Remember the beautiful times

Mensen hadden ooit eens gevraagd waar hij het meeste bang voor was, zowel bekenden als onbekenden. Waarom die onbekenden dat hadden gevraagd wist hij niet, maar hij had keer op keer zonder aarzelen hetzelfde antwoord gegeven: opgroeien. Het leek hem echt verschrikkelijk om volwassen te zijn met al die verplichtingen en verantwoordelijkheden. Andrew zou het echt niet aankunnen om verplichtingen te hebben die hij waarschijnlijk nooit zou kunnen nakomen. Daarbij hield hij ervan om in de bossen rond te rennen en lekker kinderachtig te doen, maakte niet uit wie het zag en hoe mensen erover zouden denken. Natuurlijk was hij voorzichtig met dat rondrennen in de bossen zodat er maar heel weinig mensen waren die hem als faunaat zagen. Tot nu toe had hij het al vijf jaar zo kunnen houden, hopelijk kon daar ook nog een zesde en zevende jaar bij. Als Charlotte op Zweinstein zou zitten zou ze waarschijnlijk alleen maar afkeurend met haar tong klakken als ze hem bezig zag. Zijn zusje gedroeg zich al bijna volwassen terwijl ze twee jaar jonger dan hem was en dat boezemde hem angst in. Het was moeilijk om het meisje voor te stellen in een stoffig kantoor op het ministerie terwijl ze niets meer kan doen dat ze vroeger leuk vond omdat ze daar de tijd gewoonweg niet voor heeft. Gelukkig waren Félicite en de tweeling wel nog klein genoeg om ervoor te zorgen dat hij niet bijna gek werd in de zomervakanties.

Tijdens het avondmaal had de jongen zich voor gesteld hoe het zou zijn als hij nooit meer zwerkbal zou kunnen spelen. Met die gedachte in zijn achterhoofd was hij opgestaan en naar de leerlingenkamer gegaan. Eenmaal daar had hij een normale spijkerbroek en een van zijn shirts met streepjes en een vest aangetrokken en was naar buiten gegaan. Nu slenterde hij door de sneeuw richting het Zwerkbalveld om daar even tot rust te komen. Zijn leven zou echt kapot zijn als hij nooit meer zou kunnen zwerkballen, de enige sport waarbij hij zich echt goed voelde. Gelukkig was het gestopt met sneeuwen zodat hij nergens dekking hoefde te zoeken en dus gewoon op de tribunes kon gaan zitten. Op zijn gemak veegde Andrew wat sneeuw van de tribune ergens op de middelste rij en ging zitten. Van hieruit had hij een mooi zicht over heel het veld en in zijn hoofd speelde hij een hele wedstrijd af die waarschijnlijk lang zou duren. Doordat hij zo in gedachten verzonken was, merkte hij niet dat er iemand dichterbij kwam.

& Open

Met haar gedachten ergens anders liep Rosie naar het zwerkbalveld. Waarom ze er heen ging wist ze niet precies. Ze wist alleen dat ze even naar buiten wou. Ze liep door de deur en keek even of ze iemand zag, dat was niet zo dus liep ze verder. In de grote zaal had ze het benauwd gevonden en had geen honger gehad. Op aandringen van haar vrienden had ze toch wat gegeten het was niet veel, maar het was wat. Toch was ze heel opgewekt geweest en had gelachen met haar vriendinnen, dat was een beetje raar voor haar want meestal als ze niks at en het benauwd had voelde ze zich niet lekker en had ze ook niet zo'n goed humeur.
Ze had andere kleren aangetrokken want ze was bang dat haar mantel anders helemaal vies zou worden. Bovendien voelde ze zich beter in een t-shirt skinny jeans en een paar mooie zwarte laarzen. Natuurlijk had ze haar jas en sjaal ook aangedaan want het was niet erg warm buiten. Ze liep verder nog steeds in gedachten verzonken.
Ze dacht verder aan de winters bij haar thuis. Gezellig met z'n allen in de woonkamer. Het was altijd lekker warm en het gezellige wintergevoel overwon het koude ijzige gevoel. Op kerstavond lieten ze altijd koekjes en melk voor de Kerstman achter. Vervolgens als haar zusje naar bed ging aten haar moeder, haar vader en zij de koekjes op en dronken het glas leeg. De volgende dag lagen er cadeautjes onder de kerstboom en haar zusje was altijd zo opgewekt geweest omdat er cadeautjes waren. Nadat ze was overleden was het altijd wel vrolijk geweest maar nooit meer zo als vroeger.
Ze liep het zwerkbalveld op en vroeg zich nu af waarom ze hier was. Ze keek om zich heen en zag een jongen zitten. Hij had bruin haar en was van haar grootte. Nieuwschierig liep ze naar hem toe. Ze had hem wel eens zien lopen in de gangen en vermoedde dat hij bij Huffelpuf zat. Ze bekeek hem nog een goed en schatte dat hij van dezelfde leeftijd was als haar, misschien iets ouder. Zo te zien had hij niet door dat ze dichterbij kwam. Op twee meter afstand stopte ze. Hij had haar nog steeds niet gezien. 'Mooi hè? De sneeuw dan. Daar krijg ik altijd zo'n wintergevoel van. En .... waarom ben jij niet bij het avondeten?' Ze wachtte even en zei daarna:'Ik ben trouwens Rosie.' Nieuwschierig wachtte ze op antwoord.