Crash

Onderwerp: Crash vr apr 20, 2012 4:55 am

Haar gedachten dreven voorbij terwijl de les voort duurde, normaal zou ze als Ravenklauwer opperste concentratie hebben voor wat er zich afspeelde op het bord, maar haar gedachten zaten bij gisteren middag toen Professor Aicio haar had geholpen van haar angst voor Hippogrieven af te komen. Buckbeak bleek eigenlijk een heel lief dier te zijn, al was de val die haar leraar had gemaakt wat minder plezierig geweest. Misschien kon ze wel in een van haar kruidkunde boeken een kruid vinden dat spierpijn verlichten en daar een drankje van maakten. Het had veel betekend voor Rue dat haar leraar speciaal tijd had vrij gemaakt met Buckbeak voor haar, want er zou waarschijnlijk binnenkort ook een les over komen, maar ze wilde niet als bang kind worden gezien voor de klas. Professor Kist zweefde naar haar tafel toe en glimlachten 'Misschien is het handig om hoofdstuk vier te lezen juffrouw Talisker.' zei hij alleen maar vriendelijk en zweefde weer door. Ze keek haar professor na, de geest wist nog niet eens dat hij overleden was, best zielig eigenlijk. Hij hield zichzelf voor de gek. Hij sliep wel veel voor een spook, want toen hij weer voor de klas gezweefd was sliep hij al weer. Een glimlach sierde Rue's lippen, bij geschiedenis had ze niemand naast zich, misschien maar beter ook. Had ze geen zorgen dat iemand haar af zou kunnen leiden door te gaan praten. Want als echte Ravenklauwer gaf ze wel veel om haar cijfers.

De bel ging en Professor Kist sliep rustig verder, Rue stond op haar les dag zat er voor nu op, ze had vanavond pas weer Astronomie, dus dat duurde nog minstens twee uur voor ze daar haar spullen voor moest gaan pakken. Daarom ging ze maar naar de bieb ofzo, wat huiswerk maken. Ze liep met haar geschiedenis boeken in haar armen over de gang, iemand van Ravenklauw liep langs en zei vriendelijk gedag. Maar door haar onoplettendheid merkte ze het wat laat op en draaide zich om 'Hey.' begon ze voor ze tegen iemand opliep. Ze belanden op de grond, en een paar boeken vielen uit haar tas. Ze wreef over haar onderrug, de vloer was te hard ze moesten er kussens van maken ofzo.. Haar pony viel voor een van haar ogen en ze werd knal rood. Haar andere oog keek naar de jongen waar ze tegen aan was gelopen. Ze had het niet beter kunnen treffen, een Zwadderaar en hij was zeker ouder dan Rue. 'S.. Sorry, ik letten niet goed op.' stamelde ze. Zoals altijd waarneer ze met een jongen praten werd ze knalrood, en alles wat fout kon gaan leek ook fout te gaan bij Rue. Tenminste, dat was in haar ogen zo en het liefst wilde ze op dit moment door de grond heen zakken.. Als de jongen zich maar niet bezeerd had, ander zou Rue een eeuwig schuldgevoel er aan over houden. Dat had ze al toen Buckbeak Ebben had laten vallen, want ondanks haar spreuk was hij waarschijnlijk nog best had op de grond terecht gekomen. En dat omdat hij de tijd had genomen om haar te helpen.

William&Rue :3

Onderwerp: Re: Crash di jun 05, 2012 10:49 am

Don't ever love, goodbye will surely come. It hurts so much to even breath. And I thought it would only hurt as much as I'd love you. But I was wrong. It hurts a thousand times more.

Mijn mond is in een O gevormd voordat deze weer dichtvalt in een van mijn té saaie lessen. De tijd lijkt voor even wel langzamer te gaan en mijn humeur zakt met de seconden die voorbij gaat. Toch weet er een glimlach op mijn lippen te spelen die maar niet wilt verdwijnen. Tenslotte irriteer ik de leraar ontzettend en dat is toch maar erg amuserend. Sommige griffoenders kijken me geiriteerd aan en geven me blikken die me zouden kunnen doden. In plaats van er op in te gaan lach ik hun blikken weg, waardoor ze klaarblijkelijk beledigd zijn. Mijn mondhoeken krullen omhoog voor ik opgelucht zucht als de leraar aankondigd dat de les voorbij is. Wel meld ze dat er een paar leerlingen moeten blijven, en wat een verrassing: daar zit ik bij. Voordat de lerares mij overigens 'behandeld' doet ze eerst de andere leerlingen ondervragen en stuurt de meeste met flink wat schrijfwerk weg. Wanneer het lokaal leeg is en ze tegenover me komt zitten kijk ik haar met een kleine glimlach aan. Mijn ogen staan speels op haar gericht en als ik het niet fout had zie ik een lichte blos op haar wangen verschijnen wanneer ze voor een moment mijn ogen raakt. Afwezig begint de jonge lerares aan haar kleding te frommelen terwijl ik haar met een vragende blik aankijk. Is er wat? komt er wat grinnikend uit mijn mond. Ze schud nee en wijst vervolgens naar de deur. Ik geef haar een knipoog en even schrikt ze ervan voordat ze haar hoofd wegdraait en snel wegloopt. Ik glimlach breed vooraleer ik me een weg baan door de gangen, in de richting van .. shit ik had niets meer.

Een gevoel van leegte en verveling bekruipt me met de pas die ik door de gangen neem. Wat kon ik in vredesnaam gaan doen hier in dit asociale oord. Want hoe je het ook bekijkt, de meeste mensen hier zijn afwezig en op hun zelf gericht, vooral tutterige griffoenders en de oh zo 'wijze' ravenklauwers. Kots. Soms vraag ik me echt af of de sorteerhoed echt wel op let met wie hij waar in deeld. Velen zwadderaars hadden mij ook niet bij hun ingedeeld, maar nu ik er zit heb ik er verder ook geen problemen mee. Iedereen is voor mij hetzelfde, of ze nu in griffoender of zwadderich zitten. Met mijn handen in mijn broekzakken gestoken loop ik verder tot dat ik een lichtgewicht tegen me aanvoel lopen. Mijn ogen dalen naar de grond toe waar ik dan uiteindelijk een meisje ontdek. Haar boeken zijn uit haar handen gevallen en ze lijkt een beetje verstrooid te zijn. Een glimlach vol charme verschijnt meteen op mijn lippen terwijl ik langzaam door mijn lange benen zak. Wanneer ik op ooghoogte met haar ben begin ik haar boeken bij elkaar te rapen en stapel ze voor haar neer. Het meisje is ondertussen vuurrrood geworden en ik maak het waarschijnlijk alleen maar erger door uiterst lief te grimassen. Vluchtig glijden mijn ogen naar haar gewaad toe waar ik na een paar seconden het teken van ravenklauw kan ontdekken. Vandaar de boeken, het is zo'n stuudje. Even vernauwt mijn blik op haar ogen voor ik overeind kom en haar een van mijn handen aanbied. Ik hoor een paar stotterende woorden uit haar lippen komen, maar grimas enkel. Wie heeft ooit gezegd dat alle zwadderaars slecht zijn? wil ik zeggen, maar ik doe het niet. Het meisje lijkt tenslotte al ongemakkelijk genoeg te zijn in deze situatie. Maar niet alleen lijkt ze ongemakkelijk, ook zenuwachtig en volgens mij wilde ze liever gewoon door de grond heen zakken. Gaat het? besluit ik te vragen, hoewel het eigenlijk andersom moet zijn. Ik heb haar tenslotte niets aangedaan, maar ach.. Manieren zijn bij mij ingestudeerd. Of meer er in geramd. Mijn grimas verdwijnt bij het raken van die herrinering en ik richt mijn ogen even op iets anders, zodat ze de intieme pijn in mijn ogen mist. Ach, er zijn wel ergere dingen in de wereld, denk ik.

*zoo.. het begin is prut, let daar maar niet zo op :$

Don't ever love, it hurts so much you feel like dying.You will cry each and every day.
I told myself that when new love comes again, it would be easierand that it would last forever..
But I was wrong, My love can't be that way.... Not for me.

Onderwerp: Re: Crash di jun 05, 2012 11:40 am

Ze voelde zich schuldig, ze had door de kleur van zijn stropdas al gelijk een vooroordeel gemaakt zonder enig idee te hebben wie de jongen was. Ja hij was een Zwadderaar, wat maakten dat eigenlijk uit? In Ravenklauw zaten er ook genoeg irritante en gemene jongens, waarom had ze dan gelijk de jongen voor haar in een hokje gepropt? Ze zag zijn gezicht dat eerst hoog was geweest naar beneden komen, ze keek even naar zijn handen die haar boeken bij elkaar zijn glimlach was betoverend geweest en hadden alle woorden uit haar mond geslagen. Haar hersenen waren even vast gelopen, alsof er een boutje los was gegaan en tussen de tandwielen was gaan zitten. Toen ze haar blik weer op wierp zag ze nog net hoe zijn ogen het teken van Ravenklauw op haar gewaad had gevonden en even zag ze zijn ogen wat vernauwen. Misschien had hij een keer een aanvaring gehad met iemand uit haar afdeling, en was daarom nooit blij om iemand van Ravenklauw tegen het lijf te lopen, in dit geval was het figuurlijk bedoelt en niet letterlijk als wat er nog geen twee seconde daarvoor gebeurd was. Hij had zijn lange benen weer gestrekt en haar ogen gingen weer op naar zijn gezicht. Rue keek daarna weer naar haar boeken die hij op een net stapeltje had neergelegd voor haar neus, de rode kleur was nog niet van haar wangen verdwenen. Haar tas gleed verder van haar schouder af tot hij op haar schoot kwam te liggen en ze snel haar boeken er in deed. Toen ze de rits deze keer wel goed dicht had gedaan zag ze de hand van de jongen uitgestoken.

Haar blik was gericht op zijn hand en toen ze hem beet had gepakt hoorde ze zijn vraag, of het wel ging. Ze voelde dat hij haar stevig beet hield en ze kon daardoor omhoog komen toen ze iets minder naar hem op hoefde te kijken keek ze even naar zijn gezicht. Hij keek weg er leek hem iets dwars te zitten, en Rue had van nature de neiging om voor andere te zorgen. 'De grond is nogal hard, maar de pijn trekt vanzelf weer weg.' zei ze met een glimlach en ze begon te ontspannen, haar groenblauwe ogen keken naar zijn gezicht. Ze probeerde uit zijn ogen de informatie te halen die ze nodig had maar zag zo snel niks. 'Gaat het met je?' vroeg ze daarna op vriendelijke toon. Haar ogen lieten zien dat ze het oprecht bedoelde, en geen rare dingen zou doen als hij haar genoeg vertrouwde haar iets te vertellen. 'Dankje voor me overeind helpen en alles, meestal let ik beter op.. Ik ben Rue, Rue Talisker.' zei ze in de hoop hem te laten zien dat ze probeerde een nieuwe start te maken. En haar nogal lompe reactie van eerder niet te laten opvallen.

Onderwerp: Re: Crash do jun 07, 2012 1:15 am

Don't ever love, goodbye will surely come. It hurts so much to even breath. And I thought it would only hurt as much as I'd love you. But I was wrong. It hurts a thousand times more.

Mijn ogen staren diep in die van haar en voor een moment lijk ik mezelf er in te verliezen. Nog net op tijd weet ik mezelf uit het diepe te redden en richt ik mijn blik weer op iets anders. Ze beantwoord mijn woorden met een simpele glimlach waarop ik op mijn beurt een stralende grimas terugstuur en antwoord: Gelukkig, we zouden niet willen dat er iets ernstigs was gebeurd tenslotte. Eigenlijk had ik iets heel anders in gedachte voor die woorden, maar het wilde er simpelweg niet uit komen. Ze is gewoonweg te onschuldig om iets negatiefs over te zeggen. Voordat er een stilte kan vallen hoor ik weer haar onschuldige stem. Natuurlijk kaatst ze de vraag terug naar me, dat is wat de meeste mensen doen na dit soort 'ongelukjes'. Ik grimas en schud mijn hoofd langzaam, zie ik er uit alsof ik van suiker gemaakt ben? Vraag ik met een ietwat beledigde toon, en hoewel het speels bedoeld is weet ik niet zeker of zij het ook zo gaat opvatten. Mijn blik valt voor en moment op haar boekentas waar zojuist de boeken in verdwenen zijn. Ben je op weg naar een les? Vraag ik met een haast teleurgestelde stem. Zonder dat ik het zelf door heb ben ik beter in mensen bespelen als ik dacht.

Bij haar woorden schud ik eventjes mijn hoofd. Ik keek tenslotte ook niet goed uit, zeg ik met een kleine glimlach. Nee, ze is echt té onschuldig om te bekritiseren en naar beneden te halen. Normaal als iemand zo tegen me op was gebotst was de hele situatie anders gelopen, vooral wanneer er een ravenklauwer of griffoender tegenover me had gestaan. Wanneer ze zichzelf voorsteld knik ik en grimas ik weer naar haar. Aangenaam Rue. Mijn naam is William. Zeg ik kort maar met een redelijk enthousiaste stem. Meer krijg ik er echt niet uit vandaag. Vandaag was een ontzettend saaie dag, vol met saaie kinderen en saaie leraren en leraressen. Enkel de lerares van het uur hiervoor had me geinteresseerd. En dat was waarschijnlijk ook nog om de verkeerde redenen. Ik grimas wanneer ik er aan terug denk en richt me dan weer tot Rue. In welk jaar zit je? Mijn ogen glijden voor een moment over haar heen en wanneer ik er zeker van ben dat ik alles gehad heb grimas ik weer vrolijk. Ze was jonger dan me, daar ben ik zeker van. Maar hoeveel jaren, daar kwam ik vast en zeker zometeen achter. Ik houd m'n hoofd even schuin haar halfvragend aankijkend. Wanneer ik achter haar plots een aantal zwadderaars zie verschijnen die een duistere expressie dragen word mijn expressie plots bedenkelijk. Ze grimassen en wijzen naar Rue om vervolgens op haar af te rennen met wat ik kan zien als een emmer met water. Een flauwe glimlach verschijnt op m'n gezicht. Wanneer de jongens dichtbij genoeg zijn om het de emmer over haar heen te gooien, grijp ik de pols van Rue vast om haar mijn kant op te trekken, haar hoofd richting mijn borstkast gericht. Voordat ik het weet voel ik het water tegen me aanknallen. Een dunne streep is ontstaan op mijn lippen terwijl ik het ijskoude water door mijn gewaad voel heentrekken. Vrijwel meteen laat ik Rue los uit mijn greep en wrijf ik door mijn nu vochtige haar heen. De jongetjes kijken verbaasd op terwijl ik ze een vernietigende blik stuur. Ik zie ze naar elkaar kijken om er vervolgens als een haast vandoor te vliegen. Voordat ik het weet heb ik mijn staf in handen. Van allerlei spreuken gaan door mijn hoofd heen, van crucio tot sectumsempra. Hoewel me dat iets te veel van het goede lijkt kan ik het nauwelijks laten. Uiteindelijk sis ik: Detentio. Meteen komen er touwen om het lichaam van de jongetjes die hun vastgrijpen en zo op de grond werpen. Door er wat extra energie in te steken zorg ik er voor dat de touwen goed stevig zitten om vervolgens te grimassen. Ik keer me weer terug naar Rue om haar een flauwe glimlach te schenken, mijn ogen daarbij tot spleetjes trekkend. Waarom ben ik soms toch zo heldhaftig? Bedenk ik me bij mezelf. Als het aan mij ligt had die sorteerhoed alles fout en hoorde ik eerder bij griffoender thuis. Misschien was het voorheen zo.. maar ik ben veranderd.

Don't ever love, it hurts so much you feel like dying.You will cry each and every day.
I told myself that when new love comes again, it would be easierand that it would last forever..
But I was wrong, My love can't be that way.... Not for me.

Onderwerp: Re: Crash do jun 07, 2012 2:20 am

For you, there'll be no more crying, For you, the sun will be shining, And I feel that when I'm with you, It's alright, I know it's right.

Hij zei dat het goed was dat haar niks ernstigs was overkomen, mijn verbazing kwam vanbinnen toch wel even naar boven. Zwadderaars hadden dat nog nooit gezegd als ze tegen iemand waren op gebotst dat ze blij waren dat de ander niks had. Ach het liet weer zien hoe verschillend mensen van een en dezelfde afdeling konden zijn. Hoofd karaktereigenschappen hadden de afdelingsgenoten wel gelijk, maar de rest was heel verschillend. In Ravenklauw zaten slimme mensen, dat was overduidelijk maar er zaten ook kinderen die met hun hersenen probeerde verkeerde dingen te doen. Waar Rue ook altijd op tegen was geweest, waarom iets slechts bij andere doen als de wereld ook beter kon worden gemaakt met je wijsheid? Toen ze zijn vraag had terug gekaatst antwoordde hij op een toon die beledigd leek, maar ze kon zien dat hij het als een grap bedoelde. Dus kon ze nog net op haar tong bijten om een verontschuldiging binnen te houden. 'In tegendeel, suiker lost makkelijk op. Jij ziet er uit alsof je nooit zult opgeven.' zei ze op een tevreden toon. Ze had het nog op tijd gezien, ze had al te vaak in dat soort grapjes getrapt, en was daardoor nog wel eens getreiterd door een paar oudere jaars. Maar door de jaren heen begon Rue steeds vaker opmerkingen te doorzien. Tussen de regels door lezen noemde ze dat ook wel. Toen hij teleurgesteld klonk keek ik toch een beetje verbaasd, 'Nee, ik heb over zo'n twee uur pas weer les, had het huiswerk al ingeleverd dus heb vrijstelling van les.' zei ze.

Hij nam de schuld van de botsing op zich en stelde zich voor als William, misschien was het heel stom en bevooroordeeld maar de naam William was veel Britser dan ze had verwacht. Maar het was natuurlijk goed mogelijk dat zijn ouders misschien wel verhuisd waren naar Engeland en hij hier geboren was maar het uiterlijk van zijn ouders had gekregen. Hij vroeg in elk jaar ze zat 'Vijfde, ik vermoed dat je in je laatste jaar zit.' zei ze, terwijl ze probeerde te herinneren of ze William wel eens eerder had gezien in de Grote Zaal tijdens de indelingsceremonie. Nee ze kon zich het niet herinneren, ondanks dat het pas vier jaar geleden was voor haar leek het al zoveel langer. Sinds ze op Zweinstein was terecht gekomen was ze veranderd, volwassener geworden. Al leek ze soms nog steeds op een klein kind dat niks alleen kon. Wat ze vaak als vervelend vond, opeens viel het haar op dat er voetstappen klonken, het klonk als geren, waren er mensen te laat voor hun les? Vast niet, want de gangen al redelijk ver leeg gestroomd. Net toen Rue over haar schouder wilde kijken en nog net een paar jongens vanuit haar ooghoeken kon zien voelde ze een hand zich om haar pols sluiten. En ze werd iets gedraaid en ze voelde de zachte stof van Williams gewaad tegen haar wang.

Wat misschien voor nog geen twee seconde was voor hij haar van zich afhield omdat het water hem drijfnat had gemaakt. Haar ogen werden groot, ze hoorde hem een bezwering sissen naar de wegrennende jongens waardoor ze op de grond vielen. Rue hapte naar adem toen ze zag hoe nat hij was geworden, dat had hij opgevangen voor haar.. De rode kleur die eindelijk was verdwenen kwam weer terug 'Ow William, je bent doorweekt.' stamelde ze. Haar blik ging weer naar de boosdoeners 'Levicorpus.' zei ze zonder woorden en de jongens kwamen ondersteboven in de lucht te hangen. Toen ze weer naar de jongen voor haar keek zag ze zijn flauwe glimlach. Ze haalde haar toverstok uit de zak van haar rokje en legde haar hand op zijn ogen. 'Hou ze goed dicht.' zei Rue alleen maar. Waarna ze zich concentreerde en de spreuk met een zwiep van haar stok uit liet komen. 'Lumos Solem.' zei ze op een vastberaden toon. Ze hield haar eigen ogen ook dicht, maar ze voelde dat haar idee werkten. De zon stond voor warmte en energie. Ze kon de intense warmte van de zon voelen alsof het een zomerdag was op gang. Toen het licht van haar toverstok langzaam weer af nam en Rue vermoeden dat het genoeg was om haar eigen ogen open te doen stopten ze de bezwering met 'Nox.' en werd het weer het normale daglicht dat er altijd op de gangen was. Ze haalde haar hand van Williams ogen af. 'Je gewaad zal niet helemaal droog zijn, maar ik hoop dat het grootste deel wel verdampt is.' zei ze op een vriendelijke toon.

To you, I'll give the world, To you, I'll never be cold 'Cause I feel that when I'm with you, It's alright, I know it's right..

Onderwerp: Re: Crash vr jul 20, 2012 2:22 am

Ondanks het feit dat ik nu helemaal nat ben geworden ben ik niet geïrriteerd geworden of het een of ander. Nee, normaal ben ik chagrijnig wanneer ook maar iets gebeurd waar ik niet op berekend ben. Nu ben ik wonderbaarlijk kalm, misschien omdat er een meisje voor me staat waarvoor ik de klap heb opgevangen of misschien omdat ik écht niet in zwadderich thuis hoor. Bij haar woorden over het feit dat ze het huiswerk al had ingeleverd geef ik haar een wrange grimas. Stuudje, gaat er in mijn hoofd rond, maar ik waag het niet om het hard op te zeggen, dat heeft ze nu ook weer niet verdiend. Mijn bruine ogen flitsen even naar de jongens die ondersteboven hangen om dan tevreden te grimassen. Het is niet alsof het me echt iets uit maakt of de jongens gestraft worden of niet, het is gewoon eerder dat ik het onterecht vind, vooral om bij een meisje te doen. Een meisje geeft alles voor haar uiterlijk en hoe ze over komt, bovendien lijkt Rue helemaal niet echt zelfverzekerd over zichzelf te zijn, dan is het des te erger. Ik kan het allemaal hebben, mijn populariteit kan me niets schelen, er zijn die die vrienden willen zijn en er zijn die die me afkeuren, ze weten overigens wel beter dan me te pesten. Ze zijn veels te bang dat ik ze iets aan doe, ik zit niet voor niets in het laatste jaar van school. Wanneer ze dan ook beaamd dat zij in de 5de zit grinnik ik zachtjes om vervolgens te knikken bij haar volgende woorden. Ja, ik zit helaas al zo lang op deze school. Kan niet zeggen dat ik er heel veel van geleerd heb, alhoewel ik denk ik beschaafder ben geworden vind je ook niet? vraag ik dan grijnzend mijn ogen humoristisch flikkerend. Haar woorden over de situatie waren totaal overbodig, ook ik kon zien dat ik helemaal doorweekt ben en geen andere keus heb dan me dadelijk om te kleden. Rue heeft daar blijkbaar andere ideeën over aangezien ze plots haar hand voor mijn ogen legt om daarna te zeggen dat ik ze goed dicht moet houden. Ik wil wegdeinzen van haar aanraking maar besluit het uiteindelijk niet te doen, tenslotte heeft ze het goed met me voor. Ze mompelt een spreuk waardoor ik plots hitte op mijn haar en gezicht voel, wanneer ze haar hand weer van mijn ogen afhaalt zegt ze weer wat en ik knik als een soort van bedankje. Ze heeft gelijk mijn gewaad is voor geen meter opgedroogt maar mijn haren kunnen er mee door. Dankje, denk ik. zeg ik met een wrange glimlach. Ik duw mijn handen weer in mijn broekzakken en staar even in de ogen van Rue voordat ik ze weer op de omgeving richt. Heb je familie Rue? vraag ik dan plots uit het niets, mijn stem uiterst nieuwsgierig en serieus. Tuurlijk moest ze ooit een familie hebben gehad, anders was ze er niet, nee mijn vraag doelde er eerder op óf ze ze nog had. Ondanks het feit dat voldemort was gevallen waren er nog steeds die die het niet goed voor hadden met anderen.

Even valt er een korte stilte tussen ons twee en weet ik niet goed wat ik tegen Rue moet zeggen. Haar ogen staan nog altijd vriendelijk op mijn gezicht gericht, spijtig genoeg kan ik ze niet vriendelijk beantwoorden zo zat ik nu eenmaal niet in elkaar. Wanneer er een pluk voor haar ogen zit neem ik de moeite om deze met mijn hand naar de kant te schuiven haar vervolgens een haast charmerende glimlach schenkend. Jaar 5, maar liefst twee jaar jonger als mijzelf, ach het zal niet de eerste keer zijn dat een meisje van 13 voor me valt, dat vind ik dan weer te jong voor mijn doen. Ik grimas bij het idee er van maar stop mijn perverse gedachten al snel. Ik heb eigenlijk wel les trouwens, maar ach een les overslaan kan denk ik geen kwaad lieg ik. Enkel om haar beter te laten voelen over zichzelf, alhoewel als ik een les had gehad was ik waarschijnlijk toch niet gegaan. Mijn ogen glijden naar mijn gewaad die nog steeds klam tegen mijn lichaam aanplakt. Ik denk dat ik me als nog even ga omkleden zeg ik duidend op mijn gewaad. Nee ik had echt geen zin om de hele dag in een nat gewaad rond te lopen, en ook al is het nu nog zonnig, je weet maar nooit met dit weer op Zweinstein. Ik neem al een paar passen richting de leerlingen kamer, en draai me dan glimlachend om. Je kan natuurlijk meegaan als je daar zin in hebt. Zeg ik grinnikend, mijn ogen fonkelend van amusement.
*prut, sorry moet weer effies inkomen xD