Moments~

Een kleine schim rende redelijk snel tussen de bomen door, om daarna een stukje omhoog te springen en tussen de bladeren van een van die bomen te verdwijnen. Daar sprong hij verder van boom tot boom, terug naar de plek waar hij zijn spullen had gelaten. De meeste leerlingen hadden op dit moment nog les, dus normaal hoefde hij niet bang te zijn dat iemand hem zag rondlopen. Dat was een van de voordelen dat het schoolhoofd wist wat hij was, waardoor hij twee keer per week de laatste les mocht skippen om rond te gaan rennen. De man wist dat Andrew soms nogal hyperactief kon zijn en die eigenschap werd nog eens extra benadrukt door het feit dat hij zegmaar half dier was en dieren hadden voldoende lichaamsbeweging nodig. Meestal verzon de jongen een smoes voor de leraren zodat ze hem gewoon lieten gaan zonder vragen te stellen. Meestal was die smoes wel hetzelfde, dat hij bijvoorbeeld naar het schoolhoofd moest voor belangrijke zaken en zaken waarbij het schoolhoofd betrokken was, hoefde leraren meestal niet te weten. Dus weinig vragen en een heel uur om gewoon rond te rennen als een Margay zonder dat iemand het zag. Natuurlijk waren er leerlingen die spijbelden en de regel van het bos aan hun laars lapten. Daarom bleef Andrew meestal ook hoog in de bomen zodat eventuele leerlingen zouden denken dat er een vogel ofzo wegvloog als ze geritsel in de bomen hoorden. Mensen die hem wat oppervlakkig kenden, zouden het niet snel zeggen, maar eigenlijk was hij behoorlijk slim als hij wilde. Als hij dom was geweest, zou hij vorig jaar waarschijnlijk op geen een vak een voldoende hebben gehaalt. Gelukkig voor hem had hij op de meeste vakken een boven verwachting gehad en op Gedaanteverwisselingen een uitmuntend. Zou best wel grappig zijn als hij op dat vak een onvoldoende had gehaalt terwijl hij een faunaat is.

Na een tijdje bereikte het dier de rand van het bos waarna hij zich uit de boom liet vallen en netjes met zijn vier poten op de grond terecht kwam. Een katachtige kwam bijna altijd op zijn pootjes terecht, dus daar had hij wel geluk mee. Stel je voor dat zijn staart per ongeluk wat dicht bij de grond hing en mensen eraan begonnen te trekken. Als hij dan uit die boom zou kieperen, kon hij tenminste direct wegrennen en zich in de schaduwen verbergen. Even keek Andrew om zich heen en liep naar de struik toe waar hij zijn tas gelaten had. Nog een keer liet hij zijn grote ogen over het gebied glijden vooraleer hij terug veranderde naar zijn menselijke gedaante, zijn tas pakte en het bos uit stapte. Voor het huisje van Hagrid bleef hij even staan en legde zijn handen op zijn knieën om even uit te hijgen. Als hij mocht rennen, deed hij dat meestal ook heel het uur, zonder rustpauze. Die pauze nam hij dan meestal gewoon in de buurt van het huisje. Even hield Andrew zijn hoofd wat schuin toen hij in de verte een gedaante zag opdoemen, maar veel aandacht schonk hij er niet een. Waarschijnlijk was het gewoon iemand die zijn of haar lef eens wilde testen door het bos in te gaan of Hagrid gewoon een bezoekje kwam brengen. Nog altijd nahijgend, gooide hij zijn tas op een laag muurtje en ging er zelf naast zitten terwijl hij maar wat met zijn vingers begon te spelen. Straks kon hij nog altijd aan zijn huiswerk beginnen, nu even uitrusten.

&Elaine Hill

Elaine was moe. En onder moe kon je verstaan: verschrikkelijk moe. De vijfdejaars uit Griffoendor voelde zich een beetje zwak en lag al de hele dag in bed. Ze had zich afgemeld bij de lessen, omdat ze zich gewoon te belabberd voelde om naar de lessen te gaan. Voor één enkele keer kon dat wel, want vorig jaar was ze ook met prima cijfers overgegaan. Waarom zou dat dit jaar niet kunnen? Elaine was ook niet heel erg bang voor de SLIJMBAL-examens van dit jaar. Meestal begon ze ergens twee weken van te voren met het leren voor de examens en haalde ze de examens met een Acceptabel of een Boven Verwachting. Zolang ze geen onvoldoendes haalde, was Elaine ontzettend tevreden met de cijfers die ze haalde. Daarom had ze zich ook afgemeld van de lessen. Na een paar uurtjes in het heerlijk warme bed in de toren van Griffoendor gelegen te hebben, voelde Elaine zich al wat beter en besloot ze om eventjes naar buiten te gaan. Buitenlucht zorgde er immers voor dat ziekere mensen zich wat beter voelde, right? Of deed zonlicht dat? Ach ja, excuses genoeg om naar buiten te gaan. Ze schoot in een simpel wit t-shirt en trok grijze skinny jeans aan. Over het geheel trok ze nog een grijs, dun vestje aan en Elaine stak haar haren ook een beetje op. Tevreden over haar uiterlijk liep ze de slaapzaal uit.

Toen ze het terrein van Zweinstein opliep, voelde Elaine zich meteen een stuk beter. Het gevoel van de zon op haar huid was lekker en ze had medelijden met de mensen die nu in hun warme gewaad in de klaslokalen zaten. Zonder enkele haast begon Elaine over het terrein te slenteren, terwijl ze af en toe stil stond om van de zon te genieten. Eventjes verderop bij het huisje van Hagrid zag ze een persoon zitten. Elaine besloot dat ze wel toe was aan een beetje gezelschap, ook omdat haar vriendenkring op Zweinstein nou nu ook niet je van het was. Ze zag dat het een jongen was, naar mate ze dichterbij kwam en ze glimlachte. Elaine ging nou eenmaal beter om met jongens dan met meisjes, dat was een feit. Toen ze dichtbij genoeg was, zag ze ook dat ze ook dat hij er goed uitzag, wat het praten ook wel weer een stuk makkelijker maakte. Toen ze nog dichterbij was, plofte ze naast hem neer met een heel erg ‘vrouwelijke’ “Yo!” en keek ze hem verwachtingsvol aan. “Heb je ook vrij of ben je ook ‘ziek’” zei ze terwijl ze vrolijk aanhalingstekens bij het woord ‘ziek’ maakte “Ik ben Elaine trouwens, en jij?”

Wat vermoeid wreef de jongen even door zijn haren terwijl hij zijn groene ogen even over de omgeving liet glijden. Een kleine grijns was op zijn gezicht te vinden en geamuseerd keek hij naar de half reus die ondertussen naar buiten was gekomen om in zijn tuin te werken. Ergens bewonderde hij Hagrid wel, dat hij als half reus ze teder kon omgaan met planten, dieren en mensen. Voor zover hij wist had de man nog nooit iemand pijn gedaan, was soms alleen een beetje onhandig. Hij had gewoon te grote handen om altijd alles heel te houden. Toch vond Andrew hem geweldig, kwam zo heel af en toe zelfs eens helpen als hij niet te veel huiswerk had. Als een rasecht Huffelpuffer maakte hij altijd braaf zijn huiswerk, was alleen niet zo extreem slim als Ravenklauwers. Ergens zou hij wel willen weten hoe het was om zo slim te zijn als een Ravenklauwer, zo sluw als een Zwadderaar of moedig als een Griffoendor. Hij was geen een van alledrie, was gewoon bij Huffelpuf gedropt. Ach ja, hij had wel wat vrienden gemaakt, maar geen van die vrienden wist zijn geheim. Het schoolhoofd was de enige in heel de wereld die wist dat hij een faunaat had en het liefst zou hij dat zo willen houden. Heel even was er een flits van angst in zijn ogen te zien toen hij het gesprek met het schoolhoofd terug voor de geest haalde. Ongeregistreerde faunaten werden naar Azkaban gestuurd omdat ze de wet overtreden hadden. De jongen wist zeker dat hij het daar nog geen twee seconden zou kunnen uithouden, dus moest hij ervoor zorgen dat zijn geheim goed bewaart bleef.

Andrew schrok op uit zijn gedachten en kieperde bijna van het muurtje af. Hij kon nog net zijn hand plaatsen zodat hij niet met zijn hele hebben en houden op de grond smakte. Langzaam ging hij terug recht zitten en keek het meisje even aan. “Hai.” Snel wende hij zijn blik terug af en keek even naar zijn handen. De laatste keer dat hij een meisje had gesproken was nogal raar geweest. Zonder ook maar echt iets te doen had ze hem gekwetst, gewoon door de hele tijd zonder enige emotie te praten. Het was net alsof hij niet gewenst geweest was en dat had ervoor gezorgd dat hij zich nog onzekerder voelde in de buurt van meisjes. “Nee, ik had een afspraak met het schoolhoofd en hij vond het nogal tijdverspilling om terug naar de les te gaan.” De woorden kwamen er vlotjes uit, maar ergens voelde hij zich erg ongemakkelijk omdat hij loog. Hij haatte het om te liegen, maar hij kon moeilijk gaan zeggen dat hij een faunaat was tegen de eerste de beste persoon die hij tegenkwam. “Waarom zit jij niet in de les? Ben jij dan wel ‘ziek?” Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn groene ogen terug op het meisje richtte. Ze zag er best leuk uit, zo’n type dat hij wel mocht. “Andrew Davis,” stelde hij zichzelf op zijn beurt voor.

Meh D=