To Protect And Serve

Feit. Mensen keken raar naar hem als hij door de gangen liep. Feit. Dat kwam door het embleem, dat sinds een paar dagen op zijn trui was bevestigd, ter hoogte van zijn borst. Feit. Hij was gepromoveerd tot klassenoudste. Feit. Hij was er trots op, maar hij wist niet zo goed wat er precies van hem verwacht werd. Zoals hij al gewend was, had niemand hem uitgelegd wat de bedoeling van het hele gebeuren was. Token zette zijn muts wat rechter op zijn hoofd. Feit. Hij had een voorbeeldfunctie en een status. Hij bemerkte hoe leerlingen anders op hem reageerden dan ervoor. Dat wilde dus zeggen dat het voordelen te bieden had, dat embleem. Hij wist niet precies wat, maar daar zou hij ooit wel achter komen.

De gang waar hij door liep, kwam uit op de binnenplaats. Momenteel wist hij zijn weg al goed te vinden in het grote kasteel. Ondanks dat er sommige dingen leken te veranderen in het kasteel, en hij zeker wist dat er nog plekken waren waar hij nog nooit was geweest en waarschijnlijk ook nooit zou komen. Zoals de leerlingenkamer van de andere afdelingen. Het was hem opgevallen dat er nooit iemand van een andere afdeling in hun kamer zaten, en dat hij geen idee had waar hij de andere kon vinden. Dat had hij helemaal zelf en alleen ontdekt, aangezien geen enkele persoon in dit hele kasteel het idee had gekregen om het hem te vermelden. Gelukkig had hij een nieuwsgierige ingesteldheid en was hij niet zo snel bang om zelf te experimenteren. Zo had hij ook later uitgevonden dat hij niet op de gangen mocht 's nachts. En dat Professor Aicio zichzelf anders voordeed dan hij was, en dat hij eigenlijk een heel ingewikkeld gevoelenspatroon had. Maar hij had zichzelf, en onrechtstreeks Ebben ook, beloofd om er nooit met iemand een woord over te reppen. Dat was hij hem wel verschuldigd, nadat hij ongewild zijn geest binnengedrongen was. De vreemde drang was sindsdien nog steeds niet terug gekomen, maar toch. Het kwam nooit regelmatig. Hij was er niet bang voor, maar hij was het liever kwijt dan rijk.

Hij duwde tegen de deur, die, ondanks zijn leeftijd, makkelijk open zwaaide. Een waterige zon verwarmde hem amper. De herfst was dan wel zijn lievelingsseizoen, maar het mocht voor hem iets warmer zijn. Het was niet zo druk als altijd op de binnenplaats, maar er waren toch genoeg leerlingen aanwezig om problemen te kunnen veroorzaken. Als klassenoudste was hij van plan om zijn afdelingsgenoten tegen de pesterijen van anderen te beschermen. Hij slenterde naar een muurtje en sprong er met gemak op. Zijn hielen stuiterden tegen de muur aan en hij keek over het plein. Hopelijk gebeurde er nog iets interessants, want momenteel had hij niet veel te doen.

[Open]

Het was een rustige dag, eentje waar huiswerk maken geen noodzaak was en geen lessen waren. Een zaterdag dus, prachtige dag voor de vijfdejaars Logan. Ondanks dat alle leerkrachten bezig waren over hun SLIJMBALlen maakte hij zich niet veel zorgen. Tenslotte was hij niet dom, al zei hij het zelf. De Zwadderaar had lang geslapen en uitgebreid ontbijt vooraleer hij besloot om iets 'nuttigs' te gaan doen. De leerlingenkamer van Zwadderich zat vol. Veel mensen kende hij niet, erger nog, hij kende nog helemaal niemand. Niet dat het hem iets kon schelen, rust en stilte was meer dan welkom al was hij graag de oorzaak voor chaos. Ergens in een hoekje van de kamer had hij een plaatsje ingenomen en speelde wat op zijn acoustische gitaar. Alleen wat eerstejaars leken wat aandacht aan hem te besteden. Hij wierp hen een vuile blik toe, ze beantwoordden die met een net zo'n vuile blik. De meesten wandelden weg op twee na. Deze grijnsden wel gemeen maar in hun ogen schitterde iets van belangstelling. De vijfdejaars zuchtte, grijnsde terug, en hield op met spelen.

Hij had kort daarna de leerlingenkamer verlaten en zijn gitaar in zijn kamer geborgen. Snel verliet hij de Kelders en dwaalde rond in het kasteel, zoekend naar slachtoffers. Onderweg kwam hij Foppe de klopgeest tegen maar die wist hij te ontwijken dankzij een geheime gang achter een standbeeld die leidde naar het vierde verdiep. Tja, nu zat hij nog hoger en kwam eigenlijk helemaal niemand tegen. Toen hij weer daalde, sprong over de trede die steeds verdween, kwam hij tot het idee om een nieuwe spreuk uit te proberen. Met een grijns, die niet veel goeds betekende, daalde hij naar de enige plek waar de meeste leerlingen zaten; de binnenplaats.

Bingo, er zaten genoeg slachtoffers en daarmee bedoelde hij eerstejaars van andere afdelingen. Vooral diegene met hun rode embleem waar een leeuw opstond trokken zijn aandacht. Het waren altijd die van Griffoendors die in zijn ogen iets fout deden, al was het maar ademhalen. Logan wist maar al te goed wat er vroeger allemaal was gebeurt, wie er ooit in Griffoendor had gezeten en welk uitschot er ontstaan was uit Zwadderich. Beetje geërgerd draaide hij met zijn ogen, ging achter een standbeeld staan en nam zijn toverstok uit en wees op een eerstejaars van Griffoendor die met geuren en kleuren iets aan het vertellen was. Uit volle macht dacht Logan aan 'Levicorpus'. Het eerste moment leek er niets te gebeuren, non verbale spreuken kwamen dan ook pas in het zesde jaar voor. Maar deze moest lukken! 'Levicorpus, levicorpus, levicorpus,...' dacht hij en na de vierde keer kreeg hij resultaat. De eerstejaars werd aan zijn enkels de lucht in getrokken en bleef daar bengelen. De eerstejaars spartelde wild in de lucht en maakte het zicht er alleen maar grappiger op. Enkele Zwadderaars die aanwezig waren lachten mee, anderen keken bezorgd. Logan's lachen verging toen hij een zesdejaars Griffoendor zag kijken. Normaal gezien zou hij daar geen acht opslaan maar zijn grote badge op zijn borst liet hem ophouden met lachen.

Het eerste kwartier gebeurde er absoluut niks. Sommige leerlingen stonden gewoon wat te praten. Verder waren er de gebruikelijke gemene blikken van de afdelingen naar elkaar. Vooral Zwadderich en Griffoendor waren weer goed bezig. De haat tussen de twee afdelingen, de jongen kon er nog altijd niet met zijn verstand bij. Dat kwam natuurlijk omdat dit zijn eerste jaar was hier, wat best vreemd was. Normaal gezien zou hij hier al gezeten moeten hebben vanaf zijn 11de levensjaar, maar zijn vader had besloten om hem eerst zelf te onderwijzen, voordat hij naar de beroemde tovenaarsschool werd gestuurd. Token besloot om hen gewoon te laten doen. Voor het kijken naar elkaar kon hij niet echt een straf geven, right? Hij zocht eerder tekenen dat ze magie tegen elkaar aan het uitvoeren waren, want dat was in zijn ogen wel strafbaar. Vooral als het gebruikt werd om een ander te vernederen ofzo.

Gezeten op het muurtje hield hij de boel nog steeds in de gaten. Plotseling hoorde hij gelach en verbaasde kreten. Zijn blik schoot over het plein en hij zag een eerstejaars van zijn afdeling ondersteboven in de lucht hangen. Damn, how the hell? Hij had goed opgelet, maar had niemand een spreuk horen opzeggen. Hij zag niet meteen andere zesdejaars, dus was het moeilijk om te geloven dat iemand een non-verbale spreuk had gebruikt. Mja, wist hij veel wat er hier allemaal rond liep. Zijn blik viel op een groepje Zwadderaars, die hartelijk stonden te lachen. Hoe dan ook zagen zij er schuldig uit. Zijn blik viel op een jongen, een vijfdejaars, de oudste van het groepje. Die verraadde zichzelf door te stoppen met lachen toen hij opmerkte dat Token hem aankeek. De jongen sprong van het muurtje af en liep op hem af. "Zet neer. En waag het niet om hem te laten vallen", Beval hij streng, doelend op de eerstejaars die nog steeds spartelend in de lucht hing. "Vind je dit nog normaal?" Vroeg hij toen scherp. Token was niet snel kwaad te krijgen, maar dit wekte toch wel iets van irritatie bij hem op.

Meteen sprong de lange zesdejaars van zijn muurtje en liep op het groepje Zwadderaars af. Natuurlijk, dacht Logan, ik haal weer eens iets uit en meteen moet meneer de goedzak op me afkomen. De andere Zwadderaars, voornamelijk tweede en derdejaars, bleven hatelijk glimlachen toen de Griffoendor naar hen beende. Logan herkende de jongen niet meteen, nochtans kende hij bijna alle gezichten hier op school. Was het zo'n speciaal gevalletje? Die niet van zijn eerste jaar hierop school zat? Waarschijnlijk, of hij was hem nog niet opgevallen. Met een vriendelijk gezicht keek hij de klassenoudste aan. "Zet neer. En waag het niet om hem te laten vallen", Logan fronste zijn voorhoofd. De zesdejaars was een kop groter waardoor de Zwadderaar iets naar boven moest kijken om hem duidelijk te kunnen zien. "Kun je dat zelf niet? Ik weet niet of ik dat wel kan..." zonder hem te laten vallen, dacht hij verder en keek uitdagend naar de jongen voor hem. "Vind je dit nog normaal?" vervolgde de oudere jongen, de irritatie in zijn stem kwam lichtelijk naar voren. Logan keek opzij naar de eerstejaars die nog steeds ondersteboven ging met een rood aangelopen gezicht. Vervolgens keek hij terug naar de klassenoudste en zei, "Al goed..." zijn vraag negeerend. Hij richtte met zijn toverstok op de eerstejaars en liet hem zakken... vallen eerder. Logan wist eerlijk gezegd niet wat je moest gaan doen om te zorgen dat hij niet viel. In ieder geval, de eerstejaars krabbelde snel overeind, wierp een beschuldigende blik in de richting van Logan en mompelde een bedankje aan zijn afdelingsgenoot en vertrok uit de Binnenplaats. "Tevreden?" zuchtte hij en stak zijn toverstok vervolgens weg.