A silence arrival

Een schim die door de lucht vloog werd verlicht door de maan die hoog aan de hemel stond. Als je een super goed zicht had zou je ook kunnen merken dat er een jongen op de draak zat. De wind sloeg hard tegen zijn lichaam aan waardoor hij iets meer voorover gebogen zat dan normaal. Het was gevaarlijk zo boven op een draak maar hij genoot er van. Tyrel was zijn maatje, al vanaf het begin dat hij werd gevonden door Charlie en naar het reservaat gebracht werd, ergens had hij geluk dat Charlie hem had laten vertrekken met hem. Maar hij wist wel zeker dat de draak zijn weg weer terug naar Roemenië zou vinden zonder al te veel op te vallen. Kort streek hij met zijn hand langs de hals van de Groene Huisdraak en glimlachte even. Dux boog zich nog wat meer naar de hals van de draak toe en meteen ging Tyrel in extra versnelling. Oh ja, die draak zou hij wel gaan missen dat zeker. Als hij de tijd had zou hij wel eens terug gaan naar Roemenië, en dan kidnapte hij Lyra ook ineens weer mee. Dat zou Charlie ongetwijfeld leuk vinden. Een heel eind verderop zag hij uiteindelijk de torens van het kasteel opdoemen. Dit was het begin van een heel nieuw leven voor Dux. Nog nooit had hij een voet gezet in het alom bekende kasteel, hij had er alleen in zijn fantasie geweest wanneer hij de verhalen er van hoorde. Maar nu was het anders, nu had hij daar een baan aangeboden gekregen.
Juist ja, van alle plekken waar hij mogelijk kon aankomen op Zweinstein was het een donker woud geworden, een woud dat de naam het verboden bos had gekregen had hij gehoord van Charlie. Zijn spullen waren al in het kasteel dus het geluk om ze te gaan zoeken had hij wel. Kort wreef hij langs zijn kaak en zuchtte. Even keek hij naar boven, in het bladerdek was een gat ontstaan toen hij naar beneden werd gebracht door zijn metgezel. Dat zou vast wel ongemerkt blijven voor de leerlingen. En anders konden ze maar mooi gaan gissen wat er door was gekomen. Hoewel er eentje het zowiezo ging weten. Een geluid klonk naast zich en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Tyrel zag. Dux liep rustig naar de draak toe en wreef kort over zijn borst. ‘Bedankt maatje, zonder jouw was ik hier nooit zo snel geraakt.’ De draak keek hem recht in zijn ogen aan, hierdoor was hij wel gedwonen de zonnebril van zijn hoofd af te nemen. ‘Ik ga je missen, maar ik kom weer terug. Wees daar maar zeker van.’ De draak bracht zijn kop even naar die van de jongen toe en gaf hem een zachte stoot. Hierna besloot Tyrel wat meer afstand tussen beide te maken zodat hij wanneer hij moest vertrekken meteen goed kon opstijgen zonder iemand ook maar aan te raken. Hm, eigenlijk voelde hij zich best wel schuldig dat hij niets bij had voor de draak qua eten dan. Dat was ongeveer het enigste waar hij niet aan gedacht had.
Gekraak vulde zijn oren en meteen draaide Dux zich om. Oké, het was riskant geweest om met Tyrel te komen. Er waren dus duidelijk nog wel mensen aanwezig in het woud op dit uur. Hoewel, het kon van alles zijn. ‘Laat je zien!’ Klonk het bot naar diegene die hem ongetwijfeld stond aan te staren. Nu kon hij dit ook al gaan verklaren, wat geweldig toch. En dit al vanaf zijn aankomst.
[&Lyra]

Haar laatste nacht in het bos had nog steeds zijn wonden achter gelaten, haar linkerarm zat in het verband. Haar schouder was beurs en ze kon geen zware dingen tillen momenteel, gelukkig had je in die gevallen magie, maar nadat ze de wonden had laten ontsmetten was er verband om heen gegaan. Ze had over het algemeen een snel herstelvermogen. Dus magie om wonden te laten verdwijnen was bij haar nooit nodig. Toen ze klein was had ze er wel eens last van gehad als het gedaan was. Dan voelde de huid een aantal weken heel vreemd. Daarom had ze uiteindelijk er voor gekozen het alleen nog maar te laten ontsmetten, en de rest vanzelf te laten gebeuren. Daarom was het voor haar ook niet vreemd om in het verband of onder de pleisters te zitten. Maarja, met draken werken was ook niet bepaald een baantje waarbij je kleinzerig moest zijn. Ze had al half half bericht gekregen van Charlie dat ze haar ogen open zou moeten houden vanavond. Maar wat er precies in aantocht was had hij haar niet gemeld, echt weer Charlie.. Ze hield zielsveel van hem maar man, soms kon ze hem echt wel slaan voor zijn geheimzinnigheid. Al was er ook een hele gezellige kant aan hem de kan die hij geërfd had van zijn familie. Ze liep buiten rond, ondanks dat het schoolhoofd haar verwonding serieus had genomen en haar had willen tegenhouden had ze er op gestaan weer het bos in te gaan. Want als ze al bang was geworden door de Kelpie zou ze zeker gelijk weer in het diepe moeten, anders durfde ze het straks niet meer.

En zoals Lyra het had gedacht was het bos nog steeds vertrouwd, ze liep er nog steeds gemakkelijk rond. Elke solitaire alpha had wel eens een kleine nederlaag, maar als hij echt was wist hij zich te herstellen. En Lyra was een alpha wolf, al liep ze nu niet als wolf rond omdat ze dan haar arm teveel zou belasten. Ze liep deze avond in simpele buitenschoolse kleding. Een spijkerbroek, van soepele stof zodat rennen mogelijk was, een paar gympjes en een shirt met een vest erover heen. Haar vest hing een stuk open zodat haar linkerarm er in kon hangen en wat meer rust vond. Ze zag iets voor de maan langs vliegen, en haar getrainde oog zei dat het een draak was. Qua grootte en bouw een Groene Huisdraak. Waardoor ze al snel de conclusie trok dat het Tyrel moest zijn. En Lyra wist zeker dat Charlie nooit zomaar een draak alleen naar Zweinstein zou laten gaan, dus was het Dux die naar school was gekomen. Maar waarom in hemelsnaam per draak? Dat was gevaarlijk, voor draak en hemzelf. En wat zouden leerlingen denken als ze spontaan draken zagen vliegen? Lyra kwam altijd een week of twee voor alle leerlingen kwamen per draak naar school, niet alleen omdat het ver reizen was. Maar ook zodat niemand zag hoe ze precies naar school ging. Ze had een val gezet omdat ze te lui was om als wolf te gaan jagen soms, en daar hing een konijn aan zijn achterpoten omhoog in de lucht nadat hij gewurgd was. ze sneed een van de dunne touwen door met een simpele spreuk en hield het touw waar het konijn mee vast zat in haar rechterhand. ze camoufleerde het zodat ze geen ongewenste dieren zou aantrekken en liep rustig naar de enige plek waar draken makkelijk konden landen in dit bos. En toen ze er bijna was hoorde ze Dux al praten tegen Tyrel, er kraakte een tak onder haar gewicht.

Meteen hoorde Lyra de botte woorden van een oude vriend, hij eiste dat ze zich zou laten zien. Lyra kon een grijns niet weerstaan. Tyrel moest al geroken hebben dat Lyra dichterbij was gekomen, want die maakten geen rare bewegingen. Al leek hij enigszins blij te zijn, Lyra kon het wel vinden met de draak, al was Dux wat hechter met de draak. Al was de hechte band die Lyra met de Zweedse Stompsnuit Brisingr had ongewoon hecht, er waren geen woorden voor het begrip dat zij en de draak voor elkaar hadden. 'Nou nou, je hoeft niet gelijk te gaan commanderen Dux.' zei Lyra op een smalende toon. Ze stapten uit de schaduwen en het maanlicht scheen nu op haar gedaante. Haar in verband gewikkelde linkerhand haalde het touw rond de nek en achterpoten weg en keek naar Tyrel 'Hier jochie, je zal wel honger hebben.' zei ze lachend en liep naar de draak toe en gooide het konijn vlak voor zijn poten. Draken waren niet kieskeurig gevild of met bont ze aten het. 'En je weet dat je met camouflage moet vliegen als je naar een plek gaat waar bevolking is.' zei Lyra op een strenge toon tegen Dux. 'En is het niet een beetje vreemde tijd om voor een bezoekje langs komen, normaal zou ik op bed moeten liggen als Charlie me niet had laten weten dat ik iets moest verwachten hier rond deze tijd. Lyra streek met haar vingers zacht over de geschubde hals van Tyrel 'Goed gedaan jongen, dat je Dux veilig hier hebt gebracht.' Lyra praten altijd tegen de draken, elke draak in het reservaat zelfs als ze niet onder haar hoede vielen. Ach wat had ze haar vriend Dux toch gemist, zoveel..

Bedeesd hield de jongen met de gitzwarte haren adem. Klaar voor degene te zien die zich schuil hield in de wouden. Dan pas zou hij kunnen beslissen of het een vriend of een vijand was. Op dit uur moest hij wel bijna gokken op dat tweede, aangezien hij geen welkomstcomité verwachte. Tyrel zelf stond er rustig bij, iets wat Dux normaal al zelf gekalmeerd zou moeten hebben. Draken pikte zaken nu eenmaal sneller op als mensen. Hij verplaatste zijn hand naar de riem van zijn broer, niet om zijn stok te nemen maar om het mes te grijpen moest hij het nodig hebben. Dux hield van magie, maar hij vertrouwde toch nog iets meer op zijn mes. Tja, die jaren dat hij met zijn broers door de wouden had getrokken hadden er voor gezorgd dat hij eigenlijk niet beter wist. Ookal zou een mes niet veel uit halen, schade zou hij altijd wel kunnen toe dienen als hij snel genoeg was. Nog altijd kwam er niemand tevoorschijn, iets wat er voor zorgde dat hij nog meer op zijn hoede was.

De stem die vervolgens uiteindelijk klonk deed hem breed grijnzen. Hij had het kunnen weten. Lyra had hem zowiezo zien aan komen, dat kon gewoon niet anders. ‘Ik kan beter op mijn hoede zijn hier, je weet maar nooit.’ Klonk het meteen een heel pak vriendelijker. Al snel kwam er bij de stem ook het razend bekende uiterlijk van Lyra. Dux trok zijn wenkbrauw op toen hij merkte dat haar linkerhand in het verband zat. De typische aanblik van Lyra die hij altijd had gehad in het reservaat. Alleen ze waren hier nu op school, dan hoorde ze toch op zijn minst niet in het verband te zitten. Althans zo zat het volgens hem toch. ‘Wat heb je nu weer uitgestoken?’ Sprak hij terwijl hij even teken deed naar haar arm. Bezorgd om haar zou hij altijd zijn, Lyra was tja iemand geworden die voor hem meer betekende dan zijn eigen zusters. Voor even sloeg hij haar handelingen gade, eveneens als Tyrel maar hij deed het enkel om het feit dat hij wist dat hij iets te eten kreeg. Met een dankbare blik keek hij even naar het meisje en begon daarna met het verorberen van het dier dat aan zijn voeten werd gelegd. ‘Maak je geen zorgen, de tocht van Roemenië tot ongeveer aan de grens van Zweinstein heb ik er voor gezorgd dat niemand me zag.’ Dux stak zijn tong uit en grijnsde vervolgens. Oh ja, de dagen in het reservaat waren iets minder leuk geweest toen Lyra naar school moest, daarom was hij nu eigenlijk misschien iets te blij haar te zien. ‘Ach, ik dacht dat ik beter ’s nachts kon reizen, minder leerlingen die me kunnen zien aankomen. En tja, als jij op bed had gelegen had ik je morgen toch wel opgewacht hoor.’ Lyra wist er dus niets van. Dan zou dit wellicht de grootste verrassing worden voor haar. Hij was Charlie dankbaar dat hij niets had doorgegeven over het feit dat hij hier een professor werd. Tyrel liet een zacht gebrom horen en sloot zijn ogen voor een tijdje. Dux besloot zich uiteindelijk naar haar toe te verplaatsen, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan en haar voorzichtig tegen hem aan te trekken. ‘Ik heb je gemist kleintje.’ In wezen was ze misschien wel ouder als hem, momenteel was hij de grootste dus daar kon hij altijd wel van blijven genieten. Het nieuws dat ze elkaar hier wel mee zouden gaan treffen liet hij nog maar achterwegen voor straks. Ergens was hij echt wel nieuwsgierig naar haar reactie, misschien vond ze het wel helemaal niet cool dat hij hier nu ook zou zijn. ‘Maar vertel me eens, wat heb ik gemist in jouw leven sinds je hier bent?’

Het feit dat Tyrel het konijn verorberde vlak nadat Lyra het bij hem had neer gelegd duiden op de hoeveelheid trek dat het beestje had. Nuja, beestje.. hij was eigenlijk best groot, maar in vergelijking met andere draken waren Groene Huisdraken schootdraken. De meest knuffelbare, want ondanks Lyra's hechte band met de Zweedse Stompsnuit zou die waarschijnlijk door andere nooit zo makkelijk aangehaald kunnen worden als draken zoals Tyrel was. Hij had het over dat hij beter op zijn hoede kon zijn, tja dat was waar. Lyra vond alleen dat het niet nodig was om dan gelijk te commanderen, maar dat hield ze maar voor zich. Lyra kon de bezorgdheid van zijn gezicht aflezen, zo was hij vaak niet waar andere bij waren. Ze zuchten en rolde met haar ogen 'Komop, je hebt me wel in meer verband gezien thuis.' grapte ze. Even ging haar rechterhand nar haar linkerhand en streek ze afwezig over het verband, 'Had een aanvaring met een Kelpie toen ik twee jongens beschermde, ze slopen in het bos rond, een reddingsactie wilde ze even op touw zetten met zijn tweeën. Ik kon ze moeilijk alleen laten gaan, aangezien er niemand op school is die dit bos beter kent dan ik. Het is misschien verboden over het algemeen, maar ik kom hier vaker dan menig ander. Dit is de plek waar ik alleen kan zijn, en tot mezelf kan komen als ik op het punt sta om mensen hun nek om te draaien.' zei Lyra op een neutrale toon. De tanden waren best diep in haar huid door gedrongen waardoor wat spieren lichte beschadigingen hadden opgelopen, maar het zou herstellen uiteindelijk..

Dux beweerde dat hij tot ongeveer de grens van Zweinstein ongezien had gevlogen, en ergens geloofde ze hem niet helemaal. Dux was soms een beetje laks als het kwam op veiligheids regels. Het was een goed persoon, daar was geen twijfel aan te hebben, maar ze kende hem ook al langer. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan toen hij zijn tong uit stak en grijnsde, klein kind.. Maar toch had ze behoefte aan wat lichamelijk contact, het was vertrouwd. En ze hoefde er niet eens om te vragen want Dux stapten naar voren en sloeg zijn armen om haar heen. Al ontsnapte er wel een kleine piep toen hij haar arm iets te hard tegen haar aandrukte. Hij vroeg wat hij had gemist in haar leven sinds ze op school was. 'Hmn, eigenlijk best veel.. Al zijn er ook dingen waar Charlie nog niet vanaf weet dus weet ik niet of ik het jou wel moet vertellen.' zei Lyra terwijl ze plagend haar tong uit stak. Ergens wilde ze Dux zo graag vertellen over Connor, al wist ze dat Connor dan twee keuringen zou krijgen.. En dat wilde ze hem eigenlijk niet aan doen, ze beet zacht op haar lip. 'Ik zal je binnenkort aan een van mijn afdelingsgenoten voorstellen.' besloot ze maar te zeggen. Ze liet haar wang tegen zijn schouder leunen de geur van Roemenië hing nog in zijn kleding, die vertrouwde geur. 'Al is er ook iets dat ik al jaren voor je verborgen heb gehouden, waarvan alleen Charlie en de draken van op de hoogte zijn..' zei ze op een zachte toon. Er waren weinig mensen op school die wisten dat Lyra een faunaat was, aangezien ze het op een zeer jonge leeftijd onder controle had gekregen. Wat jaren intensieve oefening had vereist. En soms bijna tot krankzinnigheid had geleid. 'Ik heb jou ook gemist Dux.' fluisterde ze

Dux vernauwde kort zijn ogen tot spleetjes. ‘Ja, maar daar is het normaal dat je in verband zit. Hier niet.’ Nee, hier was het helemaal niet normaal. Hoewel, eigenlijk hoe kon hij dat in godsnaam weten? Hij was hier nooit naar school gegaan. Maar toch wat hij wel wist van scholen is dat ze een veilige omgeving moesten zijn voor hun leerlingen. De uitleg van Lyra verklaarde het uiteindelijk wel. Hij wist hoe ze soms kon zijn als mensen haar goed genoeg irriteerde. Maar stiekem was hij er nu en kon ze het op hem uitwerken in plaats van naar deze plek te komen. Tenzij ze samen gingen. ‘Hm, okee dan is het goed denk ik. Maar next time als je iemand zo vrolijk de nek om wilt draaien kom gewoon naar mij toe en werk het uit op mij. Ik kan wel wat hebben. Je kent het bos misschien goed genoeg maar er moest maar is iets gebeuren. Je weet wie dan de eerste zijn die hier staan. Just saying.’ Voor haar zou de jongen werkelijk nog zijn eigen leven geven. Lyra was het voor hem waard om haar te beschermen met zijn eigen leven. Daarom had hij het echt rot gevonden dat ze naar school moest. Lyra was naast Charlie en de draken de persoon van wie de jongen echt hield op een vriendschappelijke manier dan wel.

De jongen hoorde een zachte piep opstijgen toen hij Lyra in zijn armen had gesloten. Meteen liet hij haar iets losser zodat hij hopelijk niet te veel druk meer zette op haar arm. Haar meer zeer doen was wel het laatste wat hij wou. ‘Ea, je kan het me vertellen hoor. Ik ben te vertrouwen.’ Glimlachte Dux breed naar het meisje toe, toen deze haar tong naar hem uitstak. Een afdelingsgenoot ontmoeten? Waarschijnlijk gewoon een vriend van haar waarmee ze het hier al die tijd had kunnen uithouden zonder Dux zijn gedrag. ‘Hmn, moet ik er iets meer achter zoeken?’ Fluisterde hij plagend. Als het al zo was, zou ze het toch niet aan zijn neus hangen. Niet omdat hij naar Charlie zou stappen maar gewoon omdat hij haar ermee zou plagen. Hoewel hij kon ook serieus zijn als het echt belangrijk was voor haar. Hij knikte zachtjes op het volgende en streek vervolgens geruststellend met zijn hand over haar haren. ‘Je zult zelf wel weten wanneer je klaar bent om het te vertellen. Ik ga je er niet toe dwingen als je het niet wilt zeggen.’ Dux wist veel over Lyra, maar het feit dat hij niet alles wist stak hem langs de ene kant best wel tegen. Maar hij kon er begrip voor tonen, niemand wist alles over elkaar. Dan zou het leven uiteindelijk maar saai zijn. Twijfelend keek de jongen naar Tyrel die recht in de ogen van Dux keek. Dat was zijn manier dan om het duidelijk te maken dat hij het maar moest vertellen over waarom hij hier echt was. Een korte zucht gleed over zijn lippen en hij creëerde wat afstand tussen hem en Lyra, hoewel hij haar nog steeds wel duidelijk vast had. ‘Wel, zal ik nu maar uit de doeken doen waarom ik hier echt ben?’ Voor even gleden zijn ogen naar de hemel. Uiteindelijk iets slecht kon er niet gebeurde als hij het vertelde, het was niet zo zeer echt schokkend nieuws. Hoewel misschien voor zichzelf nog wel steeds een beetje omdat hij het nog steeds niet gewaar was geworden wat hem was aangeboden. ‘Ze hebben een brief gestuurd naar Charlie. Ik weet niet wat dat schoolhoofd hier allemaal weet over me, of hoe hij er in godsnaam is achter gekomen. Maar volgens mij is diegene dus wel grondig ingelicht over mijn kunnen. Ze hebben me een positie aangeboden om hier les te komen geven.’ Prevelde hij slechts. De jongen trok een van zijn mondhoeken op, maar wist zich eigenlijk voor de rest geen houding te geven. Was hij hier eigenlijk allemaal wel klaar voor? Jaar en dag had hij in het reservaat geleefd, of ergens alleen in de bossen van zijn lang. En net hij kreeg een positie als deze aangeboden in hoogstwaarschijnlijk een van de bekendste toverscholen ter wereld.

Dux beweerde dat het niet normaal was dat Lyra op Zweinstein ook in het verband gewikkeld was, hij had gelijk een normale leerling kwam je hier niet tegen met verband om een arm. Maar de meeste leerlingen zelfs de meest moedige vochten ook niet met de mytische wezens in het bos. Hij wilde dat als ze weer eens iemand wat aan wilde gaan doen ze naar hem toe moest komen. Helemaal naar Roemenië natuurlijk Dux, was hij nu al vergeten hoe lang zijn reis had geduurd? 'Roemenië is een beetje ver weg om even snel op en neer te flitsen denk je niet?' zei ze op droge toon. En schudde zacht met haar hoofd, soms vroeg ze zich af of Dux dingen soms gewoon zei zonder na te denken. Hij bedoelde het nooit verkeerd, maar soms waren zijn opmerkingen niet zo slim als ze konden zijn. Want ondanks dat hij nooit echte scholing had gehad naast het beetje onderwijs van Charlie was het een intelligente jongen. 'En trouwens, ik ga jou niet wurgen omdat andere mij irriteren. Ik hou het vijf jaar al uit op deze manier en het gaat me prima af.' zei Lyra. Ze dankte te goden dat hij haar arm wat losser liet hangen, anders had ze straks nog tranen in haar ogen gehad, en dat kon gewoon echt niet! Ze had wel pijnlijkere dingen overleefd dan een paar fikse bijtwonden. Dux zei dat ze hem wel kon vertrouwen, daar ging het Lyra niet eens om. Ze vertrouwde Dux wel, hij had haar tenslotte niet verlinkt na die stunt met die dooddoener. Hij had haar daar ter plekke naar Azkaban kunnen laten gaan, maar had in gezien dat Lyra het uit pure blinde woede had gedaan en stopten toen ze daadwerkelijk besefte wat ze had gedaan. Maar zonder dat Dux het door had zei hij precies wat Lyra verzweeg voor hem. En ze voelde hoe haar wangen rood werden door de woorden of hij er meer achter had moeten zoeken.

Zijn hand streek geruststellend over haar haren, net als Connor dat zo goed kon, maar toch.. Dat was anders, daar zat liefde achter, niet dat Dux niet van haar hield maar dat was gewoon. Dux was een soort van broer voor haar, Connor, tja daar waren teveel woorden voor, maar geen enkele kon uitleggen hoeveel hij daadwerkelijk voor haar betekende. Hij was alles voor haar, zonder hem zou ze niet meer willen en zou ze niet compleet zijn. Maar Dux liet haar nog even met rust ze zou het hem wel vertellen, en hij had daar gelijk in. Hij vroeg of hij maar bekend moest maken wat hij hier eigenlijk kwam doen. Lyra leunde iets naar achteren in zijn armen zodat ze zijn gezicht kon zien. Hij vertelde haar tot haar grote verbazing dat het schoolhoofd een brief naar Charlie had gestuurd om Dux hier een baan als leraar aan te bieden. Ze was met stomheid geslagen, wow, was school daadwerkelijk wanhopig geworden? Dux had tenslotte nooit les gehad of eerder les gegeven op een school.. 'Gefeliciteerd, ik wist niet dat school zo wanhopig op zoek was, dat ze op deze manier leraren proberen te werven. Welk vak moet je gaan geven?' zei ze op een beetje verbaasde toon, omdat ze niet helemaal wist wat ze er van moest denken. Ze kon een glimlachje op haar lippen doen toveren. Eigenlijk was het nu wel zo eerlijk om open kaart tegenover Dux te spelen. 'Als jij eerlijk bent, zal ik dat ook maar zijn..' begon ze. En haalde even adem. 'Er is die afdelingsgenoot van mij, Connor, en nouja.. Hoe zal ik het zeggen hij is anders dan de rest.. Hij is zo'n beetje mijn soort van verloofde, maar dat is een beetje te snel gegaan dus hebben we besloten het wat uit te stellen en voorlopig gewoon.. you know een simpele relatie te hebben tot we wat ouder zijn.' zei ze, terwijl ze niet naar Dux zijn gezicht keek. Haar wangen voelde vuurrood aan.

Onbewust verscheen er een grijns op zijn gezicht. Dit was de reactie die hij echt wel verwacht had van haar. Roemenië was inderdaad ver, maar daar kwam een oplossing voor. Het feit dat hij dit net gezegd had moest toch al vragen bij haar op roepen. Lyra was immers een slim kind, natuurlijk zou ze erachter gaan komen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Tyrel die zijn aandacht weer gevestigd had op iets totaal anders. Soms was het toch zo’n raar beest. De jongen kon het vinden met bijna alle draken, alleen was Tyrel degene die er op een of andere manier wel altijd bij was. Een draak van zijn soort werd beschouwd als een ongevaarlijke draak. De eerste keer dat hij ooit in het reservaat was geweest hadden ze een Chinese Zenger binnen, een zwaar beest en ook een hele gemeen beest. Maar uiteindelijk na verloop van tijd had die er ook vrede met Dux genomen. Maar daarop kon hij onmogelijk naar hier komen vliegen dat zou meer aandacht vragen zijn als hij landde. Tyrel daar aantegen was echter een perfecte draak om mee te vliegen, niet te veel schermutselingen en hij luisterde beter dan eender welke andere draak ook. Zijn ogen gleden weer terug naar Lyra die nog iets zei. Dux liet een geamuseerde grijns zijn. ‘Toch, ik zou het liever hebben dan dat je hier rond dwaalt.’ Ze zou nooit echt instemmen met hem dat wist hij nu ook al wel een aantal jaren. Maar het maakte hem niet uit. Zolang ze wist dat ze bij hem kon langs komen als er iets was, was het voor hem goed genoeg, en anders had ze maar pech want dan ging hij wel op uitkijk staan naar kinderen die haar irriteerde. Hij kon ze immers wel strafwerk geven, of een zogenaamde pik hebben op die bepaalde leerlingen en ze het in de les moeilijk maken. Oh, wat hij niet met hun zou kunnen aanvangen!

Dux ademde rustig in en blies gelijk de lucht weer uit waardoor er enkele dampwolkjes ontstonden. Haar verbazing deed hem even lachen. Perfect. ‘Ea, je moet niet gemeen doen .Ik weet dat ik nooit les heb gehad hier of in een andere school. Maar blijkbaar heeft Charlie toch wel goed werk geleverd, aangezien ik toch iets goed moet doen. En hoewel mijn voorkeur ging naar Verweer Tegen Zwarte Kunsten was die plek jammer genoeg al opgevuld, dus vanaf nu ben ik je professor in Spreuken en Bezweringen.’ Nee, stiekem had hij het niet gemeen gevonden van haar. Lyra had immers gelijk, hij was hier niet echt op zijn plaats om zo maar te stellen. Maar hij zou er toch maar het beste van maken. Ergens om haar tegendeel misschien te bewijzen, maar dat vertelde hij er maar niet bij. Hij wou niet dat hun weerzien uitdraaide op een eindeloos gediscussieer. Toen Lyra begon over eerlijk zijn wou Dux nog een tegenwoord in de strijd werpen, maar het was te laat. Ze wende haar blik af en begon dan uiteindelijk te praten. Blijkbaar had hij er niet helemaal naast gezeten daarnet. Maar dit was niet het gene wat Charlie wist en hij niet, tenzij ze al jaren verliefd moest zijn op die jongen maar dat leek hem heel onlogisch. Dux plaatste zijn hand op haar wang en liet haar weer naar hem kijken. ‘Jullie gaan toch ook wel snel hoor, eerst verloven en dan terug vallen in een normale relatie. Ik zal jullie jeugd nooit snappen.’ Zei hij met een pret gezicht. ‘Maar zolang Connor een goeie gozer is, en jij gelukkig bent hebben jullie alvast mijn zegen of iets in die aard. Ik ben gewoon blij voor je.’ Dux gaf haar nog een extra knuffel, ditmaal vele malen voorzichtiger dan eerst zodat ze geen last van haar arm zou hebben. Liefde zoals Lyra had gevonden, had hij zelf nog niet mogen kennen. Dat was nu iets waar hij zich echt voor afzonderde. De paar vrienden die hij in Roemenië had, hadden gezegd dat er zonder liefde niets was. Maar wat als je bang was voor de liefde?