~Take a wish for the shooting star~

Ryan zuchtte zachtjes terwijl hij de laatste tree nam van de trap. Hij was eindelijk boven. Ryan had niet veel met Astronomie, hij had niets met planeten en sterren. Alleen als je er naar mocht kijken was het leuk, gewoon op je rug liggen in het gras en kijken hoe de sterren in het donker danste. Hij slikte voorzichtig de brok in zijn keel weg toen hij dacht aan de laatste avond die hij samen met zijn broer had gespendeerd om naar de sterren te kijken. Opnieuw zuchtte hij en legde zijn tas met boeken neer op de grond. Hij moest zijn huiswerk maken voor Astronomie anders zou hij niet eens slagen dit jaar. Waarom moest hij nou net weer die zware last dragen. Het slagen alleen was al moeilijk genoeg. Hij wist niet eens wat hij hierna met zijn leven zou gaan doen. Hij wilde gewoon op reis de wereld zien. Hij wilde niet op het Ministieri gaan werken of als schouwer. Nee hij wilde vrij zijn...
Vrij was nog een moeilijk woord. Na dat zijn broer twee jaar geleden overleden is wilde zijn ouders alleen nog maar dat hij net zo goed zou zijn als zijn broer. Zijn broer was een geweldige tovernaar. Hij kon echt bijna alles en elke vloek kende hij uit zijn hoofd. Ryan kon het echt niet, hij kon niet zo goed zijn als zijn broer. Hij liep altijd in zijn schaduw en nu hij dood is lijkt zijn schaduw nog groter. Hij liet zijn tanden in zijn lip zinken terwijl hij naast zijn tas op de koude grond ging zitten. Hij wilde zo graag dat hij nog een keer samen met zijn broer was. Dat hij hem kon vertellen dat hij het niet kon. Dat hij geen Zwadderaar was, dat hij hier niet thuis hoorde. Dat hij niet het kind is dat zo geweldig is als iedereen van hem verwacht. De nachtelijke lucht streek door zijn gezicht, hij liet zijn onderlip met rust en keek naar de lucht. Een vallende ster viel door de hemel.
"Normaal gesproken geloof ik er niet in, maar vandaag geloof ik alles." Fluisterde Ryan zachtjes en hij keek even naar zijn handen en daarna naar de vallende ster die nog door de lucht ging.
"Mijn wens is, dat iedereen kon zien dat ik Dylan niet ben. Dat ik niet zo fantastisch ben als hij. Maar dat ik Ryan ben, en zo Fantastisch ben zoals Ryan is." Zei Ryan iets harder dan eerst. De ster verdween uit het zicht en een harder windvlaag zetten op. Ryan liet een klein glimlachje over zijn gezicht lopen. Hopelijk had iemand zijn wens gehoord, al was het maar een iemand die hem zou zien als Ryan, in plaats voor Dylan.

[Open :3]