Le Homework inhalen

De bergen met huiswerk van de afgelopen dagen werd alleen maar groter, aangezien ze steeds vaker 's avonds op de gangen moest lopen, was haar vakkenpakket toch misschien iets teveel van het goede.. Een zucht kwam uit haar keel, ze propte nog wat extra boeken uit haar kist in haar tas. Ze moest veel inhalen, maar zin om alleen te gaan werken had ze niet. Scorpius leek het te druk te hebben, al had ze geen idee met wat. Misschien wilde Connor mee gaan, naar waar dan ook. Alles beter dan de drukke leerlingenkamer. Lyra schreef op een stukje perkament voor Connor of hij mee wilde naar de Bibliotheek om huiswerk te gaan maken, al was de kans aanwezig dat hij wel alles al af had. Ze hield het in haar zak en liep de leerlingenkamer uit, ze liep de stenen gangen van de kerker door de trap op en kwam in de grote hal, ze liep naar buiten omdat ze vaag had opgevangen dat Connor daar zou zijn. En ze zag hem inderdaad met een paar afdelingsgenoten op de binnenplaats bij de kassen zitten. Ze bleef even staan in de schaduw van de gang staan, en vouwde het papiertje tot een vogeltje. Met een spreuk liet ze hem vliegen en zorgde dat hij op Connor zijn schoot belanden. Lyra wilde niet dat al die mensen dachten dat Connor iets verkeerds had gedaan dat de klassenoudste opeens naar hem toe ging en hem vroeg mee te komen. Dat kwam misschien nogal verkeerd over, en wie weet was Connor er nog niet aan toe om de medeleerlingen te laten weten dat ze een zwak hadden voor elkaar. En eigenlijk wilde Lyra dat ook niet, het was iets tussen haar en Connor. Niemand anders ging het wat aan. Ze wilde het nog tussen hun houden, voorlopig in ieder geval. Omdat ze zelf ook nog moest wennen aan het delen van gevoelens, al was ze er zeker van dat het niet zou veranderen. Het bleef wat vreemd, en als ze weer een rare bui had wilde ze niet dat iedereen het zou merken.

Ze leunde tegen de muur aan, en keek naar een paar leerlingen die voorbij liepen op de gangen, sommige keken bang naar haar, vooral jongere jaren. En sommige meer argwanend, al had Lyra haar badge niet op, dus daar kon het niet aan liggen. Soms vroeg ze zich echt af waarom ze in hemelsnaam deze afdeling gekozen had, ze werd altijd nagestaard. En vaak nog zonder reden, maar ach.. Als ze niet bij Zwadderich had gezeten had ze Scorpius en Connor niet gehad als steun en toeverlaat. Even ging haar blik weer naar Connor en hun afdelingsgenoten, wat ze daar precies deden wist ze niet, maar ze wachten rustig tot Connor het briefje las.
[strange post o-o]

De wind blies zachtjes door zijn honingblonde haar en hij lachte bij het voorstel van zijn vrienden. Ze zaten met z'n drieën op de binnenplaats van het kasteel, genietend van het weer en ondertussen even met mekaar aan het bijpraten. Hij zag de anderen niet vaak, hij had ook bijvakken, wat hem een harder lessenrooster gaf met meer huiswerk. Toch verscheen een glimlach op zijn gezicht bij de gedachte huiswerk. Hij had eigenlijk alles al bijna af, moest alleen nog een laatste werkstuk maken. Dat had hij voor zometeen gelaten, aangezien hij nu even pauze nam, en de frisse lucht in zijn longen liet komen. De hele tijd boven boeken zitten was ook niet goed, en hij genoot met volle teugen van het zachte weer. Normaal was het nog iets harder, hoewel het al weer lente was. Maar dit jaar deden ze er blijkbaar langer over om het groen uit de knoppen de laten komen. Niet dat het hem veel kon schelen, zolang hij maar niet bevroor en zijn jas bij had, was het allemaal wel okay voor hem.
Ze waren wat aan het praten over random mensen, tot opeens een naam zijn aandacht trok. “Lyra?” Herhaalde hij verbaast. De jongens knikten enthousiast. “Je weet wel, de klassenoudste.” Zeiden ze hem plagend om zijn niet-oplettendheid. Hij knikte, “Wat is er met haar?” Zijn blik bleef neutraal, maar hij zag dat ze al verbaast waren. “Dude, niets, we lieten haar naam vallen toen we het over tha girls van de afdeling hadden.” Ze hieven hun handen in onschuldigheid omhoog, maar hij keek ze toch met bijna dichtgeknepen ogen aan. “tuurlijk.” Mompelde hij zacht. Connor zette zich langzaam in beweging. Alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen, viel een briefje in zijn schoot. Hij vouwde het gretig open, nieuwsgierig naar de inhoud. “Guys, got to go. Homework. See you.” Zei hij snel terwijl hij al half richting de bieb liep. Hij voelde hun blikken in zijn rug branden, maar het maakte niet veel uit. Hij had weer eens zin om met haar iets te doen, en ze maakten gelijk hun huiswerk, het kwam allemaal goed uit. Hij stapte snel de bieb binnen en zocht naar de bekende gestalde van het meisje. Snel ging hij achter haar staan en legde zijn handen voor haar ogen. “Guess' who..” Fluisterde hij zacht. Hij lachte, en kwam na even achter haar vandaan. “So, how are you for now?” Vroeg hij met een glimlach terwijl hij haar doordringend aankeek, beslist om niets te laten ontglippen van haar stemming.

MWEH D:

Ze wist zeker dat Connor het papiertje ontvangen had, dus ze liep alvast naar de bieb, er stonden ramen open op de gangen omdat het een warme dag was, en ook in de bieb, anders was het zo'n grote ruimte met allemaal stoffige boeken, en meestal was het ook best wel donker. Ze legde haar tas met boeken op een tafel die vlak bij een open raam stond en voor de rest weinig kasten erom heen had. Ze liep twee kasten verder en stond nu weer vlak bij de ingang van de bieb. Haar vingers gleden over de ruggen van de boeken, opzoek naar een boek over betekenissen van dromen. Ze kampte zelf met dingen die terug kwamen in dromen, en haar iets duidelijk wilde maken maar wat het was wist ze niet. Maar het was haar ook niet ontgaan dat Connor had gezegd dat hij nachtmerries had.. Misschien als er dingen in voor kwamen die een verdere betekenis hadden dat hij rustig kon slapen als hij begreep wat er mee bedoelt werd. Haar ogen gingen langs de kaften, maar ze vond niet het boek dat ze eigenlijk zocht. Haar boeken voor mineralen had ze in haar tas zitten. Ze had er een spreuk op los gelaten waardoor ze bij wijze van spreken een heel huis aan spullen er in kwijt kon zonder dat hij zwaar werd. Maar ze had nog geen goed boek gevonden in Klieder en Vlek over dromen. En ze wist dat Zweinstein er eentje moest hebben, maar waar..

Ze liep naar een andere kast en haar vingers tasten de ruggen weer af, ze viste net een boek van de plank en had hem neergelegd op de rand van de plank op buikhoogte voor Lyra toen ze iemand achter haar hoorde. Ze hoefde niet om te kijken toen ze handen voor haar ogen zag komen. De vertrouwde geur van Connor hing direct in de lucht, sinds ze vaker naar haar wolven vorm veranderde had ze zulke dingen sneller door. 'Guess who.' Fluisterde de stem. En een gilmlach speelde rond haar lippen, er was genoeg ruimte geweest tussen Lyra en de boekenkast en daar ging Connor ook al snel staan. Hij keek haar recht aan en Lyra keek recht terug met haar blauwe ogen. 'I'm fine, just a hell of a mountain homework waiting for me. I think I follow to much lessons, being a Prefect takes a lot of my time. When I normally could work at my homework till midnight, I now walk the hallways to make sure no one else does.' zei ze met een glimlach. Haar bruine ogen onderzochten de zijne, ze sloeg haar armen om zijn nek, en drukte zacht haar lippen op de zijne. Ze had het simpele gebaar van haar gevoelens gemaakt zonder maar een seconde na te denken over dat andere het konden zien. Die avond in de leerlingenkamer leek zo ver weg, elke aanraking, elk woord van affectie. 'Sorry that I let you come to this place, you were sitting outside but I didn't want to be alone making my homework.' zei ze zacht. Even bleef ze zo staan, haar ogen keken recht in de zijne. Haar wangen kleurde een beetje rood 'How are you doing right now?' vroeg ze daarna.

Hij ging snel tussen haar en de boekenkast staan, ergens alle aandacht rechtstreeks op hem aan het richten. Maar dat kwam enkel omdat hij wou weten hoe het met haar ging. Zijn gezicht betrok toen ze het over huiswerk had, meer huiswerk betekende langere dagen voor haar en minder tijd. En dat was voor iedereen nadelig. “Awh, I'm sorry to here that Lyra. I'd hoped that you had more time now. But you're also Prefect. Maby it is true, you have to much lessons. You can't do everything. But for this year, you need to go on with it. Maby I can help you with something? I have do to only a little thing, the rest is already done. So if I help, you have more time?' Hij glimlachte voorzichtig, hoopte dat ze zijn betekenis erachter ook zou begrijpen. Haar bruine ogen maakten hem een warm gevoel verspreidden door zichzelf, en hij wist plots weer hoe erg hij haar kon missen als hij het te druk had met andere dingen. Om een of andere hadden ze het er nooit over gehad, hoe het nu precies zat. Een vaag plan begon zich in zijn hoofd te rijpen, maar niet voor nu. Hij zou het haar de volgende keer vragen, en dan precies uitdenken. Elk detail. Hopelijk zou ze het leuk vinden, maar dat zou hij dan wel zien. Maar het was niet echt officieel tussen hen. En ze hadden ook nog niets tegen anderen gezegt, het feit dat ze hem plots kuste midden in de bieb hielp daar niet aan bij. Maar het kon hem niet veel schelen, hij legde zijn armen rond haar middel en trok haar wat dichter tegen hem aan. Het schoot niet door zijn hoofd dat een leerlinge hun stond aan te staren in het gangpad, en dat ze het waarschijnlijk aan iedereen zou kunnen zeggen. Wel ja, op dit moment kon het hem niet veel schelen. “I'm glad you did. It seems quit crazy maby, but I missed you. School is not that distracting anymore.” Hij zuchtte en streek een verdwaalde lok haar terug achter haar oor. “Me? I'm fine, thank you. But like I said, seems then, the days are weird. The most of the time I'm staring outside, or looking at the clock. I don't know. And that girl over there, don't look to fast, she is staring at us.” Voegde hij er zacht grijnzend aan toe, bedoelend op het meisje. Ze liet gauw haar haar voor haar gezicht vallen, en keek overduidelijk betrapt naar de grond. “But what should we say to her? They'll know if we don't do something, right? Do you want that? For me it doens't matter actually, only people will stare at me that I've got such a beautiful girl.” Hij glimlachte naar haar, en nam haar hand vast. Yes, he really love her.

<3
Mweh :c

Ze zag zijn gezicht betrekken toen ze het over haar berg aan huiswerk had, hij vond het rot voor haar. Maar hij begreep haar wel, hij zei dat hij het niet leuk vond om te horen dat ze te weinig tijd had, was dat een stille hint dat hij graag wilde dat ze tijd had. Misschien om haar vrije tijd met hem door te brengen? Hij had zelf bijna alles al af en vroeg of hij misschien iets voor haar kon doen. Stiekem had ze hem gemist, zelfs al zag ze hem elke les buiten die ene avond hadden ze niet openlijk veel contact gehad, behalve het gebruikelijke contact in de lessen. Ze voelde zijn armen rond haar middel terwijl hun lippen contact hadden, hmn, hij smaakt lekker. Was het raar dat iemand lekker kon smaken?! Ze voelde hoe ze dichter tegen hem aan gedrukt werd, en ze vond het eigenlijk alleen maar prettig, hoe dichterbij Connor hoe veiliger. Hij zei dat hij blij was geweest dat ze hem had gevraagd hier heen te komen omdat hij haar had gemist. Hij deed een lok van haar haren achter haar oor, ze waren zo dichtbij dat het even leek alsof er niets anders bestond dan Connor en zijzelf. Hij zei dat het goed met hem ging, maar dat de lessen minder afleidend waren dan eerst. En daarna begon hij over niet te snel opzij kijken, maar dat ze bekeken werden. Ze kon vanuit haar ooghoeken zien hoe het meisje zag dat ze betrapt werd, Lyra zag de grijns rond zijn lippen en kon niet anders dan lachen.

'Let them think what ever they want.' zei ze, ze draaide zich wat meer naar het meisje dat een tweede jaars Hufflepuf bleek te zijn 'Tell everyone what you just saw if that's what you want. Connor is mine now, and I can't give a damn anymore if people will know it. Everyone is allowed to know I love this boy, more then anything.' zei ze tegen het meisje, dat geschrokken opkeek en snel weg liep. Lyra draaide zich weer naar Connor toe 'Now probably everyone will know in a few hours, but I don't mind. Cause your the only one thing I can't live without.' zei ze met een glimlach terwijl haar voorhoofd tegen het zijne leunde. Zacht zoende ze hem en legde daarna haar wang op zijn schouder 'I won't ever let you go.' fluisterde ze. Dat huiswerk had maar even geduld, nu genoot ze van Connor's aanwezigheid.

Ze leek het ook wel grappig te vinden, en verbaast keek hij toe hoe ze het meisje zelf aansprak. Heel de school zou het zo weten, niet dat het hem veel kon schelen, maar het schoot wel even door zijn hoofd. Waarschijnlijk zou hij nu veel meer aandacht krijgen van iedereen, zo was elke school nu gewoon. Een jongen verliefd was altijd een makkelijker gespreksonderwerp dan een rondlopende, dus hij vermoedde dat hij nog een paar keer zijn naam en die van Lyra zou horen vallen. Ergens vond hij het redelijk erg dat het meisje het zou doorvertellen, niet dat hij zich schaamde, nee, de hele wereld mocht het desnoods weten, maar het was tot nu toe iets tussen hen twee geweest. Dat anderen zich ermee zouden bemoeien, misschien zelfs in verdiepen als ze dat wouden, gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Alsof zijn privacy met haar plots ten gronde was gericht. Connor schudde zijn hoofd licht, waardoor zijn honingblonde haren terug in model kwamen te liggen. Hij moest niet zoveel piekeren, meestal viel het wel mee, schetste hij het erger dan het was. Dus nu zou het ook wel meevallen. En trouwens, zo erg kon het niet zijn. Waarom zouden mensen zich zelfs maar in hun interesseren? Het sloeg nergens op, no life dudes. Nee, die had je wel, maar om dan hen als voorbeeld te nemen was gewoon te raar voor woorden. Dus hij vergat het allemaal maar.
Zijn glimlach werd breder toen Lyra zei dat het haar niets uitmaakte of ze het wisten. Het maakte hem beter voelen, en tevreden keek hij naar het onbekende meisje. Zoveel jonger als zij kon ze nu ook weer niet zijn, maar ze zat niet in het vierde. Op het eerste zicht zou hij tweede zeggen, maar dat kon natuurlijk ook verschillen. “Good job, Lyra.” Zei hij lachend terwijl het meisje zich snel weghaaste na haar preek of mening. Je kon het allebij noemen. “Think she is scared now. Afther all, you're the scary Prefect. At least, that's what they say. I actually think you're very sweet.” Hij zocht haar ogen op, liet zijn blauwe blik even in de hare haken, en zuchtte toen. “They will, but that doesn't matter. I still love you, even when they know.” Haar warmte kwam uit zijn schouder toen ze haar wang daar legde. “I will never go. I don't even want to think of that.” Zei hij zacht terwijl hij zijn armen om haar heen legde voor een rare maar goedbedoelde knuffel. Een tijdje bleef hij stil, genietend van het moment.
“But we should make our homework now. If we do it quick, you have some sparetime.” Probeerde hij haar op de goede kanten te wijzen. Hij pakte zijn tas op en deed een paar stappen om toen achterom te kijken om te zien of ze hem volgde. Hij zocht naar de vrij tafeltje, en vond al snel eentje waar niemand in de buurt zat. Beter, dan konden ze iets vrijer praten, hoewel ze nog steeds moesten oppassen voor de Bibliotecaresse. De vrouw had altijd wel iets aan te merken op iedereen, iets waardoor hij haar niet echt mocht.

(:

Mensen waren bang voor haar, er waren veel geruchten op school rond gegaan over dat ze een weerwolf was doordat haar vader het ook was geweest. Een Zwadderaar was volgens vele altijd al gevaarlijk, al sloeg het niet echt ergens op. Maar goed, ze had ook nog eens macht verkregen als Prefect, kon het nog erger in mensen hun nachtmerries? Agh daar zouden ze snel genoeg achter komen, het monster van Zwadderich bleek ook nog een hart en gevoelens te hebben. Het zou een lopend vuurtje worden, Lyra zou waarschijnlijk nog meer nagekeken worden en nagewezen worden. Er kwamen meer roddels, want hoe kon iemand zoals zij iemand als Connor krijgen? Daar was voor vele simpele oplossingen voor, zwaar liefdesdrankje, of misschien een vervloeking. Nog net zouden ze haar niet durven verdenken van het gebruik van een van de drie onvergeeflijke vloeken, de Impirius vloek. Het zweefde in Lyra's achterhoofd, ach na al die jaren had ze een dikke huid gekregen, en het deed haar nog weinig. Ze was een buitenbeentje en dat zou ze altijd blijven hoe dan ook, maar nu had ze iemand die haar wel accepteerde. Ze lag veilig in zijn armen terwijl hij zei dat hij van haar hield zelfs als iedereen er van wist, hij merkte ook op dat hij niet wilde denken over haar laten gaan, zijn armen verlegde hij iets voor een iets wat onhandige knuffel, maar Connor was gewoon onweerstaanbaar lief zeker door dat gebaar.

Even bleven ze zo staan zonder iets te zeggen, maar uiteindelijk begon hij toch over de reden waarom ze hier waren. Huiswerk, beh normaal had Lyra nooit problemen gehad met haar huiswerk maken maar ze vond het niet leuk nu. Jammer genoeg gingen zijn armen weer weg en pakten hij zijn tas, en liep een paar stappen weg, hij keek achterom en liep naar een afgelegen tafel, Lyra's tas lag nog op een andere tafel, ze pakte het boek over dromen en hun betekenissen. Verdween even tussen twee boekenkasten door en griste haar tas van de tafel en liep weer terug. En ging daarna naar de tafel die Connor had uitgezocht. Ze legde haar spullen op tafel en ging tegenover Connor zitten 'Ik heb het opstel voor Verweer tegen Zwarte kunsten te doen, Bezweringen en de ik moet het binnenkort met professor Aicio hebben over lessen over draken. Aangezien ik dan draken vanuit Roemenië moet halen, omdat ze alleen laten overvliegen geen slim idee is. En de opdracht van Leer der oude Rune.' somde ze op. 'Sometimes I wonder why I follow so many subjects.'Ze pakten een lang stuk perkament, haar schrijfveer en potje inkt uit haar tas, en rommelde daarna wat opzoek naar haar Leer der oude Rune, het boek over dromen liet ze even op tafel liggen zonder er iets mee te doen. 'Where is that stupid book, I'm sure it's suppposed to be in here.' Ze was Connor eeuwig dankbaar dat hij met haar in die muffe bieb ging zitten terwijl hij blijkbaar bijna niks meer hoefde te doen.

Hij keek er ook niet echt naar uit. Hoewel huiswerk meestal wel mee viel, aangezien leerkrachten hem redelijk mochten. Dan gingen ze ook wat losser, deden vrolijker mee etc. Maar ja, hij was dan ook altijd in orde geweest, ging braaf naar elke les, en stoorde niet. Een voordeel eraan was dat je je veel meer kon permitteren, ook op school. Ze gingen je minder streng bekijken, een voordeel waar hij nooit bewust gebruik van had gemaakt, maar wat soms wel handig uitkwam. Lyra verdween even, een boek zoeken. Hij legde zijn tas op een tafel, en ging rustig zitten. Hij boog zich om zijn inkt en perkament vanonder de tafel te halen, en pakte gelijk een lange veer mee van zijn uil. Normaal kocht hij altijd veren uit de winkel, maar toen hij eens in een noodsituatie zat, had hij ontdekt dat de veren van zijn uil ook goed werkten. Meestal schreven ze zelfs beter, aangezien ze iets vertrouwd met zich mee hadden. Al snel kwam ze terug, en legde haar spullen naast dezijne op tafel. Lyra zette zich tegenover hem neer, en hij keek even naa rhaar, wachtend op een uitleg.
Ze begon over een opstel voor Defence, Charms en over de draken. Hij volgde haar niet helemaal toen ze begon over het halen van draken in Roemenië, daar raakte ze hem zeker kwijt. En dan nog een opdracht over Runen. Bij de eerste twee dingen kon hij haar helpen, Runen zat volgens hem niet in zijn eigen vak, dus dat ging nogal moeilijk. Maarja, je wist maar nooit. Misschien kreeg hij plots een nog niet ontdekte gave voor Runen. Connor lachte even in zichzelf, yeah right. Like that ever gonna happen.
Hij dacht snel een non verbale spreuk, en het boek vloog vanaf uit haar tas. Alsof er niets gebeurd was zette hij zich neer en keek naar Lyra. “So, with what we start?” Vroeg hij zacht. “Maby I can help with the thing for Defent? What is it actually? And Charms? We could started we that, no?” Het was maar een idee, maar hij hoopte dat ze het niet zou afwijzen. Hij draaide zijn potje met inkt open en begon met zijn veer wat lusteloos te krassen op een stuk oud papier. Na een tijdje nutteloze tekeningen te hebben gemaakt, schreef hij snel iets op het papiertje, vouwde het toe, en liet in de vorm van een lelie op Lyra haar schoot belanden. Nu ze toch bezig waren met papiertjes. Hij keek toe of ze het open zou vouwen, waar ze slechts twee woorden in zou aantreffen.

Ondanks dat Lyra zich in lessen gedroeg, en het over het algemeen goed kon vinden met haar leraren, hadden ze altijd hoge verwachtingen van haar. En daar had ze vroeger ook zonder problemen aan voldaan, waarom moest ze ook weer proberen de perfecte leerling te zijn, dat kon geen enkel mens volhouden.. Ze had wat gerateld over wat haar te doen stond, en de kans dat Connor de draad kwijt was geraakt was best groot, ze snapte zichzelf de helft van de tijd namelijk niet eens. Maar ze moest echt haar Fabeldierenverzorgings leraar aanspreken, het werd eens tijd dat er wat meer leven op Zweinstein kwam. Het zou de kinderen ook goed doen, een goede scheut angst binnen krijgen. Met een zucht had ze het zoeken in haar tas opgegeven, de spreuk was handig, maar soms raakten je daardoor ook alles kwijt. Opeens zag ze Connor naar haar tas kijken en nog een minuut later vloog haar Runen boek uit haar tas, met opgetrokken wenkbrauw keek ze naar Connor. Sinds waarneer gebruikte hij non-verbale spreuken? Hij vroeg waar ze mee zouden beginnen, ze wist dat ze met Runen het langste bezig was. Hij vroeg of hij haar misschien kon helpen met Charms of Defence, wat was hij toch lief. 'I have no idea what you can do to help me, it's all writing work, and they know my handwriting to well.' zei ze met een glimlach. Ze bladerde naar de bladzijde in haar Runen boek en schreef het hoofdstuk op, en zag de opdracht al staan. Rustig begon ze te schrijven, ze kon het vloeiend lezen, alleen de tekens goed schrijven was af en toe nog moeilijk zeker als je het snel wilde doen.

Ze was binnen een paar minuten al bijna klaar ermee, het was makkelijker dan ze had gedacht. Ze moest een opstel schrijven over het ontstaan van het Runenschrift, toen opeens een papieren lelie op haar schoot dwarrelde. Ze legde haar veer neer en pakten het briefje en opende het en las Lyra ♥. Een glimlach verscheen rond haar lippen, Ze haalde een klein stukje perkament uit haar tas en pakten haar veer weer op. Ze krabbelde snel een paar runen tekens neer. Er stond een boodschap voor Connor, ze vouwde het papiertje tot een miniatuur wolfje. En het liep over de tafel naar Connor toe en ging daar zitten. Lyra schoof haar boek een stukje richting Connor, en keek hem met een ondeugende grijns aan. Ze pakten ondertussen een nieuw stuk perkament en begon aan haar verslag voor Defence. Het kleine wolfje bevatten de woorden 'If you find every right word, you'll get rewarded. Did I talk in my sleep, and if so, what did I say?' Lyra vroeg zich af hoe snel en hoeveel Connor begreep van de tekens. Ze keek af en toe naar Connor, maar probeerde zo snel mogelijk te schrijven over het onderwerp De onvergeefelijke vloeken en wat ze deden. Geen leuk onderwerp, maar de leerlingen moesten weten wat ze deden. En vooral waarom ze verboden waren.

Hij had geen idee waarom hij zich zo verveelde, normaal had hij wel altijd iets te doen, maar zijn blik week steeds uit naar Lyra. Ze was nogal geconcentreerd tijdens haar werk, en hij zag glimlachend toe hoe ze zich door alles heen werkte. Hij had nog aangeboden te helpen, maar dat had ze afgeslagen. Ze kenden volgens haar haar handschrift te goed, om het door hem te laten doen. Toch bezorgde het hem een ongemakkelijk gevoel, om niets te kunnen doen voor haar. Om daar maar te zitten, terwijl zij alles mocht doen. Nu na het briefje was dat gevoel nog erger, hij had geen idee waarom het hem zo moeilijk maakte, maar plots was hij bang dat hij haar stoorde tijdens iets belangrijks en dat ze misschien wel boos op hem zou kunnen worden. Connor richtte zijn blik recht op het tafelvlak, bang om de boosheid werkelijk ook in haar ogen te zien. Een tijdje hoorde hij niets, en voelde hij ook geen priemende blikken in zijn richting uit gaan, maar om zijn eigen veiligheid bleef hij toch maar stil naar de ruwe houten structuur van de tafel kijken. Een beweging in zijn ooghoek deed hem dan toch uiteindelijk opkijken, en hij keek naar een wit wolfje van papier. Het wolfje bleef daar zitten, en hij vouwde het toen uiteindelijk lichtjes open, bang om iets te beschadigen bij het wolfje, ook al leek dat raar. Ergens.
Het bevatte runen, dat was iets dat zeker was, maar hij kon het dus niet. Connor sloot even zijn ogen en probeerde dan toch het ik-heb-plots-wondertalent-voor-runengedachte ding, maar het wou helaas niet werken. Nee, dit moest hij dan toch vertalen, hoewel hij echt geen idee had hoe. Lyra schoof een boek naar hem toe, en haar grijns vertelde hem dat hij het nodig zou kunnen hebben. Hij nam het aan, uitdaging aanvaard dus, en begon het eens door te kijken. Zoals hij ergens al had kunnen verwachtten bevatte het boek runen, en alles erover. Maar nergens een woordenlijst of vertalingen, gedachteloos begon hij de pagina's om te slaan, in hoop op de goede uit te komen. Maar het was alsof zijn gedachte over het niets kunnen doen plots verhoord was, en hij maar bleef zoeken. De laatste pagina kon hem al niet veel meer schelen, en hij begon nog een keer overnieuw. Na de derde keer het hele boek doorgebladerd te hebben, begon hij pagina per pagina voorzichtig om te slaan, in hoop tenminste iets te kunnen zien wat hij dan daarnet over het hoofd had moeten zien. Het wou hem niet lukken vandaag, en gefrustreerd haalde hij zijn handen door zijn haar. Waarom lukte het plots niet meer? Vandaag was goed gegaan, maar het feit dat Lyra hem iets had willen zeggen en hij nog steeds de betekenis niet wist, maakte hem enigsinds gek vanbinnen. Ondertussen bleef Lyra maar verder schrijven, nog even en ze was klaar voor hem. Zich dommer als ooit voelend keek hij willekeurig naar de laatste pagina, waar een warm gevoel hem verspreidde vanaf zijn nek naar zijn hoofd. Een kleine tabel, door iemand met inkt in het boek geschreven, keek hem daar misnoegend aan. Alsof ze dit expres hadden gedaan. Veel tijd om er bij stil te staan nam hij niet, en hij begon meteen met het vertalen van de letters. Gelukkig was het niet zo moeilijk, en als snel had hij een redelijk zin. Alleen het laatste snapte hij niet echt. De zin klopte volgens hem wel, maar praatte ze in haar slaap? Vaag kon hij zich iets herinneren, maar zodra hij dieper nadacht ontglipte de betekenis hem. “Lyra?” Vroeg hij zacht. “Found it. I think. Yes, you talk in your sleep, but I can't remember any thing of what you said. Wel, there are some words, and even the sentence maby, but when I'm thinking of it, it's fading away? What did you said then? It isn't something bad right? I mean, you worried that you said something?” Hij zweeg even, bang dat de brok in zijn keel groter werd. De kans dat ze zich zorgen maakte om iets wat ze tegen hem had gezegt kon alleen maar over hem gaan toch? Dan was ze niet blij met hem. Welja, dat was zijn eindelijk eindconclusie, en hoewel hij het liefst het tegendeel dacht, aangezien hij zich zo voelde, brandde het onbehagelijke gevoel zich verder.

Lyra had in haar jeugd genoeg met de vloeken te maken gehad dus wist er genoeg over. Door wie welke vloeken het meest gebruikt werden in de oorlog. Af en toe hield ze haar veer een seconde van het perkament af en moest zich er aan toe zetten door te blijven gaan. Ze had opgezien tegen dit verslag, maar ze wist vorig jaar al dat het er aan zat te komen. Gelukkig door haar kennis was ze zo door het werk heen en schreef ze de laatste zin op. Ondertussen keek ze hoe Connor haar hele lesboek van Runen door zat te bladeren, maar elke keer de belangrijkste pagina die hij nodig had oversloeg. Ze had een tabel gemaakt waar de letters van het Germaanse alfabet naast de runentekens stonden. Lyra kon zweren dat ze hem wanhopig zag worden, en kon een grijns niet van haar gezicht houden, het deed haar denken aan de meeste kinderen hun eerste lessen Leer der oude Runen. Ze rolde het perkament met haar opstel over de onvergeeflijke vloeken op en stopten het terug in haar tas. Ze deed er een paars lint om heen zodat ze nog wist van welk vak het was. Ze begon aan haar Charms opdracht en schreef rustig door ze had een les gemist omdat ze iets had moeten doen als klassenoudste voor het schoolhoofd. Met het schoolhoofd snel naar Roemenië gegaan omdat het daar crisis was. Er waren draken ziek geworden en ze hadden handen tekort, en toen had Charlie in hoge nood Lyra terug naar Roemenië gevraagd, gelukkig had het schoolhoofd begrip.

Lyra had een hele dag daar in de weer geweest, drankjes brouwen, het de draken toedienen, snel naar de markt voor extra ingrediënten. En uiteindelijk was ze in slaap gevallen tegen haar Zweedse Stompsnuit en had het schoolhoofd haar de volgende ochtend vroeg weer opgehaald zodat ze niet nog meer lessen zou missen. Gelukkig toonde haar leraren haar wat sympathie. Al hield Lyra daar niet van, het ging mensen niks aan als ze niet op school was. De enige die ze het misschien zou vertellen waren Scorpius en Connor, dat waren de belangrijke mensen op school. Ergens verbaasde het Lyra dat ze nog niks van Draco had gehoord na haar brief, het was niks voor hem om niet te reageren, of was hij zo boos op Lyra? Toen ze bijna klaar was met haar Charms opdracht leek Connor de boodschap te hebben ontcijferd, want toen hij haar naam vragend zei keek ze op. Recht in zijn blauwe ogen, “Found it. I think. Yes, you talk in your sleep, but I can't remember any thing of what you said. Wel, there are some words, and even the sentence maby, but when I'm thinking of it, it's fading away? What did you said then? It isn't something bad right? I mean, you worried that you said something?” Hij had de betekenis sneller door gehad dan Lyra had vewacht, en ze kleurde rood toen hij zei dat ze inderdaad had gepraat in haar slaap. Dan had Charlie dus geen grap gemaakt. Haar wangen kleurde knalrood. 'No no it's not something bad, I swear.' stamelde ze. Ze zag hoe hij bezorgd keek en Lyra keek op haar beurt nu naar het houtpatroon van de tafel waar ze aan hadden zitten werken. Ze frunnikte met haar vingers aan de rand van haar trui. Ow god, waar was ze nu weer in beland.. Hoe moest ze vertellen aan Connor wat ze dacht te hebben gezegd, ondanks dat ze veel van Connor hield, was er nog steeds dat deel in haar dat zich snel schaamde. Ze haalde diep adem, en met nog steeds rode wangen keek ze verlegen op naar Connor's zeeblauwe ogen. 'I.. I had this dream that was sort of a memory the other night.. When we slept together, it was a nice one.. It was about the time my mum and dad were like, happy. It was right before they were going to walk to the altar to get married. And wel.. I talked to my stepmum and asked her when I could get married. And she told me if I found the right person I could get married.. But at first when I fell a sleep bad memory's came up, but there was this patronus who scared of all the bad things, and before I realized there were arms around me and you kept me close and safe.. And thinking of that memory from before.. I think, that I kinda.. asked you to marry me when were are older.' Ze had het zacht gezegd, en ze voelde de zenuwen in haar buik opborrelen.

Hij ontspande zich gelijk weer toen ze hem geruststelde. Zijn ogen werden weer hun normale grootte, en hij liet zich helemaal ontspannen. Ze had hem laten schrikken. Welja, het lag waarschijnlijk niet aan haar, maar aan hem. Dat hij het fout had geïnterpreteerd. Hij dacht vaak gewoon iets te ver na, en zoals nu, maakte hij zich weer eens helemaal druk om niets. Hij had haar ook doen schrikken, en gelijk voelde hij hoe een blos zijn wangen terug overnam. “Sorry, just..” Zuchtte hij zacht. Hij wist ook niet echt hoe hij het moest uitleggen, woorden waren even onhandig nu, dus hij hield maar beter zijn mond. Dat had hij wel van zijn ouders geleerd, als je niets aardigs kunt zeggen, hou dan maar je mond dicht. Dat was veiliger. Haar blik richtte zich nu op het tafelblad, waaruit hij opmaakte dat het iets ergs was, ofdat ze bang was om het hem te zeggen. Maar als het niets ergs was, wat kon het dan zijn? Heel de school wist het nu toch, dus als ze iets had gezegt like I love you had ze het hem al lang vertelt. Ongerustheid nestelde zich maar weer eens in zijn buik, en verspreidde een ongemakkelijk gevoel door hem heen.
Ze begon te praten, en terwijl haar woorden langzaam tot zijn bewustzijn doorstroomden, verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon. Hij had het zo fout gehad, dit sloeg in nergens op waar hij tot nu toe aan gehad had. Ze zei het zachtjes, alsof ze het ergens fout vond om te bekennen. Inderdaad, terwijl ze het zei sloot hij zijn ogen, en droomde terug naar die ene nacht. Het was perfect geweest, en op een gegeven moment herinnerde hij zich alles weer. Zijn ogen plots open, helderblauw vanbinnen. Aquamarijne irissen die Lyra aankeken. Ze meende dit, met elk woord. Hij wist dat hij nooit meer van haar zijde zou af kunnen wijken, dat had ze hem onmogelijk gemaakt. Maar hij hield teveel van haar. Hoe ze soms onzeker kon zijn, hoe ze zich gedroeg, hoe ze was helemaal. Al die jaren afstandelijkheid, maar ook stille bewondering. En die was nu uitgegroeid tot zijn huidige gevoelens. Gevoelens die nooit weg zouden kunnen kwijnen. Die altijd zouden blijven, wat de tijd ook zou proberen te doen. Het besef daarvan drong tot hem door, en hij glimlachte. Glimlachte omdat zij de eerste persoon was in lange tijd waarvan hij zoiets kreeg. Ze was ge-wel-dig. Een nadruk op elke lettergreep. En niet alleen dat. Ze was meer. Maar voordat hij aan een gedachtenstroom over wat het meisje allemaal was zakte, schudde hij zijn hoofd. Hij moest nu nog helder blijven, nog even. “You mean this, don't you?” Hij keek op en kon het niet laten om haar een knuffel te geven. “Lyra, why so insecure? I love you, that matters, noh? And well, since you actually asked it, yes. You mean everything for me, you make me smile when I'm sad, when you're there, the nightmares wont get me. When you smile, it's like the whole world does that. And I'm afraid that when you cry, I'll break. It was always there, I just didn't know. First silence, then admiration, and finally, here, saying all those things. It is more then I could ever imagine.” Hij liet haar los. “So, we didn't do it right.” Hij ging op zijn knie voor haar zitten, en nam haar hand in de zijne. Ze zat dan wel, maar dat maakte het makkelijker voor hem. “Lyra Kairi Lupin, when we're older, will you marry me?” Vroeg hij vrolijk, maar tegelijk ook serieus. “You mean more for me then any other person,” Hij mompelde snel een spreuk, en haalde vanachter zijn rug met zijn vrije hand een bloem tevoorschijn. Het was een roos, typisch, maar een witte. Hij keek op, wachtend op haar reactie.

Sorry
Maar dat krijg je als je dit 10x luisterd >D
https://www.youtube.com/watch?v=W8BpcO4K9ao&feature=related
<33

Ze wist eigenlijk niet waarom ze het zo moeilijk had gevonden om Connor te vertellen dat ze met hem wilde trouwen als ze groot waren. Maar ze was bang dat het een te grote stap was, ze waren pas een paar dagen zo... close. Connor zou haar nooit zomaar afwijzen, of uitlachen daar was hij veel te lief voor. Connor had niks gezegd en had zelfs zijn ogen even gesloten, maar opeens gingen zijn ogen weer open en zag ze zijn fel blauwe ogen haar recht aan kijken waardoor de blos op haar wangen zo mogelijk nog feller werd. Ergens wist ze dat ze Connor altijd had gezien, hij was haar altijd opgevallen, als het niet was om zijn uiterlijk dan was het door zijn persoonlijkheid. Een vriendelijke jongen, tegen elk jaar en ook tegen elke afdeling. Al was het niet altijd in het openbaar geweest, soms had ze hem zien praten met een andere afdeling als andere niet in de buurt waren. Ze was geen stalker, maar zwierf als eerste jaars al overal in het kasteel rond. Er leek zoveel in zijn hoofd om te gaan, Lyra bleef zwijgend zitten. De zenuwen waren nergens voor nodig dat wist ze ook wel maar ze kon het niet helpen. “You mean this, don't you?” Haar blik verstarde even toen hij die woorden zei, het was het eerste dat hij zei sinds haar opbiechten. Hij was voor ze er erg in had opgestaan en naast haar gaan zitten en had zijn armen op haar heen gelegd. Als verlamd leunde ze tegen hem aan met zijn warme armen om haar heen. “Lyra, why so insecure? I love you, that matters, noh? And well, since you actually asked it, yes. You mean everything for me, you make me smile when I'm sad, when you're there, the nightmares wont get me. When you smile, it's like the whole world does that. And I'm afraid that when you cry, I'll break. It was always there, I just didn't know. First silence, then admiration, and finally, here, saying all those things. It is more then I could ever imagine.”

Ze was een beetje verdoofd de woorden van Connor stroomde binnen en zochten hun betekenis in haar hersenen op. “So, we didn't do it right.” met die woorden liet hij haar weer los, en haar bruine ogen keken hoe hij op de grond op een knie ging zitten. Hij pakten haar hand, en keek haar aan. “Lyra Kairi Lupin, when we're older, will you marry me?” Lyra's mond ging open, ze wist de woorden maar kreeg ze niet uit haar keel. Zijn stem klonk zo vrolijk maar toch kon ze horen dat hij het meende. Een glimlach verscheen rond haar lippen, en tranen borrelde op in haar ogen. Tranen van geluk wel te verstaan, hij zei dat ze meer voor hem betekende dan wie dan ook. En toen hij een roos tevoorschijn haalde pakte Lyra hem met haar vrije hand aan. Ze rook er aan, hij had een prettige geur. Ze ging van het bankje af en storten zich in Connors armen. Waardoor ze beide op de grond kwamen te liggen. 'I will, ofcourse I will Connor O'Macinsons.' fluisterde ze terwijl tranen over haar wangen liepen. Ze legde haar hand zachtjes tegen zijn wang en kuste zijn lip zacht. 'You gave me a reason to live, you gave me a reason to love again.' zei ze zacht. Nooit zou ze meer van iemand kunnen houden zoals ze van Connor hield. Het voelde zo vertrouwd, en niet gedwongen. Hij was de gene waar ze al 32 jaar op had gewacht, ze had geluk gehad dat die vloek haar 17 jaar had ontnomen, anders was ze nooit gelukkig geworden. Dan zou ze volwassen zijn geweest, en dan had ze het probleem dat ze een kind leuk vond. Nu waren ze ongeveer even oud, lichamelijk op zijn minst. Haar hart leek een marathon te rennen zo snel klopten hij, en ze wist dat ze een toekomst had. En niet alleen zou zijn daarin, ze wist dat ze voor altijd aan Connors zijde zo zijn. Wat er ook mocht gebeuren.

Zijn grijns werd nog breder. Ze wou het. Ergens deed het hem raar voor, aangezien het onprettige gevoel dat hij iets was vergeten aan hem bleef klagen. Connor schudde zijn hoofd, als dat zo was, waarom kon hij er dan niet op komen? Het maakte hem onprettig voelen vanbinnen, en hij kon het niet loslaten. In zijn ogen was hij toch niks vergeten? Hij bleef nog even staan, tot het hem plotseling binnenviel. Het was het ene ding, de toestemming vragen aan de vader. Wel in dit geval was het redelijk onmogelijk, maar toch. Er moest een weg zijn, want hij had het tot nu toe helemaal fout gedaan. Lyra leek zich van geen kwaad bewust, iets waar hij blij mee was. Hoewel ze het beiden hadden gemeend, kon hij nu niks anders dan maar weggaan en zijn plannen uitvoeren. Zijn eerste plan leek een beetje raar, maar hij wou het nog steeds, omdat hun status zoals nu redelijk raar zou voorschijnen tegen iedereen. Hoewel het hem eigenlijk niet veel kon schelen wat men van hem dacht, wou hij toch niet dat iedereen dit wist. Eerst eens tegen zijn vrienden zeggen dat hij een grote crush, of beter zwaar verliefd was op iemand. Dat leek hem beter, om dan meteen te zeggen dat je verloofd was, het was zoveel. En ze zouden het toch niet begrijpen, niemand zou het ooit helemaal kunnen begrijpen behalve zij. Je had de gesprekken moeten volgen, de verstandshouding, en beiden hun gevoelens op het moment zelve op hun reacties te begrijpen.
Hij zuchtte, “Sorry my beloved one, but I got to go now. I need to do some more things..” Eindigde hij vaagjes zijn zin, het moest allemaal nog een verrassing blijven, dus hij bleef maar zo, hoewel hij hoopte dat ze het fout zou interpreteren. Hij gaf haar nog een snel kushandje, en liep toen de bieb uit. Ze had toch al het meeste van haar huiswerk kunnen maken, dus het maakte niet uit dat hij al weg was. Toen hij door de gangen liep, zag hij soms een paar leerlingen naar hem wijzen. Hij zuchtte, het was begonnen. In de common room was het nog erger, een paar van zijn vrienden keken boos naar hem, boos dat ze het blijkbaar moesten horen via via. Hij zuchtte en liep naar hen toe. 'Sorry guys, but if you need to know, it's not even official, you know I would tell you immediatly right?” Hij keek ze even aan, niet zeker. Ze leken het wel te geloven, dus hij stond met een glimlach. Time to make the plans work.


Weird post o.o
Iig, topic done then? C: