Foutje

Onderwerp: Foutje vr jul 27, 2012 2:06 am

Yana gromde een aantal vervloekingen toen een pijn door haar arm heen sidderde. Het was bijna te gênant voor woorden, maar ze was van haar bezem afgekukeld. Al met al was het misschien krap aan drie meter en had ze zich dan ook niet echt bezeerd, op haar arm na dan. Die had het grootste deel van de klap opgevangen en was daarbij doormidden gebroken. Het stak, maar Yana had begrepen dat ze binnen vijf minuten weer huppelend door de school kon zonder een idioot wit verband rond haar pootje.
Dat ze haar hadden zien vallen was al erg genoeg en Yana weigerde met een afschuwelijk wit ding rond te lopen. Dan spalkten ze haar maar vast. Bij dat idee alleen al kreeg Yana de kriebels: Het scheen bijzonder pijnlijk te zijn iets vast te spalken wat gebroken was.
De zwartharige Zwadderaar vervloekte nu het feit dat ze op een bezem was geklommen en was gaan vliegen. Waarom had ze überhaupt het idee gehad om te oefenen met de bezemstelen? O ja, als ze haar Zwerkballes niet volkomen voor paal wilde doorbrengen, moest ze in ieder geval weten hoe ze fatsoenlijk op kon stijgen. En toen ze Uil ook langs had horen suizen, had Yana het houten geval bestegen en zich met een bibberig zetje tegen de grond afgezet.
Dat was allemaal nog goed gegaan, maar toen kwam het echte enge gedeelte: Landen. In een vliegtuig had Yana dat ook al doodeng gevonden, maar op een bezem was het gewoon haar persoonlijke hel. Ze had diep ingeademd en vervolgens had Uil voor haar neus een duikvlucht gemaakt door zijn vleugels ontzettend dicht tegen zijn lijfje aan te drukken en zijn snavel als een raketpunt omlaag te houden. Het verbaasde Yana dat hij zijn ogen had dichtgehouden met de duikvlucht, maar goed: Als een vogel het deed, zou het wel goed zijn. Yana had haar ogen dichtgeknepen en de bezempunt véél te stijl naar beneden geduwd. De eerste vier à vijf meter ging nog wel, maar op drie meter hoogte van de grond hielden haar handen geen houvast meer. En toen lag ze, plat op het gras.
Haar toverstok had het godzijdank overleefd, zodat ze degene die haar aan het uitlachen waren, meteen met een vervloeking bestraffen. Die hadden het gelaten haar nog verder uit te lachen en Yana was vol zelfmedelijden en zelfverwijt naar de Ziekenzaal gelopen.
Nu ze daar eenmaal was, vroeg ze zich af waar in vredesnaam de madame Pleister was en waar Uil uithing. Of hoe dan ook: Wáár kon ze haar poot laten genezen?

Onderwerp: Re: Foutje vr jul 27, 2012 4:15 am

Ugh, het was veel te koud. Onder haar gewaad had ze nog drie laagjes kleding aan, want als ze ergens niet tegen kon dan was het koude. Ondanks het weer was ze toch best vrolijk. Voor haar was er namelijk bijna nooit reden om niet vrolijk te zijn. Ja, misschien omdat ze nu in haar vrije tijd moest helpen in de ziekenzaal. Punten aftrekken vond ze wel erg, maar veel hielp het meestal niet bij haar. Dus toen ze laatst weer betrapt was terwijl ze door de gangen dwaalde in de avond, kreeg ze naast de afgetrokken punten ook nog deze straf. Hoewel het niet echt een straf was, ze vond het toch niet erg om mensen te helpen. Zachtjes neuriënd liep ze door de gangen. Ze wist niet of ze te laat was, maar dat zou vast niet zo zijn. ze stapte lichtvoetig verder, met een big smile op haar gezicht. Ze dacht altijd positief, of dat probeerde ze althans. Dit was nog niet zo erg, ze was al lang blij dat ze niet in slaap was gevallen. Want dat gebeurde haar ook snel. Niet genoeg slaap ’s nachts, dus die haalde ze overdag tijdens de lessen in. Leraren vonden haar niet echt de beste leerling, en dat was ze ook niet, maar als het moest lette ze wel op en ze onthield de leerstof snel. ‘Aha.’ Zei ze zachtjes, waarna ze de deur van de ziekenzaal openduwde en naar madame pleister ging zoeken. ‘Ah, hier ben je.’ Zei madame Pleister en Alexis keek om. Daar was madame Pleister dus. ‘Ik moet even weg, kun jij hier een beetje opletten. Alexis knikte. Hoe groot was de kans nu dat er net iemand kwam als madame Pleister eventjes weg was? Niet erg groot leek haar. En anders keek ze wel wat ze kon doen, of ze liet hen wachten tot madame Pleister terug was.

Verveeld zat ze op haar stoel, spelend met een losse pluk haar die nu opeens heel interessant was geworden. De tijd ging dus niet zo snel voorbij als ze dacht. Het ging veel te traag allemaal, haar hand greep naar haar tas, waar ze een flesje water uitpakte. Ze nam een slokje en stopte het weer terug, om nog 3 keer hetzelfde te doen. Als ze zich verveelde deed ze dat soort dingen in plaats van meerdere slokken in een keer te nemen en het dan pas weg te stoppen. Ze keek op toen ze voetstappen hoorde. Eindelijk was madame Pleister terug. Tenminste dat dacht ze. Ze beet op haar lip toen ze een meisje binnen zag komen. Nee he. Waarschijnlijk had die iets aan de hand, anders zou ze hier niet komen. Ze stond op en wandelde op het meisje af. ‘Hallo.’ Zei ze, met een glimlach op haar mond. ‘Ga maar even zitten.’ Zei ze, en ze wees naar het dichtstbijzijnde bed waar het meisje even op kon gaan zitten. ‘Dus what happened?’ vroeg ze. Ze wist namelijk niet wat het meisje had, en moest eerst de situatie weten. Dan kon ze kijken of zij kon helpen.

Onderwerp: Re: Foutje vr jul 27, 2012 11:17 pm

Yana voelde een siddering door haar mishandelde arm gaan en beet pijnlijk hard op haar lip. Ze vervloekte in stilte de bezemsteel die kon vliegen. Toch had ze ergens gelijk gehad: Bezemstelen waren niet gemaakt om meer dan te vegen , laat staan vliegen. Dat deden ze enkel in sprookjes. Maar Hogwarts was al net zo vreemd. Yana schudde haar hoofd en zocht met haar gifgroene ogen verder naar Madame Pleister. Waar hing zo'n mokkel uit als je haar nodig had? Yana beet opnieuw op haar lip toen er een steek in haar arm door prikkelde.
Toen haar blik uiteindelijk op één van de weinige andere levende wezens op de zaal viel, kwam ze al snel tot de conclusie dat dit mejuffrouw Pleister niet kon zijn. Fijn. De zuster had dus vakantie genomen terwijl zij hier met een gebroken arm stond. Dat gaat lekker!
Het meisje was blond haar en maakte een verveelde indruk. Tja, het was op de ziekenzaal nou niet bepaald gezellig of iets in die richting. Het meisje zag er ook niet uit alsof ze hier was om Madame Pleister te zien, tenzij ze haar tong verloren was.
Toen Yana zag dat het meisje op haar afliep en een vriendelijk 'hallo' uitbracht, knikte Yana enkel. Ook goedemorgen, of middag. Wat het ook moge zijn.
Ze liet haar ogen opnieuw over het meisje heen gaan. Ze had vrolijke kleding aan, wat niet van Yana viel te zeggen: Zij was zoals gewoonlijk in een donkere partij kleren gehuld, waardoor haar bleke huid nog eens extra geaccentueerd werd. Niet dat Yana daar iets om gaf, maar och.
'Ik blijf liever staan,' zei ze met een koele ondertoon. Als ze moest gaan zitten leek ze helemaal zo'n sneu schepsel dat haar eigen problemen niet op kon lossen en al zat ze op een school waar de vreemdste dingen werkelijkheid werden, dát kon ze nu net nog wel.
Yana fronste haar wenkbrauwen toen het meisje vroeg wat er gebeurd was. Lieve help... Moest ze worden behandeld door een figuur niet ouder dan zij? Dat ging niet goed.
'Laten we het houden op een uitgelopen knokpartij met mijn huisdier,' onderbrak Yana het meisje halverwege. Ze had wel krassen in haar arm staan van de nageltjes van Uil, maar dat was niet de reden waarom ze hier was. Uil jaagde bovendien alleen maar op muizen, maar was verdomd onhandig en klauwde met het neerkomen op haar arm nogal eens. Daarnaast klonk het minder gênant dan dat ze van de bezem gekukeld was. Dat gebeurde hier waarschijnlijk vaak genoeg, maar Yana wilde niet bij dat uitermate trieste groepje horen.
Yana hield haar arm wat omhoog en beet op haar kiezen toen een nieuwe pijnscheut door haar arm sidderde.
'Dat is het probleem. Kun je er wat mee?' vroeg ze met opeen geklemde kaken terwijl ze haar arm langzaam liet zakken.
Ik háát bezemstelen! gromde ze in gedachte, maar ze peinsde er niet over het hardop uit te spreken.

Onderwerp: Re: Foutje zo jul 29, 2012 7:32 am

Alexis bekeek het meisje eens goed. Donker, donker, donker. Haar bleke huid stak tegen alle donkere kleuren af. En het enigste echte kleur wat er aan het meisje te zien was waren haar groene ogen. Erg vrolijk leek het meisje op hete eerste gezicht niet. Ze leek heel anders dan Alexis. Alexis was de vrolijke persoon met een positieve uitstraling. Bijna alles aan haar straalde dat uit. Ze had eigenlijk gehoopt dat madame Pleister snel terug kwam en zijzelf niet in zo’n situatie kwam. Zij moest madame Pleister namelijk alleen helpen, ze wist niet wat ze moest doen als ze geen aanwijzingen kreeg. Ze knikte toen het meisje zei dat ze liever bleef staan. Oké, het was niet alsof ze onophoudelijk aan het bloeden was en het bewustzijn elk moment kon verliezen. ‘Oké.’ Zei ze na het meisje haar woorden. Madame Pleister, nu zou een handig moment zijn om terug te komen. Dacht ze in zichzelf. Ze wist namelijk écht niet wat ze zou moeten doen. Auch. Ging er door haar hoofd toen ze zag dat het meisje duidelijk flink pijn had aan haar arm. Misschien moest Alexis toch maar eens beter nadenken voor ze door het kasteel ging dwalen. Of ze moest gewoon beter zorgen dat ze niet betrapt werd. Zo vaak werd ze nu ook weer niet betrapt. Het was ook het in slaap vallen tijdens de lessen. Daar had ze zelf niet zo veel controle over, jammer genoeg. Ze wou zich echt wel inzetten voor de lessen hoor. Maar soms leken ze gewoon zo lang te duren, en dan werd ze zo moe. Maar nu zat ze dus hier, terwijl ze wel leukere dingen kon doen. Het viel niet zo mee als ze dacht. Ten eerste was het best wel erg, ten tweede ging de tijd niet zo snel als ze dacht, en ten derde.. dit. Een situatie waarin ze totaal niet wist wat ze moest doen. Ze kon moeilijk gewoon iets doen. Nee, als het dan verkeerd was en de dingen alleen maar erger maakten. ‘Hmm.’ Zei ze, en ze beet op haar lip, nadenkend wat ze kon doen. ‘Om eerlijk te zijn, ik zou het echt niet weten.’ Ze keek het meisje aan met een blik van ‘Sorry, ik weet het echt niet.’. Misschien waren hier pijnstillers of zo, dat zou al wat helpen tegen de pijn. Dan kon ze even wachten tot madame Pleister terug was zonder zo veel pijn te hebben. ‘Ik kan misschien wel..’ zei ze terwijl ze in de lades zocht. Maar ze stopte in het midden van haar zin. Ze wist helemaal niet wat ze mocht geven, en als ze iets mocht geven waar het zou liggen. ‘Sorry, ik moest hier komen helpen, ik weet echt niet wat ik moet doen.’ Ze keek naar de deur, hopend dat Madame Pleister zo binnen zou komen lopen. Maar tevergeefs. ‘Je kan hier wachten tot Madame Pleister terug is, echter weet ik niet hoelang dat duurt..’ zei ze, veel meer kon ze niet doen. Eigenlijk kon ze niks doen.

Onderwerp: Re: Foutje wo aug 01, 2012 1:07 am

Toen het meisje uiteindelijk maar okay antwoordde, bleef Yana nukkig staan. Haar arm vlamde weer en kennelijk het de blonde trien echt geen enkel idee wat ze kon doen. Als ze er toch geen verstand van had, waarom hing dat mokkel hier dan in vredesnaam rond? Om madame Pleister trots te maken en zo puntjes verzamelen voor die afdeling van d'r? Welnu, dat was dan geen succes.
Toen de blonde, die ook overduidelijk blond qua gedrag was, inderdaad bekendmaakte niets te weten van botbreuken, wierp Yana haar een geïrriteerde blik toe.
'Meen je. Anders had je er waarschijnlijk wel een spreuk tegen aan gegooid, niet?' beet ze haar toe. Of dat had ze natuurlijk ook gewoon niet kunnen doen omdat het een Zwadderaar was, maar het meisje leek Yana niet het type dat een kreng was die dat soort achterbakse, lage streken leverde.
Toen het meisje haar vervolgens met een 'sorry'-blik aankeek, rolde Yana met haar ogen.
'Doe me een lol en zet geen onschuldige blik op. Daar heb ik de schurft aan. Ik geloof inmiddels echt wel dat je het niet weet, maak je niet druk,' zei ze vervolgens. Gelijk daarop zette ze haar kaken op elkaar: Een pijnlijke scheut schoot weer door haar arm heen.
Toen het meisje op stond en in één van de lades begon te rotzooien, draaide Yana zich lichtelijk argwanend om.
'Je weet wat je doet, hoop ik?' vroeg ze, nog steeds achterdochtig. Als het meisje aan zou komen met de suggestie dat ze nu ineens wel plannen had, vond Yana dat zéér verdacht.
'Wat is je naam eigenlijk? De hele tijd je in gedachten 'meisje' noemen klinkt zo stom, niet?' vroeg Yana vervolgens aan de blonde. Dan kan ik mooi onthouden bij wie ik sowieso niet langs moet als ik halfdood ergens op de straat lig.
De Zwadderaar rolde met haar ogen toen het meisje verder door ging met excuses.
'Jaja, ik weet het inmiddels wel hoor. Je kan er niets aan doen en hebt het beste met me voor. Geloof het of niet: Ik ben niet achterlijk.'

Onderwerp: Re: Foutje wo aug 01, 2012 9:34 am

Madame Pleister had het perfecte moment uitgekozen om even weg te gaan. Natuurlijk kon de vrouw er niks aan doen, maar Alexis had gehoopt dat ze eerder terug zou zijn. Dan had ze dit moment misschien kunnen vermijden. Het was te zien dat het meisje nogal.. chagrijnig was. Of iets in die zin. Nadenkend keek ze naar beneden. Ze wou het meisje wel helpen, maar kon moeilijk van alles doen wat niets hielp. Aarzelend keek ze weer naar de deur. Madame Pleister, kom dan toch. Dacht ze in zichzelf. Maar alweer, niks. De deur bewoog geen millimeter. Wat zou ze gaan doen als ze zo lang weg was. Ze zei dat ze eventjes weg zou zijn. Nou, het bleek dus wel langer dan eventjes te zijn. En ondertussen wit zij niet wat te doen en had het meisje verschrikkelijke pijn. Kom op Alexis, denk na. Sprak ze zichzelf toe in gedachten. Ze moest toch ergens iets geleerd hebben? Wist ze echt geen spreuk meer? Ze was in gedachten verzonken, hopend op een antwoord van haar brein. Normaal onthield ze haar lessen heel goed, dus als ze een spreuk geleerd zou hebben die ze zou kunnen gebruiken moest ze dat toch wel weten? Ze werd uit haar gedachten getrokken door de stem van het meisje. ‘Oh, Alexis Austin.’ Zei ze. Toch nog ene glimlachje op haar gezicht. Hoewel ze twijfelde of het meisje nu graag een glimlach zag. Het was niet echte en situatie waard om te glimlachen. ‘En hoe heet jij?’ vroeg ze. Zij wist haar naam, dan had Alexis toch tenminste op haar naam. Naar de volgende woorden luisterde ze al niet meer. Ze was alweer aan het nadenken over wat ze kon doen voor het meisje. Ze beet op haar lip. Hopend dat haar iets te binnen zou schieten. Aha, dat was het. De spreuk om botten te helen. Je kon zien aan haar houding dat ze een idee had. Maar meteen ging dat weer weg. Als ze de spreuk niet goed uitvoerde, tja, dan verwijderde ze het bot in plaats van het te helen. ‘Uhm,’ zei ze, om het meisje haar aandacht et krijgen. ‘Ik weet misschien wel iets, maar er is ook een risico.’ Er was een grote kans dat ze het goed deed. Ondanks dat ze niet slim leek was ze dat wel, en lukte spreuken en dergelijke haar wel als het erop aan kwam. ‘Ik kan je botten helen met een spreuk, maar als ik het niet goed doe verwijder ik je botten juist.’ Ze keek het meisje aan. ‘Niet allemaal hoor! Denk ik toch..’ zei ze nog. Het leek haar onwaarschijnlijk dat ze alle botten dan zou verwijderen, maar alles hier was onwaarschijnlijk. Ze keek naar het meisje, hopende dat die nee zou zeggen tegen de poging om haar bot te helen. Want als ze het fout deed, tja, dan was het niet zo goed.

[/quote]