Thinking

Rosie zit aan de voet van een boom bij het zwarte meer. Ze heeft de komende drie uur niets en neemt even pauze van het huiswerk dat naast haar op de grond ligt. Ze kijkt uit over het kalme zwarte water. Ze denkt aan haar familie, haar ouders, haar huis, haar zusje... Er glijdt een traan over haar wang, haar zusje, hoe zou die het nu hebben? Waar zou ze zijn? Ze mist haar zo. Ze voelt even aan de ketting om haar nek met de hanger in de vorm van een hartje. Het hartje is een Lapis Lazuli steen dat staat voor vriendschap. Ze had de ketting voor haar verjaardag gekregen. Er glijdt een traan over haar wang. Niet huilen, dat moet je niet doen Rosie, je moet het van je afzetten. Ze denkt weer aan haar ouders. Gelukkig krijgt ze vaak nog brieven van haar ouders. Hoe het met hun gaat, hoe het met de winkel gaat, ook vragen ze altijd hoe het met haar gaat. Even denkt ze dat ze iemand hoort, ze kijkt om zich heen maar ziet niks. Dan kijkt ze weer naar het zwarte meer. Ze kijkt of ze een vis of iets anders kan zien maar ziet niks vanuit hier. Ze staat op en loopt naar de rand van het meer, daar zat een klein kikkertje. Ze pakte het beestje op en zei: 'Hallo kleine vriend, hoe gaat het?' het kikkertje schrok en sprong snel weer terug naar het water. Rosie ging weer zitten en ging verder met haar huiswerk. Toen ze klaar was ging ze terug naar het kasteel, toen hoorde ze plotseling achter haar haar naam vallen ze draaide om en vroeg: 'Wat is er met mij?'

"Man, stop daar nu eens mee." Lachend duwde Aswin een van zijn vrienden een duw gaf zodat deze van hem afbleef. Hij was de kleinste van heel hun groepoje, dus behandelden ze hem soms ook als een kleuter. Meestal hielden ze hem gewoon in een houdgreep om door zijn haren te woelen of knepen in zijn wangen omdat ze hem zo 'schattig' vonden. Het embleem van klassenoudste zat ter hoogte van zijn borst op zijn trui gespeld en hij was er best wel trots op. Sinds hij de titel als klaasenoudste had, hield hij zich wat meer gedeisd in de lessen. Hij verbeterde de leraren nog altijd als ze fouten maakten, maar hij ging minder vaak in discussie met hun en kon zijn woedeuitbarstingen al wat meer onder controle houden. Pas op, hij had nog altijd een redelijk kort lontje en als leerling was het zeker geen goed idee om tegen hem in te gaan, maar hij sloeg al geen mensen meer als ze hem irriteerden. Mensen hadden al gezegd dat hij eigenlijk in een gekkenhuis zou moeten zitten, maar het schoolhoofd had vertrouwen in hem, dus mocht hij hier zijn school afmaken. Na een tijdje was de jongen al de plagerijen wat beu, dus nam hij afscheid en slenterde naar het zwarte meer. Het was zijn favoriete plek, een plek waar hij rustig kon worden. Onderweg liet hij zijn ogen over alle mensen gaan die hij tegenkwam en mompelde hun namen. Het zou erg zijn als hij iets moest rapporteren aan een leraar en hij wist de naam van die persoon niet eens. Een meisje dat zich net had omgedraaid en naar het kasteel liep, trok zijn aandacht en snel groef hij diep in zijn geheugen om haar naam te vinden. Ze zat in zijn jaar, maar dan in griffoendor aan de kleuren op haar uniform te zien. Hijzelf had de kleuren blauw en zilver, die lieten zien dat hij bij Ravenklauw ingedeeld was. "Rosie Angel." Natuurlijk had hij er niet aan gedacht om terug zachtjes te praten en hij vervloekte zichzelf toen ze zich omdraaide en vroeg wat er met haar was. "Niets, ik bedacht net dat je in mijn jaar zat." Een kleine glimlach verscheen op zijn gezichr en hij wilde zich al omdraaien om terug naar het kasteel te lopen toen hij de traan op haar wang opmerkte. "Gaat alles wel goed?" vroeg hij dan ook en keek het meisje vrazgend aan.

'Gaat alles wel goed?' nu pas drong de vraag tot haar door. Toen ze terug liep naar het kasteel had ze weer aan haar zusje gedacht toen die ene keer toen ze bij het riviertje waren vlak bij het dorpje waar ze woonde, je kon er makkelijk komen en het was niet gevaarlijk. Wat hadden ze een lol gehad toen, er gleed een traan over haar wangen. Ze keek de jongen aan, hij was van Ravenklauw en niet groot van stuk, maar aan het embleem op zijn gewaad kon je zien dat hij klassenoudste was. Ze had hem wel een gezien op school met zijn vriendengroepje. Nog half in gedachten gezonken zij ze: 'Met mij gaat alles goed hoor, dankje voor het vragen. Ik ga nu maar weer teug naar het kasteel ik ehh.. moet nog iets doen'. Ze veegde de traan weg en keek hem nog een keer vriendelijk aan en liep daarna weer verder. Goh toch aardig dat hij het vroeg, maar ik moet echt minder gaan huilen en het van me afzetten anders ben ik straks de huilebalk van de school. Toen ze bij de ingang van het kasteel was zag ze iets liggen ze liep er naartoe en pakte het op het was een klein steentje dat een beetje leek op een hartje even keek ze of iemand het misschien was verloren maar ze zag niemand zoeken naar iets dus ze stopte het in haar zak en liep het kasteel binnen en liep door de hal toen schrok ze...

Mistroostig schudde Aswin met zijn hoofd toen het meisje zei, nee stamelde, dat alles wel goed ging. Waarom logen mensen altijd tegen hem als hij wilde helpen? Kwam het door zijn lengte of gewoon omdat hij last had van woede aanvallen? Misschien moest hij daarvoor eens naar professor Smith gaan, die wist daar waarschijnlijk wel raad mee. De jongen wist nog altijd niet precies hoe zijn afdeling hoofd altijd zo rustig kon blijven, ach ja, dat lag waarschijnlijk helemaal aan hem. Alles lag altijd wel aan hem, als hij sommige mensen plus zijn ouders moest geloven. Zijn blauwe ogen leken op de rug van het meisje geplakt te zitten terwijl ze terug naar het kasteel liep. De woede begon al omhoog te komen en hij haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, spijtig genoeg voor hem werkte dat niet echt. Aswin was het gewoon beu dat mensen hem steeds probeerde te ontlopen, gewoon omdat hij was wie hij was. Wat kon hij eraan doen dat hij perfectionistisch was en leraren punten aftrokken omdat hij zei dat ze het fout hadden? Natuurlijk werden alle kwade blikken altijd naar hem gericht als hij kwaad de klas uitstoelde omdat hij anders de boel waarschijnlijk kort en klein geslagen had. Toch beter weggaan dan dat, niet? Mensen verschoten er altijd van dat hij zoveel kracht bezat als hij kwaad was, gewoon omdat hij soms best verlegen kon zijn. De jongen zag hoe Rosie het kasteel in verdween en liep haar achterna. Van zodra hij wist wat er juist aan de hand was, zou de woede wel weg ebben, maar voor nu moest iedereen maar zorgen dat hij of zij niet voor zijn voeten liep. Toen hij haar zag staan, versnelde hij zijn pas even en hield een meter achter haar staande. "Waarom vertel je niet gewoon wat er aan de hand is?" De woede was duidelijk in zijn stem te horen en hij keek Rosie ijskoud aan. Het kon hem echt niet schelen wat ze op dit moment van hem dacht, zoiets kon hem nooit iets schelen.

Toen Rosie binnen was in de hal keek ze om zich heen ze zag gelukkig niemand die haar aankeek of haar achtervolgde. Waarom had ze gelogen tegen Aswin? Ze voelde zich rot omdat ze altijd alles aan iedereen vertelde en openstond voor de gevoelens van iemand anders. Ze loog bijna nooit en zeker niet om zoiets. Hij wist vast dat er iets mis was met haar. Ze hoopte dat ze hem niet nog een keer tegen zou komen want dan... dan wat zou er dan gebeuren. Ze kon niet nog een keer liegen. Nee dat kon ze niet. Zeker niet tegen iemand die vroeg hoe het met haar ging. Nog meer gedachten spookten door haar hoofd, wat nou als ze hem wel tegen zou komen wat dan? Ze dacht na had ze het volgende uur een les met zijn klas? Nee, volgens mij niet. Ze liep verder en dacht weer na, ze dacht over alles wat er zou kunnen zou kunnen gebeuren, ze zag zijn ogen weer voor zich toen hij de vraag stelde, alleen hij had haar tranen opgemerkt. Ze had gewoon eerlijk moeten zijn. Ze keek nog een keer om zich heen of ze hem niet ergens zag. Nee gelukkig niet. Net toen ze weer verder liep schrok ze, en hoorde een stem een paar meter van haar vandaan zeggen: 'Waarom vertel je niet gewoon wat er aan de hand is?' En daar stond hij zijn boos, zijn ogen keken haar ijskoud en kil aan. Wat moest ze zeggen? Ze wist in ieder geval zeker dat ze niet nog eens ging liegen, dat kon ze niet. Er liepen al weer tranen over haar wangen. Stomme tranen nu stond ze nog te huilen ook, ze veegde ze weg maar er kwamen steeds weer nieuwe. Ze stotterde: 'Ik..ik was gewoon bang dat je me..me suf zou vinden omdat ik huilde, ik..ik' ze stopte met haar zin, ze kon gewoon niks zeggen niet wat er aan de hand was helemaal niks. Ze zei nog steeds snikkend maar al kalmer: 'Ik zei het niet omdat je me suf zou vinden, het is best moeilijk als je zusje is overleden en jij er niks aan kon doen'. Zo dat was eruit ze keek hem aan en probeerde te glimlachen door haar tranen heen. 'Sorry ik moet nu echt gaan mijn volgende uur begint zo en ik moet er nog heenlopen.' Ze keek hem nog een keer glimlachend aan veegde haar tranen weg die nu waren gestopt met komen en liep weg. Nog een keer keek ze achterom en liep verder. Hopelijk dacht hij nu niets verkeerds over haar. Ze dacht nog een keer aan hem en zijn vraag en liep weer verder. Op dat moment zag ze iets voor haar ze liep erheen en zag dat het gewoon een paar mensen waren die aan het lachen waren.