The sun last sparkle...

Onderwerp: The sun last sparkle... za maa 31, 2012 3:36 am

Zachte voetstappen en glimmende zwarte schoenen liepen rustig lngs de oever van het diepe zwarte meer. Zijn voorhoofd gefronst en zijn ogen gesloten liep Aiden Mcfort in gedachten verzonken verder, vertrouwend op zijn voeten, dat die hem veillig langs het inktzwarte water loodste. Steeds opnieuw speelde de scene zich in zijn hoofd af, zijn moeder die schreeuwde, haar toverstok ophief, en zijn vader die de spreuk blokeerde en keek hoe de spreuk wegvloog richting de huilende Aiden, die het vol op zijn rug kreeg. Aiden krijstte, en de scene vervaagde. Hij opende zijn ogen, zijn voeten waren gestopt met lopen, en hij stond voor een klein strandje. De kille herfstzon daalde snel, en de schemering trok in. Bladeren ritselde een eindje verderop, waar een klein stuk open loofbos begon. Hij zuchtte, en met zijn hand streek hij zijn dansde zwarte krullen naar achteren, die verward om hem heen hingen. Morgen zou zijn eerste lesdag beginnen, hij was beniewud hoe het ging, maar hij was er optimistish over, zoals altijd, zijn glas was altijd half vol. Hij keek hoe de bomen hun bladeen lieten vallen en volgde een prachtig rood-oranje herfstblad, dat werd meegevoerd door de wind, en bleef haken onder zijn zwarte gepoetste schoen. Hij glimlachtte, en keek op. Het water klotstte tegen stenen aan die in de kleine branding lagen, en voerde schelpen en bladeren mee, die als bootjes weer op het strand kwamen vallen en weer meegevoerd werden, een cyclus, dacht hij bij zichzelf, hij was blij dat hij niet in een cyclus zat, al was hij wel bang dat deze eraan zat te komen. Lessen, proefwerken, S.L.I.J.M.B.A.L en P.U.I.S.T, het ging allemaal wel lukken en hij overleefde het wel, net zoals altijd. Hij knoopte zijn gele sjaal wat strakker om zijn nek, zodat de gure wind zijn nek niet kon gebruiken. Zich ervan bewust dat er iemand aankwam draaide hij zich om om de laatste keer de ondergande zon van deze dag te zien. Hij zuchtte even, en stak zijn handen in zijn zakken.''Prachtig he, de ondergaande zon? Ik dacht vroeger altijd dat het een gebakken ei was, dat opgegeten werd door de zee,'' Sprak hij mompelend maar verstaanbaar. En hij keek naar Professor Smith,''Dag Professor,'' Hij stak zijn hand voor een begroeting.''Professor Mcfort, Aiden mcfort,'' Stelde hij zich netjes en beleefd voor.

[&David Smith]

Onderwerp: Re: The sun last sparkle... za maa 31, 2012 4:07 am

{David Smith}

_{Verdiept in een boek die hij net nieuw had laten overkomen vanuit Schotland, zat hij aan de rand van het meer tegen een boom aan. Zoals gewoonlijk gekleed in een blauw pak met zijn rode All Stars en een bruine lange jas aan. Op zijn neus bungelde zijn bril, niet dat hij 'ie nodig had, maar het stond leuk en maakte hem er wat slimmer uit zien. Quite clever, zo vond hij het zelf. In zijn zakken had hij een aantal stenen meegenomen, die hij nodig had voor het kleine ritueeltje dat hij wilde uitvoeren vandaag. Terwijl zijn bruine ogen over de regels heen gleden, haalde een magere hand de stenen er een voor een uit. Hij legde de stenen in een cirkel om zich heen en legde het boek ondersteboven naast hem neer.
David ging op zijn hurken zitten en observeerde de stenen. Hij had alles bij zich, wist uit zijn hoofd wat hij moest doen. Maar toch voelde het niet goed aan. Er branden iets in zijn nek, iets waar hij zijn vinger niet op kon leggen. Beelden van vroeger schoten door zijn hoofd heen, toen hij les gaf in de Dreuzelwereld.

David schudde zijn hoofd, hij moest er bij blijven nu. Als hij zichzelf zou verliezen hierin... nou, daar werd niet over gedacht. Hij zuchtte en stopte alle spullen weer terug in zijn zakken, het boek klapte hij dicht en stopte weg. Hij zou hier later wel mee door gaan.
Rustig stond hij op, rechte zijn rug en zuchtte zachtjes. Jammer dat het niet gelukt was vandaag, maar hij wist waarschijnlijk wel hoe dat kwam.
Nog voordat hij het zich bedacht had, hoorde hij voetstappen achter zich en niet veel later een stem. "Dag Professor," David pakte rustig de hand aan en schudde deze. "Professor Mcfort, Aiden Macfort." Een grote glimlach kwam op zijn gezicht, zoals gewoonlijk. "Professor Smith, David Smith," stelde hij zichzelf voor precies zoals zijn gesprekspartner deed. "En, vertel mij eens, Professor. Wat doet u hier, zo laat nog, buiten het kasteel?" Met een nieuwsgierige blik in zijn bruine ogen, pakte David de bril van zijn neus en deed deze in zijn zak. Zachtjes tikte hij met zijn vingers tegen zijn been aan, telkens in hetzelfde ritme.

[Oh please, laat hem met dat tikken ophouden. Ik wil iets leuks laten doen xD]}

Onderwerp: Re: The sun last sparkle... za maa 31, 2012 8:38 am

De jong ogende man schudde zijn hand, Aiden glimlachtte terug.''Professor Smith, David Smith,'' Stelde deze zich voor, precies zoals hij het had gedaan. Zijn ogen glinsterden vriendelijk."En, vertel mij eens, Professor. Wat doet u hier, zo laat nog, buiten het kasteel?" Zei David, terwijl een nieuwschierige blik ijn zijn bruine ogen verscheen en hij de bril van zijn neusbreug afpakte, en hem in zijn zak stopte. Aiden haalde even adem.''Hetzelfde kan ik ú ook vragen, professor, maar ik zal even netjes antwoorden,'' Sprak hij, terwijl hij zijn das schikte.''Ik ben hier om inspiratie op te doen, voor de les, en mijzelf,'' Sprak hij met een vriendelijke blik. Het liefst de waarheid op tafel, dan de leugens eronder, was een van zijn favoriete spreekwoord. Hij stak zijn handen weer in zijn zakken, en liet de wind even met zijn sjaal spelen.''Dus om even terug te komen op mijn antwoord, wat doet u hier eigenlijk? U hoort hier toch ook niet te zijn?'' Een vriendelijke glimlach speelde op zijn lippen en zijn bruine ogen twinkelden. Terwijl de wind steeds meer bladeren meevoerde naar het water, bleef het even stil tussen de twee professoren, en Aiden stak zijn wijsvinger omhoog.''Nog een vraag, ik zit vol met vragen vandaag, Welke les geeft u?'' Sprak hij, terwijl zijn tong even langs zijn droge lippen ging. Zijn handen gingen weer in zijn zakken, en zijn ogen stonden nu vragend. Zijn zwarte lokken sprongen opzij, en raakte in elkaar verstrikt, maar Aiden leek er geen aandacht aan te besteden.

[yup, slecht :3]

Onderwerp: Re: The sun last sparkle... za maa 31, 2012 8:58 am

{David Smith}

_{Zijn bruine ogen gingen bijna koortsachtig van links naar rechts. In zijn hoofd hoorde hij telkens hetzelfde ritme. Een stem, zachtjes, achter in zijn hoofd. "Can you hear them, they're coming. The song of the drums." Ondertussen tikte hij zelf het ritme rustig mee en probeerde zichzelf te concentreren op de jongere docent voor hem.
''Hetzelfde kan ik ú ook vragen, professor, maar ik zal even netjes antwoorden,'' David schrok nog net niet wakker uit een soort van trans toen hij Aiden hoorde spreken en hij keek eventjes als 'ie uit het veld geslagen was. Al herstelde hij zichzelf al snel en glimlachte. ''Ik ben hier om inspiratie op te doen, voor de les, en mijzelf,'' david dacht eventjes na. "Verweer tegen de Zwarte Kunsten, toch?" vroeg hij daarna. "Waarom dan hier inspiratie op doen? Is het verboden bos dan niet iets beters voor u, Professor?" Hij keek hem even vragend aan en glimlachte daarna. ''Dus om even terug te komen op mijn antwoord, wat doet u hier eigenlijk? U hoort hier toch ook niet te zijn?'' Zijn bruine ogen werden eventjes donkerder, maar hij herstelde zichzelf snel. "Ik was met privé zaken bezig," zei hij, terwijl zijn stem iets zwaarder was dan normaal. "Well, helemaal privé was het niet. Well, misschien toch ... Well, nee. Laat maar," sprak hij daarna, op zijn eigen chaotische manier.
Zijn bruine ogen richtte zich op de wijsvinger die opeens de lucht in ging. Vreemd bleef hij er naar staren, niet weten wat te doen. ''Nog een vraag, ik zit vol met vragen vandaag, Welke les geeft u?'' David's gezicht klaarde direct op. "Magische Mineralen en Edelstenen. Ik, professor, leer deze kinderen hoe ze verstandig om kunnen gaan met de Mineralen en Edelstenen verspreid over de hele wereld en hoe ze zichzelf en andere er mee kunnen helpen, soms zelfs ... genezen," De vrolijke twinkeling kwam terug in zijn ogen, terwijl hij voluit sprak over zijn grote passie.

[Die van mij is ook niet veel xD]}

Onderwerp: Re: The sun last sparkle... za apr 07, 2012 11:14 pm

''Het verboden bos is inderdaad beter, maar overal zijn plekken waar je wel iets kan vinden wat handig is,'' Hij glimalchtte. Aiden vroeg Professor Smith nog wat hij hier deed, en de ogen van David kleurde even donker. "Ik was met privé zaken bezig," zei hij, terwijl zijn stem iets zwaarder was dan normaal, Aiden zei niets, en keek hem alleen maar serieus aan. "Well, helemaal privé was het niet. Well, misschien toch ... Well, nee. Laat maar," sprak hij daarna, en Aiden wuifde met een nonchalant handje het weg. ''Professor, het geeft, ik wil me neit met uw leven bemoeien,'' verontschuldigde hij. Smith keek naar zijn wijsvinger die hij in de luchtstak, alsof hij er iets in zag, maar niet wist wat, Aiden vond het maar raar, maar hield even wijs zijn mond. ''Nog een vraag, ik zit vol met vragen vandaag, Welke les geeft u?'' Hij stopte even zijn handen in zijn zakken en wisselde even van been, waarop hij leunde.Het gezicht van de professor klaarde op, en hij glimlachtte. "Magische Mineralen en Edelstenen. Ik, professor, leer deze kinderen hoe ze verstandig om kunnen gaan met de Mineralen en Edelstenen verspreid over de hele wereld en hoe ze zichzelf en andere er mee kunnen helpen, soms zelfs ... genezen," Een vrolijke twinkeling in zijn puppybruine ogen verscheen, en Aiden glimlachtte breeduit.''Nee maar, ik heb altijd al een grote passie gehad voor stenen, ik heb een hele collectie thuis, alleen ik do er nu maar weinig mee omdat mijn leven de laatste tijd zo druk is,'' Hij keek even onderzoekend naar de professor, die er een tikje chaotish uitzag. Aiden haalde even zijn hand door zijn haar, die later weer verdween in zijn broekzak. De zon was nu bijna helemaal weggezakt achter de zee, maar Aiden's oren merkte een merkwaardig deuntje op, hij richtte zijn bruine ogen op de hand van de andere professor. Een eigenaardig ritme, en hij wist neit hoe het kwam, maar hij werd erg een beetje onrustig van, en hij kon het niet laten er iets van te zeggen.''Professor, niet om het een of ander, maar ik wordt een beetje onrustig van het ritme dat u steeds tikt, kunt u daarmee miscchien ophouden?''

Onderwerp: Re: The sun last sparkle... za apr 28, 2012 6:30 am

_{''Professor, het geeft, ik wil me neit met uw leven bemoeien,'' David reageerde er niet op en haalde alleen maar z'n schouders op. Het was inderdaad misschien maar beter ook als niemand wist wáár hij mee bezig was. Niet dat er iets was wat andere in gevaar zou brengen. Dat wilde hij niet meer meemaken, niet zoals toen met Billie. De professor slikte wat moeizaam en zuchtte zachtjes. Dat was verleden tijd, daar hoefde hij niet meer over na te denken nu, that's for sure. Hij moest een ander leven zoeken, iets met minder gevaren. En gewoon op zichzelf, niemand meer meenemen. They break my heart" dacht hij stilletjes.
''Nee maar, ik heb altijd al een grote passie gehad voor stenen, ik heb een hele collectie thuis, alleen ik do er nu maar weinig mee omdat mijn leven de laatste tijd zo druk is,'' Een grote glimlach verscheen op z'n gezicht. "You are kidding me?" zei hij vrolijk, zijn droevige stemming van daarstraks te zijn vergeten. "Come on. Voor de wondere wereld van de edelstenen máák je tijd, mijn beste vriend," zei hij vrolijk, terwijl hij een mineraal uit zijn zak haalde, die hij daarstraks nog nodig had gehad voor zijn ritueel. "Chrysopraas," zei hij, terwijl hij de groenige steen ronddraaide voor zijn ogen en hem in de hand van Prfeossor Mcfort duwde. "Traditionele gelukssteen. Misschien brengt 't jou meer geluk dan mij." Even gleed er een droevige blik over z'n ogen heen, maar hij klaarde al snel weer op.
''Professor, niet om het een of ander, maar ik wordt een beetje onrustig van het ritme dat u steeds tikt, kunt u daarmee miscchien ophouden?'' David keek de professor eventjes vreemd aan. "Ritme? Welk ritme? Ik kan me geen ritme herinneren." Hij keek eventjes naar beneden toe, naar zijn hand, en schudde zijn hand. "Sorry, can't help you, mate," Zei hij met een grote glimlach.}