te zijn waarneer er mensen bij waren. Ze kon dat normaal nooit, haar verdriet kreeg de overmacht in haar slaap of in het bos waar ze alleen maar dieren tegen kwam. Dieren begrepen vaak veel meer dan mensen, wat ook de reden was dat Lyra zoveel naar dieren toe trok. Hij zei dat als ze zou glimlachen het goed was, en ze moest het vergeten. Daarna vroeg hij hoe het met haar ging, en hij had zelfs haar naam goed. 'Ik zou willen dat mijn verleden me niet achtervolgde, maar voor de rest heb ik niet te klagen.' zei ze op een neutrale toon. Haar vingers voelde weer normaal maar ze voelde ook koud. Wat Lyra altijd deed als ze ergens pijn had was iets kouds er tegen aan houden. Haar hand reikte langzaam en voorzichtig naar zijn rode wang, en ze legde haar vingers zachtjes op de huid. Om een of andere reden ging er altijd veel bloed naar plekken waar iets gebeurde in het lichaam, en ze kon de warmte van zijn bloed voelen. 'Eigenlijk best wel erg, dat voor het eerst in de vijf jaar dat we samen in een afdeling en jaar zitten, nooit een gesprek hebben gehad als het niet in de les was, en dan over de stof.' zei ze met een waterige glimlach. Het was misschien niet eens altijd dat mensen haar niet accepteerde, misschien weerde ze hun zelf ook wel af.. 'Sorry dat ik je sloeg, maar ik heb al meerdere malen de gevolgen gezien van net te laat reageren op iets, en meestal eindigt dat met de dood.' Ow god, ze kon haar stem niet eens meer in bedwang houden zonder dat die brak bij het minste of geringste. Ze haalde een keer diep adem en glimlachten naar hem 'Maar wat gebeurd is is gebeurd, en daar valt niets meer aan te veranderen. Ik hoop dat het met jou ook goed gaat.' zei ze in de hoop de zwakte in haar stem van net te verdoezelen.

Zijn ogen vlogen door de uilenvleugel, op zoek naar de oorzaak van het gefladder om zijn oren. Een paar uilen waren blijkbaar gebotst, en een paar veertjes vlogen naar beneden. Eentje belandde in zijn handpalm, en Connor staarde er even naar. Hij was sneeuwwit, met een paar donkergrijze spikkeltjes rond de punt. Een paar anderen deden slaperig hun ogen open en keken starend tot alle uilen voor zover dat mogelijk was weer rustig waren. Het was grappig om te zien hoe ze mekaar onder de duim hielden, en weer schoten zijn ogen door de vleugel, hij zag Ceila nergens weer. Hij was naar haar toegelopen, maar toen was hij in aanraking gekomen met Lyra. Nogal letterlijk dan. Een blik van haar bruine vacht, haar donkerdere vleugels, alles was hem nu uitgekomen, dan had hij iets om te omhandden, want hij had het gevoel dat hij nogal voor schut stond bij Lyra. Ze leek zo verdrietig, en ergens wist hij niet goed wat hij moest zeggen op alles. Dus flapte hij het eerste maar uit wat hij dacht waarmee hij kon helpen, alles gemeend. Maar of het nu zo goed was, hij had er geen idee van.
'Ik zou willen dat mijn verleden me niet achtervolgde, maar voor de rest heb ik niet te klagen.' Het kwam er zo neutraal uit, alsof het allemaal niets was wat er gebeurd was. Het deed hem ergens vanbinnen pijn het meisje zo te zien, gebroken ergens diep vanbinnen. Als hij haar over de gangen zag paraderen, of gewoon lopen, zou hij het nooit hebben kunnen vermoeden. Dat er ergens diep in haar nog kleine meisjeshart een gebroken stuk lag, dat zelfs tijd niet meer kon helen. Dat niemand meer kon maken, en altijd zou blijven schrijnen, hoeveel geluk er ook bij zou komen. Hij wist als geen ander dat bepaalde wonden niet heelden, en dat ze je heel je leven konden blijven achtervolgen. Het was fout van hem geweest zo makkelijk over iedereen te denken, en plots wist hij dat het meisje niets meer fout bij hem kon doen. Haar eigen pijn had hem geraakt, hem slap gemaakt voor haar acties. Alles schoot in een fractie door zijn hoofd, en hij was niet van plan haar dit te vertellen. Waarschijnlijk lachtte ze hem alleen maar uit. Het klonk ergens ook raar, maar zijn logica was anders dan normaal. Hij dacht in vreemde bochten, kon sommigen niet uitstaan, anderen juist wel.
Haar hand bracht hem raar genoeg uit zijn overpeinzingen, en hij liet verbaast toe dat ze zijn wang aanraakte. Het rood brandde er nog, het bloed zette zich dan uit in de aders, je kon het allebei zo verwoorden. Haar hand was koud, kouder dan hij gewend was. Het voelde raar aan op zijn altijd warme huid, en hij onderdrukte een huivering. 'Eigenlijk best wel erg, dat voor het eerst in de vijf jaar dat we samen in een afdeling en jaar zitten, nooit een gesprek hebben gehad als het niet in de les was, en dan over de stof.' Hij knikte even, 'Maar nu hebben we toch tijd om eindelijk eens een echt gesprek te hebben niet?' Hij haalde zijn wenkbrauwen op, en keek haar toen met een glimlach aan. Ze leek zich al een beetje beter te voelen, al wist hij natuurlijk niet wat er in haar achterhoofd omging. 'Sorry dat ik je sloeg, maar ik heb al meerdere malen de gevolgen gezien van net te laat reageren op iets, en meestal eindigt dat met de dood.' Haar stem sloeg bijna over, wat hem een aarzelende blik opleverde. Wat moest hij nu doen? “Maar wat gebeurd is is gebeurd, en daar valt niets meer aan te veranderen. Ik hoop dat het met jou ook goed gaat.' Hij keek haar nu met grote ogen aan, 'Lyra!' Zei hij geschokt. Hoe kon ze nu er zo onverschillig over doen? 'Je mag je best er rot over voelen, of verdriet hebben hoor. Dat is echt niet verboden. Hoe kan je er nu zo over spreken? Ik weet niet wat, maar ik heb ook al best door dat het pijnlijk is.' Zijn mond hing een beetje open, en hij bewoog een beetje naar achter, zodat haar hand van zijn gezicht af viel. Ze stond daar zo, onverbitterlijk. Alsof ze alle pijn weg moest houden. Maar dat was niet het plan, het kwam toch terug, en dan in veel grotere buien. Zijn armen sloegen even rond haar magere lichaam en lieten haar toen los. Hij had haar zojuist een knuffel gegeven, en hopelijk vond ze dat niet zo heel erg. 'Maar bij gaat het wel goed hoor. Als ik mijn uil nog kan vinden.' Voegde hij er bedenkelijk aan toe terwijl hij even naast zich keek. Als ze nu snel kwam, kon hij die brief tenminste los laten.

Soms ben ik vaag c:

Hij knikten op wat ze zei over elkaar nooit gesproken hebben, het was niet echt normaal dat je nooit contact had met je leeftijdsgenoten en altijd meer trok naar de oudere om je heen. Maar hij zei dat ze nu eindelijk tijd hadden voor een echt gesprek. Hij merkte de breuk in haar stem op toen ze het over de dood had die gevolg was van late reflexen. En haar woorden daarna maakten hem nog meer aan het twijfelen. Zacht vloekte ze in zichzelf, dom wicht waarom raken iemands woorden je nu opeens? Je kent hem amper, even sloot ze haar ogen, ze wilde zijn geschokte blik niet zien. Hij zei haar naam, en ze kon het gewoon aan zijn stem horen, hij kon niet begrijpen waarom ze ze deed. Lyra probeerde onverschillig over te komen op de buitenwereld, in de hoop alle pijn weg te houden van zichzelf.. 'Je mag je best er rot over voelen, of verdriet
hebben hoor. Dat is echt niet verboden. Hoe kan je er nu zo over
spreken? Ik weet niet wat, maar ik heb ook al best door dat het pijnlijk
is.'

Eerst stapte hij een beetje naar achteren en haar hand viel van zijn wang af, en hing uiteindelijk langs haar zij. Ze keek hem aan, en kon geen woord uitbrengen. Hij wist dat het pijnlijk was voor haar, en dat ze zich er best rot of verdrietig over mocht voelen.. Ze klemde haar tanden op elkaar, maar toen sloeg hij zijn armen onverwacht om haar heen. Lyra wist niet goed wat ze moest doen, en ze huiverde bijna onder de vriendelijke aanraking. Het was iets zo normaal, dat ze het bijna niet kon plaatsen in haar gedachten. Lyra hoorde hem over zijn uil beginnen, Lyra was goed in onthouden welke dieren bij wie hoorden, ze kende van de mensen die ze vaak zag de uilen. En tja Connor kende ze al haar hele tijd op Zweinstein, en had ook vaak genoeg zijn uil zien binnen vliegen als hij post had. Haar ogen keken vluchtig langs de wanden waar alle uilen zaten, ze hadden net een beetje rumoer gemaakt en er waren er vervlogen. Ze zag zijn uil een beetje verstopt zitten achter een grote uil, en dat was halverwege de trap omhoog, ze was verplaatst aangezien ze eerst hoger had gezeten. Lyra liep zonder een woord te zeggen een paar treden hoger en aaide zacht de borstveren van de uil van Connor, en pakten haar bij haar poten en hield haar andere hand erbij zodat ze er op kon springen.

Lyra liep met Connor's uil weer naar de plek waar hij was blijven staan 'Ik geloof dat dit je uil is.' zei ze aarzelend. Ze dacht na over wat hij had gezegd, dat ze eindelijk tijd hadden voor een echt gesprek. Maar moest ze hem wel vertellen over wat haar zo gebroken had, en wat haar grote geheim was. Wat zou hij wel niet denken als hij er achter kwam dat ze normaal 32 had moeten zijn.. Ze zorgde dat Connor de brief die hij beet had gehad aan zijn uil haar poot kon vast maken. 'Mijn ouders stierven toen ik tien jaar oud was, door Voldemort zijn handlangers, maar een enkeling weet wie mijn ouders zijn. En maar een iemand van deze school, de leerlingen dan weet wie ik echt ben.' zei ze zacht. 'Iedereen leert tegenwoordig over de strijd om Zweinstein, maar alleen uit boeken, iedereen behalve ik. Ik was tien jaar toen mijn ouders stierven bij de strijd om deze wereld te krijgen voor hun kinderen. Om Voldemort uit te roeien, en voor het goede doel zoals mensen het zeggen.. Hebben hun hun leven opgeofferd voor ons. De Dooddoeners die mijn vader, en ook Teddy's vader vermoord hebben zijn al dood. Ik heb ze nooit recht in de ogen gekeken, maar weet precies wie het zijn. En dagelijks gaat er door mijn hoofd heen waarom ik er niet was om mijn vader te kunnen redden.' De tranen waren sluwer dan wat dan ook in Lyra's lichaam, ze hadden de irritante gewoonte om te gaan stromen zonder dat ze het merkten. De hand die langs haar zij hing balde ze tot een vuist. 'Heb je ooit gevoeld, hoe het voelt om alles wat je lief hebt te verliezen?' fluisterde ze. Ze hoopten dat hij het gevoel niet kende, ze wilde niet dat mensen dat gevoel kende, zeker niet als ze haar huidige leeftijd hadden. Kinderen hoorde dit niet te voelen, al wist ze dat Teddy het gevoel deels deelde, al had hij zijn ouders amper gekend, hij was nog geen maand oud geweest toen hun overleden. Lyra had hem vlak na haar bezoek aan Zweinstein, om haar ouders te zien nog gezien. Ze had hem vast gehad, en hem gefluisterd dat ze zou zorgen dat hem nooit iets overkwam. Maar nog geen drie maanden daarna werd de wereld voor 17 jaar lang zwart.

Hij was misschien iets te grof op haar overgekomen, had haar nog meer gedaan vanbinnen. Maar haar woorden hadden hem echt geraakt vanbinnen. Lag ze dan echt zo lang al met zichzelf overhoop dat ze deed alsof het niets was? Was het nog redelijk dichtbij geweest, had hij meer reactie gezien, tranen, woedeaanvallen, iets anders waar hij nu op het moment niet persé aan dacht. Het kon allemaal. Maar ze bleef zo rustig, enkel haar ogen en stem verradden haar voor een stukje. Waarom kon ze het niet toegeven tegenover hem? Hij wist het toch al, dus waarom wou ze het nog verborgen houden? Wou ze niet dat hij het zag? Dacht ze dat hij haar ging uitlachen om alles? Als ze dat echt dacht, dan kende ze hem gewoon niet. Zijn blik werd verdrietig, hij had gedacht een nieuwe vriendin gevonden te hebben, sort of then. Maar in tegenstelling dacht ze heel waarschijnlijk anders over hem, wou het niet toegeven. Connor zuchtte, en wou haar juist dag zeggen, en weglopen , toen zij dat als eerste deed. Pijn in zijn ogen, hij had een reden om weg te lopen, voor haar kon hij er geen bedenken, zag hij hoe ze naast hem liep en toen achter hem verdween. Tijd om om te draaien wou hij niet nemen, dus hij bleef zo staan. Hij hoorde een bekend gekoer van een uil, en hij draaide zich uiteindelijk om. Op haar hand zat zijn Ceila, en hij glimlachte zwakjes. Lichtjes blossen kwamen op zijn gezicht terecht, hoe had hij zo over Lyra kunnen denken? Hij schaamde zich meteen al een groot stuk, en hield zijn ogen op de grond gericht. Hopelijk zou ze niets opmerken, want zodra ze het zou vragen, wist hij dat hij de waarheid zou zeggen. Altijd de waarheid zeggen was iets belangrijks voor hem geweest, liegen kon hij bijna niet meer. Had het afgeleerd na zijn ongeluk. Connor schudde zijn hoofd, daar wou hij niet aan denken, had het zo lange tijd uit zijn gedachten kunnen bannen, waarom kwam het dan nu steeds terug? De laatste tijd was hij steeds vaker wakker geschrokken uit donkere nachtmerries met regelmatige flitsen die op hem af kwamen. Als hij wakker was, wist hij nauwelijks meer waarover het ging, maar hij wist de oorzaak er wel van. En dat wou hij juist niet. De droom op zich was geen probleem, de kern ervan zat diep ingegraven bij hem.
'Ik geloof dat dit je uil is.' Hij knikte, en nam haar van haar over. Ceila wipte bij hem op zijn uitgestoken hand en kraste even blij. Ze beet in zijn vinger, waardoor er zachtjes een druppel bloed uit opwelde. Hij glimlachte, zo kende hij haar. Zijn aandacht afgeleid van Lyra nam hij de brief in zijn andere hand, en begon het koortje zo goed als mogelijk rond haar poot te binden. Vijf jaar ervaring hadden nog steeds niets afgeworpen, want hij kreeg het er niet op. Ze stak haar poot om het hem wat gemakkelijker te maken, maar het wou nog steeds niet lukken. Alles haatte hem vandaag waarschijnlijk, dat alles mis liep. Niet persoonlijk bedoeld, maar zijn reacties en woorden wel. Uiteindelijk lukte het hem om de brief half scheef aan haar poot te krijgen, en hij keek even in haar amberen ogen. 'Can you bring this to Cettle, Cuppertorn, Ceila?' vroeg hij zo beleefd nodig. Ze bleef nog even met haar ogen knipperen, en spreidde toen haar vleugels uit. Haar spanwijdde was nu in volle lengte, en terwijl de wind onder haar vleugels zich begaf, legde de zon haar stralen op haar rug. Een donkere schaduw tegenover de achterwand, en ze was verdwenen. Nu maar hopen dat het snel aankwam, en dat ze zou antwoordden. Normaal was het zo snel als ze kon, maar soms had ze het te druk.
' Mijn ouders stierven toen ik tien jaar oud was, door Voldemort zijn handlangers, maar een enkeling weet wie mijn ouders zijn. En maar een iemand van deze school, de leerlingen dan weet wie ik echt ben.' zei ze zacht. 'Iedereen leert tegenwoordig over de strijd om Zweinstein, maar alleen uit boeken, iedereen behalve ik. Ik was tien jaar toen mijn ouders stierven bij de strijd om deze wereld te krijgen voor hun kinderen. Om Voldemort uit te roeien, en voor het goede doel zoals mensen het zeggen.. Hebben hun hun leven opgeofferd voor ons. De Dooddoeners die mijn vader, en ook Teddy's vader vermoord hebben zijn al dood. Ik heb ze nooit recht in de ogen gekeken, maar weet precies wie het zijn. En dagelijks gaat er door mijn hoofd heen waarom ik er niet was om mijn vader te kunnen redden.' Zijn mond ging langzaam open en hij keek haar aan. De pijn van haar stond weerspiegeld in zijn ogen, en het liefst zou hij alles doen ter wereld om haar terug gelukkig te maken nu. Maar dat ging niet, hij kon doden niet tot leven wekken, herinneringen niet laten vergeten. Pijn niet doven, en tijd kon niet helen. 'Lyra, ik..' Hij wist niet wat hij moest zeggen, vooral niet toen hij de tranen in haar ogen zag. Nooit had hij gedacht dat hij haar zo ooit zou moeten zien. Zo kwetsbaar, voor alles. 'Heb je ooit gevoeld, hoe het voelt om alles wat je lief hebt te verliezen?' Hij schudde zijn hoofd. Ergens was dat niet waar, maar hij had geen zin om de aandacht op hem te vestigen. 'Het spijt me. Als ik ooit iets voor je kan doen, ik ben er. Al is het midden in de nacht, omdat je iemand nodig hebt om mee te praten, of gewoon bij te zitten. Je weet onze afdeling. Het laatste wat ik ooit nog wil zien is jouw zien zoals dit. Het doet me pijn Lyra, hoeveel jij dan ook hebt meegemaakt.' HIj haalde even diep adem, 'En dan zeker op zo'n jonge leeftijd, het is niet normaal. Het mag niet.' Hij pakte haar hand terug op, zijn vingers rond haar gebalde vuist, die aantoondde hoe ze zich voelde. 'Wie het ook gedaan heeft, ze zullen hiervoor boeten, en hard ook.' Zijn ogen waren ijskoud, emotieloos voor even. Toen werden ze weer zacht en keken ze haar bezorgd aan. Ze was zo klein voor alles meegemaakt te hebben. Zo klein.

Your turn :')
Hoop dat je er iets mee kan?
En ik kon het niet laten xD

Waar was ze aan begonnen, iemand haar leven vertellen was nog stommer dan een analfabeet proberen te leren lezen en schrijven. Ze zag gewoon bijna Connor van binnen veranderen door haar woorden, deed ze hem er pijn mee? Hij begon met haar naam zeggen maar kwam niet veel verder door haar laatste vraag. Gelukkig schudde hij tenminste nog met zijn hoofd op haar laatste vraag, anders wist ze al helemaal niet meer wat ze moest doen. Het idee, dat Connor zo naïef en lief als hij was al alles had verloren was vreselijk. 'Het spijt me. Als ik ooit iets voor je kan doen, ik ben er. Al is het
midden in de nacht, omdat je iemand nodig hebt om mee te praten, of
gewoon bij te zitten. Je weet onze afdeling. Het laatste wat ik ooit nog
wil zien is jouw zien zoals dit. Het doet me pijn Lyra, hoeveel jij dan
ook hebt meegemaakt.' Hij nam dezelfde rol op zich die Scropius onbewust had, maar Connor daar integen had geen idee waar hij zichzelf in liet belanden. Lyra ondersteunen was een van de meest onmogelijke taken die het leven te bieden had.

Hij begon over haar jonge leeftijd, hij had vast geen voorspellend rekenen als keuzevak, ging er door haar hoofd heen. Want hij had nog niets opgemerkt over dat haar leeftijd niet klopten, of zijn kennis over de geschiedenis van Toverkunst was zo slecht dat kon natuurlijk ook. Ze voelde zijn warme vingers rond haar gebalde vuist, en door de schok van directe aanraking ontspande ze meteen. Haar blik ging naar zijn hand om de hare, en wist niet wat te zeggen. Hij zei iets over dat de daders zouden boeten, maar Bellatrix en Dolohov waren al lang dood, Bellatrix dankzij Molly Wemel, en Dolohov dankzij een duelleer kampioen dat Lyra had gehoord. Moe als ze was van het huilen, en alle spanningen die los kwamen als ze over haar verleden vertelde liet ze haar wang tegen zijn schouder leunen. 'Je hebt werkelijk geen idee waar je jezelf in gooit als je mij wilt steunen.' zei ze zacht en sloot haar ogen even. Dit was misschien een kleine stap voor normale mensen maar Lyra had in die paar minuten al lopen peinzen wat ze met Connor moest doen, en het enige waar ze op uit kwam was dat ze hem moest vertrouwen.

[Sorry dat hij zo kort is geworden o_o]

Het contact bracht een verandering bij haar op, en hij voelde zachtjes haar huid ontspannen. Gelukkig dat dit werkte, en ze weer niet een reflexreactie had, voelde hij zichzelf ook rustig worden vanbinnen. Zo was het ook allemaal begonnen, hij wou zijn brief weggooien. En toen had ze hem geslagen, hoe ze ook alweer op dit onderwerp waren gekomen, ontging hem wel even. Het wou niet in zijn gedachten komen, maar hij negeerde het maar. Het was niet zo belangrijk, het belanrijkste nu was Lyra toch gelukkig krijgen. En ook al wist hij dat het niet zou lukken op langere termijn, voor nu zou hij wel iets vinden. Desnoods voor ieder moment van de dag, zodat ze het niet meer voor zou hebben. Hij had een zwak voor haar gebrokenheid vanbinnen, kon het niet aan zien. Deed hem zelf pijn. Dus als het niet om haar was, zelfs uit eigenbelang, had hij een exuus om haar te helpen. Zijn honingblonde haar viel weer een stuk voor zijn ogen, hij moest het dringend eens knippen. Het was iets te lang geworden in de tijd dat hij hier was, al zag hij er tegenop om de wind weer over zijn beetje kaal hoofd te voelen strijken dan. Hij haatte werkelijk knipbeurten, gaven hem een verloren gevoel ergens. Hij zuchtte, waarom dacht hij hier nu aan? Hij was ergens werkelijk hopeloos te noemen, en niet voor de eerste keer was hij blij dat Lyra zijn gedachten niet kon horen.
Ze boog haar hoofd langzaam voorover, legde haar wang op zijn schouder. Ieder ander die de context van het gesprek niet had kunnen volgen, had iets helemaal anders gezien dat de werkelijkheid. Maar ja, er was ook niemand. Hij zuchtte, hoe lang nog voordat er iemand zou komen? Zouden ze dan moeten weggaan? Wat zou zij doen? Hij had haar nog nooit zo gezien, en er waren ook vast niet veel leerlingen, dus hij vermoedde dat ze zich sterk zou proberen te houden. Altijd, ze was nu eenmaal zo in zijn ogen. Alleen had hij nu een andere kant van haar gezien, die zijn mening over haar voorgoed had veranderd. Maar wat wist hij nu? Niets eigenlijk, haar ouders waren omgekomen in de grote strijd. Wel, voorzover hij wist, het was allemaal niet echt duidelijk geweest. Maar erover door vragen, het eruit krijgen was zo vreselijk bot. Bovendien wou hij het eigenlijk niet weten, het was haar pijn. Die moeten delen was, raar. Het kon nog zoveel pijn doen vanbinnen, maar dat iets persoonlijks, die kon je meestal niet eens delen, ze zouden het toch niet voelen zoals jij. Alleen heel gerelateerde verwanten konden zoiets. En dan nog.
'Je hebt werkelijk geen idee waar je jezelf in gooit als je mij wilt steunen.' Zei ze plots. Hij aarzelde, wat moest hij nu doen? 'Lyra, ik kies zelf wie ik wil helpen. En ik weet nu al dat jij het waard gaat zijn.' De woorden rolden plots uit zijn mond, hij wist ook niet waar het vandaan kwam. Maar toch, iets aan haar bleef hem dwars zitten, en hij kon er maar geen vinger opleggen. Het was gewoon, de slag om Zweinstein. En zij, ze was er al bijgeweest, wat het bijna onmogelijk maakte dat ze hier nog stond. Het klopte ergens niet, en hij begon te twijfelen. Als ze het echt meende, wat hij zonder twijfel geloofde, had ze een of ander verjongingskuur gekregen. Als ze het niet meende, dan had ze gelogen tegen hem. In beide gevallen kwam het slecht uit, dus hij besloot het maar na te vragen. Beter zekerheid dan niet toch? 'Lyra, je zei dat je er was bij geweest, juist ervoor. Maar dat is 22 jaar geleden, dat kan toch onmogelijk?' Hij wachtte op een bevestiging, een knik, iets wat hem opgelucht zou doen zuchten, en verder laten gaan. Maar die kwam er even niet, en onrust begon te groeien in zijn buik. Waarom gaf ze niet normaal antwoord? Hij vond het niet leuk, en hij staarde haar onbewust doodringend aan. Ze moest het zeggen, hij leek het uit haar te willen trekken. Knik nu toch gewoon Lyra, dacht hij wanhopiger. Just do it.

o,0
Don't look like anything at all :c
Sorry raar geval D:

Ergens wist ze dat ze het nooit hoefde te zeggen tegen Connor dat niemand dit mocht weten, ze konden er niet achter komen hoe Lyra echt in elkaar zat, de vergetelheidsspreuk zo vaak gebruiken was zo verdomd vermoeiend. Nog nooit had Lyra zich zo kwetsbaar gevoelt bij een vreemde? Nuja, Connor was niet echt een vreemde, ze kende hem alleen amper.. En ergens dankte ze de goden, als ze al bestonden dat er geen mens te bespeuren was in de uilenvleugel. Lyra kon haar schild laten vallen, het masker achter laten wat ze altijd op had. Scorpius en Connor wisten haar ware aard, de gebroken kant van Lyra. Die ze altijd met succes verborgen wist te houden. Ze had nu al een zwak ontwikkeld voor de jongen, vreselijk hoe soft ze kon worden. Het was al erg genoeg dat ze een zwak had voor Scorpius, al was dat meer haar broertje, haar maatje waar ze buiten school nog wel eens mee was opgetrokken. Connor was anders, hij.. Hij had door haar schild heen geprikt alsof het niet bestond, wat wonderbaarlijk is. Aangezien het vele dikke lagen kent.

'Lyra, ik kies zelf wie ik wil helpen. En ik weet nu al dat jij het waard gaat zijn.' Hij dacht dat ze het waard was, om geholpen te worden, ugh moest hij zulke dingen blijven zeggen, straks ging ze hem nog echt aardig vinden. Dan was het helemaal foute boel.. Ze zag hem opeens in een soort denk mode gaan, en ergens begon het aan haar te knagen dat ze misschien wel teveel had gezegd. Want hij leek eindelijk door te krijgen dat het verhaal niet helemaal klopten. 'Lyra, je zei dat je er was bij geweest, juist ervoor. Maar dat is 22 jaar geleden, dat kan toch onmogelijk?' Lyra zag zijn doordringende blik 'Ik vroeg me al af waarneer je me die vraag zou stellen..' zei Lyra zacht. Even keek ze naar de uilen die op haar ooghoogte zaten. 'Normaal zou het ook niet kunnen, maar ik heb 17 jaar lang, je zou bijna kunnen zeggen niet geleefd. Ik was tien geworden een dag voor de oorlog, de laatste keer dat ik mijn ouders levend heb gezien.. Na de oorlog ben ik een nog een keer op Zweinstein geweest en heb Teddy gezien, daarna ben ik permanent in Roemenië gaan wonen aangezien ik niet in staat was op mezelf te wonen en voor de rest geen familie meer had.. Charlie nam zorg over mij en liet me werken met draken, wat ik daarvoor ook al had gedaan.' Even zweeg Lyra. 'Zo'n drie maanden na de oorlog was er een vreemdeling opeens op het terrein, ik was bij mijn draak ik was de enige die bij hem mocht komen. En het laatste wat ik me toen herinnerde was een blauwe flits en daarna werd alles zwart. Maar wat voor mij niet meer dan een paar uur had geleken, bleken 17 jaar te zijn geweest. Ik was niet ouder geworden, mijn lichaam had zich niet ontwikkeld tot ik bij was gekomen. Als ik normaal had geleefd zou ik nu 32 moeten zijn. Maar in geest en lichaam ben ik 15 jaar, maar ik heb vaak problemen dat ik herinneringen koppel aan het heden. Zoals ik Scorpius soms aanzie voor Draco, en Albus voor Harry. En ga zo maar door..' zei ze op neutrale toon. 'You must think I'm a freak now.' mompelde ze. Haar blik was op de grond gericht, ze wilde Connor's ogen niet zien als hij besefte dat ze volgens natuur onmogelijk zo kon zijn zoals ze was. Maar tot nu toe had hij haar hand nog niet los gelaten, misschien was er wel goede hoop op een goed einde.

[Je post was meer dan prima liefgeval <3 hoop dat je iets met de mijne kan, jeraregeval]

Hij was niet goed in wiskunde, het was een feit, maar dit klopte zelfs niet volgens zijn verhoudingen met het vak. De oorlog was 22 jaar geleden, en toch stond ze hier voor hem, ongeveer even oud. Verjonginsspreuk leek hem niet iets voor hem, of een kuur. Bestonden die zelfs voor zulke mensen die geen ongelukken hadden meegemaakt? Hij had er geen idee van, en bestudeerde haar gezicht even, stiekem op zoek naar tekenen van ouderdom. Had ze zichzelf jong getoverd, zichzelf misschien versproken? Dat laatste kon heel goed, en dan was er allemaal niets aan de hand. Maar ze lette zo op op alles, zou geen fouten maken. Om je dan te verspreken, nee, ze had het wel degelijk gemeend. Connor vroeg zich af met welke excuus of waarheid ze zou afkomen om nu te vertellen. Ergens werkelijk nieuwsgierig gleden zijn ogen verder op haar gezicht, maar ze was even jong als hij dacht dat ze was. En anders was ze zeer goed in mensen misleiden.
Maar ook dat was geen optie, Lyra deed dat niet. Hij kende haar amper een dag echt, gesprekken van vijf jaar opgeteld, maar hij wist al een paar dingen zeker over haar. Ze zou niet liegen op zo'n moment als dit, het was veel te serieus voor haar. Misschien kon ze ook wel grappig zijn, maar niet nu. Wie kon dat wel? Het zou ook raar overkomen als je nu plots zou lachen, kwetsend zelfs voor de anderen. Connor zuchtte, zijn hoofd brak door alle raadselen die ze plots weer had meegebracht in haar wervelwind van woorden, en hij hield zijn hoofd een beetje schuin, lettende op haar lippen die zich openden om te spreken.
'Ik vroeg me al af waarneer je me die vraag zou stellen..' Dat klonk zo fout, hij werd er bijna bang van. Maar ze zei het alsof ze inderdaad een groot geheim had, nog een, om hem te vertellen. Connor zuchtte, hij was moe, zijn hoofd deed pijn, dit was allemaal teveel aan het worden op een dag. Hoe moest hij nu ooit nog normaal tegen Lyra doen zonder aan dit moment te denken? Ze had gezorgt dat ze niet meer van hem afkwam, maar ook dat hij altijd een beschermend gevoel over haar zou willen hebben ergens. Als iemand haar opnieuw pijn zou doen, zou hij het niet kunnen hebben, niet kunnen overleven.
'Normaal zou het ook niet kunnen, maar ik heb 17 jaar lang, je zou bijna kunnen zeggen niet geleefd. Ik was tien geworden een dag voor de oorlog, de laatste keer dat ik mijn ouders levend heb gezien.. Na de oorlog ben ik een nog een keer op Zweinstein geweest en heb Teddy gezien, daarna ben ik permanent in Roemenië gaan wonen aangezien ik niet in staat was op mezelf te wonen en voor de rest geen familie meer had.. Charlie nam zorg over mij en liet me werken met draken, wat ik daarvoor ook al had gedaan.'
Ze zweeg, en hijliet het allemaal even bezinken. Het erge zou nog moeten komen, hij voelde het. Ze had nog maar een inleiding gegevens, de eigenlijke kern van dit verhaal zou zo komen. Ergens wou hij zich omdraaien en haar nooit meer aankijken, maar haar blik weerhield hem daarvan. Hij was zo kwetsbaar, dat zijn nog pure jongenshart smolt vanbinnen. En hij was al zo'n softy, kon het nog erger? Juist uitgerekend hij zou iemand anders willen helpen. Hiermee verbrak hij zichzelf alle opgelegde regels, alles wat hij dit jaar had voorgenomen. Maar op dit moment kon het hem weinig schelen. De reden waarom stond voor hem, alleen en gebroken.
'Zo'n drie maanden na de oorlog was er een vreemdeling opeens op het terrein, ik was bij mijn draak ik was de enige die bij hem mocht komen. En het laatste wat ik me toen herinnerde was een blauwe flits en daarna werd alles zwart. Maar wat voor mij niet meer dan een paar uur had geleken, bleken 17 jaar te zijn geweest. Ik was niet ouder geworden, mijn lichaam had zich niet ontwikkeld tot ik bij was gekomen. Als ik normaal had geleefd zou ik nu 32 moeten zijn. Maar in geest en lichaam ben ik 15 jaar, maar ik heb vaak problemen dat ik herinneringen koppel aan het heden. Zoals ik Scorpius soms aanzie voor Draco, en Albus voor Harry. En ga zo maar door..'
Hij bleef stilstaan, wist niet goed wat hij moest zeggen. En wat moest hij dan ook zeggen? Het geeft niet, niet jouw fout? Het was wel waar, maar het klonk allemaal zo fout in deze context. Maar hoe kon ze dit nu zijn? Het klopte ergens niet, en hij voelde zichzelf vastlopen. Een error, tilt, geen controle meer. Helemaal vergeten in zichzelf. Ze was al 32, ze was niet gegroeid dan, maar ze was in feite wel. 32. De twee cijfers bleven door zijn gedachten dreunen, brandden zich op zijn netvlies. Zijn ogen waren geschokt, zijn handen met de palmen naar voor langs zijn lichaam, ergens vaag wist hij nog dat hij haar hand vasthad. Het enige wat hem ergens bij zinnen bracht was haar gefluisterde antwoord. 'You must think I'm a freak now.'
Hij zuchtte, wat moest hij niet doen? Een deel van hem wou schreeuwend wegrennen, heel overdreven doen en gewoon even uitfreaken. Zijn rationale deel wou haar troosten. Maar als hij Lyra een beetje kende, wist hij niet zeker of een van die twee optie een goed idee was. Waarom maakte ze het hem zo moeilijk? Hij kon niet normaal haar vriend zijn, en om weg te rennen, dat kon hij niet opbrengen. Hij had zichzelf beloftes gemaakt, dingen bedacht, die zou hij niet breken. Niet nu, niet later. Gewoon in algemeen nooit niet. 'I do think that.' Zei hij uiteindelijk.
'But from now, you're my freak.' Hij glimlachte even, en werd toen weer serieus, 'Nee Lyra, het is een schok, en ik moet er aan wennen, maar..' Hij sloot zijn ogen en zocht naar de beste woorden, die had hij nodig. 'Maar het is allemaal niet jouw fout. Jij was een onschuldig slachtoffers, met een ergere verwonding dan men zich kan voorstellen. Als iemand er is die jouw dit kwalijk neemt, zal ik met hem of haar gaan praten.' Het laatste woord kwam er iets grimmiger uit, 'Je bent lief en leuk, dus ik snap niet waarom je dit erg zou vinden. Natuurlijk is het raar voor mij, maar wat is hier niet meer raar tegenwoordig? Als er iets is waarover je je geen zorgen moet maken, is dat ik je eng zal gaan vinden.' Hij hoopte dat hij alles zo goed verwoord kreeg, en hij kneep even heel zachtjes in haar hand. 'it wasn't you.'

SURPRISSEEEEHMYLOVELYRAARGEVAL<33

Hij was vast en zeker in shock en misschien had ze hem wel nooit iets moeten vertellen, hoe minder mensen er bij betrokken waren hoe beter het was. Maar haar zwakke hart had het weer niet vol kunnen houden. Een simpel tikje en haar schild lag overhoop, en nog wel door een jongen als Connor... Of misschien juist omdat Connor bekent stond als een van de lievere gevallen uit Zwadderich dat hij haar zo makkelijk om had kunnen krijgen. Ergens baalde ze er van dat ze het hem verteld had, de kans op een normale vriendschap was nu al vervlogen. Als hij niet gillend weg zou rennen zou hij wel onder een steen willen kruipen of voortaan zo ver mogelijk bij haar uit de buurt blijven. Alhoewel, eigenlijk was dat niks voor Connor om te doen, al bleef hij wel heel lang stil terwijl ze vertelde over haar verleden. En ook nadat ze had gezegd dat hij haar nu vast een freak vond. En het antwoord daarop was best pijnlijk, hij zei dat hij dat inderdaad dacht, maar met een glimlach voegde hij er aan toe dat ze voortaan zijn freak zou zijn. Was dat wel echt een goed iets?

Misschien was het nog niet te laat om weg te rennen, te vertrekken van Zweinstein, Engeland uit en weer terug naar Roemenië ze zou alleen geen diploma hebben maar haar magie had ze al onder controle, en bijles kon ze altijd nog krijgen van Charlie, die kon prima les geven. Ze zou zich schuil houden bij de draken, en als er iemand van het ministerie ging zeuren maakten haar Zweedse Stompsnuit snel een einde aan het gezeur. Een ambtenaar meer of minder maakten ook niet uit, al zou haar draak wel voedselvergiftiging oplopen als hij hem of haar dan op at.. Ze kon niemand onder ogen komen die haar geheim wist, zelfs haar broertje durfde ze niet onder ogen te komen. Na de oorlog had ze hem niet meer gezien door de vloek. En daarna was ze zo in de war dat ze niet naar Teddy toe mocht, voor zijn bestwil. Aangezien het niet voorspelbaar was hoe Lyra zou gaan reageren op het feit dat haar broertje ook opeens zoveel gegroeid was. Maar zelfs toen hij ingedeeld was op Zweinstein bij Griffoendor had ze hem nooit aangesproken, wist hij eigenlijk wel wie ze was? Of hadden Harry en de andere het feit verborgen gehouden om de lieve vrede te bewaren en Teddy verdriet te besparen. Daar zag ze Harry nog wel voor aan..

Hij zei dat het niet haar fout was geweest, en dat ze een slachtoffer was en daardoor niet erg was dat ze niet klopten. 'Je bent lief en leuk, dus ik snap niet waarom je dit erg zou vinden.
Natuurlijk is het raar voor mij, maar wat is hier niet meer raar
tegenwoordig? Als er iets is waarover je je geen zorgen moet maken, is
dat ik je eng zal gaan vinden.' Haar donkerbruine ogen keken een beetje ongelovig naar zijn ogen, misschien ijlde de jongen wel. Want wie zou het nou niet eng vinden als een 32 jarige nog steeds een kinderlijf had en een kindergeest. In de dreuzelwereld werd dat beschouwd als een of andere aandoening. Maar hij noemde haar ook lief en leuk, Lyra wist niet zo goed wat ze er mee aan moest, gevoelens tonen was nou niet bepaald haar sterkste punt om het zo maar te zeggen. Ze wist dat er niemand aan kwam en sloeg haar vrije arm om Connor's nek en leunde tegen hem aan. 'The sun goes down
The stars comes out
And all that counts
Is here and now
My universe
Will never be the same
I'm glad you came' Fluisterde ze in zijn oor, haar hand lag nog steeds in de zijne. Haar wereld was voorgoed verandert, Scorpius was niet meer de enige die haar geheim met zich mee hoefde te dragen, hij kon het er nu met iemand van hun leeftijd over hebben.

Voormijnlievegevaldatikheelerggamissen<3

Soms begreep hij niet wat hij in Slytherin deed. Het was een raar geval, hij. Hij stond niet direct bekend als iemand met de eigenschappen die voldeden aan de afdeling, maar toch was hij er zoveel jaar ingedeeld door de sorteerhoed. Waarom was hem eigenlijk nog steeds een raadsel. Hij was niet iemand die anderen zou uitschelden, sluw was, en het direct had gefikt op niet-volbloeden. Ergens had hij wel een terughoudende reactie op hem, maar als hij dan even nadacht, schaamde hij zich er wel over. Ze waren ook mensen met magische krachten, dus zo erg kon dat niet volzuivere bloed toch niet zijn, toch? Het was een kwestie waar hij al vele dagen zijn hoofd over had gebroken, maar nooit echt tot een conclusie had kunnen komen. Connor zuchtte, waarom deed hij nu altijd zo moeilijk? Kon hij niet voor een keer even normaal doen en niet opvallen tussen de andere leerlingen? Het was juist niet omdat hij perfect was dat hij redelijk opviel, maar omdat hij eigenlijk compleet hier niet behoorde. In zijn eerste jaar was hem soms naar het hoofd gesmeten dat hij van afdeling moest veranderen, maar die mensen hadden hem na een paar aanvallen niet meer betergd. Het afdelingshoofd wist er niet van, maar dat was misschien maar goed ook. Hij mocht hem niet, hij was veel te streng voor iedereen, had een fik op je als je al meteen iets verkeerd deed. Hij kon hem eigenlijk niet uitstaan, sinds het eerste jaar niet meer. Zijn lessen waren nooit echt leuk geweest, voor hem dan. Hij vergat wel elke les iets, ook al deed hij nog zijn best om het te onthouden. Nam nou de laatste les, hij had zich voorbereidt, en toch vergat hij nog het enigste wat hij nodig had.
Maar terug naar Lyra. Hopelijk zou ze het niet erg vinden wat hij juist had gezegt, want hoewel hij het wel meende, klonk het soms een beetje raar. Lag eraan waar ze met haar gedachten zat, als ze niet zo, emotioneel was geweest, had hij het nooit durven zeggen. Niet eens willen zeggen, bang voor haar gevolgen. Ze was volgens hem een best goede heks, en zou hem dus makkelijk een vervloeking kunnen laten oplopen. Wist hij toch veel, hoewel hij een paar van haar diepste geheimen kende, wist hij eigenlijk niets over haar. Iets wat vrienden normaal wel konden, gewoon om elke dag in mekaars buurt te zijn. Dan leerde je mekaar kennen. En niet om even al je problemen uit te huilen, en dan weer doen alsof er niets gebeurd was. Tja, hij zag haar er eigenlijk nog best voor aan. Niet dat dat zo slecht was, hij had ook nauwelijks contact met anderen. Hij voelde een raar week gevoel in zichzelf, en slikte even. Voor haar zou het misschien simpel zijn om te doen alsof het nooit gebeurd was, maar voor hem lag het anders. Hij was het watje van de afdeling, wat verwachtte je dan ook? Zijn zicht verwazigde even, en geschrokken knipperde hij met zijn ogen. Niet nu, straks mocht nu, maar niet nu. Niet als er een kans bestond dat zij het kon zien.
Haar vrije arm legde zichzelf om zijn nek, en ze leunde tegen hem aan. Een beetje onwennig stond hij daar, niet goed wetend waar hij wat moest laten. Hij was dit niet gewend, en zenuwachtig liet hij zijn handen langs zijn zij vallen. Haar maakte toch niets uit, het was waarschijnlijk toch al verpest om vrienden te kunnen worden, dus dat hij zich raar gedroeg of niet was niet zo'n groot punt. Ze leunde licht tegen hem aan, en hij merkte het alleen door het contact. Ze was bijzonder licht, en had ze nu geen contact gemaakt, had hij haar niet eens meer gevoelt. Haar hoofd bewoog tot zijn oor, en ze fluisterde hem zachtjes iets toe. Het was een liedje, stukje songtekst, gedicht, of een opwelling. Een van die keuzes liep door zijn hoofd en langzaam glimlachte hij toen hij luisterde. Het had wat tijd nodig om te verwerken, maar over het algemeen begreep hij de bedoeling erachter wel. Als die er dan überhaupt was. 'The sun goes down. The stars comes out. And all that counts. Is here and now. My universe. Will never be the same. I'm glad you came' Hij knikte, 'Me too.' Die twee simpele woordjes legden het exact uit, en hij kneep even zijn ogen gerustgesteld toe. 'Lyra?' Hij opende zijn ogen langzaam en keek haar aan, 'Are we friends now?' De vraag rolde eruit, zonder een reden, onbewust had hij het zich al de hele tijd afgevraagd. 'Ik bedoel, .. ' HIj bleef even stil, 'Never mind already.' Hij maakte zich los uit haar greep en deed de eerste twee stappen om weg te gaan, hoewel hij haar hand nog vasthad, alsof ze mee moest. Hij weigerde los te laten, hoewel een ander deel van zijn brein hem daarom uitschold. Waar o god was hij mee bezig? Hij had er geen idee van, alleen dat hij zijn woorden van net wou terugnemen. Ze waren fout geweest, en hij had er elke seconde meer spijt van. Waarom moest hij nu juist alles verpesten met zoiets?

Let's call it the cFactor<3
U know what I mean ^^
Hope ur not mad for the ending? D:

Het was vreemd om zo dichtbij Connor te staan, en ze was nog niet eens ongerust over het feit. Normaal zou ze nog niet eens in het diepste van het verboden bos zulke acties ondernemen. Het was tegenstrijdig, en ze vroeg zich ergens af waarom ze niet meteen was weg gelopen toen ze Connor had geslagen, maar ze had met hem gepraat. Maar toch was het heel fijn geweest bij iemand uit te kunnen huilen, en niet uitgelachen te worden. Hij had iets, dat ze alleen bij hem had opgemerkt misschien omdat het ook geen rasechte Zwadderaar was net als zij.. Ondanks dat Connor zich wel normaal kon gedragen had Lyra het idee dat ze beide tot de buitenbeentjes gerekend konden worden. Eerst reageerde Connor niet echt op het lichamelijk contact, al vond hij dit waarschijnlijk minder erg dan het eerste fysieke contact. Die klap op zijn wang was echt hard aangekomen, want Lyra had de zenuwen in haar hand flink voelen tintelen. Ze wou dat ze eens niet zo koppig en arrogant hoefde te zijn.

Wat was er eigenlijk zo belangrijk aan dat mensen niet zagen dat ze ook gevoel had? Was dat echt zo verkeerd? Het voelde veilig om tegen Connor aan te leunen, ze had geen vervelende leerlingen om haar heen. En ondanks dat het nog voor het avond eten was, ze zou vanavond nachtdienst moeten lopen door het kasteel heen. En ze keek er tegenop, ze vond het meestal niet erg om alleen op de gangen te lopen, maar hij zei dat hij ook blij was dat hij gekomen was, en een gemengd gevoel zat in haar buik. Hij zei haar naam terwijl hij zorgde dat haar arm niet meer rond zijn nek lag, en ze keek hem aan. Hij zei haar naam, en vroeg daarna of ze nu vrienden waren. De woorden sloegen in als bliksem, vrienden.. Wat hield dat woord eigenlijk in? Ze had eigenlijk geen vrienden meer, of had ze die wel? Maar voor ze een woord had kunnen uitbrengen stapten Connor naar achteren, en leek hij weg te gaan. Maar het enige wat hem nog tegen hield was zijn hand om de hare. 'I.. don't know.' zei ze zacht. Ze stapten de zelfde kant op als hij, de trap naar beneden. Ze keek hem nog even aan en liep toen verder terwijl haar hand langzaam uit de zijne gleed. 'Ik zie je nog wel Connor.' zei ze, ze liep de wenteltrap langs de muren van de toren naar beneden en liep toen de stenen buitentrap af. Ze wreef met haar vingers langs haar ogen en haalde de laatste restjes vocht van haat tranen weg.