Yana kreeg een brede grijns rond haar mond en ging vluchtig met haar hand door haar haar heen: Daar ging ze eens goed voor zitten. Ze wilde verder lezen toen er een ander meisje opmerkte dat het "Verboden Vloeken" waren. Gepikeerd keek Yana op en trok ze ruw de oordopjes uit haar oren.
'Goh, je had echt niet de moeite hoeven nemen me dat te vertellen,' sneerde ze meteen terug terwijl ze haar aandacht weer op het boek richtte. De Crusiatesvloek was inderdaad verboden en dat zag Yana zelf ook nog wel in. Daar had ze de betweterige trien naast haar niet voor nodig. Al was ze ouder, Yana was alles behalve onder de indruk van het meisje. Ze rolde met haar ogen toen het meisje doorging en richtte haar blik uiteindelijk geërgerd weer op het kind naast haar.
'God, ga toch fietsen stelen en laat me met rust. Ik ben níet achterlijk, ook al schijn jij te denken van wel wellicht door het feit dat je net die paar jaar ouder bent dan ik,' zei Yana bot. Het meisje was op z'n zachtst gezegd knap qua uiterlijk hoewel Yana alles behalve onder de indruk was van het bijna perfecte voorkomen van het meisje: Haar fijn gevormde wenkbrauwen die bijdroegen aan de uitdrukking rond haar gezicht. Ze droeg een nonchalante glimlach rond haar mondhoeken, maar was zelfs nu nog zou ieder willekeurig modeblad haar als model willen hebben.
Yana schoof haar stoel wat dichter tegen de eiken tafel aan en plugde opnieuw de oordopjes in haar oren met haar bleke handen. Gefascineerd las ze verder over hoe iemand gemarteld werd door een ander. Er was zelfs één geval geweest waarin een echtpaar helemaal gek gemaakt was door de pijn voor een geheim, maar zelfs toen ze gek geworden waren hadden ze niets losgelaten. Yana legde haar hoofd op haar vuist en dacht peinzend na. Als iemand haar zo veel pijn zou doen dat ze haar hele eigen 'ik' verloor, zou ze dan toegeven? Nukkig schudde Yana die gedachte weg: Nee, dat zou ze niet doen.
Ronduit grof werd ze uit haar gedachten gehaald toen het meisje naast haar zich voorstelde als "Yelena". Yana draaide geprikkeld zich weer na het boek toe.
'Koop een taart en vier het,' bromde Yana zonder "Yelena" aan te kijken, zonder haar oordopjes uit te doen. Ze focuste haar groene ogen weer op de pagina's terwijl ze verder bladerde in het boek. De Vloek des Doods. Yana fronste toen ze de woorden las waarmee de spreuk werkelijkheid kon worden en verbaasde zich over de verrassend eenvoudige spreuk. Logisch dat er zoveel mensen aan gestorven waren. Logisch dat mensen dit snel gebruikten. Logisch. Yana zag haarzelf er wel vooraan het eruit te flappen in een ruzie, in een driftig gevecht. Opgelucht liet ze haar adem - die ze onbewust in had gehouden tijdens het lezen - ontsnappen toen ze zag dat je de persoon tot in het diepste van je ziel moest haten en dat je moest genieten van de dood van degene waar de toverspreuk op gericht werd. Yana voelde een opgewonden siddering over haar ruggengraat lopen toen ze iets over vloek zag staan: Als de Vloek bij zowel Dreuzels als Tovenaars toegepast wordt, zullen de Dreuzels voor een raadsel staan als ze het lijk vinden. Yana dacht kort na en maakte toen een 'O' van haar mond zonder het uit te spreken. Ook dat was zo klaar als een klontje: Er was geen bewijs voor een moordwapen zoals een mes, er was geen bewijs voor een dood gevolg van een verstikking. Yana's ogen glansden: Degene die een moord zou plegen zou er mee weg komen, het was immers ontraceerbaar wie de spreuken uit had gevoerd.
