I can not resist

Met ruste stappen ging Carolena verder en verder. Eigenlijk zou ze nu op dit moment zitten luisteren naar de les van haar vader. En na ieder twee uurtjes kon ze altijd een halfuurtje kiezen wat ze wou doen. Meestal was dat voor haar dan gewoon lezen of naar buiten gaan naar haar vrienden. Jammer genoeg had ze hier nog niet echt vrienden gemaakt. Maar haar kennende zou dat nu ook weer niet al teveel moeite kosten, ze is gewoon iemand die goed met mensen kan omgaan, behalve dan natuurlijk degene die ze niet mag, daar zou ze gewoon direct haar grote mond opzetten. Een lichte grijns sierde Carolena haar lippen toen ze zag dat ze onbewust naar de de uitgang van zweinstein stapte. Ze had veel gehoord over het verboden bos, en dat heeft natuurlijk Carolena haar nieuwsgierigheid gewekt. En dan kon ook niemand haar op andere gedachten brengen; haar ouders niet, vrienden ook niet, zelfs geen leraren. Terwijl ze verder van de school stapte, kwam ze iedere keer dichter bij het bos dat stilletjes, maar snel voor haar opdoemde. Het leek niet echt een plaats voor leerlingen die snel ergens schrik van kregen, maar je kon Carolena niet snel bang maken. Ze heeft veel dingen gezien waardoor je haar niet snel kon laten schrikken. Dus stapte ze nu nog wat sneller om weer dichter bij het bos te komen. Toen Lena er eindelijk was stopte ze er even voor en bewonderde de donkere grote bomen, die vele schaduwen maakte over het gebied die ze omstreken. Duidelijk geen plek voor watjes, maar dat was Carolena dan ook niet. Daarom stapte ze het bos zonder aarzeling in, even keek ze nog eens vluchtig om, om te zien of er geen leraren in de buurt waren en ging toen verder en dieper het bos in. Het was er koud, dat er voorzorgde dat ze een rilling over haar rug voelde stromen. De sjaal van griffoendor die ze aan had hangde losjes aan haar nek, maar ze draaide het nog een keer goed rond haar nek waardoor het nu stevig rond haar was gewikkeld. Natuurlijk kwam er wel nog lucht door maar niet meer zoveel. Iets achter verder achter haar, hoorde Lena een tak kraken, met een kruk draaide ze zich om haar hand onder haar mantel verborgen waar ze snel en zonder enige aarzeling haar toverstaf vandaan haalde."Kom toch tevoorschijnt" Sprak ze rustig en luid genoeg voor degene die de tak had laten breken.

Waarom leerden die kleintjes nu niet dat hij heus wel naar het verboden bos durfde te gaan? Als het nog lang zo bleef doorgaan zou hij al snel een klein fortuin bij elkaar hebben, dan moest hij later niet gaan werken. Een zucht verliet zijn lippen toen hij voor de zoveelste keer het kasteel uitglipte en koers naar het verboden bos zette. Hopelijk liep het deze keer iets beter af en moest hij niet weer samen met iemand een Hippogrief zien weg te jagen. Deze keer zou hij vele voorzichtiger zijn en niet zomaar zijn toverstok gebruiken om bij te lichten als er al een licht was. Aswin keek voor de laatste keer achterom en glipte het bos binnen. Zijn beige all-stars zorgde ervoor dat de blaadjes op de grond lichtjes ritselden en dat er soms een takje doormidden brak. "Lumos." Het begon echt te donker te worden om nog iets te zien, dus hij moest wel wat licht maken. Zijn blauwe ogen schoten van links naar recht om te zien of er geen wezen in de buurt was en hij hapte geschrokken naar adem toen er een fee voor zijn neus verscheen. Hij haatte die wezentjes echt hard, het enige waar ze goed in waren was het stelen van dingen. Voor de grap blaasde hij naar het wezentje en grinnikte toen die een meter naar achteren gebazen werd. Zo zachtjes mogelijk liep hij verder en een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij een andere schim zag. De schim van een mens, dat was duidelijk, maar was het een leraar of een medeleerling? Voorzichtig liep Aswin dichterbij en hield zijn adem in toen er een takje onder zijn voeten kraakte. Damn, waarom nu? "Kom toch tevoorschijn." Het was een leerling, een meisje, dus zo erg was het niet dat ze zijn aanwezigheid opgemerkt had. Met zijn handpalmen naar boven liep hij tussen de struiken vandaan en hield zijn toverstok zo dat ze zijn gezicht kon zien. "Je weet dat dit verboden terrein is, toch?" Een glimlach verscheen om zijn lippen en langzaam liep hij zijn handen zakken. De rood met gouden sjaal die om de nek van het meisje hing trok zijn aandacht en zijn glimlach werd breder. "Griffoendor hé?" Soms gedroeg hij zich echt als een Zwadderaar, waarschijnlijk lag dat gewoon aan zijn karakter. "Aswin, aangenaam."

Terwijl ze rustig wachte totdat degene tevoorschijnt zou komen streek ze even behendig door haar kastanje bruine haren. En degene die hier nu was moest natuurlijk nu niet denken dat ze gewoon zou denken dat het een of ander beest was want daar trapt ze nu ook weer niet in. Uiteindelijk kwam de jongen toch tevoorschijnt, waardoor ze nu toch haar toverstaf wat liet zakken maar nog altijd gereed houd, in het donkere bos weet je natuurlijk maar nooit. ]"Je weet dat dit verboden terrein is, toch?" hoorde ze ze hem zeggen terwijl er een glimlach om zijn lippen speelde."Ja, en. Jij bent hier toch ook" Sprak ze schouder ophalend. Ondertussen keek ze nu wat aandachtiger naar de jongen die voor haar stond nu hij zijn toverstok bij zijn gezicht hield zodat ze hem beter kon zien. Toen hij eindelijk zijn toverstok liet zakken ontspande ze zich een beetje maar hield ondertussen wel de omgeving goed in de gaten. Er kon hier van alles loeren. "Griffoendor hé?" Hoorde ze hem zeggen. Even trok ze geamuseerd een wenkbrauw op."He, als je iets tegen me hebt omdat ik in Griffoendor zit, mag je van mij part opzouten, en iemand anders gaan irriteren, over zijn afdeling" Sprak ze kribbig. Lena was nu niet iemand die zich zomaar van zich zou laten gaan. Als er iemand iets tegen haar had, had ze natuurlijk altijd wel een weerwoordje voor hem klaar. De sorteer hoed had gekozen dat ze in griffoendor zit, net zoals haar moeder. Natuurlijk was haar vader daardoor teleurgesteld omdat hij in zwadderich had gezeten, dus zo te zien had ze meer van haar moeder dan van haar vader, en daar kon Carolena nu ook weer niet iets aan doen. "Aswin, aangenaam." STelde de jongen zichzelf voor, dus zo heette hij. Even knikte ze. "Aangenaam, Carolena is de naam, maar iedereen mag me Lena noemen, is korter." Grijnsde ze en keek hem geamuseerd aan. Enkele plukjes haar lagen nu voor haar zilver kleurige ogen, maar dat liet Carolena gewoon liggen waar ze nu lagen."Wat doe jij eigenlijk en in verboden bos, waarschijnlijk niet voor een gezellige picknik" Vroeg ze rustig terwijl ze nu haar hand met haar toverstok nu rustig langs haar zij liet hangen maar het wel nog stevig vast hield. Even liet Lena haar zilverkleurige ogen naar de omgeving glijden en nam alles goed in haar op.

Blijkbaar vond ze het normaal dat ze op dit moment in het verboden bos was. Ja, hij was er ook, dat klopte, maar hij was hier wel om een reden. Op de een of andere manier kenden de mensen van zijn afdeling hem nog altijd niet, anders zouden ze nooit een weddenschap met hem aangaan. Aswin streek even door zijn zwarte haren en bleef het meisje strak aankijken. "He, als je iets tegen me hebt omdat ik in Griffoendor zit, mag je van mij part opzouten, en iemand anders gaan irriteren, over zijn afdeling" Beet ze hem kribbig toe. "Staat mijn neus er nog aan?" Voor de grap voelde hij aan zijn neus en een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Zwadderaars zijn hier diegene die andere mensen gaan pesten, mijn afdeling doet zoiets niet." Nee, Ravenklauwers irriteerden andere leerlingen met moeilijke vragen en puzzels die ze negen kansen op de tien niet konden oplossen. Soms was het niet echt plezant om in de slimste afdeling van Zweinstein te zitten, maar dat hoorde nu eenmaa bij zijn karakter. Als perfectionnist kon je niet anders dan slim zijn, anders kon je niet alles precies goed doen. Even dwaalden zijn gedachten af naar de dag waarop hij ervoor had gezorgd dat zijn broertje niet meer leefde en hij klemde zijn kaken op elkaar. Het was gewoon niet eerlijk geweest, hij had hem gewoon een tik gegeven en toch was de jongen nu dood. Life sucks and than you die, een zin die helemaal klopte. "Aangenaam, Carolena is de naam, maar iedereen mag me Lena noemen, is korter." Carolena, ook geen naam die je elke dag tegenkwam, maar toch had hij wel iets. De grijns die op haar gezicht lag, zorgde ervoor dat zijn mondhoeken ook omkrulden. "Wat doe jij eigenlijk en in verboden bos, waarschijnlijk niet voor een gezellige picknik" Hoeveel keer had hij zo'n vraag al wel niet beantwoord? Al was deze wel origineel gesteld. Picknikken deed hij hier inderdaad niet, al zou dat wel een grappig zicht zijn als hij hier ineens broodjes enzo zou bovenhalen. "Een weddenschap die ze denken te kunnen winnen," mompelde hij en keek Lena met nog altijd een grijns op zijn gezicht aan. "En wat doet zo'n meisje als jij hier dan?" Kaatste hij de vraag terug en op zijn gemak ging hij tegen een boom aanzitten. Het zou toch nog even duren vooraleer hij hier weg zou mogen.

Het was hier stil als je Lena en Aswin natuurlijk niet meeteld. Doordat ze hier zoveel over had gehoord was ze nieuwsgierig geworden en wou het zelf met ogen meemaken. Daarom was het eigenlijk nooit slim om iets spannends te vertellen tegen Lena, want als ze het kon zou ze het zelf willen meemaken en dan gaat ze hoe moeilijk het ook is ernaar op zoek. "Staat mijn neus er nog aan?" sprak Aswin en voor de grap voelde hij aan zijn eigen neus en glimlachte toen. Carolena kon het niet laten en al lachend schudde ze haar hoofd."jammer genoeg hangt die er nog wel" sprak ze met een grijns op haar lippen. "Zwadderaars zijn hier diegene die andere mensen gaan pesten, mijn afdeling doet zoiets niet." Legde hij uit. Daar had ze niets op te zeggen. Wat kon ze daar dan op zeggen, niets toch. Terwijl ze hem nog steeds aankeek hief ze haar hand met haar toverstok op en stak die toen weer in haar mantel zodat die weer verborgen was vanuit het zicht. Daarna streek ze even met haar hand door haar kastanje bruine haren waardoor die naar achteren werden getrokken door haar handbeweging. "Een weddenschap die ze denken te kunnen winnen," mompelde hij en keek Lena met nog altijd een grijns op zijn gezicht aan. "Oja? en wat mocht die weddenschap dan zijn?" vroeg ze nieuwsgierig."O laat me raden, ze denken dat je het lef niet hebt om een tijdje in het verboden bos te blijven" Gokte ze toen. en als het dat niet was dan kon het niet zijn dat ze er ver naast zou zitten."En wat doet zo'n meisje als jij hier dan?" Kaatste hij de vraag terug. Lachend keek ze met haar zilverkleurige ogen hem rustig aan."Ik heb veel geruchten over het bos gehoord" Begon ze schouderophalend"Dus ik wou het zelf eens checken" Grijnsde ze."Zin om nog wat dieper het bos in de gaan?" Vroeg ze aan hem en keek Aswin toen uitdagend aan met een sluwe grijns op haar lippen. Het was altijd veel leuker om met iemand samen het bos te verkennen, dan alleen. Ze had ondertussen al iets van een idee in haar hoofd.

Lena had pit, dat moest hij wel toegeven. De meeste meisjes van Griffoendor waren nu waarschijnlijk al lijkbleek weggelopen, omdat er overal geritsel van verschillende dieren klonk. Aswin was op zijn hoede, maar probeerde niet te veel te laten merken. De laatste keer dat hij hier nog was geweest, was met een Zwadderaar en toen waren ze twee Hippogriefen tegen het lijf gelopen. Niet echt een pretje als je het hem vroeg. "Oja? en wat mocht die weddenschap dan zijn?" De jongen deed zijn mond al open om te antwoorden, maar ze was hem al voor met een antwoord. God, wat praatte die meid graag. Eigenlijk best wel goed in zijn geval, dan hoefde hij niet teveel te zeggen. Mensen die hem gezien hadden als hij een woedeuitbarsting had, zouden nooit geloven dat hij eigenlijk best verlegen was. Zelf zette hij een scheven grijns op toen het meisje lachte. ."Ik heb veel geruchten over het bos gehoord. Dus ik wou het zelf eens checken" Nieuwsgierigheid, iets waar hij vroeger ook last van had gehad, maar dat was veranderd sinds de dood van zijn broertje. Heel zijn karakter was veranderd. Vroeger had hij veel minder last van zijn perfectionisme, minder woedeuitbarstingen. Na de dood van het jongetje was het vele erger geworden door schuldgevoelens en door het feit dat zijn ouders hem alles verwijtten. Het was gewoon niet eerlijk, maar daar kon hij op dit moment niets aan doen. "Zin om nog wat dieper het bos in de gaan?" De grijns, die van zijn gezicht was geveegd, kwam terug en zijn ogen begonnen te fonkelen. Een uitdaging, geweldig. Dat was iets wat hij nu nodig had, daarmee kon hij zijn gedachten even op een rijtje krijgen. "Kom maar op." Grijnzend liep hij voor haar uit verder het bos in. Overal om hem heen werd het donkerder en donkerder en de geluiden werden steeds harder, heerlijk.