Legohouse

Voor de zoveelste keer haalde Ebben een zakdoek boven om er in de snuiten om daarna weer hol voor zich uit te staren. Je zou denken dat hij al wel wat koude gewoon was na die jaren in het leger die hij buiten had moeten doorbrengen, maar niets was minder waar. Hij had serieus een heel zwak immuunsysteem waardoor hij redelijk snel ziek werd en dat sneeuwballengevecht met Kenley had zijn gezondheid niet echt goed gedaan. Een verstandig mens zou nu waarschijnlijk op zijn kamer blijven en uitrusten, maar de man was zo koppig als de pest dus bleef hij les geven, hoe slecht hij zich ook voelde. Als de leerlingen gingen zeuren zal hij wel op zijn kamer blijven, maar aangezien niemand iets gezegd had bleef hij gewoon doorgaan met waar hij mee bezig was. De gang was bijna helemaal uitgestorven waardoor het geluid van zijn voetstappen goed te horen was. De meeste leerlingen waren waarschijnlijk oftewel buiten, oftewel in de leerlingenkamers dus hoefde hij op dit moment geen moeite te doen om voorbij racende jongens en meisje te ontwijken. Als hij zich niet zo beroerd had gevoelt was dat waarschijnlijk niet echt een probleem geweest, had hij er zelfs nog om kunnen lachen, maar op dit moment had hij echt geen behoefte aan gillende mensen. Zijn hoofd deed zo al genoeg pijn zonder dat iemand er echt iets voor had moeten doen. De laatste dagen had hij ook redelijk opvliegend gereageerd toen leerlingen een beetje te druk werden en dat had ook voor de nodige roddels en verontwaardiging gezorgd. Sommigen beweerden zelf dat hij een leerling die te luidruchtig was geweest, ergens midden in jet verboden bos gedropt had en gewoon was weggegaan. Misschien had hij dat in sommige gevallen moeten doen, dan waren dat tenminste een paar luidruchtige mensen minder. Ok, het was misschien wat gemeen om zo te denken, maar hij had gewoon de fut niet om elke les twintig keer te moeten zeggen dat ze iets zachter moesten doen.

Na een tijdje lopen, hield Ebben halt bij de trap die naar de astronomietoren leidde en bleef even aarzelend staan. Op dit moment was het daar waarschijlijk vreselijk koud, maar aan de andere kant was het uitzicht gewoonweg prachtig en had hij zijn muts in zijn tas zitten voor het geval hij het echt te koud kreeg. Niet dat dat veel ging helpen, maar het ging om het idee. Na een paar seconden had de man een besluit genomen en begon hij stapje voor stapje de trap de beklimmen. Als hij nu viel, zou hij waarschijlijk iets breken en dan zou hij naar de ziekenzaal moeten waar madame Plijster zich ook bevond. Een rilling trok over zijn rug door die gedachten en bijna automatisch zette hij zijn handen tegen de muren naast hem. De vrouw zou hem waarschijnlijk op zijn donder geven als ze doorkreeg dat hij zwaarverkouden was en daarvoor nog niet naar de ziekenzaal was geweest. Eenmaal helemaal vanboven in de toren aangekomen, liep de man meteen door naar een van de ramen en ging half over de vensterbank hangen om onder zich te kunnen kijken. Al die mensen beneden zagen er echt uit als minuscule mieren die wat doelloos heen en weer liepen, een heel goede omschrijving voor de leerlingen. Een koude windvlaag zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug liep en snel ging hij terug fatsoenlijk rechtop staan terwijl hij zijn handen even over elkaar wreef. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om hier naartoe te komen, maar het uitzicht was gewoon betoverend en hier was het tenminste lekker rustig. Met een zicht liet Ebben zich langs de ruwe muur naar beneden glijden en ging met zijn kon op de harde vloer zitten terwijl hij zijn hoofd tegen de muur legde en sloot zijn ogen. Hmn, heerlijk toch, die stilte.

&Mea Edwards C:
Hij is een beetje flutish