Lesson I: Introduction

Het was vreemd om na al die jaren opnieuw door de gangen van de school te lopen. Het was nog vreemder omdat er veel veranderd was. Hij liep hier niet meer als leerling, maar als leerkracht. Jace en Izzy waren hier niet meer. Misschien was Maxwell er, al had hij de jongen nog nergens gezien. Het kon goed zijn dat hij niet zou komen, aangezien hij het lievelingetje was van zijn moeder, en die liet de jongen nooit vrij om te gaan waar hij wou. Met zijn toverstaf opende hij het slot van de deur. Na al die jaren ging die nog steeds even makkelijk open, wat hem niet verbaasde. Alexander duwde de deur open en ging naar binnen. Hij slingerde zijn tas op de tafel en haalde er drie zakjes uit, die hij voorzichtig op het blad plaatste. Twee van de drie zouden ze vandaag niet nodig hebben, dus die borg hij op in de kasten langs de muur. Nu bleef er één zakje over, met summonstones om class I summons in op te bergen. Aangezien het een geheel nieuwe tak van de magie was, verwachtte hij niet dat er ook maar één iemand zou zijn hier die er ooit van gehoord had, laat staan dat ze in staat zouden zijn om er eentje op te roepen. Zelf viste hij twee summonstones uit zijn zakken tevoorschijn en legde ze naast het zakje. De ene kleurde zacht blauw, terwijl de andere wel leek te leven. De diepblauwe kleuren leken te pulseren en als je goed keek, leek het alsof er aderen over het oppervlak liepen. De stenen hadden de grootte van zijn handpalm en waren redelijk hoekig, al waren ze niet ruw of scherp. Het waren kristallen die ze uit een vulkaan hadden gehaald en met magie hadden bewerkt, zodat er summons in konden bewaard worden.

Het zou nog een tiental minuten duren voor de leerlingen kwamen, en hij zat te twijfelen of hij een demonstratie zou geven of niet. De hyperactieve Thorn zou hij niet echt kunnen gebruiken hier. Die zou alles omver stuiteren. Er was nog veel werk aan de jonge leeuw. Hij nam de diepblauwe steen van het bureau. Ze kon erg nukkig en bot zijn, maar ze was tenminste rustig. Hij nam zijn toverstaf en richtte die op de steen. "Returium", Zei hij kort. De lucht begon licht te trillen en de steen begon een blauw licht uit te stralen. Het duurde enkele tellen, en toen zat een volgroeide lynx naast hem. Ze staarde hem even koel aan en keek toen het lokaal rond. Alexander liet haar even wennen aan de omgeving. "Wat is dit nu weer voor grap, Alexander Lightwood? Zit je weer in de problemen? Opgesloten op deze vreemde plek?" Siste ze toen. Ze was duidelijk uit haar humeur, maar ach, wanneer niet. "Dit is een lokaal waar ik vandaag summoning ga onderwijzen aan de leerlingen van Hogwarts", Legde hij uit. Hij keek haar even recht aan. "Ik kan je alleen maar vragen of je een beetje vriendelijk wil zijn. Of probeer op z'n minst niemand af te snauwen. Je bent waarschijnlijk de allereerste summon die ze zullen zien straks", Vervolgde hij. Hij en de lynx, ze hadden elkaar altijd begrepen maar een warme vriendschap was er nooit uit gebloeid. Ze bleven bij elkaar omdat ze een band hadden, maar het was helemaal anders dan met Thorn. Die was veel speelser dan Rayna. "Dit gaat je wat kosten, Lightwood", Zuchtte ze. Ze ging naast het bureau liggen, en sloot haar ogen. Een grijns kwam op zijn gezicht, hij was best tevreden met het bereikte compromis. "En haal die grijns van je gezicht af", Vervolgde ze. Ze kende hem te goed. Op dat moment ging de bel. Hij trok de stoel achteruit, zette zijn tas onder de tafel en ging zitten, terwijl hij wachtte op de eerste leerlingen.

[Alle leerlingen die zich ingeschreven hebben]
Note: als je nog niet ingeschreven bent, gelieve dat dan asap te doen c:

Collin wreef even door zijn ogen. De jongen was de laatste tijd echt overal op tijd. Een keer te laat komen was al genoeg geweest voor hem. Dus nu had hij er maar voor gezorgd dat Oscar hem elke ochtend op het juiste uur wakker maakte. Een wekker maakte toch maar zo’n dom geluid, als hij niet wou opstaan ging Oscar hem gewoon bijten en dat was nog schrikwekkender dan zo’n tikkend ding. Deze ochtend had hij een beetje liggen staren naar zijn muts, maar hij had besloten ditmaal zijn grijze beanie op te zetten. Dus met die muts op liep de jongen rustig verder. Vandaag was zijn eerste les Summoning. Colin had geen clue wat het was, het was iets nieuws dat was wel duidelijk. Want andere leerlingen kende het ook niet. Ach ja, dan werd het een leuke verrassing voor iedereen. Met een klein groepje van een vijftal leerlingen wandelde Collin rustig door de gangen, te diep in gesprek om zich om enige voorbijgangers te bekommeren. Eigenlijk hij kende de personen waarmee hij nu rondliep misschien nog maar een kleine week, maar het voelde prettig om toch met hun rond te lopen. Omdat hij de voorbije jaren meestal alleen rond liep zonder ‘vrienden’ omwille van het feit dat hij schrik had dat Sam iets zou doen. Net zoals toen met Connor maar die begreep het uiteindelijk wel nadat hij het verteld had. Sindsdien was eigenlijk alles iets beters gegaan, Collin had zich durven openstellen voor andere mensen. Nee, hij vertelde nog altijd even weinig over zichzelf als normaal maar hij durfde tenminste al gesprekken aan te knopen met andere en dat was een goeie zaak.

Na een klein kwartiertje te stappen duwde hij uiteindelijk de deur van het lokaal open dat hij had doorgekregen van andere professoren. Zijn oog viel vrijwel meteen op de lynx die naast de bureau van Professor Lightwood lag. Dit was kinda vreemd. Maar hij vond het stiekem wel heel cool dat het dier er lag. ‘Goeiemorgen, ik ben Collin.’ Sprak hij vriendelijk tegen de man waarna hij plaatsnam op een van de banken van voor. Niet omdat hij een strever wilde zijn, maar iets vertelde hem dat hij bij dit vak gewoon goed moest opletten omdat er anders zoveel zaken fout konden gaan. Voor even keek hij de man die het nieuwe vak zou geven recht aan. Zowiezo dat die kerel niet zo belachelijk oud was als sommige andere leerlingen hier. Of anders had hij hele goede anti ageing creme. De jongen moest een glimlach onderdrukken. Typische gedachtengang van hem. Zijn ogen gingen weer naar de lynx die er nog altijd heel rustig bij lag. Collin werd eigenlijk best wel heel nieuwsgierig naar dit vak, hopelijk zou iedereen er snel genoeg zijn zodat ze konden beginnen.

Veel zin had de jonge Zwadderaar niet om te beginnen aan zijn dag. Nog nooit had hij zolang aan het ontbijt gezeten als vandaag. Nors keek hij naar de honderden uilen die binnen zweefden en hun post brachtten aan de leerlingen. De meesten graaiden gretig naar hun post, waarschijnlijk van thuis. Ouders die vroegen hoe het met hun kind ging, hier en daar al een kerstcadeautje zonden of gewoon de krant. Logan verwachtte Raikiri, zijn uil, er niet tussen want wie zou hem wat sturen? Of aan wie zou hij iets moeten sturen... Met zijn planning voor de dag naast zijn bord keek hij rond. De Grote Zaal begon leeg te lopen, veel tijd rekken kon niet meer. Teleurgesteld dat hij de tijd kon trager laten verlopen schoof hij van de tafel weg en nam zijn rooster in de hand. "Eerste uur, Summoning door professor A. Lightwood" hij fronste zijn voorhoofd. Voor zover hij wist was dat een nieuw vak... volledig nieuw want nog had hij er eerder van gehoord.

De bel ging al waardoor Logan zich moest haasten. Na vijf jaar hier op school te hebben gezeten wist hij met gemak zijn weg te vinden. Plus sommige geheime gangen die hem hielpen er sneller te komen. Niet bepaald gehaast zocht hij het klaslokaal en leek net op tijd binnen te stappen. Wat een vreemde les ging dit worden, zag Logan. Alle afdelingen leken aanwezig te zijn en ook... alle leerjaren! Hij zag eerste en zevendejaars bij elkaar zitten. Zijn blik werd enkel verbaasder toen hij een Lynx naast het bureau van de leerkracht zag liggen. Katachtigen... waarom altijd katachtigen. Als laatste bekeek hij de leerkracht. Niet kil maar ook niet geheel vriendelijk stelde hij zichzelf voor, "Ik ben Logan Shader" Glimlachte kort en nam plaats op de tweede rij aan de rechterkant. Het was nog niet stil, de leerkracht leek ook nog geen aanstalten te maken om te beginnen. Wachten was de boodschap verzuchtte Logan in zichzelf.

Connor stond al een hele tijd voor de spiegel. Het kon raar klinken, maar hij was deze ochtend zeer onzeker geworden. Plots had hij het beseft, en was hij in de spiegel blijven kijken. Hij had geen idee of het aan hem lag, maar misschien ook niet. Vermoeid wreef hij over zijn gezicht, en draaide zich toen om zonder de spiegel nog een blik te gunnen. Stom ding ook. En die vermoeidheid. Hij had er de laatste week steeds meer last van, maar 's avonds kon hij moeilijk in slaap komen. Alles wat hij die dag gezegt had kwam in hem op, en hij had steeds meer het gevoel dat hij dingen aan het verpesten was op een rare .. manier. Alike. HIj baande zich een weg door veel te vroege leerlingen in de leerlingen kamer, en nam nog eens diep adem voor hij de gangen inkwam.
Zijn weg was zoals elke morgen, naar de eetzaal. Hij kon het niet overslaan, daarom stond hij niet te laat op. Zonder eten draaide hij gewoon niet. Het was zijn energie, zoals anderen soms drugs of zelfs muziek nodig hadden om energie te krijgen. Bij hem was een goede maaltijd al genoeg. Hij liep naar de bank van Slytherin, en trok zich niks aan van eventuele blikken. Ja, hij was bekend genoeg om een blik op te werpen. En nu was hij ook nog Klassenoudste. Om aan dat feit te wennen had hij nog iets meer tijd nodig, het leek nog steeds zo onwerkelijk, na alles. Er zaten goede kanten aan. Hij wist het zelf nog maar een tijdje, en vroeg zich af of Lyra het al wist. Waarschijnlijk wel. Maar hij zou het haar nog voor laten schijnen als verrassing, hopelijk speelde ze het spelletje mee.
Hij pakte nog een broodje, en schonk zichzelf nog een kop thee. Die gewoonte bleef hij hebben, een goed kop thee. Dat had hij van zijn vakanties naar Engeland meegenomen. En zijn moeder vond het ook heerlijk om te doen, dus waarom stoppen als je naar school gaat? Hij pakte het kopje voorzichtig op, proefde er iets van om te kijken of het niet te warm was, en toen het dat wel was, nipte hij er van met kleine slokjes, om het toch snel leeg te hebben. Hij moest niet gaat haasten, maar moest nu ook geen tijd verliezen. Hij keek op de klok, en nam nog een hap van het broodje dat hij meenam. Hij moest naar de les. Een nieuwe. Summoning ofzow. Geen idee wat hij ervan moest verwachten, maar als het schoolbestuur het toeliet, moest het wel okey zijn, right? Alhoewel .. Hij twijfelde even, besloot toen dat het veilig was door nog een hap van zijn broodje te nemen dat nu op was, en liep toen snel door. Gelukkig was hij nog op tijd in de klas, en zag hij de professor en een kleurige lynx zitten. “Hallo professor!” Zei hij vrolijk. Hij ging vooraan zitten, aangezien het dier hem wel fascineerde. Zijn naam was niet nodig, als de man een beetje zijn werk zou doen in de komende tijd, zou hij wel snel leerlingen kunnen identificeren. Maar die lynx vond hij wel cool. Echt wel. Nu nog afvragen wat het vak inhield, en waarom het dier daar eigenlijk zat. Het leek niet echt een dagelijks huisdier, en hoewel ze toch op Hogwarts zaten, dacht hij niet dat het zomaar toegelaten was een lynx mee te nemen. Professor of niet.

Beetje laat, sorry D: