I love him .... but do you think he likes me?

Daar zat hij. Recht voor Myra. Aan de tafel van een andere afdeling. Knap, jong en sterk. Myra Sneek was smoor op hem, ze had horen fluisteren dat hij zijn broertje had gered, tot wel drie keer toe, dat hij hem over een trauma heen geholpen heeft, genezen heeft en hem overal heeft getroost en voor hem zorgde. En dan zat Myra altijd op haar kamer te dromen over een moord op haar bloedeigen vader! Schandelijk. Maar misschien ook wel terecht, haar vader klaagde over de 'ondankbaarheid' van haar moeder en sloeg haar in elkaar...
"Yo, Myra, eet je niks?" hoorde ze opeens naast zich en er vielen een aantal broodjes op haar bord. Boos smeet Myra de broodjes terug in de mand en snauwde kortaf:"Ik eet als ik wil eten en niet als er brood op mijn bord komt vallen!" ze wierp een blik naast zich. De jongen ging een beetje witjes ergens anders zitten, mooi zo! Toen ging ze verder met staren naar Jack Lupe. Zij hield van hem, maar ze wist niet eens of hij wel wist wie ze was. De arm van Jack Lupe ging omhoog, pakte een cracker en legde hem op zijn broers bord. Myra keek ernaar tot ze besefte dat er naar haar gekeken werd. Een eerstejaars, met grove bruine krullen keek haar aan, ook vanaf de tafel van Griffoendor. Haar blik was doordringend en leek dwars door haar heen te kijken, ze zag er een klein beetje brutaal uit. Myra keek strak terug, tot het meisje opstond en wegliep. Tevreden keek Myra weer voor zich uit, pakte toch maar een broodje en begon er een beetje doelloos op te kauwen. Hoe moet ik dit nou aan pakken? Hoe moet ik nou een gesprek beginnen? We kennen als het goed is allebei elkaars naam.
Hij keek vragend naar haar en ze schudde haar hoofd en glimlachte. De post kwam en Snowy zat erbij, maar Myra keek alleen op om Snowy een stukje spek te geven en liet de brief gewoon liggen. "Jij ben toch Myra Sneek, of niet?" Myra en de eerder genoemde eerstejaars keken elkaar lang aan, "ja, dat ben ik, wat is daarmee?"

Vanaf het moment dat ze aan tafel zat, staarde het meisje naar Jack Lupe. Het meisje dat aan de tafel van Ravenklauw zat. Op zich vond Moria dat niet vreemd, aangezien er wel meer mensen waren die hem leuk vonden. Maar als ze niet wilde dat de hele wereld het wist, kon ze best wel iets minder staren. "Yo, Myra, eet je niks?" vroeg een jongen aan haar rechterzijde, hij liet een paar broodjes op haar bord vallen. Tot haar verbazing, viel het meisje- dat blijkbaar Myra heette- uit naar de jongen: ze smeet de broodjes terug en snauwde kortaf: "Ik eet als ik wil eten en niet als er brood op mijn bord komt vallen!" De jongen ging ergens anders zitten en Myra glimlachte tevreden, Moria was benieuwd waarom dit meisje niet bij Zwadderig was beland en keek haar strak aan, Myra keek bíjna even strak terug. Moria stond op en liep om de tafels heen: het was haar weer te binnen geschoten: het meisje heette Myra Sneek. het meisje bleef staren en keek alleen even op om haar uiltje een stukje spek te voeren, zij zelf had een katje. "Jij ben toch Myra Sneek, of niet?" ze keken elkaar een tijdje aan voor Myra antwoord gaf. "ja, dat ben ik, wat is daarmee?"
Moria keek haar een moment aan en zei toen op een fluistertoon: "Als je hem leuk vind moet je geen aandacht vragen door zo te staren." Moria glimlachte flauwtjes en liep weer naar haar tafel, Myra zou het toch wel snappen.
Moria haalde Rafel uit haar tas en kroelde haar tussen de oortje, "Zo heeft iedereen meteen door wie ze leuk vindt, nietwaar Raaf?"

Jack zat aan tafel. Gewoon zoals elke dag. Maar toch was het anders vandaag. Myra. Myra zat voor hem. Een ongemakkelijk gevoel kroop omhoog vanuit zijn buik. Zou ze hem ook leuk vinden. Nee, waarschijnlijk niet. Hij wist niet veel van haar, alleen dat ze Myra Sneek heette en in Ravenklauw -Waarom niet in Griffoendor?- zat. Het was moeilijk te beschrijven wat hij voor haar voelde, maar toch was het te vangen in één woord: Liefde. ondanks dat hij niet echt honger had, pakte hij een broodje en begon te kauwen. Myra at niks. Een jongen gooide broodjes op haar bord en boos duwde ze ze weg. "Ik eet als ik wil eten en niet als er brood op mijn bord komt vallen!" Jack lachte in zichzelf. Typisch een opmerking voor Myra. Hij zag dat Sam bezorgd naar hem keek, ving zijn blik en zei met zijn ogen dat er niks aan de hand was. Glimlachend legde hij een cracker op zijn bord. "Eet nog wat," zei hij tegen zijn kleine broertje. Een ander meisje kwam Myra's kant op. Ze had grove bruine krullen en keek brutaal de wereld in. "Jij bent toch Myra Sneek, of niet?" vroeg ze. Lang keken ze elkaar aan. "Ja, dat ben ik, wat is daarmee?" Jack keek naar haar lippen terwijl ze die woorden uitsprak. Mooi. Het meisje zei iets op fluistertoon tegen Myra, en pakte daarna haar huisdier op om vervolgens ook een aantal woorden tegen hem te spreken. Toen keek ze naar hem, en hij wendde zijn blik af. Zijn gedachten waren alleen bij haar, maar nu dacht even aan iets anders. Vandaag vrij! Hij rook een kans om met Myra alleen te zijn, toen hij omhoog keek naar het plafond van de Grote Zaal. Het was heerlijk weer. De zon wierp gouden stralen over de tafels, dus was het weer buiten hetzelfde. "Hé, Myra. Kom je mee naar buiten? Het is mooi weer!" Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Dat klonk echt dom! Waarom kan ik toch niks zinnigs tegen haar zeggen?!
Hij wendde zijn hoofd af om niets te laten merken van de rode kleur die op zijn wangen verscheen. Toen keek hij haar weer aan. Recht in haar heldere, mooie lichtblauwe ogen. Vroeg met zijn eigen, eveneens blauwe ogen, of ze mee ging. De onuitgesproken vraag hing tussen hen in, wachtend op een antwoord.

Vandaag waren er een lessen, maar toch had Lyra genoeg dingen te regelen, ze zou voor twee dagen terug naar huis gaan. En ondanks dat ze toestemming had van het schoolhoofd, moest ze kijken hoe het snelste reizen was. Haar bruine haren danste op haar rug terwijl ze naar de Grote Zaal liep, er waren redelijk wat leerlingen van verschillende afdelingen. En iets zei Lyra dat ze vandaag streken kon gaan uithalen, ze keek rond en zag Scorpius niet en haar gezicht betrok een beetje. Waar was die jongen toch laatste tijd, als ze hem nodig had leek hij te verdwijnen. Connor zag ze ook niet, wat vreemd was want hij had toch best een grote liefde voor eten, ach wie weet was hij al wezen eten. Of sliep hij nog lekker uit, wat hij ook wel verdiende. Er was veel gebeurd de afgelopen tijd, meer dan Lyra gewend was. Ze had een van haar drakenboeken in haar hand, en terwijl ze plaats nam aan de betrekkelijk lege Zwadderich tafel. Ze liep zonder mantel rond, ze vond het te warm voor dat ding, de trui was warm genoeg. Haar ogen dwaalde door de zaal, en vielen op haar slachtoffers. In de lessen konden die twee ook meer en deel van de tijd hun ogen niet van elkaar houden. En toen ze de woorden van de jongen uit Griffoendor hoorde kon ze haar kans niet laten liggen. Lyra had zich al zo lang ingehouden omdat Connor zoveel bij haar was geweest, en ze het idee kreeg dat hij het niet op prijs zou stellen als ze mensen streken leverde. Die twee waren gewoon een te simpel slachtoffer, zeker als ze met zoveel woorden spraken in het openbaar.

Ze sloeg haar boek open en was de eerste bladzijde aan het lezen. Toen keek ze nog een keer op en zag toen pas wie de twee leelringen waren. Het handige was dat ze als klassenoudste alle namen kende, want je kon in theorie iedereen 's avonds op de gangen betrappen. Jack Lupe en Myra Sneek, Lyra's grijns werd alleen maar breder. In haar bruine ogen kwam even die duistere glinstering. 'Sneek, Lupe zoek een kamer willen jullie. Ik hoef geen geflirt te horen als ik mijn ontbijt probeer te eten.' Riep Lyra ze toe door de zaal heen. Een meisje van Lyra's leeftijd zat niet ver van haar af aan de tafel van Zwadderich, die grinnikte en lachte naar Lyra. Op dit soort momenten kon Lyra het prima vinden met haar afdelingsgenoten. Aangezien zo'n beetje elke Zwadderaar streken uithalen met andere leuk vond. Vooral als het Griffoendors waren, normaal zou Lyra geen onderscheid maken tussen de afdelingen, er waren gewoon momenten die je niet kon laten liggen. Dus haar eigen afdeling was ook vaak genoeg haar slachtoffer geweest. En ze wist dat haar broertje deze streek waarschijnlijk niet kon waarderen, of misschien had hij genoeg van Remus geërfd om er de humor van in te kunnen zien. In tegenstelling tot een doorsnee Griffoendor, had haar vader in zijn jeugd niks tegen Severus gehad. Het waren niet beste vrienden maar meer gelijke. Waardoor hij ook wel kon lachen om grappen die uitgehaald werden met zijn oude afdeling. Ze kon bijna de stem van haar vader bij haar oor zeggen gedraag je wel een beetje meis, ze zijn niks gewend.

[Sorry te makkelijke slachtoffers voor Lyra xD]

"Hé, Myra. Kom je mee naar buiten? Het is mooi weer!" riep Jack vanaf zijn tafel. hij wist dus wel wie ze was...Normaal gesproken zou ze het dom vinden klinken, maar Myra Sneek was nou eenmaal smoorverliefd op Jack lupe. Ze wilde net een manier verzinnen om een bevestigend antwoord te geven toen er een hatelijke stem klonk...zoals te verwachte aan de tafel van Zwadderig. 'Sneek, Lupe zoek een kamer willen jullie. Ik hoef geen geflirt te horen als ik mijn ontbijt probeer te eten.' Myra werd boos, ze wilde net beginnen te schelden toen ze het nut ervan inzag: ze glimlachte flauwtjes naar Lyra Lupin en riep terug: "Het is wat mij betreft veel te warm voor een kamer," en toen tot Jack: "Zullen we dan maar naar buiten? Ik heb toch geen honger."
Ze stond op, wierp nog een laatste 'dankbare' blik op Lupin en wandelde toen glimlachend in Jacks richting.

Een hatelijke stem verbrak het moment met Myra. Zwadderaar, natuurlijk. 'Sneek, Lupe zoek een kamer willen jullie. Ik hoef geen geflirt te horen als ik mijn ontbijt probeer te eten,' zei ze, waarop Myra boos werd. Zelf voelde hij ook zijn wangen een kleur krijgen, maar net als Myra zag hij het als een smoes om naar buiten te gaan. "Het is wat mij betreft veel te warm voor een kamer. Zullen we dan maar naar buiten? Ik heb toch geen honger." Na die woorden stond Myra op en liep met een stralende glimlach op haar gezicht zijn richting in. Een gelukkig gevoel ontsprong in zijn buik, en zelf begon hij ook te glimlachen. "Kom, dan gaan we naar het meer," zei hij, en samen liepen ze naar de deur. Hij hoorde niet eens het gefluit om hen heen, toen hij voorzichtig naar haar hand tastte. Hand in hand liepen ze door de zware deur, de frisse buitenlucht in. Met de zon op zijn gezicht, en Myra naast hem voelde hij zich gelukkiger dan ooit tevoren.