Bangarang

Albus staarde naar de talrijke boekenkasten die voor zich uit stonden gezet. Meh, dit ging nog een saaie dag worden, dat wist hij wel zeker. Maar goed, studeren moest jammer genoeg ook gebeuren, ook al wist hij van zichzelf dat hij niet zou doen wat er normaal van hem verwacht zou worden. Kalm wandelde hij naar de uiterst rechtse boekenkast, achter die boekenkast bevond zich de verboden afdeling. Eentje die hij binnenkort wel eens zou verkennen. Een gevaarlijk grijnsje kwam op zijn gezicht tevoorschijn, maar deze veegde hij al heel snel weer weg. Rustig schoof hij een boek uit de kast en wandelde daarmee naar een lege tafel. Een zucht schoof over zijn lippen heen, het was nu al saai. Verveeld sloeg hij het boek maar open en las meteen enkele zinnen, en tot zijn verbazing begon het zelfs interessant te worden. Verweer tegen de zwarte kunsten was het gene waarvoor hij vandaag huiswerk moest maken, maar hij had geen eens een idee over wat, hij had gewoon een tittel gekregen van enkele mensen uit zijn afdeling en blijkbaar ging het over weerwolven. Met hernieuwde moed begon hij misschien iets te gefocust te lezen. Om de zoveel momenten schreef hij wat op wat hem belangrijk leek, dit voerde hem meteen weer naar een van de verhalen die Harry hem eens had verteld, maar hij besloot niets van zijn eigen kennis te gaan gebruiken, gewoon uit het boek niets anders. Maar toch bleven zijn gedachten niet bij het boek hangen, maar schoten ze naar Remus Lupos, en zijn kinderen hoewel deze het weerwolvengen niet hadden geërfd, of toch Teddy niet want dan zouden ze het al moeten gemerkt hebben de afgelopen jaren toch? Stiekem zou hij het wel cool gevonden hebben als zijn pleegbroer een weerwolf was, hoewel met de verandering hij grote pijnen zou moeten doorstaan, dat wou hij dan wel weer weg nemen. Een plotse stoot tegen zijn schouder deed hem wat verward opkijken, hoewel de verwarring meteen in een woedende blik veranderde. Kort keek hij rond, zag iets verder van hem enkele Zwadderaars staan lachen. Schuldige gevonden. Maar aangezien hij in de bib zat besloot hij niet naar hen toe te stappen, maar het een beetje smerig te gaan spelen. Hoewel smerig, gewoon zorgen dat die kinderen met de bibliothecaris te maken kregen. Vanuit zijn gewaad haalde hij zijn staf tevoorschijn en richtte die op het groepje Zwadderaars , even keek hij om zich heen maar hij zag op het eerste zicht niemand in de buurt die hem zou kunnen zien. ‘Rictusempra.’ Prevelde de jongen zacht, en even volgde er een amper zichtbare straal die meteen verdween met het bulderende lachen van de leerlingen. Albus richte zijn blik al heel snel weer op zijn boek en verborg de stok weer in de zak van zijn gewaad. Het feit dat mensen hem zouden kunnen betrappen, maakte dit maar al te spannend, maar het was vooral grappig. Aangezien de weinige aanwezige leerlingen nu ook allemaal in een deuk lagen om de lachwekkende kreten en bewegingen van de zwadderaars. Zelf besloot hij ook maar te lachen, om de schijn hoog te houden dat hij niets gedaan had natuurlijk.
[&Token Gray]

Met een geconcentreerde blik zat een jongen een boek te lezen. Want ja, daar diende de bibliotheek voor. Hij was hier stiekem heen gevlucht omdat het zeg maar verboden was om veel lawaai te maken. De kans dat iemand hier een gesprek met hem zou beginnen, was opmerkelijk kleiner dan ergens anders. Dat had hij ontdekt en sindsdien had hij elk vrij moment gebruikt om naar de bibliotheek te vluchten. De verzameling boeken leek eindeloos. Tot zijn vreugde was er een hele reeks boeken over astronomie, iets waar hij zich nog steeds met plezier in kon verdiepen. Het deed hem denken aan thuis, aan zijn vader en de uren die hij 's nachts op het dakterras had doorgebracht, kijkend naar de sterren. Mede dankzij zijn moeder was hij helemaal gek op alles wat met het heelal en de sterren te maken had, waardoor zijn kennis heel erg uitgebreid was. Toch kon het geen kwaad om de dingen vanuit het standpunt van een andere geleerde te bekijken. Plots kwam er aan de tafel voor hem een jongen zitten. Hij was redelijk klein, dus Token gokte dat hij rond de 14 jaar oud moest zijn. Gokken was niet echt zijn sterkste kant, maar toch. Zijn aandacht was nu gericht op een groepje jongeren die overduidelijk uit Slytherin kwamen. Hun zilver-groene uniformen waren voor hem nu ook te herkennen en te linken aan die afdeling. Hij vertrouwde het zaakje niet, aangezien ze elkaar aanstootten en naar de jongen aan de tafel voor hem wezen. Ze stonden te fluisteren en ineens zag hij een straal naar de jongen voor hem schieten. Die kreeg blijkbaar een duw tegen zijn schouder, waardoor hij verward opkeek. Dat was echt laag. Blijkbaar waren de Zwadderaars niet allemaal zoals Connor, die hij onlangs ontmoet had en waarmee hij een fijn gesprek had gehad. De jongen voor zich liet echter niet op zijn kop zitten. Een bijna onzichtbare straal schoot richting het groepje en de leerlingen begonnen meteen te lachen en gekke bewegingen te maken. Token's mondhoeken trilden en hij kon zijn lach niet inhouden toen de Zwadderaars tegen elkaar op begonnen te springen. Meteen kwam de bibliothecaresse om de boel terug in toom te houden en de Zwadderaars kregen flink onder hun voeten. Subtiel stond Token recht, het boek met zich mee nemend, en hij ging naast de jongen zitten. Hopelijk viel het niet teveel op, anders zouden ze doorhebben dat de spreuk afkomstig was geweest van de jongen hier. Ineens viel het hem op dat deze jongen op zijn afdeling zat. Het was moeilijk te raden geweest omdat hij achter hem had gezeten. "Dat was best wel awesome", Glimlachte hij voorzichtig, niet wetend of de jongen het wel zou waarderen dat hij zo plotseling een gesprek met hem begon. Ach ja. Misschien had het gesprek met Connor hem wel aan het denken gezet. Misschien was het nog niet zo erg om een paar vrienden te maken. En deze jongen zat op zijn afdeling, dus hij kon niet veel mis doen, toch?

Albus kon niet meer op van het lachen toen de oude vrouw die de boel hier beheerde op de Zwadderaars was afgestapt en ze nu mooi aanpakte. Mission succeed. Even kruiste zijn blik met een van de jongens in hun zilvergroene gewaad, deze bekeek hem met een vuile blik terwijl ze de toorn van de vrouw moesten ondergaan. Geweldig dit. Moesten ze beschuldigingen maken, zouden ze waarschijnlijk toch niet geloofd omdat het algemeen bekend was dat die afdeling meestal de zaken liever op andere mensen afschoof. Hoewel er natuurlijk ook best wel uitzonderingen waren, een daarvan was Lyra. Geen idee of zijn vader ooit zoiets geflikt had hier in de bib, dat leek hem zowiezo meer iets voor de gebroeders Wemel, Fred en George, in de tijd van zijn vader waren het de twee grootste grappenmakers van heel de school. Moge Fred rusten in vrede. Nu waren er niet zo’n personen als die twee, er werden wel grappen uitgevoerd door leerlingen, maar niets zo groot als de tweeling ooit had gedaan. Best wel sneu. Zelf zou hij de rol van grappenmaker niet op zich nemen, natuurlijk trapte hij graag een lolletje, maar hij wist dat zijn ouders het niet zouden goedkeuren als dit ten koste ging van zijn punten of eender wat. Kort bewoog hij met zijn hand door zijn haren en ademde diep in. Ergens hoopte hij voor de moment dat nog zijn broer, nog zijn zusje of enig andere familie leden hier niet waren. James zou het doorvertellen aan zijn ouders, met zijn plaaggedrag ook altijd, zijn zusje die zou het gewoon voor zich houden, hem er misschien over aanspreken, en Teddy die zou gewoon de Zwadderaars mee uitlachen. Dus die laatste zou nog wel eventueel kunnen eigenlijk, maar het was altijd veiliger om er voor te zorgen dat niemand hem het had zien doen. Om de kansen van elkaar te verlinken tot zijn minimum te stellen.
Wanneer de bank waarop hij zat in beweging werd gezet voor enkele korte momenten keek hij van zijn boek op. Een bruinharige jongen kwam naast hem zitten. Zijn naam was hem onbekend, maar dat was misschien ook vrij logisch aangezien de jongen duidelijk ouder was als hem. Wel was hij ook een leerling van het huis van Godric Griffoendor. Meteen verscheen er een glimlach op Albus gezicht, een ware glimlach allicht. Heel even kort keek hij rond, merkte dat de oudere vrouw weer verdwenen was en ook de Zwadderaars waren verdwenen. Goed, dan kon hij al niet meer als schuldig bevonden worden voor deze grap. ‘Ze moeten maar leren denken dat ze niet alles kunnen flikken bij andere leerlingen, want uiteindelijk zal er wel eens iemand hen terugpakken. En vandaag was ik dat.’ Albus kreeg een vrolijke schittering in zijn ogen. Heel stiekem voelde hij zich best wel trots dat hij hen had kunnen terug pakken zonder ook gepakt te worden door een docent of wat dan ook. Zijn blik ging even terug naar het boek, maar hij hervond zijn focus niet meer om terug te beginnen aan zijn huiswerk, en al zeker niet nu er iemand naast hem zat die voor afleiding zorgde. Ach, veel maakte het uiteindelijk toch niet uit, het huiswerk kreeg hij wel op tijd af dus. ‘Ik ben Albus.’ Stelde de jongen zich netjes voor aan hem.

Tot zijn opluchting zag Token dat de jongen er geen probleem van maakte dat hij erbij kwam zitten. Hij had zelf ook geen probleem met het feit dat hij een stuk ouder was dan deze leerling. Voor hem was iedereen gelijk, ook al scheelden ze enkele jaren in leeftijd. Als deze jongen hier nu al zo'n gevoel voor humor had, zou hij vast een heel erg vrolijke toekomst hebben later. Er stond een glimlach op het gezicht van de jongen. Die Zwadderaars hadden hun verdiende loon gekregen, en het was een heel erg creatieve manier van wraak nemen geweest. Stiekem respecteerde hij de jongen nu. Het was duidelijk een leerling die zijn afdeling meer dan waard was. Dat kon je van Token nog niet zeggen, aangezien hij nogal vriendschappelijk om was gegaan met een jongen uit Zwadderich. Achja. Hij was nieuw hier, wist nog niks af van de mate van de rivaliteit tussen de afdelingen. Wist nog niet hoe lang ze elkaar al bestookten met pesterijen. Het was hem niet uitgelegd, iedereen ging ervan uit dat hij het wel wist. Ja, natuurlijk. Er waren hele boeken over geschreven en die had hij allemaal gelezen. Als niemand hem iets vertelde, dan wist hij het niet, punt. ‘Ze moeten maar leren denken dat ze niet alles kunnen flikken bij andere leerlingen, want uiteindelijk zal er wel eens iemand hen terugpakken. En vandaag was ik dat.’ Vertelde de jongen. Er klonk iets van trots door in zijn stem. Token grijnsde lichtjes. Hij zette de zwarte muts op zijn hoofd een beetje rechter. Hij had het ding altijd aan, het was best wel handig. Echt warm kon je het kasteel niet altijd noemen. ‘Ik ben Albus.’ Zei de jongen toen. "Nice to meet you. Ik ben Token", Zei hij, er op lettend dat hij niet te luidruchtig ging praten. Met de bibliotheekvrouw zou hij het niet graag aan de stok krijgen. De Zwadderaars hadden duchtig onder hun voeten gekregen. "Misschien klink ik nu heel dom, maar die spreuk die je gebruikte op die Zwadderaars, is me niet bekend," Begon hij, aarzelend omdat hij vast heel idioot overkwam. "Het effect is me wel duidelijk", Grinnikte hij toen. Zijn vader had hem de spreuk nooit geleerd, hij kende zelfs het bestaan er niet van. Blijkbaar had zijn vader het niet nodig gevonden om het hem te leren, hoogstwaarschijnlijk omdat het niet echt een nuttige spreuk was. Het was er eentje die je kon gebruiken voor de lol, that's it.

Albus bekeek de jongen even van kop tot teen. Een tik van hem als hij mensen niet kende. Deze jongen had hij eigenlijk nog nooit van zijn leven gezien hier op school, en aangezien hij hier nu toch al drie jaar vertoefde, zou het logischer geweest zijn als de Griffoendor hem was opgevallen. Maar nee, het was niet zo, dus hij moest vast pas dit jaar zijn begonnen, of al een heel goede verstopper zijn. Ergens zag hij de jongen daar nog voor aan, maar goed. Veel maakte het niet uit. Ze hadden elkaar nu leren kennen of iets in die aard en ze wisten van elkaars bestaan af. Veel meer moest het eigenlijk voor hem ook niet meer zijn. Uiteindelijk kreeg Albus de naam van de jongen te horen. Token, niet echt iets wat je als een alledaagse naam kon bekijken, al had hij er nu niet zo’n veel betere als het om alledaagsheid ging met zijn twee namen. Zijn mondhoeken krulde al snel genoeg omhoog. Het was zeker, deze jongen had niets van de verhalen gehoord van vroeger over zijn vader, of over de vroegere schoolhoofden. Eindelijk eens iemand waar hij normaal tegen kon doen, niet dat het anders niet zo was. Ach, you get the point. Wanneer Token’s stem weer klonk trok hij even zijn wenkbrauw op. Dus echt een nieuweling. Ah, dit was zo geweldig. Natuurlijk zou hij met alle plezier de spreuk gaan uitleggen aan hem, met in de hoop natuurlijk dat hij met deze jongen bevriend zou gaan worden. ‘Wel, ik heb de spreuk geleerd van mijn vader. Maar tja buiten wat je net hebt gezien is het verder niet van veel nut. Tenzij je, je vijanden zo op de grond wilt krijgen natuurlijk, lijkt me geweldig. Rictusempra, de spreuk die beter bekend staat als de kietelspreuk, geweldig om pestkoppen mee tegen de grond te krijgen zoals je net gezien hebt.’ Terwijl hij het iets of wat probeerde uit te leggen kreeg de jongen een geheel vrolijke houding. Zijn stem mocht dan misschien wel gedempt klinken, maar toch waren de vrolijke tonen duidelijk te horen. Albus vond het geweldig om nieuwe dingen uit te leggen aan andere leerlingen. Niet omdat hij als een of andere betweter wou overkomen, maar gewoon omdat hij hen wou helpen, en daar was volgens hem niets mis mee dus hij zou daar mee doorgaan tot er iets over gezegd werd tegen hem. En waarschijnlijk zou hij dan nog steeds verder doen met wat hij graag deed. ‘Volgens mij ben je hier nog niet zo lang hé?’ Hop, hier kwam de nieuwsgierige aard, die hij duidelijk geërfd had van zijn vader, van de jongen weer naar boven.