A lazy day

Onderwerp: A lazy day za apr 07, 2012 12:33 am

Gouden stralen sijpelden over het vochtige gras. Een zachte, warm gekleurde gloed kwam tevoorschijn achter de schommelende horizon. De lichtjes glooiende lijnen tekenden bergen, heuvels, velden, dorpen en nog veel meer in het verreikende landschap. Alles werd omsloten door prachtige, zonnige kleuren: oranje als een vrolijk flakkerende vlam, geel als oude mosterd en een donkere kleur roze, als vers pompelmoessap. De gevleugelde zwijnen die de poorten naar Zweinstein flankeerden stonden statig op hun sokkels, de banieren boven het zwerkbalveld dansten op het ritme van de warme herfstwind. Dominus beende met een langzame, sierlijke tred over de zompige oevers van het zwarte meer. Het meer leek een enorme spiegel, het wateroppervlak was egaal zwart, geen rimpeling doorbrak de gladde poel, er kringelde niets door het nat. Het was bijna onnatuurlijk. Een sarcastische grijns verscheen op zijn bleke lippen. Naast het meer lag een reusachtige tovenaarsschool, waar nog meer magie was te vinden dan zuurstof, de tovenaars kinderen liepen hier in enorme kuddes rond. Het woord onnatuurlijk was maar zwakjes uitgedrukt doe het kasteel en omgeving er uitzagen. Hij speelde lui met zijn lange zwarte haren die ver tot over zijn schouders hingen. Wild en ongekamd, klitten en knopen hielden de wirwar van donkere haren samen. Hij wond het rond zijn vinger en liet het dan weer los. Flauwe krullen verschenen in zijn vettige bos. Een zucht wind streek langs de lange slierten, de spiralen in zijn haar werden terug glad gestreken. Dominus staarde in het inktzwarte water, het leek alsof het meer elke keer weer de duistere nacht absorbeerde. Donker en glad. Zijn fonkelde goudbruine ogen blonken op het water oppervlak. De weerspiegeling was bijna schrikwekkend gelijk. De nietszeggende glans in zijn irissen, de getaande huid besmeurd met kleine littekens, de schemerige wallen onder diens wimpers. De lijnen van zijn lichtgebouwde lichaam werden zo waarheidsgetrouw weergegeven, hij was niet broodmager, enkel een beetje tenger. Al was sierlijk een mooier woord. De sereniteit die het terrein uitstraalde was aanstekelijk, het voelde fijn. Geen nieuwsgierige collega's, geen arrogante leerlingen, geen graaierige kobolden. De zon klom steeds hoger, de warme stralen bereikte zijn getaande huid. Het was warm voor een herfstdag, zonder gure onweerswolken of zware regendruppels. Dominus genoot van de gulden gloed op zijn ontblote armen en benen. Aan de stand van de zon te oordelen was het ongeveer zes uur. Zoekend naar bevestiging haalde hij een stoffige zakhorloge boven, twee dunne wijzers gaven aan dat hij gelijk had. 05:57. Dat is evengoed als zes uur. De man zakte neer bij een jonge berk. De bleke schors zat losjes vast aan de stam, grauwe zwarte delen doorkliefden de kalende boom. Rondom hem lagen vroeg gevallen bladeren, Professor Venenoris plante zijn achterwerk op de wapperende mantel die hij aanhad. Het donkere Bengaalse satijn was vuilafstotent, dus het kon geen kwaad als het op de grond lag. Professor Venenoris... Nee vandaag was het gewoon Dominus, het was weekend, hij had een vrije dag en het was zes uur 's morgens. Gewoon Dominus. De man grabbelde lui in zijn tas. Het bruine leer was zacht en soepel. Op de tast vond hij een rond broodje, het geurde zout. Zonder moeite scheurde Dominus het voedsel in tweeën, stak de ene helft in zijn mond en gooide het andere in het donkere water. Het was net door het wateroppervalk gebarsten of een reusachtige, rabarberkleurige tentakel rees op uit het meer, wikkelde zich op het broodje en sleurde het mee de diepte in. De reuzeninktvis. Sinds Dominus zich kon herinneren dobberde het enorme dier al rond in het water. De inktvis was niet agressief zoals de meesten dacht. Toch herinnerde hij zich een ongeluk uit zijn vierde schooljaar. Een meisje, Sofia Candas, had de inktvis proberen te vervloeken toen het een aardbij van haar stal en daarbij het meisje perongeluk in het gezicht sloeg, ze dook het dier achterna en wou hem te doden. Ooggetuigen beweerden dat ze kopje-onder was gegaan. Daarna is Sofia niet meer terug gevonden. Het was een groot schandaal geweest en de ouders van het kind waren woedend op het schoolhoofd en startten een petitie. Een sadistische grijns verscheen op zijn anders monotone gelaat. Dom kind. Dominus draaide loom zijn hoofd weg en kauwde op het zoute broodje. Het had een zoute, dorstige smaak maar vroeg in de ochtend en met een lege maag smaakte het onwaarschijnlijk goed. Dominus knipperde eerst even met zijn ogen, alsof hij het eerst niet goed kon geloven. Er stapte een leerling op hem af. Hij merkte aan de zachte manier van wandelen dat het een meisje was, tienerjongens stapten meer en denderden. De oenen. "Dag Mejuffrouw Brown", groette hij het meisje kalm. de gebruikelijke neutraliteit merkte zijn stem opnieuw.

Onderwerp: Re: A lazy day za apr 07, 2012 1:46 am

Morgen. 's Morgens vroeg. Yana had er nog meer de pest aan dan aan melk in de koffie, die de zwarte godendrank zo goed als helemaal vernietigde. Haar korte, roetzwarte haar piekte alle mogelijke kanten op en Yana gaapte luid aan de tafel. Al het wat maar denkbaar was bij het woord ontbijt, stond op tafel. Ze wreef voor ze zoveelste keer deze morgen de slaap uit haar ogen. Acht uur was écht onmogelijk vroeg. Yana zei niets terwijl ze - slaapdronken - aan haar koffie nipte.
's Morgens had ze geen trek. Dat was in de gewone wereld ook al standaard zo geweest. Ze sloeg met regelmaat het ontbijt over en nam enkel koffie om de nodige cafeïne binnen te krijgen zodat ze wakker bleef.
Yana keek op toen Uil aan kwam vliegen met een krant - een krant? Waar had die uil nou weer ingezeten? Yana streelde het beest afwezig over zijn kop terwijl deze over de tafel speurde naar wat eetbaars. Ze sloeg de rest van haar koffie achterover en wilde deze doorslikken toen ze haar naam zag staan op de krant. Ze verslikte zich: Had ze een krant besteld? Yana moest diep in haar geheugen graven. O ja, ze had ergens haar handtekening onder gezet ja met een blauwe balpen. Over balpennen gesproken: Die had ze hier ook nog in geen velden en wegen gezien. Ze schreven hier allemaal met de veren uit het achterste van een uil.
Yana had er direct een aantal aangeschaft in het bruin, wit en zwart. Nu zocht ze nog naar meerdere kleurtjes. Het kon haar weinig schelen dat meer dan de helft ingepakt en wel in het doosje zou blijven en dat het meer iets was om mee te showen. Die dingen waren, naast dat ze er leuk uit zagen, ook vele malen handiger dan een balpen: De eerste die een uilenveer zó kapot kon slopen dat er niet meer mee te schrijven was, moest nog geboren worden.
Het was verrassend stil in de Grote Zaal. Yana vermoedde dat het grootste deel van de leerlingen al in de lokalen zat en dat zij aan de late kant geweest was. Dat kwam immers wel vaker voor: Te laat komen was een nare gewoonte waar moeilijk vanaf te komen was.
Yana geeuwde nog een keer met haar hand voor haar mond en wreef weer in haar groene ogen. Ze zocht naar de koffiekan, maar kwam tot haar ongenoegen tot de conclusie dat die drie meter verderop stond. Vervloekt.
Yana besloot het laatste bodempje maar uit het kopje te vissen. Ze hield het kopje zo scheef dat het normaal laatste beetje de mond in zou lopen, maar tot haar grote schrik had het kopje zich opnieuw gevuld met koffie.
Het zwarte spul liep met een rotvaart haar neus in.
'Vervloekt!' gromde Yana terwijl ze de koffie haar neus uit voelde lopen. Ze tastte met haar handen naar een servetje en liep de Grote Zaal uit met het zichzelf opnieuw vullende kopje koffie in haar hand en de krant in haar andere hand: Buiten werd ze misschien nog een beetje wakker.
Yana sjouwde koppig door en zag uit eindelijk een groot zwart meer voor haar opdoemen. Vanuit de verte was het gigantische Slot van Zweinstein nog te zien, met de torentjes zwart afstekend tegen de azuurblauwe lucht. Yana snoof nukkig en stampte verder, tot ze aan de rand van het water stond. Een meter of tien verderop stond een man die Yana zo één twee drie niet herkende.
Ze plofte neer in het nog van de dauw natte gras en sloeg de krant open. Ze zette de koffie naast zich neer en wilde net lezen wat er stond toen haar oog op de datum viel.
Zeg dat het niet waar is! Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd en kreunde luid.
Yana stond razendsnel op en beende naar de man toe waar ze eerst geen aandacht aan had geschonken.
'Meneer, zeg alsjeblieft dat het vrijdag is, de krant het verkeerd heeft en ik niet veel te vroeg op mijn vrije zaterdag op ben gaan staan,' zei ze in een stort waterval aan woorden. Ze voelde dat ze nu ergens voor gek uitgemaakt kon worden. Het was de normaalste zaak van de wereld te weten op welke dag er geleefd werd.
Yana's mond klapte dicht toen de man haar bij haar naam noemde. Ze keek hem kort ongelovig aan.
'Mag ik vragen hoe u dat weet?'

Onderwerp: Re: A lazy day za apr 07, 2012 6:16 am

'Meneer, zeg alsjeblieft dat het vrijdag is , de krant heeft het verkeerd en ik niet veel te vroeg op mijn vrije zaterdag op ben gaan staan', ratelde het meisje uit. Ze was redelijk groot, haar korte, vuilzwarte haar piekte verschillende kanten uit. In haar groenige ogen glansde een slaapdronken schijn. Haar bouw was fijn en ietwat tenger. Dominus keek haar bedachtzaam aan. De aandrang om een sarcastische opmerking te maken en haar op haar plek te zetten was groot, maar hij liet het varen. Het was zijn vrije dag, en ze was met hare felle maar beschaafde karakter één van de weinige leerlingen waar hij respect voor kon opbrengen. Ze was vijftien als hij het goed had, en volgde bij hem toverdranken. Dit was geen wezel en ze had niet het concentratie vermogen van een rat, spijtig genoeg was ze bij de weinige. Als leraar wist Dominus een beetje hoe ze zich gedroeg, maar enkel de buitenste laag. Jaren hadden hem tot het verstand gebracht dat de gevoelens van mensen onpeilbaar waren, iemand volledig kennen kon niet, er bestonden enkel vermoedens. Hij neutraliseerde zijn blik opnieuw. De man schudde zijn lange manen even en vertelde:"Mejuffrouw Brown, ten eerst wil ik dat u me aanspreekt met Meneer Venenoris. Ook op vrije dagen heb ik een achternaam. En tot mijn vreugd moet ik zeggen dat het weekend is, zaterdag dus. Al is dat voor jou misschien wat minder fijn is." Het was eigenlijk vreemd om hier te zitten. Een grijze leerling die op hem neerkeek met ongelovige blik terwijl hij onder een berk van een zout broodje lag te genieten. "Mag ik vragen hoe u dat weet?", vroeg Yana, ietwat te scherp naar zijn smaak. Dominus koos zijn woorden zorgvuldig uit:"Ík ben leraar en u bent een leerlinge. U volgt bij mij toverdranken mejuffrouw Brown, en ik ken zowat elke naam van een leerling waaraan ik les geef." Hij legde nauwgezet de nadruk op 'ik'. Dominus wist zich mateloos te irriteren aan het nieuwsgierige, ondervragende gedrag van sommige leerlingen. Verveeld taste hij opnieuw in de leren tas; wat geld, een dreuzelpaspoort, een oude onzichtbaarheidsmantel,... Ah daar. Gekwiekst viste hij er een fles Ouwe Klares Jonge Borrel uit. Het hazelnootbruine flesje was nog gesloten en binnen borrelde een donkere drank. Veel van zijn collega's blèrden dat alcohol vroeg op de morgen niet goed was voor het lichaam en geest, maar wat kon het hem schelen. Het was zijn leven, niet? Wat hadden Severa, David en de rust van de bende er nu mee te maken. Dominus haalde zijn toverstok behendig uit zijn broekzak en tikte er mee op het glazen flesje. De goudkleurige kroonkurk maakte zich gehoorzaam los van de verdikking op de top van het glas. Een bittere, scherpe geur steeg op uit de opening samen met een troebel wolkje gas. Er was een korte stilte gevallen, een kaal gevoel speelde in zijn onderbuik. Als er dan toch een gesprek was moest het voortgezet worden. "Ik weet meer dingen dan enkel je naam Mejuffrouw Brown. Ik weet ook dat je koffie koud wordt als je de kop in het natte gras laat staan." vervolgde hij, met een zwak knikje naar de bevlekte kop. Het ding stond nogal onbeholpen in het vochtige gras, het was wit met een lelijke, bruine vlek koffie er op. Dominus greep het flesje steviger vast en goot het bier naar binnen. De bittere smaak van alcohol prikte op zijn tong, sommige tovenaars vonden dat bier de smaakpapillen aantastten maar hij vond het lekker, dus Dominus zag het nu er niet van in om te stoppen met drinken. De leraar moest wel bekennen dat hij liever mede dronk. Honingwijn. De mengeling tussen de zoete honing en de fruitige wijn was harmonieus maar op een normale hersftochtend moest hij het stellen met Ouwe Klares Jonge Borrel. Mede steeg hem naar de kop en het was net iets te vroeg om dansend op een tafel te staan. Dominus brak de stroom alcohol af en zette het flesje in het frisgroene gras. "Prosit Mejuffrouw Brown", knikte hij haar toe, toen hij met een doffe klap het flesje op de grond zette.

Onderwerp: Re: A lazy day za apr 07, 2012 7:18 am

Venenoris. Dat klonk akelig bekend. Yana keek hem kort schaapachtig aan en er begon nu ergens een klein lichtje te branden. O ja! O Dear. Dan was niet slim geweest; hem iets te nuchter of misschien in zijn ogen brutaal aan te spreken. Had ze niet een dag geleden bij hem in het klaslokaal gezeten waarin hij direct de hele klas had meegedeeld dat hij haar Toverdrankenprut nog niet aan de honden wilde voeren?
Yana trok een scheef gezicht: Ja, dat was hij geweest. Tevens was hij ook haar mentor. Of Afdelingshoofd zoals dat hier met een duur woord genoemd werd, hoewel ze daar tot dusver praktisch niets van had gemerkt. Yana ging een keer met haar bleke hand door haar roetzwarte haar heen en wierp haar groene ogen weer op Venenoris. Hij leek haar het type dat je beter te vriend kon houden, dus besloot ze haar eerdere opmerking zoveel mogelijk recht te zetten.
'Excuseer. Ik ben nog half aan het slapen en vertoef nog ergens tussen hemel en aarde op het moment. Ik had u zo snel niet herkend, meneer,' zei ze zo neutraal mogelijk terwijl ze nog eens in haar ogen wreef. Wacht even: Zei hij nou net iets over 'vrije dagen'? Yana kreunde en sloeg haar hand tegen haar voorhoofd: Blijkbaar was ze nog dommer dan ze aanvankelijk had gedacht. En dan had ze nog niet eens blond haar zoals sommige ronduit hopeloze gevallen die in deze school rondliepen.
''Wat minder fijn' is denk ik understatement of the Year, meneer Venenoris,' zei Yana bitter, meer tegen zichzelf dan tegen de docent tegenover haar. Ze plofte met een zucht naast hem neer. Nu ze toch hier zo zat, kon ze er beter maar het beste van maken. Niet dat ze bijzonder nieuwsgierig was naar wat hij nou daadwerkelijk uitvoerde in zijn vrije tijd: Sterker nog, het kon haar geen barst schelen. Yana bekeek Venenoris aandachtig: Het vettige, zwarte haar dat behoorlijk lang was voor een man, een enigszins fijne huid en zijn ogen leken zwart, kogelzwart. Bijpassend bij het haar gekregen zeker. Yana wendde haar hoofd met een scheve grimas af. Het idee dat ze nu nog plat in haar nest had kunnen liggen, stak behoorlijk. Yana kromde haar rug en liet haar hoofd op haar hand rusten terwijl ze doelloos naar het meer staarde. Het inktzwarte, spiegelgladde meer. Het moest meters diep zijn. Yana focuste haar blik op een kleine beweging in het water. Hé. Peinzend keek ze naar de microscopisch kleine golf die langzaam weer gelijk trok het water. Lichtelijk geïrriteerd door het feit dat ze uit haar gedachten werd gehaald draaide ze zich om en haar blik werd direct zachter toen ze de toon van haar 'docent' hoorde.
'Er begint iets te dagen nu, meneer Venenoris. U hebt gisteren mijn Toverdrank voor prut uitgemaakt als ik me niet vergis,' zei Yana droog met een schampere lach rond haar kaken.
Haar aandacht was net zo snel verdwenen als het gekomen was toen ze het water weer zacht hoorde klotsen. Fronsend draaide ze zich weer om naar de waterpoel voor haar. Wat leefde er? Het was groot, gigantisch of misschien zelfs wel kolossaal te noemen. Yana fronste haar wenkbrauwen dieper toen het wateroppervlak opnieuw bewoog. Wat zat daar? Toen het water weer langzaam stil begon te worden, wendde Yana zich weer naar de docent toe. De scherpe geur van alcohol drong haar neus binnen, maar de combinatie met de andere geuren kon ze niet thuisbrengen. Ze had in de Dreuzelwereld wel eens een goed glas bier en een bodem whiskey achterover geslagen en dat rook honderden keren beter dan dit. Yana trok haar wenkbrauw op toen ze zag dat de docent een flinke teug uit de fles nam. Vervolgens haalde ze haar schouders op: Als de beste man dat 's morgens het einde vond om te doen, was dat zijn probleem. Punt was dat ze dan meestal 's morgens wel met een dikke kater wakker werden en alles en iedereen vervloekte die op dat moment in de buurt rondhing.
Hoewel Yana er niet aan twijfelde dat het vervloeken bij Venenoris aan de drank lag: Als iemand hem niet beviel, zou dat ook zonder alcohol goed duidelijk gemaakt worden.
Toen hij vervolgde wat hij wilde zeggen, wierp Yana een blik in de richting waar hij naartoe geknikt had. Ze haalde haar schouders op.
'Zo onderhand komt de koffie me letterlijk de neus uit, maar ik waardeer het dat u me helpt herinneren,' zei ze peinzend. U moet haast wel briljant zijn, slingerde ze er in gedachten sarcastisch achteraan. Ze wierp daarna een blik op zijn flesje, wat ze ook al niet thuis kon brengen. Yana voelde een lichtelijke ergernis opborrelen bij dat idee, maar wist dat vakkundig te verbergen.
'Proost!' beaamde ze knikkend. Ze veegde een pluk haar uit haar ogen. Het water bleef nu bijna verdacht stil en onhandig ging Yana verzitten. Ze rechtte haar rug wat en speelde, met haar gedachten ergens anders, met het gras waar ze pal bovenop zat.
'U bent toch ook het hoofd van Zwadderich, meneer Venenoris?' vroeg ze daarna abrupt. Als Venenoris toch haar mentor was, wilde ze toch een paar kleine dingen weten zodat ze niet helemaal als een leek overkwam wat toverkunst betreft. Gisteren was er zomaar iemand tegen haar over Zwerkbal begonnen en Yana had geen flauw idee waar hij had overhad en had hem uitgelachen. ("Basketballen op een bezem? Jaja, straks ga je me nog vertellen dat het een officiële Olympische Sport is!") Hij had al snel genoeg begrepen dat er geen discussie met Yana te winnen viel en liep gefrustreerd weg, tot Yana's genoegen.