Happiness is like a cloud, if you stare at it long enough, it evaporates

I become thrilled at the sound of your shaking breath
My heart runs after your increasingly quick steps
I think I'm going crazy.

De dagen duurden lang hier op Zweinstein, en wanneer ik dan weer eens een tussenuur had, had ik geen flauwbenul van wat ik moest doen. En laat ik nú juist zo'n heluurtje hebben. En zelfs niet een, nee vandaag bestond de dag uit maar liefst 3 van dat soort uren. Met verveeld langzame passen loop ik via de binnenplaats richting het boothuisje. Ik loop precies zó langzaam dat ik nog net niet stil sta. Ergens hoopte ik dat de tijd hierdoor sneller voorbij zou gaan, maar wanneer ik een blik wierp op mijn horloge, blijkt dit helaas niet zo te zijn. Stug loop ik door, mijn gezicht een beetje betrokken vanwege het feit dat dadelijk alleen maar verveling voor mijn neus staat. Wanneer ik de lange trappen naar beneden slenter knal ik tegen een Zwadderaar op. 'Kijk uit waar je loopt, modderbloedje!' hoor ik uit de mond van de jongen. Mijn hand reikt meteen naar mijn toverstok en het scheelde niet veel of ik had de jongen behekst. Zodra de zwadderaar merkt dat ik niet ga reageren, loopt hij met nog een knal tegen mijn schouder de trap op. Een paar van zijn vrienden beginnen nog te lachen en ik kan zweren dat ik het woordje modderbloedje tussen hun tanden door kan horen sissen. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip, alsof ik mijn woede ergens anders op wil richten. Waarom was bloedstatus in vredesnaam zo belangerijk? De jongen die zojuist voorbij liep was een volbloed, en daadwerkelijk geen haar beter in toverkunst als ik zelf. In tegendeel zelfs, de jongen was bizar slecht in een aantal van de vakken. Mijn lippen vormen zich in een U vorm bij die gedachte om vervolgens welgestemd weer verder te lopen richting het boothuisje. Het huisje was al eerder zichtbaar, maar nu kunnen mijn ogen het in al zijn glorie opnemen. Naja, glorie. Het huisje is niet bepaald meer in een goede conditie, en vervanging er van zou geen raar idee zijn. Mijn mondhoeken krullen weer omhoog bij het idee van een spiksplinter nieuw boothuis. Bijna wil ik mijn hoofd schudden, nee dat zou simpelweg niet bij het mysterieuze image van zweinstein passen. Alles moest een beetje donker, oud en... lichtelijk vervallen. In gedachten verzonken loop ik langs het boothuisje. Een van mijn vingers heb ik uitgestoken zodat deze zachtjes over het relief van het boothuisje heen streeld. Mijn gedachtengang word verstoord wanneer mijn vinger doelloos in de lucht zweeft en ik al weer voorbij het boothuisje ben.

Ik stop met lopen en laat mijn ogen afwezig over het weinige gras voor het meer glijden. Het was zoals gewoonlijk uitgestorven, wat ook wel een beetje logisch was. Wanneer de zon achter de wolken verdwenen was, gaf deze plek namelijk een angstaanjagende indruk. Niets wat mij afschrikt, deze plek is vergelijkbaar met mij. Wanneer ik niet aan het glimlachen ben geef ik ook een ijskoude vibe af. Ik begin weer te lopen en gooi mijn tas op een willekeurige plek in het gras om mijzelf vervolgens op de grond neer te gooien. Mijn armen leg ik gespreid naar de zijkanten en mijn benen strek ik lang voor me uit. Langzaam sluit ik mijn ogen, mijn gedachten compleet uitwissend en alleen maar genietend van de rust. Het wás ook rustig. .. Té rustig. Ik probeer mijn aandacht op iets anders te richten, in dit geval het geluid van het meer dat zachtjes tegen de zijkanten van het boothuis breekt. Het geeft een uiterst rustgevend gevoel en even denk ik dat ik daadwerkelijk in slaap kan vallen.

Ik word uit mijn slaap gewekt wanneer ik iets op mijn kin voel komen. Nat, koud en hoogst irritant. Even denk ik dat ik het me moest hebben ingebeeld, maar het duurt niet lang voordat ik op een andere plek een tweede natte koude plek voel. Langzaam open ik mijn ogen en zie ik de donkergrijze haast zwarte hemel. Ik schrik overeind en kijk iets beduusd richting het zwarte meer, dat onrustig is geworden. De druppels regen vermenigvuldigen zich sneller en sneller en voordat ik het weet sta ik al weer op mijn benen. Ik graai in een rap tempo naar mijn tas en ren, loop hard, richting het boothuisje. Tegen de tijd dat ik voor de deur sta ben ik al bijna doorweekt. Voordat ik overigens naar binnen loop verschuil ik me achter de deur bij het minste geluid, afkomstig van binnen het boorthuis. Iemand was duidelijk ook aan het schuilen voor de regen, maar waarom nu weer uitgerekend hier. Ik haal diep adem voel eenmaal aan mijn haar, wat nog verbazingwekkend droog is, en loop naar binnen. Met relaxte, zo ziet het uit, passen loop ik door het boothuisje. Omdat mijn ogen nog aan het duister moet wennen, heb ik geen idee waar het persoon staat en knal ik een paar seconden daarna tegen iemand op. Meteen zet ik een pas achteruit en ik kijk ik diegene met lichte verontschuldiging aan. Sorry, ik .. keek niet waar ik heen ging. Vertel ik hem of haar dan iets wazig, haast zenuwachtig. Maar nee, ik was niet zenuwachtig, enkel hevig in conflict met mezelf over wat ik wel en niet moest doen of zeggen. Tenslotte zat ik het meeste van mijn tijd in conflict me mijzelf. Ondanks alles heb ik een schuchtere houding ofwel een bevriezende aura. Ik kan tenslotte niet eens zien in wat voor huis hij of zij zit. Langzaam beginnen mijn ogen zich aan te passen aan het donkere licht in het boothuis. Vrijwel meteen strelen mijn ogen het gelaat van het persoon voor me, hem of haar grondig in me opnemend.
Beetje bagger,... volgende zal (misschien) beter zijn!