Proloog
Met haar schetsblok op haar schoot zat het twaalfjarige meisje tegen een grote, oude eik. Hier op het platteland kon dat; hier had je niet zo'n last van die eikenprocessierups, zoals in de stad.
Ze droeg een lange, zalmroze jurk die ze al dik twee jaar had, en die dus best vies mocht worden. Haar halflange, donkere haar had ze in een simpele staart gedaan.
Vlug ging haar potlood over het papier. Ze had bepaald geen aangeboren talent voor tekenen, maar dat gaf niet, het was gewoon leuk om te doen.
Een briesje streek verkoelend over haar gezicht. Zelfs in de schaduw was het vandaag warm. Dat dat paard er geen last van had, met zijn zwarte vacht, dacht ze, terwijl ze naar het dier keek dat ze zo vaak tekende.
Hij heette Rathal. Hij was groot, gitzwart en gehoorzaamde alleen haar en haar haar ouders.
Het enige wat tussen haar en het ruwbehaarde dier in stond, was een stevig en relatief hoog hek dat haar vader zelf nog had geplaatst.
Rathal was inmiddels vier en net beleerd. Ze had haar vader nogal eens op het dier zien rijden en het ging steeds beter, al zou het nooit een wedstrijdpaard worden; springen deed hij alleen in de bossen en met dressuur hoefde haar vader al helemaal niet aan te komen.
Het meisje glimlachte.
Die glimlach verdween echter toen haar vader het huis uit gestormd kwam, zijn uitdrukking angstig.
"Mary! Pak je toverstok, zadel Rathal en vlucht!"
Geschrokken sprong Mary overeind.
"Wat..?"
"Er is geen tijd voor uitleg, ik-"
Maar ze kwam er nooit achter wat hij nog wilde zeggen, want op dat moment vuurde iemand achter hem een lamstraal af die vol doel trof.
"Daar is de dochter!"
"Mooi, toen 'r moeder ontsnapte-"
Mary bleef niet afwachten wat de twee vreemdelingen die net verschenen nog te zeggen hadden; haar moeder was ontsnapt.
Ze keek naar haar vader en nam het moeilijkste besluit ooit; ze zou vluchten. Er was nu niets wat ze voor hem kon doen.
Het zonovergoten landgoed leek nu een stuk minder vredig.
Met pijn in haar hart en doodsbang begon Mary te rennen. Godzijdank hoefde ze haar stok niet meer te pakken;die zat veilig in de binnenkant van haar vest.
Haar voeten maakten amper geluid op het gras terwijl ze naar het hek sprintte. In een sprong was ze eroverheen, iets wat haar onder normale omstandigheden nooit zou zijn gelukt.
Ze ontweek een vloek, die heet langs har heen suisde en een gat in een rode beuk sloeg. Tot haar afgrijzen hoorde ze de eeuwenoude boom direct vlamvatten. Verdomde droogte ook.
Al snel bereikte ze het paard, dat onrustig was geworden; hij voelde duidelijk dat er gevaar dreigde, want hij sloeg met zijn hoofd en leek ieder moment te kunnen gaan steigeren.
Mary sprong zonder aarzelen op zijn rug en dreef aan. Met een schok kwam het grote, gespierde lijf in beweging.
Een lamstraal raakte de plek waar ze net nog hadden gestaan.
Mary's hart bonkte in haar keel en ze had geen idee hoe ze dit ging overleven, hoe haar vader dit ging overleven.
Het hek. Rathal zette af. Mary klampte zich vast aan de lange, dikke manen en bad dat ze niet zou vallen.
Een moment zweefden ze. Toen waren ze aan de andere kant. Rathal galoppeerde het bospad op, waar hun landgoed aan lag.
Ineens waren er aan weerszijden slechts bomen, werd het zonlicht gefilterd en klonk er alleen nog het roffelende geluid van paardenhoeven die keihard over het droge zand denderden.
Mary keek angstig om, maar niemand kwam achter haar aan.
Was ze veilig?
