Come sexy, show me what you can ♡

Onderwerp: Come sexy, show me what you can ♡ ma apr 09, 2012 10:57 pm

Haar zware ademhaling galmde door de lege gangen. Springend in haar eigen schaduw -met een kaars in de hand- probeerde Yelena zich te dringen door de duisternis. Haar felblauwe ogen had ze geknepen tot spleetjes zodat ze op een of andere manier toch iets beter kon zien. Met haar rechterhand vooruit gestoken hoopte ze dat het zwakke vlammetje van de kaars haar toch voldoende licht zou geven. Waarom ze hier was was nu wel de juiste vraag. Yelena wist dat er hier maar weinig mensen kwamen, durfden, en natuurlijk had ze haar vriendinnen staan uitdagen om erheen te komen. Of ze nu daadwerkelijk hun wekker hadden gezet, opgestaan waren en naar de kerkers kwamen wist Yelena niet. Desnoods keerde ze wel terug, zo eng was het hier niet. Toch kon ze haar trillende handen bijna niet bedwingen die steeds weer haar keel vastgrepen. Met haar vingers wreef ze langs de zijkanten van de muren zodat ze zich toch enigszins kon oriënteren in dit vergeten gat van de school. Geschrokken slaakte ze een gilletje die nog lang echode. What the hell was dit? Met haar voet nam ze de eerste trede van iets wat op een trap moest lijken. Damn, zou ze dit wel doen? In haar felrood pyjamakleedje en zwarte pantoffels was ze nu niet echt in uniform om een kelder te gaan onderzoeken. Kort beet ze op haar onderlip die ze na een goeie vijf seconden weer los liet. Yelena, broekschijter, go! Met de kaars voor haar neus daalde ze de trap af die bij nader inzien echt wel steil was. Haar zwarte haren hingen losjes over haar schouders die ze nu wel gekamd had. Maar best ook. Neem nu dat ze hier iemand anders zou tegenkomen. Als dat zo zou zijn zou het toch gênant zijn, ze stond hier nogal raar in haar pyjama. Back to the point. Onder haar warme pantoffels voelde ze dat de grond vlak was maar dat ze meteen werd ingesloten in een smal gangetje dat amper een tweetal meter breed was. Een rare groene lucht kringelde rond in de benauwde ruimte waarvan Yelena bijna moest kotsen. Tot haar opluchting merkte ze dat de gang breder werd en ze in een grote kamer terecht kwam. Een bestofte tafel, een achttal stoelen en een half afgebroken kachel stonden tegen de muur. De hele kamer was eigenlijk geen kamer meer te noemen. Het lag er vol stof, de muren hingen vol met spinnewebben en de geur die er rondhing viel niet te beschrijven. Het enige wat Yelena wist was dat ze hier zo snel mogelijk door wilde, de geur was bijna niet te harden. Toen ze de benen nam en op haar sloffen begon te lopen merkte ze dat er een schaduw achter haar zat. Niet dat ze het zag of rook; ze voelde het. In een smak draaide ze zich om en merkte tot haar verbazing dat er niet meer dan een laagje stof op de grond zat. Oké, nu werd ze schrik. Als een gek begon ze te lopen, recht vooruit richting een gangetje dat haar naar nog een engere plek bracht. Schreeuwend draaide ze zich om en begon te rennen richting de kant waarvan ze dacht dat dat de uitgang was. Maar niets was minder waar. Ze liep met haar gezicht récht in een spinnenweb en knalde ook tegen iemand aan waarvan ze ditkeer zeker was dat het iemand was. "Damn, wat is dit voor een gekkenhuis?" Helemaal van slag keek ze naar de gestalte voor zich, zag dat het een jongen was en legde haar hand voor haar mond. "Sorry voor het gegil.." Ze probeerde haar ademhaling te controleren en hoopte dat deze jongen haar hier uit kon halen. Ondertussen haalde ze met afgrijzen de weefsels van haar gezicht die vervelend bleven steken in haar haar. Mooi, kwam ze hier naar toe om leuk in wat spinnenwebben te lopen. Helemaal te gek.

-William Lee ♥

Onderwerp: Re: Come sexy, show me what you can ♡ di apr 10, 2012 11:20 am

Don't ever love, goodbye will surely come. It hurts so much to even breath. And I thought it would only hurt as much as I'd love you. But I was wrong. It hurts a thousand times more.

Insomnia. Onbeschrijfelijk fijn die ziekte, echt waar. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en staar intens naar het plafond. Zo intens dat het bijna lijkt alsof ik een gat door het plafond ga staren. Ik ben moe, oh zo moe maar deze rotziekte, of aandoening hoe die dokters het noemen, weerhoud me ervan om ook maar een oog dicht te doen. Langzaam kom ik overeind, een zachte kreun onderdrukkend. Mijn spieren waren al een paar dagen zuur, maar vandaag begon ik pas echt de vruchten te voelen van al die slapeloze nachten. Ruw haal ik een hand door mijn haren heen, deze weer terug op de plek drukkend. Mijn donkerbruine ogen glijden naar het raam toe, waar een grote ronde maan te zien valt. Even bestudeer ik alle oneffenheden en bewonder ik die prachtige witte cirkel, hoog aan de sterrenlucht. Met enige moeite ruk ik mijn aandacht van de maan naar mijn kledingkast, waar ik afwezig naartoe loop. Het is verboden om 's nachts rond te lopen, en ik weet de risico's, toch kan het me geen bal schelen. Of ik nu gepakt of niet werd, de straffen waren miniem, of iniedergeval niet cru genoeg om me er van te weerhouden. Zo zacht als een fluister maak ik de lades open en pluk ik er een spijkerbroek uit met een ietwat baggy trui. De trui gooi ik simpelweg over m'n tanktop terwijl ik wel de moeite neem om mijn broek om te wisselen. Eenmaal omgekleed, glijden mijn ogen naar de slapende gezichten van mijn kamermaatjes. Een grijns komt mijn gezicht op kruipen en de neiging om ze uit hun dromen te halen komt snel opborrelen. Ik neem een paar passen naar een van de bedden toe en breng mijn gezicht naar die van de slapende jongen. Ik heb daadwerkelijk geen idee wie hij is, hoewel we al heel lang samen op een kamer slapen. Mijn grijns word breder wanneer ik mijn hand naar zijn gezicht toe breng. Met nog 2 centimeter tussen zijn gezicht en mijn hand, besef ik me ineens dat dit geen slim plan is. Terwijl de grijns van mijn gezicht afdruipt, ga ik verder op die gedachte. Als ik hem nu wakker zou maken zou hij er waarschijnlijk op staan om mee te gaan, of anders een enorme herrie maken. Nee, dat zou me meteen weggeven. Balend van het feit dat ik daar niet eerder aan gedacht had, draai ik me om en loop ik door de deur heen naar de leerlingenkamer. Zoals verwacht is het daar doodstil en bovenal pikdonker. Behendig en stil werk ik me door de donkere kamer heen richting de geheime wand. Eenmaal op de gangen steek ik mijn handen rustig in mijn broekzakken en begin ik op een rustig tempo de kerkers door te wandelen.

De kerkers waren, zoals verwacht, uitgestorven en misschien nog wel donkerder als de leerlingenkamer van zojuist. Toch weerhoud me dit er niet van om zo stil als een muis door de gangentjes en trappengangen te glijden. Na al die slapeloze nachten hier en al mijn nachtelijke wandelingen ken ik de kerkers op mijn duimpje. In al die jaren ben ik 's nachts maar een paar keer buiten de kerkers gekomen, dit vanwege het feit dat je in de rest van het kasteel gewoon sneller gepakt werd. De kerkers schrikken zoveel mensen af, dat de leraren etc. er gewoon vanuit gaan dat er niemand komt. Bovendien, bedenk ik me grimassend, zijn ze niet snel of slim genoeg om me hier te pakken te krijgen. Vooral niet in het pikkedonker. Plots hoor ik een gedempt gilletje door de kerkers galmen en voor een moment stop ik met lopen. Mijn lippen vormen een brede grimas. Dat was zonder twijfel een meisjes stem, en een meisje die blijkbaar in de kerkers was, 's nachts. Grinnikend wrijf ik nog een keer door mijn haar heen en begin ik weer te lopen. Het is voor mij niet geheel moeilijk om te bepalen van waar het geluid vandaan komt, zeker niet nadat ik het voor een tweede keer hoorde. Ik schud mijn hoofd eenmaal als ik voor de tweede keer een hoog gilletje door de kerkers hoor galmen. Die meid schreeuwt dadelijk nog de heleboel wakker. Ik versnel mijn pas voor een moment tot ik voetstappen hoor naderen, in een rap tempo nog wel. Mijn instinct verteld me dat het niemand anders kan zijn als het meisje, dus blijf ik staan mijn ogen afwachtend in het donker gericht. Niet veel later zie ik een kaars dansen en hoor ik de voetstappen naderen. Nog drie meter, 2 meter.. Plof. Met een zachte knal tegen mijn borstkast knalt het meisje tegen mijn lichaam aan. Ik weet een grijns niet te onderdrukken, maar weer mezelf wel weer snel te herpakken. Ik hoor haar woorden en kijk haar met enige verbazing aan. Waarom was ze in godsnaam hierheen gekomen als ze niet wist hoe het hier was? Grote vraagtekens vormen zich in mijn hoofd terwijl mijn ogen haar snel onderzoeken. Van welke afdelings zou ze zijn... Zeker niet van zwadderich, zoveel is al duidelijk na haar optreden. Ze zegt nog een keer iets waarop ik haar een kleine glimlach schenk. ''Wíl jij gepakt worden ofzo?'' komt er niet al te aardig uit mijn mond gesijpelt. Even speelt er zich een innerlijke strijd in me af. Moet ik haar helpen naar buiten, of zal ik een snel spelletjes spelen met haar? Moet ik haar aardig vinden en mijn charmante zelf spelen, of moet ik op de geiriteerde-sarcastische toon verder gaan? Kort bedenk ik me wat ik moet doen terwijl mijn ogen haar lichaam en gezicht nogmaals onderzoeken. Ze is toch wel een aantal centimeters kleiner als mij, en heeft een onschuldig gezicht. Aan haar lichaamsvormen kan ik zien dat ze waarschijnlijk in hetzelfde jaar als mij zit. ''Wat doe je hier?'' komt er geiriteerd uit, mijn bruine ogen in die van haar vastzettend. Mijn staar is minder intens als die van eerder deze avond, hoogstens geiriteerd. ''Bovendien als je de uitgang zoekt: je rent de verkeerde kant op.'' Merk ik grinnikend op, mijn ogen van die van haar loshalend. Het is een leugen. De kant die ze opging was wel degelijk in de richting van de uitgang, maar ach.. Waarom kan ik het niet interessanter maken door een lichte twist te geven aan deze ontmoeting. Ik verveelde me tenslotte toch, en ze had me daadwerkelijk in geen betere bui kunnen aantreffen. Ze zal me geloven, ik weet het zeker.. Ze heeft geen reden om me niet te vertrouwen, tenslotte ben ik maar een behulpzame leerling, bedenk ik me grijnzend.

Om haar lichtjes te pesten, loop ik naar haar toe breng mijn hoofd dichterbij het hare en kijk haar een langdurig aan. Ik voel haar adem tegen mijn lippen aanbotsen, en glimlach even een moment. Vervolgens draai ik mijn ogen naar de kaars in haar handen en blaas ik eenmaal hard. Het vuur dooft tussen ons tweeën en mijn grimas verbreed zich over mijn gezicht heen. ''De uitgang is, de andere kant op.'' fluister ik zachtjes om vervolgens langs haar door te lopen, mijn passen op het begin muisstil, maar al gauw begin ik zachtjes herrie te maken. Ze kon hier nog rondlopen tot in de ochtenduren als ze geen hulp zou krijgen van een Zwadderaar. Nee, ik zal haar niet helemaal in de steek laten, enkel bespelen als een piano. Zolang bespelen tot er een prachtige melodie uit voort kwam.

*yaaay mijn eerste post sinds tijden :d Ben er niet geheel tevreden mee, maar ach; good luck er mee :3

Don't ever love, it hurts so much you feel like dying.You will cry each and every day.
I told myself that when new love comes again, it would be easierand that it would last forever..
But I was wrong, My love can't be that way.... Not for me.

Onderwerp: Re: Come sexy, show me what you can ♡ wo apr 11, 2012 5:31 am

Lichtelijk geschrokken staarde ze in de diepbruine ogen van de jongen die haar niet echt bekend voorkwam. Ze had enigszins haar ademhaling onder controle kunnen houden en had haar strakke hand al van haar keel gehaald. Haar blauwe ogen vonden zijn blik en ze kon een glimlach niet van haar gezicht slaan. Zijn toch geïrriteerde toon deed haar zachtjes lachen, alsof ze ermee kon lachen dat ze hier zowat verdwaald was en hij blijkbaar de uitgang wel kende. Een bedenkelijke frons verscheen in haar wenkbrauwen toen ze hem zijn vraag hoorde stellen en ze duidelijk niet wetend haar schouders optrok. "Weddenschap met vriendinnen, snappen jullie dudes niet." Een uitdagende grijns plakte als boomhars op haar gezicht. Maar toen ze hem dichterbij zag komen en ze zijn adem tegen haar wang voelde kon ze nog net een gil onderdrukken door haar hand over haar mond te klemmen. Die gast vond het klaarblijkelijk zeer grappig om haar hier in in het donker achter te laten met de boodschap dat de uitgang de geheel andere kant was. Of ze hem nu moest vertrouwen of niet, veel keus had ze niet. Liep ze de andere kant uit zou ze al geheel verdwalen. Misschien dat als ze de jongen volgde ze nog een kans had om hier uit te geraken vooraleer iemand anders haar zou vinden en ze straf zou krijgen. "Hee!" Een gesmoorde uitroep maar meer kreeg ze er niet uit toen ze de jongen hoorde weg stappen. Was dat even een plezante jongen, liet ie haar even alleen nadat hij haar kaars had uitgeblazen. Lachwekkend. "Lumos." Een bevel echode nog even rond vooraleer de vlam van haar kaars weer oplichtte en een tevreden glimlach haar gezicht weer opfleurde. Nu zou ze die vreemde eens gaan zoeken en hem vertellen wat ze van zijn gezever vond. Als ze hem al vond. Damn. Het zachte getrippel van de jongen zijn schoenen zorgde ervoor dat Yelena toch nog zijn spoor kon volgen en ze hem langzamerhand in het zicht kreeg. Waar ze wel niet op had gelet was dat haar kaars steeds zwakker werd door het tekort aan zuurstof. Een korte gil verdween uit haar keel toen die daadwerkelijk ook doofde. Verdomme! Niet meteen wetend wat te doen probeerde ze haar ogen aan de duisternis te laten wennen en hoopte zo toch een baan te volgen die haar op een muur deed stoten. Wacht eens .. Stond die muur er de vorige keer nu niet? Yelena wist dat ze rondjes aan het lopen was en ze door kreeg dat die jongen haar gewoon in de maling nam. "Dit is echt niet grappig!" Yelena's stem klonk zwaar geïrriteerd. Ze was dit spelletje zat en besloot de omgekeerde kant weer uit te lopen. Het enige waar ze wel niet aan had gedacht was dat de grond onder haar bedekt was met een lange mat die op het einde wat opgekruld was. Natuurlijk struikelde ze daarover en lag ze nogal gênant tegen de grond. Vloekend sprong ze terug overeind, keek woest om zich heen en hoopte eerlijk gezegd dat ze die dude niet meer zou tegenkomen. Het was trouwens zijn schuld dat ze hierin verzeild was. Ze durfde er zelf op te wedden dat ze daarnet nog de juiste kant had gelopen maar hij gewoon wat lol wilde trappen. Geërgerd over dit alles streek ze haar rode slaapkleedje weer plat en wandelde naar de grote kamer waar ze de indruk kreeg dat ze de goeie kant opliep. Een zacht briesje streelde haar gezicht, maar waar het vandaan kwam wist ze niet. Kon het zijn dat ze al bijna weer aan de trap stond? Dat leek haar sterk. Radeloos cirkelde ze een rondje om haar eigen as, draaide haar blik naar de open haard en liet zich op een stoel zakken die ervoor stond. Wat kon ze anders doen dan wachten tot iemand haar vond? Zij ging die uitgang nooit vinden, en die jongen vertrouwde ze ook voor geen haar. Yelena zuchtte en krulde haar fijne, lange vingers rond haar zwarte haren. Misschien dat ze maar beter kon wachten tot het lichter zou zijn en ze zo de uitgang kon vinden. Want nu leek het voor haar nogal hopeloos .. Buiten dat het donker was en ze bijna niets zag vond Yelena het hier nog wel gezellig. Het enige waar ze over nadacht was waar die jongen zou uithangen, die kende deze kerkers vast helemaal vanbuiten.

-Sorry voor deze erg inspiratieloze post xD De volgende word wel beter >'3