Well let's have a conversation

Scorpius had zijn mantel aangetrokken, en liep nu via de kerkers een weg naar buiten. De herfst gaf soms een kille sfeer, maar op het moment leek het toch wat warmer te zijn, waardoor hij zijn mantel open liet hangen. Zoals altijd had hij zijn witte blouse aan, een groene, nette stropdas om. Het embleem van Zwadderich glinsterde in het zonlicht.
Aangezien de zwarte kleur nogal wat warmte vasthield, besloot Scorpius hem maar uit te trekken toen hij op de binnenplaats belandde. Verschillende leerlingen kletsten in groepjes met elkaar. Ravenklauwers, Huffelpuffelaren en natuurlijk die misselijkmakende Griffies. Enkel ouderen, als Harry, Sirius en Remus kon hij verdragen. Maar nogsteeds hadden de Wemels een slechte indruk op hen achter gelaten. En Griffel, wiens achternaam nu Wemel was; kon hij gewoon niet uitstaan.
Sinds zijn vader vrienden met hen was geworden, waren ze vaker langsgekomen voor een bezoekje. Nou dat stomme gegiechel kon hij werkelijk niet uitstaan. Zijn vader leek zich ook lichtelijk te irriteren, maar dat liet hij natuurlijk ter zaken omdat ze elkaar nu aardig vonden. Met een lange, vermoeide zucht van de schooldag, genoot hij van het zwakke zonlicht dat door het wolkendek heen priemde. Met zijn ogen gesloten, en zijn handen steunend op het stenen bankje waarop hij had plaats genomen. Zijn mantel lag naast hem, evenals een paar boeken die hem niet interesseerden. Een windvlaagje gaf weer dat er iemand naast hem was komen zitten.
Hij tuurde vanuit één oog naar het gelaat. ''Zo, zo. Valaina Zwarts,'' grijnsde hij. En sloot zijn ogen weer.

Na een tijdje had Scorpius zijn ogen geopend, het meisje naast hem had donkere haren, donkerder dan die van Lyra. Ze had donkerbruine ogen, die met een verveelde glans over de binnenplaats tuurden. "Ook goededag Scorpius," groette ze hem. Ook niet echt enthousiast, maar Scorpius had ook van die momenten.
''Waarom zo verveeld, duifje?'' Vroeg Scorpius met zijn scheve glimlachje dat rond zijn lippen cirkelde. Hij bestudeerde haar blanke uit, ze was zo.. Verveeld en hatelijk naar de groepen die op het plein stonden. Het was bijna amuserend hoe woedend ze soms een blik wierp op de overige afdelingen. Scorpius kon er ook wat van, dus hij oordeelde haar er zeker niet op. Hij vond het altijd leuk aan meisjes, als ze zo'n giftige tong hadden. Gelukkig had hij daar een overvloed aan in Zwadderich. Nog een reden waarom die afdeling zo perfect bij hem aansloot.
Opeens schalde een harde lach over de binnenplaats. Geërgerd keek Scorpius om zich heen, het geluid kwam van een Griffje. ''Houd je bek of ik vervloek je.'' Snauwde hij naar een waarschijnlijk 2e jaars leerling. Hij schraapte zijn keel even, en keek genietend toe hoe de student zich tussen zijn afdeling wurmde en zich verstopte achter een wat oudere leerling. Het was bijna hilarisch hoe bang ze soms voor Zwadderich waren. Alleen maar om dat Voldemort in deze afdeling had gezeten.
Welja, er waren nog een aantal zeer.. vreemde tovenaars uit deze afdeling gekomen. Niet dat Scorpius er bezwaar tegen had, natuurlijk, Voldemort was slecht geweest. Maar het bleef een grote tovenaar. Met wonderbaarlijke krachtige toverkunsten. Dingen die hij bewonderde, al wilde hij niet dezelfde kant als hem uit. Of dezelfde kant uit als zijn grootvader, die zich in Azkaban bevond.

Valaina was duidelijk pissig, een kleine grinnik ontsnapte uit zijn keel. Het meisje naast hem leek zich al net zo erg te irriteren aan het kind dat net zo hard had gelachen. Ze vuurde een niet al te moeilijke spreuk op de jongen af, en het hoofd was al snel veranderd in een grote, oranje pompoen. Scorpius schoot in de lach.
Valaina echter dacht al na over de gevolgen, en pakte hem bij zijn pols, waarna hij werd meegetrokken naar buiten. Hij had zijn gewaad nog snel meegegrepen, maar de boeken lagen nog op het bankje. Niet dat dat hem heel veel interesseerde. Haar bruine, bijna zwarte lokken dansten rond haar hoofd terwijl ze in een lichtelijk drafje van de binnenplaats afrende. ''Dus, vertel me wat meer over jezelf, duifje.''
Scorpius keek haar met een geamuseerde grijns aan, terwijl hij neerzakte in de schaduw op het gras. Ze zaten op een klein soort, heuvel die afdaalde naar Hagrid's huis. Een briesje speelde met zijn niet heel korte blonde lokken, waardoor ze nog wat wilder zaten dan voorheen. Hij speelde wat met een knoopje dat aan de mouw van zijn blouse zat, hij opende het, en deed het weer dicht. Uiteindelijk opende hij die van zijn rechter mouw allebei, om hem op te stropen, daarna volgde de linker.
Er floten kleine vogels, hier en daar hoorde je stemmen van leerlingen die langs liepen, maar daar besteedde Scorpius verder geen aandacht aan. Hij zat weer in een flirty-mood en daarom had hij alleen oog voor Valaina. Oftewel, duifje. Met een grijnsje dacht hij aan de bijnaam, het was wel een goede vond hij zelf.

Geamuseerd keek Scorpius naar Valaina, wat was het toch heerlijk als een meisje zo eigenwijs was. Als ze niet zo makkelijk te manipuleren waren. ''Sorry duifje.'' Grijnsde hij, en knipperde liefelijk met zijn ogen, zoals meisjes dat altijd deden.
Hij hoestte kort, hij hoestte wel vaak de laatste tijd. Hij wuifde het weg door een manier te verzinnen hoe hij dit meisje kon krijgen. "Of me een andere bijnaam te geven. Het is gewoon Valaina, of Val." Scorpius liet een wat openlijkere lach horen, omdat het gewoon grappig was hoe koppig dit meisje was. ''Hmm, ook nog veeleisend, dat is nieuw.'' Zijn witte rij tanden werd zichtbaar door de onophoudelijke grijns die hij op zijn gezicht had staan. Dit meisje had humor, obewust.
''Dus.. Val. Vertel je me nu wel wat over jezelf? Of moet ik nog iets voor je doen voor ik eindelijk wat over deze schone dame te weten kom?'' Hij liet zijn blauwe ogen even over haar gelaat gaan, en richtte zich toen weer op haar koppige gezicht.
Ze was rustig gebleven, haar stem was kalm. Het deed hem eigenlijk denken aan de winter. Op een rare manier. Niet dat haar stem heel koud was ofzo, want de winter had natuurlijk ook de warmte en knusheid. Maar, het was iets aan haar manier van spreken. Weer ontsnapte er een kuch voor uit zijn keel, dat werd een kop thee met honing vanavond. Natuurlijk had hij het ook goed kunnen toveren. Maar hij was gewoonweg te lui om zijn wand te trekken en een spreuk uit te spreken.
Misschien deed hij het later nog wel. Scorpius keek naar het meisje, die hem interesseerde.

Ze vertelde hem nonchalant dat ze niet van bijnamen hield, hij hield zijn schouders op. Like it or not, hij zou haar toch wel weer duifje noemen; vroeg of laat. Met een zuchtje keek hij naar haar, terwijl ze vertelde over haar jeugd. Ze deed zo onverschillig, maar iedereen wist dat je jeugd er uiteindelijk toch toe deed. Hoe droog, of koud je het ook over kon laten komen, je jeugd was zeker een verklaring voor iemands gedrag.
''Wel, ik heb eigenlijk een redelijk saaie jeugd. Mijn vader is Draco Malfidus, mijn moeder heet Astoria. Mijn vader heeft wel veel meegemaakt, gezeur met Voldemort enzo. Mijn grootvader zit in Azkaban, omdat hij een aanhanger was van Voldemort. Maar daar heb ik niks van meegekregen, dus erg interesseert het me ook niet. Van wat ik van hem heb gehoord, vind ik hem niet erg aardig. Hoewel mijn vader zegt dat hij makkelijk mensen overtuigd.'' Somde Scorpius moeiteloos op.
Hij meende het echt, zijn jeugd was gewoon niet heel speciaal, buiten de ellelange, spannende verhalen van zijn vader had hij niet echt iets heel interessants meegemaakt. Al was hij wel trots op zijn vader, maar niet op zijn grootvader; zoals al eerder gemeld. Hij liet het zonnetje op zijn gezicht branden, een rilling schoot door zijn ruggengraat. Zijn oogleden waren tot spleetjes geknepen zodat hij niet verblind werd. Hij steunde nu op zijn ellebogen, zodat hij half lag.
Af en toe wierp hij blikken op Valaina.

Ze begon verder over Lucius, maar verder stelde ze geen vragen over hem. Dat deed Scorpius goed, aangezien hij het liever niet over hem had. Die man was een soort schande voor de familie. En ja, zijn vader had ook het een en ander fout gedaan, maar uiteindelijk; kon het ook niet anders, right? Met een zuchtje keek hij naar het uitzicht, niet reagerend op haar woorden over zijn grootvader.
Na een tijdje trok Valaina haar mond weer open, ze begon nu over zijn vader. Dit gaf hem een reden haar weer aan te kijken, en te luisteren naar wat ze zei. "Jou vader, Draco. Is het waar dat die de opdracht had gekregen van Voldemort om Perkamentus te moeten vermoorden?" Scorpius knikte, ''ja.'' Hij was nog niet uitgesproken, maar kuchte eerst nog een keer voor hij zijn woorden vervolgde. ''Dat is waar, maar hij heeft het niet gedaan. Perkamentus had al een soort.. Afspraak ofzo, met Severus Sneep, zodat die hem vermoordde.''
Hij zuchtte kort. ''Het ligt allemaal heel ingewikkeld, ik weet niet of ik trots moet zijn op het aandeel wat mijn familie heeft gehad in de Tovenaarsoorlog. Maar ik weet wel dat mijn vader nog nooit iemand heeft vermoord, het enige wat hij heeft gedaan is het leven van Harry redden. Meerdere malen zelfs.'' Mompelde hij er nog achteraan.
Dit was niet hoe hij wilde dat de conversatie ging lopen, het was de bedoeling dat hij weer iemand.. 'pakte' om het maar even zo te noemen. Maar inplaats van dat ging het weer over zijn familie, allemaal verleden gezeik.

"Ben je van plan om je op te geven voor het zwerkbal team, dit jaar?" Gelukkig ging ze er niet over door, een klein glimlachje sierde nu zijn lippen. ''Ja dat ben ik inderdaad van plan,'' grijnsde hij kort. ''En jij?'' Vroeg hij nu. Hij schoof zijn arm onder haar hoofd en legde zijn hand op haar linker schouder. Daar kietelde hij met zijn vingers wat over heen. Hij blikte op haar gezicht.
''Maar, je moeder.. Wat had ze tegen je vader dan?'' Vroeg hij voorzichtig. Terwijl hij wat ging verliggen, zodat hij onbewust iets dichter bij haar schoof. Hij keek omhoog, witte wolkjes dreven in de blauwe lucht. Een briesje deed hem kort rillen, maar dat maakte niet zo heel veel uit, want het was niet koud. Er was een stukje van haar blote buik was zichtbaar. ''Nice belly.'' Grapte hij en sloot zijn ogen daarna kort.
Zijn vingers pulkten wat aan een riemlusje van zijn broek, niet echt wetend wat nog meer te zeggen, wachtte hij op haar antwoord. Hij kneep zijn ogen even samen, en opende ze toen weer om af en toe haar kant uit te kijken.

[Schamende korte post, maar ik heb écht geen inspiratie meer. ;x]

Spermabank.. Oh mijn god. Scorpius kon het niet laten in zijn hoofd kort te grinniken. Maar om het nou echt hardop te doen, was een beetje onbeleefd. Opeens werd hij omver geduwd, lachend rolde hij op zijn buik. ''I'm gonna pay you for that one.'' Hij hing nu boven haar, ging met zijn handen naar haar buik om haar vervolgens te kietelen.
Met een grote grijns keek hij naar haar gezicht, hij zou toch zweren dat hij haar rood zag aanlopen. Na een tijdje liet hij haar los, voor ze zou sterven van het lachen. Uiteindelijk kreeg hij een idee, met een evil grijns om zijn lippen stond hij op, en liep achter Valaina. Via haar oksels trok hij haar omhoog, en vouwde daarna zijn armen onder haar knieholtes zodat ze in een baby houding aan hem hing.
Er was een heuvel, en hij had benen. Dus, dat betekende rennen. ''Ben je er klaar voor?'' Grijnsde Scorpius, en keek van haar donkerbruine ogen naar beneden, hopend dat ze de hint begreep. Zonder haar antwoord af te wachten, zette hij zich af, en rende in volle snelheid de heuvel af. Even dreigde hij te vallen, maar met Valaina stevig in zijn armen geklemd wist hij zijn evenwicht te bewaren. Aan het einde van de heuvel, zakte Scorpius lachend in elkaar, en voelde het gewicht van Valaina bovenop hem vallen.

Scorpius ademde rustig uit, het was een kort moment van stilte toen ze haar hoofd op zijn buik liet rusten. Hij genoot van de kalmte die over hun heen hing, en hij vond het zonde toen het werd verbroken doordat ze opstond. Ze liep een eindje van hem vandaan, maar hij kon haar zachte gezang horen. Met een glimlachje bleef hij nog eventjes zitten, en stond daarna ook op. Toen ze stopte met haar gezang, stapte hij wat dichter op haar af.
De zonsondergang was prachtig, de roze/oranje gloed ging over hen gezichten, en liet een soort rode gloed over het haar van Valaina kwam. Een klein moment stopte hij met lopen, en keek even naar het groene gras onder hen voeten, kleine bloemetjes waren nog te zien van de afgelopen zomer, maar de herfst had de bladeren van de bomen al redelijk rood/bruin/oranje gekleurd. Hij keek naar het stille landschap, er waren bijna geen leerlingen meer te zien. Hij schatte het ongeveer half 6.
Nog een stap dichterbij, waarom hij zo sloom deed wist hij niet, maar het voelde alsof er helemaal geen haast was, alsof de wereld even stil stond ondanks de dalende zon.
Nu stond hij vlak achter haar, en sloeg zijn armen vanachter om haar middel heen, terwijl hij zijn kin op haar schouder liet rusten, zodat hen wangen elkaar raakten. ''Je zingt mooi,'' fluisterde hij met een glimlachje

"Dank je Scorpius, er zijn maar weinig mensen waarmee ik echt kan praten." Niet echt wetend wat hij precies had gedaan, hij dacht gewoon luisteren, was hij toch blij dat ze zo tevreden was met zijn houding. Haar knuffel voelde goed.
Beter dan ooit een meisje dat hij voor de lol had gebruikt. Hij liet zijn hoofd rusten op haar kruin, en sloeg zijn armen stevig rond zich heen. Het voelde fijn Valaina zo vast te hebben, alsof hij de wereld aankon ofzo. Na een tijdje ging hij zitten, en leunde met zijn rug tegen de boom, waarna hij Valaina naar beneden trok zodat ze half op zijn schoot zat.
Hij sloeg zijn armen om haar middel heen, en trok haar zo tegen zich aan waardoor haar haren tegen zijn gezicht kriebelde. Niet wetend of zij het ook zo fijn vond, sloot hij toch zijn ogen.
Zijn ademhaling was kalm, en op het moment voelde hij haar niet tegenstribbelen ofzo. Uiteindelijk duwde hij haar een stukje van zich af, en keek haar ogen in. Die donkerbruine ogen die hem zo goed deden wanneer hij er in keek. Met een glimlachje boog hij zich lichtelijk voorover, en gaf haar een kusje op haar wang.
Niet wetend wat haar reactie was, bleef ze toch maar naar haar kijken. Want het leek hem erger als zij hem af zou wijzen. Gewoon omdat het goed voelde bij haar in de buurt te zijn.

Valaina's wangen kleurden rood na het kusje, hij grinnikte kort en voelde hoe ze haar hoofd weer op zijn borstkas legde. Scorpius streelde zachtjes over haar donkerbruine haren, en leunde met zijn achterhoofd tegen de boomstam aan. Zijn ogen waren voor een kort moment gesloten, terwijl zijn hand in het zelfde regelmatige tempo over haar hoofd streek.
Na, wat leek een half uurtje te zijn, schudde hij aan Valaina. Volgensmij was ze in slaap gevallen, uitendelijk had ze haar ogen geopend en keek ze in die van hem. Uiteindelijk stonden ze op.
''Zullen we terug gaan naar de leerlingenkamer?'' Vroeg hij, met een vriendelijke glimlach om zijn lippen, ietwat scheef, zoals gebruikelijk. Hij hoefde niet echt afscheid te nemen, want ze zaten bovendien in dezelfde afdeling. Toch was er iets wat hij liever niet direct deed in de leerlingenkamer, waar nu waarschijnlijk meerdere leerlingen zaten aangezien het al een dag lang was geweest.
Hij boog zich weer voorover, nu niet doelend op haar wang, maar op haar zachtroze lippen. Voorzichtig duwde hij zijn lippen op die van haar. Ze leek eerst te schrikken, maar ze voelde geen verweer, en daarom bewoog hij zijn lippen ritmisch tegen de hare.
Scorpius voelde zich gelukkig, wat een heerlijk begin van dit schooljaar.

Na een tijdje verbrak hij de kus, en keek met een speels glimlachje om zijn lippen naar het meisje voor hem. Nog even drukte hij een licht kusje op haar mond, en pakte daarna haar hand. ‘’Let’s go,’’ hij trok haar rustig mee over het grasveld, langzaam lopend de heuvel op. Om hen heen stonden de bomen een melodie te maken met de bladeren. Het deed hem even denken aan het dansen met Lyra.
Niet dat hij nu al meerdere had gehad, Lyra was anders. Ze was meer, een soort zus achtige persoonlijkheid. Waardoor het fijn was lange gesprekken met haar te voeren en gewoon over koetjes en kalfjes te praten. Ook met Valaina kon hij goed spreken, daar niet van. Maar Lyra wist bijna alles over zijn geschiedenis, kende alle mensen die hij zo interessant vond, en hij wist dan ook eigenlijk alles over haar.
De ware aard die achter haar verborgen zat, niet dat, dat een slechte was. Scorpius verstrengelde zijn vingers nog wat beter met die van Valaina, en in een rustige, nietszeggende pas liepen ze verder. Na een tijdje verbrak Scorpius de stilte. ‘’Dit was wel een hele fijne middag,’’ glimlachte hij. Voor zich uit kijkend, waardoor de lichtjes van het kasteel in zijn blauwe ogen weerspiegeld waren.
Een briesje ging door zijn blouse heen, het was fijn zo. Met zijn mantel in zijn ene hand, en het meisje dat hij echt zag zitten aan zijn andere, liep hij verder. ''We moeten nog wel even langs de binnenplaats, daar liggen mijn boeken.'' Pas later was hij tot het besef gekomen dat een van de draken boeken van Lyra daar ook bij lag, en die vond hij toch wel belangrijkk om te bewaren.