I love him .... but do you think he likes me? 2

Jack stond op en zocht haar hand, ze pakte zijn hand vast en keek even naar hem, toen liepen ze samen de grote zaal uit, niet lettend op het gefluit. Myra legde haar vlakke hand op de deur en gaf hem een zet, de deur kwam in beweging. Toen liepen ze naar het meer en gingen zitten, Myra deed haar schoenen uit en hing haar benen in het donkere water, er was nog net een kikkertje te onderscheiden dat langs haar benen zwom. Myra keek naar het kikkertje en hield haar hand onder hem, tilde hem op en zette hem op een lelieblad. Het meisje, vervuld van de gedachte aan een moord op haar eigen vader, hand in hand met een jongen die zijn broertje door de gevaren heen geholpen had. Myra kreeg een koud gevoel van binnen en trok haar benen weer uit het water, het kikkertje sprong verschrikt van het lelieblad af en Myra trok haar hand los en keek instinctief omhoog: de wolken trokken dreigend samen en de lucht kleurde zwartgrijs. Er schoot een felle geel-witte flits door de lucht en er klonk hevig gerommel. Ze schoot omhoog en trok Jack met zich mee, "We moeten hier weg!" schreeuwde ze, maar waar moesten ze heen? Ze waren best een eind lopen van de school verwijderd en zelf kende ze niet zoveel beschutte plekken. Hoopvol keek ze op naar Jack, haar ogen stelden de vraag die haar mond te veel tijd zou kosten: ken jij hier een veilige plek?

Jack genoot van het moment met Myra. Ze was zo mooi, zo met de zon die haar bruine haar deed glanzen. Met haar voeten in het water zette ze een klein kikkertje op een bloeiend lelieblad. Dit moment was perfect. Te perfect. Plots deed een kille wind de lichte golfjes hoger worden. Myra trok snel haar voeten uit het water, terwijl een bliksemschicht de hemel openspleet. De regen viel met bakken uit de lucht, en al snel waren ze doorweekt. De storm werd heviger, en de bliksemschichten volgde elkaar op, bijna zonder tussenpozen. Myra trok hem overeind. "We moeten hier weg!" schreeuwde ze boven het kabaal van de storm uit. Haar ogen vroegen hoopvol een veilige plek, paniek was te lezen in haar gezicht. Hij pakte haar armen vast en keek haar in de ogen. "Kom mee, ik weet wel iets," riep hij en draaide zich om. Met haar hand in zijn hand trok hij haar mee. Ze renden samen door de regen, en ondanks het gevaar van de storm en de bliksem moest hij lachen. Het ene moment zaten ze aan tafel, stiekeme blikken op elkaar werpend, en nu renden ze hand in hand alsof ze al een stelletje waren. Hij keek Myra aan. Keek toen weer voor zich en rende verder, tot ze aankwamen bij de beukwilg. "Hier kunnen we schuilen." Hij keek omhoog en concludeerde dat de oeroude boom de bliksem wel zou verdragen.

"We moeten hier weg!" schreeuwde ze boven de storm uit, maar waar moesten ze heen? Ze waren best een eind lopen van de school verwijderd en zelf kende ze niet zoveel beschutte plekken. Hoopvol keek ze op naar Jack, haar ogen stelden de vraag die haar mond te veel tijd zou kosten: ken jij hier een veilige plek? "Kom mee, ik weet wel iets," riep hij en draaide zich om. Hand in hand rende ze naar de plek die hij in zijn hoofd had, op de een of andere manier moest hij lachen. ze waren doorweekt en verkleumt en toch moest hij lachen, hij keek haar even aan en keek toen naar hun bestemming: de Beukwilg. "Hier kunnen we schuilen." zei hij omhoog kijkend. Myra bleef staan, hier? In een boom bij bliksem? Myra twijfelde, ze keek hem recht aan. Maar voor ze haar gedachten kon uitspreken, zakte ze op de grond, haar handen nog in de zijnen. De wereld werd wazig, golven zwart probeerden haar te verdrinken, een enorme hoofdpijn was bezig haar bewustzijn te vernielen, de tak zwiept e weer omhoog voor een nieuwe aanval. Terwijl het bloed uit haar wond gutste werd ze opzij gesleept, vaag kon ze Jack onderscheiden. Myra werd zich vaag bewust van een naam die geroepen werd. Haar naam. Ze tilde haar hoofd op, warm bloed, vermengd met regen stroomde over haar gezicht. Ze probeerde haar lippen te bewegen en Jacks naam te zeggen, maar er kwam enkel een kreun uit haar mond voor alles zwart werd.

{lekker dramatisch }

Plots viel ze op de grond. Een enorme tak van de Beukwilg zwiepte weer omhoog, en ze zakte in elkaar terwijl het bloed uit een wond in haar hoofd gutste. "Myra! Myra!" riep Jack wanhopig. Hij had haar handen nog vast, terwijl ze op de grond lag. Het bloed stroomde over haar mooie gezicht, en Jack schreeuwde alsmaar haar naam. Een kreun verliet haar mond en toen verloor ze het bewustzijn. "O god, nee." Jack drukte zijn hand tegen de wond in haar voorhoofd. Scheurde een reep stof van zijn vest, en verbond haar hoofd. "En dat is allemaal mijn schuld, ik wilde hier schuilen! Het is mijn schuld!" Woest balde hij zijn handen tot vuisten en schreeuwde, maar zijn stem ging verloren in de regen. Hij knielde naast Myra neer en legde zijn hand op haar wang. "Myra. Myra, het spijt me zo," wit hij uit te brengen. "Ik ben zó stom! Hoe kon ik denken dat het hier veilig was?!" Toen besefte hij dat ze hulp nodig had, en tilde haar voorzichtig in zijn armen. Hij begon te lopen, probeerde iets te zien in te regen. Hij spande zijn ogen zo in dat het lukte. Toen hij zijn blik weer op Myra's gezicht liet vallen, zag hij een straaltje bloed onder de stof uitkomen. Meteen zette hij het op een rennen. Rende zoals hij nog nooit gerend had. Ze moet nu onmiddellijk naar de ziekenzaal. Op het ritme van het bonken in zijn hoofd en zijn rennende voetstappen, echode twee woorden alsmaar door zijn hoofd. Jouw Schuld. Jouw Schuld. Jouw Schuld.