To better days

De lessen van vandaag waren zoals gewoonlijk niet meer dan enkel boring en veel van wat er gezegd werd was ze alweer vergeten. De gezamenlijke les die haar klas samen met de leerlingen van Griffoendor volgde had haar op haar zenuwen gewerkt. Door dat dubbele uurtje stond ze de hele dag al op ontploffen. Wanneer stond ze dat nou eigenlijk ook niet? Vrijwel altijd. En dat kwam voornamelijk alleen door de andere leerlingen die haar tegen zaten. Als ze nou gewoon rondliepen alsof ze niet bestonden, oké. Maar nee, ze moesten weer als kinderen van vijf jaar oud altijd aandacht willen en op alles commentaar hebben. Daar was ze dus echt niet van gediend.
Een kille zucht verliet haar keel toen ze door de gangen liep, met haar blik strak vooruit gericht. Ze deed net alsof alle andere leerlingen niet bestonden en liep gewoon dwars door ze heen, waarna er geïrriteerde blikken op haar gericht werden die ze volkomen negeerde. Ugh. Gelukkig waren de lessen voor vandaag alweer voorbij. Eindelijk een paar uren rust. Toen ze eindelijk aan de drukke gangen ontkomen was, sprak ze met haar sissende het wachtwoord dat de ingang van haar leerlingenkamer opende. Rond dit tijdstip waren de meesten bezig met hun huiswerk. De laatste les was dan ook nog maar net afgelopen en de meesten bevonden zich daarna in de bibliotheek. Scarlett zelf kwam daar eigenlijk nooit; alleen als ze echt iets moest weten ging ze naar het verboden gedeelte waar de boeken over het zogenaamde 'kwaad' lagen. Meteen toen het schilderij de ingang van de leerlingenkamer van Zwadderich sloot rukte ze het lelijke gewaad van haar schouders. Zo, beter. De kleding die ze eronder droeg was niet anders te benoemen dan lichtelijk hoerig, maar dat deerde haar niets. Sowieso, als iemand daar commentaar op zou hebben gingen ze eraan. Ze moesten maar op zichzelf letten en zich niet met haar bemoeien. Punt.
Het gewaad gooide ze neer op iets waarvan ze gokte dat het haar bed was, en als het niet de hare was moest het die van Belinda zijn. Trouwens, nu ze erover nadacht.. Ze scheurde een stuk van het perkament waar ze haar huiswerk altijd op maakte af en pakte haar veer die ze wild in de inkt doopte. 'Ik zie je bij de Astronomie Toren vanavond. Acht uur, allright? Lots of love.' Ze ruimde alles weer op, gooide het neer naast haar bed en legde het briefje dat ze zojuist had gemaakt op het bed van haar vriendin.

De trappen leken echt oneindig. De stenen muur rondom de cirkelvormige trap was ijskoud en de keiharde grond liet het geluid van haar stappen extra weergalmen. Haar ijzige, blauwe ogen vonden eindelijk het einde van de trap en de zwarte kleur van de lucht sprong haar tegemoet. Niet betrapt. Meteen liep ze door naar het einde van het hoogste stukje van het kasteel, een soort balkon. Een grote volle maan stond bovenaan de zwarte lucht, omringd door wat sterren. Hopelijk zou Belinda snel komen, want ze hield niet van wachten. Van haar vriendin kon ze eigenlijk alles wel hebben, maar ach.

Met een zucht had ze haar tas gepakt, was meteen uit het lokaal van Toverdrank gestapt voordat de anderen de kans hadden om bij de deur te komen. Eens nog een vernietigende blik naar de docent en ze wist genoeg, stom huiswerk ook. Hij kon de shit in zakken, wat boeide huiswerk nou? Die stomme verslagen boeiden haar niets, wat had ze er nou aan? Beetje liefdesdrank maken ofzo, ze had wel wat anders aan haar hoofd.
De hallen waren inmiddels drukker geworden, des te meer ze de weg uit de kerkers maakte kwam ze al veel meer mensen tegen. Leerlingen die ze wel mocht en die ze niet mocht. Vooral degene die ze niet mocht. Er waren er maar een paar die ze wel mocht en dat waren leerlingen uit Zwadderich, de rest kon haar geen reet schelen. Sommige mensen zeiden nog wel eens wat tegen haar, maar ze liep het allemaal voorbij. Ze had er helemaal geen zin in, vooral omdat het het einde van de dag was en ze vannacht al weinig geslapen had. Sinds die brief van Narcissa.. ze was rusteloos geworden erdoor. Tegenwoordig zat ze veel meer in het verboden bos en bij het zwarte meer dan toegestaan was van haarzelf, het was in principe al verboden om het bos in te gaan, maar ze kon het niet laten. Ze kon er tot zichzelf komen, maakte al niet eens meer uit of het overdag of 's avonds was. Volledig duisternis 's nachts durfde ze nog niet aan, niet vanwege het gevaar wat er in loerde, maar vanwege de aanpak die ze dan van docenten zou krijgen als ze gesnapt zou worden. Ze wou haar ouders niet nog meer rumoer bezorgen, vooral Narcissa niet. Lucius kon ook de stront in zakken met z'n irritante gezeik over haar en haar echte moeder.
Zodra ze de vergrendelde deur van haar leerlingenkamer had bereikt, zwaaide die meteen open zodra ze het wachtwoord op een niet zo'n vriendelijke manier bijna had geschreeuwd. Gemompel van degene die de deur bewaakte deed haar geen kwaad, ze zou bijna teruggaan om de deur kapot te hexen. Toch had ze daar nu even geen tijd voor, haar oogleden vielen haast dicht van moeheid. Al dat gezeik de hele dag al aan haar kop, ze moest nu even rusten. Het was namelijk laat geworden, later dan andere kinderen les zouden hebben waarschijnlijk. Misschien omdat de docent van Toverdranken er zo nodig langer over moest doen, omdat één van de leerlingen het verprutste voor de rest. Grr, ze gromde uit frustratie. Zonder naar een enkel iemand om te kijken die zich ook in de leerlingen kamer bevond, reikte ze naar de trap die naar de meiden slaapkamer zou leiden en beklom ze die. Boven kwam ze een meisje tegen die net de kamer wou gaan verlaten, maar Belinda botste hard met haar schouder tegen d'r op. Moest ze maar uitkijken. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar nog net zichzelf vastgrijpen aan de houten deur, waarna ze de kamer verliet.
Helemaal alleen, ah, wat was dat heerlijk. Zuchtend plofte ze neer op het bed, smeet haar tas eronder en net voordat ze haar hoofd op het kussen wou storten, merkte ze iets wits op. Een andere kleur wit dan haar kussen was, eerder wat oudbollig crème achtig, zoals perkament hoorde te doen. Binnen een fractie van een seconde greep ze het vast, bekeek de letters die op het briefje stond en glimlachte liefjes. Scarlett, lekkerding dat ze was. Ja, ze zou vanavond komen. Het was hoog nodig tijd om te praten met haar.
Terwijl de rest van de leerlingen zich een weg baanden naar de grote zaal voor etenstijd, viel zij in een droomloze slaap.

Kwart voor acht precies schoten haar ogen open, kwamen haar donkerbruine ogen, haast te vergissen voor houtskool zwarte, in beeld en staarde ze naar het plafond van haar bed. In haar rechterhand voelde ze iets tegen haar vingertoppen schuren, tevens tegen de palm. Wanneer ze die naar haar gezichtsveld bracht, drong tot haar door wat ze zou doen. Acht uur in de Astronomie Toren, natuurlijk. Ze was het niet vergeten, enkel eventjes kwijt geweest omdat ze nog lichtelijk in de droomtrance zat.
Terwijl ze het gebonk van haar hart in de gaten hield, alsof het een obsessie was geworden van haar, liep ze voorzichtig door de hallen om zo snel mogelijk op de afgesproken plek te komen. Het was misschien nog wel een beetje te vroeg geweest om te gaan, maar ze wist maar nooit of ze iemand tegen zou komen die haar tegen zou houden. Al hoefde die persoon haar niet eens te snappen, kon die altijd haar weg versperren waardoor ze met ingehouden adem moest wachten totdat degene weg zou gaan. Tot haar verbazing was ze nog geen enkel ander levend wezen tegengekomen, enkel af en toe gefluister van geesten die zich achter de muren verborgen zorgden ervoor dat ze haar adem zo nu en dan stokkend inhield. Bang voor enig verraad, al was het nog niet eens zo heel laat. Toch was ze op haar hoede, had geen zin in meer gezeik dan dat ze vandaan al had gehad. Bijna was ze in de buurt van de trappen, al kon ze nog altijd een verrader tegen komen. Ze vroeg zich af of Scarlett er al zou zijn.
Bijna opende ze de deur die haar naar de trappen zouden leiden. Zonder gekraak wist ze hem open te krijgen, ze zou er al haast doorheen stappen tot ze een geluid hoorde. Bekend getrippel van pootjes die zich snel over de grond voortbewogen. Met haar ogen plotseling wijdopen gesperd, sloeg ze de deur zacht dicht achter haar kont. Nu meteen wegwezen, hoewel dat weinig scheelde met die rotkat van Vilder, kon hij niet ver weg zijn. Als zij haar in de gaten had gehad, was ze er nu zo goed als gloeiend bij. Samen met haar pure roodharige vriendin, als die er al zou zijn. Of misschien was ze al betrapt.
Met haar hart bonkend in haar keel, slikte ze. Al had het weinig resultaat, gezien haar keel zo goed als droog was. Dat was meestal zo na een kort droomloos dutje. Belinda schudde haar hoofd, wou er niet aan denken. Zo snel mogelijk beklom ze de trappen, liet haar hakken expres de treden niet raken. Ze had al de hele tijd op de bal van haar voet gelopen, waarom ze geen andere schoenen had aangedaan was haar nu ook een raadsel. Misschien om snel ergens in te glippen, ze had deze tenslotte vanmiddag gewoon naast haar bed neergezet, niet nagedacht over de gevolgen ervan nu rond deze tijd. Een geluidloze zucht verliet haar mond zodra ze haar schat in beeld zag komen en een gewilde glimlach vormde haar lippen. ''Thank god, ik had al het idee dat je gesnapt zou zijn. Vilder zijn rotkat is niet ver van ons verwijderd beneden, maar als die komt..'' Zonder verder nog te spreken richtte ze haar toverstok omhoog en liet het topje voorzichtig branden met rode vonken. Ze had erg veel zin om die kat te verlammen, en hoe ook. Rustig liet ze het ding weer zakken, probeerde haar zelfcontrole gewoonweg in bedwang te houden. Ze kwam wat dichter bij Scarlett en legde haar hoofd op de schouder, terwijl ze achter haar stond. ''Ik heb je gemist.'' Meteen legde ze haar handen om haar taille, alsof ze twee geliefden waren. Ergens voelde het misschien ook wel zo, maar dan zonder relatie. Ze was gewoon erg close met de meid, wat anderen ook mochten denken. Een simpele Stupefy en hun mond was wel gesnoerd voorlopig.

De wind die om de aantal seconden voorbij raasde was koel. Het voelde lekker verfrissend aan op haar blote armen, beter dan de benauwde lucht in het kasteel. Haar blik ging voor een moment over het terrein van het kasteel. Er was totaal geen leven te bekennen, alleen raasden er zo nu en dan enkele vogels voorbij. Het Verboden Bos was gehuld in nog meer schaduwen dan dat het overdag al was en het huisje van de belachelijke Reus en leraar toonde ook geen leven. Eindelijk rust. Het enige waar ze wel voor op moest passen was Vilder of zijn kat, die op elk tijdstip - en dan vooral 's avonds - uit het niets tevoorschijn kwamen. Even beet Scarlett op haar onderlip, denkend aan de afgelopen dagen. Ruzies waren onvermijdelijk geweest, maar dat was iets wat elke dag het geval was. Die Griffoendors vroegen er gewoon om. En daarbij kwam dat het gewoon heerlijk was wat spreuken naar de andere leerlingen te slingeren om ze te laten kappen met het gezeur en het onophoudelijke commentaar. Want als ze ergens niet tegen kan, was het wel iemand die kritiek op haar had.
Toen ze plotseling een luid gekraak hoorde, draaide ze haar hoofd in een reflex om. Haar blik scande de omgeving even die allesbehalve licht was en zag niets. Hmm, het was waarschijnlijk enkel verbeelding geweest. Elk geluidje kon al een teken van gevaar zijn, dus het was oppassen geblazen. Een smoesje was altijd wel te bedenken, maar het risico om op dit moment gesnapt te worden liep ze liever niet. De laatste tijd had ze zich niet gepast gedragen, haar huiswerk maakte ze ook niet tot weinig en het opletten in de lessen was ook zo goed als voorbij. Als iemand dan nu achter haar avontuurtje in de avond zou komen, was ze simpelweg de lul.
Haar toverstok brandde in haar hand. Bij elk opvallend geluid of gekraak kon ze zich meteen omdraaien en een vloek uitspreken. Simpel als het was. Met haar ellebogen leunde ze op de ijskoude stenen rand. Voor enkele seconden sloot ze haar ogen, ademde diep in, om haar ogen vervolgens weer te openen. Ugh, ze was echt moe. De laatste paar dagen had ze maar heel weinig slaap gevat, en volgens haar had Belinda ook niet veel van haar nachtrust genoten.
Als het haar überhaupt al lukte om in slaap te vallen was het maar voor even, of duurde hij wel wat langer maar werd ze de volgende ochtend wakker met spierpijn en een duizelig gevoel in haar hoofd. Wat er nou precies aan de hand was wist ze niet. Het kwam er gewoon op neer dat alles haar op haar zenuwen werkte.

Scarlett streek een plukje van haar rode haar achter haar oor en zuchtte zacht. Het krakende geluid van de deur die zich een meter of zes achter haar bevond en open ging, weergalmde zachtjes door de toren waar ze zich in bevond. Opnieuw draaide ze zich met een ruk om en hield haar toverstok automatisch dreigend voor haar. Oh, jezus, het was de wind maar. Weer draaide ze zich om, staarde enkel wat voor haar uit totdat er plotseling een bekende stem galmde. Net als bij Belinda verscheen er ook een glimlachje op haar gezicht en schijnbaar was haar lekkere ding ook een beetje opgefokt door alles. Ze was er tenminste wel zonder betrapt te worden gekomen, dus dat was goed. "Mooi dat je er veilig gekomen bent, lieverd." zei ze zoetjes, zoals haar stem gewoonlijk was. Ze voelde hoe haar vriendin met haar hoofd op haar schouder leunde en haar armen om haar middel sloeg. Een haast onhoorbare, tevreden zucht verliet haar keel. Zachtjes streek ze met haar vrije hand over haar arm heen, die om haar middel lag. "Ik heb jou ook gemist." antwoordde ze. Na enkele minuten zo gestaan te hebben draaide ze zich voorzichtig om, aaide Bel even langs haar wang en glimlachte opnieuw lichtjes. "Ik wilde je gewoon even hier hebben.. Ik word echt niet goed van al die bemoeizuchtige typetjes." Scarlett grinnikte liefjes, waarna ze een zacht kusje op haar wang drukte.