Rawr, I'm a dinosaur

Dux was uiteindelijk toch in het kasteel geraakt met de hulp van Lyra. Ja, zijn weg leren kennen moest hij hier nog. Morgen dan wel, eerst rustig slapen en Martell eten geven. De kat zou zich vast afvragen waar hij bleef. Het gesprek met Lyra was lang afgedwaald eigenlijk, en uiteindelijk tja had hij gedag gezegd tegen Tyrel die terug naar Roemenië moest. Daar had hij het best moeilijk mee, maar die zou hij snel weer zien. Kort wreef de jongen over zijn slaap en geeuwde. Zijn zonnebril had hij terug op zijn plek gezet iets wat nogal dom was aangezien het hier extra donker was. Naja hij zou het wel vinden. Voor even keek hij rond maar werd niet bepaald wijzer. Wacht Lyra had hem gezegd waar hij heen moest gaan. Voor even bleef hij stil staan en sloot zijn ogen, probeerde zich de woorden van haar voor te halen en schoot uiteindelijk voor uit en bij de eerste bocht draaide hij af en zo gebeurde dat nog een paar keer tot hij uiteindelijk voor een eikenhouten deur stond die op een kier stond. Dux echter was momenteel te lui om daar verder over na te denken en hij duwde ze gewoon helemaal open en liep naar binnen. Zijn koffers stonden nog ingepakt wat logisch was. Alleen klopte er iets niet, hij hoorde geen geadem of dat bekende miauw geluidje van Martell. ‘Martell, you hungry?’ Als de kat ook maar hoorde dat hij deze woorden sprak kwam hij normaal, maar nu bleef het echter stil in de kamer. Kort keek hij naar de deur en snoof. Dit kon je niet menen!

Dux schoot naar buiten en begon op de gang rond te zoeken maar er was geen spoort van de witte kat met de groene ogen. Zonder na denken schoot de jongen naar voor en begon te lopen, een witte kat viel in deze duisternis zowiezo op ea. Toen hij zacht gejank hoorde merkte dat hij op het goeie spoor zat. Nog even en de kat zou weer bij hem zijn. Dux draaide snel de bocht op en voor hij het echter door had knalde hij recht tegen iemand aan en bevond zich vervolgens op de grond. Met een ruk keek hij op en zag de gestalte van een man. ‘Kun je niet uitkijken?’ Siste hij naar hem toe waarop hij zichzelf weer overeind hees en zijn broek kort afklopte hem aanstarend. Hmpf, nu was Martell waarschijnlijk weer verder afgezakt in dit kasteel en zou hij hier morgenochtend waarschijnlijk nog lopen zoeken naar zijn kat. Geweldig hoor. Dux kruiste zijn armen en wachtte op enige reactie van de man. Wat deed die kneus hier trouwens nog zo laat op de gang?
[&Alexander Lightwood]

Het werd al laat, merkte de jongeman plots op. Hij had niet gedacht dat het al zo laat was. Hij zat nog steeds in het lokaal waar hij een paar uur geleden zijn laatste les had geëindigd. Naar zijn gevoel was het best goed verlopen. Toch wou hij beter, en daarom was hij langer gebleven om de volgende les voor te bereiden. Hij had alle summonstones gecontroleerd, zodat er geen barstjes in zaten door de magie. Het kon er op wijzen dat de steen in slechte staat was, en om er dan een summon in te gaan steken, kon voor zowel de steen, de summon en de summoner slecht aflopen. De stenen hadden van IJsland tot in het kasteel in zijn bagage gezeten. Wel beschermd in fluwelen zakjes, verstevigd met leer, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn. Deze tak van de magie was nog lang niet zo uitgebreid, was eigenlijk nog steeds basis. Ze hadden enorm veel ontdekt, maar iets vertelde Alexander dat er nog veel meer te ontdekken viel. Met een zucht borg hij de laatste stenen op in de kast en sloot toen de deur zorgvuldig af.

Na enkele verdiepingen gedaan te hebben kwam hij eindelijk bij zijn kamer. De deur was niet helemaal gesloten, wat hij zelf had veroorzaakt. Hij wou niet dat Yrith de hele dag opgesloten zat. De zwart-witte poes liep graag rond, dat was een feit. Hij duwde de deur open en stapte naar binnen. Hij zette zijn tas naast de deur neer en floot kort, omdat ze nogal vaak verstoppertje speelde. Meteen kwam ze tevoorschijn, maar ze was niet alleen. Een andere kat, geheel onbekend, dribbelde achter haar aan. "Eah, wat is dit? Heb je bezoek meegebracht?" Grijnsde hij tegen zijn kat. Hij aaide haar kort over haar kop en rug en keek toen bedenkelijk naar de witte kat met groene ogen. Hij had geen idee van wie hij was, hij had geen idee hoe hij heette en hij wist nog minder hoe hij de eigenaar moest vinden. Het was al laat, hij had nu niet de kans om iemand aan te spreken en naar de kat te vragen. Misschien had hij meer geluk als hij de gang op ging. Hopelijk was de eigenaar in kwestie naar zijn kat op zoek en kon hij hem melden dat die terecht was. Voor de zekerheid sloot hij de deur nu wel, aangezien hij niet wou dat de kat weer op avontuur ging in het kasteel. De twee konden zich blijkbaar prima vermaken alleen, en zo lang zou hij niet wegblijven.

Hij zette de kraag van zijn trui op, aangezien het verdomd koud was op de gangen. Even voelde hij zich bekeken, betrapt, maar hij was leraar nu. Als leerling had hij wel vaker nachtelijke escapades gemaakt, samen met zijn broer Jace. Toen was het illegaal. Het deed hem onbewust grijnzen nu hij het gewoon kon doen zonder dat er hem vragen gesteld zouden worden. Hij liep in gedachten verzonken verder. Daarom had hij ook niet door dat er iemand heel snel dichterbij kwam. De lucht werd dus letterlijk uit zijn longen geslagen toen iemand van achter de hoek kwam. De persoon viel om en hij klapte half dubbel, terwijl hij naar adem hapte. Zijn ogen vonden al snel de gestalte van een andere man, die ondertussen op stond en hem fel aankeek. ‘Kun je niet uitkijken?’ Siste hij kwaad. Alexander beet op zijn lip en voelde zich meteen hulpeloos en zielig. "Sorry, ik euhm... Ik wist niet... Niet verwacht dat-", Hij zweeg en voelde zijn wangen warm worden. Gelukkig had hij een kort baardje. Goed bezig Alec, fantastisch. "Sorry", Prevelde hij opnieuw. "Ik was een beetje op zoek naar de eigenaar van een witte kat. Die zat daarnet op mijn kamer en ik dacht... Ik wou.. Helpen?" Hij fronste kort zijn wenkbrauwen en zuchtte toen. Hij gaf het op, hij was gewoon te verlegen en aangedaan over zijn botsing met de zwartharige jongeman voor hem.

Dux bleef de man aan staren die op zijn pad was terecht gekomen. Hij moest eigenlijk echt wel weer weg op zoek naar Martell. Kort wreef Dux door zijn ogen waar de vermoeidheid in te bespeuren viel, al liet hij momenteel enkel een harde blik zien aan de man. Voor kort zakte Dux weer terug door zijn benen en greep in een snelle beweging de zonnebril van de grond. Het stotteren van de jongen was eigenlijk stiekem nog wel best schattig, maar momenteel zorgde het alleen maar voor meer tijdverspilling en die kon hij niet gebruiken. Voor een kort moment gleden zijn ogen over het uiterlijk van de man. Blijkbaar had deze het koud, aangezien de kraag van zijn trui mooi omhoog stond. Zo koud was het hier toch niet? Juist, maar hij kwam uit Roemenië, hij was diegene die als kind alleen door de bossen had gedwaald zonder ouders en een paar jaar met zijn twee broers. De koude zat gewoon in hem, het had hem gehard en er blijkbaar dus ook voor gezorgd dat hij het niet koud had in een kasteel als dit. Hij was er uiteindelijk wel blij om, dan moest hij like al niet met een muts en een dikke trui door de gangen gaan lopen zonder te bevriezen. Dat zou nog eens een eerste indruk geven op de leerlingen. Wellicht niet de indruk die hij wenste te maken op de leerlingen van hier. Hij moest eruit zien als een strenge leerkracht anders zouden ze toch maar denken dat ze alles konden flikken tijdens de les.

Wanneer hij iets over een kat liet vallen, specifieker een witte kat schoten zijn ogen weer naar die van het verlegen ventje. ‘Een witte kat?’ Klonk het vragend. ‘Toevallig met groene ogen?’ Dus de dude die hem over had geknald had zijn kat gevonden. Oké, misschien moest hij dan maar iets vriendelijker doen. Hoewel, wie weet had de man Martell wel expres in zijn kamer op gesloten. Nah, dat was onmogelijk ze kende elkaar ongeveer net een vijftal minuten. Dus tenzij hij een katten fetish had, was het echt wel gewoon puur toeval dat Martell in die kamer was beland. ‘Het spijt me van net, maar ik ben hier like pas aangekomen en dood op, en toen ik mijn kamer binnen kwam en ik zag dat Martell weg was ben ik meteen gaan zoeken.’ Sprak hij met lichte tegenzin. Zich excuseren was niets voor hem. Maar het was het volwassenste om te doen in dit soort situaties. Dux begon even aan de onderkant van zijn shirt te prutsen en snoof vervolgens. Oke, eigenlijk was hij nu compleet dom aan het doen. ’Kan je me naar je kamer brengen?’ Zijn woorden klonken koud. Nee, het was niet omdat zijn kat bij hem zat dat hij hem vergaf dat hij hem tegen de grond had geknikkerd. Dat kreeg hij nog wel terug, maakte niet uit welke manier. Desnoods als hij hem ooit eens zag in de bibliotheek kreeg hij een boek tegen zijn kop aangesmeten, en anders zou hij hem wel op een andere plaats terug pakken. Maar Dux zou dit niet gaan vergeten, ondanks hij Martell had.

Het verbaasde Alec dat de man voor hem geen trui of muts aan had. Het was echt koud, ook al had hij de afgelopen vijf jaar in IJsland gewoond. De basis had echter wel een uitstekende verwarming gehad, maar die was ver te zoeken hier in de gangen van Hogwarts. Echt modern was het hier niet, maar dat was niet raar. Hoe lang zou het kasteel al bestaan? Hij kon zich herinneren dan de leerlingenkamers wel aangenaam warm waren, dankzij het vuur dat door de huiselfen in gang werd gehouden. De gangen waren naar zijn weten echter nooit verwarmd. Het verbaasde hem nog meer toen de zwartharige gast zich bukte en een zonnebril opraapte. Het was hier al verdomd donker, en dan deed hij nog eens een zonnebril aan? Geen wonder dat hij tegen hem aangelopen was, hij zag waarschijnlijk gewoon niets. Toch besloot hij wijselijk om zijn mond te houden, aangezien er toch niks zinnigs uit kwam en hij geen ruzie wou met een collega. Want dat zou de man waarschijnlijk zijn. Ofwel gewoon een klusjesman, al was dat minder waarschijnlijk. Professor was het meest logische.

‘Een witte kat?’ Herhaalde de man vragend. ‘Toevallig met groene ogen?’ Alexander knikte en glimlachte toen. Toevallig was hij dus tegen de eigenaar aan geknald. "Ja precies. Mijn kat heeft de jouwe denk ik meegenomen naar mijn kamer", Legde hij snel uit, voordat de man dacht dat hij zijn witte kat met opzet had opgesloten op zijn kamer. ‘Het spijt me van net, maar ik ben hier like pas aangekomen en dood op, en toen ik mijn kamer binnen kwam en ik zag dat Martell weg was ben ik meteen gaan zoeken.’ Het klonk alsof hij het met tegenzin zei, maar dat maakte Alec niet veel uit. "Ik snap het. Ik zou zelf ook in paniek zijn als Yrith weg was plots", Zei hij. Nu hij hem niet meer zo koud en indringend aankeek, lukte het hem om normaal te praten. Waarschijnlijk ook omdat hij van de eerste schok bekomen was. Je knalde nu eenmaal niet elke dag tegen iemand aan op de gang. Plus, de bezorgdheid om zijn kat bewees dat de jongeman wel degelijk gevoelens kon hebben, en dat maakte hem minder gevaarlijk en zelfs... Schattig? Nee, niet zo gaan denken nu. Niet nu.

’Kan je me naar je kamer brengen?’ Vroeg hij toen. "Euhm, ja hoor. Deze kant op", Zei hij, terwijl hij richting zijn kamer wees. Hij begon te lopen; gelukkig was het niet zo ver. De man was best dicht bij zijn doel geweest. Na enkele minuten stond hij al bij de deur, die gelukkig nog dicht was. Hij duwde de klink naar beneden en stapte binnen. Het was hier een heel stuk warmer dan buiten. Hij liet de man binnen en sloot de deur toen weer. Alexander keek de kamer rond, maar zag de twee katten niet meteen. De kamer was best netjes, maar er stonden zoveel spullen dat ze zich best goed konden verstoppen hier. Voor de tweede keer die dag floot hij kort, het overbekende deuntje van drie noten. Hij hoorde Yrith miauwen en toen viel zijn blik op het hoopje kat verdoken tussen de kussens op de zetel. De twee lagen half op elkaar en ze zagen er niet uit alsof ze aanstalten maakten om van de zetel af te komen. "Volgens mij zullen we nog heel wat moeite mogen doen voor je kat zo ver is om weg te gaan", Merkte hij op. "Ik ben Alexander, by the way. Professor Summoning. Zeg maar Alec", Stelde hij zich toen voor. Hopelijk voelde de andere zich nu iets meer op zijn gemak nu. Hij had zijn kat terug, of bijna toch. Yrith zou haar nieuwe maatje niet zo snel laten gaan, dat wist Alec nu al.

Dux haalde opgelucht toen de jongeman het nog eens zei. Blijkbaar had hij ook een kat, en het was best raar eigenlijk want Martell was meestal niet zo gesteld op soortgenoten. ‘Misschien moet ik je kat dan maar dankbaar zijn.’ Glimlachte hij eventjes kort. Even leek hij wat geluid verder op de gang te horen maar hij besloot er niet op af te gaan. Anders zou hij toch maar weer mooi verloren gaan lopen en dat wilde hij niet. Momenteel wou hij alleen zijn kat en een bed, meer had hij niet nodig. Kort knikte hij op de volgende woorden die hij zei. Tja, uiteindelijk hij was in paniek geweest om zijn kat. Maar in tegenstelling tot hem vond het dier makkelijker de weg terug dan hij zelf. Oriëntatie in gebouwen was niet voor hem, dan verkoos hij toch nog liever het woud. Onbewust schoten zijn ogen even naar de grond. Ergens was hij best wel benieuwd of de persoon voor hem hier wel op school had gezeten. Maar by the looks of it waarschijnlijk wel. Dus was hij praktisch het enige buitenbeentje dat nu nog door de gangen heen liep op zoek naar het weg gelopen dier. Ach ja, hij kon niet zeggen dat hij al niemand kende vanaf het moment dat hij hier aan was gekomen. Eerst Lyra, en nu deze nog onbekende man die zijn kat stiekem waarschijnlijk wel had gered, of hem gered van de hele nacht doorzoeken naar het beest dat zich veel te goed kon verstoppen.

Eigenlijk de vraag had best wel vreemd geklonken nu hij het naging in zijn hoofd. Wie weet dacht die dude nu wel verkeerd van hem? Dat hij een of andere pervert was. Rustig wandelde hij achter hem aan, in zijn hoofd de weg onthoudend voor als hij hier ooit weer is moest zijn. Of als Martell weer een uitje ging maken. Als hij op zijn kat moest rekenen, dan zou dat heel zeker nog wel vaker gebeuren dan enkel vandaag. Tja, zo leerde je immers ook wel mensen kennen. Hoewel hij momenteel wel al genoeg mensen gezien had vandaag, plus morgen had hij dan nog is zijn eerste les en hij had nog geen idee van wat hij moest gaan aanvangen met die kinderen. In gedachten verzonken merkte Dux maar net op tijd dat de gids van dienst gestopt was met wandelen, vliegensvlug plaatste hij zijn hand tegen de muur zodat hij niet nog is tegen hem zou gaan aan knallen. Alsof er niets gebeurd was volgde hij mooi naar binnen waarna hij even rond keek in de kamer. Deze toonde groter dan zijn eigenste kamer, maar ja daar stonden al zijn spullen nog helemaal in gepakt dus waarschijnlijk zouden deze wel even groot zijn. De warmte van de kamer was zeer uitnodigend, natuurlijk de jongen hield van de koude maar dit voelde ook nog best aangenaam aan. Gefloot klonk en meteen volgde er een miauw geluid. Zo, Martell had zich zo te zien al wel mooi genesteld bij Yrith. Dux trok zijn wenkbrauw even op en kon een grijns toch niet onderdrukken. ‘Ik neem aan dat je kat niet zo makkelijk andere diertjes laat weg gaan?’ Zijn donkere ogen waar de zilvergrijze spikkels in lagen schoten even naar het nu opgelichte gezicht van de man van de gang. Eigenlijk wou hij nog steeds slapen, maar vertrekken zonder zijn geliefde Martell wou hij toch niet. ‘Nice to meet ya. Ik ben Dux, de nieuwe Professor Spreuken en Bezweringen.’ Nee, hij was het nog niet gewoon. Great, als hij zich nu al onzeker voelde over die positie hoe moest hij dan morgen die kinderen aan kunnen?

Eigenlijk was het absoluut niet raar dat Yrith met andere huisdieren rond liep te dollen. Ze was altijd al sociaal geweest en niet bang om nieuwe maatjes te maken. Ze was dan ook nog redelijk jong en speels. Hij had haar gekregen vlak voor hij vertrok uit IJsland. De kat die op de basis rondliep had een nestje gekregen ongeveer twee maanden voordat hij een brief had geschreven naar het schoolhoofd, om zijn kennis aan te bieden en te vragen of hij als leerkracht kon komen werken hier. Nog geen week later had hij een brief terug ontvangen, met de boodschap dat hij welkom was. Als afscheidscadeau hadden ze een van de jonkies met hem mee gegeven, zodat hij een herinnering zou hebben aan de plek waar hij de afgelopen vijf jaar van zijn leven had doorgebracht. Toen was ze al 10 of 12 weken oud, dus nu moest ze tegen de 14 weken zijn. Terwijl Dux de kamer rond keek, nam hij uit zijn zakken het buideltje waar zijn eigen summonstones in zaten. Thorn en Rayna, class II en class III. Met Rayna werkte hij nu al ongeveer vier jaar, en hun band werd sterker en sterker. Thorn was een ander verhaal. Die hyperde iedereen nog steeds omver, wat Alec ook probeerde. Nochtans was een class II summon makkelijk te beheersen voor een Rank III summoner, maar ach. In tegenstelling tot Lukas, een van de andere wetenschappers op de basis, ging hij op een heel andere manier om met zijn summons. Meer als vrienden, geen gebruiksvoorwerpen. Net zoals Radek, zijn beste vriend, had hij respect voor de levende summons, probeerde hij hen te behandelen als gelijken en bouwde hij een band op die gebaseerd was op vertrouwen en respect. Lukas drong zijn wil meer op aan de summons die hij creëerde. Hij haalde de stenen er uit en legde ze niet ver van de haard. Ze hielden wel van warmte en het was de beste manier om de stenen zo lang mogelijk te bewaren. Van extreme koude of warmte gingen ze barsten, en dat was schadelijk voor de summon die er in zat.

‘Ik neem aan dat je kat niet zo makkelijk andere diertjes laat weg gaan?’ Merkte de jongen op. Alexander glimlachte een tikkeltje nerveus en beschaamd. "Sorry", Zei hij opnieuw, voor de derde keer al op een super korte tijd. "Yrith kan nogal bezitterig zijn." Snel wierp hij een blik richting de katten op de bank. Zoals hij al eerder gezegd had, was hij doodop en hij zag er inderdaad uit alsof hij wel een bed zou kunnen gebruiken. Het was ook heel erg laat, zag hij op de klok boven de haard, en hij vond het idee dat hij de man terug naar zijn kamer zou moeten sturen door de donkere, koude gangen maar niks. Zonder kat zou hij waarschijnlijk ook niet willen weggaan, maar hij wou het niet riskeren dat Yrith verdrietig of kwaad werd omwille van het feit dat ze haar nieuwe maatje zou moeten afstaan aan zijn eigenaar.

‘Nice to meet ya. Ik ben Dux, de nieuwe Professor Spreuken en Bezweringen.’ Reageerde hij. Een grijns kwam opnieuw om zijn lippen en hij schudde zijn hoofd lachend heen en weer. "Toch nog iemand die daar goed in is. Oh god, wat haatte ik dat vak zo diep. Mijn broer Jace had er geen moeite mee en vond het altijd zo leuk om mij te beaten, vooral omdat hij een jaar jonger was dan ik. Ik heb er niet zo'n goeie ervaringen mee", Grinnikte hij. Hij trok toen zijn dikke trui uit en hing die over een stoel. Zijn zwarte, wijde T-shirt was warm genoeg in deze kamer. Hij keek Dux even aan, wist niet goed hoe hij het aan moest brengen. "Euhm, ik weet niet... Misschien kun je hier blijven, vannacht, ik slaap wel op de bank... Het is al laat en.. De gangen zijn koud en ik wil je niet terug daarheen sturen.. Alleen als jij het wilt, goed vind, je weet wel", Brabbelde hij vaag. Oh god, Alexander, wat ben je toch een genie, echt waar. Hij moest echt dringend beginnen werken aan zijn sociale vaardigheden enzo. Maar wat wil je, dit was zo'n rare situatie. Vond hij een onbekende kat, knalde hij tegen de eigenaar aan, nodigde hem uit op zijn kamer na nog geen vijf minuten en nu vroeg hij gelijk al of hij wou blijven voor de nacht. Hoe raar zou dat overkomen?

Dux volde de bewegingen van Alec uit zijn ooghoeken. De jongen haalde een merkwaardig buideltje tevoorschijn en meteen kwam de nieuwsgierigheid in Dux naar boven. Voor even sloeg hij zijn ogen neer en staarde naar zijn zwarte schoenen. Alsof die zo interessant waren. Maar het was de manier om er voor te zorgen dat hij geen vragen ging stellen als het niet mocht. Hoewel alles mocht, maar het kwam toch misschien wel vreemd op de jongen over als hij plots van like mister Mean naar nieuwsgierig oversloeg. Nah, dat wilde hij zelf niet. Plus als hij dan al eens nieuwsgierig werd kon je beter als een gillend meisje weg rennen en je verstoppen want anders stelde hij zo veel vragen. Wanneer hij een zachte bons hoorde schoten zijn ogen meteen naar de stenen die neer werden gelegd door Alec. Ah wat zou het ook. Beter iets zeggen dan hier staan staren alsof hij een schildpad was. ‘Euh. Mag ik vragen wat dat zijn?’ Als hij afkwam met dat het gewone stenen waren dan ging Dux weer over op zijn normale doen hoor. Dan zorgde hij wel dat hij hier een boek vond dat hij kon werpen of een krijtje de beleefdheid om hem nog te laten kiezen had de jongen op dit moment nog wel.

Weer klonk er een verontschuldiging. Zijn mond dreigde bijna open te vallen. Hoeveel keer kon een dude nu sorry zeggen op misschien nog geen tien minuten? ‘Ah wel, zolang ze elkaar niet in de haren vliegen ben ik al blij genoeg.’ Martell had zo heel soms de neiging dat als hij eindelijk een maatje had, super gemeen te doen en zijn klauwen in het lichaam van het andere dier te zetten. Een heel klein beetje zoals hem, minus de klauwen dan. Dat zou nog eens cool zijn, hij met klauwen. Niemand die hem meer zou durven te trotseren, geweldig moest dat zijn. Like een menselijke dino die alles ging pijn doen wat hem irriteerde. School zou morgen alvast een stuk leger zijn. Voor kort staarde hij naar zijn nagels en grinnikte even om zijn eigen gedachte.

Wanneer hij uiteindelijk op keek merkte dat hij aan het lachen was. Wat nu? Was het dan werkelijk zo grappig dat hij een professor was. Hij liet zijn hoofd kort hangen en zuchtte. Wat deed hij hier eigenlijk nog? Wanneer uiteindelijk de stem van Alec weer klonk en het uitlegde keek Dux hem even met een frons aan. ‘Zo moeilijk is het toch niet? Het is niet het gene waar ik het allerbeste in ben maar ik kan het zelf. Ehm, ik kan je eventueel nog wel wat helpen als sommige dingen niet lukken?’ Kort zuchtte hij. Waar was hij toch mee bezig? Les geven aan leerlingen tot daar aan toe, maar wat moest hij als niet geschoolde kerel een professor gaan helpen? Een spinnend geluid klonk uiteindelijk vanaf de plek waar de katten zaten. Yrith was blijkbaar toch heel speciaal voor Martell aangezien hij het dier zelf nauwelijks hoorde spinnen tenzij hij hem aaide of wat dan ook maar dat was nu niet het geval. Met stomheid geslagen keek hij Alexander aan toen hij was uitgesproken. Hij kantelde zijn hoofd onbewust iets naar links met een niet begrijpende blik. Wat zei die nu weer? Alec kende hem niet eens en hij stelde voor om hier like te slapen omdat het te koud was om weer door de gangen te gaan en waarschijnlijk omdat de twee diertjes niet van elkaar weg wilden. ‘Ehm. Zo koud is het niet op de gang hoor? En wat Martell betreft die mag gerust hier blijven van me.’ Het zou wel makkelijker zijn om hier te slapen, met al die ingepakte rommel van hem. Maar kom op dit was raar? Of lief, hij wist het niet. ‘Best. Maar ik slaap op de bank. En begin maar niet van dat het beter is dat ik in het bed crash vanwege mijn rug of wat dan ook.’ Floepte er uiteindelijk toch uit. Nog steeds uit het lood geslagen wreef hij door zijn zwarte haren. Ja, Alec had hem wel goed te pakken eigenlijk. Iets wat heel gewoonlijk niet gebeurde. Hmn, hij schoof het maar op zijn eigen vermoeidheid.

Eigenlijk wou hij nog even met Rayna spreken. Hij had haar immers die middag gebruikt in de les. Hij wou de veranderingen voor haar en Thorn zo gemakkelijk mogelijk maken. Dit was IJsland niet. Op IJsland kon Thorn rennen zo veel hij wou, maar hier rond Hogwarts zaten er gevaarlijke wezens in de bossen. Hij besefte ook dat de jonge leeuw nog nooit een mensenkind zou gezien hebben. Hij zou het hem moeten aanleren, en dat was iets waar de summon zich niet graag mee bezig hield. Alexander had een uitdaging gewild, dus hij en Radek hadden een inspanning gedaan om een summon te creëren die anders was dan degene die ze al hadden. Daar was het leeuwtje het resultaat van geworden. ‘Euh. Mag ik vragen wat dat zijn?’ Klonk de stem van Dux. Alec keek op van de stenen en hij zocht de blik van de jongen. "Dit is Rayna", Zei hij, terwijl hij op de donkerste steen wees. "En dit is Thorn", Zei hij, nu de andere steen aanwijzend. "En dan bedoel ik niet de steen zelf, maar de summon die ik er in bewaard heb", Vervolgde hij nog, voor de jongen ging denken dat hij stenen een naam ging geven. "Ik wil ze je best tonen, maar niet nu. Het is al laat, en Rayna is nogal humeurig en Thorn, tjah.. Dat is een heel ander verhaal."

De twee katten lagen zich duidelijk wel te amuseren op de bank. Hij wist dat Yrith meteen aan haar nieuwe maatjes plakte, maar dit was zelfs voor hem nieuw. ‘Ah wel, zolang ze elkaar niet in de haren vliegen ben ik al blij genoeg.’ Merkte Dux op. Alexander knikte instemmend. Ach, hij zou de katten wel snel uit elkaar kunnen halen als ze begonnen vechten, toch? Hij wist dat hij het wel stil zou moeten doen, dus schreeuwen zou er niet aan te pas kunnen komen. Het hele kasteel lag immers te slapen en dan zou hij ze allemaal wakker maken. Hij kon het al bijna voorstellen, de huilende en gillende eerstejaartjes die in paniek overal rondstuiterden.

Nadat Dux zijn verhaal aanhoort had, keek hij hem met een frons aan. Het was dan ook zo belachelijk. Wie kon dat nu niet? Well, hij dus. ‘Zo moeilijk is het toch niet? Het is niet het gene waar ik het allerbeste in ben maar ik kan het zelf. Ehm, ik kan je eventueel nog wel wat helpen als sommige dingen niet lukken?’ Bood hij aan. Daarna zuchtte hij even, alsof hij nu al spijt had van zijn aanbod. Maar ach, ze hadden zeeën van tijd. Alec kon later altijd nog eens vragen of het aanbod nog geldig was. Nu zag de zwartharige jongen er gewoon te moe uit, dus hij ging er maar niet op in. Zijn aandacht werd getrokken toen de witte kat met de groene ogen genietend begon te spinnen. Yrith was blijkbaar goed bezig. Maar dat wou ook wel betekenen dat de twee niet zo snel van elkaar weg zouden gaan. ‘Ehm. Zo koud is het niet op de gang hoor? En wat Martell betreft die mag gerust hier blijven van me.’ Begon Dux als protest. Alec trok zijn wenkbrauwen op. Niet zo koud? Het was verdomd koud. Zelfs voor hem, terwijl hij een vijfde van zijn leven op IJslànd had gewoond. En zijn kat achterlaten bij een onbekende? Hij geloofde er geen woord van.

‘Best. Maar ik slaap op de bank. En begin maar niet van dat het beter is dat ik in het bed crash vanwege mijn rug of wat dan ook.’ Gaf hij uiteindelijk toe. Epic win! Alleen kon hij moeilijk akkoord gaan met het feit dat Dux op de bank zou gaan slapen. "No way. Het is je eerste nacht hier in Hogwarts. Ik laat je eerste nacht niet verpesten omdat je op een bank moet slapen. Jij neemt het bed, ik sta er op", Wierp hij tegen. "Jij bent mijn gast hier, dus jij neemt het bed."

Zijn ogen waren nog steeds gericht op de stenen, die verscheidene kleuren hadden. Een expert in mineralen of stenen of wat dan ook was de jongen niet, maar hem maakte je maar beter niet wijs dat dit gewoon normale steentjes waren. Blijkbaar was de donkere steen ene Rayne en die andere Thorn, gaf hij ze nu echt namen? Maar hij zorgde ervoor dat Dux het al gauw snapte. Aha, dat mysterieuze vak van hem. Maar wat waren het dan voor dingen? Mensen? Dieren? Mythische wezens? Tja, hier kon blijkbaar toch alles dus hij zou er niet van schrikken. ‘Volgens mij moet je zelf de professoren hier les gaan geven in summoning.’ Grijnsde hij even. Ja, misschien was het wel een goed idee. Dan kon iedereen het tenminste snappen. Want nu was het momenteel toch allemaal maar gissen voor hem, en voor de andere mensen die hier les gaven of werkte. En ja, hij wou natuurlijk wel een demonstratie ooit. ‘Zolang ik ze ooit is mag zijn ben ik blij genoeg.’ Plus, like zijn vak was waarschijnlijk nog iets geweldigs cool, tegenover Spreuken en Bezweringen dan toch. Wanneer Alec knikte grijnsde hij even. Mooi dat ze over Yrith en Martell toch op de juiste golflengte zaten.

Ergens kon hij het eigenlijk nog niet echt helemaal geloven dat Alec niet zo heel goed was in Spreuken en Bezweringen, voor Dux destijds had het zo makkelijk gegaan. Maar het verschil lag daar dan ook wel weer in dat hij niet hier op Zweinstein les had gehad, maar van Charlie. Maar misschien had hij er ook wel een natuurlijke aanleg voor, net zoals Verweer tegen Zwarte Kunsten. Ach, zo had iedere mens wel iets waar hij goed in was. Zijn eigenste broer Robb was heel goed in gedaanteverwisselingen en Bran die kon dan weer de gekste dingen aanvangen met toverdranken maken. Van de rest van de familie wist hij het niet, dat had hij niet mogen mee maken. Wanneer de man zijn wenkbrauwen op trok fronste Dux even. ‘Ik meen het hoor, die gangen zijn echt niet koud. Ik ben koudere plekken gewend hoor.’ Oké, de kans dat hij hier gelijk in zou krijgen was echt wel heel klein. Maar het zorgde er toch niet voor dat hij zijn woorden niet mocht verdedigen. Over Martell zei hij maar niets, als het echt nodig was dan zou hij de kat hier wel laten hoor, maar nu voor de moment zou hij het beest nog gewoon mee kunnen nemen terug naar zijn kamer. Niet dat hij daarmee een vrolijke kat kreeg maar dan Alec toch al weer van hen af. Al zou Martell en de andere kat het natuurlijk niet luik vinden dat ze gescheiden werden van elkaar. Maar toch, misschien was het beter dan had iedereen tenminste een goeie nachtrust.

Dux schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik neem de bank. Ik heb echt al wel op slechter liggende plekken geslapen dus ik neem de bank. Kruip jij je bed maar in. En nee, ik geef de bank niet op omdat jij het zegt. En anders slaap ik wel op de grond, of ga ik door naar mijn eigen kamer.’ Dux ging zich niet gewonnen geven. Plus het was wel vrij sneu om Alec zijn bed te ontnemen. Het maakte hem echt niet uit waar hij sliep. Zolang hij maar kon slapen en morgenvroeg kon opstaan zodat hij al een les kon gaan voorbereiden. ‘Dus wat zal het worden? Mijn vertrek of ik die op de bank slaap?’ Oh ja, hij zette Alec echt voor die keuze in de hoop dat hij zou overwinnen. Ergens hoopte hij dat de jongen hem gewoon gelijk ging geven, maar dat zou hij zo meteen wel aan krijgen te horen.

Het was altijd leuk om iemand te ontmoeten die geïnteresseerd was in Summoning. Zelfs op dit uur van de nacht. Het was een nog onbekende magic skill, maar daar zou Alexander snel verandering in brengen. Na een paar weken zouden de leerlingen toch al de basis moeten kunnen. Ook Radek zou naar een school trekken om er les te gaan geven, al zou die wachten tot er een nieuwe wetenschapper zou aankomen, die de lege plekken in het team zouden kunnen opvangen. Er viel nog zoveel te ontdekken, het was moeilijk te geloven dat dit alles was wat er te ontdekken viel. Ze waren er nog maar een goeie vier jaar mee bezig. Eerst hadden ze de basis moeten bouwen enzovoort. Vlakbij een plek waar veel kristallen te vinden waren, om de summonstones van te maken. ‘Volgens mij moet je zelf de professoren hier les gaan geven in summoning.’ Merkte Dux op. Alec grijnsde. "Privélessen nodig, Dux?" Zei hij terug, blij dat de jongen zijn gemeenheid een beetje had laten varen. Het maakte hem ook veel zekerder van zijn stuk, en hij merkte hoe de stress van hem af gevallen was. Met een vreemde praten was zeker al moeilijk voor hem, maar deze situatie bracht nog extra spanning met zich mee. ‘Zolang ik ze ooit is mag zijn ben ik blij genoeg.’ Zei hij nog.

Ergens was Alexander er al bang voor geweest. Er volgde een eindeloze discussie over wie er waar zou slapen vannacht. Oh god, Dux leek wel Jace, met zijn woordkeuze enzo. Het enige probleem was dat Alec nooit van Jace had gewonnen, omdat zijn pleegbroertje er altijd veel te goed in was. En Dux had blijkbaar ook zo'n karakter, want uiteindelijk werd hij voor een keuze gezet. ‘Dus wat zal het worden? Mijn vertrek of ik die op de bank slaap?’ Zei de jongen. Alec keek hem enkele seconden verwonderd aan. "Das niet eerlijk", Zei hij toen, als een klein kind dat een discussie verloor. Toen werden zijn kaken op slag rood. Hij keek verlegen naar beneden en slikte een paar keer. "Euhm.. Weetje, er is like ook... plaats voor twee.. in het bed. Het is.. raar enzo maargoed.. als.. als je wilt dan.. dan-", Damn. Waarom kon hij nu niet gewoon zeggen waar het op aan kwam?

Heel stiekem vond hij dit alles nog best wel gezellig afgezien van hun rough start in de gang. Maar alsnog het wilde niet helemaal zeggen dat hij nu like zijn levensverhaal met die dude ging delen. Daarvoor was Dux veel te wantrouwig, plus er zaten hier en daar misschien wel zaken tussen die tegen hem kon gebruikt worden. Alec leek eigenlijk best betrouwbaar, maar nee Dux liet zich niet zo makkelijk door een mooie cover afleiden. Als je, je natuurlijk daar wel door liet afleiden dan was je in zijn ogen maar een dommerik die in zijn eigen graf stapte. Ja, Dux had naast zijn vertrouwen in Lyra en Charlie zijn vertrouwen in de mensheid al een lange tijd geleden verloren. In zijn ogen leidde vertrouwen meestal toch alleen maar tot backstabbers, ruzies en misschien zelfs gewonden. Nee, dat had hij niet nodig. Plus met zijn karakter kon je het ook beter nooit uit proberen, want ja het kon je einde misschien nog wel eens betekenen als hij zich zelf niet op tijd terugvond. De grijns op het gezicht van Alec deed hem zelf ook iets meer ontdooien. De man straalde een aangename warmte uit, en nee dan had hij het niet over de warmte van de kamer maar over een soort van vriendschappelijk iets of wat dan ook. ‘Wel, ik kan het beter leren van de beste niet?’ Glimlachte hij even breed. Hoe Alec ooit in aanraking was gekomen met deze nieuwe tak van magie genaamd summoning wist hij niet, maar als hij het hier al mocht geven dan moest hij toch een van de betere zijn in de wereld die deze magie beoefende niet?

Blijkbaar beviel het de jongen niet zo zeer dat hij hem voor een keuze had gezet. ‘Anders waren we nu nog aan het discussiëren hoor.’ Het voelde aan als een kleine overwinning. Discussies winnen was een van de zaken die hij goed kon. Merendeels omdat hij een koppigheid had zo groot als heel Azië. Oh ja, hij kon echt wel koppig zijn dat had zijn familie in de tijd dat ze nog samen waren mogen ondervinden ook al was hij toen destijds nog klein. Het plotse rood worden van Alec’s kaken had hem meteen opgevallen, meteen daarna volgde er ook dat hij naar beneden keek. "Euhm.. Weetje, er is like ook... plaats voor twee.. in het bed. Het is.. raar enzo maargoed.. als.. als je wilt dan.. dan-" Bamn, de woorden brachten Dux letterlijk helemaal van de kaart. Zijn ogen schoten naar de grond terwijl hij ze in zijn hoofd weer steeds hoorde afspelen. Even leek het alsof de wereld begon te draaien maar dat was maar inbeelding van de jongen met het inktzwarte haar. Onwetend wat hij als antwoord moest geven begon hij aan de onderkant van zijn shirt te prutsen. Oh gosh, wat moest hij hier nu op gaan zeggen? Het was niet dat hij nog nooit het bed gedeeld had met iemand van het eigen geslacht, maar dan waren het zijn broers geweest en was het maar een geïmproviseerd bed gemaakt van takken en bladeren. Dit was wel iets heel anders. Dit was een echt bed met dons en hoofdkussens en dekens en Alec was geen familie van hem maar op zich nog een vreemde. En hij was kinda best bang. I mean, like als je Dux gewoon in het dagelijkse leven zou tegenkomen en je dit ineens gewoon recht in zijn gezicht zei zou hij je letterlijk op je gezicht hebben geslagen en door gewandeld zijn. Maar dit was anders, niet zo zeer, maar de jongen was dood op en zijn spieren begonnen uiteindelijk toch wat zeer te doen van de lange vlucht hier heen. Een bed klonk zo veel beter dan een bank. ‘Ben je er zeker van?’ Kwam er als het ware piepend uit.

Door het gesprek met Dux was hij de twee katten helemaal vergeten. Die lagen nog steeds vredig tegen elkaar aan genesteld. Het was dankzij hen dat hij Dux had leren kennen, en hij had er geen spijt van, al voelde hij zich nog steeds redelijk ongemakkelijk bij de gozer. Hij was bang om iets fout te zeggen, iets typisch voor hem. Iets wat de man kon beledigen enzo. Hij was hier zelf nog niet lang leerkracht en hij kende de andere leerkrachten niet of nauwelijks. Het werd tijd dat hij meer contacten ging leggen, maar hij was niet het type om de eerste zet te maken. Eens je tot hem door drong, was hij best sociaal en minder verlegen, meer rechtuit, maar dan moest je hem eerst leren kennen en daar zat het hele probleem. Als hij geen reden had, durfde hij iemand niet te storen, bang om gewoon als een last te worden bestempeld, een vervelend mannetje dat om aandacht vroeg. Gelukkig had hij nu wel een reden gehad, die reden heette Martell en lag nu met Yrith op de bank te slapen. Zijn blik gleed even naar de twee katten en hij vond het er zo vredig uit zien. Jammer dat ze zouden moeten moven als hij er op wou slapen die avond; want ergens wou hij Dux de marteling van een pijnlijke rug en nek niet aandoen op zijn allereerste lesdag. Uiteindelijk werd de discussie beëindigd door een -hij moest wel toegeven- meesterlijke zet van Dux. Zelfs toen hij zich verslagen voelde, zorgde de jongen ervoor dat hij zich niet helemaal een mislukkeling te voelen door hem te verzekeren dat de discussie anders nog een hele tijd had kunnen aanslepen.

Toch voelde het niet goed, in zijn ogen. Hij herinnerde zich een paar dagen geleden nog, nadat hij helemaal uit IJsland hierheen was gekomen. Hij had spierpijn gehad door de lange reis, en hij wist niet eens waar Dux vandaan kwam, hoe lang hij had gereisd of hoe hij had gereisd. De bedden hier waren redelijk groot, maar... Met een andere jongen in hetzelfde bed? Op de een of andere manier kon hij het zich niet echt voorstellen. Hij wist dat het hem met een reputatie zou opzadelen als iemand er achter kwam. Het enige probleem was dat, als er geruchten zouden zijn dat Alexander Lightwood gay was, die geruchten waar zouden zijn. Want het wàs ook zo. Hij viel op jongens, maar het was een van de best bewaarde geheimen die hij had. Zowel voor Jace, Izzy, Max, zijn ouders, Radek, de rest van het team. Zelfs zijn summons wisten er niets van af, ook al hadden ze vaak heel erg intensief contact. En nu, hij kende Dux amper een uurtje, zou hij al vragen of hij bij hem in het bed wou komen liggen. Het zou hem ook met een reputatie opsteken, als iemand er achter kwam. Het enige voordeel was dat hij niets wist over het feit dat Alec op jongens viel. Als hij goed oplette en op een afstandje bleef -wat niet moeilijk was gezien de grootte van het bed-, dan kon het best, toch? Daarom stelde hij het voor, stotterend weliswaar. Damn, hij moest er toch ooit iets serieus aan gaan doen.

Zijn vraag had Dux uit het lood geslagen, want het bleef geruime tijd stil, op het knetteren van de haard, het geronk van de katten en alle andere typische geluiden van het kasteel na. De stilte werd bijna pijnlijk, en hij had er spijt van dat hij het ooit aangebracht had. Hij was gek, gewoon gek, en dat zou Dux ook inzien. Die zou zo meteen zijn kat grijpen en zich uit de voeten maken, verdwalen op de koude gangen omdat hij de weg niet kende of niet. ‘Ben je er zeker van?’ Klonk het toen uiteindelijk piepend. Alec beet op zijn onderlip, kon het niet opbrengen om nu heel veel te zeggen. Hij vertrouwde zijn stem gewoon niet. "A-a-lleen als h-het goed i-is voor jou", Mompelde hij. Hij hapte naar adem. "Wantikwilnietdatjedoormijmeteenpijnlijkerugzitmorgen", Flapte hij er toen uit, waarna hij weer op zijn lip beet. Hij wreef met zijn handen door zijn warrige, honingblonde haren en keek hem toen voorzichtig aan.

Dux stond er nog steeds een beetje verlegen bij. Ergens vroeg hij zich toch wel af hoe Alec op het voorstel was gekomen. Er zou natuurlijk niets gaan gebeuren of wat dan ook, Alec had vast ergens een vriendin rond lopen en die zou hij nooit van zijn leven bedriegen. En tja hij zelf, hij kende zoiets gewoon niet. Hij had nog nooit van zijn leven een echte relatie gehad, voor een man van zijn leeftijd was dat natuurlijk raar. Maar hij kon er niets aan doen. Als het erop neer kwam zou hij zo een vriendin kunnen hebben, maar Dux was er niet in geïnteresseerd. Veel te veel drama, en dat was niet voor hem weg gelegd. Nu niet, en waarschijnlijk nooit niet. Nee, hij zou wel de eeuwige vrijgezel blijven. Liefde trok zaken uit elkaar, hechte gezinnen, vriendschappen. Dux liet zijn hoofd als het ware hangen en werd terug gesleurd naar die koude ochtend in de winter, waar hij en zijn twee broers in een leeg huis waren op gestaan. Alles was weg buiten het meubilair, en enkele left overs van de dag er voor. Robb had de dag er voor nog gezegd dat de vakantie geweldig zou zijn, en hij zelf had zich helemaal verheugd op een ander land, ze hadden echt gedacht dat ze samen op reis gingen aangezien dat was wat normale gezinnen deden. Tja, blijkbaar dus niet. Nog een nacht hadden ze in het huis geslapen en toen trokken ze de stad in, maar schakelde al heel snel over naar het woud. Voor kort wreef hij over een litteken dat van zijn hand door liep naar zijn pols. Dat had hij opgelopen door dat hij was blijven hangen met zijn been aan een tak en toe was hij voorover gevallen en zo had hij zowel zijn hand als zijn pols open gehaald. Robb had het zo goed mogelijk gehecht met een getoverde naald en draad maar het was nooit meer geheeld. Het litteken had voorkomen kunnen worden als Robb het met behulp van magie het geheeld zou hebben, maar Dux had er opgestaan dat hij het niet wilde. Als hun ouders hen dan toch verlaten hadden en hun zusters verkoos boven hun, dan zou hij elk litteken dragen als teken dat hij hen uit de grond van zijn hart haatte. Later waren daar de tattoo’s bijgekomen maar ergens was hij nog best trots op de littekens die hij droeg op zijn lichaam.

Enkele stotterende woorden trokken hem meteen weer terug bij het heden. Zijn ogen boorden zich recht in die van Alec. Iets wat aanvallend zou overkomen op hem maar zo had hij het helemaal niet bedoelt. Ergens was het nog best wel schattig hoe hij aan het stotteren was, de verlegen toon in zijn stem, het bijten op zijn lip. ‘Een zere rug zal ik niet hebben als ik op de bank slaap, je moet me echt geloven.’ Glimlachte hij eventjes. Dux wandelde uiteindelijk naar hem toe met nog steeds zijn ogen gevestigd op die blauwe van Alec. Hij legde voor kort zijn hand op de schouder van de jongen. ‘Om ons zelf een hele nacht te kibbelen te besparen, en omdat het bed misschien toch een beter optie is. Neem ik je aanbod aan.’ Gaf de jongen uiteindelijk toch toe waarna hij weer een pas naar achteren deed en zijn arm weer naast zijn lichaam liet vallen. Dux wreef net zoals hij deed toen hij klein was met beide vuisten in zijn ogen om daarna een klein beetje gedesoriënteerd weer naar de jongen te kijken.

Ergens snapte Alec niet wat er zo fout aan het lopen was hier. Hij had wel vaker in hetzelfde bed geslapen met anderen. Zijn broertje Max, die toch altijd wel een reden vond om ergens 'bang voor te zijn', deed niks liever dan zich tegen hem aan te nestelen en in slaap te vallen. Persoonlijk had hij er geen problemen mee. Als oudste van vier had hij een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over zijn drie siblings. Als Maxwell het fijn vond om bij hem te liggen 's nachts, dan vond hij dat niet erg. Ook met Jace en Izzy had hij vaak in hetzelfde bed gelegen. Als kinderen van rond de acht jaar oud hadden ze ontelbare kampen gebouwd in het huis, volgestouwd met matrassen en kussens en dekens, om zich vervolgens op een hoopje te gooien en in slaap te vallen. Helaas was dit op Hogwarts nooit het geval geweest. Jace zat in een andere afdeling, en meisjes en jongens mochten sowieso niet samen slapen. Het waren eenzame nachten geweest toen, al was hij het na een jaartje wel gewend geraakt. Maar dit was nog heel erg anders. Hij kende Dux amper, wist alleen dat hij een kat had die Martell heette en dat hij best een zachte binnenkant had onder een hele dikke laag van hardheid en gemeenheid. Hij zou een prima leerkracht worden, als zijn reputatie niet van de eerste dag werd verpest door deze nacht. Niet dat er iets ging gebeuren, maar toch. Roddels werden verdomd snel verspreid en de verhalen konden snel een hele andere wending nemen.

Na wat uren leken geweest te zijn, kreeg hij eindelijk weer enkele woorden over zijn lippen. Niks zinnigs, misschien zelfs niet verstaanbaar, maar Dux boorde zijn donkere ogen fel in de zijne, wat hem abrupt weer liet zwijgen. Dit was een stom idee geweest, gewoon idioot. Hoe kon hij gedacht hebben dat zo'n taaie, harde jongen met een onbekende man in hetzelfde bed zou willen slapen. ‘Een zere rug zal ik niet hebben als ik op de bank slaap, je moet me echt geloven.’ Drukte Dux hem toen op het hart. Hij forceerde een glimlach op zijn gezicht, al zag die er waarschijnlijk niet echt overtuigend uit. En nu zou de jongeman hem vragen om hem naar zijn kamer te brengen. Hun blikken hadden elkaar nog steeds niet losgelaten. Onverwachts stapte Dux naar voren en legde zijn hand op Alec's schouder. Het voelde niet bedreigend, eigenlijk best wel geruststellend enzo. ‘Om ons zelf een hele nacht te kibbelen te besparen, en omdat het bed misschien toch een beter optie is. Neem ik je aanbod aan.’ Zei hij toen. Opgelucht en blij maakte zijn hart in zijn borstkas een sprongetje. Dan had hij toch geen kans op een vriendschap mislopen door zijn gekke gedrag enzo.

Dux wreef met zijn vuisten in zijn ogen, en Alec moest zichzelf heel hard tot de orde roepen om er niet de benaming 'cute' op te gaan plakken. Hij moest straks met die dude in hetzelfde bed liggen, en hij kon het niet maken om met zo'n gedachten in slaap te vallen. "C'mon, sleepyhead", Zei hij voorzichtig, testend of hij de jongeman wel mocht plagen of niet. Het zou hem niet verbazen als hij ooit nog eens een krijtje ofzo tegen zijn kop zou krijgen hiervoor. Hij ging hem voor naar de slaapkamer, waar het grote bed tegen de muur aan geschoven stond. Hij was niet echt van plan om in zijn kleren te gaan slapen. Meestal sliep hij gewoon in een boxershort, maar voor deze keer liet hij zijn zwarte tanktop ook aan. Zijn witte boxershort was wijd en zat best comfortabel. Zijn broek en shirt hing hij over een stoel. Het dekbed sloeg hij achteruit en hij ging tegen de muur aan liggen, wachtend op Dux. Hopelijk had die er geen problemen mee dat hij nu in zijn ondergoed op het bed lag. Er was nog voldoende ruimte om -als het nodig was- nog iemand bij te laten kruipen, al zou het dan best krap worden. Nu zou het best een comfortabele nacht worden. Hij was geen wilde slaper, dus hij zou Dux niet per ongeluk meppen. Naah, soms zou je nog denken dat hij dood was, zo stil lag hij als hij sliep. "No worries, ik snurk niet", Glimlachte hij toen nog naar de jongen.

Ergens had hij werkelijk geen idee van wat Alec nu van hem dacht? Misschien dacht die nog steeds dat hij een grote gemenerik was. Al was hij dat ook wel grotendeels elke dag en elk moment van die dag. Glimlachen deed hij amper, enkel in het gezelschap van de twee mensen die hij het liefst bij zich had, of als hij bij de draken was. Ergens hunkerde hij naar die beesten, naar de manier waarop ze met hem omgingen, hoe hij in de avond soms bij een van hen zat. Ja, daaruit bestond zijn leven. Draken, avontuur en eenzaamheid. In zijn hoofd was hij geen materiaal voor een baan als deze. Er waren toch wel zeker mensen met meer ervaring als hij zelf? Het was misschien wel zoals Lyra zei. Misschien was hij een last minute persoon geweest. Hoewel ergens kon hij het niet geloven. De woorden die in die brief stonden, ze hadden vriendelijk geklonken, ze hadden waar geklonken. Alsof hij werkelijk uitgesneden was om professor te spelen. Misschien moest hij het maar aan zijn collega vragen. Hoewel, misschien zou die hem alsnog gaan uitlachen over wat er allemaal niet door het hoofd van hem ging. Beter van niet. Plus, wat zou hij er misschien zelf niet van vinden dat Dux nooit in zijn leven enkele les had gevolgd? Zou hij hem dom vinden? Of misschien een outcast? Dat hij om een of andere reden niet naar school mocht. Misschien dacht hij dan zelf dat hij like vroeger iets mispeuterd had waardoor hij helemaal niet in een school als deze werd binnen gelaten? Man, hou je fatsoen toch is! Honderden gedachten vlogen door zijn hoofd heen. Het maakte hem onrustig. Zo duidelijk dat hij merkte dat hij zich moest in houden voor hij compleet door draaide en hij Alexander misschien op een of andere manier ten schande bracht zonder dat het echt zijn bedoeling was. Als er in zijn hoofd een aapje moest zitten ea, dan was die nu heel heftig over en weer aan het wiebelen en hard met cimbalen aan het kloppen tot Dux het uit schreeuwde. Kort spande hij zijn armspieren aan en besloot zijn hoofd leeg te maken. Zijn ogen gleden over Alec’s gezicht en het werkte nog ook. Dux voelde zich zelf weer kalmeren, en merkte dat zijn gedachten ook weer in alle rust verdwenen uit zijn hoofd. Missie geslaagd. Voor nu dan toch.

De geforceerde glimlach die tevoorschijn kwam op het gezicht van de jongen waar hij tegenover stond deden hem even fronsen. Hij had het dus fout opgenomen. Geweldige move domkop snauwde hij zichzelf toe in zijn hoofd. Alexander leek het wel goed te keuren uiteindelijk dat hij zijn keuze had gemaakt. Wat moest hij hier nu allemaal van denken? Dux wist niets over Alec, geen achtergrond, niets van zijn familie. Enkel dat hij een nieuw geweldig vak gaf en dat hun katten elkaar wel graag hadden. Maar Dux leek geen kwaad te bespeuren in hem, geen doordachte zaken. Nee, Alec meende het dat hij wilde dat Dux hier zou over nachten. Hmn, hopen dat die gozer in de ochtend goeie koffie kon maken. Ja, dat had hij wel nodig. Dan was hij meestal meteen wakker voor de hele dag. Morgen zou het nodig zijn. Zijn eerste dag met al die leerlingen die hij bij naam moest leren kennen. Al zou hij gewoon wel namen die hun karakter weerspiegelde op hun kleven. Die kinderen zouden niet weten waar ze aan deelnamen, de rollercoaster van hun leven genaamd Dux. Ja, misschien zou de school hem na zijn eerste lesdag wel al meteen buitengooien wegens bange leerlingen. Dat zou nogal wat zijn. Voor kort kwam er een grinnikend geluid uit zijn mond. Zijn lach, klonk eigenlijk wel vrij kinderlijk. Als een jongetje van vier jaar die het grootste geluk had gezien toen hij van zijn papa een auto kreeg die hij met een afstandsbediening kon bedienen. Dux viel uiteindelijk met de gedachte daar aan weer terug in zijn normale doen. ‘Kan ik er aan doen dat ik moe ben. Ik had een lange vlucht.’ Klonk het mokkend. Oh ja, het was echt tijd om zijn bed in te kruipen voor hij hier als een blok in slaap viel gewoon lekker ronkend op de grond vallen. Het zou een mooi zicht zijn voor Alexander.

Deze wandelde uiteindelijk voor hem de slaapkamer binnen. Meteen sloeg Dux een bed gade en vrijwel meteen voelde hij dat zijn vermoeidheid met de seconde leek toe te nemen. Zich een beetje overeind houdend aan wat meubilair vond hij toch de weg naar het bed zonder als het ware om te vallen. Even twijfelde hij of hij gewoon met zijn kleren aan zou slapen, maar dat was niet bepaald leuk wakker worden in de ochtend. Het enige wat hij momenteel droeg was zijn shirt dat al helemaal gekreukt was en zijn broek, zijn jas had hij laten liggen in zijn eigen kamer. Wat onwennig trok hij zijn shirt uit gevolgd door zijn broek, die hing hij over een stoel die niet zo ver van het bed vandaan stond. Ergens hoopte hij maar dat Alec het niet erg vond dat hij met alleen zijn boxer aan sliep. Dux had het altijd veel te warm als hij moest gaan slapen, zijn shirt had hij daarom ook uit gedaan natuurlijk in de hoop dat hij het niet erg zou vinden. Dux plofte neer op het bed en liet vervolgens zijn hoofd in het overzachte hoofdkussen vallen. De opmerking van die van de andere kant van het bed kwam deed hem lachen. ‘Ik ook niet, maar ik hoop dat je geen mep van me zult krijgen vannacht of een stomp ofzo. Ik heb nogal last van erg levendige dromen.’ Een gewaarschuwd man was er twee waard, toch? Eigenlijk zou hij het misschien heel heel stiekem morgen best wel grappig vinden moest hij de jongen een tik hebben verkocht. Dan kon hij zijn krijtjes en boeken bij houden. Nog geen minuut na hij die woorden had gezegd waren zijn ogen al dicht gevallen. Hij was dus werkelijk exhausted.

De slaapkamer was iets minder warm dan het andere gedeelte, omdat de haard daar stond. Toch kon je het hier niet bepaald koud noemen, en de donzige dekens op het bed waren ook lekker warm. Daarom sliep hij niet in een lange pyjama ofzo. Het feit dat Dux in dezelfde kamer stond als hij, straks in hetzelfde bed zou kruipen, maakten hem een tikkeltje onzeker. Darn it, wat was dit? Hoe oud was hij, 14? Hij was geen puber meer, maar een volwassen man, leerkracht, wetenschapper en tovenaar. Hij had geen enkele reden om onzeker te zijn. Dit was toch geen kinderachtig logeerpartijtje? Het was nodig omdat Dux niet op de bank zou moeten slapen en omdat hij zelf weigerde dat Alec daar ging liggen. Daarom, en om geen enkele andere reden, zouden ze in hetzelfde bed slapen. Punt, einde. Simpel. Waarom zou hij zich er dan onzeker over moeten voelen? Het stelde niks voor, helemaal niks. Dat bleef hij in zichzelf herhalen, totdat Dux zich ook begon uit te kleden. Het hielp wel, maar hij kon zijn blik niet tegenhouden om toch even langs de tattoo's en het ontblootte bovenlijf van de jongen te laten glijden. Toen hij zijn kleren over een stoel had gelegd, kwam Dux ook in het bed liggen. Zijn opmerking over snurken maakte een lachje bij hem los. ‘Ik ook niet, maar ik hoop dat je geen mep van me zult krijgen vannacht of een stomp ofzo. Ik heb nogal last van erg levendige dromen.’ Waarschuwde hij nog. "Oh dear", Mompelde hij. Dux was gespierd, dat had hij nu ook wel gezien, dus daar een tik van krijgen in zijn slaap leek hem niet zo aangenaam. Het duurde niet lang meer, of Dux sloot zijn ogen en viel in slaap. Zelf lukte het hem nooit om direct in slaap te vallen. Hij draaide zich op zijn zij, met zijn gezicht naar de jongen toe. Hij betrapte zich er enkele minuten later op dat hij lag te staren. Hij had een veel zachter gezicht, bijna onschuldig, als hij sliep. Opnieuw beet hij op zijn lip, de gebeurtenissen van de afgelopen uren overlopend. Het was raar gelopen, maar hij wist dat hij er een vriend bij had gemaakt. Met die gedachten sloot hij zijn ogen en viel hij uiteindelijk ook in slaap.

----
Le next morning
----

De nacht was erg rustig geweest. Hoewel Dux hem ervoor gewaarschuwd had, waren de tikken uitgebleven en had hij de hele nacht kunnen doorslapen. Hij opende traag zijn ogen en keek toen weer in het slapende gezicht van de jongen. Zijn haar lag nogal door de war, en opnieuw moest hij zijn best doen om het niet schattig te vinden. Hij vroeg zich af wat de beste manier was om hem wakker te maken. Hij duwde zich op op zijn ene arm en legde zijn vrije hand toen op Dux' bovenarm. Hij schudde hem heel zachtjes heen en weer. "Dux? Het is tijd om wakker te worden", Zei hij met een stem die zelf nog zijn slaperigheid verraadde. Ach ja, dat zou wel beter worden eenmaal hij opgestaan was. Hij ging rechtop zitten en ging toen staan op de matras. Hij legde zijn hand op de muur om zijn evenwicht niet te verliezen en liep toen naar het voeteneinde van het bed, om er daar af te springen. Hij wou niet op of over Dux gaan. Met Jace zou hij dat wel gedaan hebben, maar dat was helemaal anders. En hij was nu al 25, geen 15 meer. Hij herinnerde zich dat hij in de ochtend altijd eerst wakker wou zijn, zodat hij kon voorkomen dat zijn pleegbroer op hem ging springen om hem wakker te maken. Hij zou zichzelf straks wel aankleden. "Zin in koffie?" Vroeg hij nog, terwijl hij over zijn schouder keek. "Hij is wel redelijk sterk", Zei hij er nog aarzelend achteraan. Toen schoot het hem te binnen dat hij Rayna en Thorn ook nog even vrij wou laten rondlopen. Anders werden ze ongeduldig en humeurig, en vooral van Rayna kon hij dat niet hebben. Hij vroeg zich ook af waar Yrith en Martell waren gebleven. Die zou hij straks wel zoeken. Tijd genoeg, vond hij zelf.

Om de opmerking van de jongen nog op te merken was het te laat. Hij bevond zich al heel diep in dromenland. Dux bevond zich nu momenteel op een donkere plek, een plek die hij uit duizenden herkende. Het drakenreservaat als alle lichten binnen uit waren. De man keek even rond maar zag niet de bekende gezichten die hij graag wou zien. In plaats daarvan zag hij zijn ouders, zijn zusters en zijn broers binnen staan hun gezicht verlicht door de maan. Onbegrijpend staarde hij hun aan. Wat deden die nu weer op de plek waar hij uiteindelijk was opgegroeid. Zijn ogen gleden naar zijn vaders gezicht, een lang gezicht waarvan de ogen zo hard in de zijne boorde dat Dux een stap naar achteren deed. ‘Wat doen jullie hier? Klonk het luid waarbij de echo het nog zon duizend maal na liet klinken. Geen reactie, nogmaals vroeg hij het al was het dit keer schreeuwend maar nog steeds vertoonde het zestal geen enkele beweging. Hij maakte zich los van de grond en begon te lopen richting de kamer van Charlie. De enigste plek waar ze hem niets konden maken. Dux snapte het niet, waar waren de draken, en waar was Charlie? Met een harde bonk duwde hij de deur open maar hij zag niemand in de kamer liggen. Paniek vloog door zijn ogen. Nogmaals zette hij het op een lopen dit keer naar buiten in de hoop dat hij daar zowel Tyrel als Charlie als de andere draken zou vinden. Een intense warmte sloeg hem recht in zijn gezicht als hij uiteindelijk buiten was. Vlammen reikte naar de toppen van de bomen en in het midden van de vlammen bevonden zich elke draak die in het reservaat zat en Charlie. Dux liet een harde schreeuw horen en rende naar de vlammen toe, zocht het hulpeloze gezicht van Charlie maar die gebood hem weg te rennen, van alles hier. Dux had zichzelf in zijn slaap opgerold tot een klein bolletje met zijn handen tegen zijn borst gekneld en zijn hoofd leek deels te rusten op zijn knieën. Heel de familie kwam naar buiten en versperde de weg voor Dux. Met een woedende blik keek hij elk van hun recht aan. De woorden van Charlie achter zich latend. Hij trok zowel het mes dat aan zijn riem gebonden zat en zijn toverstok en richtte deze gevaarlijk op zijn vader. Deze kreeg er enkel een gemene lachbui van. Een siddering liep langs zijn lichaam als Dux een hitte op zijn bovenarm terecht kwam. Kort zakte de jongen door zijn benen maar hij stelde zich al gauw weer op en vuurde enkele gemene spreuken op zijn familie af. Enkele raakte zijn zusters en zijn moeder maar zijn vader en zijn twee oudere broers werden geen haar gekrenkt. Gepaard spraken de drie de zelfde onvergetelijke vloek op hem af.

Alsof de vloek hem achter volgde viel de jongen hardhandig op de grond. Dux staarde enkele momenten naar het plafond en voelde kort over zijn bovenarm waar niets op te vinden was van de Incendio spreuk. Zijn handen tasten kort over zijn blote bovenlichaam maar daar was ook geen enig spoor van de groene lichtflits achter gebleven. De zachte stem van Alec deed hem uiteindelijk op kijken en hij knikte zachtjes. Dux duwde zichzelf weer overeind maar bleef toch nog een op de grond zitten. Vanwaar was deze droom, hoewel het eerder een nachtmerrie was, nu weer gekomen? Licht verward gleden zijn handen even door zijn haren. Hij moest naar Charlie schrijven of hem op een of andere manier kunnen bereiken om te kijken of alles daar nog goed was. Kort wreef hij over zijn schouder die al zijn gewicht had opgevangen toen hij op de grond was gevallen. Zijn ogen waren nog piepklein, de slaap zat er dus nog duidelijk in. Wow, dit zou een geweldige dag worden. Dux duwde zichzelf overeind en ging uiteindelijk op zijn twee voeten staan en wandelde richting Alec om hem zo te volgen naar de andere kamer. ‘Ik hoop maar dat je koffie sterk genoeg is.’ Zijn stem klonk ruw maar nog steeds zacht, zijn ochtendstem.

Alexander stond stil in de deuropening van de slaapkamer naar de leefruimte. Zijn blik gleed naar de plek op de bank, maar de twee katten de vorige avond samen in slaap waren gevallen. Het was een feit dat het plekje tussen de kussens nu leeg was. Langzaam onderzocht hij de kamer, zoekend naar een staart, oor of stukje vacht, of nog iets anders, wat op de aanwezigheid van de katten kon wijzen. Helaas, in de ochtend functioneerde hij niet goed, tenzij hij een goeie tas koffie op had. Toch besloot hij om nog één keer te controleren, misschien hielden zijn ogen hem voor de gek en had hij, zonder het te beseffen, een van de twee katten gezien. De haard straalde nog steeds licht uit, en het eerste ochtendlicht kwam door het raam naar binnen. Zo moeilijk kon het niet zijn, om een witte kat of een zwart-witte poes te vinden in deze kleine ruimte. Net toen hij dacht een plukje vacht te zien, werd zijn aandacht getrokken door een luide bonk achter hem. Hij draaide zich snel om en zag een verwarde Dux op de grond liggen. Bezorgd trok hij zijn wenkbrauwen op. Hij wou net naar de jongen toelopen om hem recht te helpen, maar blijkbaar kon hij het alleen... Dacht hij. Wankelend liep hij op Alec af en gromde in het voorbijgaan: ‘Ik hoop maar dat je koffie sterk genoeg is.’ Nog steeds bezorgd over het feit dat Dux zo'n rare manier had van opstaan, liep hij naar het keuken-achtige gedeelte van de leefruimte en zette koffie, zoals hij het al jarenlang deed. "Je zou best gaan zitten, je ziet er een beetje bleek uit", Zei hij nadat hij kort een blik op de zwartharige jongen had geworpen. Hij nam twee tassen en vulde ze met het zwarte goedje.

Hij zette een tas voor Dux neer, nam zelf een slok en dumpte de tas toen kort op tafel. Hij liep naar waar hij de summonstones de vorige avond had achtergelaten. Hij nam ze beide mee naar de tafel, waar hij ze neerlegde. Vervolgens haalde hij zijn toverstaf uit zijn zakken van zijn jas. Hopelijk gingen ze niet irritant doen nu. "Right. Ze moeten er nu eenmaal... Uit. Voor even dan. Als je het niet uithoud, steek ik ze wel terug", Zei hij tegen zijn vriend. Toen concentreerde hij zich op de stenen, zocht als het ware contact, en voelde toen hoe de stenen energie uitstraalden en oplichtten. "Returium", Zei hij toen, eerst tegen de donkerste steen, waar Rayna in zat. De lucht begon te trillen en enkele seconden later zat de volgroeide Lynx op de grond. Sierlijk tilde ze haar kop op en wierp een bedenkelijke blik op de twee mannen. "Ooit van kleding gehoord, Lightwood?" Merkte ze toen op. Alexander keek haar gekwetst aan. "Kijk niet zo", Zei ze simpelweg, terwijl ze richting Dux stapte. Hij zag hoe ze hem keurend in zich opnam. "Het feit dat hij er uit ziet alsof hij hier heeft overnacht, verbaast me, Alexander. Wie is hij en wat doet hij hier?" Vroeg ze toen, terwijl ze op de zetel sprong en ging zitten. "Dat is Dux, de nieuwe leraar Spreuken en Bezweringen. Zijn kat zat gisteren hier en hij is gebleven omdat het laat was", Legde hij uit. Ondertussen ging zijn hand naar de tweede steen, die steeds harder begon te stralen. Thorn wou er duidelijk uit, dat kon hij wel opmaken uit de manier waarop het jonge leeuwtje de aandacht probeerde te trekken.

"Nee, niet hij", Zuchtte Rayna terwijl Alec zijn staf op de steen richtte. Hij grinnikte kort en een glimlach bleef op zijn gezicht staan. "Returium", Klonk het opnieuw, en deze keer werd Thorn uit zijn steen los gelaten. Meteen bestookte ook deze Summon hem met vragen. "Hallooo Alec. Wie is dat daar? Waar is Rayna naartoe? Waar zijn we eigenlijk? Waaròm zijn we hier? En waarom is hij hier? Hoe komt het dat je me gistere-", De leeuw hield abrupt zijn mond omdat Alexander zijn bek tussen zijn hand had gehouden. "Jezus, Thorn, het is enorm vroeg, oke? Ik leg je later wel alles uit, nu moeten Dux -die persoon daar- en ik ons voorbereiden op de lessen", Voorzichtig liet hij Thorn's bek terug los, waarna hij opstond en zijn terug van zijn koffie dronk. "Dit is Hogwarts, de school waar ik vroeger les volgde en nu lessen Summoning ga geven", Zei hij toen, omdat Thorn hem nieuwsgierig en een klein beetje gekwetst aankeek. Tevreden gesteld begon het leeuwtje door de kamer te dribbelen, om alles te verkennen. Hij keek hem hoofdschuddend na. "Daar heb ik nog veel werk mee", Grijnsde hij verontschuldigend tegen Dux. Van op de bank klonk een spottend grinnikje. Typisch Rayna.

Dux wreef even langs zijn kaak en merkte dat zijn huid warm aan voelde. Alsof hij gigantisch hoge koorts had, maar hij voelde zich toch nog kern gezond. Kwam heel waarschijnlijk door die droom van vannacht. Het was de ergste die hij momenteel had gehad. Het was werkelijk geweest alsof hij alles voelde wat die spreuken hadden aangericht. Plus dan nog is zijn duik uit het bed die hem niet goed beviel. Wat een ochtend. De bezorgde blik van Alec voelde hij als het ware door hem heen gaan. Hij wou opkijken en zeggen dat hij ermee moest stoppen, maar Dux zweeg gewoon. Hij wou de jongen weer niet zo verlegen hebben als gisteren, want dat zou nog hem nog wel meer gaan irriteren. Met een ruk keek hij hem aan toen Alec enig teken van bezorgdheid uit sprak. Kom op meende hij dit nu? Dux voelde zich kiplekker fysiek, mentaal was momenteel iets anders. Toch luisterde de jongen en plofte neer op een van de stoelen die aan de tafel stonden. Hij plaatste zijn hoofd even tegen zijn hand aan en haalde diep adem. Waarom altijd dat soort dromen? Serieus, dan droomde hij nog liever over regenbogen en eenhoorns, maar nee hij werd lekker geteisterd door zijn familie. Hij had hen toch niet verlaten ea, dat was allemaal hun eigen domme fout. ‘Het spijt me.’ Murmelde Dux tegen Alec.

Dux sloot zijn handen al gauw genoeg om de warme mok en volgde Alec ondertussen met zijn ogen. Ergens was de jongen toch zo behulpzaam geweest voor hem ondanks hun botsing op de gang en Dux botte gedrag. Wanneer diezelfde stenen van gisteren voor hem lagen op de tafel keek hij vragend naar Alec. Wat ging die nu doen? Hem in een van die stenen stoppen? Loom knikte Dux op de uitleg. Hij zette zijn mok even aan zijn lippen en nam een slok van het warme goedje. Dux aanschouwde het tafereel met een duidelijke interesse. Dit was werkelijk te cool voor woorden. Ooit moest hij het echt wel leren hoor. Dat zou zo awesome zijn. Wanneer er echter een Lynx op de grond verscheen fronste hij eventjes. De man grinnikte even om de woorden van het dier. Wel, ze had een punt. Vervolgens kwam het grote dier naar hem toe en bekeek hem echt zo lang tot hij zich er wel degelijk ongemakkelijk bij voelde. Misschien moest hij zijn kleren maar gaan aantrekken voor ze hem ging aanvallen of zo. Wat dom stak hij kort zijn hand op naar de lynx na dat hij was voorgesteld. Hoe in godsnaam konden die dieren trouwens praten? Het gedrag van de lynx kwam hem louter bekend voor. De jongen had geen idee van waar maar toch, het was best tja schrikwekkend? Niet dat hij momenteel bang was of zo, maar hij was nog niet echt helemaal wakker en dan met dit geconfronteerd worden was best wel veel. Maar het zou nog veel meer worden dacht de jongen wanneer hij zijn blik op de andere steen richtte die hevig aan het stralen was.

De lynx wou blijkbaar niet dat die andere eruit kwam. Ergens vroeg hij zich af waarom niet, maar dat zou zo meteen wel duidelijk worden. In die steen zat blijkbaar een leeuw. Een hele nieuwsgierige leeuw. Oh god, dat beest was hyper. Alec was hem nog net voor om Thorn’s bek vast te pakken. Dux nam nog een slok koffie en voelde zich al wat meer wakker worden. Mooi dan zou hij zich zo meteen misschien beter gaan gedragen tegenover Alec en de twee summons. Voor even gleden zijn ogen door de kamer op zoek naar Martell maar hij vond de kat niet meteen, en Yrith eigenlijk ook niet. Enkele zonnestralen verblinde hem even wanneer hij net voorbij het raam was met kijken. Oke Rayna en Thorn, twee totale uiterste. Wanneer hij de leeuw vrolijk rond zag dwalen keek hij even naar de grond. ‘Hij doet me denken aan mijn broer, zelfde karakter.’ Sprak hij meteen weer wat afweziger. Bran, zelfs Bran had hem in zijn droom aangevallen en niet zo maar, nee hij had de dodelijkste van de drie onvergefelijke vloeken op hem afgestuurd. Het laatste restje koffie wat nog in zijn tas zat kapte de jongen uiteindelijk naar binnen. Misschien moest hij maar beter gaan, dan kon Alec in alle rust met beide dieren zijn les voor bereiden en dan kon hijzelf zich weer verdiepen over zijn droom. Misschien moest hij het Lyra vertellen als hij haar alleen zag. Al zou die vast zeggen dat hij zich er niets van aan moest trekken en gewoon verder gaan. Hij was er al over dat zijn ouders en zijn siblings hem hadden achtergelaten al heel lang, maar de wrok die hij tegen hen koesterde was nog wel sterk aanwezig. ‘Als je wilt dat ik ga moet je het maar zeggen hé.' Dux zijn normale stem was weer terug gekomen met het drinken van de koffie. Maar goed ook.

Rayna was weer teruggevallen in haar oude gewoonte om alles argwanend te bekijken en niets of niemand te vertrouwen. Als ze iemand kon doden met een van haar blikken, zouden er al vele dooien zijn gevallen. Maar ergens hield hij van Rayna, evenveel als van Yrith als van de kleine Thorn. Alec hoopte dat die haat of ergernis tegenover hem alleen maar dat bitchy buitenkantje van haar was. Want hij wist dat er een band was tussen de twee, ook al was die heel speciaal. De summon was ondertussen bezig met Dux te intimideren, hetgeen ze altijd deed met vreemden. Ze zou echter nooit iemand aanvallen zonder zijn bevel, dat was iets wat zelfs een III class summon niet kon. De basisdingen konden ze natuurlijk zelf, en ze hadden een portie eigen wil en karakter, maar uit zichzelf zouden ze nooit aanvallen, liefhebben, bang zijn of wat dan ook. Dat ze graag macht had over mensen of dingen die ze niet kende, lag gewoon aan haar karakter en niks meer. Vandaar dat Thorn ook meteen een hele stortvloed aan vragen uit zijn bek liet komen vlak nadat hij uit zijn steen was gekomen. Alles wat bij de kleine leeuw in beeld kwam, wekte zijn nieuwsgierigheid op. Dux, de kamer, Rayna, Alec zelf, de verschillende geuren enzovoort. Het was irritant, maar het leeuwtje had een vriendelijk karakter, al was hij veel te hyper. Het was gewoon een bom energie. Hij schaamde zich een beetje over het gedrag van Thorn tegenover Dux, aangezien die duidelijk nog half aan het slapen was. Zijn koffie was al bijna leeg, en door zijn eerste contact met Rayna was hij al iets meer wakker dan eerst. Het was eigenlijk niet zo slim geweest om de summons op dit moment aan Dux te laten zien, maar ze zaten al zo lang opgesloten, vooral Thorn, die sinds IJsland voor het eerst uit zijn stone werd gehaald.

Hij wierp de jonge leeuw nog een waarschuwende blik toe en liep toen terug naar de slaapkamer. "Ik kleed me even aan", Zei hij tegen Dux. Rayna grinnikte opnieuw. Hij draaide met zijn ogen. "Werd tijd ook, Alexander", Merkte ze droogjes op. Ze sloot haar ogen en legde haar kop op haar voorpoten. Toen hij de slaapkamer binnen liep om zijn kleren aan te trekken, zag hij Thorn op het bed zitten. "Alec", Begroette die hem vrolijk. "Goeiemorgen, Thorn", Zei hij terug, in een poging om de jonge leeuw niet nog een keer te kwetsen. Hij nam zijn shirt van de stoel en trok het aan. Zijn donkerblauwe jeans was van de stoel gegleden. Hij bukte zich om het op te rapen. Ondertussen voelde hij de blik van de leeuw op zijn rug branden. "Die Dux, is hij aardig voor je?" Vroeg hij toen plots. De vraag overviel hem zo hard dat hij ter plekke stopte met bewegen. Snel herpakte hij zich. "Ja hoor", Zei hij toen met een onzeker glimlachje. Hij hees zichzelf in zijn broek en ging toen naast de leeuw zitten. Hij aaide hem kort over zijn kop, wat met een vrolijke, speelse houding werd ontvangen. "Waarom wil je dat weten?" Vroeg hij toen. De leeuw grijnsde enkel en sloeg speels met zijn staart. "Voor mij een weet, voor jou.. niet echt", Zei de jonge leeuw. Hij wist waarschijnlijk de rest van het spreekwoord niet meer, maar ach.

De leeuw sprong uiteindelijk van het bed en dribbelde de woonkamer weer in. "Duhuux?" Klonk het klagend. Ow no. "Waarom doe ik je aan je broertje denken? Is hij hier ook? Was hij heel aardig? Hield je van hem? Hield hij ook van jou?" Alec piepte kort, sprong op en sprintte de woonkamer in. "THORN", Zei hij kwaad en best wel hard. De leeuw kromp in elkaar en Alec keek bang afwachtend naar Dux. Thorn met al zijn belachelijke vragen ook.

Dux plaatste zijn armen gekruist op tafel en legde zijn hoofd daar op. De jongen wou niet onbeleefd doen tegen Alec, maar die leek momenteel toch druk bezig met de twee dieren die in de kamer waren. Misschien kon hij nog een beetje slaap vatten, of toch als nadenken over wat hij vannacht gedroomd had. Heel waarschijnlijk zou het die laatste worden want echt slaap had hij toch niet meer na het binnen kappen van die koffie en het aanschouwen van een geweldig schouwspel dat summoning genoemd werd. Hij staarde maar wat naar zijn eigen armen en volgde voor een kort ogenblijk zijn tatoeages. Ergens had hij het gevoel dat hij bekeken werd door Rayna. Dux besloot weer met zijn rug tegen de leuning van de stoel te gaan zitten en ja hoor inderdaad hij ontmoette haar ogen voor enkele seconden. Voor even leek hij iets wat nerveus, hoe cool de lynx ook mocht zijn hij vertrouwde het niet helemaal. Tja, wist hij veel wat ze allemaal kon aanrichten met hem. Toch keek Dux niet weg, niet voor Rayna het zou doen toch. Dus het werd een klein staarwedstrijdje dat kort onderbroken word door de mededeling van Alec. ‘Is goed.’ Glimlachte hij vriendelijk. Uiteindelijk keek hij terug naar Rayna, maar die had met het vertrek van Alexander haar ogen gesloten. Goed dan kon hij nu misschien op zoek gaan naar zijn kat. Al dan niet onder het toeziende oog van de lynx. Een beetje door de kamer wandelend ging hij op zoek. Op het eerste zich zag hij geen van beide katten rond sluipen dus ja, dan kon hij even goed een naald in een hooiberg zoeken. Nee, er was werkelijk geen spoor van de twee katten te vinden. Ach, uiteindelijk vandaag zou Dux toch amper tijd in zijn kamer door brengen dus dan kon Martell evengoed bij Yrith blijven als het goed was voor Alexander, wat waarschijnlijk wel het geval zou zijn. Toch ging Dux verder met zoeken die katten moesten hier toch ergens verborgen zitten. Hij had geen zin om op Martell te gaan roepen, want waarschijnlijk kwam deze toch niet en bleef hij lekker bij Yrith zitten, liggen of staan. Het was een onbegonnen klus, maar tja hij had nu toch niets te doen. En nog een staarwedstrijdje met de lynx daar had hij op de moment geen zin in. Niet omdat hij het niet zou winnen, maar meer om het feit dat ze haar ogen nog steeds gesloten had.

Maar daar kwam plots een einde aan zijn zoektocht. Thorn. De jonge leeuw sprak zijn naam uit, op een manier die Dux niet beviel. Kort fronste hij en draaide zich naar de leeuw toe die inmiddels voor hem stond. De vragen die hij op zich kreeg afgevuurd leken hem wel meteen weg te blazen. Verbouwereerd keek hij hem aan zoekend naar een manier om zijn lippen van elkaar af te krijgen en iets te zeggen. Maar het bleef stil. Een luide schreeuw klonk echter al heel snel. Verbaasd staarde hij naar Alexander, dus hij had het toch in hem. Dux knikte kort naar hem als teken dat het niet uit maakte. Vervolgens knielde hij neer bij de leeuw en streek even kort over zijn kop. Wat een charmant zicht moet dat wel niet geweest zijn. ‘Mijn broertje had de zelfde activiteit als jouw in zich, over al nieuwsgierig zijn. Niet kunnen stilzitten als het hem gevraagd werd. Ja, ik denk dat je het nog wel zou kunnen vinden met hem. Mijn broer was zeker aardig, ik kon niet klagen over hem. En nee, hij is hier niet. Ik heb zelfs helemaal geen idee waar hij is.’ De laatste twee vragen liet hij maar zo. Daar had Dux een antwoord op klaar liggen, maar de jongen liet het voor wat het was. Na bijna alles beantwoord te hebben duwde hij zich weer recht en keek even naar Alec. ‘Ik ga me even aankleden.’ Zonder op enige reactie van eender wie te wachten wandelde hij zich sterk voor proberen te doen naar de kamer. Wanneer hij daar echter in stond en hij de deur achter zich gesloten had zette de jongen zich neer op het bed en staarde een hele lange tijd naar zijn handen. Dux hield niet meer van zijn familie en omgedraaid ook niet meer. Wat hij net tegen Thorn had gezegd, het waren allemaal zaken van toen hij nog bij Bran was. Nu golden deze echter ook niet meer. Zijn familie kon voor zijn part dood zijn, of nee, dat zou hij hen zelf nog niet toe wensen. Als ze stierven zou het door zijn hand zijn. Wie er ook mocht zijn om hem tegen te houden, Dux zou hun kapot maken met alles wat hij in zich had. Dan zouden ze pas weten dat ze beter voor deze zoon hadden gekozen dan voor zijn zusters en zijn twee andere broers. En die droom, nooit van zijn leven zou hij die laten uit komen. Nee, dan zou het andersom zijn. Dan stak hij het huis waar ze in woonden in de fik, zorgde dat al diegene die ze liefhadden zich in die brand waren, en dan zou hij hun het leven ontnemen met een onvergefelijke vloek. Al kwam hij daarvoor in Azkaban te zitten, het zou hem niets uit maken.