sometimes it's not about knowing the right answer

Met een zucht klapte James het boek voor zijn neus dicht en stond op om het terug op de plank te zetten. Hij raapte zijn vellen perkament (volgeschreven met hier en daar een doorgekrast woord of zin) bij elkaar en stopte alles in zijn tas, die hij over zijn schouder heiste. Hij keek achterom en stak met een kleine glimlach zijn hand op naar de bibliothecaresse, die hij inmiddels wel kende, na bijna zeven jaar. Hij had net (eindelijk) de laatste hand gelegd aan zijn Geschiedenis van de Toverkunst essay - hij moest vanavond alleen nog zorgen dat hij het fatsoenlijk in het net overgeschreven kreeg, zonder alle krassen en inktspetters op zijn rollen. Maar dat zou hooguit een uurtje of twee werk zijn, wat inhield dat hij de rest van de dag voor zichzelf had. Eenmaal in de hal bleef hij enkele ogenblikken staan, om vervolgens richting zijn slaapzaal te lopen om zijn boekentas te droppen en een leesboek - waar hij inmiddels al maanden in bezig was - uit zijn nachtkastje te halen. Hiermee liep hij naar de deuren en stapte de binnenplaats op.

De zon scheen, en het was best warm voor de tijd van het jaar, dus gooide James zijn mantel af en vouwde hem over zijn arm; hierna rolde hij de mouwen van zijn blouse op. Hij keek even om zich heen en zocht zich vervolgens een plekje bij een van de openingen in de muren op; zijn mantel legde hij over de rand, waarna hij hier zelf op ging zitten, een been op de rand geplaatst en het andere erlangs bungelend. Hij zette het boek tegen zijn opgetrokken been en sloeg het open, naar de juiste bladzijde zokend.Toen hij deze gevonden had, zakte hij wat onderuit en begon met lezen. Het was de afgelopen tijd nu niet bepaald rustig geweest op het gebied van huiswerk, dus recreatief lezen was er sowieso bij ingeschoten. Goddank zat de drukte er nu bijna op - nog twee essays en een paar wat kleinere opdrachten - en zou het tot zijn examens vrij rustig worden. Met een tevreden glimlach sloeg hij de bladzijde om.

Het boek in zijn schoot had hij inmiddels al enkele keren gelezen, maar hij pakte het altijd weer op wanneer hij vrije tijd had. Natuurlijk was het zijn vaders favoriete boek geweest. Een Dreuzel-boek, vreemd genoeg, maar zo was het nu eenmaal. Zijn vader was absoluut geen Dreuzel fanaat geweest, maar hij had nooit iets buitengesloten, dus toen zijn vrouw hem het boek in de handen gedrukt had, had hij het meteen gelezen. Althans, dat was wat James' moeder hem later verteld had. Van zijn vader zelf wist hij dat het zijn favoriete boek was, dus las James het zo vaak hij kon, alsof er nog een beetje essentie van zijn vader verstopt zat in deze bladzijdes. Het was op zulke momenten, met het boek op zijn schoot, in de zon, dat hij zich het dichstbij zijn vader voelde. Hij wist dat hij er vanavond door afgeleid zou zijn, maar dat moest hij dan maar op de koop toenemen. Plotseling viel er een schaduw over hem heen, die zijn gedachtegang onderbrak en zijn bladzijde verduisterde, en wat verdwaasd keek hij op naar degene die naast hem was komen staan.

Elke nieuwe minuut kan ik het weer niet laten. Mijn wangen bol opgeblazen, mijn lippen lichtjes pruilend, schiet ik telkens weer opnieuw een vuile blik richting het raam. Dan kijk ik weer boos voor me uit terwijl ik mijn armen boos over elkaar heen sla, een geïrriteerde zucht mijn lippen verlatend, om alvorens mijn wangen weer op te blazen, pruillip weer op mijn gelaat. Het was niet eerlijk. Niet eerlijk. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik weer naar het raam, waar momenteel heldere lichtstralen door het glas heen schieten. Hoe is het mogelijk dat het juist nu vandaag zulk mooi weer is? Vandaag, nu ik in de ziekenzaal lig? Nu ik gister door een vrij stom ongelukje, dat totaal niet mijn schuld was, van mijn bezem ben afgevallen en mijn been heb gebroken? Of nouja.. heb gebroken.. De zuster had hem gister al grotendeels geheeld, maar ze stond erop dat ik de nacht nog zou blijven en dat ik morgenvroeg kon gaan. Ik houd absoluut niet van ziekenhuizen of ziekenzalen, maar ik bedacht me dat één nachtje geen kwaad kon.. Het was nu trouwens niet zo dat ik überhaubt veel keus had, maar okay. Overigens is het nu al middag en lig ik nog steeds vastgeketend aan mijn ziekenbed. Bij wijze van spreken dan.

Mijn staarcompetitie met het raam, mijn gezucht, gesteun en gekreun houd nog minstens een dik kwartier aan voor ik dan plots een terneergeslaagde (of was het geïrriteerde) zucht hoor. De zuster, haar handen in haar zij, verteld me dat ik kan gaan, maar niet voordat ze heeft gezegd dat een centaur nog zijn geduld bij mij zou verliezen. Ik grinnik ondeugend, kleed me om naar de kleding van gister, stop mijn toverstok in mijn achterzak en ben dan snel de deur uit, vóór de zuster zich bedenkt en me nog maar een nachtje laat blijven. Half huppelend baan ik mij een weg naar de vijfde verdieping. Eenmaal voor de deur met de adelaarknopper hoor ik de vraag aan. ''Zonder deksel, scharnieren of slot bevat, dit doosje niettemin een gouden schat.'' Ik grinnik blij. Die was wel erg simpel. ''Een ei,'' antwoord ik, glimlach op mijn gezicht. De deur slaat open en ik loop blij, half huppelend, naar binnen.

Nadat ik een schone set kleding aan heb gedaan maak ik mijn weg al gauw naar beneden en duw ik niet veel later de grote deuren open. De zon die mijn huid verwarmd is iets wat ik meer dan welkom heet. Een blije glimlach siert mijn lippen en ik heb het gevoel alsof ik een vreugdedansje moet doen. Dit doe ik echter niet, om mijzelf nog een beetje in ere te laten. Ik weet echter haast zeker dat er van mijn gezicht al meer dan genoeg af te lezen valt. Ik moet mezelf inhouden om niet rond te springen, maar begin uiteindelijk dan toch over de binnenplaats heen te lopen.

Als ik een jongen zie zitten met een boek in zijn schoot, wie ik vaagjes wel ergens van ken, besluit ik op hem af te lopen. Ik bedoel; ik ben blij, het weer is prachtig en ik zie geen reden om al dit goeds niet met iemand te delen. Okay, misschien ben ik vandaag een beetje té positief en blij maar dat zou niets uit mogen maken toch? Ik ga vlak bij de jongen staan, die ik nu herken als een mede-ravenklauwer, alleen eentje die enkele klassen hoger zit, en wacht tot hij naar me opkijkt. Als hij dit eenmaal doet staat er een brede, blije glimlach op mijn gezicht. ''Hee,'' zeg ik vrolijk. ''Prachtig weer of niet?''

De jongen die plots voor mijn neus staat is zo vrolijk dat ik enkele ogenblikken niet weet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk weet ik een wat verbaasde "Hey" uit te brengen, terwijl ik vlug naar mijn boek kijk om het paginanummer te onthouden en het vervolgens dichtklap, al let ik er wel op dat ik mijn hand bijna terloops over de titel leg. Ik wist dat er hier genoeg mensen rondliepen die niets van Dreuzels moesten weten, dus voorzichtigheid in acht nemen was altijd verstandig. "Prachtig weer," stem ik in, een glimlach op mijn gezicht zettend. Ik ga wat rechterop zitten en zwaai mijn andere been ook richting de grond, zodat ik er niet als een zak aardappelen bij hang, maar nu gewoon recht in de opening van de muur zit. Het boek leg ik naast me neer, de voorkant naar beneden, in de hoop dat het niet al te duidelijk over komt dat ik de titel probeer te verbergen.

Nu laat ik mijn blik over de jongen heengaan. Toen ik hem voor de eerste keer zag, net, had ik al vaag het gevoel dat ik hem ergens van zou moeten kennen, en ik neem me de tijd om erachter te komen waar dit dan wel van zou moeten zijn. Hij draagt geen uniform, dus geen stropdas of badge waaraan ik af kan lezen bij welk huis hij hoort. De eerste mogelijkheid die me te binnen schiet is dat ik misschien les met hem heb, maar deze verwerp ik al snel: hij lijkt me jonger dan ik, dus samen les is erg onwaarschijnlijk. Dat ik hem tijdens de lunch of in een tussenuur gezien heb, lijkt me ook sterk, aangezien het dan zo druk is dat hij me niet opgevallen zou zijn. Dan blijft er nog maar één optie over: hij zit, net als ik, in Ravenklauw, en ik heb hem vaker in de leerlingenkamer gezien. Ik blijf bij die gedachte hangen en realiseer me dat dit, inderdaad, klopt; ik kan me herinneren dat ik hem vaker, vrolijk lachend, bij het haardvuur heb zien zitten, wat ook verklaart waarom zijn glimlach me zo bekend voorkwam, net.

Ondanks het feit dat ik vrij zeker van mijn zaak ben, vraag ik: "Je zit ook in Ravenklauw, toch?" Liever het zekere voor het onzekere nemen. Impulsief schuif ik wat opzij om plaats voor hem te maken en gebaar naar de nu lege plek naast me. Vanuit mijn nieuwe positie bestudeer ik de jongen opnieuw, ditmaal om proberen te plaatsen waar hij vandaan komt. Hij lijkt me van origine sowieo niet Brits - dat moge duidelijk zijn, zijn uiterlijk schreeeuwde het praktisch uit - maar ik was nooit geweldig goed geweest in het schatten van afkomsten, en om het nu al meteen te gaan vragen... Niet dat ik verlegen was aangelegd, alles behalve, maar sommige dingen vroeg je nu eenmaal niet wanneer je elkaar pas net voor de eerste keer sprak, of je nu in hetzelfde huis zat of niet. In plaats van die vraag te stellen, richt ik mijn ogen maar op de zijne, vrolijk glimlachend. "Welk jaar zit je?" vraag ik vervolgens maar, bij gebrek aan een beter gespreksonderwerp, en zet mijn handen naast me op de stenen zodat ik op ze kan steunen.

Die beweging trekt mijn aandacht naar mijn handen en vanuit daar maken mijn gedachten een vreemde sprong - wat ze wel vaker doen, ik zal het nooit begrijpen - en meteen realiseer ik me dat ik geen idee heb hoe hij heet, en omgekeerd waarschijnlijk ook niet. Ik til mijn rechterhand dus op en steek hem naar de jongen uit. "Ik ben James, trouwens," zeg ik, mijn gezicht netjes in zijn vrolijke uitdrukking houdend, ook al kan ik mezelf stiekem voor mijn kop slaan dat ik niet eerder aan voorstellen gedacht had. Ik gooide het er maar op dat er te veel was waarvan ik bij de jongen niet zeker was, en dat dit me dusdanig afgeleid had dat ik het glansrijk vergeten was. Nou ja, beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

De jongen lijkt een moment stomverbaasd en zegt dan ook enkele momenten niets. Dan komt er een 'hey' bij hem vandaan, hetgeen mijn glimlach nog iets groter maakt. De jongen kijkt even naar zijn boek en slaat deze daarna dicht, zijn hand op de kaft leggend en op deze manier de titel bedekkend. Mijn glimlach word iets kleiner en mijn ogen iets groter. Nieuwsgierigheid slaat toe, terwijl ik half probeer de titel alsnog te ontcijferen. Dan word ik plots uit mijn gedachten getrokken door de jongen zijn stem, waardoor ik snel mijn ogen weer op de zijne richt. Ik hoor hem met mijn voorheen gestelde vraag instemmen, een glimlach op zijn gezicht. Hierna slaat hij zijn benen over de rand heen en gaat hij op deze manier wat rechter zitten, het boek naast hem neerleggend... Met de kaft naar beneden, verdorie.

Ik doe bijzonder mijn best om niet op te vallen als ik, nog steeds, de titel van het boek probeer te ontdekken. Nu moet ik overigens wel even zeggen dat ik niet een wijsneusje ben dat van alles op de hoogte moet zijn of zo'n grote nerd die percé alle boeken moest kennen en hebben gelezen. Nee, ik was gewoon ontzettend nieuwsgierig. En niet eens echt over het boek. Meer over waarom de jongen zo zijn best leek te doen om mij de kaft niet te laten lezen. Of ik zag spoken en was gek en de jongen deed het geheel zonder dat hij er erg in had; dat kan ook nog.

Wederom haalt de jongen zijn stem mij uit mijn gedachten en onderbreekt deze mijn titelontdekmissie. Ditmaal met een vraag. ''Uhu,'' antwoord ik zijn vraag blij, terwijl ik er nog meerdere malen enthousiast bij knik, een brede lach op mijn gezicht. Zijn vraag bevestigd voor mij tevens wat ik al weet; hij zit ook in Ravenklauw. De jongen schuift wat opzij en gebaard dat ik naast hem kan komen zitten. Ik krijg een yay gevoel en hijs mezelf al snel op het muurtje waar ik naast hem neer plof. Er zit aan deze plek nu eigenlijk maar een groot nadeel voor mij. Het boek van de titelontdekmissie was volledig uit het zicht. Er was echter weinig tijd om mij hierover te mokken aangezien de jongen de stilte alweer met een nieuwe vraag verbrak. ''Ik zit momenteel in vierde,'' antwoord ik, een glimlach mijn lippen sierend. ''Jij zit in de zevende, toch?'' vraag ik dan, lichtjes onzeker. Even ter informatie; ik ben geen stalker; ik let gewoon heel goed op mijn omgeving!

Dan steekt de jongen een hand naar mij uit en stelt hij zich voor. Een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht, mijn ogen tot halve maantjes geknepen, grijp ik zijn hand. ''Lu Han,'' zeg ik blij. Ik laat zijn hand los, maar mijn gelaatsuitdrukking blijft hangen. Dan herinner ik me het boek en mijn glimlach word weer wat kleiner. Ik tuit mijn lippen lichtjes en blaas mijn wangen iets op, iets wat ik blijkbaar vrij veel doe, en kijk in de richting van waar het boek zou moeten liggen. Dan besluit ik de titelontdekmissie maar op te geven. Ik bijt lichtjes op de binnenkant van mijn wang en kijk James inschattend aan. ''Wat is dat boek wat je aan het lezen bent?'' flap ik er dan in een keer uit, een flauwe glimlach op mijn gezicht verschijnend.

Vierde jaar, dan had ik in ieder geval goed ingeschat dat hij jonger was dan ik. Dat kwam nu niet echt als een hele grote verrassing; ik had niet verwacht er echt gruwelijk ver naast te zitten, maar bevestiging was altijd mooi meegenomen. Ik was wel lichtelijk verbaast dat de jongen scheen te weten dat ik een zevendejaars was. Ik hield het er maar op dat mijn leeftijd gewoon heel gemakkelijk af te lezen was aan me. "Ja, dat klopt," zei ik met een kleine glimlach. Nu het zo gezegd werd, voelde het besef dat ik in mijn laatste jaar zat heel raar aan; nog enkele maanden en ik zou hier niet meer zitten. Nog enkele maanden en ik zou me in de echte wereld begeven. Het was een heel raar idee, ik kon me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik hier voor het eerst kwam en op het krukje in de Grote Zaal de Sorteerhoed op mijn hoofd gezet kreeg.

Hij stelde zich voor nadat ik dat deed, en zijn naam verhelderde een hele hoop. Ik mocht het dan wel niet aan zijn uiterlijk kunnen aflezen, maar ik wist nog net genoeg van namen-herkomst om te weten dat Lu Han een Chinese naam moest zijn. Ik vroeg me af wat hij hier deed. Ik wist niet of er scholen voor tovenaars in Azië waren, maar als Europa er al drie had, moesten ze er toch tenminste één hebben. Waarom kwam hij dan naar de andere kant van de wereld om hier naar school te gaan? Tenzij hij hier al gewoond had, natuurlijk, en op jonge leeftijd hiernaartoe was gekomen of iets dergelijks. Ik brandde van nieuwsgierigheid, maar durfde er niet naar te vragen, uit angst dat ik misschien wel pijnlijke herinneringen op zou rakelen. Ik wist dat ik dat zelf ongelofelijk vervelend zou vinden, dus lette ik er bij andere altijd op dat ik geen persoonlijke vragen stelde, hoe graag ik ook iets wilde weten.

Plotselijk stelde Lu Han me een vraag, en de woorden deden me verstarren op mijn plaats. Natuurlijk was het te mooi geweest om waar te zijn om te hopen dat ik niet gezien had dat ik de titel van mijn boek probeerde te verbergen. Ik schoot in een kleine paniekaanval terwijl ik probeerde te bedenken wat ik moest doen. Ik kon moeilijk niet antwoorden, en liegen was ook vrij onmogelijk: wat als hij vroeg of hij het boek mocht zien? Er zat schijnbaar niets anders op dan eerlijk antwoord geven en hopen dat hij het daarbij zou laten. Ik nam diep adem en antwoordde vervolgens: "Gulliver's Travels." Ik bleef enkele ogenblikken stil en realiseerde me dan ik het daar onmogelijk bij kon laten; met lichte tegenzin reikte ik hem het boek aan, mijn ogen op mijn schoenen richtend, die ik plots geweldig interessant vond. "Dreuzelboek," zei ik, half gemompeld. Ik zei daarna niets meer, al keek ik vanuit mijn ooghoek naar Lu Han, zijn reactie nauwlettend in de gaten houdend.