•On the boundary lines of mingling jokes

Een grote grijns was te zien op het gezicht van de jongen terwijl hij zijn kat wat plaagde met het bolletje wol dat hij in de leerlingenkamer gevonden had. Blijkbaar waren er een paar meisjes die konden breien en dat in hun vrije tijd deden als ze niets te doen hadden. Er waren mensen genoeg die zich na de lessen opsloten in de slaapzalen en er alleen uitkwamen als de les terug begon of als ze moesten gaan eten. Ergens had Andrew medelijden met die mensen, want die hadden meestal niet echt veel vrienden en het was toch veel leuker om met vrienden wat te gaan rondhangen ofzo dan de hele tijd alleen in een hoekje te zitten? Zijn gezicht vertrok in een grimas toen een stekende pijn door zijn hand ging en verward keek hij naar zijn hand. Een ondiepe schram liep vanaf zijn pols over zijn knokels een een klein straaltje bloed liep langs zijn handpalm naar beneden. Pas nadat hij een tijdje naar de schram gestaard had, kwam hij tot de conclusie dat het Dustins schuld was dat 'ie daar zat. Natuurlijk was het weer niet snel genoeg gegaan waar meneer en had hij daarom zijn baasje gekrabd. Hoofdschuddend pakte de jongen de grijze kat bij zijn nekvel en zette hem op de grond zodat hij even wat stoom kon afblazen. Andrew hield zijn linkerhand onder zijn rechter zodat er geen bloed op zijn kleren zou kunnen komen en liep naar boven om zijn hand af te spoelen. Toen hij terug naar de leerlingenkamer ging, merkte hij een paar mensen op die net naar binnen kwamen. Witte sneeuwvlokken waren op hun gewaden te zien en spontaan begonnen de pretlichtjes in zijn ogen op en neer te dansen. Het sneeuwde, dus waren er op dit moment waarschijnlijk geen mensen buiten. Dan kon hij de binnenplaats misschien verkennen met zijn scherpere zintuigen zonder dat iemand het zag, geweldig. Zonder verder nog te aarzelen, gritste hij zijn gewaad van een stoel en liep naar buiten.

Een huivering trok over zijn rug van zodra hij een voet buiten had gezet en even twijfelde de jongen. Wat als hij straks de weg niet meer terug vond naar het kasteel en dus heel de dag vastzat in de sneeuwstorm? Als dat gebeurde zou hij nog altijd toevlucht kunnen zoeken in het bos, maar dan moest hij wel op de grond blijven en dat kon wel eens gevaarlijk zijn. Natuurlijk kende hij nog niet eens de helft van de dieren die zich in het bos schuilhielden, maar diegene die hij kende ontliep hij liever met dit weer. Ondanks de lichte angst voor wat er zou kunnen gebeuren als hij verdwaalde, dwong hij zijn benen om te lopen. Zijn enthousiasme won het zoals altijd van zijn gezond verstand. Met zijn handen in zijn zakken liep Andrew over de binnenplaats terwijl zijn ogen over elk stukje van het plein gleden. Hij kon het zich niet permitteren om te veranderen als er iemand in de buurt was die het kon zien. Die persoon zou het dan waarschijnlijk direct aan een leraar vertellen en dan kon hij gaan uitleggen waarom hij nooit gezegd had dat hij een faunaat was. Beweging in de verte trok zijn aandacht en even bleef de jongen staan om te kijken. Misschien was dat een leerling die geen zin had om warm binnen te zitten of iemand die de weg niet meer terug wist naar het kasteel of iets dergelijks. Langzaam ging Andrew dichterbij en kon na een tijdje de vage contouren van een afdak onderscheiden. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat een meisje languit op het bankje lag met een zwarte kat op haar buik. Het was best wel een grappig zicht om te zien hoe die kat telkens op en neer ging als het meisje ademhaalde. De jongen werd zich vaag bewust van smeltende sneeuw dat langs zijn nek over zijn rug liep en ervoor zorgde dat zijn bruine haar tegen zijn gezicht plakte. Even keek hij spijtig naar het bankje waar het meisje languit oplag en schraapte even zijn keel. De vrolijke jongen van net verdween voor een deel en wat ongemakkelijk keek hij even naar de grond. Man, waarom moest hij altijd zo verlegen zijn als hij iemand tegenkwam die hij nog nooit gezien had, precies alsof die persoon hem ging bijtn ofzo. "Als je rustig wilt gaan liggen zou ik naar binnen gaan als ik jou was. Straks vries je nog vast een dat bankje." Een flauwe glimlach verscheen om zijn lippen terwijl hij het meisje onderzoekend aankeek, alsof hij echt zeker wilde zijn dat ze hem niet ging bijten.


If y don't mind? :3

Aan de ene kant vond de jongen sneeuw gewoon geweldig. Je kon er een sneeuwballengevecht mee houden, sneeuwpoppen en een iglo maken of er gewoon in gaan liggen om er een sneeuwengel in te toveren. Allemaal dingen die je in de zomer nooit kon doen en dingen die hij best leuk vond om te doen. Wat mensen van hem dachten als hij weer eens in een kinderachtige bui was, kon hem echt nooit iets schelen. Je kon zeggen dat het woord schaamte niet in zijn woordenboek stond, maar hij zorgde er wel voor dat hij niet te ver ging. Aan de andere kant was sneeuw dan weer koud, zorgde ervoor dat mensen ziek en dus chagrijnig werden. Niet dat het zo makkelijk was om hem chagrijnig te krijgen, maar het was niet echt gemakkelijk om vrolijk te blijven terwijl mensen hem geïrriteerd aankeken. Het meisje voor hem had een blik die hij nog nooit gezien had, een blik zonder emotie. Misschien was er toch iemand die hem niet chagrijnig ging aankijken als bijna op en neer stuiterde van enthousiasme. Hij was nu eenmaal wie hij was, bekeek alles van de zonnige kant. De stem van het meisje haalde hem uit zijn gedachtengang. Haar stem klonk al net als haar blik, zonder emotie. Het was net alsof ze niets wilde voelen, misschien omdat er iets gebeurd was ofzo. Ok, het waren zijn zaken niet, maar hij mocht het zich toch wel afvragen? “Ok, als jij het zegt,” mompelde hij terwijl zijn groene ogen zich even op de lucht richtte. De sneeuwvlokken vielen met duizenden uit de hemel en bedekten alles onder een wit sneeuwtapijt. Best mooi om te zien, maar als hij hier nog lang zo zou blijven staan was hij straks waarschijnlijk helemaal ondergesneeuwd.

Beweging op het bankje zorgde ervoor dat hij weer voor zich keek en hij kon nog net een opgeluchte zucht inhouden toen hij zag dat ze recht was gaan zitten. Zo was er net genoeg plek voor hem om te zitten, maar het zo redelijk onbeleefd zijn om zomaar te gaan zitten naast iemand die je niet kende, toch? “Zou je het erg vinden als ik…?” Andrew knikte naar de lege plek op het bankje en ging na een paar seconden op de rand zitten. Zijn gewaad was helemaal doorweekt en hij wilde wedden dat hij een emmer vol met water zou hebben als hij het ding uitwrong. Nog een nadeel aan sneeuw, van zodra het je huid raakte, veranderde het in water en zorgde ervoor dat je helemaal kon bevriezen als je niet oplette. De jongen kruiste zijn armen over zijn borst en stak zijn handen onder zijn oksels om ze warm te houden. De vraag zorgde ervoor dat hij het meisje terug aankeek, maar hij wende zijn blik al gauw toen hij zag dat het meisje alleen maar oog had voor haar kat. “Andrew Davis, jij?” De vrolijkheid was nog altijd in zijn stem te horen, maar toch iets minder hard dan normaal. Ergens zat het hem dwars dat het meisje altijd zo afwezig reageerde, alsof ze met haar hoofd ergens anders was. Toch ontmoedigde dat hem niet om een gesprek aan te knopen. Soms was hij misschien wat verlegen, maar hij had genoeg doorzettingsvermogen. “Jij zit ook in het zesde jaar, niet?” Hij wist zeker dat hij haar in een of andere les had gezien die alleen bedoelt was voor de zesdejaars, al viel hem dat nu pas op. “Wat verwacht jij van het laatste jaar op Zweinstein?” Zijn moeder had altijd gezegd dat het laatste jaar altijd het beste was, het jaar dat je afstudeerde en aan het echte leven kon beginnen. Je kon dus zeggen dat hij er redelijk veel van verwachtte, maar het was altijd leuk om te weten wat anderen erover dachten.