Take me away, a secret place

Om de seconde weerklonk er opnieuw getik tegen de ruiten van de ramen, door de regen. Het regende al zo'n beetje de hele dag en het maakte haar er niet bepaald vrolijker op. Tijdens de lessen vandaag had ze de moeite ook niet genomen om op te letten. Chagrijnig was ze niet echt, maar door het incidentje vandaag met een één of andere Zwadderaar was ze niet in een geweldige bui. Nu werd het steeds rustiger binnen en rondom Zweinstein en de lucht begon langzaam donkerder te kleuren. Hoe laat was het eigenlijk? Kenley liet haar blik langs de klok gaan die boven de schoorsteen hing in de leerlingenkamer van Ravenklauw. Het was negen uur 's avonds. Waarschijnlijk zouden er vanaf nu geen leerlingen door de school lopen en zou het niet eens mogen. Morgen was er weer een gewone lesdag. Alle leerlingen hadden zoals gewoonlijk al gezamenlijk gegeten in de grote zaal.
Ze was bezig aan haar huiswerk voor morgen. Het meeste had ze al af; er was nog meer een ding dat af gemaakt moest worden. Drie stukken perkament vol over de Feniks. Een zucht verliet haar keel toen ze naar het nog steeds lege papier staarde en schoof het boek en het stuk perkament van haar af. Nee, dit werd helemaal niets. Eigenlijk had ze altijd wel genoeg kennis om ook maar iets op te schrijven, maar haar hoofd stond er gewoon voor de een of andere reden niet naar.
Haar gedachten gingen terug naar het gesprek dat ze vanmiddag met het meisje dat Leighton heette. Wat was dat überhaupt voor een naam? Nou, in elk geval, het was tot een gevechtje uitgelopen. Normaal deed ze niet echt aan dit soort acties, want dat zou haar goede reputatie beschadigen. Dat boeide haar zelf niet eens zoveel, maar de perfecte reputatie die ze bij de leraren had opgebouwd wilde ze niet kwijt. Niet eens dat ze het erg zou vinden dat een leraar boos op haar zou worden, want dat was helemaal niet zo. Meer dat ze er bijvoorbeeld nu onderuit kon komen met een simpel smoesje, met dat stomme huiswerk voor morgen. Ze geloofden haar toch wel.

Niemand vroeg waar ze heen ging. Ten eerste had ze hier totaal geen vrienden of vriendinnen die iets om haar gaven, en ten tweede kon niemand het zich iets schelen dat ze er 's avonds vandoor ging. En waarom zouden ze ook? Ook al hadden ze gevraagd waarom ze zich opeens als een zogenaamde 'rebel' gedroeg, was ze gewoon doorgelopen.
Nadat ze het moeilijke raadsel snel had opgelost, verliet ze zachtjes de leerlingenkamer. Opnieuw zuchtte ze zachtjes. Met elke stap die ze zette moest ze haar voeten heel zachtjes neerzetten op de stenen bodem, want anders was ze meteen gesnapt. De geesten die hier rondspookten zouden haar meteen verraden. Wat ging ze eigenlijk doen? Ze wist het zelf niet eens. Naar het Verboden Bos? Niet dat ze daar iets te zoeken had, maar het trok wel haar nieuwsgierigheid. Of de Kamer van Hoge Nood? Ach, ze zag het vanzelf wel. Als ze maar ontsnapte aan al die leerlingen van Ravenklauw. Ook al was het maar voor eventjes. Zo ver was ze nog niet eens tot ze voorzichtig om de hoek van de stenen muur liep en haast op een ander meisje knalde. Shit. Wie was dat? Ze had het meisje, dat overigens van haar leeftijd moest zijn, nog nooit eerder gezien. Als reactie pakte ze haar toverstok en richtte die op het onbekende meisje. "Wat doe je hier?" vroeg ze toen maar, fluisterend, waarbij ze haar wenkbrauw lichtjes optrok. Er waren immers ook nog andere leraren en geesten die ze zouden kunnen opmerken.

Vandaag was weer zo snel gegaan.
Iedere dag ging snel, er leek weinig bijzonders te gebeuren. Ze stond op, volgde haar lessen, hing wat rond en ging weer naar bed. Zweinstein was geen saaie plek, als ze wou viel er zoveel te doen, maar er was geen gevoel van bedreiging of gevaar, niet zoals dat er vroeger geweest was. Er stond een frons op haar gezicht, ze had net ruzie gehad met een andere Zwadderich die bij haar in de groep zat voor een project en vond dat ze beter haar best moest doen. Dat project interesseerde haar voor geen meter, en nog minder interesseerde haar de belangen van haar medeleerlinge. Ze kende het meisje, die voerde zelf ook niets uit, daarnaast verdiende ze geen voldoende. Daar ging ze haar best niet voor doen. Haar blonde haar was over haar schouders gevallen, met stevige passen wandelde ze door de gang, opzoek naar een plek om even alleen te zijn. Na een tijdje gelopen te hebben en tot rust gekomen te zijn ontspande ze haar gezicht en verdween de frons. Het was erg leeg overal, de enigen die ze tegen kwam waren een aantal leerlingen die richting hun kamer liepen, opzoek naar de juiste afdeling. Ze stopte even met lopen en leunde tegen de muur, deze gang leek eeuwig door te gaan. Ze trok haar gewaad goed en staarde naar buiten, waar de regendruppels tegen de ruit bleven tikken. Het had de hele dag al geregend, dus ze was ook niet buiten geweest vandaag. Gwen had iedere dag even wat frisse lucht nodig, anders zou ze het benauwd krijgen van de sfeer in de school. Als ze even weg was van iedereen hoefde ze zichzelf niet de hele tijd omhoog te houden, kon ze even weg van alle druk en weg van de mening van anderen. Maar vandaag had ze er niet aan kunnen ontsnappen. Ze slaakte een diepe zucht en wreef even in haar ogen. Eigenlijk was ze best wel moe, misschien kon ze toch beter naar bed gaan. Het zou niet lang duren voor ze niet meer door de gangen kon zwerven zonder de regels te overtreden.

Haastig bewoog ze over de stenen vloer. Er ging een windvlaag langs haar heen en ze hoorde een zachte fluistering, waarschijnlijk een geest die haar aan het pesten was, maar verder gebeurde er niets. Geïrriteerd liep ze door, nog steeds op haar tenen. Aan de muur hing een klok, waarvan de wijzers zweefden en een tijd aanwezen. Het was echt te laat. Als ze nu betrapt werd, zat ze in de problemen, voor de zoveelste keer. Het was strontvervelend dat sommige leraren vooroordelen hadden over Zwadderich. Alsof alle Zwadderaars hetzelfde gedrag vertoonden, altijd de regels negeerden en zich asociaal gedroegen. Gwen was niet het type dat expres de regels overtrad om daar later over op te scheppen. Ze wist dat het heel handig was als leraren je vertrouwden, daarom kon ze in de les nogal schijnheilig doen. Sommige leraren trapten erin. Dat kwam altijd erg goed van pas, vooral als ze haar huiswerk niet had gedaan.
Het meeste licht in de gangen was verdwenen, de enige manier om nog goed te zien was door de fakkels aan de muren en misschien zou haar toverstok hierbij kunnen helpen. Ze trok hem uit haar binnenzak vandaan, streek een keer met haar vingers over het koude hout en stak het naar voren. "Lumos," fluisterde ze en liep voorzichtig door. Er verscheen een lichtpuntje aan haar stok en meteen kon ze veel beter zien. Met haar ogen op de grond voor haar voeten gericht - je wist maar nooit wat er hier op de vloer lag - liep ze door, tot ze de hoek van de gang om liep. Plotseling verscheen er een grote gedaante in haar zicht, die bijna tegen haar opbotste. Van schrik liet ze haar stok vallen, het lichtje werd gedoofd. Het geluid van de stok die op de grond viel was gelukkig niet erg luid. Voordat ze een kwade reactie gaf, knielde ze neer en raapte ze haar stok van de vloer. Toen ze weer wou opstaan, werd er een stok richting haar gezicht gericht. "Wat doe je hier?" werd haar gevraagd. Haar wenkbrauwen schoten verbijsterd omhoog, daarna verscheen er een voorzichtige grijns op haar gezicht. "Geen idee," antwoordde ze eerlijk. Gwen gebaarde met haar handen om beide hun toverstok te laten zakken en stopte die van haarzelf terug in de binnenzak van haar gewaad. "Relax. Ik ben geen monster," zei ze met een sarcastische ondertoon. Het meisje had lang blond haar en felblauwe ogen, maar ondanks die kenmerken leek ze voor geen meter op Gwen zelf. Het meisje zou, volgens de algemene beoordeling van jongens, waarschijnlijk veel aantrekkelijker gevonden worden. Haar blik viel op het Ravenklauw embleem. Dat kwam onverwacht, want het was nu eenmaal niet super pienter om s'nachts in Zweinstein rond te spoken. Wat ze hier ook te zoeken had, het boeide haar niet. Ze was van plan om langs haar heen te lopen en te doen alsof ze haar hier nooit tegen gekomen was, maar iets hield haar tegen. Iets maakte haar interessant. En voor het eerst in een lange tijd glimlachte ze oprecht naar iemand, zonder een slechte bijbedoeling. Ze plaatste haar handen in haar zij, hield haar hoofd schuin en keek het meisje uitdagend aan.

Door waarschijnlijk haar plotselinge verschijning had het meisje haar toverstok laten vallen. Ze hadden maar geluk dat het amper geluid veroorzaakte, anders konden ze zo gesnapt worden. Vooral Vilder en zijn kat wisten bijna elk persoon gemakkelijk op te sporen. Toen het meisje grijnsde en aan haar bekende dat ze niet wist waarom ze hier nu was, zorgde ervoor dat Kenley haar toverstok liet zakken en op de grond onder haar richtte. Iets aan haar zei dat ze eerlijk sprak en in eerste instantie geen slechte bedoelingen had. Het kon natuurlijk altijd een spel zijn, een verzonnen iets, maar bij haar voelde ze op de één of andere manier meteen aan dat ze zo één twee drie niets slechts in de zin had. Gelukkig maar, want zelf was ze de laatste paar dagen ook niet de liefste geweest. De laatste paar dagen had zich elke dag wel een akkevietje afgespeeld, waardoor ze in verschillende ruzies geraakt was.
"Om eerlijk te zijn heb ik ook geen flauw idee waarom ik hier ben," merkte ze op, nog steeds zachtjes pratend. Ook bij haar was er een lichte grijns op haar gezicht verschenen. Ze zuchtte haast onhoorbaar en na het gebaar dat ze maakte stopte ze insgelijks ook haar toverstok in de binnenkant van haar gewaad. Toen ze opmerkte dat ze geen monster was en dat ze moest 'relaxen', viel haar blik op het logo van Zwadderich, dat op haar gewaad te vinden was. Was ze van Zwadderich? "Gelukkig maar. Meestal kun je Zwadderaars wel vergelijken met monsters, heb ik gemerkt." Voor een seconde trok ze haar wenkbrauw op, om vervolgens een geluidje op te merken. Het was zacht, maar het gekraak van waarschijnlijk de vloer weerklonk haast fluisterend door de gangen. Het was alleen op te merken als je heel goed luisterde.
Plotseling hoorde ze een stem, zachtjes, duidelijk afkomstig van Vilder. Haar blik - die ietsjes geschokt was - ging naar het andere meisje en zonder een waarschuwing pakte ze haar bij haar arm beet. "Niets zeggen, oké?" siste ze zachtjes, waarna ze even om haar heen keek en haar blik bleef hangen op een deur een meter of drie aan haar rechterkant. Kenley liet haar schoenen de grond amper raken, zodat ze Vilder niet op het goede spoor bracht. Snel sprintte ze voorzichtig, terwijl ze het meisje aan haar arm meesleurde, naar de deur. Godzijdank was hij niet op slot. Ze rukte de deur open, om de deur daarna achter hun te sluiten. Precies op het moment dat de deur dichtsloeg hoorde ze voetstappen door de gang om de hoek gaan; hij was dus dichtbij. Zonder enige twijfel hield ze het meisje nog steeds beet, keek ze wat in paniek om haar heen en vond een kast. Misschien niet de meest gepaste oplossing, maar het kon even niet anders. De kastdeuren gaven mee en gelukkig was er alleen een plankje helemaal bovenaan bezaaid met spullen. Verder stond er niets in en waren er ook geen lades of plankjes, waardoor ze er met hun lengte in zouden kunnen staan zonder te hoeven bukken. Of het meisje het nou wilde of niet, ze trok haar de kast in, sloot de deuren en keek toen opzij naar de meid waarna ze op haar onderlip beet. "Wow, dit is echt het belachelijkste wat ik ooit gedaan heb," zei ze toen, heel zachtjes, waarna ze voorzichtig glimlachte. "Ehm, heb ik je pijn gedaan?" vroeg ze voor de zekerheid, ze had haar immers best wel ruw aan haar arm meegesleurd. Tot nu toe waren ze dus niet gesnapt, maar als ze daar nu nog hadden gestaan was dat zeker wel gebeurd.

Het meisje leek te ontspannen na haar opmerking, gelukkig maar. Als ze nu ook nog eens moeilijk ging doen zouden ze des te eerder betrapt worden. Laatst werd ze ook al betrapt door een professor Jones, en toen werden er tien punten van de afdeling afgetrokken, maar ze wist niet wat er zou gebeuren als ze nog een keer betrapt werd. Waarschijnlijk was haar straf de volgende keer dubbel zo erg. Dus besloot ze dat ze haar uiterste best moest doen om hier onopgemerkt weg te komen, en de enige manier om dat voor elkaar te krijgen was door mee te gaan in het plan van de blondine tegen over haar. Die, blijkbaar, ook niet wist wat ze hier deed. Toevallig... Ze schrok op toen het word "Zwadderaar" viel. Zwadderaars en monsters vielen te vergelijken, dat was waar, maar wie was zij om dat oordeel te vellen? Gwen fronsde kort. Probeerde het meisje daar iets mee te zeggen? Maar omdat ze zei "de meeste" nam ze aan dat ze het niet op haar doelde. Ze had geen reden om voor haar afdelingsgenoten op te komen, dus besloot ze om haar mond te houden. Als ze nu tegen haar zou uitvallen zou dat toch alleen maar problemen opleveren, en het meisje had het niet gemeen bedoelt.
Haar hoofd schoot opzij toen er een nieuwe stem opdoemde. Het was de stem van Vilder, duidelijk, en dat betekende dat die rotkat van hem hier ook in de buurt moest zijn. Dat beest wist rond dwalende leerlingen altijd op te sporen. Blijkbaar had de Ravenklauw al een plan, want voor ze het door had was ze vastgepakt bij haar arm en werd ze ergens heengetrokken. Met tegenzin werkte ze mee, een geërgerde uitdrukking op haar gezicht. "Fine," fluisterde ze sarcastisch. Ze hield er niet van als anderen de baas over haar speelden, maar ze had weinig keus. Haar hart begon toch sneller te kloppen toen ze de voetstappen van Vilder hoorde, en ze begonnen voorzichtig sneller te lopen. Gwen deed haar best niet op de hakken van het meisje te stappen en maakte kleine stapjes achter haar aan, door de deur, en de kast in. Wacht... De kast in? Het meisje liet haar eindelijk lost toen ze beiden in de kast stonden, nog maar net passend, en de kastdeuren werden gesloten. Het was doodsbenauwd in de kast, maar ze haalde opgelucht adem. De kans was super klein dat Vilder hen nu zou vinden. Na de opmerking van het meisje verscheen er toch een kleine glimlach op Gwen's gezicht. "Eh, nee. Ik kan wel tegen een stootje," antwoordde ze terwijl ze pijnsend over haar arm wreef. Voorzichtig deed ze de deur op een keertje en gluurde tussen het spleetje of er iemand in de buurt was, maar het leek erop dat ze veilig konden praten. Vervolgens leunde ze met haar rug tegen de achterkant van de kast, voor zo ver ze zich kon bewegen. "Hopelijk heeft beste Vilder ook slaap nodig, anders zitten we hier straks de hele nacht," zuchtte ze en keek opzij naar het meisje, die ze bijna niet zag door het donker. Normaal voelde ze zich heel erg op haar gemak bij anderen, vol zelfvertrouwen, maar iets aan deze situatie en iets aan het meisje liet haar onzeker voelen, alsof ze zich moest bewijzen. Haar glimlach werd nog iets wijder.

Ze moest bekennen dat dit aan de ene kant niet de allerbeste oplossing was geweest, maar anders had ze ook niet geweten wat ze had moeten doen. Gesnapt worden was niet bepaald haar favoriete keuze en dat was hij voor het andere meisje ook niet. Het was er best wel donker, je kon alleen kleine details zien. Toen ze de deur op een kiertje zette om te kijken of Vilder of misschien ook wel zijn kat in de buurt was, hoorde ook zij niets. De kastdeur werd weer gesloten en de schaduw viel gelijk weer over hun heen. "Oh, oke. Gelukkig," antwoordde ze. Met een zachte bons liet ze haar rug tegen de achterkant van de kast vallen, waarna ze zachtjes zuchtte. De voetstappen leken voor even ook verdwenen te zijn. Wel was ze ervan overtuigd dat hij net zolang door bleef zoeken tot hij bewijs had. Dat deed hij altijd, als hij iemand op het spoor had liet hij ze echt niet zomaar schieten. Lekker dan. In elk geval zaten ze nu veilig en de kans dat ze gesnapt worden was een op tien. Net alsof hij ervan uit zou gaan dat twee meisjes zich in een kast gepropt hadden. Nee, dat zal wel niet. Ze grinnikte om de opmerking van het meisje en streek een plukje haar achter haar oor. "Hem kennende gaat het wel even duren, ben ik bang. Sorry, maar anders had je nu alleen maar meer problemen." zei ze, peinzend over Vilder, die zijn zoektocht inderdaad niet snel afkapte. Nou, ze konden maar hopen op het beste.
Hoe laat was het eigenlijk? Laat, dat sowieso. Opnieuw ging haar blik opzij en keek ze naar het meisje - voor zover dat mogelijk was. Ze glimlachte, iets waardoor er ook bij haar een glimlachje rond haar lippen verscheen. Op zich.. Ze was best aardig. Goed genoeg kende ze haar natuurlijk niet, maar ze moest zeggen dat ze zo in eerste instantie overkwam als een vriendelijk meisje. Oke, af en toe een wat sarcastisch klinkende opmerking had ze wel, maar toch. Ze had wel wat. Persoonlijk was zij ook erg sociaal, alleen kon ze zo nu en dan een wat bijdehante opmerking hebben. En daarbij kwam dat als ze echt om iemand gaf, ze een schat van een meid was. "Ehm.. Hoe heet je eigenlijk?" Kenley betrapte haar er zelf op dat ze moest nadenken over haar worden. Dat had ze eigenlijk nooit. Ze gaf de schuld aan de situatie. Ja, daar moest het wel aan liggen. Toch? Was er hier niet toevallig iets van een lampje? Met moeite wist ze zich een beetje op te draaien en ze ging op haar tenen staan om op de bovenste plank van de kast te kunnen kijken. Er lag geen lamp, maar tot grote genoegen wel een zaklamp. Ze moest moeite doen om het ding eraf te krijgen, maar het lukte toch. Nu was het nog hopen dat hij werkte. Ze klikte op het knopje dat hem aan zou moeten doen en het licht brandde. Het was niet al te fel, maar dat kwam juist mooi uit, anders was het voor anderen misschien wel te zien. Kenley legde de zaklamp in het hoekje op de grond, zodat de hele kast een beetje verlicht was. "Zullen we anders allebei gaan zitten? Ik denk dat het wel past," vroeg ze haar en een grijns verscheen op haar gezicht.