Savior of Seclusion

Met een verveeld gezicht stond Token tegen de muur geleund. Hij had het hier absoluut niet naar zijn zin. Waarom zat hij hier ook alweer? Juist ja, omdat zijn ouders het 'beter' vonden om hem hierheen te sturen. Voor de discipline. Omdat hij bij zou leren. Wel, veel had hij in die tijd dat hij hier was nog niet bijgeleerd. De meeste dingen konden hem niet echt boeien, waardoor hij met zijn gedachten overal zat, behalve bij het onderwerp dat aan bod kwam op dat moment. Het had hem al veel opmerkingen opgeleverd, maar het kon hem niet boeien. Wie weet, als hij slecht bleef scoren, werd hij van school getrapt of iets in die aard. Vrienden had de jongen hier nog niet. Het was een stap die hij moeilijk durfde te zetten. Want vrienden maken hier, betekende dat hij hen achter zou moeten laten als hij hier eenmaal vertrok. Want in tegenstelling tot velen hier, was hij hier tegen zijn zin. Ja, het was allemaal wel spannend, het hele tovergebeuren, maar ze deden het niet op de goeie manier. Hij was het gewend om les te krijgen van zijn vader, die hem altijd wel wist aan te zetten tot het leren van dingen. Gewoon omdat hij het onderwerp zo bracht dat Token stond te springen om er dingen over bij te leren. Hier was alles ronduit saai. Hij durfde erom te wedden dat hij dat niet eens mocht denken. Misschien was het hier wel de bedoeling dat alles saai was, wist hij veel. De top van zijn voet rustte op de grond en hij tikte verveeld tegen de grond. Plots schoot een schim door de weinige leerlingen en dook verschrikt achter zijn been weg. "Scratch", Zuchtte de jongen geïrriteerd. Hij bukte zich en plukte de oude kat van de grond. Zijn ene oog zat dicht, een litteken bleef achter. Gevochten en verloren. Jammer, want de kat had mooie, heldergroene ogen. De jongen krabde even achter de oren van zijn kat. Hij wist niet of de huisdieren hier ook door de gangen mochten rondhuppelen. Vast niet, maar zolang niemand hem niks zei, dan kon hij er niks aan doen. Right.

De kat spinde tevreden en Token zette hem op de grond. Hij wou hem een tikje geven met zijn voet, een boodschap dat hij weg moest wezen, maar de kat blies naar hem en hij haalde zijn schouders op. Dan bleef hij maar hier. De kat nestelde zich tegen zijn voet aan en bleef daar gewoon liggen, met zijn ene oog kijkend naar de passerende tovenaars. Hij tastte in zijn zak en voelde de vertrouwde vorm van zijn toverstaf. Hij kon best veel dingen, en de dingen die hij kon, waren geperfectioneerd. Zolang het maar interessant en nuttig bleef, kon de jongen zich zodanig in iets vastbijten dat hij er echt goed in werd. Hij haalde zijn vrije hand even door zijn korte, bruine haar. Hij had momenteel geen les, maar hij had geen idee waar hij naartoe moest gaan als hij niks te doen had. Daarom liet hij zich naast Scratch op de grond zakken, het beest zo weinig mogelijk storend in zijn bezigheden. Voetstappen trokken zijn aandacht, aangezien het nu verdacht stil was op de gang. Veel leerlingen waren gewoon weg gegaan, ofwel naar hun les of ergens anders naartoe. Nu was de vraag wie het was. En nog belangrijker: of hij hier mocht zijn of niet.

[Open]

Hij liep maar doelloos door de gangen, zonder echt een reden te hebben. Het was nu een tussenuur, maar afgelopen weekend had hij zich zo uitgesloofd dat hij nu wel even een pauze van zichzelf mocht vereffenen. Dat was niet meer dan eerlijk in zijn ogen, en enigsinds in zichzelf lachend liep hij de kamer uit waar alle leerlingen hem nastaarden achter hun stapels huiswerk vandaan. Hij liep de koude kerkers in, en trok zijn jas iets dichter tegen hem aan. Gelukkig had hij eraan gedacht een sjaal mee te nemen, anders zou zijn nek verkrampt zijn van de wind die hierdoorheen waaide. En dan was dit nog redelijk voor de ondergrondse gangen, in de winter was het echt een kunst om hier zonder onderkoeling doorheen te komen. Daar hadden de andere afdelingen wel meer geluk mee. Maar in de leerlingenkamer was het dan wel weer dubbel zo warm, waardoor je een behagelijk gevoel in je verkleumde botten kreeg. Hij glimlachte bij die goede tijden en liep snel de trappen op. Zijn voetstappen weerkaatsten een trippelend geluid tegen de donkere massieve muren, en hij haalde nog even diep adem voor hij naar de grote hal ging.
Een geroezemoes aan geluiden overspoelde zijn oren, dompelde hem terug onder in het dagelijkse schoolleven was makkelijk te vergeten was als je je door de lege kerkers spoedigde. Maar hier was het onmogelijk om dat te vergeten. Hij wist niet echt waar hij naartoe wou, en besloot dan maar een paar trappen op te lopen en te zien waar hij uitkwam. Het kasteel zou het toch ergens heenbrengen op dit moment, dus het maakte niet veel uit welke richting hij zou nemen. Een paar leerlingen duwen hem aan de zijkant, en geïrriteerd snauwde hij ze iets toe. Ze zagen zijn afdelingssjaal rond zijn nek hangen, en onmiddellijk dropen de uitdagende grijnsjes van het jonge gezichten af. Haastig mompelde ze sorry en liepen snel verder. Connor zuchtte, niet dat hij gemeen was, maar soms was de Slytherinreputatie, zeker bij de jonge jaren wel iets wat hem uitkwam. Hij maakte er geen expres gebruik van, maar het was wel zo dat anderen meer respect zouden opbrengen voor hem. Zonder zelfs te weten wie hij was. Nu stond hij wel redelijk bekend in zijn klas, zeker als ze zijn Iers accent hoorde, zag hij soms blikken dat hij wist dat er roddels rondgingen. Maar het maakte hem niet zoveel uit, ze deden niets verkeerd. Althans, nog niet dan.
Langzaam stroomden de gangen eindelijk leeg, en kon hij terug genieten van de stilte. Zijn voetstappen kondigden hem lange voor zijn komst aan, en hij sloeg de hoek om met een gezwinde pas. Daar zag hij een jongen een beetje verloren zitten met zijn kat, en hij glimlachte zacht. Katten deden hem altijd aan thuis denken. De jongen bleek overduidelijk van Griffindor, iets wat hem wel eerst afschrikte. Maar de kat zette hem erover. “Hi. Leuke kat heb je daar.” Zei hij ter opening van het gesprek. Hij stond iets voor de jongen, en keek met een bewonderende blik naar de kat. “What's his name?” Vervolgde hij toen maar, aangezien hij nu geen flauw idee had wat hij moest zeggen.

Mwehe D:

Token leunde ondertussen met zijn hoofd tegen de muur. Hij had zijn beide handen in zijn zakken gestoken, aangezien het hier niet echt warm was. De vloer zoog werkelijk zijn lichaamswarmte weg. Scratch leek er geen last van te hebben. Althans, hem hoorde je niet klagen. De oude kat liet snel merken wanneer er iets niet naar zijn zin was. De kat en de jongen hadden werkelijk een haat-liefde verhouding. Meestal vond hij het leuk als het grijze geval in zijn buurt rondhing, maar soms kon hij zo moeilijk doen. Bedelde hij om iets, gaf je het en moest hij er niks van weten. Hij kon wel redelijk goed aanvoelen wat de kat precies nodig had, al veranderde die nogal vaak van mening. Blijkbaar vond hij het leuk om zijn baasje rondjes te laten rennen. Katten. Scratch mocht van geluk spreken dat de jongen echt oprecht van hem hield, of hij was al lang ergens verdwenen. Hij kon zich echter geen dag inbeelden zonder de vertrouwde warmte van de kat op zijn schoot. En iedereen leek hier een huisdier te hebben. Waarom zijn vader de kat zo snel en makkelijk had meegegeven, was hem een raadsel. Zowel Cass als Artur en Marian waren gek geweest op het beestje. Scratch was oud. Maar dan ook echt oud. Hij herinnerde zich de dag dat hij in zijn leven was gekomen niet eens meer, zo jong was hij geweest. Hij moest nu iets van 9 jaar oud zijn. Bijna bejaard, aangezien de gemiddelde kat ongeveer 14 jaar werd. Het was ook duidelijk aan zijn gedrag te merken. Ook nu. Hij dommelde in. Een speelse glimlach kwam om zijn lippen. Hij had zich opgekruld tegen zijn been aan en had zijn neusje verstopt in zijn pluizige vacht. Scratch leek van op een afstand alleen maar een hoopje vacht, maar schijn bedroog. Token hield de oren van de kat in de gaten, aangezien hij beter kon horen dan hijzelf. Echt slapen deed de kat alleen maar overdag, als hij in de leerlingenkamer was. 's Nachts waakte hij over de jongen. Ook nu, aangezien hij het waarschijnlijk niet kon laten om stiekem wakker te blijven. Daarom vertrouwde hij de kat door en door. Naderend gevaar had hij altijd als eerste op. Token hield zijn adem in toen Scratch plots rechtop schoot en zijn oren in de richting van de gang draaide. Niet veel later hoorde hij de voetstappen ook. Hij wist dat hij meteen gezien zou worden door de persoon die er aan kwam. Veel tijd om nu nog op te springen en weg te rennen, was er ook niet. Het zou teveel lawaai maken.

Een blonde jongen liep met een energieke pas de hoek om. Hij zag er redelijk vrolijk uit, tot hij hem in het oog kreeg. Token glimlachte vaagjes. Van de afdelingen had hij zoals gezegd nog niet echt verstand, al herkende hij de wit-met-groene sjaal als zijnde Zwadderich. Hij wist ook dat zijn afdeling beschikte over de meest dappere leerlingen, en daarom was hij er heel erg trots op dat hij daarbij ingedeeld was. Helaas wist hij de eigenschappen van een Zwadderaar niet, wat hem natuurlijk niet echt vooruit hielp momenteel. Toch leek de jongen na enige twijfel toch te hebben besloten om sociaal te doen. Fijn. Was hij ook meteen de eerste leerling die Token ontmoette. “Hi. Leuke kat heb je daar.” Zei de jongen. Het accent viel meteen op, al kon hij er niet meteen een naam op plakken. Niet dat hij de jongen ermee zou uitlachen. “What's his name?” Vroeg hij toen vriendelijk. "Zijn naam is Scratch", Antwoordde hij terug. Als reactie keek de kat met zijn ene oog doordringend naar de jongen, alsof hij hem inspecteerde. Toen stond hij op en liep hij soepel voor een kat van zijn leeftijd naar hem toe. Hij streek even met zijn kopje langs zijn been. "En hij vind je blijkbaar aardig", Merkte Token grijnzend op. Hij duwde zichzelf op tegen de muur, niet wetend hoe hij gepast moet reageren tegen de jongen. Hij was altijd een sociaal wezen geweest. Daarom keek hij hem even verontschuldigend aan. "I'm sorry, ik ben nieuw, dus met al die afdelingen en gedragsregels enzo...," Begon hij, een beetje aarzelend. Toen stak hij toch zijn hand maar uit. De jongen kon hem nog altijd niet aannemen, als dat niet hoorde of als dat niet mocht. "Ik ben Token."

Hij schaamde zich bijna meteen voor zijn aarzeling. Hij wist best dat je eigenlijk geen onderscheid mocht maken tussen de afdelingen, dat het enkel een verschil was in welke karaktereigenschap het meest naar boven stak. En dat maakte je tot welke afdeling je behoorde, niet of je minder of beter was. Hij was teveel omgegaan met mensen die nog steeds anders dachtten, en hij voelde zich schuld tegenover de jongen. Hij leek niet erg te zijn, zelfs een aardig type ergens. Connor vervloekte zijn vooroordelen en glimlachte lichtjes naar de jongen. Hij leek hem wel een sociaal type, en had gelukkig geen les, net zoals hij. Dan kon hij niet in een van de jongere jaren zitten, en zo zag hij er eigenlijk ook niet echt uit. Connor zuchtte en ging toen maar naast de jongen zitten, om maar een poging te doen tot sociaal contact. Hij was weer eens afgezwakt de laatste tijd, had zich afgezonderd of enkel met vrienden rondgehangen. Niet dat je hem kwalijk kon nemen, ondertussen kende hij toch al een heleboel mensen, maar hij vond dat het nu wel lang genoeg geduurd had. Hij was nu eenmaal het iemand dat snel contact legde, ookal wist hij het zelf niet eens. Ergens zat een talent dat mensen charmeerde dat nog ontloken moest worden. Maar soms kwam het al naar boven, zoals nu. Niet dat hij de jongen charmeerde of iets in die zin, helemaal niet zijn bedoeling, maar dat hij snel glimlachte en iedereen vrolijk wou maken zat er wel bij. Soms kreeg hij wel eens een verbaasde vraag over dat hij altijd zo vrolijk kon zijn, maar dan haalde hij zijn schouders op. Ze moesten eens weten, dan zouden ze waarschijnlijk wel anders praatten. Maar hij was hier niet om over anderen te praten, hij moest zich zelfs nog voorstellen aan de jongen naast hem. Iets wat een lichte blos op zijn kaken liet verschijnen zonder dat hij het wou, kon er even niets aan doen.
Hij keek naar de kat, het grijze ding keek naar hem, en even was hij bang dat hij hem niet mocht. Gelukkig antwoordde de jongen dat hij hem aardig vond en een nieuwe glimlach keek hij terug naar de kat. “Scratch, grappige naam voor een kat.” En ergens ook verontrustend. Zeer verontrustend. “En geen zorgen, het is niet zo moeilijk met die afdelingen. Normaal zijn de leerling van mijn en jouw afdeling nogal..” Hij slikte even en zocht naar de juiste woorden, “Ze komen normaal niet zo goed overeen.” Hij haalde zijn schouders op als teken dat het niet voor hem gelde, hij vond het maar raar. Ergens kon hij het wel begrijpen, en sommige momenten had hij werkelijk een hekel aan de anderen, maar dat kwam niet doordat ze van verschillende afdelingen waren, enkel omdat ze arrogant tegen hem deden omdat hij dat was. En dat was een van de weininge dingen waar hij echt niet tegen kon. Maar gelukkig gebeurde dat niet vaak, wat hem meestal ook voor een deel zijn goed humeur verklaarde. Hij nam de jongen zijn hand aan en stelde zich toen ook maar meteen voor. “Hi, Connor O'Macinsons.” Ergens vond hij het wel fijn dat de jongen van niets had af geweten bij het voorstellen, anders had hij waarschijnlijk nooit tot hier kunnen komen. En hij was aardig. Hij zuchtte bij het bedenken bij alle vragen die hij zou krijgen als iemand hem hier zo zou zien zitten. Het maakte hem niet veel uit, maar de hele afdeling zou weer schade spreken over hem waarschijnlijk. “Ik heb ook een kat thuis, wel, ze loopt heel vaak te zwerven, dus of ze er is weet ik eigenlijk niet. We hadden niet echt een naam voor haar, maar mijn zusje noemde haar altijd Butter. Ik weet niet waarom, want de vacht was bruin, met een licht tabbypatroon.” Zei hij met een glimlach. Hij glimlachte altijd als hij aan thuis moest denken. “Maar je weet dus echt niet wat er speelt tussen de afdelingen?” Ging hij verder met een verbaast gezicht. “Is dit je eerste jaar hier dan?” Het leek hem verwonderlijk, maar het was natuurlijk mogelijk. Ze gingen niet altijd nieuwelingen alle geschiedenis uitleggen, daar kwam je zelf wel achter naarmate je opgroeide. En het kon natuurlijk ook dat Token zich er altijd buiten had gehouden. Niet iedereen had zin in alle haat die zich er mee mengde, of alle ruzies. Connor eigenlijk ook niet, maar op een rare manier was hij er toch altijd vast mee verbonden geweest, alsof hij geen keuzes had. Bij Slytherin ging dat ook altijd moeilijk. Maar goed, hij zou wel zien wat de jongen erop zou zeggen, het had geen zin om zelf al af te wijken voor je zeg maar het gesprek begonnen was. Iets wat hij dan wel jammer genoeg te vaak deed.

Sorry mweh D:

In zijn gedachten overliep de jongen de bitter weinige informatie die hij hier en daar had opgevangen over de afdelingen. Het enige wat hij wist, was dat er eigenlijk niks van positieve commentaar tussen zat. Het was dat hij hier niet vanaf het begin van zijn schoolloopbaan had gezeten. Misschien was die rivaliteit en ruzie tussen de afdelingen er dan meer in gepeperd dan nu. Nu kon het hem geen barst schelen, al wist hij dat hij op de een of andere manier wel zou moeten doen alsof. Ondanks het feit dat het hem niet veel uitmaakte in welke afdeling hij zat, was hij er natuurlijk wel trots op. Het gevoel dat hij toch nog iets waard was voor de school hier. Daarom wou hij absoluut niet dat de leerlingen uit zijn afdeling hem zouden verstoten omdat hij te vriendschappelijk omging met de andere afdelingen. Helaas wist hij niet hoe ver hij daar in kon en mocht gaan. Niemand zei hem ooit wat. Iedereen ging er altijd van uit dat hij wel wist wat hij moest doen. Daar had hij zo'n diepe haat aan. Zelfs zijn moeder hield erg belangrijke informatie voor hem achter, omdat ze erop vertrouwde dat hij met zijn waarzeggerij wel zou weten wat er te gebeuren stond. Like f'ck logic? Hoe moest hij nu weten dat hij bijvoorbeeld om negen uur moest opstaan omdat ze ergens heen moesten, als niemand hem iets vertelde. Rhaagh, om gewoon knettergek van te worden. Token was blij dat de jongen geen problemen had met Scratch. En omgekeerd. Die getikte oude kat leek de jongen echt te mogen. Meestal ging dat niet zomaar. Achterdocht en wantrouwen beschreven het beestje maar al te goed. Vreemdelingen moesten het niet wagen om te dicht in de buurt te komen. Hij had zijn naam niet gestolen. “Scratch, grappige naam voor een kat.” Merkte de blonde jongen op. Token moest zich inhouden om niet in de lach te schieten. Zijn mondhoeken trilden iets en trokken toen omhoog. "Je zou eens moeten weten", Zei hij mysterieus. Alsof hij die woorden kracht bij wilde zetten, begon de kat zachtjes te grommen, waarna hij er meteen weer mee ophield. Toen ging hij ongeïnteresseerd door met wat hij altijd deed. Doen alsof hij sliep of echt slapen. De Zwadderaar was naast hem tegen de muur gaan zitten, en Scratch nestelde zich tussen de twee jongens in. Gewoon een beetje asociaal liggen doen, daar was hij een pro in ofzo. Een beetje verontschuldigend keek hij naar de jongen. De kat was zo verdomd eigenwijs dat het hem soms beschaamd maakte. “En geen zorgen, het is niet zo moeilijk met die afdelingen. Normaal zijn de leerling van mijn en jouw afdeling nogal..” De jongen slikte en ging toen aarzelend verder, alsof hij niet wist hoe hij het moest verwoorden. “Ze komen normaal niet zo goed overeen.” Vervolgde hij toen. Token vond het onzin. Waarom zou hij oordelen over een ander persoon op basis van afdeling? Hij hoorde de gesprekken op de leerlingenkamer ook wel, maar erg veel aandacht had hij er nooit aan besteed, vermoedend dat het toch maar stoere praat was. Helaas ontdekte hij nu dat het dieper zat dan dat. Een rivaliteit die al eeuwenlang aan de gang was, wist hij veel.

“Hi, Connor O'Macinsons.” Stelde de jongen zich voor, terwijl hij zijn handdruk begroette. Mooi. Deze leerling leek niet zoveel belang te hechten aan het feit dat hij in Grieffoendor zat en hij in Zwadderich. Nu was de vraag hoeveel andere leerlingen het daar ook mee akkoord zouden zijn. Hopelijk bracht hij Connor niet in de problemen. Over zichzelf maakte hij zich geen zorgen. Het maakte hem niet veel uit of hij straf kreeg of niet. Het feit dat zijn hele afleiding onder zijn gedrag kon lijden, wist hij niet. Want ja, niemand vertelde hem iets. Want ze gingen ervan uit dat hij die ervaring had. “Ik heb ook een kat thuis, wel, ze loopt heel vaak te zwerven, dus of ze er is weet ik eigenlijk niet. We hadden niet echt een naam voor haar, maar mijn zusje noemde haar altijd Butter. Ik weet niet waarom, want de vacht was bruin, met een licht tabbypatroon.” Vertelde Connor. "Cool story", Reageerde Token, uit gewoonte. Iets wat hij blijkbaar te vaak zei. Right. “Maar je weet dus echt niet wat er speelt tussen de afdelingen?” Er lag een verbaasde uitdrukking op Connor's gezicht. “Is dit je eerste jaar hier dan?” Token ging met zijn hand door zijn korte, bruine haar. Kon hij die informatie wel met Connor delen? Like, ze kenden elkaar niet en misschien was al die vriendelijkheid een spelletje. Veel mensen kende hij niet. Hij kon alleen maar afgaan op hetgeen gezegd werd en op zijn eigen oordelen. En zijn gevoel zei dat Connor wel oprecht was, maar ja. Hij kon het ook mis hebben. Wie weet wat ze met die informatie konden doen. Het was een onzekerheid, maar het feit dat Scratch deze jongen al van in het begin meteen aardig leek te vinden, hielp hem wel een stuk. Op de kat kon hij vertrouwen, 100%. "Hoe leg ik dit uit. Mijn vader heeft me mijn hele jeugd onderwezen in de toverkunst. Nu vond hij het tijd dat ik naar een echte toverschool ging, omdat ik hier mijn kennis verder kon uitdiepen en al die dingen. Dus ja, het is mijn eerste jaar hier en ik heb werkelijk geen idee wat hier allemaal speelt", Grijnsde hij licht. God, wat was dit vernederend. Nu voelde hij zich zo'n groentje. Misschien was hij dat ook, just deal with it. "En misschien kan het me niet veel schelen ook. Vrienden hier heb ik nog niet en ergens hoop ik dat ik hier niet erg lang hoef te blijven", Flapte hij er uit, al had hij er vrijwel meteen spijt van. Hoe zou dat in Connor's oren klinken? Niet echt Griffoendor-like, of wel? Het klonk een beetje alsof hij een opgever was. Nah. Was hij niet, maar dat kon Connor niet weten. Hopelijk oordeelde die nu niet verkeerd.

"Je zou eens moeten weten", Zogenaamd verschrikt keek hij de jongen, maar kon het toen niet meer te laten om te glimlachen. Het was ook best wel grappig ergens, een kat met de naam scratch. Verontrustend ergens, hoezo kwam hij aan die naam? Maar de kat leek hem niet zo erg te vinden, iets waar hij blij om was. Connor trok zich best veel aan van de mening van anderen, waaronder dus ook dieren, hoe raar dat ook mocht klinken. De kat leek hem ook niet het type dat vaak beet of kraste omdat hij zo'n gemeen karakter had, eerder om wat aandacht te krijgen, of om op iets te wijzen. Maar het bleef de naam van de dag in zijn ogen. Eentje die hij zou blijven onthouden, die jongen was nu niet meer zomaar iemand die hij had ontmoet vandaag, maar de jongen die Token noemde met de kat die hij vandaag had ontmoet. Op het eerste zicht niet zo veel verschil, maar voor hem maakte het weldegelijk uit. De kat gromde lichtjes, iets wat zijn gezicht weer opgeschrikt liet oplichten, maar toen besefte hij dat dat enkel om een perfecte timing ging. De vraag bleef nu, toeval of niet? Hij gokte maar op niet, aangezien de kat anders zeer getraint moest zijn, iets wat bijna onmogelijk zou zijn. Maar de wonderen waren de wereld nog niet uit, toch? “That sounds dangerous dude.” Lachte hij voor zich uit. Hij strekte zich zo dat zijn ene knie opgetrokken lag, zijn linkerbeen een beetje schuin gestrekt, en hijzelf iets achterover zittend. De ultieme houding om zo nog wel een tijdje te blijven liggen. Ja, Token was een aardige jongen, was hem weer maar eens deed twijfelen over alle vooroordelen die er bestonden bij de afdelingen. Hij wist dat zijn afdeling nu schande over hem zou spreken, maar eerlijk gezegt kon hem dat niet veel schelen. Het was niet verboden vrienden te maken toch? En anders, was er iets goed mis met hun ideeën. Zeer goed.
"Cool story", “Know that mate.” Antwoorde hij zacht. Nu hij het toch over de kat had, hij miste de ouwe rotzak wel. Hij beet en blies altijd, maar stiekem mocht hij hem wel. Toen hij hem eens had gered van de verdrinkingsdood, wat inhield dat hij de kat uit de regenton had gehaald, was het beest ergens wel dankbaar geweest. Minder scherpe krassen, en heel af en toe kon een kopje er wel af. Hij had nooit gedacht zo'n niveau met het dier te berijken, en was dus redelijk trots op zichzelf. Al kon het iedereen gebeuren, dat ongeluk met die regenton; maar toch was Butter vanaf toen aardiger tegen hem geweest. Wel, tegen Brianna ook natuurlijk, maar zij was gewoon een pro met dieren. Hij wist echt niet hoe ze het deed, maar iedereen mocht haar. Een bepaald charisma dat zij sterker had als hem, wat beloofde voor de toekomst. "Hoe leg ik dit uit. Mijn vader heeft me mijn hele jeugd onderwezen in de toverkunst. Nu vond hij het tijd dat ik naar een echte toverschool ging, omdat ik hier mijn kennis verder kon uitdiepen en al die dingen. Dus ja, het is mijn eerste jaar hier en ik heb werkelijk geen idee wat hier allemaal speelt", Ergens begreep hij het wel, had hij medelijden dat de jongen overal buiten gehouden werd. Maar ook wist hij niet of hij wel de juiste persoon was om dat te doen. Hij was zo .. Connor achtig, niet altijd het beste voor mensen. "En misschien kan het me niet veel schelen ook. Vrienden hier heb ik nog niet en ergens hoop ik dat ik hier niet erg lang hoef te blijven", Nu kon hij geen nee meer zeggen, de jongen had zijn medelijden opgewekt, onbewust, maar het was er nu wel. “Vrienden maak je gemakkelijk.” Hij gaf hem even een vriendschappelijk schouderduw en keek toen terug naar de kat. “En het is hier echt wel leuk hoor. Je moet er alleen in komen, wel ik heb dan misschien ook makkelijk praten, ben hier al sinds het eerste jaar. Maar toch , ook wij moesten alles leren, dus waarom jij niet? Wel, normaal gezien hebben Slytherin & Griffindor een bloedhekel aan mekaar, de andere afdelingen zijn een beetje neutraal, maar door het ego dat je bij mijn medestudenten makkelijk tegenkomt, wijken ze meestal ook af naar Griffindor.” Hij haalde zijn schouders op, “Niet zo moeilijk eigenlijk. En als ze dit zouden zien, zouden ze waarschijnlijk allemaal beginnen te roddellen, het is ook wel zo'n soort school. Niets aan te doen. Dus als je wilt dat ik verder ga, moet je het gewoon zeggen okay?” Voegde hij er met grote ogen aan toe, hij wou niet dat iemand in de problemen kwam terwille van hem.

Ondanks het feit dat ze allebei wel in de problemen konden raken omdat ze hier zaten, had hij het naar zijn zin. Connor leek hem niet te haten omdat hij geen idee had wat hij moest zeggen of doen. Voor zijn part konden alle afdelingen in oorlog raken met elkaar, hij zou het niet in zijn hoofd halen om er aan mee te doen. Dat kon allemaal nog veranderen, maar hij vond de jongen naast zich echt wel aardig. En hij had humor, daar kon je niet omheen. Hij keek zogezegd bang naar Scratch, maar een glimlachje liet hem weten dat hij niet bang was. De oude, grijze pluizenbol leek er zich ook niet veel meer van aan te trekken. Scratch maakte ook geen onderscheid tussen Griffoendor of Zwadderich, of eender welke afdeling. Dus waarom zou hij dat doen? Zouden er eigenlijk leerkrachten zijn die hem zouden straffen omdat hij vriendschappelijk om ging met Connor? Hij zou het beslist vragen, maar niet nu. Dan zou het misschien lijken alsof hij bang was om gestraft te worden. Nee, hij was niet bang. Hij zat niet voor niks in Griffoendor. Lef had hij wel, en als hij zin had om met Connor te praten, dan zou hij ook met de jongen praten. Punt. Dan maakte het hem niet veel uit of hij straf zou krijgen of niet. Hij was het wel gewend, en misschien kon hij zich er nog van onder uit praten. Wie weet. Proberen zou hij het wel, dat stond vast. Als hij het niet zou proberen, dan zou hij zichzelf laf vinden. Maar zover waren ze nog niet. Nog niet. “That sounds dangerous dude.” Grijnsde de blonde jongen. Scratch begon zachtjes te spinnen. Het was heel raar om te horen, normaal spinde hij alleen maar als hij op Marian's schoot opgekruld lag of als Cass hem aaide. Grijnzend vlocht de jongen zijn vingers in de lange vacht van de kat. "Nah, zo gevaarlijk is hij ook niet. En ik zie hem nu niet echt bepaald heel actief zijn", Stelde hij hem gerust. Want ja, het zag er naar uit dat de kat elk moment in slaap zou vallen.

Het was lastig voor een jongen als hem om precies te zeggen wat hij wou zeggen. Altijd had hij de indruk dat hij het anders uitlegde dan het eigenlijk moest. Hij kon nooit precies zeggen wat er in zijn hoofd zat. Emoties waren al helemaal een ramp, tenzij ze heel sterk waren. Diep verdriet of extreme blijheid. Alhoewel, verdriet zou hij niet snel tonen. Token was absoluut geen aansteller en hij vond huilen, al was het nu in het openbaar of in een hoekje alleen, een teken van zwakte en aanstellerij. Zo wou hij niet zijn. Mensen moesten de vrolijke, opgewekte Token leren kennen. Daarom was hij eigenlijk ’s nachts blij met het gezelschap van de oude kat. En het feit dat alleen Griffoendor leerlingen hem eventueel zouden horen, hielp hem ook al. “Vrienden maak je gemakkelijk.” Zei Connor, terwijl hij hem speels een duw gaf. Zie je wel, hij had het weer niet duidelijk genoeg uitgelegd. Misschien wou hij er wel geen. Dan moest hij ze niet achterlaten. “Nee, dat bedoelde ik niet. Ik hoop dat ik hier snel weer weg ben. Ik mis thuis. Ik denk dat ik gewoon geen vrienden wil maken, aangezien ik geen twee keer alles wil verliezen”, Zei hij. Het gesprek ging eigenlijk een richting uit die hij liever had vermeden, maar het moest er wel eens van komen, ooit. Gelukkig was de blonde jongen zo aardig om hem iets meer uitleg te geven over de afdelingen en hun verhoudingen. “En het is hier echt wel leuk hoor. Je moet er alleen in komen, wel ik heb dan misschien ook makkelijk praten, ben hier al sinds het eerste jaar. Maar toch , ook wij moesten alles leren, dus waarom jij niet? Wel, normaal gezien hebben Slytherin & Griffindor een bloedhekel aan mekaar, de andere afdelingen zijn een beetje neutraal, maar door het ego dat je bij mijn medestudenten makkelijk tegenkomt, wijken ze meestal ook af naar Griffindor.” Vertelde hij. Van dat ego had hij nog niet veel gemerkt. Nuja, Connor was dan ook de eerste van Slytherin die hij sprak. Echt sprak. Eigenlijk was hij gewoon de eerste waartegen de jongen sinds zijn aankomst hier echt sprak. Hij was een loner, noh? “Niet zo moeilijk eigenlijk. En als ze dit zouden zien, zouden ze waarschijnlijk allemaal beginnen te roddelen, het is ook wel zo'n soort school. Niets aan te doen. Dus als je wilt dat ik verder ga, moet je het gewoon zeggen okay?” Oh, geweldig. Het kon hem niet echt iets schelen als ze over hèm gingen roddelen, maar hij vond het niet echt aardig als Connor door hem een slechte reputatie zou krijgen. Omdat hij niks af wist van hoe hij zich moest gedragen hier. “Zorg maar dat jij niet in de problemen komt omdat ik zielig ben en niks van deze school afweet”, Grijnsde hij een tikkeltje verontschuldigend. “Hoe zijn de leerkrachten hier? Horen die ook bij een bepaalde afdeling of moeten die onpartijdig blijven?” Vroeg hij toen. Dat kon misschien de houding van sommige leerkrachten verklaren, ofwel hadden ze hem gewoon uitgepikt omdat hij nieuw was.

De kat lag braaf tussen hen in, gaf ook een heleboel warmte af die op dit moment wel behagelijk was. Hoewel de winter voor een groot stuk al voorbij was, was het nog steeds koud als je stilzat op de koele stenen van de gang, waar buiten de bochten, wind vrij spel had. De leerlingenkamers en de lokalen waren verwarmt natuurlijk, maar de verbindingen ertussen konden hun blijkbaar niet veel schelen. Waarschijnlijk rekenden ze er ook op dat niemand tijdens tussenuren op de gangen rondzwierf, of beter zat, waardoor ze die maar zo lieten. Het speet hem dat hij niet zo goed was in spreuken, eigenlijk meer onzeker gewoon, anders had hij een kleine vlam tevoorschijn getoverd. Natuurlijk kwam die niet van nergens, maar er waren genoeg plekken in dit kasteel waar momenteel een haardvuur brandde, dat moest iedereen wel kunnen bedenken. Hij liet heel even zijn hand over de kattenrug gaan, bang voor een achteruitdeinzing, of een grauw van de kat. De vacht voelde struw aan, wat ook kon komen omdat hij tegen de haren in aaide, en niet ermee. De grijze vacht zat al vol met een paar vale plekken, wat natuurlijk ook door ouderdom kon komen. Hoewel hij op het eerste zicht niets kon zien, leek de kat hem toch niet bepaald jong meer, en hij zag ook al wat andere tekenen die er duidden dat hij niet meer in de bloei van zijn leven was. Hij besloot het maar niet na te vragen bij Token, wie weet lag het onderwerp wel gevoelig, en dat was wel een van de laatste dingen die hij wou raken, een gevoelig onderwerp. Mensen leken in zijn bijzijn toch al vaak emotioneel te worden, iets wat kwam doordat hij een best goede luisteraar was, en hij het allemaal onschuldig bedoelde. Hij wou niets weten om de persoon daarmee uit te lachen of dat door te roddelen, hij wou de persoon in kwestie gewoon helpen, en meestal ging dat beter als ze het hele verhaal vertelden. Het was een eigenschap die hem al in vele richtingen had gestuurd, iets waar hij het niet altijd mee eens was, maar hij eigenlijk überhaupt geen keuze bij had.
“Nee, dat bedoelde ik niet. Ik hoop dat ik hier snel weer weg ben. Ik mis thuis. Ik denk dat ik gewoon geen vrienden wil maken, aangezien ik geen twee keer alles wil verliezen”, Zijn woorden leken pijnlijker dan hij liet verschijnen, en ongerust keek Connor de jongen aan. Hij leek het er niet graag over te hebben, maar iets zei hem toch dat hij het heel voorzichtig moest vragen. Niet om te weten, maar om te kijken of de jongen er enige reden in had om erover te praten. Praten hielp niet altijd, luisteren wel. En hij was geboren luisteraar, iemand die veel stiller was als de rest, maar wel drie keer meer nadacht over het algemeen. Hij dacht inderdaad wel teveel na, week veel te vaak af van de kwestie op zich. Maar mensen leken het niet echt storend te vinden als hij weer eens afwezig met zijn gedachten naar buiten aan het staren was, dus echt veel problemen had hij er niet mee. Beter ook, want hoewel hij het niet expres deed, gebeurde het wel vaak. “Zorg maar dat jij niet in de problemen komt omdat ik zielig ben en niks van deze school afweet”, Connor wou er juist tegenin gaan, tot nu toe had hij niets slechts over de jongen kunnen zeggen, hij was een aangenaam gezelschap. Iets wat je niet meer vaak tegenkwam. Wel, natuurlijk de leerlingen van zijn afdeling, maar die waren over het algemeen ook snauwerig tegen hem. En de andere afdelingen deden vaak niet eens moeite om met hem te praten, enkel door het zilver en groen dat hij droeg. Wel ja, ergens hadden ze ook gelijk, hij had niet bij Slytherin gezeten als hij niet het meeste voldeed aan die eigenschappen. “Hoe zijn de leerkrachten hier? Horen die ook bij een bepaalde afdeling of moeten die onpartijdig blijven?” Connor dacht even na over die vraag, dat lag er eigenlijk nogal aan. “Wel, dat verschilt een beetje, maar over het algemeen horen ze onpartijdig te zijn. Natuurlijk lukt dat niet altijd, en mensen hebben altijd de neiging tot lievelingen en afreageermensen. De afdelingshoofden bevoorbeeld, die van Slytherin, wel je kan veel over hem zeggen, maar aardig is hij niet, zelfs niet tegen ons. Hij zoekt altijd redenen om punten af te trekken, dus bij hem kan je het best oppassen. Hij geeft toverdranken. Maar dat wist je waarschijnlijk al. De anderen ben ik eigenlijk nog niet zo vaak tegengekomen, dus daarin staan we gelijk qua kennis. Maar toch Token, je lijkt me best een aardige jongen, en dat je niet zoveel weet is echt jouw fout niet. Mensen moeten maar leren dat niet iedereen perfect is en meteen alles weet. Maar daar gaan ze meestal wel vanuit, spijt me daarvoor.” Connor dacht nog even na over zijn volgende woorden, koos ze zorgvuldig. “Maar als je met mij overeenkomt, andere afdeling nota bene, hoe komt het dat dan niemand van de jouwe zeg maar, wel.. Vrienden is?” Hij beet op zijn onderlip, hopend dat hij het niet verkeerd had gesteld.

MWEH D:

De jongen was eigenlijk wel blij met het gezelschap in dit anders zo eenzame uur. Veel mensen om mee rond te hangen, kende hij niet en hij wist niet waar andere leerlingen naartoe liepen als ze een tussenuur hadden. Hij bleef gewoon op de gang rondhangen, al was het niet een van de meest aangename plekken om te blijven, gezien de koude gewoon uit de muren leek te komen. Het trok gewoon alle warmte uit zijn lichaam. Daarom was hij blij met de aanwezigheid van de kat en Connor, want beiden gaven een beetje lichaamswarmte af, waardoor hij niet letterlijk bevroor. Het leek hem geen aangename manier om te sterven, doodvriezen. Niet dat er 'prettige' manieren bestonden om dood te gaan, al leek gewoon sterven in je slaap wel de meest vredige manier om deze planeet te verlaten. Over wat voor een dingen dacht hij eigenlijk na? Zijn gedachten namen nogal vaak een loopje met zijn gezond verstand. Ergens spoorde hij niet helemaal, en soms schrok hij anderen af door over vreemde onderwerpen heel erg luchtig te praten. Daarom hield hij hier meestal gewoon zijn mond, liet zijn gedachten niet merken aan anderen. Ja, hij was blij dat anderen zijn gedachten niet konden lezen. Het was nogal een lugubere plek om in rond te hangen, en soms wou hij dat hij al zijn gedachten gewoon uit kon schakelen en vervangen door vrolijkere dingen. Helaas kon dat niet, en daar had hij het soms wel moeilijk mee. Plots voelde hij hoe Scratch zijn spieren aanspande. Hij keek naar de kat en zag nog net Connor's hand over diens rug gaan. Gelukkig deed de kat verder niks, wat hem nog steeds verbaasde. Blijkbaar vond hij de jongen totaal geen bedreiging, wat hem eigenlijk wel geruststelde. De kat oordeelde nooit fout. De bezorgde blikken die Connor op hem wierp, maakten hem een beetje ongerust. Hij wou niet afhankelijk en kwetsbaar overkomen, want dat was hij helemaal niet. Token had een dosis lef en hij deinsde absoluut niet terug voor een uitdaging. Want als hij dit zag als een uitdaging, viel het eigenlijk best nog wel mee, dit hele gedoe. Helaas wist hij niet of hij het wel wilde. Dit alles. Zich hier thuis gaan voelen en veel vrienden maken en al die dingen.

Het was een goed idee geweest om een vraag te stellen die heel erg onschuldig was. Daar kreeg hij meteen antwoord op, en hij wist bijna zeker dat hij Connor niet in een ongemakkelijke positie duwde zo. “Wel, dat verschilt een beetje, maar over het algemeen horen ze onpartijdig te zijn. Natuurlijk lukt dat niet altijd, en mensen hebben altijd de neiging tot lievelingen en afreageermensen. De afdelingshoofden bevoorbeeld, die van Slytherin, wel je kan veel over hem zeggen, maar aardig is hij niet, zelfs niet tegen ons. Hij zoekt altijd redenen om punten af te trekken, dus bij hem kan je het best oppassen. Hij geeft toverdranken. Maar dat wist je waarschijnlijk al. De anderen ben ik eigenlijk nog niet zo vaak tegengekomen, dus daarin staan we gelijk qua kennis. Maar toch Token, je lijkt me best een aardige jongen, en dat je niet zoveel weet is echt jouw fout niet. Mensen moeten maar leren dat niet iedereen perfect is en meteen alles weet. Maar daar gaan ze meestal wel vanuit, spijt me daarvoor.” Antwoordde hij uitgebreid. Token knikte. Het afdelingshoofd van Griffoendor had hij nog niet ontmoet. Hij wist zelfs niet wie het zou kunnen zijn. Hij zou het wel uitvinden, ooit. Het was een vraag die zichzelf wel zou oplossen, daarom stelde hij hem maar niet. Het zou ook een beetje lachwekkend overkomen, noh? “Maar als je met mij overeenkomt, andere afdeling nota bene, hoe komt het dat dan niemand van de jouwe zeg maar, wel.. Vrienden is?” Vroeg Connor toen. Token slikte even, bang dat het helemaal insane zou klinken als hij het zou uitleggen. "Well.. Ik zorg ervoor dat ze me niet kunnen aanspreken. Ik ontloop ze een beetje. Ik praat met jou omdat het heel erg grof geweest zou zijn als ik in een lege gang zomaar zou weglopen. Als het iets drukker is, kan je makkelijk doen alsof je iemand zoekt, en dan in een random richting verdwijnen. Of op de leerlingenkamer kan je doen alsof je huiswerk of zoiets maakt. Hier had ik niets om jou mee te ontlopen, zeg maar. En Scratch vind jou aardig", Antwoordde hij. Het klonk zo idioot. Alsof hij gedwongen werd door de situatie en tegen zijn zin met Connor moest praten. "En ik heb er zeker geen spijt van, dat ik hier vandaag ben blijven zitten", Zei hij toen maar, om misverstanden te voorkomen. Je weet maar nooit hoe een ander zijn vage woorden zou interpreteren.

Bovenal leek de jongen hem wel aardig, en de kat ook. Zijn eerste gedachten waren naar de kat gegaan, zonder te kijken hoe de jongen echt was. Maar nu ze in gesprek geraakten, was het allemaal wel goed. De vaalgrijze kat leek zijn aandacht ook wel op de prijs te stellen, terwijl hij leek te slapen. Wel, waarschijnlijk deed hij dan maar alsof, was gewoon te lui om zijn ogen open te houden, of om eventueel te doen alsof. Dat mensen het niet verwachten, maar er ondertussen wel op hen gelet werd. Hij zag de kat er nog wel voor aan, om zo te doen. Misschien was hij achterdochtig aangesteld, iets waardoor hij zich zo zou kunnen gedragen. Connor wist het niet, maar hij wist wel dat hij Scratch nu al aardig vond. Wat voor naam en verhaal er ook achter zou zitten, dat maakte hem niets uit. Geschiedenis vertelde niet over personen, en dat wist hij beter als iedereen. Nooit op uiterlijk of iets op het eerste zicht afgaan, daar kon je je nog zo hard in vergissen. En soms deden dingen pijn, maar je moest afwachten, en dan zag je altijd wel dat het beter ging. Soms ook niet, soms bleef het er in hangen, maar als je echt van de persoon in kwestie hield, maakte het niet uit wat ze hadden gedaan. Dat kwam je erover. Wel, in de meeste gevallen dan toch, er waren gevallen dat je dat niet kon, aangezien het te erg was, maar hij had het nu niet over hun. Hij had het over een normaal persoon met een beetje geschiedenis. Connor hield op met die richting uit te denken, het ging bijna klinken alsof hij zichzelf aan het goedpraten was. En wat men ook zei, zichzelf zou hij niet kunnen vergeven. Had zich maar beter onder controle moeten houden, in de hand houden. Gelukkig was er sindsdien niets meer gebeurd, anders had hij zichzelf het nooit meer vergeven. Er ging nu al bijna geen dag voorbij dat hij 's avonds lag te huilen, of dat men terugkwam in zijn nachtmerries. Er waren echter gelukkig genoeg dingen die hem konden afleiden, of zelfs beschermen tegen de nachtmerries. Voor nu dan toch. Dat was iets wat hij wel op Hogwarts geleerd had. Zolang je maar jezelf bleef, en niet teveel bleef hangen in het verleden, kreeg je een van de mooiste toekomsten die je voor jezelf had kunnen wensen. Er waren altijd wel mensen die zich hetzelfde als jouw voelde, je moest ze alleen even vinden en soms ook opzoeken. Niet iedereen durfde de stap naar jouw toe te maken, dus soms moest jij die maken naar anderen uit toe. Dat was iets wat niet iedereen door had altijd, en zijn ogen keken Token onderzoekend aan.
"Well.. Ik zorg ervoor dat ze me niet kunnen aanspreken. Ik ontloop ze een beetje.” Die jongen zei dat hij wel iedereen ontweek, maar daarachter had wel een reden moeten zitten, nee? Het leek hem nogal sterk dat de jongen uit zichzelf iedereen ontweek, enkel en alleen omdat hij niet wou praten. Wel, soms was dat wel fijn, een momentje op zichzelf hebben, maar omdat nu al een hele tijd te doen was overdreven. Dus ja, iets zei hem dat de jongen iets achterhield, maar hij ging er dit keer niet verder over door. Hij had al zoveel gevraagt, voelde zich bijna de leider van het gesprek, iets wat hem ongemakkelijk deed voelen. Hij stond niet graag in de aandacht, maar aandacht zocht hem wel altijd op, iets waar hij een hekel aan had. Maar Token was nog niet klaar, en hij hield zijn mond om niet door de jongen heen te praten.
“Ik praat met jou omdat het heel erg grof geweest zou zijn als ik in een lege gang zomaar zou weglopen. Als het iets drukker is, kan je makkelijk doen alsof je iemand zoekt, en dan in een random richting verdwijnen. Of op de leerlingenkamer kan je doen alsof je huiswerk of zoiets maakt. Hier had ik niets om jou mee te ontlopen, zeg maar. En Scratch vind jou aardig", Even liet hij die woorden bezinken, waarna een onaangenaam gevoel hem van achteren bekroop. Als hij de kans had gehad, was hij hem ook ontlopen? Connor wist dat hij het niet persoonlijk moest nemen, maar het stak hem toch ergens wel redelijk sterk. Hij trok zich altijd veel anderen van anderen hun mening, iets wat niet altijd positief was, zoals nu. Hij wendde zijn blik subtiel af en liet zijn ogen de andere kant van de gang opglijden, aangezien zijn ogen begonnen te prikken. Vandaag was al zo'n rotdag geweest om een vreemde reden, alles voelde enorm raar aan, maar dit kwam er dan nog bij. Hij kon het niet staan, en het maakte hem rot vanbinnen voelen. Blijkbaar had Token toch iets opgevangen van zijn bui, want hij probeerde het goed te maken met zijn volgende woorden. "En ik heb er zeker geen spijt van, dat ik hier vandaag ben blijven zitten", Connor haalde zijn schouders op, alsof het hem niet veel uitmaakte, iets wat het natuurlijk wel deed. Verslagen bleef hij zo zitten, tot hij zijn knieën optrok en zijn armen erover heen sloeg. “Maakt niet uit bro.” Zei hij zacht tegen de jongen naast hem. Maakt helemaal niets uit.
Om er maar over te gaan, begon hij een andere richting uit te vragen, iets wat hem eigenlijk niet veel kon schelen, maar hij wou niet dat de jongen iets van zijn bui opmerkte, iets wat tot nu toe wel gelukt was dacht hij. “Waarom ontloop je mensen Token?” Zei hij zacht, terwijl hij naar het patroon van de vloerstenen staarde alsof hij ze nog nooit gezien had. “Je lijkt me niet zo'n heel verlegen persoon, en vroeg of laat beginnen die ook wel te praten, zoals nu. Toch, was is er met je dat je het gewoon überhaupt weigerd om met anderen te praten? Wat hebben ze jouw nu aangedaan of gezegt? Sorry dat ik het zo stel, maar ik begrijp het gewoon niet. En je lijkt me een aardige dude, dus het is nogal tegenstrijdig in mijn ogen, nee?” Hopen nu dat het onderwerp aansloeg, en dat Token erin mee ging. Waarschijnlijk wel, of hij begon ook over iets anders. Het leidde in elk geval af, en daarvoor was hij uiteindelijk gegaan.

Mweh ._.

Stiekem vond hij dat het gesprek nogal iets weg had van een gesprek bij een of andere psycholoog ofzo. Hij voelde zich nogal vreemd, alsof hij tegen iemand praatte die hij al jarenlang kende. Hij kende Connor nu misschien een half uurtje, en hij zat al dingen te zeggen die hij zelfs tegen zijn vader niet kon zeggen, gewoon om het feit dat hij Artur niet teleur kon stellen. Want met Cass zou het waarschijnlijk niet meer goed komen. De enige met kans op het goed onder de knie krijgen van de toverkunst, was hijzelf. Het legde wel een druk op hem, vooral omdat hij dit niet helemaal zelf wou. Hij werd eigenlijk verplicht en tegen zijn zin was hij hier op school terecht gekomen. In een school vol rare regels en gebruiken waar hij totaal geen besef van had. Deze plek was ook doordrenkt met magie en spreuken, zodat het allemaal een heel raar zicht bood voor iemand die het niet gewend was. Voor hem stond het vast dat hij zo lang mogelijk zijn best zou proberen te doen, maar het was wel een vraag of de leerkrachten het wel boeiend konden maken, zodat hij ook werkelijk zin had om er iets voor te doen. Het was nogal moeilijk om de aandacht van de jongen ergens op te vestigen, zodat hij het interessant genoeg vond om zich ook echt in te zetten voor een bepaald vak. Als het hem niet interesseerde, liet hij het makkelijk schieten om iets nuttigers te doen. Eigenlijk was hij heel praktisch ingesteld, waardoor hij alleen de dingen wilde leren die hem ook echt van pas zouden komen in zijn toekomst. De onnuttige dingen liet hij liever links liggen, aangezien hij die kennis later niet zou kunnen gebruiken. Natuurlijk wou hij slim zijn en zoveel mogelijk te weten te komen over van alles en nog wat, zolang het maar leuk was om te leren en ook werkelijk interessant. Daar kwam het eigenlijk op neer, en de enige persoon die daar al in geslaagd was, was zijn vader.

Token zag hoe Connor zijn hele verhaal aan het ontwarren was. Damn, zijn idiote zinsbouw ook. Hij schaamde zich een beetje, niet wetend wat hij nog moest zeggen of doen. “Waarom ontloop je mensen Token?” Zei Connor toen zacht. De jongen beet op zijn lip. Het was een makkelijke vraag, en in zijn hoofd wist hij wel waarom, alleen het feit dat hij het ook verstaanbaar moest maken tegenover de Zwadderaar, maakte hem nerveus en onzeker. “Je lijkt me niet zo'n heel verlegen persoon, en vroeg of laat beginnen die ook wel te praten, zoals nu. Toch, was is er met je dat je het gewoon überhaupt weigert om met anderen te praten? Wat hebben ze jou nu aangedaan of gezegd? Sorry dat ik het zo stel, maar ik begrijp het gewoon niet. En je lijkt me een aardige dude, dus het is nogal tegenstrijdig in mijn ogen, nee?” Hij wendde zijn hoofd naar de lege gang terwijl de blonde jongen sprak. Zijn kaak verstrakte een beetje omdat hij zijn tanden op elkaar klemde. "Hard to explain. You won't understand," Begon hij, een tikkeltje kwaad op de jongen, omdat hij een vraag had gesteld waar hij eigenlijk zelf geen goed antwoord op had. "Ik denk dat ik niet wil dat ze me kennen. Dat ze weten wie ik ben. Ze mogen gerust de vrolijke, opgewekte Token kennen, maar de rest hou ik denk ik gewoon voor mezelf. En ik vertrouw mensen heel snel. Kijk naar ons", Hij aarzelde even. "Je kent me nog geen half uur, en ik zit al heel erg diepe dingen tegen je te zeggen, dingen die ik eigenlijk niet wil zeggen. En het komt er allemaal zo freaking verwarrend uit dat ik het zelf al zou opgegeven hebben om te begrijpen wat ik zit te zeggen." Hij sloot zijn lichtblauwe ogen even en keek Connor toen twijfelend aan, zich afvragend of hij nu eigenlijk iets begrepen had van zijn vage praat.

Token leek het hem kwalijk te nemen dat hij die vragen stelde. Wel, hij moest het niet op Connor aankijken, hij wou het niet eens weten. In eerste opzicht was het afleiding geweest, maar nu de jongen er zo kregelig over deed, prikkelde onbehagelijkheid hem. Misschien had hij maar over iets anders moeten beginnen, hij kon er niet echt tegen als mensen kwaad op hem waren. En ja, zo leek de jongen wel in zijn ogen. Connor werd er verdrietig van, hij had al genoeg kwade mensen op zijn dak gekregen, om dan nog extra te hebben op een nieuwe school, wel ja, daar was hij nu niet bepaald naar op zoek. Een nieuwe school klopte niet echt, hij zat hier al sinds het eerste, maar in zijn opzicht leek dit pas het eerste jaar waarin hij zichzelf voor een stuk terugvond. Het eerste jaar had hij zich maar stil gehouden, pas voor commentaar, ofdat iemand anders zijn geheimen zou komen en het de hele school doorvertellen. Dan had hij zichzelf geen stap meer naar buiten laten toestaan überhaupt, had het dan gewoon opgegeven. Maar ja, hij was hier niet op over zichzelf te gaan kwellen en nadenken, dat egocentrische gedoe had hij al vaak gehad. Het was grappig, hij leek het uit iedereen wel los te krijgen, maar van hem kreeg niemand ooit iets te horen. Niet dat ze dat niet wouden, maar men vermoedde echter nooit iets achter de rustige kalme blonde jongen. En ergens was dat wel prettig.
“Kan best zo zijn. Maar je gaf nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Maar laat maar, je houdt het misschien beter voor jezelf. Zoals je al zelf zei, je vertrouwd mensen te snel. Niet dat het aan mij ligt, maar in algemeen dan. En iedereen heeft wel iets wat hij liever niet kwijt wilt aan de rest, nee?” Connor keek eindelijk op naar Token. “En dat is niet enkel jou. Ook bij mij, de meeste mensen die ik ontmoet, ..” Hij bleef even stil, “Ze hebben altijd wel iets waardoor ze verdrietig zijn, maar gewone vrienden kan ik nooit worden. Ik luister gewoon te vaak. Sorry daarvoor.” Connor zuchtte, hij was ergens vaag bezig met rare logica. “Blijkbaar ben je niet de enigste die vaag bezig kan zijn dude.” Hij lachte zachtjes. “Dus, opnieuw beginnen zonder moeilijk te doen?” Hij draaide zich half zodat hij met zijn bovenlichaam naar Token gericht zat. “Hi, ik ben Connor.” Nu was het zijn beurt om de hand uit te steken en met een hoopvolle glimlach keek hij de jongen aan.

Kort, but gtg :c