A Rose By Any Other Name Will Still Smell As Sweet

{David Smith}

_{‘k Wil nog een keer dat je me vasthoudt
Nog één keer, heel dicht tegen je aan
Wie heeft jou van mij ontvreemd?
Wie heeft jou van mij geleend?
Want ik verlang nog elke dag naar jou

Met zijn handen diep in zijn zakken liep de professor langs het Zwarte Meer. De zon was niet heel erg warm vandaag en de wind maar dunnetjes, dus had hij zijn bruine lange jas toch maar weer aangedaan. Verveeld was hij wat rond gaan lopen, het schoolwerk had hij al af, zijn kat was weer eens verdwenen en verder had hij maar weinig mensen om mee te praten. In zijn zakken vond hij nog een paar mineralen die hij standaard bij zich droeg. Even als zijn toverstok die in zijn binnenzak zat. David was rusteloos de laatste tijd, alsof er iets ergs aan de hand was, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Er was iets, maar wat het was ontglipte hem telkens weer. Hij zuchtte zachtjes en sloeg links af.

Denk jij aan mij?
Denk jij aan mij?
Ik hoor nog elke dag jouw stem en wat je zei
Jij hebt gezegd: we blijven bij elkaar
Dus waar ben je nou?
Het doet zo’n pijn
Alleen met jou wil ik voor altijd samen zijn

David was niet echt een type om snel emotioneel te zijn, maar er waren dingen die hij gewoon niet aan kon. Het feit dat hij zijn vriendin nu al zo lang kwijt was, het brak zijn hart nog altijd. Zo veel jaren waren er verstreken, de meeste verklaarde hem voor gek dat hij haar nog altijd miste.
Ja, David had het geprobeerd om d'r uit zijn hoofd te krijgen, maar lukken wilde het niet. Anders dames waren er geweest, maar niemand zoals haar. Niemand kon haar verplaatsen, niemand, helemaal niemand!

Oh, oh, ooh
Zoals ik hier nu achterblijf
Voel ik het gemis echt in mijn lijf
‘k Wil jou weer bij mij en altijd voor je zorgen
Kijk naar m’n ogen, lees het verhaal
Je weet dat ik zonder jou verdwaal
Vergeet me nooit, denk aan alles wat is geweest

Hij zakte op zijn hurken tegen een boom aan en leunde met zijn rug tegen de boom aan. In gedachten verkende hij de plekken waar hij was geweest, met wíe hij er was geweest. Zo veel namen waren geweest. Donna, Martha, Sarah Jane. Zelfs Jack en Mickey kwamen voorbij. Hij zuchtte en sloot zijn ogen, terwijl beelden van vroeger door zijn hoofd heen spookte.
Een tak achter hem knakte, het boeide hem niet zo erg. Hij bleef rustig zitten, hangend in het verleden, het heden vergeten en niet aan de toekomst willen denken. Alleen, voor altijd alleen.

Jij en ik, het is veranderd
Jij en ik, voorgoed verledentijd
Sluit m’n ogen en ik weet, dat je mij nooit meer vergeet
In mijn dromen druk ik mijn lippen op die van jou}

Song (c) LA The Voices

A Rose By Any Other Name Will Still Smell As Sweet Tumblr_m1v4mvdT3E1r9h33vo1_500

Is it too late to remind you how we were
But not our last days of silence, screaming, blur

De zon scheen licht vanuit de brede lucht, wist net tussen de bewolking door te komen. Er hing een schaduw boven het Zwarte Meer. Een zachte wind blies de warmte weg. Het was op dit moment erg rustig, het perfecte moment om haar gedachten op een rijtje te zetten en een wandeling te maken. Terwijl ze haar voeten door het gras bewoog staarde ze naar de golvingen in het meer. Eindelijk had ze haar plekje gevonden, een plaats om te blijven, waar ze zich comfortabel voelde. Nu ze aangenomen was als docente op Zweinstein kon ze haar leven weer oppakken. Het voelde niet langer dat ze zinloos bezig was, maar toch miste er iets. Ze ging even met haar hand door haar haren, haar wijde blouse wapperde achter haar aan door dat ze tegen de wind in liep.

Most of what I remember makes me sure
I should have stopped you from walking out the door

Ze zou haar reizen wel missen, maar het was beter zo. Ze kon haar schulden terug betalen en hoefde zich niet meer zorgen te maken dat ze iedere avond een date kreeg die haar diner betaalde... Zo lang deed ze alsof er niets aan de hand was, maar iedere avond lag ze in bed en viel ze in slaap met het besef dat ze verkeerd bezig was. Even haalde ze opgelucht adem. Zweinstein... Ze zou er even aan moeten wennen, maar het was een thuis. Ze graaide haar toverstok uit haar zak en streek langs de houten punt. Ze verlangde naar de sterren en de planeten, en naar die ene persoon, die ze kwijt was geraakt...

You could be happy, I hope you are
You made me happier than I'd been by far

Er was maar één tijd geweest die beter was dan de tijd die nu zou komen. Billie kneep haar voorhoofd samen met haar vingers en probeerde alles om hoog te halen. Hoe kon ze zijn naam vergeten? Hij was zo belangrijk. Zo vaak had ze geprobeerd hem te vergeten en verder te gaan met haar leven. Ze had zoveel mannen ontmoet, en hoe goed en hoe geweldig ze ook waren, ze waren nooit goed genoeg. Altijd weer vergeleek ze hen met hem. Ze voelde zich hopeloos, dat ze nog steeds niet over hem heen was, en ondanks zijn naam niet eens wist. Het simpelste wat er bestond. Waar zou hij nu zijn? Misschien had hij wel een ander gevonden, misschien niet. Hoe stom was ze geweest dat ze hem zo maar had laten gaan? Hoe was het zo ver gekomen dat ze niet eens meer wist waar hij was? Hoe dan ook, ze hoopte dat hij gelukkig was.

Somehow everything I own smells of you
And for the tiniest moment it's all not true

Hun belevenissen waren altijd zo mooi geweest. Hij begreep haar, maar soms had Billie hem niet helemaal begrepen. Hij was briljant en grappig en hij gaf haar het gevoeld dat ze iets waard was... Hij kende haar het best, en nu was hij weg. Ze glimlachte even droevig om zichzelf, ze was wel een lekkere dramaqueen op dit moment. Vanuit haar ooghoek zag ze dat er nog iemand rond dwaalde bij het Zwarte Meer. Automatisch schoot haar hoofd omhoog. De figuur was op een redelijke afstand. Ze kneep haar ogen samen en bekeek hem nog eens goed. Bruin haar, een lange bruine jas... Ze was aan het hallucineren. Ze wreef in haar ogen en keek nog een keer, maar de figuur liep daar nog steeds.

More than anything I want to see you
Take a glorious bite out of the whole world

Ze fronsde kort en staarde verward voor zich uit. Zonder nog langer te twijfelen stapte ze op de figuur af en liep voorzichtig achter hem aan. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer het op hem leek. Hij was diep verzonken in gedachten. Misschien was het hem helemaal niet, maar gewoon iemand die op hem leek. Billie zuchtte en bleef door stappen, onopgemerkt liep ze vijf meter van hem af. Ze keek toe hoe hij op zijn hurken tegen een boom zat en zijn ogen sloot. Per ongeluk stapte ze op een tak die een krakend geluid maakte, maar hij leek het niet te horen. Ze stond stil en staarde een tijdje naar de droevige man, van allerlei gevoelens kwamen bij haar naar boven. Plotseling wist ze zijn naam weer. "David...," fluisterde ze, maar voor hem onhoorbaar. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht, er ging een soort geluk door haar heen. Zonder na te denken stapte ze op hem af en ging naast hem zitten, leunde ook met haar rug tegen de boom aan. Ze staarde naar het meer en deed alsof ze geen idee had wie hij was, om te kijken of hij haar nog herkende, maar stiekem glimlachte ze breder dan ooit te voren. En hij zou het wel weten, dat dit maar een speelse act was.

{David Smith}

_{Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
Mijn lief, je moet me geloven
Al doet het pijn

Herinneringen kwamen te boven. De reizen die hij had gemaakt, altijd samen met iemand, sommige alleen. Hij was vaker alleen geweest dan dat hij met iemand mee reisde. Maar de momenten dat ze samen waren, die waren magisch geweest. Bij de een wat meer dan bij de andere, terwijl ze van gevaar naar gevaar toe hobbelde. Hij had ze altijd beschermd, met alles wat binnen zijn macht had gelegen. Het ging altijd goed, op een moment na...

Ik kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
Zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam
En ik kom eraan

Het deed pijn om dat moment te moeten herbeleven. Hoe hij haar kwijt raakte, hoe ze van elkaar gescheiden werden. Een huivering ging over zijn rug heen, terwijl hij probeerde de tranen binnen te houden. Op dit soort momenten werd het hem altijd te zwaar. Met een zucht liet hij zijn hoofd tegen de stam leunen en luisterde naar de vredige stilte om hem heen. Hij had vrede hier, al woede er nog altijd een eeuwige oorlog binnen in hem. Twijfels, schuldgevoelens, angst, alles leek eruit te willen komen.

Zie wat onzichtbaar is
Wat je gelooft is waar
Open je ogen maar
En dan zal ik bij je zijn
Alles wat jij moet doen
Is mij op m’n woord geloven

Hij hoorde iets achter zich. David hielt zijn ogen gesloten, maar dacht iets te kunnen horen. Hij snoof, rook een overbekende parfum. Zijn hart reageerde, sloeg een paar slagen over. "This can't be," schoot er door zijn hoofd heen. Hij keek op, opende zijn ogen en draaide zijn hoofd. "Afscheid nemen bestaat niet..." zei hij met natte ogen. "Bells, nooit gedacht jou hier te zien." Een explosie van gevoelens, maar hij hielt ze binnen, nee hij wilde dit moment niet verstoren. Samen, voor altijd samen.

Wat je ook doet
Waar je ook gaat
Wanneer je me nodig hebt
Fluister gewoon mijn naam
En ik kom eraan}

Song (c) Marco Borsato

A Rose By Any Other Name Will Still Smell As Sweet Tumblr_lxnir0YL0Z1qc87cgo1_500

Woke up to the sound of pouring rain
The wind would whisper and I'd think of you
And all the tears you cried, that called my name
And when you needed me I came through

Haar mondhoeken krulden verder omhoog terwijl ze naar het meer bleef staren, en vanuit haar ooghoeken opmerkte hoe hij op keek en zijn hoofd naar haar toedraaide. Ze kneep haar ogen samen om de tranen tegen te houden, maar het zouden tranen van blijdschap zijn. Hier naast hem zitten, na al die tijd, het voelde fantastisch. Natuurlijk herkende hij haar. Billie nam een diepe hap adem toen hij haar Bells noemde. Het leek wel alsof ze elkaar nooit kwijt waren geweest, alles weer was zoals vroeger.

I paint a picture of the days gone by
When love went blind and you would make me see
I'd stare a lifetime into your eyes
So that I knew you were there for me

Screw this. Ze kon haar blijdschap echt niet langer binnenhouden. Eindelijk draaide ze nu haar hoofd en keek recht in zijn bruine ogen. Hield zijn blik even vast, en lachte toen. Haar hart klopte zo snel, het voelde alsof het ieder moment kon ontploffen. Had ze hem dan echt zoveel gemist? Ja, besefte ze nu. Haar ogen straalden haar geluk uit. Ze veegde een aantal plukken haar voor haar ogen weg en strekte haar armen om ze vervolgens om David's nek te gooien. Ze drukte hem stevig tegen zich aan, om hem nooit meer los te laten.

Remember yesterday, walking hand in hand
Love letters in the sand, I remember you
Through the sleepless nights and every endless day
I'd wanna hear you say, I remember you

Ze begroef haar hoofd in zijn schouder. "David," mompelde ze nog een keer in de stof van zijn jas. Ze nam de geur even goed in zich op. Het voelde gewoon onwerkelijk. In één keer, plots, had ze hem terug gevonden. Wat deed hij hier? Ze had duizenden vragen, maar die negeerde ze, want nu wou ze simpelweg genieten van dit moment. De herinnering van hun scheiding werd nu vervangen door het moment dat ze weer bij elkaar kwamen; nú. Ze hield hem zo stevig vast dat hij waarschijnlijk nauwelijks adem kon halen, maar op een of andere manier hing er het gevoel dat ze hem weer opnieuw zou kwijtraken zo dra ze hem los liet.

We've had our share of hard times
But that's the price we paid
And through it all we kept the promise that we made
I swear you'll never be lonely

"Ik weet niet wat ik moet zeggen," gaf ze uiteindelijk toe, nerveus lachend.

{David Smith}

_{Time, it needs time
To remake your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can remake your love again
I will be there, I will be there ...

Zijn bruine ogen vonden haar ogen, de vrolijke twinkeling die zo lang weg was geweest kwam weer terug. Een glimlach stond op zijn gezicht toen hij merkte dat ze zelf ook zat te glimlachen. Blijdschap, pure blijdschap, voelde zijn lichaam, vanaf zijn kruin tot aan zijn kleine teen. Het gloeide, herstelde zijn in tweeën gebroken hart en deed hem weer herleven. Nog steeds durfde hij niet te bevatten dat ze hier serieus was. Dat hij haar echt weer terug had.

Fight, baby, Fight!
To win back your love again
I will be there, I will be there ...
Love, only love
Can break down the walls someday
I will be there, I will be there.

Opeens voelde hij haar armen om zijn nek heen. Direct daarop sloeg hij zijn lange armen om haar middel heen en drukte d'r stevig tegen d'r aan. Met zijn kin op haar schouder leunend keek hij uit over het Zwarte Meer. Hij rook haar heerlijk geur, voelde haar hartslag door zijn pak heen en had d'r eindelijk weer in zijn armen. Deze dag leek niet mooier meer te kunnen. En toch was het vreemd. David geloofde niet in toeval, maar dit leek er wel heel erg op te lijken. Waarom was ze überhaupt hier? Vragen, duizenden vragen, overspoelde zijn hoofd. Maar nu even niet, nu was alleen hij en Billie.

If we'd go again all the way from the start
I would try to change things that killed our love
Your pride has built the wall so strong that I can't get through!
Is there really no chance to start once again?
I'm loving you.

Hij hiel haar stevig vast, wilde haar niet meer loslaten. Jammer genoeg liet de kramp in zijn armen dat niet toe en moest hij zijn grip verslappen om niet te lopen verrekken van de pijn. Hij keek haar met een brede glimlach aan, probeerde zelf de tranen, die prikte achter zijn ogen, tegen te houden. "Ik weet niet wat ik moet zeggen," Hij glimlachte eventjes en legde daarna één vinger tegen d'r lippen. "Hush," zei hij zachtjes, terwijl hij met zijn voorhoofd tegen die van haar tikte. "Je bent terug, daar gaat het nu om," zei hij daarna zachtjes.

I'm still loving you ...
I'm still loving you ...
I'm still loving you ...
I'm still loving you ...}

Song (c) Sonata Arctica

A Rose By Any Other Name Will Still Smell As Sweet 20f3iq0

Thinking how it might have been
If you had never walked into my life
I would have been nothing
Without you, where would I be

Haar kin ruste op zijn schouder, ze perste haar lippen stevig op elkaar. Als dit een droom was, wou ze niet meer wakker worden, hoe wanhopig het ook klonk. Haar omhelzing werd beantwoord, zoals ze iedere keer deden als hun avontuur bijna fout afgelopen was. Als ze opgelucht waren en het gevaar voorbij was. Als ze elkaar kwijt waren, maar elkaar weer terug vonden. Precies zoals vroeger... Het beeld van het strand drong haar gedachten binnen. De dag dat ze hem zo plotseling kwijt was - de ergste dag van haar leven. Ze sloot haar ogen en lachte breed, haar geluk viel niet te verbergen, het spatte van haar gezicht. Het beeld van de dag dat ze hem tegen kwam, in de kleding winkel waar ze werkte. Toen was haar leven pas echt saai geweest. Iedere dag hetzelfde... En hoe alles veranderde, in één klap. "Nice to meet you, Billie. Run for your life...!"

Every moment used to feel
Like living through a cold and starless night
But everything's changing
Everything is feeling right

Uiteindelijk lieten ze elkaar los en kon ze hem weer aankijken. Maar hoe, en wat, en waarom? Waarom troffen ze elkaar hier, uit het niets? Het liefst wou ze al die vragen vergeten, maar ze was te nieuwsgierig, te verbijsterd.
Ze volgde de beweging van zijn vinger die hij op haar lippen legde, keek daardoor bijna scheel, maar haar blik schoot terug naar zijn ogen toen hij zijn hoofd tegen die van haar duwde. Billie bleef glimlachen, haar mondhoeken stonden tot aan haar oren. Er zou nu vanalles kunnen gebeuren. Er zou een collega voorbij kunnen lopen, dat zou een vreemde situatie worden. Of misschien brak er een brand uit in Zweinstein. Of misschien was er een leerling die naar haar op zoek was en haar hier met David zou zien. Maar al die dingen vergat ze, het enige waar ze aan kon denken waren de dingen die ze met hem had gedeeld.

You gave me your love, lifted me up
Now I'm looking at forever
When I never thought
I'd ever see that far

Hun reizen. Hoe ze samen in het gras lagen en opkeken naar de hemel, soms zwart en gevuld met schitterende sterren, soms blauw en gevuld met wolken en zonlicht. Zorgeloze tijden. Nu waren ze allebei volwassen. Misschien waren ze allebei wel veranderd, misschien dat hij straks weg liep en deze gebeurtenis niets meer betekende, maar ergens besefte Billie dat dit alleen maar goed was. Het voelde zo vertrouwd. Ze duwde haar neus voorzichtig tegen die van hem, maar haar lippen kwamen niet ver genoeg. Iets in haar hield haar tegen. Uit het niets trok ze zich terug, en schoof een beetje naar achteren. "Allebei terug bij Zweinstein..." zei ze zachtjes, verwarring in haar stem.

You, you're in my soul wherever I go
Now I know right from the start
Your love was written on my heart

Haar wenkbrauwen fronsden, maar haar glimlach bleef staan. "Een toevalligheid?" Vroeg ze met haar hoofd schuin, en kneep één oog samen. Ze beet op haar tong terwijl ze lachte, maar voelde geen pijn. Ze keek naar zijn warme hand, die ze zo vaak had vastgehouden; kreeg de neiging om dat opnieuw te doen maar hield zich in. Ze kon het nog steeds niet geloven, dat dit echt was, maar dat hoopte ze vanuit het diepst in haar hart.

And there is no other
Who knows me the way I feel you do

_{I can see how you are beautiful, can you feel my eyes on you,
I'm shy and turn my head away
Working late in diner Citylight, I see that you get home alright
Make sure that you can't see me, hoping you will see me

Met zijn ogen op die van haar gericht, keek hij haar niet aan. Verzonken in gedachten, dacht hij terug aan de avonturen die ze samen hadden beleefd. Telkens weer had ze aan zijn zijde gestaan, hoe vaak had hij d'r wel niet verteld dat het gevaarlijk was, dat ze terug moest gaan. De twinkeling in haar ogen als ze hem weer eens zei dat ze bij hem bleef. Nooit had ze naar hem geluisterd, niet in dat soort situaties tenminste. En ergens... Heel diep, was hij daar ook wel blij mee. Hij vond het heerlijk als ze aan zijn zijde stond. Hand in hand, zoals dat toen nog kon.

Sometimes I'm wondering why you look me and you blink your eye
You can't be acting like my Dana (can you)
I see you in Citylight diner serving all those meals and then
I see reflections of me in your eye, oh please

"Allebei terug op Zweinstein," er klonk verwarring in Billie's stem. Had hij iets verkeerd gedaan? Was er dan toch te veel veranderd sinds ze elkaar kwijt waren geraakt? Of werd het haar gewoon te veel dat ze elkaar nu zo plotseling terug zagen? Hij wist het niet meer, maar waarschijnlijk zou de raadselachtige blik in zijn ogen wel voldoende zeggen. Hij keek lichtelijk gepijnigd toe hoe ze naar achter ging en een frisse windvlaag kwam tussenbeide.

Obsessed by you, your looks, well, anyway "I would any day die for you",
I write on paper erased away
Still I sit in diner Citylight, drinking coffee or reading lies
Turn my head and I can see you, could that really be you

Billie fronste haar wenkbrauwen. David kon haar lang genoeg om te weten dat dat niets goed betekende. "Een toevalligheid?" vroeg ze zachtjes. Hij zuchtte zachtjes. "Je weet dat ik niet in toeval geloof," er klonk iets van twijfel in zijn stem. "Maar dit begint echt eng te worden." Hij volgde haar blik, moest zichzelf tegenhouden om er niet gewoon met d'r vandoor te gaan. David haalde diep adem en keek op. "Waarom ben je hier, Bells?" vroeg hij zachtjes, haar bijnaam gebruikend.

Oh baby, Talk to me, show some pity
You touch me in many, many ways
But I'm shy can't you, I'm shy can't you, I'm shy can't you see

Song (c) Sonata Arctica}

A Rose By Any Other Name Will Still Smell As Sweet Tumblr_lzxklgeIZD1qiy920

Far away, I feel your beating heart
All alone, beneath the crystal stars
Staring into space, what a lonely face
I'll try to find my place with you

De wind speelde met haar blonde haren, tilde de punten omhoog en blies de plukken in haar gezicht. Terwijl ze zonder nadenken de haren weer uit haar zicht veeg, bleef ze hem aankijken. Zou hij hetzelfde denken, en voelen, als haar? Zouden bij hem ook alle herinneringen terug komen? De tijd verstreek heel langzaam, maar de klok bleef ongemerkt door tikken. Hoe lang zouden ze hier zitten? Ze wou niet dat dit moment voorbij ging, ooit. Hij geloofde niet in toeval, natuurlijk. Ze lachte zonder geluid, puur omdat ze gelukkig was, omdat hij dezelfde ouwe David leek te zijn. Nee, ze was niet zo slim en direct als hij, maar ze wist dat ze dat bij hem niet hoefde te zijn. Ze hoefde geen indruk op hem te maken, er waren geen moedige acties nodig, ze was goed zoals ze was. En dat was een van de redenen waarom ze het zo fijn vond om bij hem te zijn.

I took the stars from my eyes
And then I made a map
I knew that somehow
I could find my way back

Zo vaak had hij haar verteld om terug te gaan. Het was gevaarlijk om met hem mee te gaan en oh- dat wist ze, maar alles was het waard. Stuck with you, that's not so bad, waren haar woorden geweest. Nooit was er een moment geweest dat ze twijfelde, zich af vroeg of ze beter haar oude leven had kunnen leiden. Reizen met hem, het was zoveel beter. Ze had haar keuze gemaakt, vanaf het begin. Ze zou hem nooit verlaten. Er klonk een stem en ze werd weer teruggetrokken naar het heden, besefte nu pas dat ze een tijdje flink dromerig voor zich uit had zitten staren. Eindelijk kwam de vraag. Waarom was ze hier? Ze keek even weg en richtte haar blik op het meer, zuchtte. "Couldn't let go of the stars, I guess..." Zei ze met een glimlach, haar stem warm. Een schittering speelde in haar ogen, passie was van haar gezicht af te lezen. "Dus ben ik Astronomie docente geworden," zei ze opgewekt terwijl ze haar hoofd weer in zijn richting draaide. Ze stelde zich voor dat David misschien ook wel les gaf op Zweinstein. En nu ze er over na dacht, hij zou de perfecte leraar zijn. Er ging een vlaag van hoop door haar lichaam. Ze was hier nog maar een paar dagen als lerares, het was mogelijk. Ze had nog niet al haar collega's ontmoet... Er ontstond een glimlach op haar gezicht bij de gedachte dat hij een collega van haar kon zijn.

Then I heard your heart beating, you were in the darkness too
So I stayed in the darkness together with you

"En jij? Vertel, waarom ben jij hier?" Vroeg ze met een nieuwsgierige blik, ze plaatste een hand onder haar kin en stelde zich open voor het antwoord, met de stiekeme hoop in haar achterhoofd. Haar ogen focusten op zijn voorste plukken haar die overeind stonden. Ze was dol op zijn haar. Ze begon na te denken over wat hij had gedaan in de tussentijd, de jaren dat ze niet samen waren. Hij had vast meer zinvolle dingen gedaan dan zij, daar had ze vertrouwen in.

_{Clouds above go sailing by
I found my meaning in this life
clear white is flying in my eyes,
underneath a blue, blue sky
The waves come rolling in with the tide.
I've been away too long
and every I missed you more.
You look like you did before
only prettier.
Every day I love you more.

De zon zakte langzaam weg achter de hoge toppen van het Donkere Bos. Het zou niet lang meer duren voordat het volledig donker zou zijn en ze gedwongen terug naar het kasteel zouden moeten. Hij wilde niet terug, niet nu. Niet nu het net goed leek te gaan. Hij wilde niet nog een keer gescheiden worden van haar. Hij had de neiging om d'r nog een keer stevig tegen hem aan te drukken, maar iets hielt hem tegen. Zijn gevoel? Misschien het feit dat het toch té lang geleden was dat ze elkaar gezien hadden? Hij wist het niet, maar hij werd er wel knetter gek van. Het voelde zo ... afstandelijk nu. Alsof het niet meer hetzelfde was als voorheen. Alsof alles was ... veranderd.

All the people rushing by, by, by
looking for meaning in this life
so used up, and blinded by lies,
They're underneath the blue, blue sky
the way they seldom seem to smile
I don't know why.

Hij wilde haar, hier en nu. Everyday I miss you more,""schoot er door zijn hoofd heen. "And yet here you are." hij huiverde eventjes, maar wende zijn blik niet van haar. Kramp verscheen in zijn been, maar hij had geen zin om te gaan verzitten. Dat zou dit perfecte moment alleen maar verstoren. Hij kon zich nog goed herinneren dat Billie altijd bij hem wilde blijven. Zelfs toen ze daarvoor haar moeder achter moest laten. Hij had zich er nooit schuldig aan gevonden. Hij had Jackie belooft om goed voor haar dochter te zorgen en dat was wat hij zou doen. "Couldn't let go of the stars, I guess..." Een glimlach kwam op zijn gezicht. Dat was Billie, typisch Bells. Altijd in de weer met de sterren. "Dus ben ik Astronomie docente geworden,"

'Cause I've been away too long
and every day I missed you more.
You look like you did before,
only prettier.
Every day I love you more
I love you more,
everday I love you more,
and more.

No way, no fcking way! This couldn't be possible. David moest moeite doen om zijn mond niet te laten open vallen. Al snel verscheen er een grijns van hier tot ginder op zijn gezicht. Hij had een klap in zijn gezicht gekregen, maar daarna zag hij de wereld alleen maar helderder. Zijn leven was compleet, weer volledig hersteld. Hij schoot nog net niet in de lach. "En jij? Vertel, waarom ben jij hier?" Hij wilde graag antwoord geven, maar de kramp in zijn been werd nu echt te erg. Hij stond op, ging op zijn hurken zitten en glimlachte haar toe. Met een arm onder haar benen en de andere onder d'r rug tilde hij haar op en droeg d'r mee naar de rand van het meer. Daar zetten hij haar weer neer en liet een vlammetje verschijnen vanuit de punt van zijn stok, die hij gevangen zetten in een klein potje. "Ik, beste professor Anderson, ben uw college Professor Smith, docent Magische Mineralen en Edelstenen hier op Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus," vertelde hij met een grote grijns op zijn gezicht. Terwijl hij haar vrolijk aankeek en wachtte op d'r reactie.

I love you more.
Everday I love you more.
...

Song (c) Racoon}

_{Remember those times when we went to see the world
Just you and me, in space and time
Lying in the grass, gazing at the stars
Everyday you made me shine

Gelukkig had ze geen horloge om, want dan zou het tikken van de tijd hun hele moment verpesten. Alles om hen heen, de wereld, het maakte even niet meer uit. De schaduwen werden vager, langzaam werd alles donker. De lichten van Zweinstein gingen aan en schenen door de ramen naar buiten. Nu het avond werd, werd het ook kouder. Billie zat alleen maar stil waardoor er toch enige rillingen door haar lijf gingen. Het liefst kroop ze tegen David aan, maar alles wat ze kon doen was hem aankijken. Een vreemd, warm gevoel vloeide door haar hele lichaam. Ze wreef even over haar armen en staarde naar de wolkjes adem die ze uitblies. Aangezien ze op de wortels van de boom zat, die boven de grond uitstaken, begon ze toch enige spierpijn te krijgen, maar die negeerde ze. Ze keek hem even verdacht aan toen hij plotseling begon te grijnzen. Net toen ze haar hoofd weg wou draaien stond hij op. Ze voelde een hand onder haar schouder en haar benen en een flinke spierkracht tilde haar de lucht in. Ze sloeg een kreet en barstte vervolgens in lachen uit, had niet helemaal door wat er ging gebeuren maar het ging te snel om er over na te denken. Voor ze het wist stond ze weer, nu aan de rand van het meer. Ze schrok toen er uit het niets een vlammetje uit David's stok schoot, keek toe hoe hij het in een potje deed. Grinnikend schudde ze haar hoofd en keek hem aan. Was hij dan echt niets veranderd? Toen viel het antwoord op haar vraag. Haar lach verdween voor een kort moment, ze keek hem geschokt aan, leek te verstijven.

Yeah, not all the days were just that great
But I asked someone if I should stay
She answered me without hesitate
"Some things are worth getting your heart broken for"

Haar ogen werden groot, haar lach deed mee. Magische Mineralen en Edelstenen... Hij werkte ook op Zweinstein. Dit betekende zó veel. Billie beet op haar onderlip en keek hem een tijdje zwijgend aan. Hoe moest ze ooit verklaren dat ze zo blij was met zijn antwoord? Ze kon het zich bijna niet voorstellen, dat alles uit het niets, in een klap zoveel beter was geworden. Niet alleen had ze de allerbeste persoon die ooit in haar leven was gekomen, weer teruggevonden, maar het bleek ook nog dat hij op dezelfde magische school werkte als zij. Hoe groot was die kans? Er viel zoveel te zeggen, maar er kwam niets uit haar mond. Ze staarde hem nog even verbijsterd aan, en sprong toen opnieuw in zijn armen. Hij werd zo'n beetje gedwongen om haar op te tillen, want ze tilde haar benen van de grond omdat ze er anders niet bij kon.

I would never, ever forget what whe shared
Everything I do, it reminds me of you
And I told you what I felt but in the end
I still don't know; how was that sentence gonna end?

En om te voorkomen dat ze zometeen allebei op de grond lagen, liet ze hem los, en alles wat ze deed was glimlachen. Ze nam een diepe hap adem, geluk fonkelde in haar ogen. "Maar nu vind ik het toch wel tijd om te weten..." begon ze zachtjes, keek hem doordringend aan. "Hoe wou je die zin afmaken?" Vroeg ze twijfelend. Hij wist welke zin ze bedoelde. Nu was het tijd voor het antwoord, ze moest het weten. Zij had haar gevoelens, die lange tijd geleden, toegegeven. Nu was het zijn beurt. Afwachtend keek ze hem aan, voelde haar hart kloppen als een wilde, dat geluid was het enige dat ze nog hoorde.

[De tekstjes tussendoor heb ik zelf bedacht C:]}

_{Something lately drives me crazy
Has to do with how you make me
Struggle to get your attention
Calling you brings aprehension
Texts from you and sex from you
Are things that are not so uncommon
Flirt with you you're all about it
Tell me why I feel unwanted?

Hij had de pot op de grond gezet, ver weg genoeg zodat 'ie niet opeens zou kunnen worden omgestoten. Het kleine vlammetje gaf een liefelijk uiterlijk nu de zon bijna volledig verdwenen was achter het Verboden Bos. Nu het donkerder begon te worden, werd het ook meteen een stuk kouder. David hielt Billie goed in de gaten, hij wist hoe ze was en wilde haar niet nog een keer uit het oog verliezen. Toch liet hij zijn blik even over het meer glijden, die nu zijn naam waar maakte. Het leek nu meer een zwarte put me teer dan een meer met water. Hij glimlachte eventjes en stak zijn handen terug in de zakken van zijn broek. Een kille windvlaag gleed over zijn schouders heen en liet zijn haar heen en weer wapperen. Hij keek er eventjes geërgerd naar, maar liet het maar gewoon zitten. Zijn haar was al even chaotische als dat hij zelf was, dus veel verandering zou er toch in komen.

Damn, if you didn't want me back
Why'd you have to act like that?
It's confusing to the core
'Cause I know you want it
Oh, and if you don't wanna be
Something substantial with me
Then why do you give me more?
Babe I know you want it

Haar reactie op zijn antwoord. In één woord; meesterlijk. Eventjes was hij bang dat een toeval kreeg of zo, daar begon het immers wel op te lijken, maar al snel kwam het weer goed. Gelukkig maar, want hij had niet graag de verwondingen van collega's op zijn geweten. Hij schoot in de lach en keek haar met een grote grijns aan. Zoals hij al had verwacht had ze het niet verwacht en dat was duidelijk in haar reactie te zien. Hij keek haar meet een grote grijns aan, bijna even sprakeloos als dat ze zelf was. Het was dan ook wel een gigantisch toeval geweest, en ondanks dat hij er niet in geloofde, begon dit echt eng te worden.
David reageerde gelukkig snel genoeg toen Billie opeens de lucht in sprong. Hij voelde zijn rug kraken en er schoot een vlammende pijn door zijn knieën heen, maar hij hielt haar. "Alright, this isn't really good for my back," sprak hij moeizaam, waarbij zijn originele Schotse accent naar voren kwam.

Say that you want me every day
That you want me every way
That you need me
Got me trippin' super psycho love
Aim, pull the trigger
Feel the pain getting bigger
Go insane from the bitter feeling
Trippin' super psycho love

Hij zetten haar maar snel weer terug op d'r benen, voordat hij straks echt door zijn rug heen ging. David was misschien niet oud, maar zijn rug was toch wel een van de zwakkere plekken van zijn lichaam. Het nadeel van lang zijn, al was hij niet uitzonderlijk lang. De fonkeling in de ogen van Billie deden die van hemzelf ook weer aanwakkeren. Hij glimlachte en luisterde rustig naar wat ze te zeggen had. "Maar nu vind ik het toch wel tijd om te weten... Hoe wou je die zin afmaken?" Een emmer ijswater werd over hem uit gegooid. Zijn glimlach bevroor ter plekken en hij ademde zwaar uit. Oh god. Ze wist wel precies de pijnlijke wonden op te halen. "I said "Billie Anderson."..." Hij stopte eventjes, zocht naar steun in zichzelf om deze woorden te kunnen uitspreken. Zachtjes slaakte hij een zucht. "Does it need saying?" Hij keek Billie hoopvol aan, maar wist dat ze nooit tevreden zou zijn met dat antwoord. Hij zag haar knikken, als teken dat hij door moest gaan. Dus boog hij zich naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor: "I love you."

Say you want me
Say you need me
Tear my heart out slow
And bleed me

You want me
You need me
You're gonna be with me

Song (c) Simon Curtis}

_{The hands of time cannot erase
The thoughts of you and your embrace
The longing for a single kiss
Your touch, your voice, I always miss

Het was nu echt avond. De lichten van Zweinstein, die door de ramen naar buiten drongen, stonden in contrast met het donkere kasteel. Het vlammetje in het potje, dat David op de grond had gezet, was nog het enige licht bij hen in de buurt, en ook de enige manier waarop ze nog konden zien. Hun haren vlogen alle kanten op, waarschijnlijk zat het verschrikkelijk, maar dat kon haar niet schelen. Hij keek haar kort geïrriteerd aan toen de plukken van zijn kuif heen en weer wapperden voor zijn ogen, maar ze kon er slechts om glimlachen. Toen ze in zijn armen was gesprongen tilde hij haar nog net op, maar ze merkte gelijk dat deze actie niet echt slim was. Hij was geen bejaarde maar had duidelijk last van zijn rug, dus even snel stond ze weer tegenover hem op de grond. Hopelijk zou deze avond eeuwig duren.

The hands of time, like the rolling sea
Cannot wash away what you mean to me
My heart, my Soul, I'll give to you
The greatest Love I ever knew

Toen zijn Schotse accent weer even heel duidelijk naar voren kwam, ging er een siddering door haar heen. Na al die jaren in Engeland bleef hij op die manier praten, en daar had Billie totaal geen problemen mee. Het hoorde gewoon bij hem. Toen haar vraag viel, heerste er een korte stilte. Ze wist dat het pijnlijk was, voor hen beiden, maar ze moest het gewoon weten, nu. Die dag was misschien wel de verschrikkelijkste dag in haar leven, maar dat betekende niet dat ze het maar gewoon moesten vergeten en er niet over moesten praten. "I said "Billie Anderson."..." Ze keek hem vragend aan, wachtend tot hij die zin zou afmaken. Ze beet op haar lip, haar ogen werden waterig. Om de emoties in zijn gezicht te ontwijken richtte ze haar blik op het wakkerende vuurtje dat op de grond stond. Moest het gezegd worden? Ja... Dat moest. Ze knikte langzaam terwijl ze hem doordringend aankeek. Hij boog naar haar toe, de fluistering in haar oor drong diep door tot in haar gedachten.. Die drie woorden, daar had ze zo lang naar verlangd.

The hands of time, that past so fast
We are face to face again, at last
I scatter those simple words into my mind
Our love sure is one of a kind

Please stop running, I love you so
You don't have to be lonely, we both know
There's always me, I'll help you through
And if you do need to run I will come after you

Heel kort keek ze hem aan, toen zette ze al haar gedachten stil, sloot haar ogen. Ze pakte zijn stropdas beet, trok hem naar zich toe en drukte haar lippen op die van hem. Eindelijk...}

_{If I
Should stay
I would only be in your way
So I'll go
But I know
I'll think of you every step of
the way

Hij had daar alleen maar gestaan, niet wetend wat hij moest doen, niet snel genoeg reagerend om de 'aanval' op hem af te wijken. Niet dat dat hem veel uitmaakte. Voordat David had kunnen reageren werd hij aan zijn stropdas naar voren getrokken en voelde hij de lippen van Billie op de zijn gedrukt. Zijn handen, die voorheen in de zakken van zijn broek zatten, sloeg hij om haar middel heen, waarbij haar net niet optilde. Damn dat lengteverschil. Zijn bruine ogen vielen bijna als vanzelf dicht. God, dit had hij gemist. Jaren waren er verstreken, lange jaren, die hij zonder haar had moeten doorkomen. Er waren andere op zijn pas geweest. Hij had er genoeg een zoen gegeven. Martha, toen ze vast zaten in het ziekenhuis. Donna, die hem hielp toen hij vergiftigd was en hem een zoen gaf voor een zogenaamde shock. Zelfs Jack, gekke Captain Jack, die hem letterlijk een afscheids zoen had gegeven toen ze afscheid namen. Maar niemand, niemand kon Billie overwinnen.

And I...
Will always
Love you, oohh
Will always
Love you
You
My darling you
Mmm-mm

Zijn longen stonden in brand. Dit ging hij niet lang volhouden! Uiteindelijk werd hij gedwongen om de zoen af te kappen en hij opende zijn puppybruine ogen. Zijn voorhoofd leunde tegen die van haar aan terwijl een glimlach op zijn gezicht stond. "God, I've missed that," sprak hij zachtjes terwijl hij haar vrolijk aankeek. Uiteindelijk ging hij recht staan en drukte d'r stevig tegen hem aan. Zijn eigen hoofd leunde op haar kruin en hij keek naar het kasteel waar alle lichten inmiddels aan waren. De maan was inmiddels omhoog gekropen en hij schatte het rond een uur of tien. De tijd was omgevlogen terwijl ze aan de praat waren geraakt. Niet dat het hem veel uitmaakte, het had hem alleen maar deugd gedaan, maar toch. Hij had nog voelde te doen. Huiswerk nakijken, patrouille lopen, hij had nog een aantal gesprekken met wat Ravenklauwers op de planning staan. David zuchtte zachtjes en sloot die gedachten buiten. Dat was niet het moment ervoor. Hij legde zijn hoofd op Billie's hoofd. Zachtjes bewoog hij van links naar rechts in een rustig, kalmerend ritme. Iets wat hij automatisch deed als hij zo stond, zonder er een echte reden voor te hebben...

Bittersweet
Memories
That is all I'm taking with me
So good-bye
Please don't cry
We both know I'm not what you
You need

Opeens keek hij haar aan, zijn ogen licht twijfelend stond. "Nu is het mijn buurt," zei hij zachtjes. Er was nog een klein dingetje, een klein dingetje dat hij graag zou willen horen. "Op een van onze reizen heb ik je nog eens iets gevraagd," begon hij, iets wat twijfelend. "Who long are you gonna stay with me?"

I, I will always love
You....
You
Darling I love you
I'll always
I'll always
Love
You..
Oooh
Ooohhh

[Kort D: En veel onzin xD]

Song (c) Whitney Houston}

_{Cherish is the word I use to describe
All the feeling that I have hiding here for you inside
You don't know how many times I've wished that I had told you
You don't know how many times I've wished that I could hold you
You don't know how many times I've wished that I could
Mold you into someone who could
Cherish the thought
Of always having you
Here by my side

Eén hand plaatste ze op zijn schouder, met de ander woelde ze door zijn haar. Het gene dat ze nu voelde wou ze nooit meer kwijtraken, het was alsof er vuurwerk knapte in haar hart, een warm gevoel vloeide door haar lichaam. Toen ze allebei dringend adem nodig hadden werd de zoen afgekapt. Billie opende haar ogen weer, voelde het voorhoofd van David tegen de hare aandrukken. Hij moest helemaal bukken, aangezien zij nogal klein was. Hij moest inmiddels behoorlijk last hebben van zijn rug. De koude rillingen van eerder waren plotseling helemaal verdwenen. "God, I've missed that." Ze lachte kort en liet zich tegen hem aandrukken, haar wang tegen zijn borstkas. "Me too," fluisterde ze zachtjes en oprecht. Het geluk dat ze zag in zijn ogen had ze al een hele tijd niet meer gezien, en als David vrolijk was gold dat automatisch ook voor haar. Zij was optimistisch van zichzelf, maar David was heel anders, had veel meer meegemaakt, veel meer ervaren, en soms droeg hij iets pijnlijks met zich mee. Ze wou dat ze dat gevoel bij hem weg kon halen, soms lukte dat, en soms ook niet. De smaak van zijn lippen was nog precies hetzelfde, maar stiekem vroeg ze zich af wie daar ook iets van hadden meegekregen toen zij er niet was.. Gauw zette ze die gedachte weer opzij. Ze waren nu weer bij elkaar. Het gevoel dat dit een droom was vaagde langzaam weg, hoe onrealistisch het ook bleef. Ze zou met plezier accepteren dat dit de realiteit was.

Perish is the word that more than applies
To the hope in my heart each time I realize
Can't get away I won't let you
I could never forget to
Cherish is the word I use to remind me of
Your love

Voorzichtig bewogen ze heen en weer, ze sloot haar ogen en het voelde alsof ze op een wolk zat, op een schommelend schip, ze zou bijna in slaap vallen. Zo lang hij er was, was ze veilig, alles was vertrouwd. Ze keek omhoog waardoor ze elkaar aankeken, twijfels las ze van zijn gezicht. Hij begon over een vraag die hij aan haar had gesteld, op een van hun reizen. Ze wist gelijk wat hij bedoelde, beelden van het prachtige landschap schoten door haar gedachten, herinneringen kwamen naar boven. Hij had haar de wereld laten zien, alle grote dingen, maar ook de kleine wonderen. "How long are you gonna stay with me?" Klonk het. Ze glimlachte en friemelde wat aan zijn jas, wierp een blik op het vlammetje dat een warm licht uitstraalde. Het licht bracht kleur naar hun omgeving, maar op de plekken die het licht niet kon bereiken was het pikdonker. Daarna keek ze hem weer aan, doordringend. "Forever," zei ze vastberaden. Ze pakte zijn hand vast, kneep er even in en liet hem daarna weer los. Het was nu echt middernacht, de sterren fonkelden aan de hemel en de maan wierp een gloed over Zweinstein. De heerlijke nachtelijke Zweinstein-sfeer, mysterieus en geheimzinnig... Ze had nog heel veel te doen, en de volgende dag moest ze al heel vroeg weer aan de slag, maar ze wou niet weggaan. Niet nu.

Cherish your strength
You got the power
To make me feel good and baby I
Perish the thought
Of ever leaving
I never would

Ze deed een stap naar achteren, het donker in. "Het is echt al heel laat," zuchtte ze teleurgesteld. Ze konden er niet langer omheen, ze konden hier niet de hele nacht blijven staan, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze gooide haar blonde haren naar achteren, keek even opzij naar de lichten van Zweinstein. "Maar ik wil niet gaan," lachte ze en rolde met haar ogen. Uiteindelijk zouden ze toch echt een keer terug moeten, want hier in het vochtige, koude gras liggen slapen leek haar niet heel verstandig. Het leven zou morgen weer gewoon doorgaan, maar niet precies zoals het vroeger was. Het zou veel beter zijn.

Cherish the joy
You keep bringing it
Into my life
Cherish me as much as I cherish you
Cherish the thought, Oooh

[Best wel flut, maar... Het is 0:00 s'avonds :') ]}