The place where it all started

Met een grijns op zijn gezicht gekleefd struinde de drieëntwintig jarige Drew door de gangen heen. Zijn rode das blakerde vrolijk wanneer de zon er zijn stralen op liet vallen. Rood, de kleur van Griffoendor, de afdeling waarin hij vroeger ook had gezeten, waarin hij zo veel had uitgestoken, maar waar hij toch ook een van de dappere leerlingen was. Het was ongeveer vijf jaar geleden dat hij hier nog gewandeld had, als leerling dan natuurlijk, en nu was hij weer waar alles begonnen was. Zweinstein, zijn thuis. Hier was deels door zijn vader zijn carrière als zwerkbalspeler begonnen. Ja, het was eigenlijk nog wel raar om hier nu terug te zijn na vier jaar in een professioneel zwerkbal team te hebben gezeten. Maar ergens wist hij dat dit het gene was waarvoor hij uiteindelijk wou gaan. Als hij het niet in zijn kop had gehad, dan was hij hoogstwaarschijnlijk in Ierland gebleven, in het nationale team tot hij moest stoppen. Maar hij zou zijn tijd wel op Zweinstein vertoeven, andere leerlingen klaarstomen voor een eventuele beroepskeuze in het Zwerkbal, talenten stimuleren om verder te doen, en vooral genieten van de wedstrijden tussen de afdelingen, zonder deel te nemen daar aan. Kort wreef hij door zijn lichte blonde haren en keek even om zich heen. Een groot deel van de leerlingen waren op de binnenplaats gaan zitten, en zelf was hij daar ook naar op weg. Eens kijken of hij nieuwe contacten kon leggen met leerlingen of docenten. Want dat was uiteindelijk een van zijn favoriete bezigheden naast Zwerkbal zelf. Sociaal aangelegd was hij al zeker, dus tja hij hoopte hier snel wat mensen te leren kennen. Hoewel leerlingen hem misschien heel waarschijnlijk niet zo snel zouden aanspreken, met zijn rang als docent hier omdat ze misschien dachten dat hij zo’n persoon was die op strafstudie geven kikte. Niets was echter minder waar, hij zou waarschijnlijk een van de weinige leerkrachten zijn die weinig tot geen strafstudies zou geven. Simpelweg omdat hij het vroeger zelf genoeg had moeten mee maken, en het was niet bepaald echt een lolletje. Kalm als hij was zette hij zich neer op een van de banken die verspreid stonden over de binnenplaats en genoot zo van de zon die zijn gezicht verwarmde.

[Open]

Beter kon het niet, de zon die hem lekker warmte aanbood, het uitzicht op het kasteel. Voor hem was dit alles wat hij wou. Of toch bijna alles, meestal bij dit weer zou hij gewoon lekker aan het vliegen zijn. Lekker vrij, zonder enige zorgen aan zijn hoofd. Niet dat hij deze had maar goed, veel maakte het nu ook niet uit. Een gelukkig gevoel over viel de blonde man meteen. Alles voelde goed hier, er was geen enkel ding dat hem momenteel irriteerde en hij hoopte natuurlijk ook dat de leerlingen die Zwerkballes kregen zich normaal gingen gedragen, niet al te veel uitstaken met elkaar, maar gewoon plezier maakte. In des tijds was Madame Hooch ook zo geweest, en de meeste onder hen keken altijd uit naar de vlieg/zwerkbal les, en dat moest bij hem nu ook net zo zijn. Heel waarschijnlijk zou dat ook wel mogelijk zijn, aangezien hij nu niet zo’n heel strikt persoon was, zolang er respect heerste voor elkaar, en ze enig ontwikkeling van woede achterwege lieten in zijn les was het voor hem allemaal goed. Natuurlijk zou hij het daarmee iets moeilijk hebben bij de Zwadderich leerlingen die nog altijd een haat koesterde tegenover de Griffoendor leerlingen, maar hij zou het wel aankunnen, toch? Moest het niet zijn, dan kon hij nog altijd de evil leerkracht worden en punten gaan liggen aftrekken moesten ze te erg zijn. Strak plan. Een grijns krulde om zijn lippen heen bij die gedachten. Onbewust sloot Drew zijn ogen, ja hij was klaar om in slaap te gaan vallen, al moest hij nog genoeg doen voor zijn eerste les voor te bereiden, hoewel eigenlijk moest hij gewoon gaan bepalen wat ze zouden gaan doen, en tja hij had genoeg materiaal om te kunnen toepassen dus veel boeide het eigenlijk niet of hij nu ook werkelijk in slaap sukkelde of niet.
Een stem deed hem uiteindelijk zijn ogen weer open doen. Een zwartharig meisje, een Zwadderaar beter gezegd had hem aangesproken, met meteen een vraag op hem af te vuren. Zo, die was recht voor de raap. Hij besloot maar om gewoon te blijven liggen zoals hij lag, als ze zich er aan stoorde zou ze het heel waarschijnlijk wel meedelen aan hem. Toen ze de uil nakeek die weg vloog glimlachte ze eventjes. ‘Zou het niet geweldig zijn om samen weg te vliegen met je uil?’ Ach, hij kon altijd proberen met een gesprek aan te knopen met haar. Niets fout mee. ’Maar inderdaad, al is de term Zwerkbal leraar misschien beter. Noh?’ Bezemleraar klonk zo simpel, zo boers bijna. Maar tja, uiteindelijk dacht iedereen anders over het vak dus. ‘Drew Delarentes, aangenaam.’ Zijn accent was vrij goed hoorbaar, en het was stiekem een vrij raar accent omdat er zowel Spaanse als Ierse invloeden tussen zaten, wat nog al tot een grappig effect kwam. Vriendelijk stak hij zijn hand naar haar uit, uit pure gewoonte wellicht, en eveneens uit beleefdheid naar haar toe. Hoewel dat misschien niet moest als docent begroette hij zijn leerlingen liever zo dan heel afstandelijk te doen, zoals andere docenten. Misschien kwam dat wel door zijn leeftijd of wat dan ook.

Drew glimlachte eventjes toen ze toch reageerde ook al klonk het afwezig. Ergens verbaasde het hem dat ze gekleed was in haar gewaad, daar was het in zijn ogen veel te warm voor. Of hij was gewoon een van die mensen die het altijd warm had, kon ook nog wel zijn. Maar uiteraard was het nu goed weer, veel te goed om in gewaad gehuld te zijn. Vliegen, iets wat veel leerlingen beangstigen, maar hij was vroeger haantje de voorste geweest om als eerste op te stijgen op zijn bezem. Madame Hooch was er van verbaasd geweest dat hij zo snel de juiste aanleg had gevonden. Zijn aandrang om zo snel de lucht in te gaan was eigenlijk omdat hij wou laten zien dat hij in het Zwerkbal team paste, en dat hij niet zo’n schrik had om ook werkelijk te vliegen. Het was zijn tweede aard geworden. Dat had hij in zijn leven eigenlijk wel mooi bewezen.
‘Wel, eigenlijk is dat net wat het inhoud, al zou ik het meer zien als een soort americain football vanwege de beukers. Maar het is een mooie sport, dat zeker. Het vliegen is er het leukste aan, hoewel het winnen natuurlijk ook wel leuk is.’ Grijnsde hij eventjes. Natuurlijk was het winnen ook leuk, maar gewoon op een bezem zitten en vrij zijn. Meer kon hij niet wensen. En eigenlijk het was nog niet eens zo heel eng, je moest je er gewoon over zetten dat een bezem je perfect kon dragen, als een deel van je zelf zien eigenlijk. Dat wisten de meeste leerlingen nog niet, en dat was juist het gene wat hij hen moest gaan aanbrengen, klaarmaken om de klik te maken die de meesten niet durfde te maken. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij op dat de uil weer terug kwam gevlogen. Die beesten, hij bewonderde ze. En dat enkel en alleen omdat ze niet gebonden waren aan de wetten van de zwaartekracht. Met hun vleugels zo sterk konden ze tegen de sterkste wind in vliegen, en ze raakten over veel sneller als de mens. Buiten natuurlijk als de mensen die iets met magie te maken hadden en konden verschijnselen. Dat was ook iets geweldigs, alleen de eerste keren dat je zoiets deed, nee dat kon nooit echt goed lopen.
Voor even keek de jongen naar zijn hand die nog steeds vriendelijk uitgestoken naar haar was, maar zoals hij wel had verwacht reageerde ze er niet op. Ach ja, dat moest zij maar weten. Drew knikte kalm op haar woorden. De spot in haar ogen vertelde hem al genoeg, dit zou geen makkelijke opgave worden voor hem. Maar tja, opgeven was niet bepaald iets voor hem, dus hoe dan ook hij zou haar wel op een bezem krijgen, maakte niet uit hoe lang het duurde. ‘Ach, ik durf te wedden dat ik je wel op een bezem krijg. Vliegen is een edele kunst. Je moet gewoon vertrouwen hebben in jezelf, in je bezem, en vooral dat er wel altijd iemand is die je opvangt. Dus juffrouw Brown, ik zou je maar al klaar maken voor de eerste les. Ik ben er van overtuigd dat je misschien niet de makkelijkste leerlinge zult zijn, maar opgeven is niet bepaald iets voor mij.’ Grijnsde hij nonchalant. Zijn woorden zaten vol kracht. Het zou hem wel lukken, met elke leerling. Volwaardige vliegers zouden ze worden.


Meh, sorry xs