Life is good

Verend op zijn voeten liep Ebben over het terrein terwijl hij een vrolijk deuntje floot. Hij was er voor een paar maanden tussenuit geknepen, gewoon om zich even te ontspannen en nog even wat rond te reizen. Het had goed gedaan om even weg te zijn, zonder stres en leerlingen die constant vragen stelden en irritant deden. De nachtmerrie’s en de beelden van zijn vader die voor zijn ogen gedood werd, waren nog altijd niet weg, maar het ging toch al een heel stuk beter. Even rilde de man toen een koude windvlaag over de binnenplaats waaide. Spontaan trek hij zijn vest wat strakker om zijn lichaam heen en zette zijn muts terug fatsoenlijk op. Voor een docent zag hij er momenteel misschien wat sjofel uit met zijn afgetrapte gympen en gebleekte spijkerbroek, maar hij was ook nog maar vierentwintig. Op die leeftijd moest je niet de hele tijd strak in het pak zitten, toch? De vrouw die hem vervangen had best goed werk geleverd, al was dat niet echt te horen aan de reacties van de meeste leerlingen. Zelf zou hij het ook niet echt leuk vinden om een maand aan een stuk flubberwurmen te moeten behandelen, maar hij liet de leuke en spannende dingen het liefst zelf zien, dingen waarbij iets fout zou kunnen gaan. Natuurlijk probeerde hij dat te voorkomen, maar hij nam liever alle verantwoordelijkheid opzich dan dat een vervanger dat moest doen. Ergens vroeg Ebben zich wel af hoe het met Rue en Token ging, de enige leerlingen die hij buiten de les had gesproken. Hopelijk was Rue volledig over haar angst voor Hippogriefen heen en had Token zijn gave wat onder controle, want hij zou echt niet willen dat de jongen daar problemen mee kreeg. Het was best eng om ineens te voelen hoe iemand in je hoofd zat te wroeten en er waren leraren die daar niet zo goed mee omgingen als hij.

Ebben bruine ogen begonnen te fonkelen en een grijns verscheen om zijn lippen toen hij witte sneeuwvlokjes opmerkte. Het sneeuwde, geweldig! Het was leuk om sneeuwballengevechten of iets dergelijks te houden, al wist hij niet of de mensen die momenteel op de binnenplaats rondliepen dat zouden appreciëren. Zijn vingers tintelden, maar hij hield zich in. Straks raakte hij een van de nieuwe leraren of leerlingen nog die op Zweinstein gekomen waren in die maand dat hij zegmaar op vakantie was. Dat zou niet echt geweldig goed zijn voor zijn eerste indruk. Rustig veegde hij wat sneeuw van een muurtje af, ging erop zitten en droogde zijn natte vingers aan zijn spijkerbroek. Ontspannen leunde hij wat naar achteren, niet te ver, anders zou hij waarschijnlijk zo van het muurtje afdonderen. Dat zou iets typisch zijn, gewoon vallen om daarna terug op te staan alsof er niets gebeurd was. Even zocht hij in de zakken van zijn vest om er daarna een appel uit te halen en er een hap van de nemen. Genietend sloot hij even zijn ogen van zodra het sap zijn smaakpapillen raakte en snel nam hij nog een hap. Zijn verslaving aan appels zou waarschijnlijk |voor altijd blijven, hoeveel hij ook zou veranderen.


&open

Opnieuw had ze rekening gehouden met de voorzorgsmaatregelen en droeg ze haar simpele roodgekleurde Allstar gympen. Al de leerlingen die dag in en dag uit over de sneeuw liepen zorgden ervoor dat het sneeuw platgestampt en glad werd. Als je een verkeerde stap zette, lag je binnen de kortste keren op de grond. Dat zou natuurlijk gezien worden door wat leerlingen en werd je compleet uitgelachen. Het risico lopen om uit te glijden voorkwam ze daardoor liever. Haar laatste les was al een tijdje voorbij. Er was weer veel huiswerk voor morgen, wat betekende dat ze in de middag en avond wel een tijdje bezig zou zijn. Nu genoot ze liever van de sneeuw, want die bleef ook niet voor eeuwig liggen. Hoewel de meesten het haatten, vond zij het heerlijk in de kou te zitten en enkel naar de vallende sneeuw te staren. Herinneringen van vroeger, waarschijnlijk.
De gympen kraakten lichtjes wanneer ze de sneeuw raakten. Ze zakten iets weg in de sneeuw, maar niet ver genoeg om haar benen nat te maken. Ondanks de winter en de sneeuw viel de temperatuur naar haar mening best nog wel mee. Er waren wel eens koudere winters geweest. Wel had ze haar armen over elkaar heen geslagen, zoals ze de laatste paar dagen buiten had gedaan. Dan hield ze toch nog een beetje warmte vast. Want warm was het buiten ook weer niet te noemen. Ah, het was weer eens lekker rustig. Heerlijk! Ze vond het veel fijner als het rustig was op het plein, dan als het heel erg druk was. Zo had ze de tijd na te denken na een lange, dagelijks schooldag.

Wel was er een persoon dat op de binnenplaats te vinden was, professor Aicio. Hij zat op een muurtje en na wat enige twijfels te hebben gehad besloot ze er ook heen te gaan. Of hij het zou waarderen als er plotseling een leerling naast hem kwam zitten wist ze niet, maar dat zou ze snel genoeg merken. Daarbij kwam dat hij een best jonge leeftijd had en hij was ook maar een mens. Opeens kreeg ze een ander idee in haar hoofd. Zou ze het doen? Ach, waarom ook niet? Het ergste wat er kon gebeuren was dat hij er niet van gediend was en dat er punten van haar afdeling werd getrokken of iets in die richting. Kenley maakte van wat sneeuw op de grond een sneeuwbal, richtte die op de leraar en gooide hem. Heel kinderachtig. Ze was maar een meter of vijf van hem verwijderd en een voorzichtige, ondeugende grijns verscheen op haar gezicht. "Goedemiddag professor Aicio."

Ondanks dat het koud was, zou Ebben hier nog lang kunnen zitten. Het was gewoon geweldig om te zien hoe de sneeuwvlokjes langzaam hun weg naar beneden vonden en op het witte sneeuwtapijt landden. Eigenlijk was het best wel spijtig dat er weinig mensen rondliepen die uit konden schuiven, dan had hij nog eens goed kunnen lachen. Het was toch best grappig om te zien hoe iemand met al zijn hebben en houden voor je neus op de grond smakte. Natuurlijk zou hij die persoon na wat gelachen te hebben wel geholpen hebben, dus er was toch geen probleem? De man was door die 'vakantie' wat minder stijf geworden dan vroeger, durfde al wat meer te lachen. De gedachte dat elke persoon die hij tegenkwam hem zou vervloeken was helemaal weg, al was hij op onbekend terrein nog wel op zijn hoede. Het was niet makkelijk om je oude leven terug op te pakken nadat je beste vriend je vader vermoord had, maar hij moest zeggen dat het hem aardig goed gelukt was. De eerste dagen had hij dag in dag uit paranoïde op zijn kamer gezeten en nu zat hij buiten te genieten van het sneeuw spektakel, een hele verbetering, toch?

Een sneeuwbal die tegen zijn gezicht aanvloog, zorgde ervoor dat zijn hoofd een stukje opzij klapte en de appel uit zijn hand rolde. Zonde van de vrucht, maar hij was toch bijna op dus zo'n drama was dat niet. Met grote ogen veegde hij de sneeuw van zijn gezicht en keek opzij om te zien wie de dader was. Aha, dus zo speelden ze het tegenwoordig. Op vijf meter afstand een sneeuwbal naar iemand gooien die in gedachten verzonken was om die persoon daarna te begroeten. De geschokte uitdrukking op zijn gezicht veranderde in een grijns terwijl hij zich van het muurtje liet afglijden. Even kromp hij in elkaar toen wat van het koude water langs zijn nek naar zijn rug gleed. Damn, waarom had Kenley nu juist op zijn gezicht gemikt? "Best een unieke manier om iemand te begroeten, Kenley." Terwijl hij die woorden zei, gleed hij met zijn hand langs het muurtje om wat sneeuw te pakken. Voorzichtig zette hij een paar passen dichter naar het meisje toe om de sneeuw daarna in haar haren te gooien. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn bruine ogen en snel zette hij terug wat passen achteruit. "Eigenlijk best wel leuk om zo 'hallo' te zeggen." Met een grijns pakte Ebben een nieuwe lading sneeuw en vormde deze tot een bal om daarna af te wachten op wat Kenley zou doen.

Door de sneeuw waren de onderste plukken van haar haar nat geworden. De rest was bedekt met een aantal kleine sneeuwvlokjes. De stof van haar gympen waren wat vochtig, maar gelukkig liep het haar schoenen niet in. Zo af en toe liepen er wat leerlingen naar buiten, maar die verdwenen al weer snel. De sneeuw leek niet veel goeds te doen qua optimisme, de meesten werden er alleen maar chagrijnig van. Achja, zolang zij maar plezier had. Het kon haar niet zoveel schelen wat anderen van haar vonden en deed waar ze zichzelf goed bij voelde. Als zij ervan hield buiten in de sneeuw te zitten en over niets na te denken, dan deed ze dat. De meeste leerlingen deden het waarschijnlijk ook alleen maar om hun imago te behouden. Als ze de zogenaamde slechte Zwadderaars waren, hadden ze ook meteen een hekel aan de sneeuw. Al de kwade, geïrriteerde gezichten van haar medeleerlingen konden haar humeur in elk geval niet verpesten. Vooral niet nu Gwen al een tijd door haar hoofd spookte. Dit zorgde vervolgens weer voor veel verwarring in haar gedachten. Vandaar dat ze nu even alleen wilde zijn. Ze had tijd nodig om over alles na te denken.

Yes! De sneeuwbal had de leraar precies in zijn gezicht geraakt. Dit vergrootte de kans dat hij boos werd juist alleen maar. "Best een unieke manier om iemand te begroeten, Kenley." In eerste instantie kon ze niet echt opmaken of hij het nou negatief of positief bedoeld had. Pas toen de grijns op zijn gezicht verscheen, wist ze dat hij er de humor wel van in leek te zien. Mooi. "Dat vond ik ook al." reageerde ze liefjes. Nu kon ze hem terugverwachten, daar was ze zeker van. Nog voordat ze zichzelf kon beschermen had professor Aicio een sneeuwbal gemaakt, zette hij een paar stappen naar voren en raakte hij haar vol op haar haar. Argh! Het was ontzettend koud. De sneeuw veranderde al snel in water en langzaam droop het vanaf de bovenkant van haar haar naar beneden. "Niet mijn haar!" zei ze lachend, waarna ze snel door haar knieën zakte en opnieuw van wat sneeuw een sneeuwbal vormde. "Oh, nu kunt u hem zo hard terug verwachten." zei ze listig, met een grijns op haar gezicht. Kenley trok haar wenkbrauw wat uitdagend op. "Nog een laatste woord?" Ze zette een stap in de richting van de leraar en vervolgens rende ze de laatste paar meters om de sneeuwbal daarna op zijn hoofd te drukken en lekker door zijn haren te wrijven. Ha, net goed.

De plek waar de sneeuwbal contact had gemaakt met zijn huid kleurde wat rood door de koude terwijl hij zijn muts van zijn hoofd trok. de touwtjes die eraan hingen zouden waarschijnlijk toch alleen maar in de weg hangen, dus dan was het beter om hem ergens heen te gooien en later mee naar binnen te nemen. Even ging Ebben met zijn hand door zijn bruine haren om ze terug wat in model te krijgen. De gel die erin zat zou waarschijnlijk niet lang stand houden met dit weer, maar voor nu kon het er nog wel mee door. Het antwoord van Kenley zorgde ervoor dat hij grinnikte en voordat ze nog iets kon doen had hij er al voor gezorgd dat er een ajuus al op haar haren terecht kwam. Wat was dat eigenlijk altijd met meisjes en hun haar? Precies alsof ze dood zouden gaan als het niet in model zat. Zou eigenlijk wel zonde zijn als dat zou zijn, dan zou de wereld er een heel stuk minder interessant uitzien zonder meisjes en vrouwen. Het was best wel een uitdaging om uit proberen te zoeken wat ze juist dachten en die dingen. Bij haar volgende woorden werd zijn grijns brederen uitdagend keek hij de blondine aan. Nog een laatste woord? Hmn, zo snel kon hij eerlijk gezegd niet echt iets verzinnen. Oh wacht... Ebben had zijn mond al opengetrokken om iets te zeggen, maar voordat hij zelf nog maar adem had gehaald, zag hij Kenley al op hem aflopen en voelde hij hoe er een hoop sneeuw door zijn haar gewreven werd. Ja, daar kon de lichte lading gel echt niet tegenop. "Niet mijn haar," zei hij grijnzend, expres de woorden gebruikend die zij een paar seconden geleden ook gebruikt had.

Snel wreef hij de sneeuwbal, die hij nog in zijn hand gehad had, uit over haar nek voordat ze terug naar achteren kon lopen. Daarna liep hij zelf wat achteruit en wilde zich net achter het muurtje verschuilen toen hij zijn voeten net op een redelijk glad stuk zette. Nog voor hij zijn evenwicht terug kon herpakken, schoof hij uit en viel met een smak tegen de grond. Wat versuft bleef hij languit op zijn rug liggen en staarde naar de lucht terwijl hij probeerde uit te maken hoe hij nu juist gevallen was. Uitgeschoven, seriously? Net juist datgeen waar hij andere mensen voor zou uitlachen. Na een paar seconden waren de zwarte vlekken die voor zijn ogen begonnen te dansen weggetrokken en probeerde hij op te staan. Even glimlachte hij schaapachtig naar Kenley waarna hij weer een sneeuwbal maakte en die haar richting uit gooide. Het kon goed zijn dat het mis was, maar hij liet er wel mee zien dat hij oké was. Nog altijd een beetje suf, glibberde hij over het ijs naar een plek waar het niet zo glad wasen wachtte daar op Kenleys volgende zet. "Kom maar op." Echt niet dat hij zou stoppen met het 'gevecht' voor zo'n stom valpartijtje. Al zou hij straks misschien voor alle zekerheid bij Madame Plijster langs moeten gaan.

Een nieuwe rilling schoot langs haar ruggengraat, de sneeuw was echt ongelofelijk koud. Vooral wanneer het in water veranderde werd het vervelend. Dat was het enige nadeel aan sneeuw. Als het niet van fase veranderde en gewoon bleef zoals het was, was het wat.. beter. Het drupte uit haar haar en op het moment dat de waterdruppeltjes de grond raakten ontstonden er kleine gaatjes in de dikke laag sneeuw. Het was eigenlijk best grappig en ongekend dat een leraar heel kinderachtig het sneeuwballengevecht spelletje meespeelde. Hij had als het goed was vandaag ook gewoon een volle lesdag gehad. Daarbij waren veel leraren simpelweg te serieus voor dingen als dit. Hij schijnbaar niet - iets wat ze wel leuk vond. Kenley lachte om zijn opmerking, waarbij hij haar napraatte. Echt een onwijze ijdeltuit was ze nou ook weer niet, maar haar haren vond ze wel belangrijk. Die moesten gewoon goed zitten. Dat ze haast ging huilen als er een klein regendruppeltje op kwam ging dan weer veel te ver. Er waren genoeg types die dit wel deden, maar daar had ze persoonlijk een hekel aan. Ze had het dan zonet ook voornamelijk als grapje bedoeld.

Plagerig stak ze haar tong naar hem uit toen hij haar woorden expres nagepraat had. Net toen ze dacht dat ze er goed vanaf gekomen was, voelde ze hoe de leraar een sneeuwbal over haar nek uitwreef. Argh, nee! Dat was echt ontzettend koud. Ze slaakte een korte gil door de kou, om daarna snel een paar passen naar achteren te zetten. Met haar hand veegde ze het meeste water van haar nek af, zodat het haar gewaad niet in kon lopen. Net toen ze opkeek zag ze hoe hij een paar stappen naar achteren deed. Het onverwachte gebeurde; hij gleed uit. Serieus? Was hij nou uitgegleden? Ze moest haar moeite doen niet meteen in lachen uit te barsten, want het was een ontzettend lachwekkend gezicht geweest. Dit wist ze echter in te houden. Gelukkig maar, want er kon nog wel eens iets heel ergs aan de hand zijn. Voorzichtig - om zelf ook niet te kunnen vallen - liep ze wat dichter naar de leraar toe om te kijken of alles wel oké was. Hij wist alweer op te staan, wat liet weten dat er in ieder geval niet iets compleet ernstigs aan de hand was. De sneeuwbal die hij vervolgens gooide kwam onverwachts. Ze zou te laat zijn geweest te bukken of iets dergelijks om hem te kunnen ontwijken, maar dat hoefde niet. Hij raakte haar niet en schoot op ongeveer een halve meter afstand langs haar. Met wat geglibber kwam hij terecht op een plekje wat wat verder van haar verwijderd was. "Sorry, maar dat was echt het grappigste wat ik in tijden gezien heb." zei ze niet veel later, waarna ze lichtjes grijnsde. Een nieuwe sneeuwbal was binnen no time gemaakt en ze dacht even kort na wat ze ermee ging doen. "Ik zou maar bang zijn, als ik u was." reageerde ze plagerig. Heel voorzichtig, maar toch met wat vaart, rende ze in zijn richting en raakte haar evenwicht kwijt net voordat ze voor hem belandde. Het ijs en de sneeuw op de grond was te glad en ze had niets om zich aan beet te pakken. Met een lichte bonk viel ze achterover op de grond en terwijl ze viel had ze met haar gymp een lading sneeuw omhoog geschopt, dat recht op de leraar was afgeschoten. Pijn had ze niet, maar blij met deze actie was ze niet. "Oh, lekker charmant dit." kreunde ze geïrriteerd, om vervolgens de sneeuwbal die ze nog in haar hand had naar boven te gooien, hopend dat hij de leraar raakte.

De bonkende pijn in zijn hoofd werd erger naarmate hij meer bewoog, maar hij negeerde de pijn. Hij had wel ergere dingen meegemaakt zoals een kwade chimaera die het op hem gekund had in de bossen van Griekenland. Vanaf het moment dat het dier zijn aandacht op hem gevestigd had, had de man het op een rennen gezet. Er was maar één geval bekend waarbij een tovenaar een chimaera versloeg, maar door uitputting viel hij van zijn vliegende paard en sloeg te pletter. Technisch gezien telde dat ook niet echt mee en op dat moment wilde Ebben niet testen of hij meer geluk had dan de meeste tovenaars. Gelukkig had hij toen hulp van een paar andere tovenaars, anders was hij er nooit levend vanaf gekomen en dan had hij de lieve leerlingen op Zweinstein nooit les kunnen geven. Over leerlingen gesproken. Ergens waardeerde hij het wel dat ze kwam kijken of het wel met hem ging voordat ze verdergingen met sneeuwballen naar elkaar te gooien. Zijn moeder zou waarschijnlijk een hartaanval krijgen als ze hem hier nu zag, een leraar die even een sneeuwballengevecht houdt met een leerlinge. Zijn vader daarintegen zou de humor er wel van kunnen inzien, als hij nog leefde toch. Je zou dus kunnen zeggen dat hij zijn serieuze kant van zijn moeder geërfd had en de kant die wat kinderachtig was van zijn vader.

De man grinnikte even toen Kenley zei dat dit het grappigste was dat ze ooit gezien had. Even wreef hij met zijn hand door zijn kletnatte haren en richte zijn chocoladebruine ogen op het sneeuwtapijt terwijl zijn wangen lichtjes rood kleurde. Natuurlijk had hij dat weer. Telkens weer als er iets stoms gebeurde waar iemand van het andere geslacht bij was begon hij spontaan te blozen. Deze keer zou hij de schuld kunnen geven aan de koude, al was het best raar dat zijn wangen nu pas rood kleurden. "Ik doe het in mijn broek van schrik," reageerde hij lachend terug, blij dat dat ongemakkelijke moment voorbij was. Ebben maakte zich al klaar om een sneeuwbal weg te slaan toen er ineens een grote lading sneeuw over hem heen gegooid werd. Verward liet hij zijn armen zakken die hij instinctief voor zijn gezicht had gehouden en zag Kenley op de grond liggen. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij wat dichter naar haar toe liep. Doordat hij zo gefocust was op de grond onder zijn voeten, merkte hij pas dat Kenley weer een sneeuwbal had gegooid toen deze in zijn maag belande. Voor een moment klapte hij dubbel omdat hij redelijk dichtbij gestaan had, maar hij herstelde zich redelijk snel. "Charmanter kon niet." Langzaam liep hij naar het meisje toe en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Hij wist als geen ander hoe irritant het was als je kleren kletsnat werden omdat je wat te lang op de grond gelegen had.