Worldly matters

'Hee, je moet je niet zoveel aantrekken van hun. Het zijn Zwadderaars, die weten niet beter.' De peptalk die een medeleerling tegen haar probeerde te voeren, had weinig zin. Ze had haar dag gewoon niet vandaag en het feit dat ze haar nog eens modderbloedje noemden raakte gewoon diep. Normaal gesproken zou ze er niet eens naar omkijken en gewoon lief lachen alsof er niets was gebeurd, maar nu voelde ze gelijk al tranen opkomen. ''Sorry, ik..'' Voordat ze haar zin afmaakte, liep ze de leerlingenkamer van Griffoendor al uit. Zonder echt te kijken waar ze heen liep, ging ze simpelweg het trappenstelsel af. Soms botste ze nog eens tegen iemand aan, maar ze had geen zin om zich te verontschuldigen en uit te leggen wat er aan de hand was.
Precies drie jaar geleden was haar moeder naar het gesticht gebracht, wat niet goed bij haar was gevallen. Maar al die tijd had ze zich behoorlijk sterk gehouden, als negenjarig kind op dat moment. De beelden van hoe ze weggevoerd werd vanuit het huis, waren haar nog altijd bij gebleven. Niet alleen omdat ze een fotografisch geheugen had, maar omdat het een gebeurtenis was die ze niet snel zou vergeten. Het afscheid was moeilijk geweest, zelfs wanneer haar moeder haar eigen dochter voor kort niet meer herkende. Dat maakte de situatie alleen maar moeilijker en net voordat de wagen zou vertrekken, had haar vader haar weggetrokken van haar moeder vandaan. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze enorm tegengestribbeld had, protest als de pest. Maar het hielp niet. In een waas verdween het beeld langzaam uit haar gedachten vandaan, totdat de witgekleurde wagen volledig uit het zicht verdwenen was.
Inmiddels had ze het kasteel al verlaten, had haar weg over het terrein gebaand en drong het tot haar door waar ze nu precies was. Het zwarte meer. De halve maan reflecteerde diep in het zwartgekleurde water. Strepen van tranen waren zichtbaar op haar gezicht, al was er niemand in de buurt om dat te zien. Melody haalde schattig haar neus op en veegde de tranen weg, al wist ze dat het hopeloos werk was. Heel even zuchtte ze, het was stil. Dat gaf haar rust, ze hoefde geen andere kinderen op zich die haar uit gingen maken voor dingen die haar pijn deden. Niet dat ze zich er voor schaamde dat ze een kind was van twee dreuzelouders, het was gewoon pijnlijk om dan herinnerd te worden aan die gebeurtenissen van vroeger. Al wat opgelucht kwam ze dichter bij het water, nam plaats net drie meter van de rand af. Ze liet zich naar beneden zakken, trok vervolgens haar knieën op en vouwde daar haar armen omheen. Hoe zou het nu met haar ouders gaan?

&&' Lyra Lupin

Lyra had na haar aanvaring met Connor op de gangen de vorige avond geen behoefte om weer toevallig hun afdelingshoofd tegen te komen. Hij had haar zelfs strafpunten gegeven omdat hij dacht dat ze Connor geen aftrek ging geven?! Ze had er een notitie van willen maken en overleggen met het afdelingshoofd, maar ze wist nu hoeveel aftrek er stond op 's avonds in het kasteel of op het terrein rondzwerven gaf. Want gisteren was haar eerste patrouille dienst geweest, maarja.. ze zou de punten er wel weer bij verdienen. Haar voetstappen weerklonken door de gangen, en ze hoopte vurig even niemand tegen te komen want ze had er geen zin in. Lyra wilde graag dat mensen zich aan de regels hielden, al deed ze het zelf ook niet altijd.. Regels waren er om te breken, dat was haar motto maar dat gold alleen voor haar en niet voor alle andere leerlingen. Alhoewel, ze wist nog wat Fred en George altijd voor stunts hadden uitgehaald in dit oude kasteel.

In het kasteel was het warm ondanks dat het herfst was, en Lyra snakte naar wat frisse lucht, ze liep via de grote trappen, altijd zonder haar toverstok te laten oplichten door de spreuk Lumos. Sommige gangen waren van zichzelf al verlicht, en andere waren gewoon donker op het licht dat door de ramen heen viel na. Ze zat er aan te denken om misschien naar het bos te gaan en haar verandering te oefenen. Maar dat was het nu al een beetje laat voor, en ergens vond ze het fijn om het te doen waarneer het volle maan was. Dan leek haar vader net wat dichterbij te zijn, het enige voordeel voor hem was dat hij na zijn dood nooit meer hoefde te veranderen van vorm. Die gedachte was een schrale troost. Ze voelde in de zak van haar schoolrokje en haalde daar een bewegende foto uit. Lyra met Remus en Sirius in het bos, met zijn drieën huilde ze als wolven, waarna Sirius altijd naar zijn hond gedaante veranderde. Een sombere glimlach sierde Lyra's lippen bij de herinnering. Ze liep stevig door tot ze in de Grote Hal kwam, en ging weer door de kleine extra voordeur naar buiten. Ze liep over het brede pad en dartelde richting het meer. En het verbaasde haar dat ze iemand zag zitten tegen het licht van de halve maan die reflecteerde op het water van het meer.

Lyra zuchten, het was nog een kleine meisje maar ze moesten al van jongs af aan leren hoe de regels waren. Ze naderde stilletjes en toen ze dichtbij gekomen was zei ze 'Dat wordt 10 punten aftrek voor Griffoendor, voor buiten de school zijn na de avondklok.' Haar stem klonk kalm, en streng. Maar toen ze merkte dat het meisje had zitten huilen veranderde haar blik. Ze ging naast het meisje op de grond zitten, en keek haar aan. 'Gaat het?' vroeg ze oprecht bezorgd, als klassenoudste had je ook de verantwoordelijkheid dat de leerlingen een beetje gelukkig waren, of met hun problemen ergens naar toe konden. En oké eigenlijk was dit niet haar leerlinge, maar toch.. Lyra had de neiging het meisje te beschermen, en ze had geen flauw idee waarom. Misschien omdat haar broertje maar een jaar ouder was, en ze Teddy nooit had kunnen beschermen.

Nadat ze zich in een gemakkelijke houding had neergezet op de zachte ondergrond, begroef ze haar gezicht als het ware in haar knieën en hoopte dat niemand haar hier nu zou opmerken. Behalve dat het al buiten de tijd was dat ze hier nog mocht rondlopen, konden er evengoed nog patrouilleerders zijn die het gebied scanden. Zonder dat ze zich eigenlijk nog druk maakte om de omgeving, of er nog andere tovenaars of heksen in de buurt waren, begon ze zachtjes te snikken. Ze kon het niet helpen, ze had nooit haar ei kwijt kunnen raken bij andere mensen. Zelfs bij vrienden op straat had ze het nooit gedurfd, of überhaupt gewild. Dat was de straat, daar moest je wel hard spelen. Al zag ze er niet zo uit, toch was ze een straatschoffie geweest die ook wel eens kattenkwaad had uitgehaald.
De tijd hier op school had haar pas veranderd, al zat ze er pas twee jaar op. Het had haar veranderd, wat meer softer van binnen gemaakt. Ze was als een gek voor deze plek gevallen, al stond het natuurlijk wel raar voor mensen die geen tovenaarsbloed hadden.
Melody voelde hoe de tranen over haar wangen stroomden en vervolgens op haar gewaad terecht kwam. Het veranderde van temperatuur, dat voelde ze wanneer er een zacht briesje voorbij waaide. Toch kon het haar weinig schelen, ze zat nu in haar eigen wereldje, om het zo maar te zeggen.
Hoewel het niet veel was, voelde het best goed, zo in haar eentje. Het was stil, te stil voor haar gevoel. Maar toch zette haar dat niet eng aan het denken. De gedachtes aan haar moeder overheerste alles wat nu ook maar voorkwam. Allerlei flitsen kwamen voorbij, vanaf het begin van haar depressie tot aan de dag dat ze naar het gesticht werd gestuurd. Veel tijd had ze niet meer gehad om haar op te zoeken, vanaf die dag ging alles zo snel. Dat ze naar een ander gezin werd gestuurd, gezien haar vader haar eigenlijk ook wel verwaarloosde en dan die brief die binnen was gekomen van Zweinstein. Nu pas kwam alle verdriet eruit, het werd haar allemaal even teveel.
Oeh oeh. Een uil klonk, waardoor ze verschrikt opkeek en om zich heen keek. Het was maar een dier in het bos, niets ernstigs. Niets bedreigends. Net toen ze de tranen uit haar ogen wou vegen, merkte ze een stem op. Waar ze dit keer wel van schrok en gelijk omkeek. Kleur trok weg uit haar gezicht wanneer ze zag wie het was en van welke afdeling deze meid wel niet kwam. Meteen deinsde ze achteruit, wanneer ze de armen om haar knieën had weggehaald en stond wat sukkelig op. Maar het lukte haar wel. ''A-a-astjeblief-f-t, doe me geen pijn...'' Zei ze verdrietig en wist niet wat ze moest doen. Radeloos probeerde ze na te denken, maar doordat haar hoofd zo bonkte van het huilen kon ze zo gauw niets verzinnen. Zelfs niet waar ze haar toverstok gelaten had. De woorden of het met haar ging had ze niet eens meer gehoord, zo snel was het haar ontschoten. Zonder nog om te kijken naar haar, draaide ze zich onmiddellijk om en begon, zonder hand voor ogen, in het wilde weg een kant op te rennen. Een weg die de weg naar het kasteel alleen maar verbreedde en haar alleen maar in de problemen zou bezorgen naarmate ze dieper in het bos zou raken.

''A-a-astjeblief-f-t, doe me geen pijn...'' Die woorden bracht het meisje nog huilend uit, Lyra keek naar de bange ogen van het meisje. Waar had het meisje het over, pijn doen? Tot het bij haar doordrong dat het meisje zo reageerde door het uniform dat Lyra droeg. Ze was tenslotte nog steeds een Zwadderaar, en ondanks dat Lyra geen doorsnee was, ze was over het algemeen niet beste vrienden met Griffoendors. Maar ze zou niet snel een tweede jaars iets aan doen. Zeker niet als ze dienst deed als klassenoudste. Maar voor Lyra haar iets kon zeggen of tegenhouden was de twaalfjarige al beginnen te rennen, en de plek waar het kind naar toe rende was alleen nog maar erger. 'Verdomme.' gromde Lyra, terwijl ze behendig op stond, maar ze was eerst even te verbaasd geweest dat het meisje weg rende dus die had al een voorsprong. Lyra zetten het op een rennen naar het bos toe, het was levensgevaarlijk voor zo'n jong meisje als Melody was. Lyra had lange benen, en zetten grote passen terwijl haar hartslag begon te stijgen. Het bloed werd in hoog tempo door haar aderen gepompt, haar ademhaling werd sneller, waarom kon dat meisje zo snel rennen?! Als mens had Lyra een kleine kans dat ze haar in zou halen. Tenminste voor Melody te ver het bos in was, ze liet zich naar voren vallen en kwam in plaats van met haar handen op te grond, met twee voorpoten op de grond, en ze kreeg een sneeuwwitte vacht.

Haar normaal bruine ogen kregen een ijsblauwe gloed erin. Ze moest dat meisje uit het diepste gedeelte van het bos houden, daar kwamen zelfs leraren bijna nooit. Het was dat Lyra zoveel tijd in het bos door bracht dat ze het zo goed kende. En over het algemeen wist waar ze wel en niet moest komen op bepaalde tijdstippen en jaargetijde. Haar witte poten kwamen eerst met een rustig tempo op de aarde, maar ze zakte iets door haar achterpoten en zetten zich af. Met een grote vaart schoot ze vooruit het meisje was al de bomengrens voorbij. En Lyra renden harder en haalde haar nu steeds sneller in. Al rennend moest ze de eerste bomen die de grens van het open terrein naar het bos maakten ontwijken, en sprong daarna op Melody af, en veranderde in die sprong naar haar mensen vorm en greep Melody beet. Door de vaart die Lyra nodig had gehad om haar in te halen voor de schade te groot was geworden knalde ze tegen de grond, maar Lyra kon zich nog net zo draaiden dat Melody half op haar viel. 'Rustig, ik doe je geen pijn.' zei Lyra, na hijgend, om voldoende zuurstof in haar bloed te krijgen, zodat haar spieren het vrijgekomen melkzuur konden omzetten naar glucose. Lyra's hoofd rusten op de bos grond, maar ze liet Melody niet los tot ze zeker wist dat het meisje niet weer zou gaan rennen.

De koude wind, die haar tegemoet kwam, sneed tegen haar huid aan. Vooral de tranen die nog zo vers op haar gezicht lagen deden daardoor erg veel pijn, maar daar dacht ze niet aan. Ze wou enkel ontsnappen en zag door verwarring niet eens meer waar ze heen rende. Hoewel ze in principe geen hand voor ogen zag, waren haar blauwgekleurde ogen wel aan het duister gewend en zag ze ongeveer wel waar er een boom stond en waar de takken hingen. Zelfs boomtrullen kon ze nog onderscheiden. Haar hart begon steeds wilder te razen, ze kreeg de kracht om steeds verder te rennen. Steeds sneller. Ze voelde het in haar benen trekken, maar stopte niet. Niet voordat degene weg zou zijn, ze was nu zo'n kwetsbaar en dat was voor het Zwadderich meisje van net een groot pluspunt.
Andere voetstappen dan die van haar klonken en ze wist dat het meisje waarschijnlijk al dichter in de buurt kwam. Dat betekende dat ze nog sneller moest rennen, maar dat lukte niet. Hoewel ze het wel wou, had ze gewoon geen verdere snelheid. Een grote hoeveelheid adrenaline schoot als een gek door haar best kleine lijfje heen, dat ze het haast niet kon verdragen, maar ze kreeg er wel de kracht van om door te kunnen rennen. Tegelijkertijd pompte haar hart wild. Heel even keek ze achterom, kijkende waar die snelle voetstappen zo snel vandaan kwamen. Maar wanneer ze die ene seconde naar achteren had gekeken, had ze niets anders dan iets vluchtig wits gezien. Dat tussen de bomen door schoot.
Melody merkte hoe haar ademhaling moeilijker ging, dat ze nauwelijks goed naar adem kon happen. Tevens voelde ze hoe ze steeds onvoorzichtiger door het bos heen rende, hoe takken tegen haar gezicht aan sloegen en dat haar gewaad soms aan een doorn bleef hangen. Er kwamen er zelfs een paar tegen haar gezicht aan, waardoor er enkele kleine sneetjes ontstonden en er langzaam een rood streepje te zien was. Toch was dat echter onmogelijk te zien in het donker.
Net toen ze vaart wou minderen, gezien ze dacht dat ze het meisje kwijt was en tevens op een open veld stond, hoorde ze iets vanuit de bosjes komen springen en voordat ze haar gezicht om kon draaien was er al iets tegen haar aangebotst. Van schrik gilde ze bang en merkte hoe ze verstijfde van angst. Het ging allemaal zo snel, dat het binnen een paar seconden gebeurd was. Ze had eerst gedacht dat ze nu keihard op de grond zou belanden en had dan ook haar ogen fijn dichtgeknepen. Maar wanneer ze na enkele seconden merkte dat ze een zachte ondergrond had, een bewegend iets, durfde ze toch met moeite haar ogen te openen. Ze zag niet veel, maar aangezien haar ogen gewend waren aan het duister, zag ze genoeg om te bedenken dat het het meisje was die haar zojuist nog de stuipen op het lijf had gejaagd. Nee, nee, nu zat ze zeker weten in de problemen. Totdat haar stem in haar oren klonk, die op één of andere manier wat minder arrogant overkwam dan de meeste Zwadderaars hadden. Toch kon dit nog altijd schijn zijn van haar, om haar ieder moment flink op haar donder te geven en haar van school te sturen. Melody slikte, wist niet wat ze moest doen. Of toch eigenlijk wel. Eerst maar van haar af gaan, zodat zij ook meer lucht kon krijgen. Zonder veel moeite te doen of meer energie te verspillen en om tevens nog meer op adem te komen, rolde ze simpelweg van haar af en staarde toen naar de lucht. De donkere wolken die de sterren hadden bedenkt, zodat ze het eigenlijk geen interessant hemel vond. Enkel de maan was zichtbaar, niet eens vol. Een lelijke halve maan. Toch stelde het haar meer gerust dan dat ze had verwacht. Haar hart nam al gauw een normaal ritme aan en ze voelde hoe de steken in haar zij begonnen te minderen.
Hoewel het niet veel voorstelde, vond ze de kracht om haar hoofd opzij te draaien naar de brunette en haar aan te kijken. ''Het spijt me...'' Wist ze als enigste woorden te vormen en voelde hoe tranen alweer in haar opkwamen. Wat was ze toch een stommeling, wat haar emoties betrof.