Someone like you

Met een grote grijns liep Connor door de gangen. Zijn leven leek perfect te gaan, hoewel dat niet helemaal waar was. In ieder geval voelde hij de brief in zijn zak branden, en hij glimlachte nog breder, als dat mogelijk was. Gisterenmiddag had hij met Lyra in de bieb huiswerk zitten maken, en van een werkstuk over poisens, was hun onderwerp uitgeweken naar trouwen laten. Om het na te drukken had hij haar ten huwelijk gevraagt, wat ergens best wel grappig was. In zijn zak zat de brief naar Charlie, waarin hij al toestemming voor later vroeg, en om de roodharige man wat beter te leren kennen. Hij kende de Weasleys niet echt, maar wist natuurlijk wel van hun geschiedenis en hun banden met alle tovenaars. Hij was een gerespecteerd man, werkte nu nog steeds met draken, en had bijna heel Lyra's jeugd voor haar gezorgt sinds haar ontwaking van de verlamming. Met een grote pas liep hij naar het verdiep met de keukens, die hij als een van de weinige leerlingen wist liggen. Hij had het ooit eens opgevangen van een leerling, en sinds toen was hij er soms langsgekomen. Hij hield er van om te zien hoe de huiselfen druk in weer waren, terwijl hij zelf naar buiten kon staren. Natuurlijjk wisten een paar leerkrachten het, maar het maakte hen niet veel uit, aangezien ze wisten dat het hem kalmeerde. Maar vandaag was hij er niet om rust te vinden, hij had een deal gemaakt met een huiself. Eigenlijk hield het in dat hij een picknik had gevraagt, en ze gelijk met z'n tientallen op hem af kwamen rennen. Lachend had hij hun bedankt, en hij nam nu de goed gevulde mand aan.
Snel liep hij naar buiten, waar hij bij het meer een spreuk uitsprak, waardoor zich een wollen deken over het nog ietswat natte gras uitspreidde, en hij ging zitten. Hij had nog slechts twee dingen te doen, waarvan de eerste de meeste tijd en energie zou vragen. Gelukkig was er eten, anders had hij het niet vol kunnen houden. Connor sprak allerlei spreuken uit, totdat het gewenste resultaar was bereikt, een zilveren ring, die zich sierlijk krulde in twee draden door mekaar. Het patroon was simpel, maar tegelijk bekend aan zijn thuisland, Ierland. Hij glimlachte, en legde het in een doosje met een sueden deksel. Hij stopte het voorzichtig weg in zijn jaszak, en begon aan het tweede ding. Een simpel briefje, met inkt op perkament geschreven, aan Lyra. Tevreden zag hij toe hoe de inkt door het papier werd opgezogen, en hij verzond het naar het meisje. Hopelijk zou ze nu ook komen, want hij had haar veel te zeggen.

“Beloved one.
Would you like to come to the lake?
I've got a surprise for you

Lots of love
C.”

Eerste postjes zijn eng x)

Het huiswerk middagje van de dag ervoor was prima verlopen, tot Lyra's opluchting, ze was weer helemaal bij en zelfs stiekem een beetje voor aan het lopen voor een paar vakken zodat ze niet weer last minute alles moest regelen. Daar was ze nooit zo'n grote fan van. Maar Connor had haar prima geholpen door aanwezig te zijn. Als ze alleen had gezeten in de bieb was ze uren bezig geweest omdat ze elke keer afgeleid werd door alles wat maar verzonnen kon worden. En gek genoeg, als ze het idee had dat iemand haar bekeek werkte ze sneller. En wat begon als huiswerk eindigde in een huwelijksaanzoek van beide kanten. Ze hadden daar op de bieb vloer gelegen, al lachend het was een wonder dat de bibliothecaresse pas kwam toen Connor weg was gegaan, omdat hij nog iets had willen regelen. Lyra had geen bezwaar gemaakt, dat kon ze ook niet doen hij had al zijn vrije tijd bij haar gezeten. Hij had nog een leven naast haar. Net zoals dat zij dat had, het zou niet heel lang duren voor er een vakantie aan kwam. Normaal gezien zou Lyra niet kunnen wachten aangezien ze dan terug naar Roemenië kon gaan naar haar draken. Maar sinds een paar dagen wilde ze niet meer zo graag terug naar huis, want Engeland was best ver reizen. Een via via was namelijk niet altijd makkelijk te vinden voor zo'n afstand. En Charlie had vaak genoeg geen tijd om haar te brengen, Lyra onderdrukten een zucht bij de gedachten aan haar reis naar Roemenië maar het was nog geen vakantie! Dus daar moest ze nog met volle teugen van genieten.

Ze was via een zij ingang van het kasteel het terrein op gegaan, en liep richting de uilenvleugel, het was al een halve week geleden dat ze haar eerste ontmoeting met Connor, hun eerste gesprek. En ook haar eerste keer dat ze iemand haar verleden vertelde op vrijwillige basis. Ze was blij dat ze hem tegen het lijf was gelopen, al had ze zich later wel heel erg dood geschaamd over het feit dat het eerste echte contact met hem een mep in zijn gezicht was.. Zou leuk worden als ze misschien ooit kinderen kregen, of neefjes en nichtjes. En ze dan vroegen hoe ze elkaar ontmoet hadden. Een glimlach sierde Lyra's gezicht bij die gedachten, Ze liep de trappen op omdat Sora altijd verstopt zat, tenzij ze nog niet terug was. En als ze terug was had Draco nog geen brief geschreven. Lyra's ogen zochten de muren af, en na even zoeken en een flink aantal treden had ze haar uil gevonden. 'Sora.' fluiten Lyra zacht, en haar uil keek op en vloog het laatste stukje naar Lyra's uitgestoken arm, en ging daarna op haar schouder zitten. Ze gingen in een vensterbank zitten en genoten van het uitzicht. Zachtjes aaide Lyra de borstveren van haar uil, 'Er is zoveel gebeurd in je afwezigheid, ik ben blij dat terug bent ik heb je gemist.' zei ze, waarop Sora zachtjes terug krasten. Vanuit Lyra's ooghoek kwam er een papiertje in beeld. En Sora pakten het in haar bek uit de lucht. En draaide haar gezicht daarna naar Lyra en die pakten het voorzichtig aan. Ze streek het papiertje glad en zag de inhoud. Het was Connors briefje dat moest wel. Hmm het meer, wat zouden ze bij het meer moeten?

'Ik zie je snel weer Sora.' zei Lyra en zetten haar uil in een vrij gat waar ze lekker ging zitten om te slapen. Een laatste aai over de kop van het uiltje en Lyra daalde de trappen weer af. Ze liep zo rustig mogelijk, ze wilde niet buitenadem aankomen bij het meer. Maar toch waren er zenuwen in haar buik omdat ze nieuwsgierig was. Na een paar minuten lopen kwam het meer in zicht, en het duurde niet lang voor Lyra's ogen op Connor vielen. Met een glimlach op haar gezicht zag ze dat hij een kleed en een mand had staan. Ze rende de laatste meters en sloeg lachend haar armen om zijn nek en kuste hem teder op zijn lippen. 'U riep en ik ben gekomen.' zei ze lachend.

Hij keek tevreden uit over het meer, terwijl de zon zachtjes op de golven scheen. De golfjes kabbelden zachtjes op de oever, en de wind blies zachtjes over het oppervlakte. Toch was het niet helemaal stil, want als je goed keek, zag je dingen bewegen in de dieptes van het water. Zo huisde er een grote reuzenoctopus, en nog vele andere dingen waarvan de namen niet bekend was. En misschien was dat maar beter ook. Soms was teveel weten ook niet goed, en hij nog ooit eens gehoord van een paar hoogmoedige leerlingen die in het meer waren gesprongen, ze hadden er nu nog nachtmerries van. Welja, hun eigen schuld ook ergens, wie sprong dan ook in zo'n koud meer als je niet wist wat erin zat? Connor was nu ook niet bepaald bang aangelegd, maar toch.. Het bleef een risico dat men liever niet nam. Hij liever niet nam. Connor sloot zijn ogen, en genoot van de stilte. Zijn paar laatste seconde stilte, want hij werd plotseling onderbehaagd door een vrolijke Lyra.
Hij voelde haar armen rond zijn nek, en moest meteen lachen. Ze maakte hem altijd vrolijk, en ze kuste hem nog even lichtjes. “Young lady, I didn't ask you, I said I'd like to have you here by my side to watch the sun and the lake. I hope you want to join me?” Vroeg hij in zijn beleefste en adellijkste engels. Niet dat het op iets trok, maar hij hoopte dat hij ergens als een gentleman overkwam. Wel, anders was het leuk geprobeerd. “Are you hungry?” Vroeg hij plots uit het niets, terwijl hij moest lachen. Ze kende het misschien al, maar hij hield echt van eten, kon uren lang door gaan, kon moeilijk stoppen. Er waren niet veel mensen die meer als hij opkonden, geen als hij het zo goed bekeek. Maar toch bleef hij in conditie, iets wat altijd prettig uit was gekomen. “Just in case, do you like strawberries? And chocolat? And creme?” Lachte hij, terwijl hij de vragen na mekaar op haar afvuurde. Hopelijk zou ze de dingen aan mekaar kunnen linken, want hij had nog altijd een tweede verrassing voor haar.

Ze was blij weer herenigd te zijn met hem, bij hem voelde ze zich toch het beste. Al leek het steeds beter te gaan de laatste tijd. Hij was de reden dat het beter ging. Hij was de zon in haar leven, die alle duisternis teniet deed. Ze was blij dat hij lachten toen hij haar zag, en hij zei hij het niet had gevraagd maar dat hij het op prijs had gesteld als ze hem gezelschap hield bij de oever van het meer om naar de zon te kijken. Hij klonk zo beleefd, en netjes dat zou je niet verwachten van een jongen van bijna 16 jaar. 'I would be delighted to join you.' zei ze even beleefd terug. Ze stond tegen hem aan, de hele school had het gerucht verspreid, zoals Lyra al had verwacht. Ze hoopten dat Connor zijn status niet naar beneden werd gehaald door zijn relatie met haar.. Want dat Lyra zelf altijd een buitenstaander was geweest wilde ze hem niet aan doen. Daar was hij te lief voor. Hij verdiende geen leven vol gepest op school, al waren vele te bang om Lyra te pesten, haar blik kon nogal afschrikwekkend zijn. Opeens vroeg hij of ze honger had, en Lyra keek hem een paar seconde een beetje scheef aan en grijnsde toen 'I guess your hungry yourself, well I also would like something to eat.' zei ze lachend. Ze wist dat Connor van eten hield, ze had hem vaak genoeg bekeken aan de lange tafels in de grote zaal. Meestal zaten veel mensen om hem heen, en viel Lyra niet op als ze aan het einde van de tafel alleen zat en naar de groep keek.

Hij vroeg of ze van aardbeien hield, als klein kind had ze er nooit goed tegen gekund, maar ze vond ze heerlijk en had er over de jaren heen steeds minder last van gekregen. Dus als ze er niet te veel zou eten was er geen enkel probleem. 'Are you kidding, ofcourse I love them.' zei ze plagend. 'Say, what is actually in that basket?' Haar blik ging van de mand naar Connor, wat was die lieve jongen toch van plan? Ze had wel al een vermoeden van wat er in zat, maar hoe had Connor dat voor elkaar gekregen? Al waren de huiselven op Zweinstein heel lief, ze maakten alles schoon, verzorgde alle maaltijden in de hele school. Het waren in tegenstelling tot in huishoudens huiselven die op vrijwillige basis werkten uit liefde voor de school. Lyra had er al vaker een paar ontmoet, en was blij dat ze ze had leren kennen. 'So, why did you want to meet at this exact place?' vroeg ze terwijl ze met haar bruine ogen recht in zijn blauwe keek. Het puntje van haar neus raakten de zijne aan, en zacht raakte haar lippen de zijne 'What do you think your parents will think of you and me. I mean.. they probaly don't even know who I am, and I can think of that it will be quite a shock for them if they will find out that we want to marry when were older.' zei ze met een wat serieuzere blik in haar ogen. Ze wilde niet dat Connor zijn familie er mee zou zitten als ze later gingen trouwen.

Hij glimlachte bij haar woorden, blijkbaar was hij niet de enige die zeer beleefd en oud engels kon praten. Hij had het meestal wel grappig gevonden, en net als alle leerlingen had hij het vak een jaar op z'n oude dreuzelschool gehad. Ja, hij moest wel naar de school, natuurlijk. Hij had het wel leuk gevonden, aangezien je ook een leven had buiten de magie. Anders werd je redelijk afgesloten tot je elfde, wat natuurlijk niet leuk was voor zo'n jong kind. Het vak had ingehouden dat ze beleefd leerden spreken, iets waar alle leerlingen toen de spot mee hadden genomen. Maar nu, in sommige gevallen kwam het nog van pas, dat men wist waar men aan was, hoe men iemand moest aanspreken. Connor grijnsde, hij had nooit gedacht dat hij nog zoiets zou zeggen, maar sommige dreuzeldingen kwamen nog echt van pas. Voor een Slytherin was een redelijk rare gedachte, hoewel ze het van hem gewoon waren. Hij kon überhaupt niet arrogant zijn, of gemeen overkomen tegen anderen. Hij vond het al moeilijk om voor een langere tijd boos op iemand te zijn, of zelfs te negeren. Meestal wist de persoon in kwestie het niet eens, en merkte ze naar hij voelde geen verschil, maar zelfs dan nog was het moeilijk. Het ging gewoon niet, hij kon het niet. En het stoorde hem heel vaak. Vaker dan men kon denken achter de jongen.
“Wel, we can talk about that, but we can also say I just love food. It's the best feeling in the world, eat when you're hungry. No, knowing you can eat in a second when you're hungry, that's the best feeling.” Zei hij tevreden. Hij wist dat ze waarschijnlijk niet echt volgde, ofdat het haar niet veel kon schelen, maar hij wou het toch kwijt bij haar. Meisjes klaagden altijd dat ze te weinig wisten over jongens, welja, niet bij hem in ieder geval.
“Wel, we're both hungry no?” Ze waren al akkoord op dat punt. “So I thought, why we don't have a picknick together?” Hij eindigde zijn zin voorzichtig, hopend dat ze het een leuk idee zou vinden. “Wel, that is just a surprise. Everything was going so fast, that I didn't have the time to do some stuff. And I want to ask you something. But that can come later, come here.” Hij klopte naast zich op het kleed. Haar lippen raakte lichtjes de zijne en hij hield zijn hoofd een beetje schuin toen ze haar vraag stelde. “My parents? I don't know, it's quite a story. I think,.. I think that they know me to well to know that it isn't just some person I met. If I say it's true, they'll believe me on my word. Don't worry, they have to like you. They will. Not scared of the mean stepmother, are you?” Vroeg hij toen lachend. “No, what about Charlie? I mean, he really don't know me, my parents, wel yeah, I told them kind of in my letters old my schoolway long about everyone and everyday. Think you passed a time, so you're not a totally stranger to them. Not that they know you or something, but they'll recognize your name. I hope.” Legde hij verder uit.

<3them n.n

Toen Lyra jong was, dus lang geleden was het oud en beleefd Engels spreken nog een soort rage geweest. Iets dat vele in de toverwereld nog deden. Lyra had een paar jaar op een dreuzel school gezeten, maar had vaak verhuizingen mee gemaakt omdat haar vader ontdekt was door dreuzels. Sommige dingen aan weerwolven vielen nou eenmaal op.. Niet dat Lyra het hem ooit kwalijk had genomen, hij was alles geweest dat ze had. Ze had zelfs een tijdje samen met haar vader bij Sirius gewoond, maar haar vader wilde niet op de zak van zijn beste vriend teren. Vooral omdat er steeds vaker bijeenkomsten moesten worden gehouden door de Orde. Er zaten niet heel veel mensen in, maar genoeg vriendelijke tovenaars en heksen. Die jammer genoeg bijna allemaal om het leven kwamen door de jaren heen. Sommige miste ze, en er waren mensen die ze niet goed had gekend. Maar zelfs Dwaaloog miste ze, ondanks dat hij best eng kon doen. En naast haar ouders en Sirius miste ze Sneep misschien nog wel het meeste. Juist omdat hij tegen vele zo afstandelijk had gedaan, en hij haar juist had geaccepteerd ondanks dat ze de dochter van Remus en een beetje van Sirius was. En hun hadden nou eenmaal een verleden gedeeld, maar hoe erg ze hun ook misten, ze moest proberen het verleden los te laten en te leven in de toekomst. Die er behoorlijk rooskleurig uitzag voor Lyra, aangezien ze de liefde van haar leven had leren kennen. En die gelukkig ook van haar hield.

Connors zinnen waren niet altijd even makkelijk te volgen, en Lyra moest lachen om zijn ingewikkelde zin over houden van eten. Toen hij reageerde op waarom hij haar hier heen had laten komen wilde hij naar later verplaatsen, maar hij wilde graag picnicken. Wat schattig, Lyra grinnikte en ging naast Connor op het kleed zitten en deed haar schoenen uit en zetten ze op het gras naast de randen van het kleed neer. Toen ze vroeg naar zijn ouders ging zijn hoofd iets scheef. “My parents? I don't know, it's quite a story. I think,.. I think that they know me to well to know that it isn't just some person I met. If I say it's true, they'll believe me on my word. Don't worry, they have to like you. They will. Not scared of the mean stepmother, are you?” Lyra voelde iets van opluchting in haar hart, ze wist niet hoe het zat met schoonfamilie. De opa en oma van Teddy waren vriendelijke mensen geweest, maar ze had ook wel eens gehoord dat schoonfamilie nogal rampzalig kon zijn. 'I'm not scared of anyone.' lachte Lyra geheimzinnig. Ze had een beetje duivelse glinstering in haar ogen, zo'n glinstering die mensen hadden als ze kattenkwaad uit haalde. Toen kwam opeens Charlies naam uit een onverwachte hoek omhoog. Lyra keek hem wat verbaasd aan, ze had nog helemaal niet aan Charlie gedacht als het ging om haar en Connor. “No, what about Charlie? I mean, he really don't know me, my parents, wel yeah, I told them kind of in my letters old my schoolway long about everyone and everyday. Think you passed a time, so you're not a totally stranger to them. Not that they know you or something, but they'll recognize your name. I hope.” Toen Connor opmerkte dat hij het wel eens over haar had gehad in zijn brieven naar huis bloosde Lyra een beetje. Ze schreef niet vaak naar Charlie omdat het zo'n uitputtende reis was voor Sora.

'Well, actually I've told Charlie about you this summer vacation. You are kinda different from the usual Slytherin. Not that's something bad though! But you just jump out, and well I've been looking at you from the shadows for the last five years to be honest. But never found the courage to step up to you.' Haar bruine ogen keken wat verlegen naar hem, en de glimlach verdween niet van haar gezicht. Ze pakten Connors hand en verstrengelde haar vingers met de zijne. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder aan leunen. 'I don't think Charlie dislikes you, altough he will test you knowing him. He's protective when it comes to letting people come close to me. Because of my past, people have done terrible things, from trying to kill to simple things like blackmailling. There are some people whom are mostly now in Azkaban, who werent fond of the idea that I was still alive. Aperrently my dear mother who I've never seen since I was about a year old is some kind of crazy person who loved the dark lord in secret. But when Voldemort died she turned crazier and started to kill some Deatheaters. When they couldn't find her they searched for me. The only child from her still alive. At least, that I and they know of, who knows what she did after she abandoned my and my dad.. I was lucky I had my dragons in Romania they saved my life more than once.' zei ze terwijl ze over het meer uit keek. De zonnen stralen lieten het water oplichten, 'But I also think he will trust me enough, knowing I wouldn't want to marry just some guy. I've been to attacking against everyone around me ever since their death. So he will be wondering how you did it, breaking through my inner walls.' zei ze met een vriendelijke toon. Ze liet het lijken alsof wat ze daarvoor had gezegd niets betekende, het bijna een soort nachtmerrie was geweest. Maar een van de draken was door een ex dooddoener getekend voor het leven geweest. Lyra zorgde extra voor de draak, omdat hij sommige dingen niet meer kon, waaronder vliegen.

Hij grinnikte om haar vreemde woorden, terwijl ze geheimzinnig keek. Alsof ze iets achterhield. Lieve Lyra toch, ze moest eens weten wat hij allemaal achterhield. Wel ja, hij ging het eens vertellen, hij zou wel moeten. Ooit zou het er uit moeten komen, Connor had echter het juiste moment nog niet gevonden. En het moest het juiste zijn, of alles ging mis lopen. Niet dat hij het haar kwalijk zou nemen, zo'n reactie zou echter normaal zijn. Ze bloosde lichtjes toen hij het haar over brieven, en nu begon ook zijn blos weer te stijgen, heel fijn. Was hij er juist vanaf, en nu. Connor zuchtte, het bleef ook nooit lang weg. Maar hij kon er niets aan doen, er was altijd wel iets in zijn omgeving om hyper of vrolijk of opgelaten te zijn, zolang hij niet alleen was. Hij konn met veel mensen wel een praatje maken, en deed altijd zijn best om nieuwe vriendschappen te maken. Je wist maar nooit wie de mensen waren, en soms hadden ze een knuffel harder nodig dan je kon denken. Een voordeel wat hem erbij hielp was dat hij makkelijk door schilden heen kwam, die mensen laag voor laag hadden opgebouwd. Dat was niet altijd even prettig voor hem, maar als hij mensen kon helpen, maakte het hem niet zoveel meer uit. En net zoals bij Lyra, was hij dolgelukkig met zijn gave. Talent, wat je het ook mocht noemen. Anders had hij haar nu niet gekent, zat hij nu nog steeds in een hoekje van de leerlingenkamer een paar blikken op haar te werpen, en te kijken naar zijn vrienden. Hopeloos geval dus.
Hoezo, ze vertelde Charlie over hem? Hij keek haar bevreemd aan, dit was nieuw. Geduldig luisterde hij naar de rest van haar zin, en glimlachte lichtjes. Ze leek even de juiste woorden niet te vinden, maar herpakte zich al snel terug. Een goed gevoel verspreidde zich toen ze zei dat hij redelijk uitsprong. Was hij dan zo anders geweest al die tijd? Hij dacht terug aan alle momenten die nu door zijn hoofd schoten, en kon niks anders dan het beamen. Het was waar dat hij niet een normale Slytherin was, hij had het ook vaak genoeg naar zijn hoofd gekregen. Alleen de laatste twee jaar positief. Daarvoor minder. Charlie don't dislike him? Wel, dat ging al de goede richting uit, ergens. Het was geen ja, maar zeker geen nee, en dat deed er nu toe. Als hij de naam al een paar keer had voorbij zien komen, was het allemaal goed, geen vreemden voor mekaar. Het was grappig hoe ze al die tijd mekaar al blijkbaar hadden opgemerkt, maar dat ze het nu pas durfden zeggen.
“It's good he's protective, when I hear this, I..” Hij liep even vast, “I don't want anyone to hurt you.. Not anymore. And I'm scared of loosing you..” Fluisterde hij zacht, zijn diepste zorg voor het moment uitsprekend. Zacht, alsof het anders nog waar zou kunnen worden, kwamen de woorden over zijn lippen. “Don't pretend like it's nothing, my love. I know it must have been hard, to know all this, whatever you may say. Just know I'm always there for you, and I don't care what time, or what you said, I'll always be there.” HIj keek haar even serieus aan, en keek toen terug naar het eten.
“But now some other important stuff.” Hij deek het deksel open, en liet het eten door middel van magie op het kleed belanden. “Can I take something for you, m'lady?” Vroeg hij vriendelijk door op de gentleman manier. Hij pakte een aarbei, haalde hem even door de slagroom, en kwam toen gevaarlijk dichtbij haar gezicht. Hij probeerde de slagroom op haar neus uit de smeren, maar het mislukte half, en hij begon te lachen. Ondertussen had hij geen idee waar de slagroom terecht was gekomen, maar het bleef een grappig idee. “Sorry, just..” Begon hij met een lachbui. Nee, niet praten, geen goed idee. “You're not mad, are you?” Vroeg hij toen plots, stilgevallen. Zijn ogen open, nog steeds op zijn zij liggend, niet durven bewegen. “Lyra?” Hij kwam overeind en keek het meisje angstig aan, wat als zij het niet zo leuk had gevonden als hij deed?

Het was vreemd om zo luchtig te praten met iemand, ze wist dat Connor het niet fijn zou vinden dat ze moordaanslagen afwimpelde alsof het een pestbui van een dreuzel was geweest. Maar zo had ze er eigenlijk altijd tegen aan gekeken, om Charlie en de draken te sparen. En nu om Connor zijn hart wat te beschermen, er waren nou eenmaal mensen in de tover en dreuzel wereld die het niet leuk vonden hoe de tweede oorlog geëindigd was, en wilde zorgen dat de mensen die daar aan mee hadden geholpen van de wereld gevaagd werden. Lyra wist hoe het leven was geweest in de tijd van Voldemorts terugkeer, daarbij was haar leven in Roemenië niks geweest, ze had mensen zien sneuvelen in de vorige eeuw, dit was niet meer dan een lichte bedreiging. Maar dat zou ze nooit aan Connor kunnen uitleggen, omdat hij het zich nooit zou kunnen voorstellen. Zelfs Scorpius wiens familie erg verwikkeld is geweest in het verleden zou het zich niet kunnen voorstellen. Al wist Lyra niet of Connors familie misschien mee gevochten had in de oorlog zonder dat Lyra het ooit had geweten. Maar alle oude generaties waar zij bij hoorde begonnen af te sterven, gewoon door ouderdom, of door ziekte of moord. “It's good he's protective, when I hear this, I..” Hij liep even vast, “I don't want anyone to hurt you.. Not anymore. And I'm scared of loosing you..” fluisterde hij zacht na haar woorden. Zachtjes streek haar vingers over zijn wang, terwijl haar bruine ogen naar zijn gezicht op keken. 'Don't be, I'm fine, at home I have about fifty or more guardian angels with wings, claws and a breath of fire, and they are armored. And here everyone is scared of me cause they whisper behind my back that my look can kill them. It may sound weird, but living now, is not dangerous if I think about the time that my parents were still alive. That was the time that Voldemort was hunting every single rebellion down. Now a days, there are only some scared slaves left, who suck at their job.' zei ze zacht, maar met een glimlach. Als je geen grappen er over kon maken was je ver heen.

Hij leek niet echt te lachen om haar opmerking, al kon ze het hem niet kwalijk nemen, eigenlijk was het ook niet grappig, maar het was Lyra's manier om dingen te verwerken. Dat had ze dankzij Scorpius geleerd, maak er grappen over als je normaal er over zou willen huilen. Want van lachen wordt je veel blijer dan van tranen. Maar hij sneed een ander onderwerp aan en liet door magie het eten uit de picknickmand vliegen. Ze zag hem een aardbei door de slagroom halen en naar haar gezicht brengen. Maar hij was geen goede mikker, dus kwam het naast haar neus ook op haar wang. Hij lachte, en Lyra bleef even stil. Want zijn richten werd niet beter, opeens viel hij stil, en hij vroeg of ze boos was, met opgetrokken wenkbrauw keek ze op toen Connor overeind kwam en haar angstig aan keek. 'Why should I be mad at you?' vroeg ze, 'Although you should aim better the next time, I mean how will I get that whipcream of my face?' zei ze melodramatisch met een grijns. In haar bruine ogen lag weer die kattenkwaad blik, ze hield van Connor, maar kon het niet laten af en toe hem een beetje te plagen, maar hij zou snel genoeg door krijgen dat Lyra het gewoon niet kon helpen aangezien dat in haar karakter lag. Ze pakten een aardbei en stopten hem in haar mond, de zoete smaak verspreide zich over haar tong en ze genoot ervan. Ze kauwde hem op en slikte het door, ze ging iets overeind zitten en legde haar hand op Connors wang 'I love you silly, I'm not mad at you. I can't even be mad at you, not for more then five seconds at least.' zei ze grinnikend. Ze bracht haar gezicht dichter naar de zijne en kuste hem zacht. 'I don't want to waste any precious time with you at being mad.' fluisterde ze.

Toch iets gerustgestelder keek hij haar aan. Hoewel draken niet altijd controleerbaar waren, leek Lyra er toch best controle over te hebben. Het was wonderbaarlijk, hoe het meisje zo'n band met de dieren opgebouwd kon hebben, terwijl het al moeilijk had met de kat. Na een tijd was er toch vriendschap tussen hen ontstaan, maar het bleef een groot verschil met haar. Hij moest echt eens iets meer gaan opletten hoe ze dat deed, want hij kon er nog veel van leren. Maar gelukkig kon ze het, en was ze niet zo hopeloos als hem. Hij was de draken zelfs redelijk dankbaar, en als een mogelijkheid was geweest, had hij ze zelfs een knuffel gegeven. Maar met zijn kennis, die niet groot was, had zelfs hij een idee dat dat geen goed idee was.
Haar melodramatische grijns maakte hem terug aan het lachen. Hij was weer even overbezorgt geweest, wat hij altijd had. Het was een factor die te vaak bij hem voorkwam, sinds vroeger. Hij kon er ook niets aan doen, en hoewel hij er soms op vloekte, zou hij er niet zonder willen. Het was te vaak voorgekomen dat dit hem nog had kunnen helpen, en hij was bang om te hervallen zonder. Veel te bang.
“I don't know..” Murmelde hij zachtjes, hij was gewoon bang geweest dat zijn acties te spontaan waren, bij Lyra kon hij te gemakkelijk zichzelf zijn, iets wat hij niet lang had kunnen doen. Had kunnen zijn. Maar bij haar, het ging zo goed, zonder na te denken, alsof ze mekaar al hun hele leven kende. En ja, hij had zijn gebreken, maar ze het niet erg te vinden, en dat gevoel, was nieuw. Hij kende niemand die hem perfect nam zoals hij was op school, en om dan nu toch zo te zijn, het was verwarrend. Hij had geen idee hoe hij dit aan haar moest uitleggen, en haalde toen maar zijn schouders op, wat ongeveer evenveel vertelde als je even nadacht. “Well, je kan beginnen met het eraf te smeren op de aardbei?” Lachte hij. “I know, but you're just so.. When I'm with you, I can be myself, totally. But I'm used to, so something I'm overreacting. Sorry babe, love you too.” Probeerde hij zichzelf uit te leggen. Hopend dat ze hem begreep, natuurlijk. Hij probeerde met zijn hand de slagroom van haar gezicht te halen, wat half lukte. Hij moest lachen, en legde zijn ene hand tegen haar achterhoofd, zodat ze niet naar achteren zou kunnen. “I'm trying.. It's not working..” Lachte hij. Een brede grijns sierde zijn mond. “But you're even beautiful with whipcream.” Fluisterde hij zachtjes. “Lyra?” Begon hij toen serieus, wachtend op haar attentie. “May I tell you something?” Hij liet haar los, en keek haar toen recht aan. “Do you know you're an amazing person?”
Hij glimlachte breed, en keek haar tevreden aan.

I MISSED THIS D:
EDIT;
Ik zag dit. Moest aan jouw en Lyra denken (:
Klikkie <3

Eerlijk zijn tegen een jongen als Connor was niet meer dan logisch. Maar om het allemaal gemakkelijker te maken was Connor uniek, one of a kind. Af en toe voelde ze zich er niet even gemakkelijk onder dat de waarheid zo van haar tong rolde alsof er geen rem op zat. Een leugentje voor bestwil zou ze tegenover Connor er met moeite uit krijgen. Dat zou nog leuk gaan worden als Lyra naar Roemenië moest voor onverwachte klussen. Toen ze vroeg waarom ze boos had moeten zijn over het slagroom op haar gezicht zei hij dat hij het niet wist, een grijns kon ze niet onderdrukken. De muts, hij maakten zich altijd zorgen. Ergens had ze medelijden met de jongen, hij dacht teveel na en had zichzelf er alleen maar mee. Toen hij probeerde iets uit te leggen luisterde Lyra aandacht maar haar glimlach verdween niet meer van haar gezicht. “I know, but you're just so.. When I'm with you, I can be myself, totally. But I'm used to, so something I'm overreacting. Sorry babe, love you too.” Haar bruine ogen keken hem aan 'I've never been so honest with someone as I am when I'm with you. Sometimes it's scary you know, not being able to tell one lie, not even about the weather or something.' zei ze op een serieuze toon. Ze voelde hoe zijn hand over haar gezicht ging, maar hij miste nog de helft. Met een grijns rolde ze met haar ogen, 'You are not even trying to get it off are you!' zei ze plagend. Even had zijn hand tegen haar achterhoofd gelegen, maar toen hij vroeg of hij haar iets mocht vertellen liet hij haar hoofd los. Ze ging wat rechter zitten en keek serieus naar hem, klaar om te horen wat hij zei. Toen hij haar vroeg of ze wist dat ze een geweldig persoon was wilde Lyra keek hem even droog aan. 'That was the thing you wanted to tell me with such a serious look on your face?' zei ze een beetje verbaasd. Ze leunde naar hem toe, en kuste hem en ze liet hem langzaam op het kleed liggen ze had haar armen rond zijn nek liggen. En haar vingers aaide zacht door zijn haren heen. 'I would give up everything to stay by your side forever.' zei ze zacht, ze had alles er voor over om hem voor altijd veilig te kunnen houden. Haar leven in Roemenië kon ze opgeven om in Ierland bij Connor te gaan wonen als hij dat zou willen. Charlie zou het wel begrijpen, al zou ze wel afscheid nemen van de draken. Omdat het haar familie was, en die kon je niet zonder gedag te zeggen achter laten. Hoe zou het zijn, als ze na nog twee jaar klaar waren op Zweinstein.. Dan zouden ze vrij zijn om te gaan en staan waar ze wilde, misschien konden ze les gaan geven op school. Al leek Lyra dat best vreemd al was dat wel de manier om haar broertje in het oog te kunnen houden. Ze had nog steeds haar verantwoordelijkheden tegenover Teddy. En aangezien ze die jaren lang niet had voldaan, werd het hoog tijd dat ze wat strenger er op ging toe zien.

Hij was gelukkig met Lyra. Meer had hij eigenlijk niet te zeggen. En nu hij terugkeek op elk jaar van Hogwarts, het was altijd niet zo geweest als hij tegen zichzelf had gezegt. Had hij bewust tegen zichzelf gelogen om het allemaal beter in te zien? Connor had er geen idee van, maar als hij zo terugkeek, had hij best veel fouten gemaakt. Ook tegen mensen, dingen die hij nu over wou doen, en ergens toch niet. Ergens omdat hij er spijt van had, maar desondanks had het hem niet gemaakt zoals hij nu was, en dan was hij misschien ook nooit met Lyra geweest. Het was hem die ze nu mocht, nu iemand die misschien nooit bestaan had, iemand die afhing van de keuzes van het leven. Nee, hij was altijd zichzelf geweest, en dat was hij nu geworden. Misschien kon hij in het vervolg beter opletten, maar ergens wist hij dat hij na een tijd toch in oude gewoontes zou hervallen. Niet enkel omdat hij ze gewoon was, maar ook omdat ze een deel uitmaakten van zijn kindertijd. Veilig kindertijd. Die had niks gedaan. Die was nog onschuldig, een veilige haven als hij zich moest terugtrekken, een ongeschonden herinnering. Ja, hij had spijt, maar ergens was hij toch blij dat het zo verlopen was.
Connor had al langer door dat ze hem maar wat plaagde, en besloot het wat terug te doen. Compleet serieus keek ze hem aan, niet in staan aan te zien komen wat ze moest verwachten. Hij lachte stiekem in zichzelf, toen ze hem verbijsterd aankeek. “I'm just laughing with you,” Zei hij terwijl hij niet langer zijn lach kon inhalen. Hij kalmeerde toen zijn lippen de hare raakten, en had soms nog een even een nabui. Een lichte rilling ging over zijn ruggengraat toen ze door zijn haar ging. Even glimlachte, maar zag toen pas de ernst van haar woorden in. “Lyra, don't. We just stay together, and we don't give up everything. We'll find something. I could move to Romania, or the dragons could fly to Ireland?” Hij bleef even stil. “Okay, forget that last thing, stupid” Hij lachte even met een hese stem, en bleef toen weer stil. “But if we miss Hogwarts to much, we could teach here? I mean, you see me giving history? I bet all the students will laugh with me.” Hij grijnsde even, “And you, you would be perfect with the animals, like always. My little animal addicted Lyra.” Hij woelde even door zijn haar, en gaf haar een zacht lief kusje op hhaar wang.


Hoe schrijf je Roemenië in het Engels? o.o
Haha, here you go =D

Hij liep haar te plagen als een klein kind, en daar wanneer ze normaal kwaad of geïrriteerd zou worden kon ze het hier niet. Het was Connor, daar kon je niet boos op zijn, zij in ieder geval niet. Ze had nog nooit gevoelens gehad voor iemand, en ze vermoeden dat ze ook niet snel sterkte gevoelens als deze ooit voor iemand zou kunnen krijgen. Het was gewoon iets dat alleen haar Ierse jongen bezat met zijn lieve glimlach die zorgde dat alle duisternis verdween en de zon ging stralen. Ze wilde eigenlijk later les gaan geven hier, ze wilde de leerlingen leren over draken haar grootste passie, dat gene waar ze haar hele leven haar hart en liefde in gestoken had. Toen ze zei dat ze voor hem alles zou op kunnen geven leek hij pas na een minuut door te hebben wat ze daadwerkelijk had gezegd, en ze zag de schok in zijn ogen. Ze aaide nog steeds zacht over zijn haren. Hij zei dat hij wel met haar naar Roemenië wilde gaan, en vroeg daarna of de draken misschien naar Ierland konden vliegen, maar voor ze antwoord kon geven zei hij dat ze het laatste moest vergeten omdat het een stom idee was. Ze kon de hese toon horen in zijn stem en kreeg medelijden. Ze kreeg spijt van het überhaupt gezegd te hebben, hij zei dat als ze het hier misten ze altijd les konden gaan geven, en dat hij Geschiedenis der Toverkunsten kon geven, dan zouden waarschijnlijk alle leerlingen hem uitlachen, 'They probably would.' gaf Lyra zacht toe met een ondeugende glimlach. Hij grijnsde ook om zijn eigen woorden en de spanning die er even had gehangen was op slag weer verdwenen. Hij zei dat ze perfect zou zijn met de dieren, zoals altijd. Zijn kleine dieren verslaafde Lyra, lachend rolde ze met haar ogen. Waarom moest hij haar nou weer dieren verslaafd noemen. Als er iets is waar ze verslaafd aan was, dan was hij het zelf niet aan andere dingen. Ze voelde zijn zachte lippen kort op haar wang waardoor ze begon te giechelen, iets dat normaal gezien totaal niet bij Lyra paste. Ze leunde tegen hem aan en keek naar het meer 'I would love to teach those little brats when we are older, giving them proper lessons about how to work with dragons. And to be sure they won't do anything stupid when they stand in front of a dragon, wild or 'tammed'.' zei ze op een dromerige toon. Eerst moesten ze nog de twee jaar op Zweinstein doorbrengen als leerlingen. Twee jaren die Lyra zou koesteren, en ze zou er alles uit halen wat mogelijk was. 'Dream as if you'll live forever, but live as if you'll die today.' zei ze zacht. Het was iets dat haar pleegvader Sirius haar ooit had verteld. Droom alsof je eeuwig leven hebt, maar leef alsof je vandaag dood gaat. Kortom, haal alles uit het leven voor zover het nog kan. Het klonk misschien wat droevig maar het was een prachtig iets. En Lyra was het ook met Sirius eens geweest, zeker na alle dierbare die ze verloren was. Ze moest genieten van de tijd die haar nog resten.

Hij keek haar verbaast aan. Hoe bedoelde ze, zouden ze hem echt uitlachen? Connor beelde het zichzelf even in. Hij zou het in elk geval beter dan als die oude Kist, maar of dat zo goed was wist hij niet. De professor had het door de jaren heen al een reputatie als slaaples, of inhaalles, er waren zelfs verhalen over leerlingen die tijdens de les hadden gespijbelt om iets anders te doen. Connor slikte even, hij was bang voor de haat die hij over zich heen zou krijgen, no matter hoe hard hij zijn best zou doen. Rustig schudde hij zijn hoofd, zo erg kon het toch niet zijn? Nee, ze zouden niet van hem moeten houden, maar ze zouden rustig naar zijn lessen luisterden. Hij zou ze ook volstappen met spannende verhalen, in de plaats van zeven jaar geneuzel over de koboldoorlogen die ze nu kregen. Want daar had iedereen wel zo'n genoeg van. Of het Bolderik de Verschrikkelijke of Gerarl met het Rode haar was die dit keer begonnen was, dit vak lag hem niet zo. Niet in die wijze althans, hoevaak hij dan niet tijdens de lessen had gedacht, als ik dit nu gaf, zou ik het zo doen. En de drang om dan vooraan te gaan staan werd groot, maar natuurlijk moest hij zich inhouden. Natuurlijk.
Ze begon uit te wijden over haar eigen carrière, en hij hield zijn mond braafjes. Het was grappig om te zien hoe ze haar eigen hele toekomst schertste, en hij keek met haar mee, terwijl ze het over het leren van een goede verzorging en draken had. Het was waar dat veel leerkrachten het waarschijnlijk fout zouden doen in vergelijking met haar, en hij geloofte geen enkele seconde dat het schoolhoofd haar niet zou aannemen. Het moest gewoon, ze was de beste, had het van een van de besten geleerd, en was er slim, aardig en vriendelijk genoeg voor. Helaas was hij niet het schoolhoofd, en dus ook niet verliefd op haar, anders was ze nu al aangenomen, kon het hem niet veel uitmaken of ze nog niet klaar waren of niet. Hoewel, hij zou dan de hele les niet kunnen concentreren als zij aan het werk was. Zou de hele tijd blijven staren, en stiekem jaloers zijn op elke jongen met wie ze sprak. Niet dat hij dat zou toegeven, hij wou haar gerust ruimte geven natuurlijk, maar hij mocht toch wel een beetje jaloers zijn? Connor schudde zijn hoofd opnieuw, gevoelens waren best fijn, maar vaak ook verwarrend, en hij was blij dat dit de eerste keer was dat hij zoiets voor had.
“That's a beautiful quote Lyra,” Sprak hij glimlachend. “But I need to ask you something.” Hij bleef even twijfelen. Dit was het moeilijke gedeelte, aangezien hij niet helemaal zeker was of het wel juist ging zijn. Of hij het wel juist deed. Maar nu kon hij niet meer terug, en zodra hij in haar ogen keek, hoefte dat ook niet meer. “Lyra Lupin, I know I did it wrong. Yesterday we've got engaged, but for now, I would like you to ask, do you want to be my girlfriend? I know it can sound weird, but I love you as much as every day .” Hij had haar al die tijd aangekeken, en keek haar hoopvol aan. “I love you so,” Hij kuste haar even zacht, en keek haar toen terug aan. Hopend dat zijn blik er niet te smekend uit zag.

Meeuh, ik vind 'm niks :C
Maar goed, het lange moment
LYRA PLEASE SAY YES HE'S BEGGING YOU C:
Just kidding (: <3

Connor leek best wel over haar plagerige opmerking over zijn les geven in te zitten en er kwam een knoop in haar maag. Als hij het maar niet te letterlijk zou nemen.. Terwijl ze haar hele toekomst uit begon te denken merkte ze dat ze Connor weer mee kreeg, wat haar opluchten ze zag hem niet graag met zo'n bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was veel mooier als hij glimlachten. Even dacht ze aan haar voorstel dat ze wilde doen aan hun verzorging voor Fabeldieren leraar, om een paar lessen van hem over te nemen om draken uit Roemenië naar hier te halen. Maar zouden de leerlingen uit haar eigen jaar en de jaren boven hun dat wel pikken? Ze was tenslotte lichamelijk pas vijftien, en zelfs naar volwassenen luisterde vele niet. Maar ze schudde die gedachten van haar af, daar was het nog te vroeg voor. Eerst moest de leraar toehappen, het schoolhoofd zou ze wel om krijgen. Vooral aangezien draken steeds vaker zich in het wild begonnen te vestigen, waar ook tovenaars en heksen vaak kwamen. Dus was het handig als mensen wisten hoe ze met draken moesten omgaan, of ze in ieder geval af te leiden en daarna zouden kunnen vluchten van ze. Voor een draak moest je lef, en gezag uitstralen. Dwing respect van ze af, maar geef ze ook hetzelfde respect terug. Wees een alfa, net als bij honden en wolven, maar laat ze nog wel enigszins hun waarde behouden. Het waren tenslotte nog steeds krachtige dieren.

Hij zei dat ze een prachtig gezegde had verteld, de woorden van Sirius.. Een zwakke glimlach sierde even haar lippen, ze miste haar peetvader. Ze had zoveel met hem mee gemaakt, zoveel volle manen met hem door gebracht. De beschuldigingen tegen Sirius was ze ook nog niet vergeten. En had zich er ook vaak boos over gemaakt, dat mensen hem vals beschuldigde van iets wat hij nooit gedaan zou hebben. Maar na zijn dood had ze Sirius zij naam gezuiverd, al had het pas zo'n zeventien jaar na zijn dood kunnen gebeuren. Daarbij had ze hulp gehad van Harry en Hermelien, waar Lyra erg blij mee was geweest, aangezien het rechtssysteem erg veranderd was in haar zeventien jarige afwezigheid. Ze werd weer bij het heden gehaald door zijn twijfelende woorden of hij haar iets mocht vragen. Lyra knikte als teken dat hij kon vragen wat hij wilde. Hij vroeg haar om hun verloving nog wat uit te stellen en voor nu gewoon zijn vriendin te zijn. Hij leek erg zenuwachtig en bijna bang voor haar reactie. Ze kreeg spontaan medelijden met de jongen waar ze meer van hield dan van zichzelf. Even voelde ze zijn zachte warme lippen tegen de hare gedrukt en hij nam weer een klein beetje afstand. Hij had gezegd dat hij van haar hield, maar Lyra vond het persoonlijk momenteel niet genoeg om gewoon die woorden tegen Connor te zeggen.

'For you, there'll be no more crying,
For you, the sun will be shining,
And I feel that when I'm with you,
It's alright, I know it's right

To you, I'll give the world
To you, I'll never be cold
'Cause I feel that when I'm with you,
It's alright, I know it's right.' Zong ze zacht terwijl ze iets afstand had van Connor, de zon scheen weer een beetje door de paar wolken die er net voor waren geschoven. En de zon liet de verschillende kleuren in haar haren zien. Haar haarkleur werd over het algemeen donker blond genoemd, maar soms leek er ook wat rood in te zitten. Even sloot ze haar ogen, ze had even een kleine pauze genomen en ging weer verder.
'And the songbirds are singing,
Like they know the score,
And I love you, I love you, I love you,
Like never before.

And I wish you all the love in the world,
But most of all, I wish it from myself.' Ze deed haar ogen weer open en keek Connor recht aan, zachtjes streken haar vingers over zijn wang. En voor ze er echt erg in had stonden tranen in haar ogen. Ze was niet verdrietig, tenminste niet echt niet om het hier en nu.
'And the songbirds keep singing,
Like they know the score,
And I love you, I love you, I love you,
Like never before, like never before.' Terwijl ze de laatste woorden zong en haar wangen nat waren van de tranen die gestroomd waren had ze zich weer naar voren gebogen. En Connor gekust, en elke plek waar hun lichaam elkaar geraakt voelen tintelen. Zijn aanwezigheid, zijn lichaamswarmte. Hij was eerlijk, lief en de beste persoon die ze had leren kennen in haar leven. Voor hem zou ze eeuwig wachten, omdat hij het beste was dat haar ooit was overkomen.

Connor was iets afweziger geweest met zijn gedachten dan de bedoeling, en hij richtte zijn aandacht dus dan ook al snel terug op Lyra. Hij zag nog wel. Hij had nog een paar jaar voor hij echt van school af zou zijn, en een andere keuze zou moeten maken. Wat dat betreft had het meisje naast hem een echt voordeel, zij wist tenminste wat ze ging doen later, en waarom. Ze had haar eigen principes, die, als je een beetje meer over haar weet, volledig gegrond waren. Maar hij? Wat moest Connor nu doen. Hij was zeer onzeker over zichzelf, terwijl hij nog redelijk goede cijfers haalde. Hij durfde zichzelf eigenlijk niet eens voor de klas te schertsen, laat staan een andere job waarin veel media te pas kwam. En waar was hij nu goed in? Echt, iets wat hij leuk vond. Niet waar veel geld mee te verdienen was, zoals zoveel corrupte mensen deden. Na een tijd werd je toch onbewust ongelukkig, dus hij snapte hun redenen niet eens. Hij was nu nog redelijk in zwerkbal, maar als jager om dan professioneel te worden? Dat zag hij zichzelf nog niet echt doen. En dan nog, die media was verschrikkelijk, en je werd zo hard afgekraakt. En binnen de paar jaar was je vergeten, ergens. Dan waren er weer nieuwe spelers met nieuwe trukjes en misschien meer showbusiness verstand. Want ja, dat moest je dan hebben. Wat had hij daarin? Zijn Iers accent? Ja, het trok veel mensen aan, aangezien hij zo anders praatte, maar dat was het wel.
Misschien dat hij nog kon gaan zingen. Daar hield hij wel van. Alleen, hij durfde het nooit echt. Als hij begon, was hij niet meer te stoppen, het was naast gitaar spelen een geheime hobby van hem waar hij zielsveel van hield, maar eigenlijk wist niemand dat. Hij had het dit jaar ook een beetje laten vallen, aangezien hij zich meer concentreerde op de school zelf. Hij kon terug beginnen ermee, misschien dat er nog iets te redden viel? Zijn moeder vond het altijd geweldig als hij zong, hij was opgegroeit maar haar stem als slaapliedje. Een oud Iers liedje, een vage mythe eigenlijk. Hij probeerde het zich nog voor de geest te halen, maar het was te lang geleden, en zeker nu. Aandacht. Hij. Moest. Erbij. Blijven. Nu.
Zijn ogen onzeker staant, terwijl hij naar haar keek. HIj had geen idee wat ze er van vond, maar om nu te zeggen, ow ja Lyra, mijn verloofde klonk al zo raar. Dat moest zij toch kunnen zeggen? Niet dat hij er problemen mee had, maar hij was bang dat zij problemen kreeg. Niet dat hij dat haar ooit zou zeggen, ze zou waarschijnlijk boos worden op hem.
Hij keek haar met grote ogen aan, en schrok toen haar zachte stem de stilte versneed die was komen opduiken samen met zijn vraag. Hij luisterde naar de lyrics, en besefte toen wat ze deed. Ze was voor hem aan het zingen. Daar konden verschillende redenen voor zijn, maar de voornaamste was dat ze waarschijnlijk geen woorden had. Hij dacht niet dat het was omdat ze het zo'n mooi liedje had en het hem wou laten horen op het moment. Wel, dat ook, maar niet in de context van .. Ah, hij snapte wat hij bedoelde, moest hij het dan ook nog gaan verwoorden tegenover zichzelf? Niet moeilijk doen.
De zon scheen door de wolken heen, en maakte gelijk alles een stuk vrolijker eruit zien. Zijn hart brak zowat bij het horen van die tekst, toen hij pas echt besefte wat het betekende. De zon scheen uit op het gras, op het meer, op Lyra, op hem.. Nooit had hij gedacht dat hij zo'n gevoelens kon koesteren voor iemand die ooit een voorbijganger was. Nooit had hij gedacht dat dit alles waar was. Alles wat ze zeiden. Ze maakte hem weer gelukkig voelen, alles wat hij door gegaan was ging weg bij haar. Ze voelde veilig aan, zoals thuis. Ze maakte hem niet tot een ander persoon, respecteerde hem zoals hij was. Bij haar kon hij zijn zoals hij was. Niet een of andere afspiegeling van de verwachtingen van die betreffende persoon. Er waren bijna geen woorden meer over voor hoe hij zich kon voelen en voelde bij haar. Slechts een woord omschreef het gevoel. Liefde. Het kon zo cliché klinken, maar het was waar. Elk woord ervan meende hij met alles.
Een lichte traan droop van haar wang, en onbewust begonnen tranen ook hem in de ogen te staan. Om het moment, om het pure geluk dat hij nu voelde. Haar hand naar zijn wang, hun lippen raakten mekaar, en hij sloeg zijn armen om haar, voor een knuffel. “I love you Lyra. I don't know if you'll ever get it, but you're meaning a lot more then the world for me.” De woorden verlieten zijn mond zo snel als ze in hem opgekomen waren. “One day, we'll be standing here, side by side, looking over the castle for the last time. We will have made our choices, and we'll go maybe different ways to study. But I'll always love you, even if your miles away. I'll be always there, waiting for you, and if you'll fall, I'll be there to catch you. And I'll always have the hope you'll find happyness, 'cause you deserve that Lyra,” Hij glimlachte, en liet haar toen los. Kon hij het eraan doen, hij hield nu eenmaal ook van knuffelen.

Zingen was de oplossing voor de momenten waarop gewone woorden niet genoeg konden zeggen, als Lyra wakker was geschrokken uit een nachtmerrie had haar vader altijd geprobeerd te zingen voor haar. En ze kon met een gerust hart zeggen, Remus had geen zang stem. Maar het feit dat hij het probeerde, en echt moeite deed voor haar maakten het zo mooi. Ze luisterde er vol liefde en geluk naar, en soms kon ze zijn stem weer voor de geest halen. Maar na al die jaren begonnen herinneringen te vervagen, en er was eigenlijk bijna niets waar ze banger voor was dan te vergeten hoe haar vader er uit zag. De vertrouwde stem, de geur die in zijn kleding hing, de manier waarop hij haar altijd heen en weer wiegde toen ze nog klein was. Alle kleine dingen die iemand tot de persoon maken waar je om gaat geven. Die wilde ze niet vergeten, en toch soms leek het alsof ze op het punt stond dat wel te doen. Het was een onuitgesproken angst, want haar geheugen was al abnormaal, je zou verwachten dat je na lang niet normaal gefunctioneerd te hebben niet meer wist wat er daarvoor afgespeeld had, maar dat was iets dat Lyra beter wist dan wie dan ook. Haar geheugen was haarscherp gebleven, aangezien het voor haar nog geen vijf jaar geleden leek. In haar geest hoorde het net iets meer dan vijf jaar geleden te zijn. Maar in werkelijkheid was het tweeëntwintig jaar, en dat was een groot gat zeker voor een mens. Lyra had vaak moeite gehad met gewoon een dag doorkomen zonder tegen de depressie aan te zitten omdat niks klopten. Zelfs Charlie dat zo’n beetje haar anker was in de tijd, zelfs hij was ouder geworden. Daarom had ze zich op haar draken gestort, ondanks dat ze ouder waren geworden Brisingr was niks veranderd qua uiterlijk, hun tijdsbesef was heel anders dan dat van mensen. Dus de draak deed net alsof Lyra er in die zeventien jaar gewoon elke dag bij was geweest. Charlie vertelde later dat de draak vaak met zijn kop door het open raam in haar kamer had gezeten terwijl hij haar nauwlettend in de gaten hield. Elke dag minstens een paar uur tot een van de verzorgers hem daar weg joeg zodat hij zich ook onder de andere draken zou begeven. Hij was de gene die kwam als ze stilletjes weg sloop om te proberen van alles af te komen. De draak had ook meerdere malen haar leven gered van ongure mensen die op een of andere manier op het terein waren gekomen. Nergens sliep ze zo prettig als onder zijn vleugels tegen zijn warme buik aan waar zijn vuur voorraad bewaard werd. Een tijd hadden littekens haar huid ontsiert, Charlie had een tijdje nodig om te begrijpen wat ze deed. En was onthutst toen de waarheid tevoorschijn kwam, en hij verplichten Lyra mee te werken, en hij zorgde dat een paar krachtige bezweringen de littekens liet verdwijnen. En toch kon ze nog steeds aanwijzen waar ooit iets had gezeten, maar nooit iemand zou ontdekken.
Het was het stomste dat ze ooit had geprobeerd, maar wanhoop deed rare dingen met je, het dreef je tot het uisterste. Al had Brisingr haar vaak gered, ze was blij dat alleen Charlie en Brisingr en andere draken er van hadden geweten. Anders had ze niemand van het reservaat nog in de ogen kunnen kijken. Connor daarentegen wist er niks van, en ze wilde ook niet dat hij het ooit te weten hoefde te komen. Maar iets zei haar dat ze vanaf het moment dat ze elkaar in de uilenvleugel hadden ontmoet ze nooit meer zo wanhopig zou worden. Zijn simpele aanwezigheid had zoveel invloed op haar, hij kon haar breken maar hij bouwde haar eigenlijk altijd op. Op de goede momenten brak hij haar innerlijke muren af, en zorgde dat ze stukje bij beetje genezen werd. Tijdens de korte handelingen en de kus voelde ze zijn armen om haar heen. Alles was op dat moment goed, en het korte moment dat hun lippen elkaar niet raakten zei Connor dat ze het misschien nooit zou begrijpen maar dat ze voor hem meer dan de wereld betekende, ze dachten soms zelfs hetzelfde. Hij zei dat hij van haar zou houden zelfs als ze hele andere wegen gingen om te studeren, dat hij altijd op haar zou wachten en haar zou opvangen als ze zou vallen. Ze voelde dat zijn armen wat losser gingen, maar Lyra kroop zo mogelijk nog dichter tegen Connor aan. ‘Let’s not think about departing yet, we still have two years to wander around in the castle. I don’t want to leave your side ever, because you make my day everyday over and over again. You were that one thing that was missing inside of me, you stopped me from falling apart. You keep me going, I will never leave you, and because there is no one else I can ever love like you.’ Fluisterde ze zacht terwijl haar lippen zachtjes over de huid van zijn wang streken. Meer dan dit zou ze niet hoeven, hij was alles. En als je eindelijk alles had, wie was je dan nog om eisen te stellen aan het leven.. Lyra hoopte dat ze hem net zo gelukkig zou kunnen maken zoals hij het bij haar deed. Er was niets op de wereld dat ze niet voor Connor zou doen. Al zou hij haar vragen van een berg te springen zou ze het zonder aarzeling doen. Haar ogen waren gesloten terwijl ze tegen Connor aan lag, de winter was wel in aantocht maar het was een warme herfstdag waardoor ze geluk hadden.

Connor zuchtte, en keek naar Lyra. Het was lang geleden sinds iemand voor hem had gezongen, zeker met een zo'n grote betekenis erachter. Misschien iets te lang voor zijn gevoel, maar hij kon moeilijk zijn moeder even vragen om langs te komen en voor hem te zingen. Bovendien vroeg je zoiets niet, dat was wat de persoon uit zichzelf voor je deed, overhad. Het feit dat Lyra voor hem had gezongen betekende veel meer voor hem dan hij ooit verwacht had. Soms had hij vroeger ook gezongen voor zijn kleine zusje. Zijn zusje. Hij zou haar eens moeten schrijven. Of misschien niet, het was wat moeilijk om alles uit te leggen. De laatste tijd moest hij naar woorden zoeken voor haar, waar ze eerst makkelijk vloeiden. Maar het kwam ook door Lyra, hij kon moeilijk elk moment schrijven, enkel dat hij nu gelukkig was doordat hij iemand had leren kennen. En om dat nu ook te zeggen, het klonk zo ontwijkend. Wel, misschien kon Lyra eens meekomen met hem in een vakantie, en hij ook eens met haar, hun familie ontmoeten. Hij in haar geval Charlie dan, maar dat was zowat hetzelfde. De Weasley's waren ook zeer bekend geworden door hun hulp in de Last Battle, en waren sindsdien vermeld in zowat elk gedrukt geschiedenisboek sinds die tijd. Hij had het vermoeden dat hij de man wel zou mogen, zeker omdat hij voor Lyra had gezorgt toen ze niemand meer had. Nog steeds vond hij het moeilijk om te begrijpen dat ze zoveel jaar bevroren was, maar ergens was hij er ontzettend dankbaar voor, hoewel ze soms wat afweziger leek dan normaal, als iets van vroeger haar overviel. Hij probeerde te doen alsof hij het niet wist, maar dat merkte hij natuurlijk wel op. Wel, hij was er altijd voor haar, en dat wist ze gewoon. Op een gegeven moment waren er geen woorden meer mogelijk, was alles wat gezegt moest worden al gezegt. Je kon dingen niet blijven herhalen. Daarom probeerde hij altijd iets nieuws te vinden voor haar, om haar te verrassen. Zoals vandaag, een picknick alike, en toch had hij het kunnen vragen aan zijn vriendin. Hij kon het nu met trots zeggen, en stiekem wist hij dat de mensen om hem heen die twee worden nog vaak gingen horen. Maar als hij ergens trots op was, wat niet vaak voorkwam, dan mocht de hele wereld het van hem weten. Op zo'n moment had hij nergens last van, niet van geen zelfvertrouwen, onzekerheid of iets anders. Ahja, het kwam allemaal wel goed, toch?
Hij keek even opzij, en hoewel hij haar al even kende, wist hij toch werkelijk weinig over haar. Ja, haar verhaal natuurlijk, maar dat was hun eerste ontmoeting al zo geweest. Hoe vreemd een week je helemaal kon veranderen, een paar woorden van een persoon hadden zijn hele wereld omver gegooit. Niet dat hij er een enkele seconde spijt van had, maar het bleef een feit dat je gewoon kon opnoemen. Soms vertelde ze iets over Sirius, of Remus. Als het moment er gelegenheid naar gaf. Maar voor de rest was er niet echt iets wat hij van haar wist. Niet over haar tijd van Charlie, of van voor haar verlamming. Niet dat ze nu haar leven tot in de kleinste details moest gaan uitdoeken, dat zou raar zijn om te vragen. Of om te doen. Als iemand je vroeg wat over jezelf te vertellen had hij ook het gevoel dat hij zichzelf niet eens kende. Maar dat lag waarschijnlijk aan hem. En aan het feit dat je niet wist wat je moest zeggen, en daarom naar specifieke momenten zocht die je je dan juist niet kon herinneren. Ja, daar lag het ook aan.
Hij gaf haar wat ruimte, maar ze kroop juist dichter tegen hem aan. Niet dat hij dat erg vond, en hij nestelde zijn hoofd op haar schouder terwijl hij langzaam haar geur inademde. Alsof dit een van de laatste momenten was dat hij haar zag. Een hol gevoel kroop in zijn maag, en hij keek wat verdrietig. Alles was zo perfect, dat hij zichzelf vragen begon te stellen over zichzelf. Onzekerheid overmande hem, maar hij kreeg toch nog een glimlach op zijn gezicht. Hij wou niet dat ze iets merkte van zijn stemming. Straks werd ze nog bezorgt, en zou hij moeten gaan uitleggen waarom hij plots verdrietig was. En dat wou hij niet. Deels omdat hij het zelf niet wist.
Lyra zei iets, en hij lette terug op. Een echte glimlach, klein, brak door op zijn gezicht. Haar simpele woorden konden zelf zijn slechtste gevoelens beter maken. Ze had haar ogen gesloten, en hij keek haar stiekem aan. Hij kon niet echt meer terug zeggen, aangezien hij niet uit zijn woorden kwam door haar. Een kleine brok in zijn keel, en hij staarde dus maar naar de lucht, totdat hij weer kon spreken zonder problemen. “Lyra, can you skate? Ice skate then..” Hij glimlachte, “I did it when I was younger, but the Winter should be coming soon, and I wanted to ask you if you'll come with me then.” Hij bleef even stil. “And if you can't skate, I'll teach you. Connor O'Macinsons, the great ice skate teacher, at your service!” Lachte hij even. Hij stond op, het begon misschien al tijd te worden om terug te keren naar het kasteel, en stak zijn hand uit. “It was a pleasure to meet you, Miss Lupin. Mind if I join you walking back?” Zijn grote glimlach en ogen maakten het plaatje helemaal af. Maar hij meende wel wat hij zei.