You really wants it, heu?

Haar hersenen gebruiken was ze de beste in, maar sociale omgang had ze soms wat moeite mee. Met meiden om gaan was natuurlijk, maar met jongens of mannen omgaan was weer een heel ander verhaal. Ze had een de leraar Verzorging van Fabeldieren of ze een hippogrief kon ontmoeten, al was ze er eigenlijk best bang voor. Haar eerste ontmoeting was niet bepaald leuk geweest, ze was bijna gebeten door eentje. En niet omdat ze het uit had gelokt, maar de persoon naast haar had geen respect getoond aan het dier, en die had net iets teveel naar links gehapt en daar stond Rue toen als een klein meisje. Sinds dien was ze eigenlijk als de dood voor de dieren, maar ze haten bang zijn. Het waren prachtige beesten, en ze wilde ook graag van haar angst afkomen, zodat als ze in de lessen behandelt zouden worden ze niet de les zou skippen. Maar er gewoon bij kon zijn, net als ieder ander. Ze had geluk gehad dat Professor Aicio zo vriendelijk was om extra tijd vrij te maken voor haar. Het werd waarschijnlijk niet vaak aangevraagd, een privé ontmoeting met een van de fabeldieren uit het bos. Ze had haar lessen voor die dag gehad en was opgelucht dat het voorbij was, haar potlood ging over het witte papier van haar blok heen, en schetsen zo de lijnen van een adelaarskop, met de vleugels en voorpoten, en daarna kwam ze aan bij het achterlijf dat bestond uit paarden benen.

Er gingen geruchten dat er ooit een hippogrief van Zweinstein veroordeelt was, maar Rue had ook vernomen dat die ontsnapt was, en ondanks haar trauma was ze blij voor het beestje geweest. Het was onnodig fabeldieren te vermoorden tenzij je niet anders kan. De klok sloeg half wat betekende dat ze zich nog moest haasten, ze keek naar de schalen met fruit op de lange tafel van de Grote Zaal. Ze pakten een appel die een mooi gemengde schil van rood en groen had. En stopten die in haar tas, ze wist dat Professor Aicio van appels hield, en deze was lekker dat wist ze zeker. En misschien als een klein bedankje.. Ze liep met een gehaaste pas de zaal uit, en liep via de grote voordeuren het terrein op. Een klein stukje naar het oosten lopen en dan kwam je bij het bos uit. Daar zou haar leraar rond dit tijdstip zijn, en het was niet moeilijk om de man met een hippogrief naast zich te vinden bij de boomgrens. Ze zag hem zijn hand opsteken als begroeting, Rue stak ook haar hand op terwijl ze naderde. Toen ze bij Ebben was deed ze haar tas open en toverde de appel tevoorschijn. Met een beetje rode wangen glimlachten ze 'Ik weet dat u van appels houd, en ik zag deze en ik denk dat hij lekker zal smaken. Als een soort bedankje.. voor dit.' zei ze zacht. Haar handen trilde lichtjes terwijl ze de appel in haar handen hield voor Ebben. Haar pony hing half voor haar ogen, maar haar andere oog richten zich op Buckbeak junior. 'Hij is prachtig.' bracht ze uit.

Na wat voor Rue een eeuwigheid had geleken pakten Ebben de appel aan, en nam uiteindelijk na er wat mee te hebben gespeeld een hap er uit. Hij leek de appel wel te waarderen, daarmee was Rue blij, hij was in zijn vrije tijd hier voor haar. En hij had de hippogrief waarschijnlijk vanuit het bos hier heen moeten halen dus dat arme beest had waarschijnlijk geen zin om hier te zijn. Een schuldgevoel borrelde in haar op, misschien was dit niet zo'n goed plan geweest. Opeens voelde ze de blik van haar leraar in haar wang prikken, en ze keek van Buckbeak naar hem en werd bijna nog roder door zijn opmerking, hij vroeg waarom ze zo verlegen was en dat hij niet bijten. Auwtch dat was een flauwe opmerking voor Rue, 'U niet, hij kan wel bijten.' mompelde ze. Terwijl haar blik even naar de aarde onder haar voeten ging. Ze liet haar tas van haar schouder op de grond glijden, blijkbaar had haar leraar haar door, dat ze bang was voor de hippogrief, haar lichaam stond gespannen af te wachten tot er iets gebeurde. Rue deed alle mogelijke moeite om haar moed bij elkaar te schrapen, vroeger was ze nooit ergens bang voor geweest zeker niet voor dieren. Maar na die ene aanvaring was ze altijd nerveus op dit soort momenten. Tot op dat ene moment had haar hand langs haar zij gehangen, tot haar leraar hem opeens pakten. Voorzichtig, maar toch benam het Rue haar adem, ze schrok er zacht gezegd van.

De rode kleur verdween maar niet van haar wangen, terwijl Ebben haar langzaam richting Buckbeak trok, Rue kon niet anders dan zich mee laten trekken. Hij vertelde de hippogrief om rustig te zijn, en Rue's ogen stonden groot terwijl ze naar Buckbeak Junior keek, ze had moeite haar ademhaling rustig te krijgen. Toen Ebben even voor haar ging staan en haar recht aan keek leek haar hart stil te staan. Alhoewel, ze kon haar hart heel duidelijk horen kloppen, alsof hij elk moment uit haar borstkas kon springen. "Je moet oogcontact maken en dan buigen. Blijf buigen totdat hij ook buigt, dan pas heb je zijn repect verdiend en kun je bij hem in de buurt komen." zei hij, en toen hij naar achteren stapten voelde ze een bemoedigend kneepje in haar schouder. Ze haalde een paar keer diep adem, en kneep haar ogen dicht. Toen ze ze weer open deed keek Buckbeak haar recht aan en ze boog met een sierlijke beweging naar voren terwijl ze hem aan bleef kijken. Eerst kraste hij en Rue voelde hoe ze weer begon te trillen, en tranen van angst welde op in haar ogen. Ze schaamde zich dood, ze was vijftien, dan huilde je niet meer als je ergens bang voor was.. Na een paar minuten gebogen te staan kraste Buckbeak weer. En boog toen door zijn voorpoten heen. En liep een stap naar Rue toe, ze kwam langzaam en geleidelijk omhoog, nog steeds naar hem kijkend. Toen hij nog een stap van haar verwijdert was strekte ze haar hand uit. En tikte hij zachtjes met zijn snavel tegen haar uitgestrekte vingers, Rue snakte naar adem. Buckbeak liet het toe dat ze hem aanraakten, uiteindelijk liep hij die ene stap dichterbij en vleide zacht zijn kop tegen haar hand. Door haar tranen was haar blik waterig, maar ze kon zich niet herinneren dat een hippogrief zo dichtbij was geweest, en dat die zo rustig was.

Het voelde prettig de harde snavel en zachte veren tegen haar handpalm streek, en Buckbeak leek het ook prettig te vinden de aandacht. Een glimlach verscheen rond Rue's lippen en ze begon te lachen, de zenuwen de angst verdwenen voor een paar minuten. Alles kwam er in een keer uit, waardoor ze voor een random stranger er waarschijnlijk behoorlijk gestoord uit zag. Al huilend staan lachen terwijl ze een hippogrief aaide.. Voor ze het door had stond Ebben opeens naast hun, haar blik was al die tijd op Buckbeak's ogen geweest, de felle kleur zo fascinerend. "Zo erg is hij niet, hé?" zei haar leraar, 'Deze keer was ik ook niet de gene die bijna aangevallen werd.' zei Rue zacht. Even beet ze zacht op haar lip, verkeerde tekst. Rue had geweten dat het niet de schuld van de hippogrief was, en de persoon naast haar verkeerd had gezeten maar toch had ze het dier niet meer aan durven kijken. Maar Junior, zoals Ebben hem noemde was zo rustig, zo vriendelijk met een groot hart. Rue's ogen kleurde blauw door het daglicht en ze kon haar ogen niet van hem af houden. Ze hoorde wel een paar voetstappen haar kant op maar letten er niet echt op, maar opeens voelde ze twee handen bij haar middel en verdween de grond onder haar voeten. En voor ze er erg in had zat ze op de rug van Junior achter zijn vleugels. Rue kon geen woord uitbrengen voor hij begon te lopen en met zijn vleugels ging slaan. En met een paar bokken sprongen de lucht in ging.

Rue keek met grote ogen naar wat ze kon zien vanaf deze hoogte, nu had ze geluk dat ze vaak genoeg op een bezem rond vloog, anders had ze het waarschijnlijk uit gegild. Toen Rue de wind in haar gezicht voelde en haar haren naar achteren lieten waaien maakten ze een halve duikvlucht. En ze zag dat hij richting haar leraar vloog. Hij greep hem, en ze vlogen weer omhoog. Het enige dat Rue deed was zorgen dat ze er niet vanaf viel, het leek wel een beetje op paardrijden alleen dan wat gevaarlijker.."Hé, dat was niet de afspraak, jullie zitten in een complot."Toen ze haar leraar die woorden hoorde roepen kon ze niet anders dan lachen. 'Thank you, Buckbeak Junior.' zei ze, terwijl haar vingers langs zijn nek veren ging. 'I've head so much about you and your family and I'm glad you exist.' fluisterde ze hem toe. Toen hoorde ze hem weer krassen, maar deze keer klonk het vriendelijker. 'Gaat het goed professor?' riep ze boven het geluid van de wind uit, nu maar hopen dat ze straks boven iets zachts vlogen voor Buckbeak hem naar beneden liet vallen.. Ondanks dat ze geen hoogtevrees had kriebelde het toch wel een beetje in haar buik. Het was niet niks om spontaan op een hippogrief te worden gezet en dan gelijk te gaan vliegen met het dier. Al was het een geweldige ervaring.

Zouden mensen hun kunnen zien vliegen? Vanaf deze hoogte leken alle mensen wel mieren, of in iedergeval dwergen. Een klein lachje kon er bij Rue wel af aangezien ze zelf altijd als klein beschouwd werd. Haar vingers streken over Buckbeak's veren en genoot van de wind in haar gezicht. Ze kon bijna niet meer snappen dat ze ooit bang was voor deze geweldige dieren. Al waren ze ook wel gevaarlijk, maar wat was nou niet gevaarlijk. Ze liet haar handen op haar benen rusten en zag hoe het terrein onder haar door schoot, Ebben had gezegd dat het goed ging en hij wel erger had mee gemaakt. Wat voor ergs zou haar leraar hebben gezien in het leven? Opeens zag ze iets vallen, en ze keek naar beneden en zag tot haar schrik dat het Ebben was. 'Buckbeak!' riep Rue uit, de hippogrief kraste verontwaardigd, en vloog snel naar beneden en greep hem weer even. Maar liet hem al snel weer los al waren ze toen we dichter bij de grond Rue had haar toverstok gepakt 'Aresto Momentum.' zei ze terwijl ze op Ebben richten. Hij viel nog steeds op de grond maar wat minder hard, dat was het enige dat ze had kunnen doen. Ze hoorde zag zijn borstkas onregelmatig op en neer gaan, en toen Buckbeak op de grond stond gleed ze van zijn rug af. Buckbeak was eerder bij Ebben en drukte met zijn snavel tegen de wang van de jonge man. Ze hoorde al vaagjes iets van woorden, maar toch zat het Rue niet helemaal lekker. 'Professor, heeft u niks overgehouden aan de val?' vroeg ze met een bezorgde blik in haar blauwe ogen. Toen ze op haar hurken wilde gaan zitten voelde ze opeens een duwtje in haar zij en kon nog net Buckbeaks ogen zien voor ze half voorover viel. Ze belande half op de buik van Ebben, en kon nog net het meeste gewicht op haar linkerhand vangen. Haar wangen kleurde weer rood 'Sorry.' zei ze gehaast en duwde zichzelf iets omhoog en plofte naar achteren op het gras. Wat er fout kon gaan ging fout vandaag bij Rue.. Haar blik ging naar de grond waar ze op was geploft en ze was blij dat haar pony weer een beetje voor haar ogen was gevallen. Ze schaamde zich weer dood, hoe had Buckbeak hem nou zo kunnen laten vallen?! Dat was levensgevaarlijk.. Vanuit haar ooghoeken wierp ze hem een bijtende blik toe, die de hippogrief met genoegen ontving. Die leek er wel zijn lol in te hebben.