Where butterflies never die ♡

E N K E L M E T T O E S T E M M I N G

Het geluid van haar ritmische stappen galmde niet geheel eenzaam door de gangen, het werd nog vergezeld door het getrippel van kattenpootjes die haar volgden. Ze huppelde vrolijk door de eenzame gang. Ze wist heel goed dat ze hier niet mocht zijn, maar wie zij dat iemand haar zou betrappen? Ze waagde het zelfs om zachtjes te neuriën. Opnieuw kende het meisje de grenzen niet, sloop gewoon rond op plekken waar ze helemaal niet mocht komen. Nou mocht ze wel in de gangen komen, maar niet in de avond. Of althans; dat idee had ze zelf. En juist daarom deed ze het: tijd voor avontuur! Welk sprookje zou er vandaag komen? Ze wist het eigenlijk niet zo goed. Stiekem zou ze alles een op moeten schrijven, want het waren best goede verhaaltjes; al zei ze het zelf.
Prinses Sarah was samen met haar trouwe knecht Castiël, een sterke knappe man die door een vloek was veranderd in een kat, op onderzoek uit in het gevaarlijke doolhof. Een gebied dat nog door niemand was bewandeld, men was er bang voor. Maar zij, de prinses, deinsde nergens voor terug! Ze was dapper, dapperder dan de sterkste ridders. Zij ging waar de anderen terugdeinsden, liet zich niet tegenhouden door angsten. Die kende ze niet, ze lachte enge dingen uit. Aaide de meest gevaarlijke wezens alsof het konijntjes waren en als ze dreigden haar pijn te doen? Dan kregen ze een tik tegen hun neus, liet daarmee weten dat het niet mocht en dus stout was. Dat was haar wereldje en niemand zou die van haar afnemen. Helemaal niemand.
De stok had ze losjes vast in haar hand, haar linkerhand; aangezien ze linkshandig was. Ze had hem omgedoopt tot haar staf, waarmee ze ieder boos wezen de les las. Wezens die de dorpen bedreigden, ze rekende allemaal met ze af. Soms richtte ze ergens op met het voorwerp, sprak dan de woorden: ‘Pieuw, pieuw’ uit en maakte dan een pirouetje van victorie en natuurlijk bedankte ze Castiël altijd voor zijn dapperheid en trouw. Dat hij haar ondanks alles had bijgestaan om het monster te verslaan. Natuurlijk waren het allemaal maar schaduwen waar ze op “schoot” en ze kon nog niet eens overweg met dat stokje. Ze was hier pas, een rasechte eerstejaars die nog niets wat magie betreft kon.
Ze bleef stilstaan, gaf met haar rechterhand een seintje aan de kat dat hij stil moest blijven staan. Deze gehoorzaamde grappig genoeg. Ze ging dichter op een muur staan, drukte haar rug ertegen aan. ‘Heer Castiël,’ fluisterde ze met een ernstige toon, ‘Er is hier een iemand, ik voel het…’ Ze checkte eventjes of haar maskertje nog goed zat en sloop toen zo stil mogelijk langs de muur verder. Ze keek om de hoek heen, zag een gestalte. Zonder te aarzelen kwam ze tevoorschijn, pakte de toverstok in beiden handen vast en richtte hem op de ander. ‘Castiël, dapper zijn nu. We kunnen dit.’ Dit was een echte levende dreigen… Geweldig! Om meer avontuur kon je niet vragen, toch?

» Iep. Moet nog eventjes inkomen >A<