Rescue op or death sentence?

De nacht was gevallen en als Riot compleet eerlijk tegen zichzelf was, had hij liever gehad dat het nog licht was; hij wist heel goed hoezeer de nacht bepaalde wezens beïvloedde en wat voor een risico ze nu dus zouden gaan nemen.
het was een half uur geleden begonnen, in een lege gang. Hij, Aswin en een of andere motherfucker die met onverholen leedvermaak had vertelt dat er een leerling in het verboden bos was. Alleen. Opgesloten.
Rationeel denken was op dat moment niet Riot's sterkste punt geweest.
En was hij hier, aan de rand van het bos. Hij had om elf uur hier met Aswin afgesproken; het had hem slim geleken niet direct te gaan om toch een beetje voorbereid te zijn.
Het was nu vijf voor elf; Riot was vroeg, maar zijn voorbereidingen waren dan ook snel getroffen geweest; toverstok en zakmes, lantaarn, olie en touw voor het geval hij zijn toverstok om wat voor reden dan ook kwijt zou raken. Nee, in dit soort situaties nam hij liever geen risico's, al was hij van nature wel een redelijk roekeloos iemand.
Hij stond in de schaduw van een grote eik. Het was dat ze hier af hadden gesproken, want hij werd volledig aan het zicht onttrokken.
Hij had niet de illusie dat de docenten het namelijk zouden waarderen als ze hem hier zagen en hij was niet tot spreukwerk in staat dat hem onzichtbaar of iets dergelijks maakte.
Iets kleins schoot weg in het donker. Hij fronste even, alert. Hij hield er niet van als zijn zicht werd beperkt; hij mocht graag zien waar hij precies mee werd geconfronteerd. Het onbekende was immers iets waar je je niet makkelijk tegen verzette.
Nu hij hier zo stond realiseerde hij zich hoe sketchy dit was. Er was geen enkele garantie dat die fucker de waarheid had gesproken en een verstandig iemand had de docenten gewaarschuwd.
Nou, dan was hij maar niet verstandig. Hij nam dit serieus, want de gedachte wat er kon gebeuren als ze dit afdeden als een grap en er wèl iemand was was ondraaglijk.
Riot wist goed hoe het was om aan je lot overgelaten te worden terwijl je amper in staat was je te verdedigen, dus hij kon iets als dit niet van zich af laten glijden, niet zonder zichzelf diep te verachten.
Hij leunde tegen de boom aan, goed luisterend. Zelfs aan de rand van dit bos was het vermoedelijk link en hij hield niet zo van het toeval.

De muziekleraar had eigenlijk de nachtdienst in het bos horen te hebben, maar die was niet lekker geweest. Toen Lyra dat had gehoord was ze naar het schoolhoofd gegaan en had gevraagd of zij de buitennachtdienst mocht hebben. Geen enkel persoon was beter bestand tegen 's nachts buiten lopen als zijzelf, ze had vele voordelen, haar magische vaardigheden lagen hoger dan normale vijftienjarige, maar dat was ergens ook niet gek. Ze had al veel langer en meer geoefend en dan had ze het nog niet over haar vormverandering. De normale leerling kreeg pas de kans om het te leren als ze zeventien waren. En zelfs dan wilde het niet betekenen dat ze het konden. Faunaten die vond je niet makkelijk aangezien het een moeilijk iets was wat veel doorzettingsvermogen en magie vereiste. Lyra had al op jonge leeftijd met haar peetvader geoefend. In de hoop dat ze daardoor niet meer gescheiden had hoeven zijn van haar vader met volle maan. Al had het te laat geweest dat ze het volledig onder controle had gehad. De enige leerling van de school die wist van haar vormverandering was Connor, de persoon waar ze alles voor over had. Als er iets met hem zou gebeuren zou ze het zichzelf nooit vergeven. Lyra was na har toestemming te hebben gekregen direct naar buiten gegaan, ze had Connor gezegd dat hij haar binnendienst mocht doen maar het niet verplicht was. Ze was blij dat hij benoemd was als tweede klassenoudste van Zwadderich. Het scheelde haar wat stress, en als ze een keer niet kon door een teveel aan huiswerk zou hij het kunnen overnemen. De avond klok ging over een uur in, elf uur precies. En Lyra besloot om eerder het bos al te verkennen, voor als kinderen dachten daar te kunnen rond dwalen. Toen ze bij de rand was gekomen en uit het zicht was van het kasteel stopten ze haar toverstok in de zak van haar rokje en liet haar kleding verdwijnen terwijl er lange witte haren over haar huid kwamen en haar neus spitser werd net als haar oren. Het was geen seconde later toen ze met vier poten op de grond stond. Een lange pluizige staart kwam tevoorschijn en haar bruine ogen kregen een ijzigblauwe gloed.

Haar poten snelde het bos in en ze hoorde en zag de omgeving beter dan als mens. Ze rook de omgeving maar kwam nog niks tegen, al was ze bijna het bos uitgerend ze had maar een klein stukje gehad. Normaal zigzagde ze iets meer, af en toe kwam ze een wezen tegen. Toen ze bijna het bos uitgerend was stopten ze en draaide om. Even bleef ze staan bij een klein beekje en dronk er langzaam een beetje. Ze liet een lange huil horen, die misschien bij de school nog wel te horen was. Uit het westen kwam een antwoord, van de paar wolven die altijd leefden in het bos. Lyra had ze ontmoet, en eerst had hun bèta geprobeerd haar aan te vallen. Maar ze had hem laten zien dat ze gelijk was aan zijn kracht. En sindsdien lieten ze haar met rust, en zij hun haar ogen keken rond. Langzaam begon Lyra weer te lopen, op een normaal tempo zo lang achter elkaar rennen eiste op een gegeven moment zijn tol. Dus moest ze weer haar tempo opbouwen. Het duurde ongeveer een half uur voor ze weer in de buurt van de school kwam, ze ving op tijd de geur van een mens op in de buurt van de rand. Er zou niemand buiten lopen vanavond, geen leraar of klassenoudste. Lyra was in opperste paraatheid, ze was nog zo'n twintig meter bij de persoon vandaan. Ze rook hem, hoorde zijn hartslag. De geur van olie hing ook vagelijk in de lucht. Haar vacht verdween en maakten weer plaats voor haar kleding. Haar staart verdween ook en ze werd weer haar vijftienjarige menselijke vorm. Haar badge zat voor de verandering eens op haar trui, vaak was ze te lui om dat ding mee te nemen. Ze had haar toverstok in haar rechterhand, je wist maar nooit. Ze liep de laatste meters op een rustig tempo en zorgde dat er geen takje kraakten. Ze zag een jongen waarvan ze wist dat hij in Griffoendor zat, zevende jaars. Haar wenkbrauw was omhoog, ze waren vaak waaghalzen maar waarom zou deze jongen in hemelsnaam vlak voor de avondklok hier buiten zijn.. Lyra stond nu op een kleine halve meter afstand nog verscholen in de schaduw van de begroeiing. 'Je hoort binnen te zijn, de avond klok gaat zo in. Of je nou bijna volwassen bent of niet, je hebt je aan regels te houden.' zei Lyra op een ijzige toon. Was haar patrouille niet helemaal voor niks.

Riot keek het meisje wantrouwend aan en pakte ook zijn eigen stok; hij was niet zo achterlijk om ongewapend te zijn als een ander dat wel was. Al jong had hij geleerd dat het beter was slachtoffers te maken dan er zelf een te worden, al hadden beide gevallen zich vaak genoeg voorgedaan.
Haar woorden deden hem fronsen. Alsof hij dat niet wist. Klaarblijkelijk was dit meisje ervan overtuigd met een retard van doen te hebben of zo. Riot hield zijn ergernis in. Het was dat hij het gewend was, niet als honderd procent behandeld te worden en dat er mogelijk het een en ander op het spel stond.
"Lumos," bromde hij, zodat hij tenminste kon zien wie het ijskonijn was waar hij mee te maken had.
Hij nam haar kort op. Klassenoudste. Hij had 'r wel eens eerder gezien, maar dat was het dan ook.
"Jezus, vertel me iets wat ik nog niet weet," gromde hij, in reactie op wat ze zojuist tegen hem had gezegd.
Nee, beleefd was hij nooit geweest; waar hij vandaan kwam was dat ook nooit noodzakelijk geweest; als iemand de pik op je had werd je daar toch wel afgetuigd, beschaafd of niet.
Hij zuchtte. Als dat kind nu scène ging staan maken had niet alleen hij een probleem, maar degene in het bos ook. Hij twijfelde. Hij voelde er honderd procent niets voor haar in vertrouwen te nemen. Dat hij Aswin al voor een aardig deelde vertrouwde was al heel wat.
Maar hij zag ook in dat ze hem makkelijk kon verlinken en Aswin ook, als ze die tegenkwam.
En dat kon degene in het bos fataal worden, vooropgesteld dat die er daadwerkelijk was.
Hij klemde even zijn kaken op elkaar; hij had geen keus.
"Luister, er zit mogelijk iemand vast in dat bos," begon hij, stug en enigszins kortaf, "en tegen de tijd dat de docenten op de been zijn is hij of zij waarschijnlijk al dood."
Met dat hij het zei, realiseerde hij zich hoe ongeloofwaardig het klonk en hoe groot de kans was dat dit hele gedoe een grote motherfucking hoax was. En toch. Als dit kind hem erbij zou lappen zou hij alsnog het bos ingaan, wat hem dat ook op zou leveren. De regels konden hem aan zijn gat roesten; zolang hij niet zeker wist of er iemand in gevaar was of niet, zou hij dat bos ingaan. Het checken was geen optie, dus er was slechts één manier om zekerheid te verkrijgen.
Een sterke windvlaag trok door Riot's oude, goedkope gewaad en hij vloekte inwendig. Ooit zou hij geld hebben voor fatsoenlijke kleding.
Dit vod weerhield men er alleen van erdoorheen te kijken omdat het verdomme zwart was.
Hij keek in de richting van het kasteel. Hoe lang nog voor Aswin er was? Hij voelde zich opgejaagd, als een dier dat in het nauw was gedreven; voor hem een klassenoudste die elk moment in principe het hele plan naar de kloten kon helpen als ze dat wilde, achter hem mogelijk iemand die in levensgevaar verkeerde en een hoop wezens die maar wat graag een einde aan ieders leven maakten die zich maar in het bos waagden en in het kasteel een kameraad zonder wie hij moeilijk kon vertrekken.

Een geïrriteerde zucht verliet zijn lippen toen hij een schim van iemand die op dot moment niet in het kasteel rond hoorde te lopen. Daar was die persoon veel te klein voor en de leraren hadden allemaal een oplichtende toverstok. Nu zou hij zeker te laat komen bij zijn afspraak met Riot. Als klassenoudste mocht je misschien meer dan andere leerlingen, maar er zaten ook voorwaarden aan. Zo moest hij een paar nachten in de week patrouilleren om te zien of leerlingen zich wel aan de regels hielden. Eigenlijk best wel grappig dat hij daarop moest letten terwijl hij de regels zelf op sommige momenten overtrad. Ach ja, hij wist zeker dat er meer klassenoudste waren die zich niet altijd aan de regels hielden. Zonder al te veel geluid te maken, liep Aswin op de persoon af die daar stond en doofde onderweg het licht van zijn toverstok. Het was altijd best grappig om de 'rebellen' de stuipen op het lijf te jagen. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat het meisje -een jongen kon nooit zo'n lange haren hebben- zich angstig omdraaide toen ze zijn aanwezigheid waarschijnlijk opmerkte. Toen hij recht achter haar stond en ademde even in haar nek om daarna terug een paar passen naar achteren te doen van zodra ze zich omdraaide. Een plotseling licht, dat afkomstig was van de toverstok van het meisje dat niet in de gangen hoorde te zijn, zorgde ervoor dat hij zijn blauwe ogen dichtkneep. Even knipperde hij met zijn ogen om daarna een blik op haar te werpen. "Daniels, dat is vijf punten aftrek voor Griffoendor. Maak dat je in je leerlingenkamer bent." Zonder het kind nog een blik waardig te keuren liep hij verder richting de grote deuren. Even keek de jongen nog achter zich vooraleer hij een van de deuren zachtjes opende en naar buiten glipte. Nu maar zorgen dat hij de leraar die buiten wacht moest lopen niet tegenkwam, anders had hij waarschijnlijk een probleem. Hij kon ook altijd wel een goede smoes bedenken of gewoon de waarheid vertellen. Ze zouden er toch niets op tegen mogen hebben dat hij naar buiten kwam omdat er iemand in het bos vastzat, toch? Op zijn gemak liep Aswin over het terein heen richting het bos. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij Riot met no iemand anders zag staan. Even bleef hij op een afstandje staan om toe te kijken en hij vloekte inwendig toen hij merkte dat het Lyra was, een van de twee klassenoudsten van Zwadderich. Iemand die zich iets meer aan de regels hield dan hij. De gedachte dat hij zich best kon omdraaien en weglopen kwam niet eens in hem op, hij zou zijn vriend nooit in de steek laten, niet na wat Riot voor hem gedaan had. De badge van klassenoudste fonkelde wat in het licht van Riots toverstok van zodra hij naast de jongen stond. "Het is waar wat hij zegt. Jij zou zelf dat bos ook in gaan. Niet, Lyra." Zijn gezicht stond serieus terwijl hij even langs haar heen het bos in. Straks was het niet eens meer nodig om die leerling te redden, als al de dieren zich over hem of haar ontfermd hadden.

Riot keek opgelucht op toen Aswin er was. Dat betekende dat ze konden gaan. Hij herinnerde zich de keer nog wel dat zijn leven afhankelijk was geweest van iemand die hem vond; hij had destijds met meerdere kapotte ribben in de goot gelegen, temidden een wijde variëteit aan mensenlijk afval en zou dood zijn geweest als hij niet was gevonden door Iseco, de man bij wie Riot praktisch woonde.
Ja, hij was bekend met dat gevoel van afhankelijkheid en kon zich goed voorstellen hoe het voor degene in het bos zou zijn.
Hij hoorde wat Aswin zei. Nou, dat was voor Riot genoeg bevestiging. Wat het meisje, dat blijkbaar Lyra heette, ermee deed was voor hem niet van belang. Immers, al ze hen verlinkte moest ze eerst terug naar het kasteel, en tegen die tijd konden hij en Aswin al een heel eind zijn.
Nee, zijn schoolcarrière was niet iets waar hij op dit moment voor vreesde. De sneeuwblonde jongen had alleen maar aandacht voor het feit dat er waarschijnlijk iemands leven op het spel stond.
"Nou, voldoende uitleg lijkt me," bromde hij. Hij was onrustig aan het worden; het voelde alsof elke seconde die verstreek de kansen van de leerling verkleinden en het liefst zou hij nu linea recta dat bos ingaan.
Hij keek naar Aswin.
"Let's go," zei hij en hij omklemde zijn toverstok iets steviger, vermoedend dat hij deze absoluut nodig zou gaan hebben met alles wat in dat bos leefde.
Hij had geen idee wat ze precíes tegen zouden kunnen komen, maar hij kon zich er eigenlijk niet toe zetten zich daar druk om te maken.
Hij keek naar het meisje van Zwadderich. Hij kon haar moeilijk inschatten en besloot daarom niets van haar besluit af te laten hangen. Hij had altijd geleerd dat je zo min mogelijk aan het toeval over mocht laten en zo veel mogelijk in eigen hand moest nemen.
Hoeveel had die leerling in eigen hand kunnen nemen? Maakte hij of zij überhaupt nog een kans?

'Ik kan je ook simpel weg laten afvoeren hiervandaan hoor.' zei ze op een poeslieve toon toen hij begon te grommen dat ze hem best was nieuws mocht vertellen. Hij had nogal onbeleefd en kleinerende manier van praten waar ze absoluut niet tegen kon, als die vloek er niet was geweest was ze namelijk veel ouder geweest dan de jongen voor haar.. Ze keek hem op een felle manier aan, ze vond het soms moeilijk te geloven dat sommige mensen in Griffoendor zaten, de afdeling van haar vader en broertje.. Opeens begon hij met het woord luister en haar wenkbrauw ging omhoog, ze was benieuwd. Hij begon over dat er iemand vast zou zitten in het bos en niet weg kon komen. Lyra had moeite haar gezicht in plooi te houden en de persoon niet keihard uit te lachen. Het was misschien hard, maar ze had zulke streken vaker gehoord. 'Je denkt in je eentje in het bos, dat groter is dan jij weet. Een of ander kind te vinden zonder de hulp van leraren? Gezien je voorbereidingen denk ik toch dat je het al minstens een half uur weet. Dus je had best een leraar kunnen inlichten.' zei ze op botte toon. Ze had haar jaren op Zweinstein altijd door gebracht in het bos en was overal zo'n beetje wel eens geweest. En dan dacht deze jongen eventjes snel iemand te vinden? Wat een lachertje, maar het duurde niet lang voor nog iemand uit het kasteel kwam lopen. Was dit een of andere ontgroeningsactie ofzo?! Toen de jongen wat het duidelijk was geweest zelfs vanaf een afstandje in het licht van de toverstok van de Griffoendor zag ze wie er was aankomen lopen.

Lyra rolde met haar ogen toen de klassenoudste Aswin begon tegen haar dat ze hier niet mocht zijn. En dat ze er zelf ook zou zijn in gegaan 'Om eerlijk te zijn, nee ik zou het gewoon hebben laten gaan. De regels in het bos zijn wat anders dan in de wereld der beschaafde. Er zijn genoeg dieren die mensen helpen.' zei ze op een droge toon. 'En beste Aswin, jij hebt binnen je dienst als de leraren merken dat je er niet bent zullen ze nader uitleg willen. Ik was eigenlijk niet van plan die te gaan geven als je iets overkomt in het bos.' zei ze op zelfde ijzige toon als ze eerder had gebruikt. De ouderejaars zei dat er genoeg uitleg was gegeven en dat ze gingen. Lyra maakten een geluid van irritatie 'Jullie zijn te moedig en zouden eens wat verstandiger moeten worden. Zeker jij Wright.' zei ze met een zucht. Lyra begon met de jongens het bos in te lopen, aangezien ze ook problemen zou krijgen als ze hun door had laten gaan en ze daadwerkelijk wat zou overkomen. Daarom liepen er mensen tenslotte in het bos.

"Te moedig? Bullshit," bromde hij. Hij was niet moedig, hij was geen held of wat dan ook. Hij deed gewoon wat hij dacht dat goed was en achtte andermans leven waardevoller dan het zijne, aangezien dat ook gewoon zo was, dat was alles.
En verstandigheid was toch al nooit zijn ding geweest. Hij was nou eenmaal roekeloos en temperamentvol, dat lag in zijn aard. Keep your head down, was hem altijd gezegd, hou je gedeist, maar hij had dat nooit gekund. Zeker niet in dit soort zaken. Hij kon niet af gaan zitten wachten tot iemand anders het vuile werk deed.
Riot negeerde het meisje verder; haar manier van doen was hooghartig en ze leek zich beter te voelen dan hen. Christ.
Goed, misschien hadden ze tijdens hun voorbereiding inderdaad docenten in kunnen lichten. Then again, dat hing er ook maar net vanaf hoe snel ze die hadden kunnen overtuigen en Riot rekende niet op anderen. Uiteindelijk kon je alleen jezelf vertrouwen.
Aan de ene kant stoorde het hem dat het meisje mee was; ze mocht hem duidelijk niet en hij haar door haar houding al evenmin, maar het was een feit dat je met drie wel meer kon bereiken dan twee dus hij zei niets.
Hoe verder hij het bos in kwam, hoe meer hij op zijn hoede was. Hij was gewend aan gevaar, maar vooral gevaar wat duidelijk te identificeren was, dus hier hield hij zich rustig; hij wilde nergens door verrast worden.
Hij stapte over een paar licht pulserende varens heen, zorgvuldig afstand bewarend, wetend dat je niets hier voor veilig aan moest nemen.
Er weerkaatste een ijselijke kreet door de bomen. Riot vloekte zacht. Dat geluid was niet menselijk. Hij had te weinig ervaring met duistere wezens om het te kunnen plaatsen, maar besloot nog voorzichtiger was. Voor hetzelfde geld was het een van de dieren die mensen hielpen waar Lyra het net over had, maar Riot ging dat risico niet nemen. Vergissen kon dodelijk zijn, after all.
Een tweede kreet, zwaarder, galmender. Dichterbij.
Riot keek scherp om zich heen. Hij vroeg zich af of het geluid te maken had met die leerling.
De sneeuwblonde jongen was zich steeds sterker bewust van de roekeloosheid van hun actie, maar had er geen spijt van. Zelfs al was het dikke bullcrap, al was het een hoax, daar kon hij mee leven.
Goed, als het een hoax was zou hij waarschijnlijk een fuckload aan spot over zich heen krijgen maar ook dat nam hij voor lief. Hij was ermee bekend en wederom woog het leven van een ander hem wat dat betrof meer dan de reacties van anderen. Anderen konden hem sowieso over het algemeen veelal de pot op, dus dat scheelde.
Voor de derde maal weerklonk er die door merg en been gaande kreet, vrij dichtbij ditmaal. Het had iets rauws wat de jongen niet helemaal kon plaatsen, al weigerde hij er zich door uit het veld te laten slaan.
Hij dacht na wat de beste optie was. Die gast had laten doorschemeren dat het in het midden van het bos was, dus dezelfde richting aan blijven houden leek hem het handigst. Hij mompelde een windroosbezwering om te zorgen dat ze niet van die richting af zouden wijken.

Aswin balde zijn handen tot vuisten toen Lyra op een ijzige toon wat dingen begon te zeggen en hij stak ze in zijn zakken om ervoor te zorgen dat hij niet zou uithalen naar het meisje. Dat zou niet echt een goed idee zijn, zeker niet als hij zijn klassenoudstebadge wilde behouden. Hij had binnen dienst, ja, maar er liepen daar genoeg leraren rond om ervoor te zorgen dat niemand ongezien in de gangen kon komen. Het was gewoon voor de sier dat hij moest helpen, om ervoor te zorgen dat hij de volgende dag bij de lessen inslaap viel. "Voor mij hoef je niets te zeggen, niemand zou het jou kwalijk nemen als mij iets overkwam, toch?" Hij klemde zijn kaken op elkaar om er niets gemeen achteraan te gooien en wende zijn blik even van haar af. Hij keek Riot even aan en knikte toen hij zei dat ze konden gaan. Zonder Lyra nog een blik waardig te keuren liep hij haar voorbij en haalde zijn toverstok uit de achterzak van zijn spijkerbroek. Lyra's volgende woorden zorgde ervoor dat hij terug stil bleef staan en zich omdraaide. "Moedig zijn is nog altijd beter dan niets doen en ik ben een Ravenklauwer. Er is een verschil tussen slim en verstandig zijn." Hij was niet verstandig, nooit geweest. Als hij verstandig was geweest had hij zijn briefje nooit geslagen waardoor 'ie nu nog geleefd had. Na de woorden draaide hij zich terug om en zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach toen hij voetstappen achter zich hoorde. Riot liep voor hem, dus dan moest Lyra hen wel volgen, waarschijnlijk om hen in de gaten te houden ofzo."Wat is er? Ben je zo bezorgd om ons dat je meekomt?" vroeg Aswin zonder haar aan te kijken. Aburt bleef de jongen staan toen hij een geluid hoorde en keek om zich heen. "Lumos." Zijn toverstok zorgde voor een wat zwak licht en snel liep hij vooruit zodat hij naast Riot stond. Heel even draaide hij zijn hoofd wat zodat hij Lyra even aan kon kijken, maar zijn blauwe ogen keken al snel terug zoekend om zich heen toen de kreet een tweede keer door het bos galmde. Wat was dat voor iets? Misschien een hippogrief ofzo. "Weet jij wat voor beest dat is?" Van zodra hij Lyra terug aankeek verstrakte zijn kaak terug even. Man, om de een of andere reden mocht hij haar niet zo, lag waarschijnlijk aan het feit dat ze altijd zo ijzig leek te antwoorden. Als ze de vraag kon beantwoorden deed ze voor het eerst in heel de avond iets nuttigs, volgens hem dan.

Miep

Waar zat het verstand van deze kinderen als ze dat al ooit gehad hadden in de eerste plaats, de manier waarop ze reageerde vonden ze haar arrogant. Al was ze dat ondertussen al gewend, mensen waren bang. Dus arrogant gevonden worden was eigenlijk niets nieuws, ze dachten ook dat haar blikken konden doden als ze wilde. Maarja, dat gerucht zwakte af aangezien er nog teveel overlevende waren na haar recht aan te hebben gekeken. En Connor? Tja, die jongen was een geval apart, het jonge meisje dat hun had gezien in de bieb was zwaar geschokt geweest, maar zoals verwacht de hele school wist het in nog geen halve dag. Er kwamen nieuwe geruchten bij, maar Lyra liet het koud. Misschien had ze wel liefdesdrank in zijn eten gedaan, want hoe zou iemand anders van zo'n persoon kunnen houden? Of misschien een verboden Impirius vloek gebruikt om hem haar wil op te leggen? Dat was eigenlijk nog wel de mooiste optie als je het Lyra vroeg, aangezien ze inderdaad wel eens een impirus vloek had gebruikt, een keer en daarna nooit meer. Dat was bij de dooddoener die haar draak zijn vleugels onschadelijk had gemaakt. In haar ziedende woede had ze de spreuk afgevuurd ze had gezorgd dat hij niet weg kon rennen, en had hem daarna opgedragen zijn ergste angsten naar boven te halen. Het was dat Dux opeens zijn hand op haar schouder had gelegd dat ze zag wat ze daadwerkelijk deed. Al had hij er nooit over gesproken, ze wisten allebei wat er op die avond gebeurd was.

Opeens hoorde ze de woorden van Aswin, of ze zo bezorgd was om hun dat ze mee kwam. 'Fout Aswin, ik ga niet mee omdat ik jullie leven zo graag wil redden omdat jullie die overduidelijk graag in gevaar brengen. Ik moet mee omdat ik de gene ben met dienst, want voor als jullie het vergeten zijn het bos is verboden voor leerlingen. Er vallen hier ook daadwerkelijk gewonden en doden, en je wordt er op aangesproken als dat gebeurd. Daarom krijgen mensen zoals jij dus nooit de buitendiensten, omdat je geen idee hebt hoe het bos in elkaar zit. Wat de regels daar zijn want dan zouden mensen met gezond verstand er nooit meer naar binnen gaan.' zei ze op bijtende toon. Ze was woedend op de jongens, ze onderschatten het nut van de klassenoudste diensten. Ze leken daadwerkelijk geen idee te hebben wat voor gevaren hier daadwerkelijk scholen. En daarvoor kon ze hun wel wurgen, maar dan zou ze zeker op haar kop krijgen, dus dat hield ze nog maar even voor een andere keer. Ze hoorde net als de jongens, maar waar de jongens bleven staan deed Lyra nog een paar stappen verder. Ze wist dat het dier dat die afgrijselijke geluiden had gemaakt zich momenteel naast hun bevond. Het stille water bewoog lichtjes en er verscheen een hoofd uit het water. Lyra voelde hoe haar hartslag daalde en ze in een aanvallende houding ging staan, niet eens haar toverstok geheven. Gewoon hand op hand vecht houding. 'Jongens, vertel dit alsjeblieft niet aan de gehele school, en als jullie daadwerkelijk die persoon willen redden gaan jullie een keer luisteren.' begon ze met een onnatuurlijke kalmte in haar stem. Ze zat in haar hoofd al in een gevecht, maar niet in haar menselijke gedaante. 'Als ik zeg ren dan rennen jullie begrepen?' Ergens wist ze al dat ze niet zouden gaan luisteren. Dus waarom probeerde ze het nog?

Ze wilde de jongens in leven houden, dat moest het wel zijn. Na die laatste woorden was het paard het water uit, maar was door een boom uit hun zicht onttrokken. Ze huiverde lichtjes, ze moest het doen maar ze zou wel een belofte breken aan haar overleden peetvader. Om haar verandering geheim te houden voor andere, tenzij ze hun daadwerkelijk vertrouwde. Want Aswin en Riot waren niet bepaald mensen waar ze graag haar geheim aan prijs gaf, maar ze moest hun voorbij de Kelpie zien te lozen. Toen het paard een stap dichterbij zetten verhief Lyra haar stem 'REN.' riep ze terwijl ze naar voren sprong en haar kleding verdween en er binnen nog geen hele seconde een sneeuwwitte vacht zat. Haar poten kwamen terecht op de grond en ze merkte dat de Kelpie sneller was dan normaal, waarschijnlijk had hij niet lang hiervoor gegeten. Met een grom sprong ze naar het paard toe en beet naar de poten, maar aangezien een Kelpie geen echt paard was bewoog het ook niet helemaal hetzelfde. En de bouw van binnen was ook anders, en in tegenstelling tot gewone paarden had dit dier vaak scherpe tanden, als een vleeseter. Ze voelde hoe een hoef tegen haar schouder aan kwam en ze werd even tegen de grond geslagen. Een moment kwam de pijn binnen maar adrenaline zorgde dat ze dat ze er niet te lang bij stil bleef staan. Ze keek even achterom en zag de jongens nog staan, ze gromde in hun richting ze wilde zeggen dat ze weg moesten rennen. Maar ze konden waarschijnlijk geen woord er van verstaan. Lang kon ze haar aandacht niet op de jongens wenden want daarvoor werd ze bestraft. Ze voelde een felle stekende pijn in haar linkervoorpoot, en ze liet een kreet van pijn horen, wat een mengeling van gepiep en een huil was. Haar kop begon te tollen van de kracht van de beet. Ze probeerde bij zinnen te komen en beet in de richting van het hoofd van de Kelpie zodat het los zou laten en haar tanden maakten lichte krassen op de huid. Maar ze kreeg geen goede grip op de huid die nat was.
Ze moet de Kelpie tegenhouden, hij mocht Aswin en Riot niet het water in krijgen, anders zou die mogelijk verzonnen persoon sowieso sterven in het bos. Lyra vocht vaker met de dieren in het bos, maar had nooit iemand mee zodat ze niemand hoefde te beschermen.

Ideetje
- Zou tof zijn als ze dan misschien geen leerling in gevaar vinden, maar wel iets anders, iemand die bijvoorbeeld al weken dood is of iets anders nasty's?

Also, ik gooi een Kaernk in het water, Amnesiastijl omdat onzichtbare vijanden leuker zijn dan vijanden die gewoon BAMF aanvallen xD
------------------------------------

Haar toon was veranderd. Toch had het weinig effect op de sneeuwblonde jongen. Hij luisterde niet. Zelfs niet toen ze hen gebood te rennen. Hij rende niet weg voor problemen. Hij mocht haar niet, maar als ze een gezamelijke vijand hadden keerde hij haar niet de rug toe. Hij ving nog een glimp van het meisje op toen ze naar voren sprong. Zonder aarzeling volgde hij. In een flits had hij iets in zijn hand dat met een droge klik openklapte. Sommige mensen bogen als een knipmes. Riot had er een. En boog voor niemand.
Hij had geen idee hoeveel zijn stok hier uit zou halen, dus hij wilde op alles voorbereid zijn.
Hij haastte zich door de struiken, net op tijd om een.. wolf.. tegen de grond te zien slaan. De link was snel gelegd, maar Riot droeg zichzelf op hier simpelweg geen aandacht aan te besteden; afleiding kon je in een gevecht fataal zijn.
Ze werd opnieuw aangevallen. Hing in de lucht. Riot vloekte.
Hij zag niet langer toe maar maakte ene snelle beweging met zijn stok. Een heldere flits trof het paard in zijn zij, maar haalde niet zo gek veel uit. Hij was nu gezien. Prima. Hij nam het dier op, zonder zichzelf toe te staan zich af te vragen wat het was; dat ging hem nu echt niet helpen. Anatomie van een paard, houding van een jager; hij moest uitkijken. Toch was hij niet bang; hij had vaker gevochten, had ook vaak genoeg de dood van dichtbij gezien; hij wist wat het ergste was wat er kon gebeuren.
De kelpie was redelijk snel bij hem. Riot probeerde geen aandacht aan Lyra te besteden; medelijden hebben zou haar niet helpen en hij had al zijn aandacht nodig voor de vijand. De voorbenen van het kletsnatte dier maaiden door de lucht. Riot spon om zijn as, gebruikte zijn momentum om met kracht het mes in de buik van het dier te steken en een lange haal te zetten die - hoopte hij - diep genoeg was om vitale organen te raken.
Hij stond een moment lang met zijn rug naar het dier. Hij hoorde het paniekerig hinniken en keerde zich om. Het beest had de wolf gedwongen los moeten laten en was zonder meer gewond maar Riot wist ook wel dat ze er nog lang niet waren.
Hij ontweek ternauwernood de happende kaken. Hij week terug. Hij voerde nog een spreuk uit, mikkend op de ogen van het dier, maar hij miste. Godverdomme. Opnieuw hapte het dier naar hem. de tanden schampten zijn schouder en hij vloekte hartgrondig, al wist hij dat hij mazzel had gehad. Hij kon de verwonding nu niet inspecteren maar bedreigend was het hoogstwaarschijnlijk niet.
Nog een blik op het dier vergewiste hem ervan dat hij het nu af moest maken; het was gewond, maardat had het alleen maar agressiever gemaakt. Hij wachtte tot het paard vlakbij hem was en haalde opnieuw uit.
Het heldere staal drong diep in de hals van het dier, deze genadeloos openhalend. Ergens voelde het verkeerd, een dier aanvallen, maar hoeveel keus hadden ze?
Dodelijk getroffen strompelde het dier achteruit. Hijgend keek Riot toe. Hij had een paard vermoord? Goed, een bloeddorstig en gemeen paard and all, maar toch. Hij hield het dier scherp in de gaten dat in het wilde weg opnieuw uithaalde, terwijl bloed vlug over de vacht begon te stromen, in een weerzinwekkende hoeveelheid.
Riot zette zich eroverheen; hij had wel ergere dingen op zijn geweten waar hij totaal geen spijt van had; dit moest hij van zich afzetten.
Hij liep naar het paard toe om het dier de genadeklap te geven; hij ging niet wachten tot het leeg was gebloed verdomme. Hij was niet wreed. Zelden in ieder geval. In de gevallen van uitzondering was het verdiend geweest..
Hij hief het mes. Ineens haalde het dier voor een laatste maal uit. Riot wist net naar achteren te wijken, maar de tanden zonken in zijn vrije hand. Vloekend haalde hij uit; het mes was tussen de kaken, aan de onderkant van het hoofd, naar binnen gedrongen, dwars door de schedel van het dier. Het was definitief dood. Hij trok het mes terug en veegde zijn bloedende hand ruw af aan zijn broek.

Hij keek naar Lyra.
"Gaat het?" vroeg hij slechts neutraal. Hij inspecteerde kort zijn schouder; dieper dan hij had verwacht, maar geen acute bedreiging. Zijn hand zou waarschijnlijk ook geen major issue vormen. Hij kende geen genezende spreuken, maar dat was niet anders.
Hij hoopte dat Lyra gewoon ok was; hij wilde verder. Hij keek rond. Hij hoorde iets. Een plonzend geluid. Hij fronste en keek naar het water. Iets kwam hun kant op; het leek alsof er een onzichtbaar iemand door het water sprong; bij iedere 'sprong' weerklonk er een plons en spatte er water op, maar er was niets te zien.
Riot deed twee stappen naar de waterkant. Er was niets in het water te zien, niet eens een schaduw. Hij had hier ooit eens over gelezen in de bibliotheek, maar had het niet geloofd. Een kaernk. Een laag wezen dat onder water zou vertoeven, onzichtbaar was en argeloze overstekenden doodde. Het scheen niet snel te zijn, maar wel immer hongerig en redelijk slim.
Riot keek naar het paard. Als hij dan toch respectloos bezig was.. Hij liep erheen en haalde diep adem. Maar één manier om uit te vinden of hij het bij het rechte eind had - en meer dan ooit wenste hij dat hij zich vergiste. In een haal sneed hij het oor van het dier af en vervolgens smeet hij het in het water.
De kaernk plonste en fanatiek op af, even wolkte het water rood en vervolgens was het weer rustig.
"Een kaernk. Net als je denkt dat een bloeddorstig paard wel genoeg was," gromde hij. Hij keek over zijn schouder. Hij wilde de mening van de andere twee weten; oversteken of de andere kant op gaan?

Does this post make any fucking sense? Hell no.
Do I care? See previous answer.
Ben al lang blij dat ik mn fucking inspi enigszins terug heb.