Onbekend

Onderwerp: Onbekend vr apr 06, 2012 1:59 am

Zo. Dit was het dan. Het grote, beruchte, beroemde Zweinstein. Yana sjokte traag naar binnen en nam elk detail op met haar olijfkleurige ogen. Ze duwde haar oordopjes dieper in haar oren om te voorkomen dat ze uit zouden vallen, veegde een pluk roetzwart haar uit haar ogen en liet haar blik keurend rond de ruimte gaan. Het plafond was het eerste wat direct haar aandacht had getrokken: Het was alsof ze in de open lucht zat onder het waterige zonnetje in de herfst. Of althans: Zo zag de bewolking eruit. Er hing een aangename warmte in de Grote Zaal.
Yana liep nogal onhandig verder met haar sneeuwwitte uil, die - hoe toepasselijk - de naam 'Uil' had gekregen, op haar ene schouder en over haar andere schouder liep een zwarte band, behorend bij een simpele schoudertas die verrassend klein was als uit kwam hoeveel erin zat. Yana had hem ergens in de buurt gevonden waar ze nu al de naam van kwijt was, maar vond het verrekte handig dat alles in de tas paste zonder dat het er idioot groot uit zag.
Yana haalde uit de broekzak van haar donker gekleurde spijkerbroek haar nieuwe aanwinst - een Ipod - en werd vervolgens nieuwsgierig aangekeken toen een aantal leerlingen haar in het zicht kregen. Yana wierp hen een vuile blik toe: Back off. Dat ze in dit bijzonder aparte gedeelte van de wereld geen telefoon hadden was tot daar aan toe, maar zonder haar Ipod zou het haar hier zo goed als onmogelijk gemaakt worden.
In de trein had ze al verscheidene opmerkingen gehad over het apparaatje dat de in de Dreuzelwereld beruchte Steve Jobs had ontworpen. Yana had de meeste scherpe opmerkingen handig afgekapt door een scherpe steek terug te geven. De meesten waren toen wel afgedropen. Het petje dat ze in de trein droeg was ze kwijt geraakt, maar Yana had het idee dat ze die vroeg of laat wel weer zou vinden.
Met een schuine blik op de rest van de leerlingen die blijkbaar hier op school zaten, shufflede ze naar het nummer dat ze op dit moment wilde horen en stopte vervolgens het geval weer in haar zak, bij het stuk oude berkenhout dat hier 'Toverstok' genoemd werd. Yana was in lachen uitgebarsten en had het afgedaan als onzin, tot dat ze tot haar verbazing er daadwerkelijk dingen mee kon laten bewegen. Het was verbluffend, maar zelfs het water reageerde op de minste zwaai met het stokje. De stokkenmaker had vriendelijk en overdreven warm geglimlacht toen ze ongelovig vertelde dat hij ook nog werkte.
Blijkbaar bestond al wat al die jaren als fantastieloze onzin was afgedaan ook nog echt.
Yana negeerde de grauwe ogen van een meisje dat haar doordringend aankeek. Haar aandacht werd getrokken door een jongen - gekleed in het groen - dat een ander meisje uit schold voor Mudblood. Yana trok haar wenkbrauw op: Kwamen ze niet verder dan dát wat schelden betreft? Wist zij veel wat het betekende. Wist zij veel dat het inhield dat je geen zuiver bloed had. Wist zij veel dat Yana zelf was wat zij een Mudblood noemden.
Ze haalde haar lijkbleke hand door haar roetzwarte haar en richtte haar groene ogen één voor één op de lange tafels die voor haar stonden. Vier in totaal met aan het hoofd een lange tafel die een kwartslag gedraaid was. De volle borden waren bezaaid met voedsel waar Yana enkel van kon dromen, maar ze had geen trek.
Het viel haar tot haar grote ongenoegen op dat ze uit de toon viel vergeleken bij de rest: Bijna iedereen had een pakje aan, of een gewaad. Yana had zelf ook zo'n ding aangeschaft, maar had hem nog niet aangetrokken. Haar simpele outfit - zwarte spijkerbroek met een zwart t-shirt en zwarte sneakers - was goed genoeg had ze het idee.
Yana had geen zin om bij één van de tafels aan te schuiven en zonderde zichzelf af door in een hoekje te gaan staan in een kleine nis. Vanaf hier kon ze alles rustig bestuderen zonder lastig gevallen te worden door één of ander nieuwsgierig Aagje dat niets nuttigs had te vertellen. Opnieuw richtte Yana haar ogen op de zaal en bekeek hem aandachtig. Het viel haar op dat de jongere studenten enthousiast lieten zien dat ze een lucifer konden laten zweven. Wingardium Leviosa. Dat moest ze onthouden. Voor haarzelf maakte Yana een kanttekening.
De oudere studenten lieten echter met een simpele zwiep van hun stuk brandhout een compleet kopje veranderen naar een kommetje en met een volgende spreuk lieten ze het met water vullen. Augmenti.

[ Ik zag nergens staan of je mocht posten als je nog niet ingedeeld was. Ik heb gekeken bij Rules Ranks en het zou kunnen dat ik er overheen gelezen heb.]

EDIT by David Smith; Eigenlijk mag het niet, maar het staat niet echt duidelijk in de regels geef ik toe. Dus voor deze keer zie ik het door de vingers (:

Onderwerp: Re: Onbekend za apr 07, 2012 12:11 am

Haar hakken tikten op de vloer en weergalmden door de lange gang. Het getik was regelmatig en kort achter elkaar aan, ondanks dat ze grote stappen maakte. Ze had haast. Het diner zou bijna van start gaan en als nieuweling kon ze het niet maken om te laat te komen. Waarschijnlijk zou het schoolhoofd haar nog voorstellen aan alle leerlingen, moest ze dus aan de hoofd tafel zitten. Billie was geen verlegen type, maar toch was er een nerveus gevoel aanwezig. Als ze niet gelijk een goede indruk maakte op de leerlingen had ze daar de rest van het jaar last van. Een eerste indruk bleef altijd lang hangen en als leerlingen hun leraar direct niet mogen zal dat ook niet snel veranderen. Daarom had ze deze middag ook goed opgelet bij het uitkiezen van haar outfit; een luchtige bloes met wijde mouwen die achter haar aan slingerden, en een wat strakkere lichtbruine broek. Misschien was het wel iets te veel, bedacht ze zich nu, maar ze hoopte dat ten minste haar vrouwelijke leerlingen het konden waarderen. Haar blonde, opgekrulde haar viel van haar schouders toen haar snelheid vermeerderde. Zweinstein was een gigantische school, en ondanks dat ze hier die zeven jaar had doorgebracht, was het soms nog moeilijk om de weg te vinden. Terwijl ze met grote passen door de gangen stapte kwamen alle herinneringen weer naar boven. Ze wist nog heel goed hoe ze als kleine Griffoendor leerling tussen de grote massa richting het juiste lokaal sjokte. Je was onderdeel van zo veel anderen, en iedereen droeg zo’n beetje dezelfde kleding, soms was het dan moeilijk om je bijzonder te voelen. Ze herinnerde zich de keren dat ze de regels brak om stoer te doen, want ze had zelden een goede reden, en hoe vaak de leraren haar dan vertelden dat ze “teleurgesteld” in haar waren. En ze herinnerde zich haar beste vriend, die ze zo plotseling kwijt was. Het ergste was, dat ze niet eens meer wist waarom ze geen contact meer met hem had. Ze had geen idee waar hij was en wat hij deed, terwijl ze zo veel meegemaakt hadden met zijn tweetjes. Hij was de enige die haar echt goed kende. Al haar kanten. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, vanuit het niets. Maar toen ze zijn naam probeerde te herinneren kwam er niets naar boven. Plotseling kreeg ze het heel erg benauwd; hoe kon ze zíjn naam nou vergeten? Hij was belangrijk, ze moest het wel weten, het zat gewoon ergens diep binnen in. Ze beet op haar lip, het zat op het puntje van haar tong, maar toch kon ze er maar niet op komen… Billie schudde haar hoofd van onbegrip maar besloot dat ze zich er maar over heen moest zetten. Ze zou hem waarschijnlijk toch nooit meer vinden.
Eindelijk, de houten deur die naar de Grote Zaal leed. De twee deuren stonden wijdt open, ze kon alle studenten zien zitten. De vier grote tafels, en helemaal achterin, de hoofdtafel, waar een plekje voor haar was gereserveerd. Ze nam een grote hap adem en stapte met een tevreden glimlach de zaal binnen. Er heerste een warme sfeer, en het geluid van haar hakken werd weggevaagd door alle stemmen. De meeste leerlingen wachtten braaf af tot het diner officieel werd aangekondigd, maar sommigen waren zo hongerig dat ze stiekem al wat van hun bord pikten. Ze had geen idee of ze nu al naar de hooftafel moest lopen of dat ze moest afwachten, ze had totaal geen ervaring. In haar ooghoek zag ze in een donker hoekje een meisje staan, dat de andere leerlingen aan het observeren was. Ze had geen gewaad aan, wat eigenlijk niet mocht volgens de schoolregels, maar Billie was niet het type dat daar moeilijk over ging doen. Het meisje was waarschijnlijk nieuw hier. Het leek haar een vijfdejaars, misschien zesdejaars door haar volwassen uitstraling. Billie peinsde even, wierp nog even een blik op de grote zaal, maar besloot om voorzichtig naast het onbekende meisje te gaan staan. Een tijdje staarde ze met haar mee de zaal in, keek naar de leerlingen die pronkten met hun kennis en de spreuken die ze al konden, en zweeg. De blonde Astronomie professor had niet veel mensenkennis, maar kon wel inschatten dat het donkere meisje naast haar geen behoefte had aan een overenthousiaste bemoeial die haar gelijk ging overdonderen met van allerlei vragen. “Ook nieuw hier?” Vroeg ze uiteindelijk zonder haar aan te kijken, haar bruine ogen bleven op de zaal gericht. Het was misschien een standaard vraag, maar dat kon haar niet schelen. Ze krabde even aan haar voorhoofd en wachtte geduldig tot een seintje wanneer ze aan tafel kon komen. Aangezien geen van haar collega’s er al zat, ging ze er niet in haar eentje zitten. Ze voelde haar maag knorren en automatisch schoot haar hand naar haar buik. Ze lachte kort om zichzelf toen haar darmen plots een borrelend geluid begonnen te maken, keek ongemakkelijk weg toen een aantal hoofden zich naar haar omdraaiden. “Mijn allerbeste collega’s doen er wel lang over,” zuchtte ze tegen zichzelf, maar zo hard dat ook het meisje naast haar het kon horen.

Onderwerp: Re: Onbekend za apr 07, 2012 12:47 am

Verveeld staarde Yana voor zich uit. De leerlingen aan de tafel deden nu niets anders meer dan zichzelf volstoppen met het voedsel waar ze hongerig op aanvielen. Ergens viel een gouden schaal met een hels kabaal van de tafel af. Yana verwachtte dat er een straf volgde en spitste vrijwel direct haar oren. Tot haar grote ongenoegen lachte het miezerige persoontje dat de schaal kapot had gegooid enkel.
"Reparo!" keilde hij er vervolgens achter aan terwijl hij onhandig met zijn toverstok zwiepte. Yana knipperde verbaasd met haar ogen toen ze zag dat de schaal zich bijna meteen weer aan elkaar hechtte, alsof hij door een veel te grote hoeveelheid plakband weer aan elkaar werd gezet.
'Wow,' zei Yana met een grijns rond haar smoel. Ze focuste haar blik op de plek waar zojuist barsten in hadden gezeten. Tot haar stomme verbazing waren die helemaal weggetrokken. Geen fragiele plekken, geen breekbare punten: Niets.
Doordat Yana zo gefascineerd de andere kant op staarde, had ze niet door dat een blonde, jonge vrouw naar haar keek. Een siddering vloog over haar ruggengraat toen de vrouw tegen haar begon te praten. Met een snelle blik keek Yana naar links en rechts van haar: Nee, het was serieus voor haar bedoeld.
Yana hengelde haar tas iets verder op haar schouder toen ze merkte dat deze naar beneden begon te vallen. Kort nam ze de vrouw in zich op: De gekleurde leren maakten dat ze direct opviel. Blond haar tot ver over haar schouders, duidelijk aangezette wenkbrauwen en een achterlijk brede glimlach die haar witte tanden duidelijk lieten zien. Haar huid was blank, met een lichte, bruine tint: Zonnen. Yana wierp kort een blik op haar eigen witte polsen voor ze zich naar de vrouw wendde.
Ja, ze was nieuw. Was dat zo duidelijk? Was het zo duidelijk dat ze niet in een soepjurk rond wilde lopen of pronken met een stuk brandhout wat in feite niets meer was dan een afgebroken stuk boom. Yana haalde als antwoord haar schouders op.
'Het zal,' antwoordde ze stijfjes. Ze had geen zin in een gesprek met een wandelende kerstboom. Nu niet, nooit niet. Yana richtte haar groene ogen in de zaal, net als de vrouw had gedaan. Wie zocht ze? Nieuwsgierig volgde Yana de blik van degene naast haar, maar kon niets bijzonders ontdekken.
'Wie zoek je?' vroeg ze vervolgens, botter dan de bedoeling was. Verder tegen de muur aan leunend, wierp ze weer een blik in dezelfde richting als waar de vrouw naar toe keek. Het zal allemaal wel. Yana viste opnieuw haar Ipod uit haar broekzak en spoelde het nummer door wat ze nu op had staan.
Toen de vrouw haar maag hoorde knorren en vervolgens hardop begon te lachen, rolde Yana met haar ogen. Nog erger vond ze het toen weer leerlingen hun aandacht op hun richtten. Crap. Yana wierp degenen die het dichtste bij zaten een vuile blik toe. Opgezouten!
'Excuseer, maar het laatste waar ík nu trek in heb, is een gezellig gesprek, mejuffrouw!' zei ze vervolgens bits tegen de vrouw. Haar collega's waren laat. Yana merkte dat ze in haar hoofd haar vingers kruiste. Laat ze er alsjeblieft snel zijn en me verlossen van dit gevál. Waarschijnlijk kwam er nog bij dat deze vrouw het vervelend vond hoe het gesprek zou verlopen en zou ze vervolgens nog lastiger worden dan dat ze nu al was. Yana klapte haar kaken hardhandig en duidelijk hoorbaar op elkaar en legde haar armen over elkaar heen.

Onderwerp: Re: Onbekend ma apr 09, 2012 1:18 am

Ongeduldige leerlingen begonnen op hun bord te tikken, hongerige leerlingen hadden hun bord al weer leeg. Door de hele zaal klonken stemmen, maar nog steeds was het schoolhoofd of één van de leraren van Zweinstein nergens te bekennen om het diner aan te kondigen. De zwevende kaarsen begonnen te flikkeren, er waren spetters en glitters van magie... Billie ademde die goede oude Zweinstein-sfeer even goed in. Ze was weer terug bij haar vroegere school en het leek alsof er nooit iets was veranderd. Met een tevreden glimlach staarde ze naar de Griffoendor tafel, waar zij vroeger aan had gezeten, altijd naast dezelfde persoon. De persoon waar ze nu liever even niet aan dacht. Het meisje naast haar had zoals ingeschat inderdaad geen zin in een gesprek, want ze antwoordde kortaf. Billie wou haar nergens mee lastigvallen, maar ze was het ook niet gewend dat iemand zo tegen haar deed. Ze beet even op haar lip en besloot om er maar niet verder op in te gaan, tot het meisje een vraag naar haar toe schoot. Voor een kort moment keek ze het meisje aan, recht in haar donkere ogen. Ze had pikzwart haar. Jep - dit meisje was zo'n beetje het tegenovergestelde van Billie, maar dat maakte haar juist zo intressant. Ze wist haar nieuwsgierigheid nog maar net binnen te houden. Ze wou een antwoord op haar vraag geven, maar wist het zelf eigenlijk ook niet. Ze had nog maar een paar collega's ontmoet maar had voor de rest geen idee hoe ze er eigenlijk uitzagen. Misschien dat de leraren wel gewoon in de zaal stonden, maar zij ze nog niet had opgemerkt. Even dacht ze dat ze een oude bekende zag zitten - de man had een bruine kuif en een blauw pak, allstars... Het was vast haar fantasie. En ja hoor - toen ze even knipperde was hij alweer verdwenen. De korte hoop vaagde weg en ze nam een diepe hap adem. Misschien moest ze zich er maar eens over heen zetten. "Een oude vriend...," mompelde ze dromerig, maar besefte dat ze het hardop zei en verbeterde zichzelf zo snel mogelijk. "Mijn collega's, bedoel ik," peinsde ze. De aandacht die op hen gevestigd werd toen haar maag begon te borrelen werd duidelijk niet gewaardeerd, het meisje snauwde ze snel genoeg weg. Daar had Billie stiekem geen problemen mee, tot dat ook zij een felle opmerking op zich af kreeg gevuurd. Ze schraapte haar keel en keek het meisje aan, deze keer met een frons. "Dat is dan duidelijk," zei ze met een knikje en langzaam trok de frons weer weg. Ze kon er niet tegen dat een jonge heks zo tegen een lerares praatte, en haar gelijk al zo bestempelde, maar om haar een lange toespraak te geven had ook geen zin. Ongemakkelijk leunde ze tegen de muur aan en bleef de zaal in kijken - nu een tikje ongeduldiger. Waren hier regels voor? Er was niets over gezegd. Uit het niets zwiepte er een toverstok voor haar gezicht langs. Een zevendejaars uit Griffoendor vond het grappig om een jonge Zwadderich de pesten, en zijn stem te veranderen naar de stem van een kanariepiet. Heel even keek de Astronomie docente toe, misschien dat de Zwad zichzelf nog wel kon redden, maar toen het meisje met tranen in haar ogen uitgelachen werd, ondernam ze actie. "Quietus," sprak ze met een zwaai van haar toverstok, die ze op het meisje wees. Langzaam veranderde haar stem weer naar de juiste toonhoogte. De Griffen begonnen alleen maar harder te lachen, schreeuwden dat het meisje "gered moest worden door een lerares" en dat dat heel zielig was. Deze situatie herkende ze van vroeger, ze moest toegeven dat ze daar nog niet over had nagedacht. Ze stapte naar het meisje toe, legde een hand op haar schouder. Ze had totaal geen ervaring met dit soort dingen. "Zal ik jullie voor de gráp naar het schoolhoofd sturen?" Zei ze met een scheinheilige glimlach. Ze gaf hun een knipoog en zette haar handen in haar zij, maar onder haar masker was ze aardig nerveus. Hoe kon ze hen de indruk geven dat er niet met haar te sollen viel? Wat ze ook zei - het zou verkeerd vallen. Maar tot haar verbazing sloten de Griffoendors hun mond en gingen ze aan tafel zitten. Waarschijnlijk alleen maar omdat het diner bijna werd aangekondigd - maar het ging om het idee.

[Is het nog een beetje te volgen? :'D]

Onderwerp: Re: Onbekend ma apr 09, 2012 9:19 am

Yana trok het hengsel van haar tas wat verder op haar schouder en haalde haar hand door haar roetzwarte haar heen. God o God. Yana rolde met haar ogen: Een oude vriend. Kon het vager? Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar klapte deze vrijwel direct weer dicht. Ze had er eigenlijk ook niets op te zeggen. Yana haalde haar schouders op, tot protest van de uil en streek haar t-shirt weer wat rechter. Dat zíj, de vrouw tegenover haar, nou fijn met denkbeeldige vrienden rondliep, moest ze lekker zelf weten. Yana hees haar tas weer wat hoger tegen haar schouder op en voelde Uil op haar schouder klapperen.
Ze streelde met haar linkerhand over de kop van het dier heen.
'Sssh, we zoeken zo een plekje voor jou,' murmelde ze tegen het dier terwijl ze haar aandacht voor een kleine minuut op het sneeuwwitte dier richtte. Uil kraste begrijpend en klapperde opnieuw met haar vleugels. Yana grinnikte en kroelde het dier op zijn witte buik. Yana spitste haar oren toen de vrouw - tot haar grote ergernis - nog steeds bij haar stond en het begrip privacy niet in haar woordenboek leek te hebben staan. Yana antwoordde niet en aaide afwezig de kop van Uil, streek de witte veertjes plat.
'Aha,' mompelde ze uiteindelijk, nog altijd niet met haar gedachte op de juiste plek.
De vrouw antwoordde weer en Yana luisterde. Duidelijk? Duidelijk? Wat was duidelijk? Ow, ze reageerde op haar opmerking. Het bleke meisje knikte. Jup: Ze was zéker duidelijk geweest.
Ze liet haar blik langs de vier tafels gaan en haar oog viel op een meisje dat door een groep Griffoendors, als Yana zich niet in de naam vergiste, vervloekt werd. Yana stootte een holle lach uit toen het meisje begon te jammeren. Wapen jezelf ertegen. Je zit niet voor niets op een school van Hocus Pocus! Het meisje begon nog harder te huilen en Yana grinnikte uit puur leedvermaak. Haar uil kraste weer en Yana tikte zacht met haar wijsvinger op de snavel.
'Zoals ik al zei: Sssh!' fluisterde ze bestraffend tegen het dier. Yana wilde net spottend wat zeggen tegen de docent over het feit dat ze zomaar het pestgedrag liet gaan, toen de vrouw plotseling haar toverstok trok. Yana trok haar wenkbrauw op: Ging ze als docente nou leerlingen vervloeken? Yana opende haar mond weer om wat te zeggen, maar klapte deze vrijwel meteen dicht toen ze zag dat de docente met een simpele zwiep van haar toverstok en een woord het groepje stil had gekregen.
Yana keek nu weer naar de docente, maar dit keer nieuwsgierig. De bittere ernst weerklonk duidelijk door haar woorden heen. Zo zo. Yana zag tot haar verbazing hoe het groepje afdroop en als een stel makke honden aan tafel kroop. Ze floot bewonderend tussen haar tanden door.
'Dat deed je gemakkelijk,' zei ze met een nog altijd verraste uitdrukking op haar gezicht. Misschien was ze toch iets minder de saaie kerstboom dan Yana aanvankelijk had gedacht. Wat gaf ze voor les? Yana fronste haar wenkbrauwen en groef diep in haar geheugen, maar kon de puzzelstukjes niet op de juiste plek leggen.
'Wie ben je?' vroeg ze uiteindelijk, voor het eerst dit gesprek oprecht geïnteresseerd in het antwoord. Uil liet een verveeld geluid horen en Yana tikte het beest op de snavel zonder haar blik van de docente af te wenden. Hmmmz.

[ Zéker! ^^ ]