Receiving from someone

Lena keen even rond haar, nog steeds snapt ze niet waarom ze hier is. Het had echt geen zin om Carolena hier naar toe sturen, het is niet dat ze in een twee drie een lief meisje zal zijn, zelfs deze school zou daar niet voor kunnen zorgen. Maar zoals beloofd zou ze wachten op haar uil Agramon op de eerste dag dat ze ze is geariveerd op school. Terwijl haar zilverkleurige ogen even rond keek zag ze de uilenvleugel direct in het oog springen. Even zuchtte Carolena terwijl ze behendig door haar kastanje bruine haren streek die door de wind nu wat warrig lagen. Lena wou helemaal niet naar school gaan, wou terug naar huis. Daar les geven. maar nee sinds...haar moeder overleden is kon haar vader Lena helemaal niet meer aan. En hij stak het dus dan ook op Carolena. Trouwens Lena had veel gehoord over Zweinstein van haar ouders. Vermoeid wreef Lena in haar zilver kleurige ogen. Ze moest zich maar haasten om daar helemaal naar boven te gaan. Want rond dit uur zou haar uil ongeveer aankomen met een brief van haar vader. Waarschijnlijk had die uiteindelijk toch een excuus kunnen vinden waarom hij haar thuis geen les meer gaf. Dus zonder nog te aarzelen stapte Carolena sierlijk naar de uilenvleugel waardoor haar gewaad wapperde doordat de wind ermee begon te spelen, net als met haar kastanje bruine haren. Bij iedere trede dat Lena bestapte, hoe nerveuzer ze werd voor het excuus van haar vader. Wat zou hij deze keer verzonnen hebben. Toch was ze ook weer blij dat ze naar Zweinstein mocht komen, haar moeder had er met trots veel over gezegt, dus kon het nu ook weer niet zo slecht zijn? Na enkele minuten was Carolena eindelijk boven en ging bij een van de openramen staan en staarde dromerig naar de horizon die hier goed te zien was. Een zwarte stip was te zien. De beweging van het dier herkende ze meteen, haar uil Agramon. Yep toen hij dichter was zag Lena meteen de brief in de bek van haar beest zitten. Met twee korte vleugelsslagen lande Agramon eindelijk op het het open raam en keek haar strak aan. Zonder er nog bij na te denken nam ze de brief van haar uil aan opende die en leesde die aandachtig, ja opnieuw was dit een slecht excuus, daarom scheurde ze met woede in haar de brief in verschillende snippers en liet ze met de wind mee uit de uilenvleugel waaien. terwijl ze de snippers nakeek streelde ze even over de grote kop van Agramon, die even een goeiedag kraste. Andere voetstappen zorgde ervoor dat ze zich omdraaide en keek daardoor recht in de ogen van een andere griffoendor.

Eerlijk gezegd had de jongen totaal geen idee waar hij naartoe liep. Hij staarde naar de toppen van zijn sneakers. De grond schoot onder hem door terwijl hij gewoon ergens heen wandelde, zonder echt een doel te hebben. Het leek er op dat hij zich richting de Uilenvleugel begaf. Eigenlijk had hij daar niks te zoeken. Hij had zelf geen uil en hij verwachtte niet zo gauw post van zijn familie. Toch dacht hij er niet aan om nu rechtsomkeer te maken. Hij besloot dat het wel eens de moeite waard was om te gaan kijken. Hij had uilen altijd al interessante wezens gevonden, al hield hij meer van katten. Van Scratch in het bijzonder. De oude kat was met de vreemde naam was met hem meegekomen naar Zweinstein, iets waar hij heel erg blij om was. Het gaf hem toch een beetje gezelschap in de eenzame periode. Want ergens sloot hij zichzelf af voor het contact met anderen. Met twee treden tegelijk liep hij de trap op. Hij trok de rood-met-gouden sjaal van zijn afdeling iets strakker rond zijn nek. Ondanks dat het nog maar herfst was, was het al redelijk koud. Eindelijk durfde hij met trots de kleuren van zijn afdeling te dragen. Het was dan voor anderen ook makkelijker om hem als Griffoendor aan te duiden, ook al was hij niet zo blij met de vijandigheid tussen Griffoendor en Slytherin. Toen hij boven kwam, gleed zijn blik meteen naar boven. Er zaten immens veel uilen, meer dan hij ooit bij elkaar had gezien. Toen werd zijn aandacht getrokken door een beweging. Zijn lichtblauwe ogen ontmoetten die van een meisje dat hij wel al eens eerder had gezien. Als hij zich niet vergiste, in hun leerlingenkamer. Dat wilde dus zeggen dat hij hier met een leerling van zijn afdeling te maken had. "Hi", Zei hij aarzelend. Het eerste contact leggen vond hij altijd moeilijk, omdat hij in het sociale gebeuren hier op school nog niet echt thuis was. Naast het meisje zat een pikzwarte uil. Hij was echt gigantisch groot in Token's ogen. "Wòw", Bracht hij toen uit. "Dat is echt een van de grootste uilen die ik ooit zag", Grijnsde hij toen flauwtjes. Hij keek het meisje weer aan. "Ik ben Token", Zei hij toen maar, omdat hij niet zo snel nog iets kon bedenken.

Terwijl ze de jongen strak aankeek gleed haar hand nog steeds over de grote kop van haar uil Agramon, die ondertussen zijn ogen genieten had gesloten. Nergens was erop de uil een andere kleur dan alleen maar ravenzwart te zien was. Geen enkel mini ander kleurtje. Dat vond ze zo speciaal aan Agramon, bij iedere ander uil zou je iets van wit grijs of bruin zien als het een zwarte uil was, maar bij die van haar niet. Je mocht zoveel kijken als je wat zijn veren waren even zwart als al het andere. "Hi", Sprak de jongen aarzelend. Vlug trok Carolena zich weer uit haar gedachten en glimlachte naar de jongen. "Hallo" Sprak Carolena met haar melodieuze stem. Haar vader had gehoopt dat ze bij Slytherin zou worden gekozen, zoals hij zelf. Maar haar moeder had weer gehoopt bij Griffoendor. En zo te zien had ze meer van haar moeder dan haar vader want ze was in Griffoendor beland. Het maakte haar niet veel uit, nu is natuurlijk haar vader ook weer niet super blij nu hij het te horen heeft gekregen, via een vriend van hem die hier af en toe wel eens langs school kwam. maar dat was dan ook zijn probleem en niet die van haar. "Wòw", Bracht hij toen uit. "Dat is echt een van de grootste uilen die ik ooit zag", Grijnsde de jongen toen flauwtjes. Even gleden Lena haar zilver kleurige ogen automatisch naar Agramon, die zijn zwarte kijkers nu hadden gericht op de lichtblauwe ogen van de jongen voor haar. De grootte uil kraste. Carolena glimlachte vriendelijk. "hij mag je nu al" Lachte ze. Agramon was een uil die niet snel iemand mag. Maar dat had ook zo zijn redenen. Lena had hem gekregen toen ze heel jong was. Haar vader had Agramon van iemand overgenomen die het arme dier mishandeld had en terug naar de winkel had gebracht. Een hele week lang had Lena niet in de buurt geraakt van de vogel, daarom is ze altijd bij hem gaan zitten niets doen, iedere dag. Uiteindelijk heeft het wachten zijn vruchten afgeworpen en nadat Agramon haar vertrouwde kon ze niet meer uit de buurt blijven van de uil en gaf hem altijd iets lekkers. Ik ben Token", Stelde de jongen voor, dus zo heette hij? Token."Aangenaam Token. Ik ben Carolena, maar zeg maar Lena" sprak ze weer met haar melodieuze stem en Grijnsde toen naar Token. Opnieuw kraste de uil, waardoor Lena even haar hoofd lachend schudde."En dit is dus Agramon" Alleen Carolena wist de betekenis van zijn, naam maar ze had dat onbewust gegeven door de karakter die ze had gezien van de uil heel in het begin."Je mag gerust dichter bij komen" Grijnsde ze" Hij bijt niet...." Even keek ze naar buiten, maar zag de verscheurde brief niet meer, dat was goed genoeg voor haar.

Eerst werd hij een beetje eng aangestaard, het leek wel alsof ze ergens anders was dan hier en nu, maar ze werd duidelijk uit haar droomwereldje getrokken toen hij haar aarzelend begroette. Haar stem klonk heel melodisch toen ze hem terug groette. Misschien had hij zich beter omgedraaid. Had hij eigenlijk wel zin in een gesprek? Hier was er absoluut niemand anders, op het meisje en de uilen na. Zomaar wegrennen zou hem dus niet lukken, aangezien dat gewoon grof zou zijn. En hij had hier te maken met iemand uit zijn eigen afdeling. Als hij daar ruzie mee kreeg, had hij een serieus probleem, want dan kon hij zich zelfs niet in de leerlingenkamer verstoppen. Als hij ruzie zou krijgen met een andere afdeling zou hij zichzelf net zolang in de leerlingenkamer schuilhouden tot het zo ongeveer vergeten was. Alhoewel. Nee. Dat zou hij ook niet doen. Dat paste niet in zijn karakter. Ruzie wou hij vermijden, maar eens hij ruzie had, dan deed hij er alles voor om te winnen, zelfs als hij dan roekeloze dingen moest uithalen. Als het nodig was om door een hele afdeling uitgescholden te worden, dan zou hij er niet voor wegrennen. Hij was absoluut niet laf. Daarom zat hij ook in Griffoendor en niet in een van de andere afdelingen. De uil kraste toen Token hem bekeek. Hij wist niet goed hoe hij het gedrag van een uil moest analyseren. Gelukkig hielp het meisje hem. "Hij mag je nu al", Zei ze glimlachend. Hij was blij om dat te horen. Eerlijk gezegd zou hij het toch wel lastig krijgen als de uil hem als een bedreiging zag en besloot om hem aan te vallen. Zoals altijd stelde hij zichzelf netjes voor, omdat het wel handig was als je wist tegen wie je sprak. Zo redeneerde hij tenminste. "Aangenaam Token. Ik ben Carolena, maar zeg maar Lena", Reageerde ze, zoals het eigenlijk wel de gewoonte was. "The pleasure is all mine", Zei hij, nog steeds een beetje te formeel voor zijn doen. Het leggen van contact was scary, vooral omdat hij vaak heel warrig sprak en erg op zijn woorden moest letten, zodat het geen soep werd waar niemand iets van begreep. Daar was hij altijd bang voor, het feit dat mensen hem zouden negeren omdat ze hem niet begrepen. Of dat hij iemand onbewust zou kwetsen omdat hij verkeerd begrepen werd.

De uil bleek Agramon te heten. Het was tenminste een naam die de mensen niet direct schrik aanjoeg vanwege de betekenis. Zijn kat heette Scratch, wat op zich erg verontrustend was als je het beestje niet kende. En tegenover vreemdelingen kon de kat heel erg bot zijn. Als het hem niet beviel, dan maakte hij zijn naam waar. Gelukkig was hij redelijk oud nu, dus was hij vaak te lui om ook daadwerkelijk actie te ondernemen. Vaak bleef het bij een kwaadaardige blik en wat gegrom. Toen Lena hem uitnodigde om dichterbij te komen, aarzelde hij niet echt lang. Hij was geen watje en hij vond de uil wel integrerend. Hij lachte even om haar opmerking dat hij niet beet. "En jij? Ga jij me bijten?" Vroeg hij plagend. Zachtjes raakte hij met zijn vingertoppen de inktzwarte uil aan. "Hij is wel erg bijzonder", Fluisterde hij zacht. Ze zou het wel horen, aangezien hij nu redelijk dichtbij stond. Hij liet zijn hand weer zakken en draaide zichzelf naar het meisje toe. Hij leunde tegen de muur naast het venster en keek haar aan. "Zat jij hier vorig jaar al op school of ben je ook nieuw?" Vroeg hij toen. Het was iets wat erg moeilijk te gokken viel, want hij zat hier pas dit jaar op school. Dus hij vroeg het maar op de man af. Meh, wat was hij weer subtiel bezig.

Terwijl Carolena even zuchtte streek ze weer behendig door haar kastanje bruine haren. Eigenlijk wou ze gewoon weten wat de echte reden was waarom ze hier naartoe was gestuurt, maarja ze kende haar vader al haar hele leven en ze weet nu wel al dat ze nooit achter de waarheid zou komen, omdat hij het toch nooitd zou zeggen. Best jammer dat je je eigen dochter niet vertrouwde. even gleden haar zilver kleurige ogen weer naar de pikzwarte uil. Gelukkig had ze hem nog. Als je zijn echte karakter kent, dan zou je eigenlijk nooit in zijn buurt durven komen. Ze had nooit geweten dat uilen een haat konden hebben, ze leken altijd zo rustig, kalm en vooral wijs maar dan had je Agramon nog niet ontmoet als hij je niet mag dan kan hij wel devil lijken in een uilen vorm, daarom had ze de naam Agramon genoemd, want dat was de naam van een demon van angst. Toch moest Carolena even toegeven hoe ze dat eigenlijk wist? Best wel raar want ja een jong meisje zou dat nu eigenlijk niet hoeven weten. Ahja, daar kan ze nu eenmaal niks aan doen. Toch is er nieuwsgierig hoe ze dat te weten is gekomen. "The pleasure is all mine", Zei hij,nog wat formeeltjes, waardoor ze even glimlachte en haar witte rechte tanden ontblootte. Maar al snel stopte ze weer langzamerhand met lachen en keek hem rustig en vriendelijk aan."Nou, leuk" grijnsde ze naar hem ondertussen voelde ze een lichte bries tegen haar gezicht strijken van door het open raam, waardoor ze haar sjaal wat strakker rond haar nek spande.
Al snel stapte Token naar haar en Agramon toe. Het was best wel uitzonderlijk dat de uil hem al meteen mocht. Ze zou daar later wel nog eens voor kijken. "En jij? Ga jij me bijten?" Vroeg hij plagend. Grijnzend keek ze hem aan."HHmm, misschien " Keek ze hem liefjes aan." Dat hangt ervanaf of je te leuk bent om te bijten of niet" en ze begon even geamuseerd te lachen. Ondertussen streek hij met zijn vingertoppen door de veren van Agramon, die er gewoon stilletjes bijzat waardoor Lena automatisch moest glimlachen. "Hij is wel erg bijzonder", Hoorde Lena hem fluisteren, haar glimlach werd groter."Ja dat is die zeker" Bevestigde ze hem."En het heeft me een hele week geduurd voordat hij me in zijn buurt liet komen" Bekende ze terwijl ze weer moest denken aan die herinnering. Ja gelukkig was het de moeite waard geweest ook. Zo te zien genoot Agramon nog van de aandacht ook, waardoor ze even grijnzend haar hoofd schudde, de uil is er toch wel eentje. "Zat jij hier vorig jaar al op school of ben je ook nieuw?" Vroeg Token toen, waardoor ze hem weer met haar zilverkleurige ogen recht aankeek."Nee, ik ben hier nog maar juist aangekomen." antwoorde ze rustig en zuchtte even."Hopenlijk is het zo'n goede school als ik heb gehoord" Zuchtte ze even. Terwijl ze nu net als Token tegen de muur liet leunen, en ze even naar de andere uilen keek. Carolena zal wel binnekort zien wat Agramon van de andere uilen zou vinden.

Token hield wel van humor. En mensen die humor hadden. Eigenlijk had hij een speciale soort humor. Sarcasme-humor ofzo. Of zelfspot-humor. Want niets was zo grappig als een hele portie sarcasme met een beetje zelfspot erbij. Moppen vond hij iets minder interessant. Hij had ze allemaal al minstens honderd keer gehoord, en een mop was hij snel beu. Hij luisterde liever naar een verhaal van iemand die een idiote actie had uitgehaald ofzo. Stiekem lachte hij mensen keihard uit als ze ergens een fail hadden gemaakt. Redelijk gemeen van hem, maar dat waren details. Daar deed de jongen niet aan mee. "Hhmm, misschien", Reageerde ze op zijn opmerking. "Dat hangt ervanaf of je te leuk bent om te bijten of niet." Hij grijnsde scheef. Hoogstwaarschijnlijk bevond hij zich nu in de gevarenzone; zijn gedrag was niet bepaald 'leuk' of 'lief' te noemen. Eigenlijk vond hij flirten wel leuk, maar hij deed het niet met een random meisje dat hij net kende. Daar was hij ergens te bang en te onzeker voor, ook al liet hij dat nooit merken. "Ja dat is die zeker," Begon ze."En het heeft me een hele week geduurd voordat hij me in zijn buurt liet komen." Hij grinnikte kort. Dat klonk heel bekend in zijn oren. "Scratch, mijn kat, is net zo. Hij vind je aardig of niet. Als hij je niet in zijn buurt wil, laat hij dat meteen merken. De meeste mensen weten dan ook meteen wat zijn naam betekent", Vertelde hij. Scratch was ook een bijzonder dier, net zoals deze uil hier. Haar zilverkleurige ogen, een heel speciale kleur, als je het hem vroeg, keken hem recht aan nadat hij zijn vraag had gesteld. "Nee, ik ben hier nog maar juist aangekomen." Zei ze. Een kleine zucht was te horen. "Hopelijk is het zo'n goede school als ik heb gehoord." De manier waarop ze keek herkende hij. Die houding had hij ook gehad, net in het begin. Die houding had hij nog steeds. Toch was die iets minder, mede dankzij Connor, die hem een klein beetje wegwijs had gemaakt in het speciale schoolleven van deze tovenaarsschool. In dat opzicht waren Dreuzelscholen veel makkelijker. Daar waren er tenminste geen afdelingen die elkaar haatten en bestreden om de beste te zijn. Het was een raar iets, vooral voor een buitenstaander. "Ach, het went wel. Ik ben ook net nieuw, moet je weten. Word je in een afdeling geknikkert en ben je vrij om te gaan en staan waar je wil. Zolang je je aan de regels houd. Ik had iets van: welke regels? Niemand die mij ooit wat vertelde," Begon hij, lichtelijk geïrriteerd over het feit dat iedereen ervan uitging dat elke tovenaar die hier kwam, automatisch wist wat van hem of haar werd verwacht. Na-ah. "Gelukkig heb je nog iets van terugvalbasis, dankzij de afdelingen enzo. Al vind ik dat ook een raar iets. De leerlingenkamer is langs de andere kant wel een handige plek om rustig in rond te hangen, aangezien er geen leerkrachten komen en geen leerlingen van andere afdelingen." Twee nieuwelingen, toevallig allebei in Griffoendor. Stiekem had hij wel geluk. Had hij meteen ook een maatje om alles mee te ontdekken, toch?

Ze plaagde hem maar wat, dat deed ze nu eenmaal vaker. Even draaide ze zich om en leunde door het raam en keek nieuwsgierig naar beneden, wel dat is wel hoog, vooral als je hier zou vallen. Dat zou waarschijnlijk heel pijnlijk zijn. Met een lenige beweging draaide ze weer weg van het raam, . "Scratch, mijn kat, is net zo. Hij vind je aardig of niet. Als hij je niet in zijn buurt wil, laat hij dat meteen merken. De meeste mensen weten dan ook meteen wat zijn naam betekent", Vertelde hij waardoor ze rustig luisterde. Ze lachte ja Agramon leek er sprekend op. Ze was best wel nieuwsgierig hoe zijn kat en haar uil samen zouden zijn. Een gedachten die haar amuseerde."Dan weet je hoe erg het soms kan zijn als je met iemand omgaat die je nog wel mag, en je huisdier die ene haat." Lachte ze. Ht kan irritant zijn als je iemand mag en je dier juist die haatte en dan iedere keer achter hem aanzat. Het was grappig om te zien natuurlijk maar dan is je vriendschap uiteindelijk wel ook gedaan. "Ach, het went wel. Ik ben ook net nieuw, moet je weten. Word je in een afdeling geknikkert en ben je vrij om te gaan en staan waar je wil. Zolang je je aan de regels houd. Ik had iets van: welke regels? Niemand die mij ooit wat vertelde," Begon hij, lichtelijk geïrriteerd. Ze glimlachte. "ja, had ook geen enkel idee van de regels...oke misschien hebben men ouders er wel iets over gezegt, maar ik luister maar half" Bekende ze met een grijns. Als ze een hele uitleg kreeg dan begon ze stillaan maar met een half oor te luisteren, en uiteindelijk met geen een meer. Maar dat kwam ook doordat het ouders zijn, je hoort ze al de hele dag. "Gelukkig heb je nog iets van terugvalbasis, dankzij de afdelingen enzo. Al vind ik dat ook een raar iets. De leerlingenkamer is langs de andere kant wel een handige plek om rustig in rond te hangen, aangezien er geen leerkrachten komen en geen leerlingen van andere afdelingen." Ze luisterde, en knikte af en toe"Gelukkig je moet toch ergens een plek hebben waar je alleen maar met je eigen afdeling kunt geraken." Glimlachte ze.."Het is trouwens Best wel stom dat griffoendor en zwadderich iets tegen elkaar hebben" sprak ze schouder ophalend."Mijn vader kwam van zwadderich en men moeder van griffoendor en kijk ze zijn getrouwd dus eigenlijk kunnen die twee afdelingen toch best met elkaar omgaan?" Mompelde ze."Ah ja, wat maakt het uit" Eindigde ze het tenslotte. Zijn er eigenlijk wel nog plekken waar het verboden is" Vroeg ze nieuwsgierig en met een lief glimlachje, ja haar vader had gezegt dat ze moest zorgen dat ze niet zou worden van school gestuurd, maar dat gaat ook niet gebeuren als het aan haar lag. Carolena was trouwens echt niet van plan om te worden gesnapt, nee ze wou meer dingen ontdekken dus zolang ze niet gesnapt word kon ze haar gang gaan.

"Dan weet je hoe erg het soms kan zijn als je met iemand omgaat die je nog wel mag, en je huisdier die ene haat." Reageerde ze lachend op zijn amusante verhaaltje over zijn oude kat. Het zette hem wel aan het denken. Meestal liet hij zich juist leiden door de kat wanneer hij iemand nieuws leerde kennen. Dat beestje leek een aanleg te hebben als het ging om het kiezen van vrienden. Een persoon die niet meteen aangevallen werd door Scratch, was meestal een bijzonder iemand. Als hij helemaal gek werd van angst of iets in die aard, bleef ook Token ver uit de buurt van desbetreffende personen. Deels daarom kon hij het wel redelijk goed vinden met Connor, ook al zat die op een andere afdeling. Het was iets waar hij niet veel aandacht aan besteedde. Griffoendor, Huffelpuf, Zwadderich of Ravenklauw, deden ze aardig tegen hem, dan deed hij aardig terug. Zo simpel zat het in elkaar, voor hem dan. Hij wist zeker dat er leerlingen waren, uit gelijk welke afdeling, die zo'n gedrag niet zouden goedkeuren. Die het een inbreuk op die traditie zouden vinden. Meh. Het kon hem niet veel schelen, zolang hij maar niet helemaal alleen zou zijn. Hopelijk waren er leerlingen die hem niet zouden laten vallen om het feit dat hij met alle afdelingen om ging. "Ja, had ook geen enkel idee van de regels... Oke, misschien hebben men ouders er wel iets over gezegd, maar ik luister maar half", Grijnsde ze. Hij trok zijn wenkbrauwen even op en een speelse glimlach kwam om zijn lippen. "Stoute jij", Plaagde hij. Zijn rug schuurde langs de ruwe muur van de toren en hij leunde iets voorover, zodat hij zijn evenwicht niet plots zou verliezen. Hoe idioot zou dat er uit zien, als hij plots omver zou vallen? Want ja, soms was hij heel erg lomp. Tot het grote plezier van de mensen rondom hem.

Het maakte hem ergens blij dat ook zij niet snapte waar de haat tussen de afdelingen vandaan kwam. Hij maakte een spastische beweging met zijn hoofd toen hij nogal enthousiast knikte. "Precies ja. Ik ken een jongen uit Zwadderich, en hij is erg aardig enzo. Al heeft hij me wel gewaarschuwd dat ze niet allemaal zo zijn.. Maybe snap ik het ergens wel, ze kunnen arrogant zijn. Dat sorteerding heeft ons niet voor niks in Griffoendor ingedeeld, right? Dus dat geld ook voor hen, zij passen daar, omdat ze gewoon... Zo'n karakter hebben?" Sprak hij, meer tegen zichzelf dan tegen Lena. Had vast weer heel erg verwarrend enzo geklonken, aangezien hij niet zo goed was met woorden. Hij was meer het soort mens dat actie ondernam zonder er drie keer over na te denken. Daarom begon hij vaak gewoon te praten, om dan midden in zijn zin van onderwerp of mening te veranderen. Veel mensen vonden het irritant, daarom hield hij meestal maar gewoon zijn mond. Jammer genoeg had hij af en toe ook wel eens de behoefte om een gesprek te hebben met iemand, en hoewel hij het maken van vrienden zo'n beetje had vermeden, vond hij Lena wel aardig en voelde hij zich ook wel goed in haar aanwezigheid. Niks verliep onder spanning of stress, en dat was voor hem heel erg belangrijk. "Zijn er eigenlijk wel nog plekken waar het verboden is", Vroeg ze toen. Hij grinnikte. "Well, jij bent een avontuurlijk type", Knipoogde hij. "I dunno. Ik wil best wel eens meelopen door alle donkere gangen enzo, als je dat wil."