Insomnia

De muur was koud, net zoals de stenen vloer. Het vuur in de leerlingenkamer brandde al lang niet meer zo hard als het begin van de nacht. Blijkbaar zwakte de magie af naar mate het later werd. De jongen rilde constant en hij had zijn ogen hard dicht geknepen. Iedereen sliep, daar ging hij toch van uit. Veel andere geluiden dan de zachte ademhalingen uit de slaapkamer, waren er niet te horen. Hij miste Scratch. Waar zat dat beest als je 'm nodig had? Die huppelde vast ergens buiten rond, die oude kat kennende. Token hief zijn arm op en beet in zijn hand, in een poging om het trillen van zijn lichaam te stoppen. Het hielp niks. Hoe lang zat hij hier al? Het leken uren, een eeuwigheid. Slapen kon hij niet, hij durfde niet. De jongen had geen idee waarom. Het enige wat hij wist, was dat hij het hier echt niet meer uithield. Hij duwde zichzelf recht. Zijn kleren had hij nog aan. Zelfs zijn lichtgrijze muts stond nog half op zijn hoofd. Hij wankelde even, omdat hij plots weer in beweging kwam. Het duizelde in zijn hoofd en het duurde toch wel een tijd voor hij weer op zijn benen kon staan zonder tegen de muur te moeten steunen. Damn.

Op de een of andere manier was hij er in geslaagd om buiten te komen, de gang op. Hij had geen idee dat dat niet mocht, niemand zei hem ooit iets. Daarom ging hij ervan uit dat het geen probleem zou vormen als hij 's nachts op de gang zou rondhangen. Op zijn vorig internaat deed hij dat ook zo vaak, ook al zat hij daar maar drie nachten per week. Nog nooit had iemand hem er over aangesproken, aangezien hij soms opvoeders of andere leerlingen op de gang tegenkwam. Niemand had hem ooit gestraft, dus hij dacht niet dat ze er hier ook een groot probleem over zouden maken. In een waas liep hij door, zich niet bewust van zijn omgeving. Tot hij plots de nabijheid van een andere persoon voelde. Het was half donker in de gang, maar hij dacht er niet aan om magie te gebruiken om meer licht te maken. Hij wankelde nog enkele passen vooruit, steun zoekend tegen de stenen muur. "Hallo?" Bracht hij uit. Zijn stem klonk verward, maar dat was hij ook. Het was stil, en toch wist hij zeker dat er iemand bij hem in de gang was.

[Open]

Ergens was hij het echt gewoon beu om altijd maar wantrouwig naar iedereen te kijken, alsof ze hem zouden vermoorden zodra ze de kans hadden. Sommige leerlingen zouden dat misschien wel willen doen, maar ze durfden het toch nooit dus waar was hij bang voor? Bang voor het feit dat diegene met wie hij vriendschap sloot hem weer zou kwetsen, net zoals zijn beste vriend gedaan had? De buitenwereld zou het een stomme gedachte vinden, zouden vinden dat hij het verleden los moest laten. Spijtig genoeg was dat makkelijker gezegd dan gedaan en zat hij nog altijd met een vreselijk gevoel. Hij kon het altijd proberen om het verleden los te laten, wat meer contact te zoeken met zijn collega’s en de leerlingen. De enige die hij een beetje kende was Rue en zij had zelfs meer voor het school gedeelte contact met hem gezocht. Het was best wel een grappige dag geweest ondanks het feit dat Junior er bijna voor gezorgd had dat hij zijn nek brak. Welke Hippogrief laat je nu ook op 50 meter hoogte naar beneden vallen?

Vermoeid wreef Ebben even met zijn handen door zijn ogen terwijl hij de stenen van de muur in zijn rug voelde prikken. Hij kon niet slapen, dus was hij wat gaan rondzwerven in het kasteel om zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Als leraar mocht hij dat en als het toch niet zou mogen kon hij nog altijd zeggen dat hij nachtpatrouille had. Niemand die daar iets op tegen zou hebben, toch? Zijn toverstok lag werkeloos naast hem, maar toch dicht genoeg zodat hij hem zou kunnen pakken als er iets mis zou zijn. Hij had nog geen licht gemaakt, omdat de schilderijen aan de muur dan waarschijnlijk weer zouden beginnen te klagen en daar had hij op dit moment niet echt behoefte aan. Het was al erg genoeg dat zijn gedachten helemaal overhoop lagen. Misschien moest hij morgen maar eens mee in de grote zaal eten in plaats van zich altijd op zijn kamer op te sluiten totdat hij les moest geven. Zijn vader zou nooit gewild hebben dat hij als een hoopje ellende achterbleef , helemaal alleen. Nee, de man zou gewild hebben dat zijn zoon terug net zo levendig als vroeger was, maar dat was gewoon moeilijk. Er was teveel gebeurd om te vergeten, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet kon proberen om terug wat socialer te worden.

Een stem die door de verlaten gang galmde, zorgde ervoor dat zijn gedachtengang ruw werd afgekapt en even verstijfde hij. Leerlingen hoorde niet op de gang rond te lopen, maar misschien kon hij doen alsof hij niets gehoord had en de jongen gewoon laten doen? Ergens wilde hij dat wel doen, maar er was iets aan de manier waarop hij dat word gezegd had, alsof hij niet goed meer wist wat hij deed. Met een lichte tegenzin stond Ebben op en pakte zijn toverstok van de grond. “Lumos.” Meteen lichtte de punt van zijn toverstok op en hier en daar begonnen de mensen op de schilderijen te mompelen dat hij hun nachtrust verstoord had. “Kunnen jullie alsjeblieft voor een keer jullie mond houden?” Mompelde de man door zijn opeen geklemde kaken en meteen werd iedereen stil. Natuurlijk waren de schilderijen op de hoogte van het feit dat het niet zo heel goed met hem ging en dat hij er makkelijk een kapot kon gooien. Hij was dan misschien een Huffelpuffer, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet kwaad kon worden. Na een paar meter lopen kwam de jongen in zicht en een frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij deze in zich opnam. Het was een Griffoendor aan het embleem op zijn borst te zien, maar hij kende hem niet. Het leek alsof de jongen zich niet goed voelde aangezien hij zich aan de muur overeind moest houden. In eerste instantie was de leraar Verzorging van Fabeldieren van plan geweest om hem bestraffend toe te spreken, maar nu hij hem zo zag veranderde hij van gedachten. “Gaat het wel met je?” Ebben was heus de slechtste nog niet, zou nooit een leerling laten staan als er iets mis was. Waarom zou hij ook? Niemand van Zweinstein had hem ooit iets gedaan. “Misschien is het goed als je even naar de ziekenzaal gaat.”

De jongen wist dat hij zich niet vergist had. Ergens in de verte hoorde hij iemand iets mompelen. Het werd gevolgd door het protest van de schilderijen op de gang. Een moment later was alles weer stil. Token sloot zijn ogen, wat geen goed idee was. Hij verloor nog meer stabiliteit, waardoor hij op de grond dreigde te vallen. Plots kwam van achter de hoek een licht, afkomstig van een toverstaf. Aha, leven. Hij knipperde met zijn ogen en staarde schaapachtig naar het gezicht van de gestalte voor hem. Hij herkende hem vaag, al kon hij niet zo snel zeggen waarvan. Zijn gedachten schoten alle richting uit, ook naar herinneringen die echt niet relevant waren. Dit was niet zijn buurman, dat was alles wat de jongen op kon maken uit de stroom aan gedachten die zijn hoofd was binnen gedrongen. Even kijken, van waar kende hij deze man? Het was een man die hij soms op de gangen rond zag lopen. Soms ook in een klaslokaal. Hij wist dat hij niet in dat klaslokaal les had. Hij herinnerde zich dat hij eens iets op moest halen voor een andere leerkracht. Dus het was een leerkracht, die voor hem stond. Mooi, zo ver was hij al. “Gaat het wel met je?” Vroeg de prof. Token kon alleen maar staren. Hij zou niet bewegen voor hij de naam van de persoon voor zich wist. Hij focuste zich zo hard dat hij bijna vergat adem te halen. Hij hapte naar adem toen zijn longen alarmerend begonnen te branden. Wacht, hij zou het anders proberen. Hij was Token. Token Gray. Hij was momenteel op de gang in het kasteel Zweinstein. Hij had daarnet niet kunnen slapen en was naar buiten gegaan. Hij miste zijn kat, Scratch. Hij had zijn kleren nog aan, waaronder zijn trui met het teken van Griffoendor. De man voor hem was geen leerkracht van zijn afdeling. De man voor hem was dus van een andere afdeling. De man voor hem kon geen Zwadderaar zijn. Die had hem nu wel al straf gegeven. In plaats daarvan bood de man hem hulp aan. “Misschien is het goed als je even naar de ziekenzaal gaat.”

Token schudde vastberaden zijn hoofd. "Niet voor ik weet wie u bent", Fluisterde hij. Hij bleef zich concentreren, zo hard dat hij niet door had dat zijn handen licht trilden. De man voor hem rook naar dieren, waardoor hij uitmaakte dat zijn vak iets met dieren te maken had. Hij wist dat hier op school verzorging van fabeldieren werd gegeven. Helaas zat dat niet in zijn lessenpakket. Hij probeerde te zoeken naar een oplossing. Hij wist dat leerkrachten soms brieven kregen van het schoolhoofd. Ook de man voor hem. Daar had de naam op gestaan, in keurige letters. Zijn geest concentreerde zich nog meer, waardoor hij nu ook zwarte vlekjes voor zijn ogen had. Hij haalde zich de brief voor de geest, probeerde hem in zijn handen te krijgen. Hij probeerde de letters te lezen. "Professor Ebben Aicio", Zuchtte hij toen, blij dat het hem toch gelukt was. Waarzeggerij vergde enorm veel moeite, en soms kon hij er gewoon niet aan weerstaan. Het leek wel alsof het moest, alsof iets dat groter was dan hem hem de opdracht gaf om dingen te achterhalen waar hij eigenlijk geen zaken mee had. Daarom groef hij dieper, zocht hij overal informatie over Ebben Aicio. Zocht naar hoe hij zich voelde. Token was zich er niet van bewust dat iemand zijn geest kon voelen als hij naar informatie zat te graven die eigenlijk niet openbaar mochten gemaakt worden. Professor Aicio voelde zich alleen. Verraden. Een glimlach kwam onbewust om zijn lippen, blij dat het hem lukte. En toch kon hij nu niet aanvoelen dat hij in privé dingen aan het zoeken was. Hij was gewoon trots op zichzelf dat het lukte. Plots werd hij onderbroken omdat hij naar adem hapte. Hij kromp kreunend in elkaar en duwde zijn hand tegen zijn voorhoofd. Hij had te hard zijn best gedaan. "S-Sorry", Mompelde hij, ineens beseffend wat hij had zitten doen. Dammit.

Er was echt iets mis met de jongen, alsof hij elk moment bewusteloos op de grond kon vallen. Dit was ook de eerste keer dat Ebben daarmee geconfronteerd werd en het duurde dan ook even vooraleer hij op het idee kwam om naar de ziekenzaal te gaan. Madame Plijster zou het vast niet zo heel erg vinden dat hij haar wakker maakte omdat er een zieke leerling was. Die vrouw hielp graag leerlingen, daarom mocht hij haar wel. "Niet voor ik weet wie u bent." Daar wist de man even niets op te zeggen, keek de jongen gewoon aan terwijl hij in zijn geheugen graafde om diens naam. Hij moest die toch ergens gehoord hebben, in de gangen ofzo? Na wat namen bij gezichten geplakt te hebben wist hij het ineens weer, Token. Hij was hem inderdaad al eens in de gangen tegengekomen, maar wist niet veel over hem. Het was goed dat hij zo goed was in het onthouden van namen, anders had hij nooit geweten wie de jongen was aangezien deze de les Verzorging van Fabeldieren niet volgde. Het was best wel zonden, want het was een geweldig vak. Je leerde verschillende dieren kennen en welke gevaarlijk waren en welke niet. Natuurlijk kon hij niet alle soorten dieren meenamen naar de school, dat zou illegaal en gevaarlijk zijn. Ebben had weliswaar een hele hoop vergunningen om beesten te mogen houden, maar een chimaera ging toch iets te ver.

"Professor Ebben Aicio" Ok, weird. Hoe wist Token ineens zijn naam zonder dat hij die gezegd had? Misschien was de jongen ook goed in het onthouden van namen of werd er gewoon over hem geroddeld in de school. Waarschijnlijk dat laatste, want niets ging zo snel rond als een roddel. Als je het zo bekeek werd er eigenlijk best veel geroddeld in een school en wist iedereen meteen als je een blunder begaan had. Geschrokken hapte Ebben naar adem toen hij iets raars voelde, alsof Token zijn gedachten aan het lezen was. Zijn toverstok viel uit zijn hand en kletterde op de vloer waardoor het kleine lichtje doofde. Het was zeldzaam, iemand die zo goed was in waarzeggerij dat hij of zij een soort van gedachten kon lezen. Verschillende herinneringen speelden zich af in zijn hoofd terwijl hij verstijfd bleef staan. De glimlach die op het gezicht van Token verscheen ontging hem helemaal aangezien hij maar wat voor zich uit staarde. Na wat een eeuwigheid bleek te duren, stopte de jongen ineens en viel Ebben bijna voorover, alsof er touwtjes waren doorgesneden. Wat verdwaasd zakte hij door zijn knieën om zijn toverstok terug op te pakken en liep naar de jongen toe. “Wat deed je daarnet?” Snel legde hij een arm over Token heen zodat deze niet op de grond zou vallen. Dat was niet echt een aangename ervaring geweest, zeker niet als je je bedacht dat de jongen nu waarschijnlijk bijna alles over hem wist.

Het was een hele opluchting toen hij merkte dat de immense druk van zijn schouders viel. De verplichtingen die het waarzeggen met zich mee brachten, waren soms zo groot dat hij wou dat hij het niet kon. Blijkbaar was hij zo geboren. Zijn hele familie zat vol begaafde waarzeggers, en dat had hij geërfd. En dat vond hij niet leuk. Soms kon hij niet slapen omdat hij de nood had om zich te verdiepen in de geheimen en herinneringen van een persoon die er redelijk open over deed. En hij deed het niet met opzet. Hij vond het ook niet bepaald fijn om zich zo te voelen, dat hij niet kan slapen omdat de drang gewoon te groot werd. Magie was iets raars, en soms wou hij dat hij het niet had. Hij was de meest begaafde van de twee. Zijn broer was niet uitgenodigd op Zweinstein, wat hij erg jammer vond. Hij miste hem wel, moest hij toegeven. Hij zou het wel begrijpen. Token was bang dat de leerkracht voor hem dat niet zou doen, en hem een zware straf zou geven. Zijn handen trilden nog na en hij had een misselijk gevoel in zijn buik, omdat alle emoties en gedachten van professor Aicio door zijn lichaam raasden. Ze flitsten voorbij. Meer en meer informatie stroomde binnen, dingen die hem absoluut niet aan gingen. Hij wou dat hij het kon stoppen en hij schaamde zich diep dat hij zo bruusk binnengedrongen was in het privéleven van de prof. Hij zag hoe de man zijn toverstok van de grond raapte, helemaal onder de indruk van wat hij net had meegemaakt. Token besefte dat hij maar al te goed voelde wat er zonet gebeurd was, en dat hij wist hoeveel informatie er overgebracht was.

Ondersteunend sloeg de leerkracht zijn arm om Token's schouders heen. Het verbaasde hem dat hij nog niet uitgevlogen was, of weggerend. Het was een ingrijpend proces. Zowel voor hem als de persoon die als het ware onderworpen werd aan zijn zoekende geest. “Wat deed je daarnet?” Vroeg hij. Token huiverde en voelde langzaam de kracht in zijn lichaam terugkeren. "Het spijt me heel erg, meneer", Fluisterde hij. "Ik kan er echt waar niks aan doen, echt niet", Vervolgde hij wanhopig. "Soms is het gewoon sterker dan mezelf. Uw herinneringen en gevoelens lagen zo open dat ik er automatisch dieper op in ging.." Hij zweeg en vroeg zich af hoe zwaar zijn sanctie zou zijn. Nog steeds wist hij niet dat je niet op de gang mocht komen 's nachts, en dat je daar ook een straf voor kon krijgen. Nu was de vraag wat de straf was voor het ongewild binnendringen van de herinneringen van een leerkracht.

Het was eng om te weten dat er een leerling was die zijn zwakke plekken waarschijnlijk kende, gewoon door even in zijn hoofd te graven. Het leven was voor hem ook niet simpel geweest. Dagen had hij op het front gestaan, moest toekijken hoe bijna al de mannen die hij kende derde dood geschoten zonder dat hij er iets aan kon doen. Zelf had hij ook mensen vermoord, ja. Maar dat was altijd uit pure zelfverdediging geweest. Een geweer had hij eigenlijk nooit echt gebruikt, vertrouwde meer op zijn toverstok dan op zo'n ding. Spijtig genoeg kon een magisch schild alleen maar spreuken tegenhouden en geen kogels. Dat had hij daar ondervonden toen een kogel zijn schouder ineens doorboord had. Wat in de war had de man met zijn ogen geknipperd, om daarna te vragen wat Token nu juist gedaan had. "Het spijt me heel erg, meneer. Ik kan er echt waar niks aan doen, echt niet" Flarden van herinneringen speelden zich nog altijd af in zijn hoofd terwijl hij de jongen wat ondersteunde zodat hij niet tegen de grond zou smakken. "Soms is het gewoon sterker dan mezelf. Uw herinneringen en gevoelens lagen zo open dat ik er automatisch dieper op in ging.." Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij al zijn gedachten even naar de achtergrond verbande, zijn hoofd leeg maakte. "Ik kan wel geloven dat mijn gevoelens nogal open en bloot lagen, sorry daarvoor." Ging hij zich nu echt excuseren terwijl Token zijn hoofd was binnengedrongen? Ach ja, hij klonk redelijk wanhopig, dus misschien wist hij echt niet wat hij net gedaan had. "Misschien moet je eens naar de leraar waarzeggerij gaan om te vragen hoe je met je gave om zou kunnen gaan of als je dat liever niet hebt kan ik je misschien ook wel helpen." Ja, Ebben was naar een Psycholoog moeten gaan om trauma's te verwerken. Ja, hij wist nog precies hoe je dat moest doen en misschien kon dat de jongen helpen.

Het geluid van voetstappen kwam hen tegemoet en even vloekte Ebben inwendig. Hoe moest hij gaan uitleggen wat er net gebeurd was en waarom hij en Token zich op de gang bevonden? Als het professor Venenoris of Sneep was, hadden ze allebei een probleem. Hij omdat hij nog geen punten had afgetrokken en Token omdat hij zich 's nachts in de gangen bevond. Als het iemand anders was, was het misschien iets minder erg, maar dan moest hij nog altijd gaan uitleggen waarom hij hier was. Snel trok hij de jongen mee naar het dichtsbijzijnde klaslokaal en haalde deze van het slot met zijn toverstok. Zo zacht mogelijk duwde hij Token naar binnen en sloot de deur achter hem. Pas toen de voetstappen het lokaal gepasseerd waren durfde hij terug adem te halen en zijn bruine ogen gleden naar de jongen. "Normaal zou ik allang punten afgetrokken moeten hebben. Goed voor jou dat ik vandaag niet echt zin heb om de strenge leraar uit te hangen. Je weet toch dat het verboden is om 's nachts op de gangen rond te hangen, of niet?" Zuchtend ging Ebben op een tafeltje zitten terwijl hij Token strak bleef aankijken. "Hoe lang heb je al last van het feit dat je perse iemands hoofd moet binnendringen?" Bij die woorden verzachte zijn blik even terwijl hij gebaarde dat Token ook maar plaats moest nemen. Het had geen zin om kwaad te worden op die jongen, waarom zou hij ook? Het enige wat hij verkeerd had gedaan was het rondzwerven op de gangen. Het feit dat hij in zijn hoofd had gezeten wilde hij wel door de vingers zien, mits de jongen op zijn vragen antwoordde natuurlijk.

Nog steeds was hij diep onder de indruk over het feit dat hij weer zoiets had moeten meemaken. De laatste keer dat hij zo'n sterke neiging had gehad om iemands gedachten en herinneringen binnen te dringen, was toch al zeker een half jaar geleden. Het kwam nooit regelmatig en ook altijd onverwacht. Misschien was er een reden voor, maar die had nog niemand tot nu toe achterhaald. Meestal was zijn vader in de buurt om hem ermee te helpen, om het af te doen zwakken, maar nu was hij er niet. Token moest het zelf zien te redden, en dat was hem niet gelukt. Hij vond het verschrikkelijk, het recht om zomaar zo'n dingen te doen, had hij niet. Zowel bij een leerkracht als bij een andere leerling, hij kon het gewoon niet maken. En toch moest het. "Ik kan wel geloven dat mijn gevoelens nogal open en bloot lagen, sorry daarvoor." Zei meneer Aicio. Token keek hem een beetje vreemd aan. Het was helemaal zijn schuld, daar kon de prof toch niks aan doen? Emoties kon je wel bedwingen, maar wie verwachtte nu dat je in het gat van de nacht een leerling op de gang zou tegenkomen die toevallig de gave had om ze te voelen en ze binnen te dringen. Hij vervloekte zijn gave momenteel echt. Stiekem wou hij dat er een manier was om er van af te raken. "Misschien moet je eens naar de leraar waarzeggerij gaan om te vragen hoe je met je gave om zou kunnen gaan of als je dat liever niet hebt kan ik je misschien ook wel helpen." Stelde hij voor. "Ik vrees dat dat niet gaat lukken. Mijn vader heeft het ook al geprobeerd, maar we hebben er geen oplossing voor gevonden. Het enige wat lukt, is het afzwakken, maar daarmee gaat het niet weg. Uiteindelijk komt het terug, en dan is het nog lastiger om het te bedwingen", Legde de jongen kort uit. Het was de waarheid. Liegen tegen een leerkracht zou hij nooit in zijn hoofd halen, zelfs al was hij van een andere afdeling. De onderverdeling maakte voor hem niet veel uit, aangezien hij het een belachelijk gedoe vond. Natuurlijk was hij trots dat hij in Griffoendor ingedeeld was, maar daar bleef het bij. Hij zou iemand nooit anders behandelen omdat hij of zij toevallig in een andere afdeling zat.

Uit het niets hoorde Token plots voetstappen, en zo te horen kwamen ze zijn richting uit. Professor Aicio had ze ook gehoord, want hij sleurde hem haast mee naar de gesloten deur van het dichtstbijzijnde lokaal. Hij snapte het niet, hij was toch een leerkracht? De deur sprong van het slot en zacht werd hij naar binnen geduwd. Hij liep zo stil mogelijk het lokaal binnen, erop lettend dat hij nergens tegenaan liep. Ondanks dat hij het niet snapte, deed hij maar zoals de situatie het aangaf: stil en voorzichtig. De deur ging weer op slot, en even slikte hij. Opgesloten zitten in een lokaal was toch niet echt zijn ding. De voetstappen gingen aan de deur voorbij, en nadat ze weggestorven waren, haalde de prof opgelucht adem. "Normaal zou ik allang punten afgetrokken moeten hebben. Goed voor jou dat ik vandaag niet echt zin heb om de strenge leraar uit te hangen. Je weet toch dat het verboden is om 's nachts op de gangen rond te hangen, of niet?" Zuchtte hij. Token keek hem even schaapachtig aan. "Serieus? Niemand verteld me hier iets, dus.. Eigenlijk wist ik dat niet", Antwoordde hij. Iedereen ging er altijd van uit dat hij alles wist, toevallig omdat de wereld zo in elkaar zat. Mooi niet dus. Ach, dan wist hij dat voor de volgende keer. "Dank u", Zei hij, beseffend dat de leraar veel riskeerde door met hem te praten. Maar daar had hij het recht wel toe. Natuurlijk kon hij een verklaring krijgen, in de mate dat dat mogelijk was. Token wist er zelf het fijne niet van, maar als hij iets kon uitleggen, zou hij dat ook doen. De blik van de leerkracht was strak op de zijne gevestigd, waardoor hij zenuwachtig werd. "Hoe lang heb je al last van het feit dat je perse iemands hoofd moet binnendringen?" Vroeg hij. Zijn blik verzachtte en hij gebaarde dat hij kon gaan zitten. Hij sprong op een tafel en liet zijn voeten naar beneden hangen. "Euhm. Ik denk vanaf ik wist dat ik het kon. Ik was volgens mij net iets tè enthousiast toen ik net ontdekte wat ik kon. Natuurlijk heeft mijn vader me er vaak op aangesproken, maar ik vond het wel... Leuk. In het begin. Toen het bleek dat ik soms ook de drang niet kon weerstaan om het te doen, werd het ernstig. Sommige tovenaars zeiden dat ik verslaafd was, maar anderen ontkenden dat. Ik weet niet precies wat het is, dus..." Hij stopte zijn uitleg, zich afvragend hoe warrig het allemaal had geklonken en of de prof er iets van zou begrijpen. "Mocht het u gerust stellen... Ik kan onmogelijk alles weten. Het was veel te kort om elk gevoel en elke herinnering te ontleden en te begrijpen." Hij glimlachte vaag. Echt een geruststelling kon je het niet noemen, maar ach.. Hij deed ook gewoon zijn best. Het was gewoon dat hij vaak faalde. Anders zou hij niet zo vaak in de problemen komen.