Ran away in her sleep

Onderwerp: Ran away in her sleep wo jul 11, 2012 10:39 pm

_{When she was just a girl
She expected the world

Het was bijna middernacht. Ontelbaar veel sterren waren te zien, fonkelden in contrast met de donkere hemel. Van dit zicht zou ze nooit genoeg krijgen. In haar eentje zat ze op de tribunes bij het zwerkbalveld, waar het op dit tijdstip helemaal uitgestorven was. Ze leunde achterover, wreef onder haar ogen waar haar opgedroogde tranen aan haar wangen plakte. Billie was helemaal niet het type om te huilen. De enige momenten waarop ze huilde, was wanneer een grote angst werkelijkheid was geworden. En dat was zo.

But it flew away from her reach
So she ran away in her sleep

Ze sloot haar ogen om opnieuw in slaap te vallen. Kort geleden was Zweinstein nog de plek waar al haar dromen en wensen uitkwamen, een plek die geluk bracht. De plek waar ze altijd naar had gezocht, waar ze vrij was om haar passie te laten zien en te gebruiken. Maar één van die bronnen van geluk was plotseling verdwenen en voor deze nacht leek het alsof daarmee gelijk alle andere bronnen waren verdwenen.
Dus dwong ze zichzelf tot een diepe slaap, om even te ontsnappen aan de realiteit. Ze dacht aan vroeger, toen ze een klein meisje was, in een achterbuurt van Londen. Dromend van de sterren en planeten, maar nooit zou ze in de buurt komen van die wonderlijke verschijnselen..

and the bullets catch in her teeth
Life goes on, it gets so heavy
The wheel breaks the butterfly
Every tear a waterfall

Langzaam ontspanden haar gelaatstrekken en dwaalden haar gedachten af naar een verhaal waarin ze niet alleen was. Waarin David niet weer weg was uit haar leven. Ze voelde verdriet, woede, maar vooral onbegrip, want waarom was hij nu opeens weer vertrokken? De vorige keer was het niet een persoon die de muur tussen hen had opgebouwd, maar deze keer was het anders. David had de keuze gemaakt om op reis te gaan, zonder haar.
Billie had gekozen om hem niet achterna te gaan. Hoe graag ze de wereld ook zou verkennen, zijn hand vast te houden, hij was vertrokken en moest zijn problemen zelf oplossen. Zweinstein was nu haar thuis. Lesgeven hier was geweldig, daar moest ze nu op focussen. I would never forget you, but for now I gotta set you off my mind, fluisterde een stem in haar droom.
Ze moest haar dagen nu niet zinloos gaan besteden. Het leven was kort; ze moest er iets van maken. Met of zonder David, ze kon zich prima redden.
Voor een tijdje bleef ze in een lichte slaap, niemand die nu wist waar ze was, maar er was ook niemand die naar haar op zoek was. Het was niet de bedoeling geweest om hier in slaap te vallen, maar het was toch gebeurd. Tot ze een krakend geluid hoorde op de houten tribune. Haar ogen schoten open.

You can't start a fire sitting 'round crying over a broken heart
This gun's for hire
Even if we're just dancing in the dark
You can't start a fire worrying about your little world falling apart
This gun's for hire
Even if we're just dancing in the dark

Open to all (:}

Onderwerp: Re: Ran away in her sleep wo jul 11, 2012 11:43 pm

De hele nacht al had de jongen onrustig geslapen. Hij had geen idee waarom. De vreemde drang om in iemands geest binnen te dringen, was niet gekomen, al voelde hij dat het op het nippertje was geweest. Scratch had hem liggen aanstaren, met zijn ene oog dan. Het andere was een tijd geleden beschadigd, en de kat hield het waarschijnlijk liever toe. Uiteindelijk hield hij het niet meer uit. Het was heel erg vroeg in de ochtend, maar als klassenoudste kon hij altijd nog als excuus gebruiken dat hij op patrouille was, op zoek naar leerlingen die dachten weg te komen met nachtelijke escapades. In stilte trok hij zijn rode trui aan. Een sjaal in de kleuren van zijn afdeling hoorde zijn nek en keel warm te houden. Het was winter geworden, en het was bitter koud buiten. Hij keek even naar het bolletje vacht op zijn bed. Het zou geen goed idee zijn als hij de kat mee nam naar buiten. Hij was al zo oud. De kat spitste zijn oren naar voren en keek hem weer indringend aan. "Buiten", Vormde hij met zijn lippen, en de kat tilde zijn kop op. Hij zwiepte met zijn staart. Oh help, hij wou mee. Token keek toe hoe de kat zich uitrekte, langzaam, en toen op zijn dooie gemak van het bed sprong. Hij schudde even zijn hoofd. Geweldig. Wedden dat de kat straks zou beginnen miauwen dat hij het koud had? Daarom nam hij een reserve kussensloop mee, just in case. Dan kon hij de kat daarmee warm houden. Hij liep langs de slapende gestalten van zijn medeleerlingen en sloot de deur zacht achter zich. Hij duwde het schilderij voorbij -gelukkig sliep ze nog- en hij begon zich naar buiten te begeven.

Omdat het lang donker bleef, was er bijna geen licht buiten. "Scratch?" Vroeg hij, terwijl hij kort rilde van de koude die op zijn lichaam sloeg. De kat miauwde en begon toen te lopen. Token vertrouwde op zijn zicht momenteel. De twee waren goed op elkaar ingespeeld, dus hij liet zich leiden door het bolletje pluis. De oude kat bracht hem ergens naartoe, want hij leek wel een fijn plekje gevonden te hebben. Zoals hij al vermoedde, liepen ze richting de zwerkbalvelden; richting de tribunes. Ze waren van hout, waardoor het echt gigantisch veel geluid maakte toen hij de trappen opliep. Hij verwachtte hier toch niemand, dus hij deed niet echt zijn best om stil te zijn. Tot de kat plotseling zacht begon te grommen en stokstijf bleef staan. "Wat?" Fluisterde de jongen verward. De kat dook weg onder de houten bank en bleef daar zitten. Die zag er niet uit alsof hij snel weer weg zou gaan. Token schoof de kussensloop naar het oude beest toe. Die moest zichzelf maar behelpen. Zo warm was het niet, en hij maakte zich zorgen om de gezondheid van de kat. Plots zag hij wat zijn vriend al veel eerder had gezien. Leerkracht. Hij herkende haar meteen. Niet moeilijk, ze was het hoofd van zijn afdeling en leerkracht van een van zijn favoriete vakken. "Mevrouw... Het is koud buiten. Ik geloof niet dat dit de beste plek is om 's nachts te blijven", Zei hij, een tikkeltje bezorgd, maar ook beleefd. Ze stond immers hoger in rang dan hem, ook al was hij klassenoudste. Hopelijk stelde ze geen vervelende vragen. De jongen was altijd slecht geweest in liegen.

Onderwerp: Re: Ran away in her sleep za jul 14, 2012 10:57 am

_{De wind bracht een rilling over haar gezicht, maar haar lichte slaap was veranderd in een diepe slaap waardoor zelfs de kou haar niet wakker kon krijgen. Het werd langzaam steeds later in de ochtend, maar nog steeds was het donker en waren de sterren en de maan in de hemel te zien. Haar wenkbrauwen stonden niet langer in een frons, ze knipperde niet met haar ogen, haar lichaam was helemaal ontspannen. De enige beweging die ze maakte was haar borstkas die op en neer bewoog tijdens het ademen. Haar rug steunde tegen de houten bank achter haar, van de volgende rij in de tribune. In haar droom verscheen telkens het gezicht van David, de ene keer met sterren op de achtergrond, waar hij gelukkig keek en lachte, en de andere keer in de Grote Zaal in Zweinstein waar ze zijn gezicht plotseling niet meer kon aflezen. Het was een rare droom, of misschien eerder een nachtmerrie, want toen ze uiteindelijk wakker werd van een krakend geluid haalde ze opgelucht adem. Haar adem hield ze in toen ze een vaag figuur zag staan, in haar buurt, en langzaam kwam haar zelfbewustzijn weer terug. Geweldig, ze was in slaapgevallen op de tribune bij het Zwerkbalveld en een - wie was het? - een leerling, kwam haar hier nu tegen. Verward ging ze rechtop zitten, wreef in haar ogen die nog steeds dik en plakkerig aanvoelden van de tranen. Dit was wel een lekker moment waarop een leerling haar zou zien. Als ze niet wist wie er in haar buurt stond, zou ze denken dat dit binnenkort door heel de school verspreid zou zijn, maar het was Token Gray die ze herkende, en hij leek haar niet het type om dat te doen, ook al kende ze hem niet zo goed.
"Mevrouw... Het is koud buiten. Ik geloof niet dat dit de beste plek is om s' nachts te blijven," drong de stem uiteindelijk tot haar door. Hij klonk bezorgd. Billie gaf hem een vermoeide glimlach en veegde snel langs haar wangen om zeker te zijn dat er niet nog sporen van tranen liepen. Ze schraapte haar keel. "Dat geloof ik ook," antwoorde ze simpel, en wreef over haar armen om zichzelf warm te houden. Er schoot iets door haar rug, de tribune was ook niet de meest comfortabele plek om in slaap te vallen. "Token, toch?" Ze keek hem vragend aan terwijl ze rechtop ging staan, oog in oog met de jongen.
"Wat doe je hier zo vroeg? Wou je in je eentje gaan Zwerkballen?" lachte ze voorzichtig, terwijl het totaal niet grappig was. Haar blik schoot naar een kleiner figuur naast Token, een kater die al op behoorlijke leeftijd was, maar het leek haar een dier dat bij Token paste, op een of andere manier. De kat deed haar denken aan haar eigen ouwe kat; Geoffry. "En wie heb je meegebracht?" Vroeg ze uiteindelijk, en boog zich voorover om de kat iets beter te bekijken. Ze wist niet of het een aaibaar type was, dus hield ze haar handen thuis, hoe graag ze hem ook een aai over zijn bol wou geven. Billie kende de regels van Zweinstein en eigenlijk mocht Token hier niet zijn, maar het leek er niet op dat hij vreemde dingen ging uithalen en hij was klassenoudste, dus vertrouwde ze erop dat hij verantwoordelijk genoeg was.}

Onderwerp: Re: Ran away in her sleep za jul 14, 2012 9:50 pm

Het feit dat professor Anderson hier buiten zat, bracht wel een heleboel vragen bij hem op, maar hij hield braaf zijn mond dicht. Het was niet aan hem om haar uit te horen naar wat ze hier zat te doen. Eigenlijk had zij zelfs meer het recht om hem te ondervragen, want hij hoorde ook nog in zijn bed te liggen, net zoals alle andere leerlingen. Even gleed zijn blik omhoog. Ondanks dat het al ochtend was, stonden de sterren nog duidelijk aan de hemel. Hij voelde zich op slag veel beter, wakkerder en met meer energie en moed. De sterren deden gewoon rare dingen met hem, het was een feit. Het gaf hem uiteindelijk de moed om haar aan te spreken, ondanks dat deze hele situatie vreemd was en hij niet zo goed wist wat hij moest doen of kon doen. "Dat geloof ik ook," Antwoordde ze uiteindelijk. De prof wreef over haar armen, waarschijnlijk omdat ze het koud had. Kon hij op zich heel erg goed geloven, het wàs ook koud. Ze stond op, waardoor hun ogen nu op gelijke hoogte kwamen. "Token, toch?" Vroeg ze toen. Ah great, ze wist zijn naam. Het was redelijk logisch. Hij had les van haar en ze was zijn afdelingshoofd, dusja. "Klopt", Bevestigde hij met een korte knik.

"Wat doe je hier zo vroeg? Wou je in je eentje gaan Zwerkballen?" Vroeg ze toen glimlachend. Token kon het niet laten om even kort te grijnzen. Toch was het een vraag die hij niet meteen kon beantwoorden. Hij was niet naar hier gekomen om een specifieke reden. Hij had gewoon naar buiten gewild, weg uit de leerlingenkamer. "Ik ben gewoon naar buiten gelopen, en toevallig liep ik deze richting uit", Zei hij toen maar. Het was ook de waarheid, maar het was vast raar om gewoon redenloos deze koude in te rennen. Hopelijk maakte ze er geen al te groot probleem van. Plots voelde hij iets tegen zijn been, en hij wist meteen dat Scratch van onder de tribune was gekomen. Hij werd dan ook snel opgemerkt. "En wie heb je meegebracht?" Vroeg ze, terwijl ze iets naar de kat toe boog. "Hij heeft mij eerder hierheen gebracht. Dit is Scratch. Scratch omdat zijn oog er heel lang terug bijna is uitgekrabd en hij nu een litteken heeft op zijn kop, maar ook omdat zijn naam perfect bij hem past", Legde hij uit. De humor. Hij pikte de kat van de grond en nam hem in zijn armen. Voor een keer liet de grijze kat hem gewoon doen, waarschijnlijk omdat hij het koud had. "Ik zei toch dat je koud zou krijgen", Zei hij tegen het beestje. "Ik geloof dat het wel veilig is om 'm te aaien. Hij is denk ik te bevroren om iets uit te halen", Zei hij toen glimlachend. De kat stemde precies in door op het juiste moment te beginnen spinnen. Gek beest dat het was.