Meeting someone

Maria Sissilis, een leerling van Huffelpuf, zat aan de rand van het meer, haar ogen gericht op de bladzijden van een boek. Langs haar lag haar kat, Fuzz. De kleine poes keek gefacineerd naar de reuzeninktvis. Ze kwam hier vaak samen met haar kat, het meer kalmeerde haar na een drukke schooldag. Hoelang zat ze hier al? Ze vergat de tijd totaal als ze las, soms vergat ze zelfs de hele wereld om haar heen. Even keek het meisje op van haar boek, de reuzeninktvis leek een gigantische schaduw in het donkere meer. Ze stond op en liep richting de grote deuren die één van de ingangen van Zweinstein waren. Ze bleef stilstaan toen ze een geluid achter zich hoorde, werd ze gevolgd? Ze draaide zich om en zag een andere leerling staan. "Oh, hallo." Begroette Maria de leerling "Ook aan het bijkomen van een drukke schooldag?" Ze glimlachte even en hoopte dat deze leerling geen gemene pestkop zou zijn.

(ik ben niet gewend om met mensen te RPG-en, duss...)

Met vlugge passen rende de jonge heks naar het Zwarte Meer. Haar groene en blauwe oog flitste heen weer naar enkel teken van gevaar. Nee, niets te zien. Ze vertraagde haar pas en ademde rustig uit. Eenmaal aangekomen bij het meer, ging ze op een rots zitten en liet haar voeten in het water rusten. Ze wriemelde wat met haar tenen en keek naar de wolken. Een zwarte raaf vloog over. Ze glimlachte. De natuur was zo mooi. Je voelde je vrij. Yuna voelde zich erg vrij. Ondanks het feit dat ze opgesloten op een school zat. Zelf vond ze dat niet zo erg. Thuis was het vele malen erger. Nee hoor, ze was liever hier, en werkte aan haar spreuken, dan dat ze mishandeld werd met zweepslagen. Het rode lint waar haar haar ingebonden zat, hing netjes over haar schouder. Mickey, haar kat liep maar wat rondjes om de rots waar Yuna op zat. Af en toe klauwde het poesje naar haar voeten. Yuna pakte haar tas, en haalde er een boekje met spreuken uit. De spreuken had ze tijdens lessen opgeschreven, zodat ze ze niet vergat. 'Eens zien, Mickey, aan de kant.' Het poesje krabbelde wat naar achteren. 'Silencio!' Een roze vuurbal schoot uit haar toverstok en spatte uiteen aan de overkant van het meer. Yuna pakte haar ganzenveer en een potje inkt. 'Silencio, grote roze vuurbal.' Mompelde ze terwijl ze haar grffel over het perkament liet strijken. 'Zo, nu even rusten. Ik krijg hoofdpijn van al dat leren. Wat jij Mickey?' Ze klapte haar boekje dicht en borg het op in haar tas. Ook nam ze de kleine Mickey en legde haar zachtjes in haar tas, die ze vervolgens over haar schouder sloeg. Mickey stak ongeduldig haar kopje en voorpootjes door de opening. Toen ze bij de grote deuren van zijnstein kwam, botste ze bijna tegen een andere leerling op, waardoor ze haar tas liet vallen. Al haar boeken lagen over de grond, en Mickey kroop bang uit de tas, en sprong in Yuna's armen. 'Oh, s-s-sorry, het spijt me...' Ze hurkte en begon haar boeken op te rapen en terug in haar tas te stoppen. Als laatste haar spreukenboekje. 'Nogmaals sorry, ik deed het echt niet expres...' Ze zuchtte even, wat was ze toch een kluns...

Vrolijk huppelde Moria Temple de School in. Tenminste, dat probeerde ze: het was nogal druk- logisch: eind van de middag, iedereen is buiten gewwest, het begint koud te worden, iedereen wil naar binnen.
Moria zat in een boom aan de rand van het meer met haar katje Rafel. Een pluizig beestje met een hapje uit haar oor, pikzwart afgezien van een 2 kleine witte vlekjes, een op het puntje van haar pluis-staartje en een op haar borst. Rafel had in de boom een mus gevangen en trots op Moria's schoot gelegd. Moria had gezucht en het kadaver aan de reuzen inktvis gevoerd. Daarna had ze het katje streng toegesproken.
Nu drong ze struikelend naar binnen en probeerde gesprekken te volgen. Plotseling ving ze iets interessants op: 'Oh, s-s-sorry, het spijt me...' en even later: 'Nogmaals sorry, ik deed het echt niet expres...' Moria trok haar wenkbrauwen op, dat klonk niet al te best. Daar hurkte een meisje van Huffelpuf op de grond en raapte haar spullen bij elkaar, naast haar zat een gevlekt katje dat een beetje op Rafel leek. Snel rende Moria ernaartoe en begon te helpen. "Hoi, ik ben Moria Temple, van Griffoendor, jij?" vroeg ze en ze keek naar het meisje, ze was ouder dan Moria, en leek verlegen, er viel haar nog iets op, maar ze kon er niet opkomen, niet bewust, toch wist ze ergens in haar achterhoofd, dat het meisje veel meer te lijden had gehad dan zij, al waren haar ouders omgekomen toen ze 4 jaar oud was.