Lost Woods

Dux was eigenlijk nog best wel vrolijk of toch minder nors als normaal. De man bevond zich buiten in de sneeuw, het schoolhoofd had aan hem gevraagd of hij voor een kerstboom wou zorgen. Kerstmis, het was een van de feestdagen die hij wel graag vierde. Met de juiste mensen dan toch, dan zou een beetje kerstmis in het kasteel natuurlijk ook de leerlingen wel vrolijk maken. Een bijl zou hij waarschijnlijk wel vinden in het huisje van Hagrid. Voor kort keek hij achter zich, het kasteel al een eindje achter zich latend. Ergens hoopte hij dat het niet zou gaan sneeuwen, niet dat het hem uiteindelijk iets zou uitmaken maar je kwam er dan zo moeilijk door en dat wou hij liever uit de weg gaan. Kort wreef de jongen zijn handen in elkaar en wandelde zo verder over de besneeuwde grond. Hier en daar merkte hij enkele leerlingen op, die hadden waarschijnlijk geen les en hadden besloten om zich met de sneeuw bezig te houden. Nou, als ze ook maar een bol naar hem zouden gooien dan zorgde hij wel dat ze genoeg straf kregen om de hele winter door binnen te zitten. Met dat beeld in zijn hoofd wandelde hij in opperbeste stemming naar het huisje van de grote reus. Daar vond hij zoals verwacht een zware bijl, op het blad zat wat roest maar niets wat hem zou tegenhouden om een boom tegen de vlakte te krijgen. Dux trok hem ruw uit een houtblok en keek even om zich heen, hier liep niemand rond. Te dicht bij het bos. En nu maar opzoek naar een geschikte boom. Hij moest zeker groot genoeg zijn, en er nog wel vrij gezond uitzien ook. Moest niet moeilijk zijn toch? Zoals altijd had hij zijn zonnebril op, ditmaal diende het eigenlijk ook echt wel voor iets. Zo verblinde de sneeuw hem tenminste niet. God, hij haatte het als dat gebeurde, dan kreeg je allemaal zwarte vlekjes voor je ogen en die bleven minstens voor een half uur. Really stupid. Wat aarzelend keek Dux vooruit, hij stond nu aan de rand van het woud. Ach waarom zou hij bang zijn? Hij was hier ’s nachts aan gekomen, en kijk hij stond nog steeds overeind.

Uiteindelijk was hij toch al een eindje verder in het woud gestapt maar hij vond niet de juiste boom. Tja, het merendeel van de bomen hier was doods. Kon misschien wel goed zijn dat hij een heel eind het woud in kon om dan die boom weer terug naar het kasteel te moeten slepen. Waarom had hij ook weer ja gezegd? Met een ruwe knal werd de jongen omver geknald, waarop hij met bijl en al gewoon heel droog verder de helling afrolde. Dux kon half ontdekken dat het een dier was dat hem omver had gesprongen, maar een bekend dier. Een leeuw? Dux greep naar enkele takken om zich tegen te houden maar hij rolde nog steeds verder. Ondertussen had hij ook zijn hand al flink opengehaald door de bijl. Just great. Volgende keer konden ze het allemaal zelf doen! De man liet zich maar gewoon gaan, tot hij het gewicht van de leeuw niet meer op zich voelde en hij zelf ook tot stilstand kwam. Met een ruk keek hij en keek recht in de ogen van Thom, de jonge leeuw van Alexander. Wat deed die hier nu? Nors staarde hij het dier aan en begon de delen bosgrond die zich aan zijn kledij hadden vastgenest en in zijn haar er uit te trekken. Zijn armen waren lekker geschaafd door alles waar hij was over gerold. Thom zelf, die vond dit alles maar al te grappig maar besloot Dux wel te helpen met zich proper te krijgen. ‘Een hallo volstaat ook wel.’ Gromde Dux naar de leeuw toe waarbij hij de bijl uit zijn gehavende hand liet vallen zodat deze op de grond terecht kwam. Zijn ogen scande de omgeving, maar hij wist helemaal niet waar ze waren en hoe diep ze het bos wel niet in waren gerold. Tja, dan werd het maar vertrouwen op zijn oriëntatie, en hij mocht van geluk spreken dat hij die had. 'Wel, wat doe je hier eigenlijk dit is verboden terrein.' Oh momenteel kon hij Thom wel wat aandoen, maar dat zou Alec niet echt cool gaan vinden dus het leeuwtje had geluk. Dit keer.

Het was dat hij niets anders meer te doen had, anders was hij momenteel gewoon binnen gebleven, op zijn kamer bij de warme haard. In tegenstelling tot die rustige middagen, was hij nu buiten, in de sneeuw. Die namiddag stonden er geen lessen gepland, dus die hoefde hij nu niet voor te bereiden. De reden dat hij naar buiten was gelopen, was het feit dat Thorn dringend nog eens uit zijn steen moest, of het jonge leeuwtje zou zich misschien van zijn wil losscheuren en onhandelbaar worden. Zoiets kon hij niet hebben, niet hier. En hij had geen zin om hem de eeuwige leegte in te sturen, daarvoor was hun band te diep geworden in al die jaren. Ondanks dat hij soms zo irritant en hyperactief kon zijn, had hij een mooi karakter gekregen, en daarom hield Alec op de een of andere manier van hem. Heel anders dan hij van Rayna hield, maar het kwam op hetzelfde neer. Hij had vriendschap met hen gesloten, hoewel enkele andere wetenschappers daar fel tegen waren. Die zagen summons niet meer dan gebruiksvoorwerpen, die je nadat je ze niet meer nodig had, gewoon kon doen verdwijnen om er nooit meer last van te hebben. Alexander stak zijn hand in zijn zakken en viste er de pulserende steen uit. De steen liet hij rondjes draaien tussen zijn vingers. Hij kon het enthousiasme al bijna voelen. Hij zou het nooit over zijn hart kunnen krijgen, tenzij de summon een bedreiging was voor hemzelf of voor anderen. Dan zou hij geen keuze hebben. Maar op de gewoonte om alles en iedereen omver te stuiteren na en af en toe zijn klauwen ergens in te zetten, vormde Thorn geen bedreiging.

Toen hij ongeveer bij het huis van de reus Hagrid aankwam, stopte hij. De steen hield uiteindelijk ook stil. Met zijn andere hand greep hij zijn staf vast en sprak de juiste woorden om de summon vrij te laten. Het duurde dan ook niet lang voordat de steen leeg was en Thorn nieuwsgierig naar hem kijkend voor hem op de grond zat. Het bleef verbazend stil, voor een moment dan. "Dit is net IJsland, maar dan in het klein! Het is ook minder koud, voel je dat ook, Alec? Ah nee, jij hebt je dikke jas weer aan, watje die je bent", Blafte de kleine leeuw enthousiast. Alec zuchtte en draaide zijn ogen heel even kort naar de hemel, maar forceerde toen een glimlach op zijn gezicht. Hij wou Thorn niet beledigen, wou niet dat hij zich ongewenst voelde, ook al hadden summons niet de mogelijkheid om gevoelens en emoties te hebben. De man bleef voorzichtig met zijn summons, dat was een feit. Hij zag hoe de leeuw sprongetjes maakte in de sneeuw en toen omrolde, tot zijn vacht onder zat. Geweldig.

"Brr, tis koud, man. Waarom neem je me mee naar buiten? Ik vond het binnen leuker, maar buiten is ook wel leuk hoor, maak je geen zorgen. Ik vond het al saai geworden binnen, geen bewegingsruimte, weet je wel. Had zo'n beetje het gevoel alsof ik gevangen zat en ik was bang dat je me nooit meer buiten zou meenemen, maar je kiest wel het goeie moment. Zie mijn vacht, helemaal koud en nat en-" De leeuw ratelde maar door, tot hij doorkreeg dat Alexander hem aan stond te staren. Hij klapte zijn bek dicht en keek hem een beetje verontschuldigend aan, want hij wist donders goed dat hij weer goed bezig was. "Mooi. Nu je heel even stil bent, je mag gaan en staan waar je wilt, maar blijf in het oog, oké? Ik wil niet dat je het Verboden Bos in rent. Dat is een nare plek", Waarschuwde hij hem. Zonder enige bevestiging sprong Thorn recht en begon weer hyperactief te doen. Hij keek de leeuw nog even na en liep toen naar het huisje van Hagrid, kijkend of die al dan niet aanwezig was. Een kleine teleurstelling stond hem te wachten, aangezien er niemand thuis was. Hij besloot om een andere keer terug te komen.

Toen hij zich terug omdraaide, wachtte hem een nog grotere schok. Net toen zijn blik op de vurige vacht van Thorn viel, verdween die tussen de bomen aan de overkant van het veld. Paniek welde meteen in hem op en hij hapte naar adem, niet in staat om iets uit te brengen. Uiteindelijk spande hij zijn spieren aan en begon hij richting het Verboden Bos te rennen. De sporen waren makkelijk te volgen, maar de leeuw rende gewoon te snel om hem in te halen. "Thorn!" Bracht hij uiteindelijk uit. "Stop!" Conditie had hij wel, maar hij werd vertraagd door de takken en ook deels door angst. Hij wou niet weten wat er hier allemaal rond zwierf. Slechts twee keer waren hij en zijn pleegbroer bij de rand geweest, maar dieper waren ze nooit gegaan, dankzij Izzy, die hen telkens tot de orde had geroepen en zodanig had afgeschrikt dat ze hun plannetjes opgegeven hadden. Maar nu moest hij ervoor zorgen dat er Thorn niks overkwam.

Zijn hart sloeg een tel over toen hij plots gekraak van sneeuw hoorde en het paniekerige geschreeuw van de leeuw. Hij rende richting het geluid en zag hoe een breed spoor over een helling naar beneden liep. Hij stopte hijgend toen hij zag dat Thorn niet alleen was. Nog een tweede persoon, want het was een mens, werd meegesleurd in de val. En ergens herkende hij die gestalte, dat zwarte haar, ook al was het moeilijk te onderscheiden door de tuimelingen die de twee maakten. Dux. Een nieuwe boost energie zorgden ervoor dat hij aan een redelijke snelheid de twee achterna kon gaan zonder zijn nek te breken. Het leek alsof zijn reflexen beter waren geworden. Helaas kwam hij uiteindelijk op een punt waar hij niet naar beneden kon springen zonder dat het te gevaarlijk werd. Hij moest omlopen. Daardoor verloor hij echter Dux en Thorn uit het oog, waardoor hij helemaal alleen was nu. Hij zette zijn handen aan zijn mond. "Dux! Thorn!" Riep hij zo luid als zijn ademhaling dat toeliet. Zijn kleren waren doorweekt door de sneeuw en hij rilde een paar keer. Hij dwong zichzelf om verder te zoeken. Hij zou niet teruglopen. Wie weet was er iets ernstigs gebeurd. Terwijl hij hun namen om de beurt riep, bleef hij verder lopen, de helling af. Hopelijk had hij zo de kans om hen tegen het lijf te lopen.

Dux had zichzelf zo goed mogelijk proper gemaakt met de hulp van Thorn. Dus nu was het maar de beurt aan hem om te zorgen dat de leeuw zijn vacht niet vol van dat spul bleef zitten. “Ik ben uit mijn steen gelaten, en stiekem toen Alec niet keek. Ben ik het bos in gelopen, ik verveelde me nogal weetje. En ik vond het hier zo hard op Ijsland lijken dat ik wel op tocht moest gaan. Maar toen zag ik jouw en kwam ik hoi zeggen. En jij dan? Wat doe jij hier? En waarom die bijl? Ga je iemand pijn doen?” Ratelde de leeuw vrolijk. Dux trok wat blaadjes uit de natte manen van de leeuw, maar eigenlijk meer kreeg hij er niet uit. Anders zou hij Torn nog pijn doen, al had hij eigenlijk geen idee of dat hij wel iets zou voelen van wat hij deed. Een zucht schoof over Dux lippen terwijl hij even rond keek. Dit was echt wel de laatste keer dat hij zich als vrijwilliger op stelde .’De enigste die ik ga pijn doen ben jij als je je mond niet houd.’ Bromde Dux geïrriteerd naar de leeuw. Thorn staarde hen onbegrijpbaar aan, en besloot maar te zwijgen voor zijn eigen best wil. ‘Nee, ik ben op opdracht uitgestuurd om een boom te gaan omhakken voor kerstmis.’ Klonk het al iets rustiger. Dux besloot zich uiteindelijk maar even kort neer te zetten op een iets drogere plek. Zijn tank top en zijn broek waren volledig doorweekt door de val. Ja, nu had hij het eigenlijk best wel koud. Thorn kwam naar hem toe en tikte zachtjes tegen zijn hand. “Het spijt me van je hand.” Dux haalde enkel zijn schouders op en streek met zijn niet bebloede hand even over de kop van de leeuw. Waarna hij uiteindelijk een stuk van zijn shirt afscheurde en zijn hand daar mee begon te verbinden. Zo kon het al niet gaan ontsteken, en dan werd het bloeden ook meteen gestelpt.Een tijd lang bleef hij zitten met Thorn aan zijn zijde. Wel, uiteindelijk was het misschien wel iets goed dat hij hier beland was. Hier stonden genoeg sparren die gezond waren. Maar ze bekeken het maar, van hier ging hij echt geen boom helemaal mee sleuren naar het kasteel, ook al kon hij er magie voor gebruiken. De man had warme kleren nodig en snel, en hij kon begrijpen dat ook Thorn liever nu wat warmte op zocht.

Een zwak stem geluid deed hem op kijken, eveneens als Thorn die vrolijk vooruit schoot. Hij duwde zichzelf overeind en greep naar de bijl die ergens op de grond lag en begon toen het dier achter na te gaan. ‘Alec?’ Schreeuwde hij zo luid hij kon. Hij had het geluk dat er een duidelijke echo klonk. Hopelijk zou hij Alexander snel vinden of andersom. Dux trachtte zo snel mogelijk omhoog te klimmen maar hij werd sterk vertraagd door de sneeuw. Bijna zou hij aan Thorn gaan vragen of hij niet even kon mee rijden op hem, maar dat was ongepast. Met vallen en opstaan ploeterde hij zich uiteindelijk maar achter het dier aan. Meh, was Tyrel hier maar, dan zou hij wel veel sneller bij Alec zijn. Inmiddels waren Dux zijn wangen al bloedrood gekleurd. Gosh, wat wenste hij momenteel dat Alexander tevoorschijn kwam en hen uit het bos loodste. Toen hij wat lawaai hoorde keek hij hoopvol op, maar het was enkel Thorn die in de sneeuw was gedonderd en zich nu weer probeerde overeind te krijgen. Zo snel hij kon bewoog hij zich naar hem toe, en hielp hem toen weer overeind. ‘Ga maar voor, ik zorg er toch alleen maar voor dat je trager gaat. Dan kan je Alexander zeggen waar ik me ergens bevind.’ Klonk de dwingende stem van de man. Hopelijk zou Thorn beseffen dat Dux gelijk had en op zoek gaan naar Alec zonder zich te bekommeren om hem. Twijfelend staarde de reu naar de gewonde man, maar knikte dan toch en nam een snellere pas aan. Het duurde maar enkele seconden of Thorn was volledig uit zijn gezichtsveld verdwenen. ‘Alec!’ Of de man het zou horen was nog maar de vraag, maar het was beter dan gewoon niets doen.

Adrenaline raasde door het lichaam van de jongeman. Stress omdat hij de twee zo snel mogelijk wou vinden en angst omdat hij door een onbekend gedeelte van het bos liep, met wie weet wat voor een gevaren die zich in de schaduwen verborgen hielden. Angst omdat hij niet wist of hij hen zou vinden, angst omdat hij een irritant voorgevoel had. Er was iets ernstigs gebeurd, en hij kon zichzelf er niet van overtuigen dat de twee ook gewoon verdwaald konden zijn, zonder dat ze zwaar verwond waren door de val. Zijn voeten knerpten aan een hoog tempo in de sneeuw. Zijn hart bonsde pijnlijk in zijn keel en zijn ademhaling ging ook steeds moeilijker. Het zou niet lang meer duren, of hij zou moeten ophouden met rennen. Maar dan liep hij de kans dat hij ze totaal zou mislopen. Meer paniek vulde zijn hoofd en hij voelde zich zo nutteloos en alleen. Totdat hij plots vaag iemand hoorde roepen. Het geluid galmde een tijdje na, waardoor hij kon horen dat het Dux was, die zijn naam riep. Hij remde af, probeerde te zoeken uit welke richting het gekomen was. Hij draaide zich om, telkens opnieuw, tot hij een tweede keer het geluid hoorde. Nu had hij de juiste richting beet, dat wist hij zeker. Hij begon verder naar beneden te lopen, een stuk trager dan daarnet, om zijn krachten te besparen. Zo hoopte hij de twee tegen te komen, en het liefst voordat hij iets ànders tegenkwam.

Niet veel later hoorde hij plots dat hij niet meer alleen was. Hij hoorde iets of iemand rennen, maar het was geen mens. Iets op vier poten. De jongeman greep zijn toverstaf, klaar om die te gebruiken als het nodig was. De rennende gestalte kwam steeds dichterbij, en hij bleef geconcentreerd staan. "Alexander", Piepte de 'aanvaller' toen. Thorn. De jonge leeuw zette zich af en sprong in zijn armen. Als dit nu Yrith was geweest, dan had Alec het kunnen houden. Wat er nu op zijn borst zat, was een jongvolwassen leeuw. Dat kon hij niet houden. Daarom viel hij, met Thorn in zijn armen, languit in de sneeuw. Het kon hem echter niks schelen. Hij omarmde de summon en vlocht zijn vingers in diens korte, pluizige manen. "Wil je dat àlsjeblieft nooit maar dan ook nooit meer doen?" Fluisterde hij, meer opgelucht dan kwaad. Toen schoot er hem iets te binnen. Dux!

"Waar is Dux, Thorn? Is hij in orde?" Vroeg hij haastig, dwingend. "Ik weet het niet, hij zei dat het wel goed ging, maar hij loog, weet ik zeker. Hij is daar èrgens. Kom op, sloompje, ik breng je erheen", Zei de leeuw, en ineens zag hij er veel volwassener uit dan enkele tellen geleden. Hij had waarschijnlijk ook wel door dat het ernstig was. Op een snel tempo, maar toch traag genoeg voor Alec om de leeuw bij te houden, snelden ze door het bos, in de richting waaruit Thorn verschenen was. De bruingele schim was makkelijk te zien op de witte achtergrond. Al snel begon die wild enthousiast te blaffen, en toen zag hij Dux lopen. Hij vertraagde, stopte buiten adem op enige afstand van de jongeman. Hij wou niet nog een keer tegen hem oplopen en riskeren dat hij kwaad zou worden. Hij had de vriendelijke kant van Dux al meegemaakt, maar ook de minder vriendelijke. De vriendelijke was de leukste, dus hij wou die andere kant van hem niet meer uitlokken. Snel gleed zijn blik over de professor Spreuken en Bezweringen. Zijn hand was primitief verbonden met een stuk van het witte shirt, maar de bloedvlekken waren duidelijk te zien. "Is dat... Bloed?" Vroeg hij toen aarzelend. Natuurlijk was het bloed, randdebiel. Toch kon hij het niet laten om het te vragen. Het leek ook allemaal zo onwerkelijk, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gevangen, verdwaald in het Verboden Bos, met een gewonde Dux en een hyperactieve leeuw. Meer nog, met een stressende, bange en zenuwachtige Alec. Somehow kon dit niet echt goed aflopen, of wel?

De koude sloeg op zijn adem. Elke beweging deed momenteel zo veel pijn. Een tijd lang bleef hij stil staan, wachtend op het bekende gezicht van Alec. Maar het bleef uit. De man bevond zich nu alleen in een bos dat de meest duistere wezens bevatte. Dux zou zich kunnen verweren, dat was zeker. Maar voor hoe lang zou hij wel niet stand kunnen houden? In de staat waarin hij zich nu verkeerde, niet veel. Tot op het bot was hij verkleumd van de koude, hij zat onder de schrammen en over zijn hand begon hij zelf niet eens. Met moeite besloot hij toch maar verder te gaan. Met stilstaan ging hij Alexander niet vinden, en de man hem ook niet daar was hij zeker van. Voor hem begonnen de sporen van Thorn al weer te vervagen. Een rilling schoot over zijn lichaam heen. Even voelde hij zichzelf weer die kleine jongen die achtergelaten werd door zijn broers in de wouden van Roemenië. Alleen, bang. Maar toch vol vechtlust. Toen waren de omstandigheden qua weer volledig anders geweest. Het was midden in de zomer, de hitte was verdraagzaam al was hij toch altijd meer een persoon geweest die van het koude hielt. Het enige wat toen zwaar op zijn schouders woog was het vertrek van zijn broers. Toen had hij zich kunnen redden met behulp van zijn vaardigheden met wapens, maar hij raakte heel afgezonderd van de rest van de wereld. De dag dat hij dan uiteindelijk de eerste mens, Charlie, in een tijdje zag was uiteraard toch voor een jongetje met zo veel doorzettingsvermogen een waar cadeau. Hij was blij geweest dat hij werd meegenomen naar het drakenreservaat en daar op krachten kon komen om dan te horen te krijgen dat hij mocht blijven als hij wilde. Kort knipperde hij met zijn ogen. Hij moest hieruit raken, hij was geen zwakkeling die zich liet doen door een beetje sneeuw. Met een hervonden moed begon Dux wat sneller te lopen, de plekken die te perfect leken om op te lopen daar bewoog hij zich snel over om ze daarna achter zich te zien in zakken. Voor even ging de stilte die er heerste over in een felle hoestbui, maar hij liet zich niet meer doen. Nog even en hij zou bij Alec zijn en dan zouden ze samen terug naar het kasteel gaan, en eiste hij een warme chocomelk van de man. Toch? Ja, vast Alec zou er waarschijnlijk ook geen nee tegen zeggen.

Een geluid klonk, en meteen keek Dux op en vond daar Thorn en een beetje naast hem Alec. Een golf van opluchting en energie ging door zijn lichaam heen. Wanneer Alec op een afstand bleef staan fronste hij. Wat was er met hem? Hij leek wel bang? De man negeerde de vraag en liep aarzelend naar de twee andere toe. Dankbaar knikte hij naar de leeuw. Zijn niet bebloede hand plaatste hij kort op de schouder van Alec. ‘Ik ben oké. Maar kom op, ik wil dolgraag weer naar het kasteel zodat ik tenminste iets warm kan binnen kappen.’ Klonk het kalm. De adrenaline die hij had gekregen van de twee te zien, zorgde ervoor dat hij niet eens wat op adem moest komen. De vermoeidheid en de pijn zou hij straks waarschijnlijk gaan voelen, wanneer ze weer allemaal in veiligheid waren. Het was nu ook niet bepaald dat hij wou laten tonen aan Alexander en de leeuw dat hij zich werkelijk rot voelde. Moest hij geen nieuwe krachtbron gevonden hebben zou hij hoogstwaarschijnlijk bij het aan zicht van hun twee gewoon op de grond gestuikt zijn. Kort wreef hij over zijn arm, zijn huid voelde werkelijk ijskoud aan. ‘Kom op laten we gaan.’ Zijn stem had lichtelijk dwingend geklonken. Nee, een confrontatie met een of ander wezen wat hier leefde moest hij niet hebben. Dus ze mochten niet te lang op een plek blijven staan. Dat was om meer risico’s vragen.

Misschien was het onlogisch dat hij bang was. Hij was wel meer verdwaald, in de grotten, op zoek naar edelstenen die geschikt waren om summonstones van te maken. Het gebeurde best wel vaak dat ze zich met magie een weg naar buiten moesten vormen, aangezien de gangen soms wel eens geblokkeerd durfden worden door sneeuw, die langs de berg naar beneden was gegleden en de ingang hadden geblokkeerd. Het was wel zo dat ze dan altijd met z'n drieën waren, telkens twee wetenschappers en een ervaren cavediver. Dankzij het programma, dat hun basis had opgesteld, werkten ze samen met een lokale groep, die het gebergte en de grotten onderzocht, op zoek naar voorwerpen die konden wijzen op menselijke activiteit uit het verleden. Met zo'n team voelde hij zich veilig, zelfs als ze verdwaalden. Het feit dat er hier en nu ook nog eens enge wezens ronddoolden, maakten het er absoluut niet makkelijker op. Hij had er spijt van dat hij Rayna had achtergelaten in de kamer. Hij kon een nieuwe summon creëren, maar wie moest er dan ondertussen op Thorn letten als ze werden aangevallen? Dux zou er geen verstand van hebben, en zelfstandig kon de kleine leeuw niet vechten. Hij had commando's nodig, een werkwijze, een plan. En dat kon hij zelf niet bedenken.

Dux negeerde zijn vraag, maar het was wel duidelijk, voor hen allebei, dat ze niet in een al te beste positie verkeerden hier. Het stelde hem niet echt gerust, zelfs niet toen Dux hem ervan probeerde te verzekeren dat alles oké was. Alec keek hem ongelovig aan. Hoezo oké? Hij was gewond en waarschijnlijk ook verkleumd tot op het bot, net zoals hijzelf. Hij herinnerde zich dat de jongeman had verteld dat hij goed tegen de koude kon, maar deze koude was toch anders. Anders dan de ijzige gangen van het kasteel. Meer bijtend, het trok in je lichaam en ging er niet makkelijk meer uit. Een warm drankje zou er nu wel bij hem in gaan, ook bij Dux, zoals die daarnet had laten merken. ‘Kom op laten we gaan.’ Beval die toen. Alec kon niks anders dan knikken en achter hem aan lopen. Na een korte tijd van stilzwijgen, op het horen van hun voetstappen en de wandelende leeuw na, durfde hij eindelijk te zeggen wat hij al een tijdje wou zeggen. "Dux? Ik ben... Bang", Gaf hij toe. Het was ook zo. "Ik ben hier nog nooit... Geweest. Durfde ik... Nooit echt. Mijn broer wou altijd heel graag enzo, maar dat mocht niet... Van mijn zus dan... Ook van leerkrachten. 't Is hier dus... Gevaarlijk", Eindigde hij fluisterend. Hij was steeds stiller beginnen praten, aangezien het ook belachelijk was. Hoe oud was hij? 12? Hij was een volwassen man van 25, kon zich best wel verdedigen, maar het onbekende maakte hem zo zenuwachtig dat hij zich benauwd voelde.

Dux wreef even over zijn kaak en staarde naar het woud dat voor hen lag. Moesten ze geen uitweg vinden, zouden ze hen wel komen zoeken. Twee vermiste leerkrachten werden immers niet zo maar over het hoofd gezien. Het was Lyra die hem bij zijn aankomst tegemoet was gekomen, al dan niet zonder enige waarschuwing van Charlie maar hij had een licht vermoeden dat het meisje hier wel meer rond hing dan ze normaal mocht. Zolang ze natuurlijk niet echt iets dodelijk had meegemaakt hier, was het voor hem om het even wat ze deed maar ze mocht toch wel voorzichtiger zijn. Voor even keek hij naar Thorn en zuchtte even. Eigenlijk was het allemaal de schuld van de leeuw dat ze hier nu stonden, maar hij kon het hem niet kwalijk nemen. Gewoon een uitweg vinden, dat was het enigste wat ze moesten doen. Als hij het zich goed kon herinneren was de plek waar hij geland was met Tyrel niet zo heel ver, en dan zouden ze dus gewoon een tijdje rechtdoor moeten gaan en enkele malen naar een andere kant lopen. Hoe moeilijk kon het nu eenmaal zijn right? Ondanks de koude, zouden ze vast wel een uitweg gaan vinden. Dat moest gewoon. Desnoods moest Alexander maar voorop lopen als hij het veiliger vond, daar had Dux niet bepaald een probleem mee. En als het erop neerkwam dat ze moesten vechten hadden ze toch genoeg macht? Thorn, de hyper actieve summon die genoeg kracht bezat, twee volleerde tovenaars, plus hij had zijn bijl ook nog eens. Het zou wel gaan lukken, en zo niet dan was er wel een groter probleem. Wanneer de andere man een ongelovige blik op hem afstuurde fronste hij even. ‘Ik meen het, we raken hier uit. Al is het het laatste wat ik zeg’ Klonk het kort. In orde was hij misschien niet helemaal, maar uiteindelijk hij zou zichzelf kunnen helen, al was hij daar veel te koppig voor. Waarom had hij Tyrel ook weer weggestuurd, als de draak hier nog rond had gezworven had die hen misschien kunnen helpen. Of beter gezegd toch al een pak dichter bij de uitgang van dit woud kunnen brengen.

Met een normale tred wandelde Dux verder, met het lawaai van de leeuw en Alexander achter zich. Zodra hij ook maar iets anders hoorde dan dat zou het hele spelletje gaan beginnen. Ergens was Dux wel benieuwd naar wat het eerste zou zijn dat ze zouden tegenkomen. Wat voor wezen zou hun gaan aanvallen als het erop neer kwam? Er klonk uiteindelijk iets, maar het was niets onbekend. Het was Alec. Meteen toen zijn naam was gevallen had Dux zijn hoofd wat naar de man gedraaid als teken dat hij luisterde, aangezien er toch niet echt sprake was van oogcontact. Zijn wenkbrauwen kwamen even boven zijn zonnebril uit. Hij draaide zich volledig naar de man toe en kwam uiteindelijk tot stilstand. Zijn beide handen plaatste hij op de schouders van Alexander terwijl hij hem diep in zijn blauwe ogen aankeek. ‘Gevaar schuilt achter elke boomstam hier dat weet ik ook. Maar zie je angst op mijn gezicht Alec?’ Dux sprak met een vaste toon terwijl hij even kort met de duim en wijsvinger van zijn goede hand de man zijn kin vastnam. Voorzichtig draaide hij het hoofd van Alexander kort naar rechts en glimlachte kort. ‘Wees niet bang. Als het erop neer komt, zal ik wel kunnen vechten. We gaan hier samen uit raken en ik zweer het je, morgen lachen we hier wel om. We gaan hier echt uit raken, nog voor de avond valt. En je zus had gelijk om jullie niet hier op je eentje in te sturen.’ Dux liet zijn beide armen weer naast zich hangen en draaide zich vervolgens op zijn hielen weer om en begon verder te wandelen. Voor even schoten zijn ogen naar de hand die verbonden was. It hurt. Hij kon er niets anders voor bedenken. Dux was pijn gewoon, zelfs pijn gemixt met deze koude. Maar toch hij kon niet blijven ontkennen dat het zeer deed. Net zoals bijna elke spier in zijn lichaam, maar dat was iets wat hij niet ging toegeven, toch niet aan Alec.

Wat Dux ook mocht beweren, hij was er niet gerust in. Zijn hartslag klopte pijnlijk in zijn keel en borst en de adrenaline in zijn bloed leek hem zo hard op te jagen dat hij zijn ademhaling gewoon hoorde versnellen. Was dit eigenlijk wel gezond? Hij was in geen tijden zo bang geweest als nu, ook al was Dux er. Eerlijk? Hij was bang juist omdàt de man er was. Diep vanbinnen wilde hij niet dat de zwartharige jongeman iets overkwam. Hij mocht er niet aan denken om hem kwijt te spelen. Het idee alleen al maakte hem verdrietig en leeg vanbinnen. Hij herkende het gevoel wel, maar zou er absoluut niet aan toegeven. Dat was te gevaarlijk. Hij kende Dux niet, wist niet of hij ook diezelfde gevoelens zou hebben voor hetzelfde geslacht. Het was iets delicaat, die gevoelens hebben was iets, maar er ook voor uitkomen was iets wat hij tot nu toe echt nog nooit gedaan had. Dus hij liet niks merken van zijn bezorgdheid over de andere jongeman, al had die waarschijnlijk ook wel door dat Alec helemaal uit zijn normale doen was. Hij kon het echter niet laten om de jongen aan te spreken. Toen hij zag hoe hij meteen de aandacht van hem had getrokken, was het te laat. Daarom vertelde hij dat hij bang was om zichzelf, wat op zich ook wel waar was. Het feit dat hij bang was dat Dux iets overkwam, dat liet hij achterwege. De man draaide zich naar hem om en zette een paar stappen in zijn richting, tot hij weer voor hem stond. Zijn handen rustten op zijn schouders toen hij hem recht aan keek. ‘Gevaar schuilt achter elke boomstam hier dat weet ik ook. Maar zie je angst op mijn gezicht Alec?’ Sprak hij. Snel schoten Alec's ogen naar letterlijk elke boomstam. Hij draaide zijn hoofd van links naar rechts, tot Dux' duim en wijsvinger op zijn kin zijn beweging stopte. Hij dwong hem om zijn hoofd opnieuw recht voor zich te draaien, om hem opnieuw aan te kijken. Een korte, kleine glimlach lag om zijn lippen. ‘Wees niet bang. Als het erop neer komt, zal ik wel kunnen vechten. We gaan hier samen uit raken en ik zweer het je, morgen lachen we hier wel om. We gaan hier echt uit raken, nog voor de avond valt. En je zus had gelijk om jullie niet hier op je eentje in te sturen.’ Op de een of andere manier hadden de woorden en de gebaren van Dux hem gerustgesteld. Hij knikte kort en er kon zelfs een onzeker glimlachje van af. Plots voelde hij een drukkend gevoel tegen zijn been, en Thorn keek hem met een pretgezicht aan. Alec stak zijn tong naar hem uit en gebaarde toen dat ze verder moesten.

Gespannen liep hij vlak naast de leeuw, die ook wel doorhad dat zijn Summonlord wat geruststelling nodig had. Hij week geen moment van zijn zijde en tikte af en toe met zijn staart tegen zijn been aan, om te laten weten dat hij er nog was. Een geluid van krakende takken deed hem echter helemaal stilstaan. Zijn blik schoot naar links en nog geen tel later merkte hij een witte gestalte op. "Guard", Fluisterde hij naar Thorn, die meteen in een verdedigende positie ging staan. De leeuw liet geen enkele angst zien en dook zachtjes in elkaar, met zijn staart zwiepend. De eenhoorn sprong met een elegante trap met zijn achterpoten tussen de bomen vandaan. "Charge", Zei hij luider, zelfzeker. Hij had het niet verwacht, maar ergens wilde hij Dux beschermen met alles wat hij kon, en dat gaf hem de kracht om rustig te blijven nu. De eenhoorn vestigde zijn ogen op Dux en snoof de lucht in, waarna hij indringend begon te hinniken. Het klopte met zijn hoef op de hardbevroren grond en schudde wild met zijn kop. Hij kon nu niet meer lang wachten. "Thorn, Sliding Dash!" Commandeerde hij toen, waarna de leeuw letterlijk wegschoot en onder de hoeven van de eenhoorn door schoot. "Brutal Blast!" Thorn gehoorzaamde meteen, sprong omhoog en beet zich vast met zijn messcherpe tanden in de zachte buik van de eenhoorn. Die begon wild te bokken en in het rond te springen, waardoor Thorn het niet zo lang meer zou uithouden. Verder kon Alec niks doen. Hij kon niet op een andere manier vechten, aangezien hij Thorn meer commando's moest kunnen geven als er iets fout liep. Even wankelde zijn zelfvertrouwen en hij keek Dux bang aan. Hopelijk snapte die de hint.

Dux zijn woorden hadden blijkbaar wel gewerkt bij Alec. Stiekem vond hij dat best wel een knappe prestatie van zichzelf. Dat was wellicht een 1 – 0 van zijn kant. Nee, het was beter dat Alec niet liet zien dat hij bang was. Want hij had geleerd van in de wouden terug thuis en van in het reservaat dat je je angst beter goed kon verstoppen voor vreemde wezens. Dieren pikte zo’n zaken nu eenmaal sneller op dan sommige mensen, en voor magische wezens was dat het zelfde. En weetje, als je niet ging nadenken over angst en zo, dan kon je jezelf nog altijd beter verweren dan helemaal te bevriezen van angst. Dat was hetgene waar voor hij wou zorgen bij Alec, want hoe je het ook draaide of keerde, Alec was nog de meest compatibele vechter als je hem tegenover Dux zette. Natuurlijk was het ook niet zo dat Dux hem alleen wou laten vechten, liefst deed hij het alleen. Hij wou niet dat Alexander iets overkwam, daarvoor was hij ergens misschien wel te belangrijk geworden. Voor even staarde Dux naar de grond en glimlachte zachtjes. Soms heel soms, spookte de beelden van hem en Alec naast elkaar in het bed door zijn hoofd, meestal dwong hij zichzelf dan weer tot orde te roepen. Wist hij veel waarom dat hem overkwam. Hij mocht Alec, maar als vrienden, toch? Ja, heel waarschijnlijk. Dux had niet dat soort liefde nodig, hij kende het niet en wou het ook niet leren kennen van de mensen die hij had ontmoet door de jaren heen had hij alleen maar vernomen dat het pijn deed. Maar als hij dan weer naar Lyra keek, zij was dolgelukkig met die ene dude waarvan hij de naam nog steeds niet wist. Maar tja, dat was anders. Lyra was opgegroeid met de liefde van haar ouders, en later met de liefde van haar en Charlie. Hij had nooit echt liefde gekregen van zijn ouders of van zijn broers later, die zorgden alleen maar voor hem. En ja, ooit waren ze familie geweest. Maar hun koelbloedigheid had hem vanbinnen van steen gemaakt. Met een scherpe blik keek hij weer terug naar voor, bracht zijn gedachte weer bij het hier en nu. Dat was belangrijker dan zijn verleden. Tot nu toe leek alles veilig, misschien hadden ze wel geluk en bleef het ook zo. Maar dat zorgde er niet voor dat hij minder op zijn hoede was. Hij bleef immers een getraind jager, en dat zorgde voor een constante oplettendheid bij wat dan ook.

In alle rust wandelde de man verder over de ijskoude grond. Zijn hand begon nu zelf ook de koude te ondervinden. “Komop, nog even!” Dux herstelde zich weer en wreef even door zijn haren. Uit het niets hoorde hij plots geluid opstijgen uit het woud. Voor hij het door had stond hij misschien op 2 meter afstand van eenhoorn. Great. Just great. Meteen schoot zijn hand naar zijn zak waar hij zijn toverstok uit trok. Eenhoorns, het waren zulke prachtige beesten. Maar het was nu eenmaal zo dat ze niet graag hadden dat er iemand hun gebied, of dat van de kudde binnendrong. Het dier begon meteen aanvallend te doen, net zoals hij verwachtte. Maar dux had zich te laat naar achteren gebogen of hij voelde een harde knal tegen zijn kaak. Het hoofd van de eenhoorn had de rechterkant van zijn hoofd geraakt, de hoorn zelf kon hij nog net ontwijken maar Dux begon te wankelen vanaf de moment dat hij geraakt was. Het was nog mogelijk om enkele stappen naar achteren ze zetten en hij zag de leeuw nog net vooruitschieten voor hij weer in de sneeuw terecht kwam. Voor even bleef hij echt doodstil liggen, tot het geluid klonk van hoeven die heel onregelmatig de grond raakte. Hij dwong zichzelf weer naar omhoog te komen, hoe hard zijn hoofd ook protesteerde. Meteen richtte hij zijn staf op het dier. ‘Stupefy!’ Klonk het hard genoeg. Een rode straal schoot vervolgens uit zijn staf en enkele seconden lag de eenhoorn plat neer op de grond. ‘Thorn, maak dat je daar weg komt. Dood het dier niet, anders krijgen we de hele kudde misschien op ons dak. Als die al niet onderweg is.’ Het zicht van Dux begon allerlei vlekken te vertonen die steeds groter werden. Zijn hoofd voelde plotseling zo warm aan, hij bleef nog volledig bij zinnen maar hij kon zich toch niet meer omhoog te duwen om te zorgen dat ze weg konden raken. De klap was werkelijk hard aangekomen, en daar ondervond hij nu pas de nadelen van. ‘We need to go now.’ Mompelde hij zachtjes waarop hij zijn ogen even kort liet dichtvallen en de koelte van de sneeuw weer op zicht. Daar lag hij dan. Compleet uit het veld geslagen. Mweh, misschien was het toch beter om zichzelf eerst te helen toen Alec hem eerder had gevonden.

Een misselijk gevoel kwam op in zijn maag toen hij zag hoe het dier Dux met een klop van zijn hoofd op de grond sloeg. Gelukkig had de jongeman de hoorn kunnen ontwijken, of het was gedaan geweest met hem. Alec probeerde te slikken, maar zijn keel was zo droog als kurk, terwijl Thorn zijn uiterste best deed om zichzelf vast te kunnen houden. Hij zag hoe Dux zelfs nu nog probeerde te helpen, door een spreuk af te vuren op de eenhoorn. Een rode straal knetterde op het dier af en liet het verlamd op de grond neervallen. Toen klonk het advies dat ze het dier niet mochten doden. Alec's ogen sperden zich open bij het aanhoren van de woorden van de jongen. De hele kudde? Dat konden ze nooit halen. "Thorn, retreat", Zei hij, en de leeuw kwam op hem afgelopen, het gevallen dier nauwlettend en wantrouwend in de gaten houdend. Dit hele gevecht had wel bewezen dat er achter die hyperheid ook gehoorzaamheid en discipline zat. Hij gaf de leeuw een goedkeurend klopje op zijn schouder. "Off-guard", Beval hij toen, zodat hij zich kon ontspannen. Er bleek niks ernstigs te zijn met de leeuw, maar Dux was een ander verhaal. Die lag nog steeds plat op de grond en zag er niet echt naar uit alsof hij nog helemaal bij bewustzijn was. Hij mompelde nog iets voor hij zijn ogen sloot, maar Alexander had het niet begrepen.

In enkele passen was hij bij hem en hij liet zich naast het lichaam van de jongen in de sneeuw zakken. Snel draaide hij hem op zijn rug en voelde hij of er nog hartslag was. Hij legde zijn hand kort op de borst van de jongen en voelde zijn hart geruststellend kloppen. Iets langer dan nodig was hield hij zijn hand daar, tot hij doorhad dat hij zat te dromen en snel zijn hand wegtrok. Hopelijk was de jongen ver genoeg om er niks van te merken. Ze moesten hier inderdaad weg, en snel ook, maar hoe? Dux leek niet echt bij het bewustzijn en Alec kon hem niet bergop dragen. Op een vlak stuk zou dat nog mogelijk zijn, maar hier niet. Ook Thorn kon hen niet helpen, hij was niet groot genoeg. Alec beet op zijn onderlip toen hij de laatste optie afging. Een nieuwe summon oproepen en daarna weer wegsturen. Het wegsturen-gedeelte zou het moeilijkste zijn, en hij hield er niet van om hen louter als gebruiksvoorwerpen te zien. Maar nu was het noodzakelijk, dat zag hij ook wel in.

De jongeman nam zijn toverstaf en ging een eindje van Dux af staan. Hij sloot geconcentreerd zijn ogen, terwijl hij met het puntje van zijn toverstaf als het ware figuren tekende in de lucht. Een Rank I summon zou wel volstaan hier, aangezien hij maar een keer gebruikt zou worden. Hij stelde zich in gedachten een zwarte beer voor, met een lange vacht die uitliep in een bruinachtige tint. Hij zocht doorheen de werelden van de summons, op zoek naar de geschikte beer, om hem uit zijn universum te halen en hierheen te brengen. "Apirium", Siste hij toen, een een stroom aan blauwe energie kwam uit zijn staf tevoorschijn. Hij hield het beeld van de beer vast, en toen de blauwe straal klaar was, stond het beest hem verdwaasd aan te kijken. Alexander maakte zich groot, straalde gezag uit als hij op de beer afliep. "Broeder beer, ik ben Alexander Lightwood en ik ben jouw summonlord. Ik zal je slechts een iets vragen voor je terug mag naar je eigen wereld", Sprak hij met een stem die gezag afdwong. Hij vond het niet fijn om zo te moeten doen, maar anders zou de beer hem niet gehoorzamen, al was dat zeer twijfelachtig, aangezien het slechts een Rank I was. Hij wierp snel een blik over zijn schouder naar Dux. Thorn had zich tegen het lichaam aan gelegd, zodat hij niet teveel zou afkoelen. "Ik wil dat je mijn vriend Dux veilig thuis brengt. Je loopt met mij mee en doet niks anders dan de jongen dragen en mij volgen", Vervolgde hij toen. "Follow." Hij liep naar Dux, en zoals hij verwacht had van een Rank I summon volgde die gedwee. Hij schoof zijn armen onder Dux heen en hees hem voorzichtig overeind. "Kom op Dux", Mompelde hij, terwijl hij de jongen nogal onhandig op de rug van de beer tilde. Die lag nu op zijn buik voorover, met zijn armen en benen langs weerszijden van het grote dier. "Hou je goed vast, oké?" Fluisterde hij toen in zijn oor. "Walk and follow", Zei hij toen tegen de beer. De kleine groep zette zich in beweging. Samen met Thorn lukte het hem om de weg te vinden, en de beer liep netjes achter hen aan. Het bos werd al minder dicht en hij durfde wedden dat ze er bijna waren. Gelukkig maar. Een zelfvoldane glimlach kwam om zijn lippen. Dux had dus niet gelogen.

De sneeuw voelde op een of andere manier zo goed aan op de moment. Gewoon lekker koel, langs de ene kant zo gevaarlijk als de geheimen van dit woud maar aan de andere kant toch weer zo vreedzaam als het kasteel. Dit had hij eigenlijk nooit kunnen bedenken. Hij die hier nu past out op de grond lag. Hij had geen idee waar Alec nu was, of hoe het gesteld was met die leeuw van hem. Ze zouden in veiligheid zijn, of toch dat hoopte hij met heel zijn hart. Niets mocht hun overkomen, niet nu. Dat zou werkelijk te wreed zijn om voor te stellen. Zijn lichaam werd gedraaid waardoor hij nu met zijn gezicht naar de hemel gericht lag. Het feit dat hij niet kon bewegen en opstaan irriteerde hem mateloos, dit was niet wie hij was. Hoe moest hij Alec nu ooit nog overtuigen dat hij sterk was? Als die eenhoorn er niet geweest was, dan had hij hen uit het woud kunnen loodsen en pas verslagen neer te vallen in zijn kamer. Maar nee, er moest wel een of ander beest zich op hun weg verstoren. Nog steeds vond hij dat hij goed had gehandeld. Thorn had het dier kunnen vermoorden daar was hij zeker van, en dan waren ze allemaal nog in een groter gevaar geweest. Dat kon hij iedereen wel verzekeren. Mweh, dit was niet een van zijn beste acties ooit, en als Alec hem hierover zou vertellen was de kans des te groter dat Dux het niet zou gaan geloven omdat hij te koppig was. Maar uiteindelijk zou hij het wel door hebben dat Alec niet loog, na een tijdje toch. De koude ondergrond veranderde al snel naar een zachte ondergrond, zijn handen waren zo geplaatst dat hij onmogelijk van het dier zou kunnen afvallen dat hem droeg, en dat was het belangrijkste.

De zwartharige jongen bevond zich aan het meer, met naast hem niemand minder dan de Professor van het vak Summoning. Ze zaten dicht tegen elkaar, heel dicht. Met een glimlach keek hij de man aan en streek even kort over diens wang. Alec glimlachte zachtjes en plaatste voorzichtig zijn hoofd op de schouder van Dux. Zonder enige aarzeling legde hij zijn arm om de man heen en trok hem iets dichter naar zich toe. Het zag er te schattig uit. Het was geweldig hij en Alec. Het was een gevoel wat hij nooit eerder gekend had, maar nu hij het uiteindelijk had gevonden wou hij het niet meer weg geven, wou hij hem niet meer weg geven. Hoe vreemd het ook in andermans ogen was, en hoe opeens het ook was gebeurd. Terugdraaien zou hij zeker niet. Zijn verleden deed er niet meer toe, niet nu hij een toekomst kon opbouwen met Alexander. Blijkbaar was die allereerste nacht bij elkaar toch niet zo heel onschuldig als ze toen beide hadden gedacht. ‘Ik hou van je.’ Prevelde Dux zachtjes. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht, eveneens als bij de andere man. Deze draaide zich met zijn gehele bovenlichaam om naar Dux en voor hij het doorhad raakte hun lippen elkaar en raakte ze verstrengeld in een innige omhelzing.

Na een lange tijd zijn weg te geweest van de wereld knipperde hij een paar keer met zijn ogen. Zijn zonnebril lag momenteel ergens anders in de kamer aangezien het licht hem momenteel te veel pijn deed aan zijn ogen. Een tijdlang staarde hij naar boven, wachtend op een ingeving, of beter gezegd op antwoorden op zijn droom. Waarom had hij zoiets gedroomd? Dux had er geen enkele aanleiding tot, en voor zover hij van Alec wist was die jongen zo straight als je maar kon zijn. Zijn hand die hij eerder had verwond voelde als verdoofd aan, wat volgens hem maar beter was. Uiteindelijk ontdekte hij toch waar hij was. Alec’s kamer, de gezelligheid was meteen iets verwelkomend en dan de kleine details en dan de bekende meubelstukken van de jongen. Met wat moeite duwde hij zich wat overeind en zette zich met zijn rug recht tegen de muur. Zijn haren lagen niet in de normale coupe, het was eerder een soort van verwilderd kapsel. Momenteel was het enige wat hij niet meteen vond zijn redder in nood. ‘Alec? You here?’ Klonk het schor. Nog wat slaperig, of eerder terug wakker wordend staarde hij voor zich uit. Wachtend tot zijn held zou verschijnen. Al zou hij zijn mond niet reppen over wat hij gedroomd had, dat was voor niets nodig.

Gelukkig slaagde Dux er in om ook in die toestand op de beer te blijven liggen. Het dier liep dan ook niet zo snel, aangezien hij achter Alexander aan moest lopen. Hij gehoorzaamde perfect, wat ook niet anders verwacht werd van een Class I summon. Het zou Alec pijn doen om het dier weg te sturen, maar hij kon het zich niet veroorloven dat nog een summon van zijn energie zou moeten gebruiken om te blijven bestaan. Soms kreeg hij het al moeilijk genoeg met de hyperende Thorn, die zijn energie maar al te graag helemaal op gebruikte door zijn gestuiter. Dan moest hij zelf rust nemen en daar had hij niet altijd tijd voor. Dan voelde hij zich gewoon zo damn moe dat hij wel in slaap zou kunnen vallen terwijl hij een boom knuffelde, zo erg was het. Momenteel lukte het hem wel om de beide summons te onderhouden. De beer liep dan ook netjes op het goeie pad zonder kuren uit te halen. Hij zou het niet aankunnen als Dux van de beer zou vallen en zich nog meer zou bezeren. Dan zou hij zichzelf wel voor zijn kop kunnen slaan. Hij keek achterom naar de gestalte op de rug van de bruine beer en toen keek hij naar Thorn, die met een serieus gezicht de omgeving in de gaten hield. Het leeuwtje was soms doodirritant, maar als je hem nodig had, kon je wel mooi op hem rekenen. Hij had hem nog niet teleurgesteld, behalve op het moment dat hij ongehoorzaam was geweest, waardoor ze in deze situatie terechtgekomen waren.

De bomen gingen steeds verder uit elkaar staan, en uiteindelijk kwamen ze op bekend gebied. Hij zag het kasteel al. Hij hield even halt, vroeg zich af wat hij met de beer en Dux moest doen. Hij keek Thorn aan en de leeuw gaf hem een afwachtende, vragende blik. "De beer?" Vroeg Alec toen aarzelend. "Neem maar gewoon mee. Ze kennen je nu onderhand wel en wat je kan enzo. En Dux ziet er niet bepaald uit alsof hij tot daar kan huppelen, of wel?" Merkte Thorn op. Een giechel schoof over Alec's lippen. Gelukkig had Dux dat niet gehoord. Hij knikte. Hij had natuurlijk gelijk, dus samen liepen ze verder, tot aan de ingang van de school. Alec besloot dat hij beter niet naar binnen kon gaan met de beer. Het zou misschien paniek veroorzaken. Dat konden ze nu wel missen. Het was niet echt druk, dus daar hadden ze dan wel geluk in. Hij trok Dux van de rug van de beer af en hield hem overeind door zijn arm over zijn nek heen te leggen. Hij was gelukkig niet zo zwaar. Alec pakte zijn staf en richtte die op de beer. "Dank je", Mompelde hij. Toen kwam een straal magie uit zijn staf. "Disappirium", Klonk het, en met die woorden was de beer verdwenen. Hij schoof deze keer zijn beide armen onder het lichaam van de jongen en tilde hem moeiteloos op. Hij droeg hem door de gangen naar zijn kamer en legde hem voorzichtig in zijn bed. Met een laatste bezorgde blik keek hij hem na terwijl hij de deur sloot.

Dux had hem beloofd dat alles goed zou komen. En dat ze warme chocomelk zouden drinken als ze terug waren. Aangezien de jongen nu wel redelijk knock-out was, zou hij het zelf moeten regelen. Achja. Het was iets wat hij kon en misschien zou hij er de andere jongen een plezier mee kunnen doen. Hij ging aan het werk, terwijl Thorn hem nauwlettend aankeek van op de bank. ‘Alec? You here?’ Hoorde hij plots van uit de andere kamer. Hij liet de melk nog even opwarmen en liep naar de kamer toe. Hij duwde de deur open en ging in de deuropening staan, zodat hij de melk in de gaten kon houden en tegelijk met Dux kon praten. "Ofcourse I am", Zei hij glimlachend. "Be right back", Meldde hij toen, en hij liep naar het aanrecht en schonk twee bekers in met het bruine, warme spul. Hij liep de kamer binnen en ging op de bedrand zitten, terwijl hij een van de bekers richting Dux duwde. "Hoe voel je je?"

De jongen zijn ogen waren gericht op de deur in de hoop dat Alec tevoorschijn zou komen. Want currently voelde hij zich best wel alleen om de een of andere reden. Plus, hij ondervond nog steeds wat tekenen van onderkoeling bij zichzelf. Hij hoopte echt wel dat de andere man in orde was. Dux had geen idee hoe hij hier zelf terecht was gekomen, maar het was door Alec dat was wel zeker. Ooit moest hij hem toch is kunnen bedanken voor die twee reddingen die hij al had uitgevoerd. Zijn lichaam was helemaal brak, maar echt serieus brak. Het zou hem niet verbazen dat als hij hier straks probeerde op te staan of wat dan ook dat hij meteen weer op de grond lag. Mweh, Dux had gewoon vele beter moeten uitkijken toen hij in het bos was. Ten eerste had hij Thorn moeten horen aankomen, had hij die bijl meteen moeten loslaten, en vooral had hij beter op Alec moeten letten toen ze uiteindelijk zo dicht bij de uitgang waren. Ja, hij voelde zichzelf er best wel lomp over. Kom op, hij kende de gevaren van het bos wel, zelf bossen waar magische wezens in leefde. Naja, zulke dingen konden iedereen gebeuren bleek nu. Kort wreef hij over de zijkant van zijn kop en zuchtte even. Het was echt maar heel close geweest of die hoorn had zijn gezicht compleet geraakt en dan lag hij hier waarschijnlijk niet meer.

Wanneer de stem van Alec doorklonk schoot Dux uit zijn gedachten e zag hij het wel bekende figuur van de man in de deur staan. Zijn lippen vormde zich tot een kleine glimlach bij het aanzicht van Alexander. Momenteel had hij echt de zin om hem een knuffel te geven, maar opstaan was niet van de simpelste zaken nu. Hij had nog steeds last van een paar zwarte vlekken voor zijn ogen, maar die zouden hopelijk wel gaan weg trekken of zo. Het was een hele opluchting dat hij Alec gezond zag staan. Kort knikte hij toen de jongen verdween. Hij plaatste zijn hoofd even tegen de koele muur aan en uiteindelijk bereikte de geur van warme chocolademelk hem. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen de jongen ook als het ware met twee stomende bekers binnen kwam. Dux nam de beker aan en verplaatste zich uiteindelijk zo dat hij naast Alec op de rand van het bed zat. De man haalde zijn schouders op en nipte uiteindelijk van de warme vloeistof. ‘Stiekem heb ik het nog koud, en ik voel me zo brak als iets. Maar het is al beter met me dan eerder.’ Dux besloot over de zwarte vlekjes en de pijnlijke steken in zijn hoofd te zwijgen. Kort beet hij op zijn onderlip, besloot de droom maar te negeren. Daar moest hij echt op een of andere manier antwoorden op zien te vinden, want hij snapte er geen fuck van. ‘En met jou?’ Klonk het welgemeend bezorgd. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat Thorn in de kamer tevoorschijn was gekomen. Tgoh, het kleine leeuwtje. Het lag aan hem dat Alec hen had gevonden, en ja daar verdiende hij wel een bedankje voor. Ergens had hij eigenlijk alles best anders verwacht, Alec was er van in het begin geweest eigenlijk. Het was eigenlijk uiteindelijk best wel een vriendelijke gozer, en misschien verdiende hij het wel dat Dux wat aardiger begon te doen tegen hem.

Dux zette zijn mok uiteindelijk neer op het nachtkastje dat naast het bed stond. Als volgt legde hij zijn armen voor even om Alec heen. ‘Bedankt Alec. Zonder jouw en Thorn was ik hier waarschijnlijk niet eens meer geweest.’ Prevelde hij zacht. Zacht streek hij over zijn rug en trok hij de jongen wat dichter tegen zich aan. Een glimlach vormde om zijn lippen, deze glimlach was anders dan eerdere. Deze leek meer prijs te geven momenteel. Alec kon het niet zien, en ergens was dat misschien ook wel beter voor hem.

Geen moment had hij er aan getwijfeld dat Dux die klap op zijn kop wel zou overleven. De jongen was best wel sterk, dat had Alec al van in het begin door. Vooral omdat hij had verteld dat hij het gewend was om in de koude te slapen enzo. De jongeman was harder en dapperder dan hemzelf. Ook in het bos had hij geen teken van angst getoond, terwijl hij zelf mooi wel had zitten toegeven dat hij bang was. Nu vond hij hem waarschijnlijk een watje, maar hij was persoonlijk al lang blij dat ze er levend van af gekomen waren. Hij kende genoeg verhalen over de magische verschijningen in het bos. Daarom was het ook af te raden om er in te gaan, en zelfs verboden voor de leerlingen, tenzij onder begeleiding. Daarom vond hij het ook vreemd dat Dux alleen was gegaan. Zelfs met zijn twee summons zou hij het niet alleen proberen. Hij haalde zijn gedachten weg van de gebeurtenissen van eerder die dag en focuste zichzelf toen op het klaarmaken van de warme chocomelk. Hij had geen zin om hem te verpesten. Aangezien het redelijk warm was hier binnen, had hij zijn warme jas en dikke trui afgedaan, zodat hij nu een gewoon zwart shirt droeg. De stem van Dux haalde hem uit zijn concentratie. Zijn hart maakte onbewust en ongevraagd een sprongetje. Hij was net iets tè blij dat Dux wakker was, merkte hij. Hij wist niet waarom. Hij begon hem gewoon heel erg te waarderen in zijn buurt, en durfde er niet aan te denken dat hij het ooit nog zonder hem zou moeten redden. Nadat hij kort de jongen had begroet, ging hij de chocomelk halen. Hij was blij dat Dux weer wakker was. Hopelijk waardeerde hij het dat hij ervoor gezorgd had dat ze iets warms binnen konden krijgen momenteel. Hij was al behoorlijk opgewarmd, maar het smaakte natuurlijk lekker. Het herinnerde hem aan Kerst bij zijn ouders, samen met zijn broers en zus. De gezelligheid van het vuur, de blije gevoelens die iedereen met elkaar deelde. Hij miste het best wel momenteel, maar hij besloot dat het belachelijk zou zijn om er nu over te klagen bij Dux. De jongen had het vast moeilijker dan hem, door zijn lichamelijke conditie dan.

‘Stiekem heb ik het nog koud, en ik voel me zo brak als iets. Maar het is al beter met me dan eerder.’ Antwoordde Dux op zijn vraag. "Great. I guess dat je vanzelf wel weer warmer wordt hierbinnen", Glimlachte hij tevreden. Stiekem kreeg hij de neiging om de jongen gewoon in te stoppen in het bed en hem te joinen, om hem met zijn lichaamswarmte te verwarmen. Hij liet het maar voor wat het was. Het zou een beetje te raar overkomen, niet? Hij dronk nog wat van de chocomelk en jammer genoeg was die echt snel helemaal leeg. ‘En met jou?’ Klonk het toen bezorgd van Dux. "Ik voel me prima", Antwoordde hij. Hij sprak de waarheid. Hij voelde zich goed bij de jongen, al zei hij dat er maar niet bij. Hij hoorde Thorn's nagels op de grond toen hij zich naar de deur begaf. Hij kende die uitdrukking op zijn gezicht wel. Hij voelde zich ook goed bij Dux, beschouwde hem nu vast al als zijn maatje. Persoonlijk wist Alec niet of dat wederzijds was, aangezien Thorn ergens wel de oorzaak was voor dit alles. ‘Bedankt Alec. Zonder jou en Thorn was ik hier waarschijnlijk niet eens meer geweest.’ Zei Dux toen, die de jonge leeuw ook opgemerkt had. "Ach welnee, je had je prima kunnen redden alleen. Zonder mij was je waarschijnlijk ook veel sneller weg geraakt van daar en-" Zijn woordenstroom werd onderbroken toen hij merkte hoe Dux' hand over zijn rug gleed en hij iets dichter naar de man werd toegetrokken. Oh wow. Dit voelde... Goed. Het deed hem helemaal stil vallen. "Graag gedaan", Piepte hij uiteindelijk. Hij draaide zich voorzichtig om en sloeg zijn arm ook om Dux heen. De warmte tegen zijn huid verspreidde zich al snel naar de binnenkant. Oh wow.

Zijn hoofd bonsde nog steeds, maar wel minder hard dan eerst en dat was we iets goed. Zelf had Dux nog snel een slok genomen van de stomende tas. Het was best cool van Alec dat hij het onthouden had. Naja, opzich had hij het niet erg gevonden als er geen warme chocomelk was. Want meestal morste hij wel op een of andere manier altijd met het warme goedje. Het kwam altijd op zijn hand of op zijn arm terecht en stiekem deed dat eigenlijk wel altijd een beetje pijn. Door de woorden van Alec verscheen er een zachte glimlach op zijn gezicht. ‘Laat ons hopen.’ Klonk het vrolijk. Op zich had hij er geen moeite mee dat hij het koud had, maar hij wist wel dat zijn lichaam het toch wel beter zou vinden dat het warmer werd. Naja, het zou wel lukken. Zijn ogen schoten heel snel naar de leeuw die dichter bij was gekomen. Ergens kon hij het dier vervloeken, maar zelfs hij wist in deze staat dat Thorn enkel maar goed wou doen. Dit had de kleine leeuw ook niet gewild daar was hij wel zeker van. Toen er een stop kwam aan die hele resem woorden toen hij Alec een knuffel gaf voelde hij zich er langs de ene kant wel best heel vreemd om. Langs de andere kant, voelde de jongen met het ravenzwarte haar zich ontzettend veilig in de armen van Alec. ‘Zonder jouw lag ik nog altijd in de sneeuw. En was ik tegen nu wel dood gevrozen of zo.'’ Fluisterde hij heel zachtjes. Door de warmte die de man uitstraalde voelde hij zichzelf ook heel langzaam weer beter, kon hij maar eeuwig in de armen van Alec blijven. Heel geniepig had Dux zijn hand verplaatst naar het hoofd van Alexander en woelde daar nu in alle vrolijkheid door heen. Teasing all the way.

Met lichte tegenzin had hij uiteindelijk wat los gelaten zodat hun gezichten nu vlak voor elkaar hingen. ‘Leg je erbij neer, je bent mijn held. Alweer.’ Dux keek voor enkele lange seconden in de ogen van de andere en voelde zich heel meteen super gelukkig. Eigenlijk was hij best wel blij dat het hem zelf was die geklopt werd door die eenhoorn en niet Alec. Dux zou amper geweten hebben wat hij moest doen, omdat hij er bijna zeker van was dat die kou hem de kracht had ontnomen om Alec naar het kasteel te dragen. Plus, hij zou het zichzelf helemaal niet kunnen vergeven als er iets over kwam met de andere man. Ze waren vrienden geworden, en hij zou het echt niet aankunnen dat er iets met Alexander zou gebeurd zijn. Er was een dromerige blik in Dux zijn ogen verschenen, hoewel hij alles nog opmerkte wat er om hem heen gebeurde. Zo merkte hij ook dat er een druppel chocolade melk op de onderlip van Alec was blijven zitten. De grijns op zijn gezicht werd iets groter. Het tegen de dude zeggen zou nogal kinda raar over komen, niet? Met zijn duim streek hij uiteindelijk heel voorzichtig de druppel weg, uiteindelijk uitvindend dat dit best nog wel iets raarder was dan het gewoon te zeggen. Een beetje overwelmd van wat hij eigenlijk net zelf had gedaan besloot hij Alexander los te laten en van het bed af te stappen. Vrij stabiel knielde hij uiteindelijk neer bij Thorn. Al was dat meer om de rode kleur op zijn wangen te verbergen. Langzaam streek Dux door de manen van de leeuw, in de hoop dat deze zijn mond maar even hield over de rode kleur op zijn wangen. ‘En jij, zegt in het vervolg gewoon hallo. Ik heb geen zin om weer omver geduwd te worden door je, you hear me?’ Toch gaf Dux uit het niets ook Thorn een knuffel. Het dier verdiende het. Plus zo waren zijn gekleurde wangetjes veel beter te verhullen in de bos manen. Dux had niet bepaald een idee waarom zijn wangen kleur hadden gekregen. Mweh, het was gewoon een vreemd iets dat net nu zijn intrede nam. Terwijl het eigenlijk heel beschamend was voor de man zelf. Met alle moed die hij bijeen kon rapen stond hij uiteindelijk weer op en zette zich naast Alec neer. ‘Dus, nu staat het 2 – 0 voor jou. Dat moeten we is veranderen ea, anders kom ik maar heel slecht voor de dag.’ Klonk het vrolijk. Een speels duwtje tegen de schouder van Alec was hierbij wel op zijn plaats.