Well, nice to meet you

Het zwerkbalveld was echt niets veranderd van toen hij hier op school gezeten had. De torens met de kleuren van die vier afdelingen stonden naast de tribunes en voor zover hij kon zien was alles nog intact. Zelf had Javier nooit Zwerkbal gespeeld, maar het was altijd amusant om te zien hoe de teams elkaar bijna afmaakten om die slurk te pakken te krijgen. Vooral de strijd van Zwadderich tegen Griffoendor was altijd geweldig. Met zijn handen in de zakken van zijn donkere spijkerbroek liep de man over het veld en nam plaats op de voorste tribune. De zon zorgde ervoor dat de douw die op het gras hing begon te schitteren. Best wel mooi eigenlijk, als je op details lette tenminste. De meeste leerlingen zouden gewoon luidruchtig over het veld lopen zonder oog te hebben voor de schoonheden in details, maar ze kwamen dan ook meestal alleen om te oefenen of voor een wedstrijd. Ok, dat was genoeg filosofie voor vandaag. Sinds hij terug was van Romenië was er op sommige momenten mentaal precies iets mis, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij daar op het nippertje aan de dood was ontsnapt. Draken kunnen best humeurige beesten zijn, dat had hij toen wel ondervonden. Op dat moment had hij geluk gehad dat het dier geen vuur had gespuwd, want dan had hij de baan als docent verzorging van Fabeldieren nooit kunnen krijgen, omdat hij dan waarschijnlijk als een hoopje as terug naar England gestuurd was. Een glimlach verscheen om zijn lippen als hij zich voorstelde hoe zijn broer gereageerd zou hebben. Oftewel zou hij een van zijn illigale wapens gepakt hebben om die draak persoonlijk te gaan villen, of hij had gewoon zijn schouders opgehaald en had gezegd dat het spijtig was. Bij Carlos wist je nooit hoe hij zou reageren en volgens vele had Javier die eigenschap ook. Na een tijdje in de verte te hebben gestaard, scheurde hij zijn blik los van het landschap en rilde even. Het was misschien lente, maar dat wilde niet zeggen dat het 's morgens vroeg al warm was. Misschien was het toch een goed idee om een mantel mee te nemen inplaats van alleen zijn wit hemd met daarover een mouwloos beetje. Tja, dat was iets waar hij weer niet goed in was, dingen op voorhand voorzien. Straks zou het vast en zeker warmer worden en konden de leerlingen in de zon wat bruinen om een mooi kleurtje te krijgen. Hijzelf had dat niet echt nodig aangezien zijn huid van nature al lichtgetint was. Dat heb je dan wel weer als je Cubaans bloed door je aderen hebt stromen. De man schrok op uit zijn gedachten toen het hout van de tribune wat kraakte onder het gewicht van een persoon. Glimlachend keek hij om om te kijken wie ook al zo vroe uit de veren was. Het was tenslotte weekend en dan willen de meeste personen uitslapen, toch?

&Open

Het leven is een spel, een spel waarin de mensen gewoon pionnen waren. Niets meer en niets minder. Het was nu niet zo dat hij dacht dat het leven niets waard was of dat hij depressief was. Je moest er gewoon het beste van maken, want het leven was gewoon veel te kort. De man die achter hem zat was al zeker geen leerling, daarvoor zag hij er net iets te oud uit. De grote grijns die op zijn gelaat stond maakte al duidelijk dat hij niet zo'n nors type was en daar was de jonge man blij om. Javier kon zo'n types echt niet verdragen, die wisten niet een hoe ze zich moesten amuseren. Waarschijnlijk hadden die mensen nog nooit een discotheek aan de binnenkant gezien, al wist hij nu niet zeker dat ze in de toverwereld een discotheek kenden. Javier haalde de tover- en de Dreuzelwereld altijd door elkaar. Zo was hij als veertienjarige eens begonnen over de Fabeldieren die ze behandelden in de buurt van vrienden van zijn moeder en natuurlijk hadden die hem raar aangekeken. Toen hij besefte wat hij gezegd had, had hij snel een smoesje verzonnen. Dat ze bezig waren geweest over de griekse mythologie. "Buenos Días." Waarom moest hij nu weer in het Spaans antwoorden. Nja, de man zou er toch al achtergekomen zijn door het accent waarmee hij spreekt. "Javier Suárez, docent verzorging van Fabeldieren." Hoe vaak had hij wel geen tik tegen zijn achterhoofd gekregen van zijn broer omdat hij zichzelf nooit voorstelde. Vroeger was hij redelijk teruggetrokken, maar na zijn tijd op Zweinstein had hij al meteen wat meer zelfvertrouwen. Javier draaide zich helemaal om zodat hij de man fatsoenlijk kon aankijken.

Javiers mondhoeken krulden om in een glimlach toen hij de woorden van de man, en het accent, hoorde. Schotland, een van de landen waar hij nog niet geweest was. Hij was wel in Ierland geweest en England natuurlijk, maar Schotland? Nee. Eigenlijk was het best spijtig, maar hij had gewoon geen tijd meer gehad. Hij was in Ierland geweest toen hij de brief had ontvangen dat hij les mocht gaan geven op Zweinstein. Op dat moment had hij direct zijn spullen gepakt en was vertrokken. De man keek terug naar David die in gedachten verzonken leek te zijn. Dat kon hij hem ook niet kwalijk nemen, hij was nu ook niet het beste gezelschap dat je kon hebben. Meestal wist hij nooit echt dat zeggen, was meer een teruggetrokken type. Waarschijnlijk was hij daarom op zijn elfde bij Huffelpuf ingedeeld. Javier was niet slim genoeg om in Ravenklauw te zitten en al zeker niet zo dapper als de Griffoendors, al liet hij niet zo snel over zich heen lopen. Aan Zwadderich dacht hij nog niet eens, een kleuter wist zelfs dat hij nooit bij die afdeling gehoord zou hebben. De Zwadderaars waren iets te... mysterieus voor hem. Natuurlijk zou hij niemand in de lessen voor trekken, zou hij de Zwadderaars ook wel een kans geven. Javier hapte even geschrokken naar adem toen de docent magische mineralen en edelstenen ineens over de bank sprong en naast hem kwam zitten. Daar was hij niet echt op voorbereid geweest, al was het best wel amusant om een docent dat te zien doen. "Dat ben ik, ja," antwoorde hij op de vraag van de man en vouwde zijn handen in elkaar. "Geef jij hier al lang les?" Hij moest toch iets vragen om het gesprek wat op gang te houden en dit was op dit moment het enigste dat in hem opkwam.