Kleine pootafdrukken waren te zien in de weinige sneeuw dat in het bos lag terwijl de kleine schim zich tussen de bomen voort bewoog. Er liepen genoeg dieren in het bos rond, dus waarom zou hij voorzichtig moeten zijn? Het was een feit dat er normaal geen Margays in het bos rondliepen, maar veel leerlingen waren er niet zich in het bos durfden te wagen en daarbovenop nog eens wisten welke dieren er normaal rondliepen en welke niet. Voor zover hij wist was hij dit jaar de enigste geweest die echt veel tijd in het bos doorbracht, op dat ene meisje na dan. De jongen was altijd te ver weg geweest om te zien wie ze juist was, maar ze was hem wel altijd opgevallen. Hoog in de bomen was het niet moeilijk om iemand op te merken, maar hij was nooit naar beneden durven komen of had het meisje nooit durven volgen, maar op dit moment beloofde hij zichzelf om wat maar naar beneden te gaan van zodra hij haar weer zag. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Andrew wist niet precies welke straf er juist stond op een faunaat zijn zonder dat het ministerie het wist, maar hij wist nu al dat hij nooit genoeg geld bij elkaar zou kunnen schrapen. Zijn ouders waren rijk genoeg, ja, maar hij zou er nooit aan denken om hen om geld te vragen als het zijn schuld was dat hij in de problemen was gekomen. De jongen kon de stem van zijn moeder al horen als ze wist dat hij een faunaat was.
Bij een redelijk dikke boom hield hij halt en springt er behendig in. Zonder al te veel geluid te maken, kroop het dier naar boven en blijft op een tien meter boven de grond op een redelijk dikke tak staan terwijl hij zijn oren spitste. In deze vorm waren Andrews zintuigen als dier veel scherper dan als mens waardoor hij veel sneller merkte dat er iemand aankwam en hij snel genoeg weg kon komen. Het was best leuk om een faunaat te zijn, maar hij was ongeregistreerd en als iemand daarachter zou komen, zou er waarschijnlijk een fikse straf volgen. Na even geluisterd te hebben, spande de Margay zijn spieren aan en sprong in de volgende boom. Zo ging hij nog even door, totdat hij beweging op de grond opmerkte. Even hield hij zijn hoofd schuin en hield zijn grote bruine ogen op de persoon onder hem gericht. Langzaam begon hij langs de stam naar beneden te klimmen, zorgde er wel voor dat hij zo lang mogelijk in de schaduw van de bladeren bleef. Vanaf het moment dat hij het meisje herkende als diegene die hij nog al in het bos had gezien, ging hij op een redelijk lage tak zitten terwijl er zich een plan in zijn hoofd vormde. Een grijns verscheen, voor zover dat kon, om zijn snuit terwijl hij zijn lange staart wat naar beneden liet hangen en ermee tegen haar achterhoofd sloeg. Daarna schoot hij snel terug de boom in zodat de bladeren hem dekking gaven. Zijn donkere ogen piepten door het bladerden door terwijl hij wachtte op haar reactie.
&Lyra Lupin
