Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Summary
;; 22 Years Later Het is 22 jaar geleden sinds Harry, Ron en Hermelien op Zweinstein hebben gezeten. De rust is wedergekeerd in de Toverwereld, Zweinstein heeft een nieuw Schoolhoofd, op het Ministerie is een nieuwe Minister van Toverkunst aangesteld en alles gaat van zijn leien dakje.
De kinderen van de oude-leerlingen van Zweinstein gaan nu naar de Magische school toe. Zoals gewoonlijk is er rivaliteit tussen Griffoendor en Zwadderich, zal er weer genoeg Zwerkbal gespeeld worden en zullen weer nieuwe geheimen van het kasteel worden ontdekt.
Het Seizoen
We mogen met trots meedelen dat de eerste sneeuw gevallen is! Ook de koude heeft toegeslagen.
De directie wenst u nog een prettige dag verder.
Wizard ID Leeftijd: 14 Partner: No, I didn't see somebody who look nice. Bekwaamheid: verweer tegen zwarte kunsten, astronomie
Onderwerp: 'Oh gosh, I'm so sorry' zo aug 12, 2012 2:21 am
Snel liep Grace door de gangen terwijl ze probeerde haar haar in een staart te krijgen, wat nog niet zo makkelijk was omdat ze ook moest oppassen dat ze tegen niemand aanliep. Dat had ze namelijk al een keer gedaan en dat wou ze niet nog een keer doen. Degene waar ze tegen aan was gelopen had dat niet leuk gevonden. Dus probeerde ze nu ongeveer vijf dingen tegelijk te doen. Waarom was ze dan ook door de wekker heen geslapen? Stom konijn dat ze was. Nu moest ze zich erg haasten naar het lokaal en ze wou niet te laat komen. Ze had niet eens de tijd gehad om ontbijt te eten dus zat ze ook nog opgescheept met een naar gevoel in haar maag. Ze keek even om zich even om zich heen om te kijken of er toevallig een klok was. Maar net nu ze die nodig had was die er niet en haar ketting met een klokje erin was ze natuurlijk vergeten mee te graaien toen ze in die haast weg moest. Even had ze de neiging om te struikelen maar ze bleef gelukkig staan. Nee, ze had niet bepaald haar topdag vandaag. Het leek wel alsof alles haar tegen zat. Ze schudde even met haar hoofd en zette die gedachte van zich af. Ze zou er maar het beste van maken. Opnieuw liep ze bijna tegen iemand aan. Ze zij een paar keer sorry en liep daarna snel verder. Djiez dit ging echt niet goed zo. Net toen ze weer opkeek zag ze opeens iemand recht voor haar. Ze probeerde de persoon nog te ontwijken maar het was al te laat ze liep recht tegen de persoon aan en viel op de grond. Ze greep naar haar voet omdat haar tas van haar schouder was gegleden recht op haar voet. Au, shit,waarom zaten er dan ook zoveel spullen in? Ze negeerde de pijn en stamelde:'Oh gosh, I'm so so sorry. Gaat het?'. Ze keek de persoon aan om te kijken of het goed ging en wachtte tegelijkertijd op een antwoord.
Lindsey Derpson Dreuzel
Posts : 12
Wizard ID Leeftijd: 15 years. Partner: I'm too afraid. Bekwaamheid: Dreuzelkunde.
Onderwerp: Re: 'Oh gosh, I'm so sorry' wo okt 24, 2012 7:57 am
Haar kamergenoten waren allang weg terwijl Lindsey met een somber gezicht voor zich uit staarde. Vandaag was weer een van de dagen dat ze onmogelijk haar bed uit kon komen en dat ze onmogelijk met iemand kon praten. Ze voelde zich nogal verdrietig en de gedachte om midden tijdens de les in huilen uit te barsten, trok haar niet echt bepaald. Om heel eerlijk te zijn, ze werd zelfs verdrietig van die gedachte. Het was laat, besefte Lindsey, en ondanks dat ze toch zich zo voelde, ze had haar ouders beloofd haar best te doen op deze school en zeker veel te laten zien. Zoveel ze kon presteren, moest ze dan ook doen. Ze liet haar voeten voorzichtig neerkomen op de koude vloer en ze rilde. Een traan druppelde over haar wang terwijl ze gauw haar voet terug onder de dekens trok en de dekens over haar hoofd heen haalde. "Ik wil niet," jammerde het meisje. Ze meende het, ze wou echt niet. Na sowieso het eerste lesuur te hebben gemist, kwam ze traag haar bed uit, kleedde zich aan en liep ze de leerlingenkamer uit. Het portret zei niets tegen haar en Lindsey was zeer dankbaar dat de Dikke Dame niet mopperde op haar dat ze te laat was. Dat was oud nieuws, dat wist ze al. Ze maakte geen oogcontact met wie dan ook en zeulde haar zware boekentas met zich mee. Ze had niet eens de moeite genomen om te kijken welke boeken erin zaten en welke boeken ze nodig had. Toen ze van gang naar gang liep en van hot naar her aan het gaan was, hoorde ze een hoop gemompel en gesputter. Iemand was nogal ruw zich een weg aan het banen door de mensemassa. Ongelukkig als ze was, liep het desbetreffende persoon vol tegen Lindsey op en de onvermijdelijke RATZ die al een hele tijd was uitgebleven, kwam nu toch. Een scheur verscheen in Lindseys tas en al haar boeken en haar inktpotten en overige spullen vielen uit haar tas. Een rode kleur steeg op en zwarte vlekken danste voor haar ogen. Toen zag ze het meisje in kwestie wat haar tas had gesloopt en een geschreeuw kwam over haar lippen. "KUN JE NIET EENS UITKIJKEN STOMME TROL!?" schreeuwde Lindsey kwaad terwijl ze laaiend naar het meisje keek. "Ja, sorry, boehoe, kijk mijn freakin' tas! Achterlijk stuk vreten!" Lindsey riep nog meer dingen naar het meisje en ondertussen waren er tranen uit haar ogen aan het druppelen. Uiteindelijk eindigde ze haar kwade relaas met; "De eerst volgende keer dat je tegen me opbotst, verander ik je in een vlieg en mep ik je dood." En tja, het bleef wel een Lindsey. Om te zeggen dat ze het niet ging doen was wel erg ver gezocht.
